Στο δρόμο της φυγής...
το φευγιό της ψυχής
«Χιλιάδες Ιρακινοί πρόσφυγες που έφτασαν στη Φινλανδία πέρυσι αποφάσισαν να ακυρώσουν τις αιτήσεις ασύλου και να επιστρέψουν εθελοντικά στην πατρίδα τους, επικαλούμενοι οικογενειακά ζητήματα και απογοήτευση από τη ζωή στην παγωμένη σκανδιναβική χώρα. …Μαζί με άλλες σκανδιναβικές χώρες, η Φινλανδία έχει πρόσφατα σκληρύνει τη νομοθεσία για την παροχή ασύλου, ζητώντας από τους ενήλικες πρόσφυγες να προσφέρουν άμισθη εργασία». (13-2-2016 εφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) Τότε άναψε ένας προβολέας και φώτισε το Δημήτρη που στεκόταν στο βάθος της σκηνής και περπατούσε προς το κέντρο ανάμεσα στους ακίνητους ηθοποιούς, σαν να περίμεναν να πάρουν πνοή από τα λόγια του αφηγητή τους.
Δ ΗΜΗΤΡΗΣ : Ο ήλιος τους χτύπαγε ακατάπαυστα με το πύρινο μαστίγιό του, η γη έσκιζε τα πόδια τους με τα πέτρινα ξυράφια της, αλλά αυτοί, δέντρα ξεριζωμένα, συνέχιζαν να περπατούν, συνέχιζαν να προσπαθούν... συνέχιζαν να ελπίζουν. Φτάνοντας τελικά στη γη που τους παραχωρήθηκε για να ξαναβάλουν τις ρίζες τους, το καλωσόρισμα τους εκεί ήταν αντάξιο της πορείας τους, σκληρό και ανέλπιδο. Ο αγγελιαφόρος του ήθελε να σπείρει το φόβο στις καρδιές τους. Ήθελε να φύγουν, δεν τον ενδιέφερε από πού έρχονταν, ή πού θα πήγαιναν, έβλεπε μέσα από τα θολά μέσα στο μίσος μάτια του μονάχα καταπατητές της «δικής» του γης. Αλίμονο, δεν γνώριζε το πείσμα τους, δεν γνώριζε τη δύναμή τους, δεν γνώριζε πως και βουνό θα ύψωναν για να μην τους χτυπάει άλλο ο ήλιος. Ο αφηγητής – «Ηλίας Βενέζης» παρακολουθεί αγέρωχος και σιωπηλός την εξέλιξη των λόγων σε ένα έργο όπου το τέλος είναι τόσο γνωστό: θάνατος, διωγμός, απελπισία, επιβίωση. Μπροστά του ανοίγεται
185