Jörg Widmann Slangenkuil
‘D
e liefde bevat meer tegenstellingen dan wat ook ter wereld: ze is hemel en hel, plezier en leed, paradijs en
slangenkuil.’ Aldus componist en klarinettist Jörg Widmann, die inspiratie voor zijn nieuwe orkestwerk Teufel Amor vond bij het gelijknamige gedicht van Friedrich Schiller. Van dat gedicht is slechts één kort fragment overgeleverd. Maar dat is een gedicht op zich, en een passende illustratie bij Widmanns opvatting van liefde als vat vol tegenstrijdigheden: Süsser Amor verweile/Im melodischen Flug. Zoete liefde, vertoef in een melodische vlucht. Stilstand in beweging, beweging in stilstand. De paradox is in een muzikale frase gevat. Of, zoals Widmann het in een interview met Paul Janssen in Preludium uitdrukt: ‘Schiller wil de liefde, het leven grijpen, vasthouden, maar je kunt een moment niet bevriezen. Net als in de muziek is het moment zo voorbij en dient het volgende zich al weer aan. Die contradictie fascineerde mij.’ Widmann is zich zeer bewust van de Duitse muziektraditie. De ernstige twintigste eeuw van de late Mahler, Schönberg en Berg klinkt door in zijn muziek, die soms desolaat lijkt maar ook kan losbarsten in extreem dissonante en energieke clusters. Bij Widmann gaat sensualiteit vaak gepaard met sluimerend gevaar, zijn orkestraal palet kent diepdonkere en steeds verschietende kleuren. Het zou mede zijn fascinatie voor de donkere kanten van de liefde kunnen verklaren.
17