Δήμος Βύρωνα 2015
ποιήματα και να περιμένει να δουν την ανατολή μαζί. Οι πρωινοί του περίπατοι, σε συνδυασμό με την αναζωογονητική ψύχρα που επικρατούσε πριν το ξημέρωμα, τον έκαναν να ξεχνάει τα βάρη του παρελθόντος και οι συζητήσεις του με τις Καρυάτιδες του δίδαξαν να απολαμβάνει το παρόν... Κάθε άλλη μέρα ήταν μόνος του, όμως εκείνη τη φορά προβλεπόταν να έχει “παρέα”. Άνθρωποι πηγαινοέρχονταν σπάζοντας, δένοντας και μεταφέροντας μάρμαρα. Μέσα στην γενική ταραχή δεν κατάλαβαν πως πέρασε ανάμεσά τους σαστισμένος από την έκταση της θηριωδίας των τεκταινομένων. Κάθισε απέναντί τους, μη μπορώντας να πάρει στιγμή το βλέμμα του από πάνω τους, μη μπορώντας να αποδεχθεί τα διαμελισμένα σώματα των φίλων του να κείτονται πάνω στη γη. Ξάφνου ακούγεται μια φωνή: - Λέανδρε, ω έπηλυ Λέανδρε, γιατί τους άφησες; Γιατί δεν τους σταμάτησες; Πανικόβλητος κοιτάζει τριγύρω να δει από που έρχεται αυτή η αδύναμη, όλο παράπονο φωνή. Κοίταξε προς τις Καρυάτιδες και βρήκε τη συντροφιά τους μικρότερη από ότι συνήθως. Τις μέτρησε και βρήκε ότι έλειπε μία. Το νερό από την χθεσινοβραδινή υγρασία έσταζε σα δάκρυα από τα πρόσωπα των ανήμπορων μαρμάρινων αδελφών, οι οποίες έμοιαζαν σα να θρηνούσαν το χαμό της αγαπημένης τους. Ο Μπάιρον σαστισμένος από το πώς τον προσφώνησαν ψέλλισε: - Δεν το ήξερα, θα επανορθώσω... Το υπόσχομαι. Δεν άκουσε τίποτα άλλο, οι κόρες δεν ανταποκρίθηκαν. Τότε έπιασε τον εαυτό του να απαντά στην ερώτηση ενός αγάλματος, λες και είδε όνειρο. Γυρίζοντας το κεφάλι του από την άλλη, προς τους εργάτες, έκπληκτος διαπίστωσε πως ήταν άφαντοι. Μήτε εργάτες υπήρχαν, μήτε αγάλματα, μήτε συντρίμμια, μήτε σκόνη στον αέρα. Βλέποντας αυτά ζαλίστηκε ακόμα περισσότερο από πριν, απορώντας μήπως αυτό ήταν όνειρο ή πράγματι τα αγάλματα του μίλησαν. Μόλις είχε ξυπνήσει και ενώ πλενόταν θυμόταν το όνειρο που είδε το 27