βασιστεί στην παράλληλη ανέλιξη του Ανθρώπου, του μαλακού μέρους που έρχεται να καλυφθεί από τα κελύφη. Επομένως, η επιδιωκόμενη κυριαρχία του ανθρώπινου στοιχείου και στο σύστημα της εντοπίας που εισάγει ο Δοξιάδης, προϋποθέτει και την ιδιαίτερη αντιμετώπιση από τους μελετητές στο σχεδιασμό: «θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεχτικοί με τον Άνθρωπο, να τον αφήνουμε δηλαδή να επιλέξει την εξέλιξη του, και πολύ επαναστατικοί με τα δίκτυα, τα οποία δεν έχουμε αναπτύξει ακόμα προς όφελος του ανθρώπου[…]»1.
Η ανάγκη για εντοπία σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο
Τα 5 στοιχεία της ανθρώπινης πόλης με σειρά παλαιότητας Πηγή : Αρχείο Κωνσταντίνου Α. Δοξιάδη, © Ίδρυμα Κωνσταντίνου και Εμμάς Δοξιάδη.
Πέρα από την ικανοποίηση του ανθρώπου σε ατομικό επίπεδο, η ανάπτυξή του στο κοινωνικό σύνολο τίθεται πλέον ως κύρια κατεύθυνση του συστήματος της εντοπίας. Στις ουτοπίες που προσεγγίζουν τη σύλληψη της ιδανικής πόλης, ο άνθρωπος έχει ασχοληθεί σε μεγάλο βαθμό με την υλική και φυσική τους υπόσταση, αλλά όχι με τον άνθρωπο, την κοινωνική του ανάπτυξη, τα ιδανικά και τους θεσμούς του. Η εντοπία θα πρέπει λοιπόν να καλύψει αυτή τη πτυχή και να εξασφαλίσει σε πρώτο επίπεδο τη λειτουργική συνύπαρξη των συστατικών μελών μέσα στο σύνολο της κοινότητας, και σε επόμενο επίπεδο την υγιή συνύπαρξη ανθρωπίνων κοινοτήτων ως συστατικά μιας μεγάλης πόλης. Επομένως, η εντοπία ως σύστημα υλοποίησης της σύλληψης 1 Δοξιάδης Κ., “between Dystopia and Utopia”, Faber and Faber, Λονδίνο 1968, σελ.49-65.
59