มีผักปลาให้ แต่จะไปผสมยังไงก็เป็นเรื่องของผู้ชมแต่ละคนเอง”
เดินเข้าหากลุ่มผู้ชม ด้วยทำ�เลที่ตั้งทำ�ให้หอศิลปวัฒนธรรมแห่งนี้สามารถเข้าถึงได้ง่ายทั้งจากกลุ่ม ผู้ชมที่ตั้งใจเข้ามาชมและกลุ่มผู้ชมที่เป็นเยาวชน จนเราสามารถเห็นภาพชินตาที่เด็ก วัยรุ่นยืนถ่ายภาพเซลฟี่กับงานศิลปะ แน่นอนว่าอาจจะเป็นภาพบาดตาสำ�หรับคน ทำ�งานศิลปะและภัณฑารักษ์ที่จัดนิทรรศการ “เขาเข้ามาก็เซลฟีก่ บั งานศิลปะ จนบางทีเห็นแล้ว... (หัวเราะ) แต่ถา้ มองให้ลกึ ๆ มันไม่ใช่ เอมคิดว่าเขาใส่ใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัวมากกว่าที่เราเห็น แต่บางทีมันเบื่อ เรื่องที่มันเป็นวงจรเดิมที่ไม่รู้จะคิดตรงนี้ต่อไปทำ�ไม แค่เรื่องการเมืองเอมคิดว่า คนรุ่นใหม่ไม่เอาเลย ไม่เอานี่ไม่ใช่เพราะไม่แคร์นะ แต่มันซ้ำ�จนเบื่อจนตัวเขา ฉีกตัวเองออกไป แล้วเขาก็ไปหาทางออกแบบอื่น จะบอกว่าเขาตื้นหรือเปล่า ถ้า ความตื้นเป็นปัญหาสากลด้วยยุคข้อมูลข่าวสาร เราแบนและกว้าง ขณะเดียวกัน เราไม่ได้ลงลึก นี่คือภาวะที่เกิดขึ้นกับคนรุ่นใหม่ทุกที่ทั่วโลกอยู่แล้ว โดยเฉพาะเรา ไม่ได้มีรากของความเจ็บปวดในอดีตที่ต้องก้าวข้าม “ในขณะเดียวกัน เทียบกับเวียดนาม รุ่นเก่าเขามองว่ารุ่นนี้ตื้นเหมือนกัน คน รุน่ ใหม่ของเวียดนามไม่สนใจเรือ่ งสงครามเวียดนาม แต่กอ็ ย่างทีเ่ อมบอก เขารูส้ กึ ว่า พอแล้วจากการที่เห็นพ่อแม่พูดเรื่องนี้ซ้ำ�ซาก ตัวเองอยากจะก้าวข้ามไปแล้ว อยาก ไปทำ�อย่างอืน่ อยากมีทศั นคติไปข้างหน้า มันก็เลยมาในมุมของชีวติ ทางเลือก ไม่วา่ จะเป็นคำ�นิยามของฮิปสเตอร์ หรือการมองประเด็นเรื่องอื่นในมุมอื่น การมองโลก สีเทา การสนใจเรื่องธรรมชาติ แน่นอนมันต้องมีกลุ่มที่เซลฟี่พวกนี้อยู่ แต่ถ้ามอง ลึกลงไปเอมกลับคิดว่าเขาฉลาดกว่าที่เราคิด และเขารู้กว้างกว่าที่เราคิด แล้วเขารู้ กว้างกว่าเราด้วย เพราะเขาเกิดมากับการมีทุกอย่างอยู่ใกล้มือกว่าเรา แต่สิ่งที่น่า กลัวคือเขารู้ทุกอย่างในโลกแต่ไม่รู้จักตัวเองหรือเปล่า ไม่มีฐานในการหยิบจับมา ใช้สอยหรือไม่ สมมุติเรามีทุกอย่างแต่ไม่รู้จะหยิบอะไรออกมาใช้ก็ไม่มีประโยชน์ ตรงนี้มากกว่าการจัดการกับข้อมูล” ‘BACC KID’ เป็นงานที่มีกลุ่มผู้ชมเป้าหมายเป็นเด็กและเยาวชน ซึ่งพิชญายก ตัวอย่างให้ฟังถึงการพัฒนากลุ่มผู้ชม
หอศิลปวัฒนธรรมแห่งกรุงเทพมหานคร
129