FICTION
Η Πριγκίπισσα και εγώ στο χορό των τρελών - Princess and I at the Dance of the Crazies BY VANGELIS MANOUVELOS
Σ
ήκωνα την Πριγκίπισσα στον αέρα, τα μαλλιά της χόρευαν σε έναν ακατάληπτο ρυθμό, τα γέλια της επανέφεραν νόημα σε όλα, στις ανάσες, στις σκέψεις, στο χτύπο της καρδιάς μου. Θύμιζε ότι έπρεπε να σταθώ όρθιος, δυνατός και να δώσω σε αυτό το κορίτσι ό,τι του είχε στερήσει η ζωή. Προσωρινά ή μόνιμα. Μητέρα και πατέρα. Η μητέρα της έφυγε για την Αυστραλία και ο πατέρας της και αδερφός μου, έφυγε για τον άλλο κόσμο. Τα μάτια της άλλαζαν χίλια χρώματα και χωρούσαν μέσα τους εικόνες αμέτρητες, ευτυχισμένες (εγώ θα φρόντιζα για αυτό), πλημμύριζαν από τα φώτα της Σταδίου, όσα είχαν μείνει, και τα καθρέφτιζαν ακόμη πιο λαμπερά, ακόμη πιο ζωηρά, γεμάτα ελπίδα ότι θα συνεχίσουν να χορεύουν στο δικό της ρυθμό, στις δικές τις μαγικές κινήσεις. Της άρεσε τόσο πολύ της Πριγκίπισσας η βραδινή κυριακάτικη βόλτα μας, ώστε όλη την εβδομάδα με ρωτούσε εάν έφτασε ακόμη η ημέρα της βόλτας, εάν ήρθε η ώρα να πάμε στο «χορό των τρελών». Έτσι το είχε βαφτίσει, ένας θεός ξέρει από πού, και το συνόδευε με το απαραίτητο τελετουργικό πολλών στριφογυρισμάτων, φωνών και χτυπημάτων. Ευτυχώς όχι επάνω μου, αλλά στα παιχνίδια της,
εκσφενδονίζοντας τα στα πιο απίθανα σημεία του διαμερίσματος. Τρόπος του λέγειν «απίθανα», γιατί στα σαράντα τετραγωνικά τουδιαμερίσματος, δεν χωρούσαν πολλά απίθανα σημεία. Το είχε αγοράσει ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου σε ένα από τα ατελείωτα μπάρκα του. Τρία, τέσσερα χρόνια. Ξεχνούσαμε πώς ήταν. Κάθε φορά που γύριζε γνωρίζαμε έναν καινούργιο άνθρωπο, κάναμε τις απαραίτητες συστάσεις. Κάθε φορά μπερδευόμασταν. Ποιος ακριβώς ήταν; Μόνο η βαριά κολόνια επιβεβαίωνε ότι ήταν ο πατέρας μου. Περνούσε λίγο ο καιρός και τον αποχαιρετούσαμε ξανά. Αν δεν ήταν για τον πατέρα μου και τα ταξίδια του δεν θα είχα το διαμέρισμα. Θα έμενα με την μητέρα μου, δυο στενά πιο κάτω. Θα είχα αρχίσει τα ψυχοφάρμακα. Δεν νομίζω ότι μπορεί να την αντέξει άνθρωπος περισσότερο από μισή ώρα. Ίσως να είμαι εγώ ο παράξενος, αλλά κυριολεκτικά δεν νομίζω ότι έχει παραμείνει άνθρωπος μαζί της, στον ίδιο χώρο, πάνω από ένα μισάωρο. Αρχίζει ένα ασταμάτητο μοιρολόι για τα πάντα: για τον καιρό, για τα λεφτά, για τα φάρμακα, για την Πριγκίπισσα, για εμένα. Τώρα με την κατάσταση όπως είναι, έχει φτάσει σε άλλα 2014 | VOICES
99