prawdziwe, ale na odwrót – coś jest prawdziwe, ponieważ się w to wierzy”1. Metoda majeutyczna polegająca na zadawaniu pytań funkcjonuje również w teatrze. Kiedy aktor ma zagrać na przykład skałę, pyta: jaka jest ta skała, ile lat już tu jest, czy jest czymś pokryta, jaki ma kolor, czy jest na lądzie, a jeśli jest pod wodą, to jaka jest, czy jest pęknięta, czy ogrzewa ją słońce, czy pada na nią deszcz? Wszystkie te czynniki mają wpływ na przedstawienie przykładowej skały. Sokratejskie zadawanie pytań, praca z reżyserem, jest jak ożywianie wspomnień, obrazów, historii, jest zbliżaniem się do prawdy, tak jak w teatrze. Te dwa światy – teatr i filozofię – łączy poznawanie rzeczywistości i samego siebie, swojej natury i organizmu. Są one podróżą do wnętrza umysłu i jego granic, na drodze poszukiwań prawdy i kształtowania siebie. Dla mnie jako aktora ważne jest to, aby rozwijać się, dążyć do precyzji, do detalu, który za każdym razem zbliża mnie do ukrytej prawdy i sprawia, że znika opór, który blokuje przepływające myśli. Ciało – Aktor Zawsze interesowało mnie w teatrze to, czego nie można wypowiedzieć słowami, a można opowiedzieć ciałem, energią i precyzją. w a Parcie rezygnujemy ze świata charakteryzacji, sztucznych włosów i nosów – tylko za pomocą własnego ciała i rzemiosła aktor przeistacza się na oczach widza w kogoś zupełnie innego. Środkiem przekazu staje się intencja aktora użyta w geście czy ekspresja ciała, a następnie kontrast, który możemy osiągnąć na przykład poprzez zestawienie piękna z brzydotą, kalectwa z witalnością. Ważnym elementem naszej metody jest scenariusz, który powstaje podczas prób. Jest on oczywiście wielokrotnie zmieniany, wtedy mamy do czynienia z „cudownością realności”, którą stosował Tadeusz Kantor. Metodą jest improwizacja, aktor bez rekwizytu, scenografii, w kostiumie własnego ciała, który za pomocą emocji, ciała, gestów, ruchu, istnieje i nie kreuje samego siebie. Osobnym poszukiwaniem, najistotniejszym w pracy nad sobą, było moje doświadczenie przy projektach solowych. Powstały cztery zupełnie różne monodramy: Klepsydra, Szkice o Ofelii, Przejrzystość Pustki oraz Przepaść Głębi w reżyserii Hericha. Odnajdowaliśmy własny język, tropami były literatura i potrzeba tworzenia, wypowiedzenia się. Postanowiliśmy to wszystko połączyć 1 E. Barba, N. Savarese, Sekretna sztuka aktora, tłum. J. Fret i in., Ośrodek Badań Twórczości Jerzego Grotowskiego i Poszukiwań Teatralno-Kulturowych, Wrocław 2005, s. 164.
59