Charlie Hebdo: Σκέψεις πέρα από το θάνατο

την οποία η Αριστερά δεν ήταν σε θέση να κινητοποιήσει. Και δε συμβαίνει το ίδιο για τον σημερινό, λεγόμενο, «ισλαμο-φασισμό»; Δεν είναι η άνοδος του ριζοσπαστικού ισλαμισμού ακριβώς ανάλογη με την εξαφάνιση της κοσμικής Αριστεράς στις μουσουλμανικές χώρες; Όταν, πίσω στην άνοιξη του 2009, οι Ταλιμπάν κατέλαβαν την κοιλάδα Σουάτ στο Πακιστάν, οι New York Times ανέφεραν ότι προκάλεσαν «μια ταξική εξέγερση που εκμεταλλεύτηκε τα βαθιά ρήγματα ανάμεσα σε μια μικρή ομάδα πλούσιων γαιοκτημόνων και των ακτημόνων ενοικιαστών τους». Εάν, όμως, εκμεταλλευόμενοι τα δεινά των αγροτών, οι Ταλιμπάν «σήμαναν συναγερμό για τους κινδύνους για το Πακιστάν, το οποίο παραμένει σε μεγάλο βαθμό φεουδαρχικό», τι εμπόδισε τους φιλελεύθερους δημοκράτες στο Πακιστάν, καθώς και τις ΗΠΑ από το να «εκμεταλλευτούν» με παρόμοιο τρόπο αυτά τα δεινά και να προσπαθήσουν να βοηθήσουν αυτοί τους ακτήμονες αγρότες; Η θλιβερή συνεπαγωγή αυτής της παράλειψης είναι ότι οι φεουδαρχικές δυνάμεις στο Πακιστάν είναι ο «φυσικός σύμμαχος» της φιλελεύθερης δημοκρατίας... Τι γίνεται, λοιπόν, με τις βασικές αξίες του φιλελευθερισμού: την ελευθερία, την ισότητα κλπ; Το παράδοξο είναι ότι ο ίδιος ο φιλελευθερισμός δεν είναι αρκετά ισχυρός για να τις σώσει από την φονταμενταλιστική επίθεση. Ο φονταμενταλισμός είναι μια αντίδραση μια ψευδής αντίδραση φυσικά - απέναντι σε ένα πραγματικό ελάττωμα του φιλελευθερισμού, και γι 'αυτό παράγεται ξανά και ξανά από τον φιλελευθερισμό. Από μόνος του ο φιλελευθερισμός θα υπονομεύσει σιγά-σιγά τον εαυτό του - το μόνο που μπορεί να σώσει τις βασικές αξίες του είναι μια ανανεωμένη Αριστερά. Για να επιβιώσει αυτή η κληρονομιά, ο φιλελευθερισμός χρειάζεται την αδελφική βοήθεια της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να νικηθεί ο φονταμενταλισμός, να σαρωθεί το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Το να σκεφτούμε σε σχέση με τις δολοφονίες που συνέβησαν στο Παρίσι σημαίνει να αφήσουμε στην άκρη την αυτάρεσκη αυτο-ικανοποίηση ενός ανεκτικού φιλελεύθερου και να αποδεχθούμε ότι η σύγκρουση ανάμεσα στη φιλελεύθερη ανεκτικότητα και το φονταμενταλισμό είναι τελικά μια ψεύτικη σύγκρουση - ένας φαύλος κύκλος δύο πόλων που δημιουργούν και προϋποθέτουν ο ένας τον άλλον. Αυτό που ο Max Horkheimer είχε πει για το φασισμό και τον καπιταλισμό ήδη πίσω στο 1930 - εκείνοι που δε θέλουν να μιλήσουν κριτικά για τον καπιταλισμό θα πρέπει επίσης να σιωπήσουν και για το φασισμό - θα πρέπει επίσης να εφαρμοστεί στο σημερινό φονταμενταλισμό: εκείνοι που δε θέλουν να μιλήσουν κριτικά για τη φιλελεύθερη δημοκρατία θα πρέπει επίσης να σιωπήσουν και για τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό. Σημειώσεις: [1] Στην Ισλαμική πίστη ο όρος αφορά την νομική γνωμοδότηση, ερμηνεία που ένας νομικός η μουφτής μπορεί να δώσει για θέματα που αφορούν στον ισλαμικό νόμο.

[2] Θρησκευτική ομάδα παραδοσιακών Χριστιανών στις ΗΠΑ Ο Slavoj Zizek είναι Σλοβένος φιλόσοφος και κριτικός θεωρητικός. Πηγή: New Statesman Μετάφραση: Αντώνης Γαλανόπουλος