FRAME Τεύχος Οκτωβρίου

F R AM E

Οκτώβριος 2015

#1

The Greek Issue:

Νίκος Νικολαΐδης Η ελληνική οικογένεια επί της οθόνης Έχει η Ελλάδα φαντασία;

Ο Μάικλ Φασμπέντερ είναι ο Μάκβεθ

^

2001: A Space Odyssey. Τα κάδρα που άλλαξαν τον κινηματογράφο, στην σελίδα 30.

Αντί Προλόγου

5

Όσα Έγιναν Οι πιο σημαντικές ειδήσεις από τον χώρο του κινηματογράφου

The BIG Screen

8

The small Screen

16

Κριτικές για όσα θα δούμε στις αίθουσες

◊ Σύνταξη, επιμέλεια & γραφιστική σύνθεση: Μαρία Μιχαλάκη

Κριτική για το DVD του μήνα

Το παρόν τεύχος δημιουργήθηκε στο πλαίσιο πτυχιακής εργασίας, για το τμήμα Δημοσιογραφίας και Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Περιεχόμενα

The Greek FrAme Κεφάλαιο: Ελληνικός Κινηματογράφος

Κατά Σειρά

Το Πρόσωπο Ποιος ήταν ο Νίκος Νικολαΐδης;

Οι 10 ομορφότερες ταινίες όλων των εποχών

20

30

Η Τελευταία Σελίδα 36 Στο Μικροσκόπιο 22 Family Μatters — Η οικογένεια στο νεότερο ελληνικό κινηματογράφο

Παίζω και μαθαίνω κινηματογράφο: Τρία κουίζ για κινηματογραφόφιλους

Προσεχώς

38

Όλα όσα αξίζει να δούμε τον μήνα που έρχεται

Το Αφιέρωμα

26

Ο ελληνικός κινηματογράφος του φανταστικού. Υπάρχει;

#1 | f r A m e | 3

βλέπε σελ. 36 για περισσότερα κινηματογραφικά αντικείμενα 4 | f r A m e | #1

Αντί Προλόγου

Είναι δύσκολο να ορίσει κανείς τον κινηματογράφο με λόγια. Πώς θα μπορούσαν να χωρέσουν τόσες εικόνες σε μερικές λέξεις; Για να αποφύγουμε λοιπόν τα κλισέ του τύπου «Μία εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις» και για να μην πέσουμε στην παγίδα ενός περιοριστικού ορισμού, ας επικαλεστούμε τα αυτονόητα: Όλα είναι φως μέσα από μία κάμερα. Το όραμα του σκηνοθέτη. Η έμπνευση του σεναριογράφου. Η τέχνη του εικονολήπτη και η τεχνική του φωτιστή. Ο έρωτας, το μίσος και ο τρόμος των ηθοποιών. Ο ρυθμός του μοντέρ. Οι νότες του μουσικού. Τα κόκκινα, βελούδινα καθίσματα. Ο θεατής. Όλα υπάρχουν εξαιτίας του φωτός που μπαίνει μέσα στην κάμερα και δημιουργεί την εικόνα. Η εικόνα, μέσα από κάποια μάτια, γίνεται κάδρο. Και αυτό είναι όλο. Όλα τα υπόλοιπα είναι μαγεία. Ο Ζαν-Λυκ Γκοντάρ κάποτε είχε πει: «Ο κινηματογράφος είναι η πιο όμορφη απάτη του κόσμου». Δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε.

#1 | f r A m e | 5

Όσα Έγιναν Το Λονδίνο λάτρεψε το Chevalier Με το μεγάλο βραβείο της καλύτερης ταινίας έφυγε από το 59ο Φεστιβάλ του Λονδίνου η Αθηνά-Ραχήλ Τσαγγάρη για το φρέσκο της Chevalier. Η εκπληκτική πορεία της ταινίας σε φεστιβάλ του εξωτερικού συνεχίζεται, μετά την παγκόσμια πρεμιέρα του στο φεστιβάλ του Λοκάρντο και τη διπλή επιτυχία στο 21ο Διεθνές Φεστιβάλ του Σαράγεβο, όπου κέρδισε την Ειδική Μνεία της επιτροπής καθώς και το Βραβείο Αντρικής Ερμηνείας, που μοιράστηκαν ο Γιώργος Πυρπασόπουλος, ο Μάκης Παπαδημητρίου και ο Πάνος Κορώνης. Το σενάριο της ταινίας υπογράφουν η Τσαγγάρη και ο Ευθύμης Φιλίππου, στενός συνεργάτης του Γιώργου Λάνθιμου και συν-σεναριογράφος στις τρεις τελευταίες του ταινίες (Κυνόδοντας, Άλπεις και Αστακός). Η ιστορία επικεντρώνεται σε μία παρέα αντρών (Βαγγέλης Μουρίκης, Γιώργος Πυρπασόπουλος, Πάνος Κορώνης, Μάκης Παπαδημητρίου, Γιώργος Κέντρος και Σάκης Ρουβάς) που επιστρέφει από μια εκδρομή ψαρέματος σε πολυτελές γιότ. Μία μηχανική βλάβη τους εγκλωβίζει στα ανοιχτά και αυτοί για να περάσουν την ώρα τους εφευρίσκουν ένα παιχνίδι που ονομάζεται Chevalier. Γρήγορα η διασκέδαση και το δέσιμο αντικαθίστανται από το σφοδρό ανταγωνισμό και τις διαμάχες μέχρι να ανακηρυχθεί κάποιος νικητής. Μία ταινία- μελέτη πάνω στην αντρική ψυχολογία από μία γυναίκα σκηνοθέτιδα που όπως φαίνεται έχει τραβήξει από νωρίς το διεθνές ενδιαφέρον. Η ταινία θα προβληθεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο 56ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Once More, With Feeling Ελλάδα: Άλλη μία φορά, με συναίσθημα είναι ο τίτλος του αφιερώματος στον ελληνικό κινηματογράφο που θα φιλοξενήσει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βιέννης, και δεν θα μπορούσε να είναι ομορφότερος. Με συνολικά δέκα ταινίες μεγάλου και οκτώ μικρού μήκους, η φετινή Βιεννάλε εστιάζει στα δέκα τελευταία χρόνια της κινηματογραφικής παραγωγής της χώρας μας, από το 2005 μέχρι και σήμερα. Μεταξύ άλλων, περιλαμβάνονται στη λίστα, για την οποία είναι υπεύθυνος ο κινηματογραφιστής Βασίλης Μπουρίκας, ταινίες όπως η Στρέλλα του Πάνου Χ. Κούτρα, το Μαύρο Λιβάδι του Βαρδή Μαρινάκη, το Αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού του Έκτορα Λυγίζου, το Μικρό Ψάρι του Γιάννη Οικονομίδη, καθώς και τα ντοκιμαντέρ Πρώτη Ύλη του Χρήστου Καρακέπελη και το Στο Λύκο των Χριστίνα Κουτσοσπύρου και Aran Hughes. Μία τέτοια κίνηση αδιαμφισβήτητα έρχεται την κατάλληλη στιγμή, τώρα που ο ελληνικός κινηματογράφος παλεύει να ζήσει σε μία χώρα που όχι μόνο δεν τον στηρίζει, αλλά φαίνεται να στέκεται απέναντί του. Είναι μία καλή ευκαιρία να φανεί ότι το σινεμά στην Ελλάδα έχει ακόμα συναίσθημα να δώσει. Το φεστιβάλ θα διεξαχθεί από τις 22 Οκτωβρίου μέχρι τις 5 Νοεμβρίου.

6 | f r A m e | #1

Wes Anderson: Μετά το Grand Budapest Hotel, τι; Μετά την τεράστια επιτυχία του Grand Budapest Hotel και τις 9 υποψηφιότητες και 4 βραβεία Όσκαρ, πληροφορίες θέλουν τον Γουές Άντερσον να επιστρέφει στην τέχνη του animated stop-motion. Σύμφωνα με το δίκτυο Indiewire.com, η νέα ταινία του σκηνοθέτη θα επικεντρώνεται για ακόμη μία φορά στο ζωικό βασίλειο, όπως συνέβη και με το Fantastic Mr. Fox του 2009. Αλλά αυτήν τη φορά, οι πρωταγωνιστές φημολογείται ότι θα είναι σκύλοι. Ο Άντερσον στην μέχρι τώρα φιλμογραφία του δε φαίνεται να... αγαπά και τόσο τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου, καθώς σε τέσσερις από τις οκτώ μεγάλου μήκους ταινίες του έχει «σκοτώσει» κάποιο τετράποδο (Moonrise Kingdom, Fantastic Mr. Fox, The Life Aquatic και The Royal Tennenbaums). Παράλληλα, σε πρόσφατη συνέντευξή του, ο ίδιος εξέφρασε το ενδιαφέρον του να κάνει μία σπονδυλωτή ταινία, επηρεασμένη από το L’oro di Napoli του Βιτόριο Ντε Σίκα από το 1954. Χαρακτηριστικά, δήλωσε: «Πάντοτε με ενδιέφερε η φόρμα μια ταινίας που είναι στην πραγματικότητα μια συλλογή από ιστορίες. Και συνήθως οι ταινίες ανθολογίας είναι άνισες και το κάθε μέρος τους σκηνοθετείται από άλλον. Είναι σπάνιο να δεις κάποιον να κάνει όλη τη δουλειά. Η ταινία του Ντε Σίκα είναι γεμάτη από πράγματα που μπορείς να κλέψεις. Που θα κλέψω δηλαδή». Πάντως, ό,τι από τα δύο κι αν ετοιμάζει, εμείς ανυπομονούμε...

Shorts

Ο Ντεπ δεν θέλει Όσκαρ!

Νέα πρόκληση για την Τίλντα Αγνώριστος ο ΜακΚόναχεϊ

Με τις προβλέψεις να θέλουν τον Τζόνι Ντεπ φαβορί για το Όσκαρ A’ Ανδρικού Ρόλου φέτος, μετά την ερμηνεία του στο Black Mass, ο αγαπημένος Πειρατής της Καραϊβικής σπεύδει να δηλώσει... αντικομφορμιστής. «Δεν θέλω να κερδίσω ποτέ ένα από αυτά τα πράγματα», λέει χαρακτηριστικά, εξηγώντας ότι δενθεωρεί ότι ο ανταγωνισμός των Όσκαρ θα έπρεπε να έχει θέση στο χώρο.

Σε ακόμη ένα ρόλο-πρόκληση πρόκειται να δούμε την Τίλντα Σουίντον, στην καινούργια ταινία του Λούκα Γκουαντανίνο, A Bigger Splash. Η επιβλητική ηθοποιός, που έχει αποδείξει πολλάκις το ταλέντο της ως ερμηνεύτρια, θα υποδυθεί μία ροκ τραγουδίστρια σε περίοδο αφωνίας και ο ρόλος της προβλέπεται εντελώς βωβός. Μάλιστα, η ίδια έθεσε την «σιωπή» της ως όρο για να συμμετέχει στην ταινία, η οποία θα βγεί στις αίθουσες το 2016.

Για άλλη μία φορά ο Μάθιου ΜακΚόναχεϊ αλλάζει την εμφάνιση του για τις ανάγκες κάποιου ρόλου και εκπλήσσει. Μετά το Dallas Buyers Club όπου τον είδαμε φανερά αδυνατισμένο και ταλαιπωρημένο, τώρα αποχαιρετά την ελκυστική του εικόνα για την ταινία Gold όπου θα υποδυθεί έναν τυχοδιώκτη επιχειρηματία σε αναζήτηση χρυσού. Την σκηνοθεσία υπογράφει ο Στίβεν Γκέιγκαν (Traffic) και θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2016.

#1 | f r A m e | 7

The BIG Screen

“

Cast Away on Mars

*

Ή πώς σώθηκε ο Ρίντλεϊ

The Martian (Η Διάσωση) του Ρίντλεϊ Σκοτ

Στο πολύ κοντινό μέλλον, η NASA στέλνει μία επανδρωμένη αποστολή στον Άρη με σκοπό τη συλλογή δεδομένων. Όλα βαίνουν καλώς, όταν μία δυνατή καταιγίδα αναγκάζει το πλήρωμα να εγκαταλείψει γρήγορα τον πλανήτη αφήνοντας πίσω ένα μέλος, τον Μαρκ Γουάτνι, που τραυματίστηκε κατά την διάρκεια της καταιγίδας και θεωρείται νεκρός. Ο Watney όμως έχει καταφέρει να επιζήσει από το χτύπημα και ξυπνά μόνος στον κόκκινο πλανήτη. Μοναδικός του στόχος να βρει τρόπο να επιβιώσει με ό,τι του έχει απομείνει μέχρι να φτάσει βοήθεια από εκατό σαράντα εκατομμύρια μίλια μακριά.

8 | f r A m e | #1

Ό

ταν προκειται για περιπετεια διαστήματος, ένα από τα ονόματα που μας έρχονται γρήγορα στο μυαλό είναι αυτό του Ρίντλεϊ Σκοτ, που με το Alien το 1979 συνέβαλλε δραστικά στη δημιουργία του κινηματογραφικού γαλαξία. Εν έτει 2015, ο άνθρωπος γνωρίζει περισσότερα από ποτέ για το άγνωστο χάος εκεί έξω και ο σκηνοθέτης που απογοήτευσε πολλούς με το επίσης διαστημικό Prometheus, επιστρέφει για να διεκδικήσει αυτά που έχασε, με το The Martian ή αλλιώς, στα ελληνικά, τη Διάσωση. Η κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Άντυ Γουάιρ δεν είναι αυτό που περιμένεις βλέποντας το τρέιλερ και δεν είναι αυτό που περιμένεις μπαίνοντας στην αίθουσα. Είναι καλύτερη από αυτό που περιμένεις. Για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον, το εξαιρετικό σενάριο, δια χειρός του Ντριού

Γκοντάρντ, πλάθει κάθε χαρακτήρα ως ολοκληρωμένη προσωπικότητα με σημαντικό ρόλο στην πλοκή και παράλληλα κατανέμει τη δράση τόσο ισορροπημένα που, παρά τη μεγάλη της διάρκεια, η ταινία δεν κουράζει. Δεύτερον, το μυθιστόρημα, η πηγή της ιστορίας, είναι επιστημονικά ακριβές, χαρακτηριστικό που διατηρήθηκε και στην ταινία με το αποτέλεσμα να μοιάζει άκρως ρεαλιστικό και ίσως πραγματοποιήσιμο. Και κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει συχνά σε αυτό το είδος. Το στοίχημα που έβαλε ο Σκοτ ήταν πώς θα καταφέρει να δημιουργήσει ένα ενδιαφέρον θέαμα με ένα μόνο ηθοποιό σε ένα τοπίο κατά βάση ερημικό. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο επέλεξε το Ματ Ντέιμον, ο οποίος φορώντας για δεύτερη φορά τη στολή του αστροναύτη μετά το Interstellar, είναι εκπληκτικός ως ο αισιόδοξος και πολυμήχανος επιστή-

Σκηνοθεσία: Ρίντλεϊ Σκοτ | Σενάριο: Ντρου Γκόνταρντ | Φωτογραφία: Ντάριους Βόλσκι | Πρωταγωνιστούν: Ματ Ντέιμον, Τζέσικα Τσαστέιν, Κρίστεν Γουίιγκ, Τζεφ Ντάνιελς, Μάικλ Πένια, Σον Μπιν, Κέιτ Μάρα | Διάρκεια: 141’ | Διανομή: Odeon | Κυκλοφορεί την 1η Οκτωβρίου

μονας–ναυαγός και καταφέρνει να δώσει το βάθος και το χρώμα που χρειαζόταν ο ρόλος. Ο γρήγορος ρυθμός και οι καλογυρισμένες σκηνές στον Άρη (που γυρίστηκαν στην πραγματικότητα σε μία κόκκινη έρημο στην Ιορδανία) συνδυασμένες με τους απολαυστικούς μονολόγους του Γουάτνι στην προσπάθεια του να επικοινωνήσει με τους συναδέλφους του στη Γη και να λύσει το πρόβλημα επιβίωσης, κερδίζουν το στοίχημα. Όσον αφορά στο υπόλοιπο επιτελείο, η Τζέσικα Τσαστέιν λάμπει ως επικεφαλής της αποστολής, παρ’ όλο που από την αρχή της ταινίας δεν την ξαναβλέπουμε για μία ώρα περίπου. Μαζί με την Κέιτ Μάρα, αποδεικνύουν πόσο όμορφο είναι να βλέπουμε σε ταινίες δυνατούς γυναικείους χαρακτήρες. Πίσω στη Γη και την ομάδα της NASA που οργανώνει τη διάσωση, ο Τσιούετελ Έτζιοφορ δίνει μία πολύ καλή και γεμάτη ευαισθησία ερμηνεία και ο Τζεφ Ντάνιελς είναι σταθερός σαν βράχος. Αν έπρεπε, ωστόσο, να ξεχωρίσουμε έναν από το γεμάτο αστέρες καστ, αυτός θα ήταν ο νεότερος Ντόναλντ

Γκλόβερ που με ένα μικρό αλλά σημαντικό ρόλο εμπλουτίζει τις λιγότερο εντυπωσιακές σκηνές μακριά από το διάστημα. Συνολικά, εκεί που η ταινία μεγαλουργεί είναι στο να δημιουργήσει την αίσθηση ομαδικότητας και την ψευδαίσθηση παρελθόντος ανάμεσα ακόμα και στους αστροναύτες που τους χωρίζουν εκατομμύρια μίλια κενού.

^

Ο Ματ Ντέιμον μάλλον ελπίζει να είναι πράγματι μόνος στον Κόκκινο Πλανήτη...

Υπάρχουν ωστόσο κάποιες παραφωνίες που φαίνεται πως έγιναν για λόγους πολιτικής ορθότητας και marketing, αλλά για αυτές δεν ευθύνονται απόλυτα οι συντελεστές αλλά η βιομηχανία και συνεπώς συγχωρούνται. Σε τελική ανάλυση, το The Martian αποδείχθηκε μία καλοδουλεμένη και απροσδόκητα ευχάριστη ταινία γεμάτη ενέργεια και κίνηση. Το σίγουρο είναι πως ο αιώνιος αγώνας επιβίωσης του ανθρώπου και το μυστήριο για το άγνωστο θα τραβούν πάντα το ενδιαφέρον της κάμερας. Εμείς, το μόνο που μπορούμε να ευχηθούμε είναι ο Ρίντλεϋ Σκοτ να ξαναβρεθεί σύντομα πίσω από αυτήν και το αποτέλεσμα να είναι εξίσου ψυχαγωγικό.

#1 | f r A m e | 9

The BIG Screen

“

Ξαναδιαβάζοντας τον Σαίξπηρ

*

Αίμα, τρέλα και πρόζα

Macbeth του Τζάστιν Κερζέλ

Σκωτία, 16ος αιώνας. Ο Στρατηγός Μάκβεθ στέκεται πιστός στο πλευρό του βασιλιά και ξαδέρφου του, Ντάνκαν, στον αιματηρό εμφύλιο πόλεμο. Μετά από μια νικητήρια μάχη εναντίον των συνωμοτών, ο Μάκβεθ μαζί με έναν συμπολεμιστή και φίλο, τον Μπάνκο, συναντούν τρεις μάγισσες που προφητεύουν ότι θα γίνει ο ίδιος βασιλιάς ενώ ο Μπάνκο πατέρας βασιλιάδων. Ο Μάκβεθ πλανεύεται και επιστρέφοντας στη γυναίκα του της εξομολογείται τα λόγια των μαγισσών. Η Λαίδη Μάκβεθ, τυφλωμένη από την φιλοδοξία, τον πείθει να χρησιμοποιήσει δόλια μέσα για να εξασφαλίσει την εκπλήρωση της προφητείας. Ένα στιλέτο στην καρδιά του Ντάνκαν από τα χέρια του Μάκβεθ θα τον κάνει Βασιλιά και θα γίνει η αρχή του τέλους του.

10 | f r A m e | #1

Τ

ο κλασσικο θεατρικο του Σαίξπηρ έχει εμπνεύσει αμέτρητες θεατρικές αποδόσεις και κινηματογραφικές διασκευές, περισσότερες από κάθε άλλο έργο του βάρδου. Το βασικό του θέμα, οι ηθικές συνέπειες της υπέρμετρης φιλοδοξίας και του δόλου, έχει αποδειχθεί διαχρονικό. Στην μεγάλη οθόνη, ιερά τέρατα όπως ο Όρσον Ουέλς, o Ακίρα Κουροσάβα και ο Ρόμαν Πολάνσκι έχουν απαθανατίσει στο φιλμ την δική τους εκδοχή και έχουν ανεβάσει τον πήχη σε πολύ υψηλά επίπεδα. Γι’ αυτό, όταν ανακοινώθηκε πως η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Αυστραλού Τζάστιν Κερζέλ, μετά το νατουραλιστικό και απλώς άρτιο The Snowtown Murders, θα είναι το Macbeth, οι προσδοκίες ήταν ήδη αυξημένες. Και το γεγονός ότι οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι θα καλύπτονταν από τον Μάικλ Φασμπέντερ και την Μαριόν Κοτιγιάρ, δύο από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς τους, ήταν αρκετό για να

τραβήξει τα βλέμματα. Σίγουρα, η καινούργια ταινία του Κερζέλ φωνάζει «θάρρος». Αλλά, ευτυχώς, δεν μένει μόνο σε αυτό. Η αιώνια διαμάχη με τους εσωτερικούς δαίμονες, τις τύψεις και την τρέλα αποδόθηκε από τον Κέρζελ με τρόπο που ποτέ μέχρι τώρα δεν είχαμε ξαναδεί. Τα επιβλητικά, αφιλόξενα τοπία της Σκωτίας είναι αυτά που πρωταγωνιστούν, άλλοτε ομιχλώδη και μουντά και άλλοτε λουσμένα στο κόκκινο του αίματος. Ανοιχτά πλάνα με ανεπαίσθητη κίνηση μετατρέπουν κάθε κάδρο σε έργο τέχνης. Ακόμα και στις δύο σύντομες σκηνές μάχης, στην αρχή και στο τέλος, η εκπληκτική σκηνογραφία και οι εναλλαγές της σκληρής δράσης με σεκάνς σε αργή κίνηση, συνθέτουν ένα μοναδικά λυρικό αποτέλεσμα. Οι εσωτερικοί χώροι, από την άλλη, λειτουργούν ως θεατρική σκηνή, με περιορισμένες γωνίες λήψεις, θυμίζοντας μας πως ίσως κάποια κείμενα δεν θα έπρεπε

Σκηνοθεσία: Τζάστιν Κερζέλ | Σενάριο: Τζέικομπ Κόσκοφ, Μάικλ Λέσλι, Τοντ Λουίσο | Φωτογραφία: Ανταμ Αρκαπο | Πρωταγωνιστούν: Μάικλ Φασμπέντερ, Μαριόν Κοτιγιάρ, Ντέιβιντ Θιούλις, Ελίζαμπεθ Ντεμπίκι, Τζακ Ρέινορ, Σον Χάρις, Πάντι Κονσιντάιν | Διάρκεια: 113’ | Διανομή: Spentzos Film/Seven Films | Κυκλοφορεί στις 8 Οκτωβρίου

να απομακρύνονται εντελώς από το αρχικό τους μέσο. Ο Άνταμ Άρκαπο (Snowtown Murders, True Detective) καταφέρνει να οπτικοποιήσει το μεγαλείο και το μαρτύριο μαζί — που αυτό ήταν και το ζητούμενο. Η δύναμη που υπάρχει στην εικόνα, δεν καταφέρνει να περάσει και στους διαλόγους. Ο Κέρζελ, θαρραλέος, πήρε την απόφαση να μην αλλάξει το πρωτότυπο κείμενο («Γιατί να φτιάξεις κάτι που δεν είναι χαλασμένο;», είπε ο Φασμπέντερ στη συνέντευξη τύπου στις Κάννες) παρά μόνο να επιλέξει τα χωρία που θα συμπεριλάβει. Και ήταν ιδιαίτερα λακωνικός, κρατώντας μόνο όσα χρειάζονταν. Παρά τις καλές προθέσεις, το εξ ορισμού δύσκολο κείμενο με τα συμπυκνωμένα νοήματά του, καθιστά τη γλώσσα της ταινίας αντι-κινηματογραφική και κάπως ξένη με την πιο μοντέρνα κινηματογράφιση. Σε καμία περίπτωση, αυτό δεν σημαίνει πως οι ηθοποιοί υστερούν. Ο Μάκβεθ του Φασμπέντερ έχει το κύρος του βασιλιά που μετατρέπεται γρήγορα στην τρέλα του δολοφόνου και η Κοτιγιάρ στο βαρύ ρόλο της «Λαίδης Μ» συνδυάζει φινέτσα και δυναμισμό. Οι μονόλογοι και των δύο μαγνητίζουν, ενώ στις κοινές τους

σκηνές αλληλεπιδρούν τέλεια. Πλάι τους, ο Σον Χάρις ως Μακντάφ παραδίδει μία εκρηκτική ερμηνεία χωρίς να επισκιαστεί. Εκείνο όμως, που καθιστά αυτό το επικό δράμα τόσο ξεχωριστό είναι ένα μικρό εύρημα: στην αρχή της ταινίας το ζευγάρι θρηνεί για τον θάνατο των δύο παιδιών τους, (που δεν υπάρχουν στο κείμενο του Σαίξπηρ) πριν τη βίαιη μάχη που τραυμάτισε ψυχικά το Μάκβεθ. Από αυτό το σημείο και έπειτα, κάθε πράξη τους λαμβάνεται είτε σα μνησικακία προς τους βασιλικούς δεσμούς αίματος που θέλουν να σπάσουν, είτε σαν την επιδίωξη μίας καλύτερης μοίρας. Αυτό, φυσικά, δεν καθιστά τα εγκλήματα νόμιμα, αλλά δικαιολογεί την τυφλή φιλοδοξία και εξανθρωπίζει τους δαίμονες. Παρά τον αργό ρυθμό της ταινίας, η γρήγορη εξέλιξη των χαρακτήρων εξηγείται λόγω του παρελθόντος τους, χωρίς να μοιάζει άνιση. Τελικά, αυτή η σύγχρονη ανάγνωση του μύθου είναι που φέρνει τον αέρα ανανέωσης που χρειαζόταν το κλασικό έργο για να σταθεί σωστά σήμερα. Και ο Κέρζελ το καταφέρνει με τον πιο ικανοποιητικό τρόπο.

^

Ο Φασμπέντερ, στο πεδίο της μάχης, αναρωτιέται αν μπορούμε να καταλάβουμε την προφορά του.

#1 | f r A m e | 11

The BIG Screen

“

Επικίνδυνες Ισορροπίες

*

Πώς συνδυάζεται η 11/9 με έναν ακροβάτη;

Το 1974, λίγο πριν ολοκληρωθεί η ανέγερση των Διδύμων Πύργων στη Νέα Υόρκη, ένας Γάλλος σχοινοβάτης, ο μικροσκοπικός Φιλίπ Πετί θέτει έναν και μοναδικό στόχο: να περπατήσει στο κενό που χωρίζει τους δύο πύργους, 411 μέτρα από το έδαφος, και να καταπλήξει τους περαστικούς. Έτσι μαζί με μία ομάδα φίλων, ταξιδεύει από τη Γαλλία στην Αμερική για να πραγματοποιήσει το απίστευτο, που κάποιοι θα το χαρακτήριζαν έγκλημα.

The Walk (Βόλτα στο κενό) του Ρόμπερτ Ζεμέκις

Σκηνοθεσία: Ρόμπερτ Ζεμέκις | Σενάριο: Ρόμπερτ Ζεμέκις, Κρίστοφερ Μπράουν | Φωτογραφία: Ντάριους Βόλσκι | Πρωταγωνιστούν: Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ, Μπεν Κίνγκσλεϊ, Σάρλοτ Λε Μπον | Διάρκεια: 123’ | Διανομή: Feelgood Entertainment | Κυκλοφορεί στις 8 Οκτωβρίου

Ο

ι πρωτες υλες για να γινει μια ταινία είναι δύο: η έμπνευση και η τεχνική. Στην περίπτωση της νέας ταινίας του Ρόμπερτ Ζεμέκις Βόλτα στο κενό, η έμπνευση ήρθε από μία μοναδική αληθινή ιστορία που, όσον αφορά στην τεχνική, μόνο μερικά εντυπωσιακά ψηφιακά εφέ θα μπορούσαν να την πλαισιώσουν σωστά. Ο Ζεμέκις, γνωστός για το ταλέντο του στο να αφηγείται ιστορίες ανθρώπων (βλέπε Φόρεστ Γκαμπ και Ο Ναυαγός) αλλά και για το ενδιαφέρον του για τη διάνθιση της αφήγησης αυτής με τα κατάλληλα μέσα, φάνταζε ιδανικός. Η ισορροπία όμως θέλει ιδιαίτερη χάρη. Το 2008 ο Τζέιμς Μαρς, στο ντοκιμαντέρ Man on Wire αφηγήθηκε την ιστορία του Πετί με συνεντεύξεις και φωτογραφικό υλικό. Όμως, ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχαμε παρακολουθήσει την παράσταση του ανθρώπου στο σκοινί όπως πραγματικά συνέβη. Αυτό το κενό ήρθε να καλύψει ο Ζεμέκις, με το αποτέλεσμα να κόβει

12 | f r A m e | #1

την ανάσα. Η γεμάτη σασπένς κινηματογράφηση του κατορθώματος στο δεύτερο μισό της ταινίας, σε συνδυασμό με τα εκπληκτικά εφέ που χρησιμοποιήθηκαν για να αναδομήσουν τον ορίζοντα της Νέας Υόρκης, είναι σίγουρα τα δυνατότερα σημεία του φιλμ. Ο Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ στο ρόλο του Πετί, έχοντας διδαχθεί από τον ίδιο, βηματίζει σταθερά στο κενό και παραδίδει μία καλή ερμηνεία με όλο του το σώμα. Ο Ζεμέκις, ωστόσο, φαίνεται να εστιάζει περισσότερο στην εικόνα, χωρίς να ισορροπεί μεταξύ μορφής και περιεχομένου. Αν και η εισαγωγική σκηνή της ταινίας, με την αναδρομή στη ζωή του Πετί, έχει μία ελπιδοφόρα δυναμική, αυτή η ενέργεια χάνεται γρήγορα και αντικαθίσταται με απλή παράθεση όσων συνέβησαν, μέσω μιας αχρείαστης αφήγησης. Ο χρυσός κανόνας «Δείξε, μην λες» δεν εφαρμόζεται, με αποτέλεσμα τελικά να είναι αδύνατο να κατανοήσουμε πλήρως το βάθος

του κεντρικού χαρακτήρα, τα κίνητρα και τις αμφιβολίες του. Το ίδιο ισχύει και για τους ημιτελείς δευτεραγωνιστές, που δεν έχουν το χρόνο και το χώρο να αναπτυχθούν. Ξεχωρίζει η αυστηρή ερμηνεία του Μπεν Κίνγκσλεϊ στον, κατά τα άλλα μικρό, ρόλο του μέντορα. Η Βόλτα στο κενό κλείνει με τους Δίδυμους Πύργους να χάνονται στο σκοτάδι, υπενθυμίζοντας τον τραγικό ρου της ιστορίας. Είναι εκείνη ακριβώς η στιγμή που η ταινία βρίσκει πραγματικά το σκοπό της. Δεν αποτελεί την κινηματογραφική απαθανάτιση ενός εντυπωσιακού καλλιτεχνικού «εγκλήματος», αλλά ένα φόρο τιμής στη Νέα Υόρκη, στους ανθρώπους της και στα δύο κτήρια που εμπλούτιζαν τον ουρανό της, μέχρι εκείνον το Σεπτέμβρη. Δυστυχώς, θα ευχόμασταν αυτή η αίσθηση αυτογνωσίας με όλη της τη λεπτότητα να υπήρχε από την αρχή.

“

Συμφωνία με τον Διάβολο

*

Ο Ντεπ το ‘χει ακόμα

Black Mass (Ανίερη Συμμαχία) του Σκοτ Κούπερ Σκηνοθεσία: Σκοτ Κούπερ | Σενάριο: Τζες Μπάτεργουορθ, Μαρκ Μαλούκ | Φωτογραφία: Μασανόμπου Τακαγιανάγκι | Πρωταγωνιστούν: Τζόνι Ντεπ, Τζόελ Ετζερτον, Μπένε-

Η αληθινή ιστορία του Ιρλανδού μαφιόζου Τζέιμς «Γουάιτι» Μπάλτζερ, ο οποίος στα μέσα της δεκαετίας του ‘70 συνεργάστηκε με τον παλιό του φίλο και πράκτορα του FBI, Τζον Κόνολι. Το FBI με τις πληροφορίες του εγκληματία εξαρθρώνει την ιταλική Μαφία της Βοστόνης και ο Μπάλτζερ εξοντώνει τον ανταγωνισμό. Σταδιακά, όμως, ο Μπάλτζερ, κερδίζει ακόμα περισσότερο έδαφος, συγκεντρώνει περισσότερη δύναμη και συνεχίζει ανενόχλητος τις παράνομες δραστηριότητές του, με το FBI απλά να παρατηρεί.

ντικτ Κάμπερμπατς, Πίτερ Σάρσγκααρντ | Διάρκεια: 122’ | Διανομή: Tanweer | Κυκλοφορεί στις 15 Οκτωβρίου

Ο

Σκοτ Κουπερ (Σκουριασμενη Πόλη, Crazy Heart), βαθιά επηρεασμένος από το Μάρτιν Σκορσέζε και το γκανγκστερικό σινεμά, ακολουθεί την πεπατημένη χωρίς πολλές εκρήξεις και ανατροπές. Από την πρώτη σκηνή και καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, χρησιμοποιεί εγκιβωτισμό για να αφηγηθεί όσο συνέβησαν, με ένα πολλά υποσχόμενο μοντάζ που δημιουργεί ατμόσφαιρα. Αυτό, μαζί με την πειστική απεικόνιση της Βοστόνης στο πέρασμα του χρόνου και την προσεγμένη αισθητική των κάδρων του Κούπερ, συνθέτουν ένα καλό πλαίσιο, το οποίο όμως στερείται ουσίας. Μετά την ενδιαφέρουσα πρώτη πράξη όπου εισάγονται οι χαρακτήρες, η ταινία περνά σε μία απλή, διαδικαστική θα λέγαμε, αφήγηση των γεγονότων, που πλέον δεν έχουν κάποιο βάθος ή νόημα. Ο κάθε φόνος αγγίζει μόνο επιδερμικά τους ήρωες και το κοινό. Γι’ αυτό δεν ευθύνεται η φυσικότητα με την οποία εκτελούνται οι παρανομίες,

αλλά η έλλειψη δυναμικής του φιλμ. Παρ’ όλο που έχει στα χέρια του μία πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, με όλα τα απαραίτητα συστατικά για ένα καλό δράμα εγκλήματος, ο Κούπερ φαίνεται πως δεν διαχειρίζεται σωστά το ρυθμό της ταινίας, με αποτέλεσμα η δίωρη διάρκειά της να μοιάζει ανεπαρκής. Οι σχέσεις μεταξύ των δύο κεντρικών ηρώων, του Μπάλτζερ και του Κόνολι, δεν αναπτύσσονται ποτέ εις βάθος ώστε να πιστέψουμε στο παρελθόν που τους ενώνει. Παράλληλα, η μόνη απειλή για τον Μπάλτζερ, που θα μπορούσε να κάνει τη ροή λίγο πιο ενδιαφέρουσα, δεν εισάγεται παρά μόνο στο τελευταίο μισάωρο, πολύ αργά δηλαδή για να αξιοποιηθεί σωστά. Το φιλμ στηρίζεται τελικά μόνο στον Τζόνι Ντεπ. Ο ηθοποιός μεταμορφώνεται σε κίνδυνο και θρύλο μαζί και αγκαλιάζει το μακιγιάζ του και τον ρόλο του. Με μία μετρημένη ερμηνεία χωρίς τις υπερβολές που είχαμε συνηθίσει από αυτόν στις ταινίες του

Τιμ Μπάρτον, γίνεται ο μαφιόζος με το παγερό βλέμμα και το τρομακτικό γέλιο, που πλέον δεν φοβάται τίποτα. Ο χαρακτήρας του Μπάλτζερ έχει παρελθόν και κώδικα ηθικής· είναι ολοκληρωμένος. Ο συμπρωταγωνιστής του, Τζόελ Έτζερτον, είναι πολύ καλός στον ρόλο του διεφθαρμένου πράκτορα του FBI, ενώ ο Πίτερ Σάρσγκααρντ καταφέρνει να είναι δυνατός σε έναν κατά τα άλλα μικρό ρόλο. Η Ανίερη Συμμαχία δεν προσφέρει τίποτα καινούργιο στο είδος, αλλά μας αποδεικνύει κάτι που είχαμε ξεχάσει: ότι ο Τζόνι Ντεπ είναι ένας ηθοποιόςχαμαιλέοντας που μπορεί ακόμα να παίξει δραματικούς ρόλους. Ο ίδιος, αφού είδε την ταινία, δήλωσε πως είναι η αγαπημένη του δουλειά από όλη την φιλμογραφία του. Φαίνεται ότι και αυτός θέλει να θυμηθεί πώς είναι οι προκλήσεις.

#1 | f r A m e | 13

The BIG Screen

“

Η κωδικοποίηση του Έρωτα

*

Λάνθιμος: Η ώριμη περίοδος

The Lobster (Ο Αστακός) του Γιώργου Λάνθιμου

Σε ένα δυστοπικό μέλλον, όπου όλοι οι άνθρωποι πρέπει να είναι σε ζευγάρια, ο Ντέιβιντ, μόλις τον χωρίζει η σύντροφός του, μεταφέρεται σε ένα ξενοδοχείο, όπου θα έχει 45 μέρες να βρει το καινούργιο του ταίρι. Σε περίπτωση που δεν καταφέρει να βρει το άλλο του μισό, θα μετατραπεί σε ένα ζώο της επιλογής του, σα δεύτερη ευκαιρία. Ο αστακός φαίνεται μία καλή επιλογή. Σύντομα όμως, συνειδητοποιεί πως δεν αντέχει στο ξενοδοχείο και το σκάει στο δάσος, όπου ζουν οι Μοναχικοί. Εκεί το να ερωτευτείς είναι παράνομο.

Ο

Γιωργος Λανθιμος επιστρεφει, αυτή τη φορά σε διεθνή ύδατα, για να αποδείξει πως κολυμπά και εκεί εξίσου καλά, αν όχι καλύτερα. Η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του, ο Αστακός, με πρωταγωνιστές τους, καθιερωμένους στο χώρο του θεάματος, Κόλιν Φάρελ, Ρέιτσελ Βάις, Λέα Σεντού, Τζον Σ. Ράιλι και Μπεν Γουίσο, κατάφερε να τραβήξει την προσοχή μέσων και φεστιβάλ και να βγει νικήτρια. Θέλοντας να ξεφύγει από τους οικονομικούς περιορισμούς που παρουσιάζει η κινηματογραφική παραγωγή στην Ελλάδα, ο Λάνθιμος καταφέρνει να αποδεσμευτεί και από το κοινωνικό πλαίσιο που κουβαλάει σήμερα ένας Έλληνας σκηνοθέτης. Η ταινία του δεν διαβάζεται σαν μία ταινία από την Ελλάδα της κρίσης, αλλά σαν μια ταινία του Λάνθιμου- δημιουργού. Η ώριμη εποχή του έφτασε. Τώρα στο στόχαστρο του Λάνθιμου μπαίνουν οι ανθρώπινες σχέσεις, ο

14 | f r A m e | #1

έρωτας και η επιθυμία. Οι άνθρωποι χωρίζονται σε δεσμευμένους και μόνους και τα πάντα περιστρέφονται γύρω από αυτό. Όλα είναι άσπρα ή μαύρα: η σεξουαλικότητα, οι επιλογές, η ελευθερία στον έρωτα. Μέσα από το ευφυές σύμπαν που συνέθεσε ο Λάνθιμος με το συν-σεναριογράφο του Ευθύμη Φιλίππου, εξετάζει τι είναι αυτό που μας κάνει συμβατούς και μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε για να ταιριάξουμε με κάποιον. Ρωτά, γιατί υπάρχει η μοναξιά σαν συναίσθημα και τι είναι αυτό που κρατά μία σχέση μέσα στο χρόνο. Ο κόσμος του Αστακού είναι ένας καθρέφτης, που δείχνει αυτά που όλοι έχουμε σκεφτεί και τα μεγαλοποιεί για να γίνουν ορατά. Οι μηχανικές ερμηνείες που προστάζει ο σκηνοθέτης και ο αποστειρωμένος από κάθε συναίσθημα κινηματογραφικός του λόγος, ενισχύουν το σχεδόν ακαδημαϊκό ύφος που δε χωρά αμφισβήτηση από το θεατή.

Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος | Σενάριο: Γιώργος Λάνθιμος, Ευθύμης Φίλιππου | Φωτογραφία: Θύμιος Μπακατάκης | Πρωταγωνιστούν: Κόλιν Φάρελ, Ρέιτσελ Βάις, Λέα Σεντού, Τζον Σ. Ράιλ, Μπεν Γουίσο | Διάρκεια: 118’ | Διανομή: Feelgood Entertainment | Κυκλοφορεί στις 22 Οκτωβρίου

Έχοντας δουλέψει σχεδόν αποκλειστικά με φυσικό φως στα πανέμορφα, αιχμηρά τοπία της Ιρλανδίας, το αποτέλεσμα που αναζητά είναι καθαρό και γήινο. Οι ηθοποιοί, απογυμνωμένοι από κάθε μακιγιάζ ή ερμηνευτικό προσωπείο είναι ο τέλειος καμβάς. Οι χαρακτήρες τους, κωδικοποιημένοι σε μηδέν και ένα, είναι τόσο μονοδιάστατοι, ώστε να γίνουν σύμβολα. Ο άνδρας που κουτσαίνει (Μπεν Γουίσο) είναι ο ψεύτικος εαυτός στον οποίο καταφεύγουμε για να κάνουμε κάποιον να μας ερωτευτεί. Η άκαρδη γυναίκα (Αγγελική Παπούλια) είναι η προσωποποίηση του ανταγωνισμού και ο Ντέηβιντ (Κόλιν Φάρελ) συμβολίζει έναν ρομαντισμό που, καθώς δεν έχει χώρο σήμερα, συμβιβάζεται, μέχρι την στιγμή που θα επαναστατήσει. Ο Κόλιν Φάρελ επενδύει στο άβολο των καταστάσεων και παραδίδει μια ερμηνεία υπεράνω προσδοκιών ενώ η Ρέιτσελ Βάις, σε έναν πιο εσωτερικό ρόλο απ’ ό,τι μας έχει συνηθίσει, ανταπεξέρχε-

ται τέλεια. Η Λέα Σεντού ως η σκληρή αρχηγός των μοναχικών αποδεικνύει ότι έχει πολλές ικανότητες και μας προϊδεάζει για το μέλλον της. Ο Αστακός σε βάζει από πολύ νωρίς στο σύμπαν του και σε κρατά μέχρι τους τίτλους τέλους, τουλάχιστον. Η περιγραφή γίνεται έμμεσα, κοφτά και χωρίς πολλές εξηγήσεις. Το μαύρο καυστικό χιούμορ εναλλάσσεται γρήγορα με απότομη βία και ξένες καταστάσεις που εκλαμβάνονται ως γνώριμες. Ο Λάνθιμος εξελίσσει αυτό που είχε αρχίσει με τον Κυνόδοντα και στέκεται όρθιος μετά από το μεγάλο άλμα. Απολαμβάνει τους ανοιχτούς χώρους και πειραματίζεται με πιο ακραία σεναριακά ευρήματα. Φεύγει από το στενό πλαίσιο της οικογένειας ή της μικρής ομάδας και δρα οικουμενικά. Κάποιο «Παράξενο Ελληνικό Κύμα» δεν τον παρασέρνει πια. Τώρα υπάρχει το σινεμά του Λάνθιμου.

^

«Βάλε τα καλά σου, φόρα τα γυαλιά σου και πάμε να φύγουμε!»

#1 | f r A m e | 15

The small Screen

“

Το κολάζ ενός σινεφίλ

*

Ο Γκόσλινγκ φαντάζεται την αγαπημένη του ταινία

Lost River (Σκοτεινός Υπόκοσμος) του Ράιαν Γκόσλινγκ Σε μία γειτονιά ενός εγκαταλελειμμένου Ντιτρόιτ, η Μπίλι, μία νεαρή μητέρα με τα δύο παιδιά της προσπαθεί να επιβιώσει. Ο μεγάλος γιος, Μπόουνς, πουλάει σωλήνες που βρίσκει σε γκρεμισμένα κτίρια και φροντίζει να δώσει στον μικρότερο αδερφό του την παιδική ηλικία που του αξίζει. Όταν ο τραπεζίτης που απειλεί να κατασχέσει το σπίτι τους, προσφέρει στην Μπίλι δουλειά σε ένα φετιχιστικό νυχτερινό κλαμπ, η ίδια δεν μπορεί παρά να δεχτεί. Ο Μπόουνς ανακαλύπτει ένα πλημμυρισμένο θεματικό πάρκο που κρύβει μυστικά.

16 | f r A m e | #1

Τ

ο Lost River, η πρωτη σκηνοθετική απόπειρα του ηθοποιού Ράιαν Γκόσλινγκ, είναι ένα περίεργο παραμύθι για μεγάλους, μία ιστορία ιδιαίτερη με πολλές πιθανές ερμηνείες. Όταν το 2014 προβλήθηκε για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ των Καννών, από άλλους αποδοκιμάστηκε και από άλλους λατρεύτηκε. Το κάθε έργο, όμως, πρέπει να αντιμετωπίζεται ως αυτό ακριβώς που είναι. Και το Lost River δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία βαθιά καλλιτεχνική ταινία, από ένα λάτρη του κινηματογράφου εν γένει. Ο Γκόσλινγκ ως ηθοποιός, με τις επιλογές του τα τελευταία χρόνια φαίνεται πως θέλει να εξερευνήσει την πιο πειραματική πλευρά του κινηματογράφου και να διευρύνει τα όρια του. Ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος, λοιπόν, δεν θα μπορούσε να πάρει κάποια άλλη κατεύθυνση. Όπως δήλωσε και ο ίδιος, ταξίδεψε στο Ντιτρόιτ, αρκετά μεγάλος

και το τοπίο του κίνησε το ενδιαφέρον, οπότε και άρχισε να συλλέγει το πρωτόλειο υλικό του. Αργότερα, το σενάριο γράφτηκε και η παραγωγή ξεκίνησε. Στόχος του, να φτιάξει μία αλληγορία για τη ζωή των ανθρώπων που είδαν τις ζωές τους να καταστρέφονται μαζί με το περιβάλλον τους. Οι χαρακτήρες έχουν συμβολικά ονόματα και θα μπορούσε στη θέση τους να είναι οποιοσδήποτε. Είναι αρχέτυπα, οικουμενικά πλάσματα με μοναδικό στόχο την επιβίωση σε ένα σκληρό, αποσυντεθειμένο κόσμο. Η κάθαρση έρχεται για κάποια ύβρι που δεν έχουν διαπράξει οι ίδιοι, και αυτό είναι το μοναδικό κοινωνικό σχόλιο που θα μπορούσαμε να εξάγουμε από την ταινία. Το σενάριο, παρά τις όποιες ελλείψεις, μοιάζει σαν να έχει γραφτεί μόνο για να δημιουργηθούν οι εικόνες που ήθελε ο Γκόσλινγκ να δημιουργήσει. Γιατί τελικά αυτές είναι που κυριαρχούν.

Σκηνοθεσία: Ράιαν Γκόσλινγκ | Σενάριο: Ράιαν Γκόσλινγκ | Φωτογραφία: Μπενουί Ντεμπί | Πρωταγωνιστούν: Κριστίνα Χέντρικς, Ίαν Ντε Κεστέκερ, Σίρσα Ρόναν, Ματ Σμιθ, Εύα Μέντεζ, Μπεν Μέντελσον | Διάρκεια: 95’ |Κυκλοφορεί σε DVD από την Audio Visual στις 20 Οκτωβρίου.

Δύο ασύνδετοι μεταξύ τους κόσμοι ενώνονται: αυτός της γκρεμισμένης γειτονιάς που έχει γίνει φάντασμα του εαυτού της, μέσα στη σήψη του Αμερικάνικου ονείρου, και αυτός της gore φετιχιστικής ικανοποίησης των φαντασιώσεων που συνδυάζει το brulesque με το grand guignol. Είναι αυτοί οι δύο κόσμοι που δίνουν την ευκαιρία να πραγματοποιηθεί το όραμα του σκηνοθέτη. Εξόφθαλμα επηρεασμένος από τον Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν, (με τον οποίο έχει συνεργαστεί στο Drive και το Only God Forgives) με τα χρωματιστά φώτα και φίλτρα και τα ανοιχτά εσωτερικά πλάνα, καθώς και τον Ντέηβιντ Λίντς με τις ονειρικές σκηνές και τα παραμορφωτικά κοντινά, σίγουρα φροντίζει για την οπτική τελειότητα του φιλμ. Τη διεύθυνση φωτογραφίας μάλιστα, επιμελήθηκε ο Μπενουί Ντεμπί, που δούλεψε με τον αιρετικό Γκασπάρ Νοέ και στα

τρία φιλμ που τον έκαναν γνωστό (Μη αναστρέψιμος, Enter the Void και το πιο πρόσφατο Love). Η μουσική επένδυση της ταινίας, είναι αυτή που ενώνει τα κομμάτια μεταξύ τους. Μόνο ένα κράμα ρομαντισμού και εφιάλτη θα μπορούσε να εκφράζει απόλυτα το φιλμ και ο Τζόνυ Τζούελ (Drive, Ένα κορίτσι γυρίζει σπίτι μόνο του τη νύχτα) έκανε εξαιρετική δουλειά.

^

The roof is on fire...

Τελικά, ο Ράιαν Γκόσλινκγ αδυνατεί στο Lost River να αφήσει το δικό του κινηματογραφικό στίγμα. Από ό,τι φαίνεται όμως δεν ήταν αυτός ο σκοπός του εξ αρχής. Ακόμα κι αν δεν συνεχίσει την σκηνοθετική του πορεία, έχει ήδη δημιουργήσει μία ταινίαhomage σε σκηνοθέτες και είδη που σαν κινηματογραφόφιλος αγαπά. Και ο κινηματογράφος που πηγάζει από την αγάπη για την τέχνη δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητος.

#1 | f r A m e | 17

18 | f r A m e | #1

the

Greek frAme #1 | f r A m e | 19

Το Πρόσωπο

“

Ποιος ήταν ο Νίκος Νικολαΐδης;

*

Γλυκιές συμμορίες, κουρέλια και πτώματα στον κήπο

Ν

υχτα. Ενα σπιτι στεκεται παλιο και κρυμμένο στο τέλος κάποιου δρόμου. Μέσα από τη βαριά σιδερένια αυλόπορτα, ένα αμάξι, αντίκα -με το ζόρι ξεκινάει πια- και στο βάθος κήπος. Τα περισσότερα λουλούδια φύτρωσαν από τύχη εκεί. Έχει βρέξει και το χώμα είναι υγρό, λασπώδες. Μπαίνει μέσα στους δύο λάκκους που είναι σκαμμένοι και τους χαλάει. Το νάιλον που τους καλύπτει για να μην πλημμυρίσουν δεν κάνει τίποτα. Κάτι κρύβουν. Μυστικά, παρελθόν ή κάποιο πτώμα, ίσως. Μέσα από το σπασμένο παράθυρο, διακρίνεται κάποια υποψία ζωής στο εσωτερικό. Το μισοφωτισμένο από αχνές λάμπες σαλόνι μυρίζει τσιγάρα, φτηνό αλκοόλ και κάτι αόριστο, σάπιο. Βαριά χαλιά, καναπέδες παλιοί αλλά αναπαυτικοί, και ένας δίσκος στο πικ-απ που έχει τελειώσει και γυρνά ακόμα χωρίς σκοπό κάτω από τη βελόνα. Στο τασάκι υπάρχουν ακόμα ζεστές γόπες. Λίγο πιο μέσα, στην κουζίνα, λιγοστό φαγητό και ένα κόκκινο μαχαίρι. Στο υπόγειο μερικά μπουντρούμια και κάποια ίχνη γυναικείων κορμιών, εκδιδόμενων χωρίς επιλογή. Στο επάνω πάτωμα, κρεβάτια που κάποτε, ίσως δύο ώρες πριν, δέχτηκαν κάποιον ευκαιριακό έρωτα. Κάποιοι έζησαν σε αυτό το σπίτι. Για κάποια χρόνια, για κάποιες στιγμές, για πάντα. Κάποιοι πέθαναν, κάποιοι σκότωσαν, κάποιοι επιβίωσαν από τύχη. Όλοι τους ήθελαν να ξεφύγουν από κάτι. Τα κατάφεραν; Ποιός ξέρει; Και τι σημασία έχει, πια; Αυτό ήταν το σύμπαν του Νίκου Νικολαΐδη. Αυτός ο κινηματογράφος του. Σκοτεινός και ακίνητος σαν άδειο σπίτι, όμορφος και μελετημένος σαν πίνακας ζωγραφικής. Άλλωστε, κι ο ίδιος έχοντας σπουδάσει ζωγραφική τυχαία, κάποια στιγμή στη ζωή του, στις ταινίες του ήξερε να ζωγραφίζει. Ήξερε πού να ρίξει φως και πού να αφήσει τη σκιά. Ήξερε τί να βάλει στα πλάνα του και τί να κρατήσει κρυφό. Δεν είναι από τους σκηνοθέτες που επηρέασαν τους μεταγενέστε-

20 | f r A m e | #1

«Ξέρεις πότε χάλασε το πράγμα... Όταν εκείνος ο κρετίνος ο Πέρυ Κόμο τραγούδησε την Γκλεντόρα... Άκου πτώμα να μαθαίνεις...» Ο Κωνσταντίνος Τζούμας παραδίδει μαθήματα ιστορίας, ενώ Τα Κουρέλια τραγουδάνε ακόμα, το 1979.

^

^

^

- Τι βλέπω, έχουμε εξελίξεις; - Και κονσέρβες ανοίγουμε, τι θέλεις τώρα, άντε προχώρα εκεί πέρα... Ο Τάκης Σπυριδάκης έμπλεξε σε μια Γλυκιά Συμμορία, το 1983.

ρους. Κάθε ομοιότητα αποτελεί αντιγραφή ή φόρο τιμής. Δεν ήταν μέτριος. Έφτιαξε ταινίες μοναδικές, όμορφες και λυτρωτικές. Όσο λυτρωτικός ήταν για τους ήρωες του ο θάνατος. Ο θάνατος που τους σώζει από τη ζωή, μία ζωή που πλέον δεν έχει κάτι να προσφέρει. Γιατί τα έχουν ζήσει όλα; Ή γιατί δεν τους νοιάζει να ζήσουν περισσότερα; Αυτοί ήταν οι ήρωες του Νικολαΐδη. Μια γενιά που έζησε τα χρόνια της Μεταπολίτευσης, είχε γνώση των πολιτικών πραγμάτων και είχε μια περίεργη διορατικότητα. Αυτοί ήξεραν ότι δεν μπορεί να αλλάξει κάτι, ότι όλα είναι στημένα και ότι η αντίσταση στο σύστημα έχει μόνο συμβολική αξία. Γι’ αυτό, μετέτρεπαν όλη τους τη ζωή σε πολιτική πράξη. Ο έρωτας ήταν πολιτική πράξη, η απάθεια ήταν πολιτική πράξη και ο θάνατος ήταν πολιτική πράξη. Οι γυναίκες του Νικολαΐδη ήταν πλάσματα αέρινα και ιερά. Ιερά όχι επειδή δίνουν την ζωή. Δεν ήταν μάνες, ήταν

«Ένας μολυβένιος στρατιώτης μου έκλεισε το δρόμο, του είπα ένα παραμύθι και με άφησε και πέρασα...» Η Μισέλ Βάλλεϋ και ο Τάκης Σπυριδάκης προσπαθούν να επιβιώσουν σε ένα πολύ επικίνδυνο και κοντινό μέλλον, στην Πρωινή Περίπολο, το 1987.

στέρφες. Πλάσματα ιερά, επειδή μπορούσαν να αφαιρέσουν μία ζωή, να γίνουν συνένοχοι, να εκδικηθούν και να εμπνεύσουν. Στο Νικολαΐδη άρεσαν οι συλλογικότητες, οι παρέες. Παρέες δεμένες, όχι με τα δεσμά της φιλίας αλλά με κάτι ανώτερο, εσωτερικό, πιο σταθερό. Σαν να τους ένωνε ένα κοινό θανάσιμο μυστικό, ένας σκελετός στην ντουλάπα, ένα πτώμα θαμμένο στον κήπο. Τύποι μποέμ, ερωτικοί και ερωτευμένοι με τον εαυτό τους ή με κάποιο φάντασμα του παρελθόντος. Χάθηκαν μεταξύ τους, ξαναβρέθηκαν και πλέον μετρούν απώλειες. Ποιος πέθανε, ποιος χάθηκε, ποιος σκόρπισε. Τελικά έμειναν λίγα πράγματα. Οκτώ ταινίες, γυρισμένες μέσα σε 30 χρόνια. Η αίσθηση από μία γλυκιά παρέα, κάποια κουρέλια, κάποιες γυναικείες φιγούρες, ένα ένδοξο, απομυθοποιημένο παρελθόν και ένα δυσοίωνο μέλλον. Και οι λάκκοι στον κήπο μένουν για να μας θυμίζουν ότι κανείς δε γλυτώνει. Ευτυχώς.

Η φιλμογραφια 1962 Lacrimae Rerum (μικρού μήκους) 1968 Άνευ Όρων (μεσαίου μήκους) 1975 Ευριδίκη ΒΑ 2037 1979 Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα 1983 Γλυκιά Συμμορία 1987 Πρωινή Περίπολος 1990 Singapore Sling 1993 Το Κορίτσι Με Τις Βαλίτσες (τηλεταινία) 1999 Θα Σε Δω Στην Κόλαση Αγάπη μου 2002 Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα 2005 The Zero Years

#1 | f r A m e | 21

Στο Μικροσκόπιο

“

Family Matters

Τ

ο δομικο στοιχειο καθε κοινωνιας ειναι η οικογένεια. Το πρώτο επίπεδο κοινωνικοποίησης, ο πυλώνας των ανθρώπινων δεσμών και ένα τεράστιο κομμάτι της θεσμικής υπόστασης κάθε κράτους. Στην Ελλάδα, ο θεσμός της οικογένειας από νωρίς συνδέθηκε με τις έννοιες της πατρίδας και της θρησκείας, τις σημαντικότερες δηλαδή αξίες σε μία κοινωνία που το Κράτος και η Εκκλησία είναι θεσμοί άρρηκτα συνδεδεμένοι μεταξύ τους μέχρι και σήμερα. Με λίγα λόγια, η οικογένεια για έναν Έλληνα ήταν πάντα κάτι πολύ σημαντικό. Όπως ήταν φυσικό λοιπόν, η εθνική κινηματογραφία, από τη δημιουργία της, εμπνεύστηκε από την οικογένεια και την έφερε μπροστά από τις κάμερες και παρά τις πολλές κοινωνικο-πολιτικές μεταβολές, κατά τον 20ο αιώνα, ο θεσμός παρέμεινε σταθερά εκεί. Η χρυσή εποχή του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, τις δεκαετίες του ’60 και ’70, με τις παραγωγές της Φίνος Φιλμ να σπάνε τα ταμεία, καθιέρωσε την οικογενειακή εστία ως το μέρος από όπου ξεκινούν και καταλήγουν όλα. Στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, δημιουργοί όπως ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος, ο Παντελής Βούλγαρης, η Τώνια Μαρκετάκη, ο Κώστας Φέρρης, ο Νίκος Παναγιωτόπουλος κ.α., αρχίζουν να δραστηριοποιούνται. Η εποχή του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου ξεκινά, με το ενδιαφέρον να στρέφεται σε πιο βαθιά κοινωνικά ζητήματα με περισσότερη φροντίδα για το καλλιτεχνικό σινεμά. Στην εκπνοή του 20ου αιώνα, όμως, πάλι κάτι φαίνεται να αλλάζει. Τα τελευταία 15 χρόνια, ο εθνικός μας κινηματογράφος παρουσιάζει, θα λέγαμε, μία εξαιρετική διαύγεια όσον αφορά στις παθογένειες της κοινωνίας και δεν μοιάζει να φοβάται να μιλήσει. Είναι τα τελευταία 6 χρόνια της κρίσης που ο, ανεξάρτητος κυρίως, κινηματογράφος κραυγάζει στην προσπάθεια του να ερμηνεύσει και να αποκρυπτογραφήσει την κοινωνία. Και από που θα ξεκινήσει; Φυσικά από την οικογένεια.

22 | f r A m e | #1

Το Σπιρτόκουτο Η αρχή έγινε εκρηκτικά το 2002, με το Σπιρτόκουτο του Γιάννη Οικονομίδη. Με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του ο Οικονομίδης αποφάσισε να μπει σε ένα συνηθισμένο ελληνικό σπίτι, εν μέσω καύσωνα και να παρατηρήσει τις σχέσεις. Μία κλασική πυρηνική οικογένεια μετατρέπεται σε πεδίο μάχης, με τον πατέρα­‑πατριάρχη να εκθρονίζεται και να χάνει κάθε έλεγχο, ακόμα και του ίδιου του του εαυτού. Η μητέρα ξεσπά, διεκδικεί την εξουσία φανερά πλέον, παύει να στέκεται αμέτοχη και αποκαλύπτει ένα μυστικό ζωής με μοναδικό στόχο την καταστροφή του συζύγου της. Οι δεσμοί τελικά ήταν μία ψευδαίσθηση, που όταν καταρρέει παίρνει μαζί της κάθε υποτιθέμενη ισορροπία. Όλα αυτά, δοσμένα με απόλυτο ρεαλισμό, για τον οποίο πάντα φροντίζει ο σκηνοθέτης. Το Σπιρτόκουτο είναι τόσο εύφλεκτο, όσο και οι σχέσεις των μελών της οικογένειας. Είναι η πρώτη φορά, που μία ταινία ασκεί τόσο αιχμηρή κριτική στη μικροαστή οικογένεια, τον πυρήνα της κοινωνίας.

*

Η απομυθοποίηση του μύθου: Όταν η οικογένεια πρωταγωνιστεί.

Η Στρέλλα Μερικά χρόνια αργότερα, το 2009, ο Πάνος Χ. Κούτρας αφηγείται την ιστορία της Στρέλλας, μίας τρανς γυναίκας που στα 25 της συναντά (και ξαναγνωρίζει) τον πατέρα της μετά από 15 χρόνια, όταν αυτός αποφυλακίζεται. Ο Κούτρας, στην τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του κάνει το εξής ρηξικέλευθο: αναρωτιέται τι σημαίνει οικογένεια, πατρική αγάπη και έρωτας. Ο θεσμός της οικογένειας στην Στρέλλα είναι απών, καθώς οι οικογένειες όλων των πρωταγωνιστών είναι δυσλειτουργικές ή διαλυμένες. Η βιολογική οικογένεια έχει υποκατασταθεί από την επίκτητη, που πολλές φορές μπορεί να είναι σημαντικότερη. Η αγάπη μεταξύ πατέρα και γιου δεν είναι δεδομένη, όχι τουλάχιστον με την συμβατική της μορφή. Ο Κούτρας μιλά για μία περίπτωση οικογενειακού δράματος, με πρωταγωνίστρια μία τρανς αλλά στην πραγματικότητα αποδομεί το θεσμό της οικογένειας εν γένει και τον ανασυνθέτει με καινούργια κριτήρια, ξεκαθαρίζοντας τί πραγματικά έχει αξία. #1 | f r A m e | 23

Ο Κυνόδοντας Την ίδια χρονιά με την Στρέλλα, έρχεται ο Κυνόδοντας του Γιώργου Λάνθιμου για να μας δείξει κάτι που δεν είχαμε δει ποτέ· όχι τουλάχιστον με αυτόν τον τρόπο. Μία ταινία σκληρή και απότομα βίαιη, ευφάνταστη και «περίεργη». Η οικογένεια του Κυνόδοντα είναι ένα πραγματικό φρούριο και αντί για το μέσο κοινωνικοποίησης παρουσιάζεται ως μέσο χειραγώγησης. Ο Λάνθιμος αναρωτιέται «τι θα ήμασταν αν το μόνο που είχαμε ήταν η οικογένεια» και μέσω της υπερβολής στον κινηματογραφικό του λόγο απογυμνώνει το άτομο από κάθε άλλη κοινωνική επιρροή, δίνοντας στην οικογένεια την απόλυτη δύναμη. Το σπίτι του Κυνόδοντα εκ πρώτης όψεως δεν διαφέρει πολύ από ένα οποιοδήποτε ελληνικό σπίτι, με τα παλιά ξύλινα έπιπλα και τα φολκλόρ διακοσμητικά. Και ο ευφυής σκηνοθέτης κάνει το θεατή να διερωτηθεί αν τελικά το σπίτι αυτό διαφέρει πραγματικά, και με τη δεύτερη ματιά. Μήπως κάθε σπίτι εν τέλει θα μπορούσε να είναι έτσι; Ο Κυνόδοντας λειτουργεί κάλλιστα ως μία σπουδή πάνω στους νόμους του θεσμού της οικογένειας, που εύκολα θα μπορούσαμε να ανάγουμε στα μέτρα της κοινωνίας ως συνόλου.

24 | f r A m e | #1

Η Miss Violence Τέσσερα χρόνια αργότερα και αφού η θεωρία για το νέο «Περίεργο Ελληνικό Κύμα» είχε εδραιωθεί, εμφανίζεται ακόμα μία ταινία που δοκιμάζει τα όρια. Ο Αλέξανδρος Αβρανάς με τη διακριτική του κάμερα κρυφοκοιτάζει πίσω από τις πόρτες ενός φαινομενικά ήσυχου σπιτιού και μας συστήνει τη Miss Violence. Τη βία, σωματική και ψυχική, που ασκείται, ή, καλύτερα, θα μπορούσε να ασκείται σε κάθε οικογένεια. Βαθύτερα βυθισμένη στην οικονομική κρίση από όλες τις προηγούμενες οικογένειες, η οικογένεια της 11χρονης Αγγελικής, που αυτοκτόνησε στα γενέθλια της με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο, κρύβει μυστικά. Ο Αβρανάς παρακολουθεί ψύχραιμα τη νηνεμία και γίνεται μάρτυρας της σαθρότητας της πραγματικότητας. Η οικογένεια για τις γυναίκες της ταινίας δεν είναι παρά ένα μαρτύριο, ενώ για τον άντρα απλά η ικανοποίηση μίας διαστροφής. Το τέλος της πατριαρχίας δεν είναι βέβαιο καθώς η ζημιά είναι τελικά πολύ μεγαλύτερη.

Άλλοτε σαν χώρος συγκρούσεων ή συγκλίσεων, σαν εστία καταπίεσης ή εκμετάλλευσης, η οικογένεια φαίνεται να έχει βρεθεί για άλλη μία φορά μπροστά από τους φακούς των Ελλήνων σκηνοθετών. Το ελληνικό σινεμά, ποικιλόμορφο και πολυδιάστατο, τα τελευταία χρόνια δείχνει να έχει αντιληφθεί μία ανάγκη: να εξετάσει σε βάθος την κοινωνία, με μοναδικό σκοπό να την ερμηνεύσει. Αρχίζοντας από μέσα.

#1 | f r A m e | 25

Το Αφιέρωμα

“

Ζόμπι, υπερήρωες και βρικόλακες στην Ελλάδα;

*

Κι όμως... Υπάρχουν!

Ό

ταν κανουμε λογο για τον ελληνικο κινηματογραφο του φανταστικου, το πρώτο ερώτημα που έρχεται εύλογα στο μυαλό είναι το εξής: «Μα, υπάρχουν ελληνικές ταινίες φαντασίας;». Κι όμως, υπάρχουν και... ζουν ανάμεσά μας! Βάσει ορισμού, στον κινηματογράφο του φανταστικού συγκαταλέγονται οι ταινίες που εμπεριέχουν το μαγικό στοιχείο, βασίζονται σε θρύλους και μύθους ή κινούνται στο ευρύτερο πλαίσιο του μεταφυσικού. Οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας και τρόμου είναι δύο από τα πιο συχνά υπό-είδη της φαντασίας. Ενώ παγκοσμίως το είδος τυγχάνει μεγάλης δημοφιλίας και αναγνώρισης, στην Ελλάδα παραμένει ακόμα και σήμερα στην αφάνεια και απευθύνεται μόνο στους μυημένους του είδους. Το ερώτημα λοιπόν παραμένει. Υπάρχει ελληνικός κινηματογράφος φαντασίας; Και αν ναι, τι χαρακτήρα έχει; Και τελικά, γιατί αποτελεί ένα είδος- φάντασμα; Το 2009 ο Δημήτρης Παναγιωτάτος θέλησε να δώσει απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, στο ντοκιμαντέρ του Ξένες σε Ξένη Χώρα. Στο δραματοποιημένο αυτό ντοκιμαντέρ, τέσσερα κορίτσια (η Miss Thriller, η Miss Noir, η Miss Fantasy και η Miss Sci-Fi) μας ξεναγούν στις 50 σημαντικότερες ταινίες των ομώνυμων ειδών από το 1959 μέχρι το 2009 και μας συστήνουν στην παράδοξα μεγάλη ελληνική φιλμογραφία φαντασίας και μυστηρίου. Μέσα από σπάνιο οπτικό και ηχητικό υλικό καθώς και συνεντεύξεις από 45 σκηνοθέτες, συγγραφείς, παραγωγούς και κριτικούς, ο σκηνοθέτης συζητά για τις ταινίες που «γυρίστηκαν κόντρα σε όλα: την ελληνικότητα, τη σοβαροφάνεια, την κριτική, την παραγωγή, τη διανομή, την τηλεόραση», με μοναδικό σύμμαχο το κοινό. Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ, αποτελεί ίσως την καλύτερη προσπάθεια εξερεύνησης αυτής της αχαρτογράφητης ακόμα περιοχής. Οι περισσότερες από τις ταινίες που αναφέρονται σε αυτό, ωστόσο, παραμένουν εξαιρετικά δυσεύρετες και άγνωστες στο ευρύ κοινό. Την ίδια μοίρα είχε και το ίδιο το ντοκιμαντέρ. Τα δύο μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ταινίες φαντασίας έγκεινται στους τομείς της παραγωγής και της διανομής. Τα ειδικά εφέ, που συχνά χρειάζονται για να ολοκληρωθεί το «φανταστικό» όραμα του εκάστοτε δημιουργού, κοστίζουν, ενώ παράλληλα, η περιορισμένη διανομή των ταινιών σε μία χώρα που μοιάζει να ενδιαφέρεται αποκλειστικά για δράματα και κωμωδίες, τις κατατάσσει συχνά στα αζήτητα των αιθουσών. Σήμερα, που η ψηφιακή τεχνολογία έχει λύσει τα άλλοτε δεμένα χέρια των δημιουργών όσον αφορά στην παραγωγή των ταινιών και, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, έχει ανανεώσει την επαφή του κοινού με ανεξάρτητες ταινίες που δεν διανέμονται παντού, η ανάγκη να επαναπροσδιορίσουμε το είδος μοιάζει επιτακτική. Πιάνοντας, λοιπόν, το νήμα από εκεί που το άφησε ο Δημήτρης Παναγιωτάτος, θα επιδιώξουμε να ρίξουμε μια προσεκτική ματιά στις ελληνικές ταινίες φαντασίας που κυκλοφόρησαν από το 2009 μέχρι σήμερα.

26 | f r A m e | #1

Το Κακό Στην Εποχή των Ηρώων (2009) Η πρώτη ελληνική ταινία με νεκροζώντανους, το Κακό του Γιώργου Νούσια, κυκλοφόρησε το 2005 και έφερε ζόμπι στο κέντρο της Αθήνας και ευχάριστη έκπληξη σε όσους την είδαν. Τέσσερα χρόνια μετά, στο Κακό Στην Εποχή των Ηρώων, η κατάρα ταξιδεύει στην Αρχαία Ελλάδα και ένας αγγελιαφόρος των Θεών έρχεται να εκπληρώσει μία προφητεία. Με πιο ακριβή παραγωγή, πιο προσεγμένα εφέ και πιο «αστεράτο» καστ, το Κακό 2 κατάφερε να ξεφύγει από το περιθώριο και μας έκανε να πάρουμε τα ελληνικά ζόμπι στα σοβαρά. Με το budget να ξεπερνά τα €700.000 και με ονόματα όπως ο Billy Zane, ο Ορφέας Αυγουστίδης, ο Αποστόλης Τότσικας, ο Γιάννης Τσιμιτσέλης και η Ιωάννα Παππά να φιγουράρουν στην αφίσα και το διαφημιστικό σποτ που προβλήθηκε στις αίθουσες, το σίκουελ αποδείχθηκε αρτιότερο και δημοφιλέστερο από τον προκάτοχό του, χωρίς να χάσει την «ψυχή» του, ολοκληρώνοντας με τον καλύτερο τρόπο την πιο θαρραλέα απόπειρα των τελευταίων ετών.

Σούπερ Δημήτριος (2011) Εκ Θεσσαλονίκης ερχόμενος, ο Σούπερ Δημήτριος είναι ο πρώτος υπερήρωας του ελληνικού κινηματογράφου, και προσπαθεί να σώσει τα μνημεία της πόλης από τον Captain F.Rom. Με μηδενική χρηματοδότηση, «χειροποίητα» εφέ και αυτοσαρκαστική διάθεση, η OTiNaNAi Productions, η ανεξάρτητη ομάδα παραγωγής ταινιών που βρίσκεται πίσω από το εγχείρημα, απέδειξε πως για να γίνει μία καλή ταινία δεν χρειάζονται χρήματα αλλά μία κάμερα και πολλή φαντασία. Ο Σούπερ Δημήτριος απέσπασε το Βραβείο Κοινού Fischer για την Καλύτερη Ελληνική Ταινία και το Βραβείο «Μιχάλης Κακογιάννης» στο 52ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και αγαπήθηκε ιδιαίτερα από τους λάτρεις του είδους. Υπερβολικός, όπως θα έπρεπε να είναι οι ταινίες υπερηρώων, και καθόλου σοβαροφανής, ο Σούπερ Δημήτριος αποτελεί περισσότερο ένα πρότζεκτ μεταξύ φίλων με αγάπη για το είδος, παρά μία ταινία για όλα τα γούστα. Όπως και να έχει, δεν μπορούμε παρά να παραδεχτούμε την πρωτοτυπία και την εφευρετικότητά του, για τα ελληνικά δεδομένα.

Από τη Γη στη Σελήνη (2013) Η πρώτη ελληνική κινηματογραφική ταινία κινουμένων σχεδίων μεγάλου μήκους είναι εμπνευσμένη από το ομώνυμο βιβλίο του Ιουλίου Βερν και χρειάστηκε 5 ολόκληρα χρόνια για να φτιαχτεί. Στην Αμερική του 1869, μετά το τέλος του πολέμου, οι πολέμαρχοι έχουν πέσει σε απραξία και η ανάπτυξη τούς κάνει να νιώθουν άβολα. Τότε ο πρόεδρος του Τηλεβολικού Συλλόγου, Ίμπεϋ Μπαρμπικάννα, δίνει τη λύση με ένα σχέδιο για τη ρίψη μίας οβίδας από τη Γη στη Σελήνη, επιδιώκοντας την πρώτη ουσιαστική επικοινωνία του ανθρώπου με το δορυφόρο της Γης. Χρησιμοποιώντας την πρωτότυπη τεχνική του κολάζ, ο σκηνοθέτης, σεναριoγράφος και animator Άγγελος Σπάρταλης συνδύασε τα πρόσωπα και τα σώματα των χαρακτήρων με κομμάτια από μηχανές και αναχρονιστικά στοιχεία (όπως μία στολή που θα φορούσαν στο μέλλον οι Μπιτλς!). Μία «χειροποίητη» ταινία με καυστικό χιούμορ, ανατρεπτικές αναφορές και μία γερή δόση φαντασίας που προβλήθηκε σε πολλά εγχώρια και διεθνή φεστιβάλ και ενθουσίασε όλους όσους την είδαν, ανεξαρτήτως ηλικίας. #1 | f r A m e | 27

Τα Χρονικά του Δρακοφοίκινα: Αδάμαστος (2013) Τα Χρονικά του Δρακοφοίνικα βασίστηκαν στο κόμικ του Γιάννη Ρουμπούλια, που πρωταγωνιστεί στο ρόλο του Ντράγκαρ, του αιχμάλωτου βάρβαρου πολεμιστή που δραπετεύει από το μπουντρούμι των αυτοκρατόρων και ξεκινά ένα μακρύ ταξίδι πίσω στον τόπο του και την αγαπημένη του. Παρά τα λιγοστά χρήματα (€10.000, τα περισσότερα μέσω crowdfunding), τα απαιτητικά γυρίσματα και τον περιορισμένο εξοπλισμό, η ταινία αποτελεί υπόδειγμα δημιουργικότητας. «Σπιτική» αλλά καθόλου ερασιτεχνική ή πρόχειρη, κρύβει από πίσω της μία δεμένη ομάδα ανθρώπων που αγαπούν το είδος και δούλεψαν εθελοντικά για να κάνουν αυτό που πολλοί θεωρούσαν αδύνατο. Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Θάνος Κερμίτσης προσάρμοσε τη δράση ανάλογα με τα διαθέσιμα μέσα και, χωρίς να επιδιώξει κάτι υπεράνω δυνάμεων, επένδυσε στους χαρακτήρες και την ατμόσφαιρα. Τα Χρονικά του Δρακοφοίνικα είναι η πρώτη ελληνική ταινία επικής φαντασίας που σέβεται τον εαυτό της και δεν είχε σαν αυτοσκοπό να χαρακτηριστεί καλτ, πράγμα που αναγνώρισε και το κοινό που την παρακολούθησε στις κατάμεστες φεστιβαλικές προβολές της.

Ο Χειμώνας (2013) Στο Χειμώνα, ο Νίκος επιστρέφει από το Λονδίνο μετά από καιρό στο ορεινό χωριό από όπου κατάγεται για να βρει το πατρικό του σπίτι έρημο, γεμάτο φαντάσματα του παρελθόντος. Επηρεασμένος από τις ιστορίες του, χαμένου πια, πατέρα του, πασχίζει να ισορροπήσει μεταξύ ψευδαίσθησης και πραγματικότητας. O Κωνσταντίνος Κουτσολιώτας, που κατάγεται από τη Λάρισα και ζει στο Λονδίνο όπου ασχολείται χρόνια με την τέχνη του 3D animation, στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο εμπνεύστηκε από την κλασσική λογοτεχνία τρόμου του Έντγκαρ Άλλαν Πόε και του Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ, συνδύασε τις παιδικές του αναμνήσεις με την ελληνική παράδοση και δημιούργησε μία ρομαντική ταινία «μαγικού ρεαλισμού». Τα εξαιρετικά ειδικά εφέ, που επιμελήθηκε ο ίδιος ο σκηνοθέτης, και η μουσική επένδυση από τους Active Member ζωντανεύουν το ορεινό τοπίο της Σιατίστας και δημιουργούν μία ονειρική ατμόσφαιρα. Μία συμπαραγωγή μεταξύ Ελλάδας και Ηνωμένου Βασιλείου, κυρίως αυτοχρηματοδοτούμενη και με συμπληρωματική ενίσχυση μέσω crowdfunding, που αγαπήθηκε σε πολλά φεστιβάλ αλλά κατάφερε να προβληθεί μόλις σε δύο ελληνικές αίθουσες.

Νορβηγία (2014) Ο Γιάννης Βεσλεμές, που είχε εκφράσει και παλιότερα την αγάπη του για το φανταστικό με ταινίες μικρού μήκους (Τούγκο Τούγκο, Φωταγωγός, Οσίκι), στη Νορβηγία αναβιώνει το μύθο των βρικολάκων και τον τοποθετεί στην Αθήνα της δεκαετίας του ’80. Ο Ζανό (Βαγγέλης Μουρίκης), ένας βρικόλακας που «χορεύει συνέχεια γιατί αλλιώς θα σταματήσει η καρδιά του», επιστρέφει μετά από χρόνια στην Αθήνα σε αναζήτηση ενός παλιού φίλου και ενός ζεστού κοριτσιού. Πριν την ελληνική πρεμιέρα της στο 55ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, κανείς δεν φανταζόταν πως μία ελληνική ταινία για βρικόλακες θα γινόταν ποτέ πραγματικότητα, πόσο μάλλον τόσο πολύχρωμη και ηλεκτροφόρα. Νοσταλγία για τη δεκαετία της ντίσκο και το new wave, σινεφίλ αναφορές στην εποχή της βιντεοκασέτας και ένα αρκετά αναπάντεχο σενάριο είναι τα τρία βασικότερα συστατικά της Νορβηγίας που θεωρήθηκε από πολλούς instant cult. Η ταινία απέσπασε το Βραβείο FIPRESCI από την Κριτική Επιτροπή της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου και προβλήθηκε σε τέσσερις μεταμεσονύχτιες προβολές στην Αθήνα, πριν πάρει διανομή και στην Θεσσαλονίκη.

28 | f r A m e | #1

Οι παραπάνω ταινίες αποτελούν ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της ελληνικής κινηματογραφίας φαντασίας των τελευταίων ετών, αλλά δεν είναι οι μοναδικές. Κάθε χρόνο κυκλοφορούν πάρα πολλές ταινίες φαντασίας μικρού μήκους που ταξιδεύουν σε φεστιβάλ αλλά δεν έχουν την τύχη να προβληθούν σε μεγαλύτερο κοινό. Η γνωριμία με τις ελληνικές ταινίες φαντασίας μας οδηγεί σε μία συνειδητοποίηση γλυκιά και πικρή συνάμα. Γλυκιά, γιατί είναι απόδειξη πως αυτός ο κινηματογράφος υπάρχει, όπως και οι ιδέες και η αγάπη των δημιουργών που εξακολουθούν να κάνουν πραγματικότητα την πιο τρελή τους φαντασία, με λιγοστά μέσα και με την βοήθεια του κοινού. Πικρή, γιατί παρ’ όλο που έχουν περάσει χρόνια και έχουν αλλάξει οι εποχές, οι ταινίες φαντασίας φτιάχνονται ακόμα και σήμερα ενάντια σε όλα, όπως είχε παρατηρήσει ο Δημήτρης Παναγιωτάτος στην δική του αναδρομή. Πολύ καλές ταινίες περνούν στα περιθώριο γιατί δε μοιάζουν αρκετά κερδοφόρες για να πάρουν διανομή, ενώ πολύ καλές ιδέες μένουν στο ράφι λόγω έλλειψης πόρων για την υλοποίησή τους. Για όσες ταινίες φαντασίας παρακολουθούμε υπάρχουν άλλες τόσες που δε φτιάχτηκαν ποτέ. Καλύτερα, λοιπόν, να μην αναρωτιόμαστε αν υπάρχει ο φανταστικός κινηματογράφος στην Ελλάδα, αλλά να το θεωρούμε αυτονόητο. Αυτό που πρέπει να μας απασχολεί είναι το γιατί δεν τον βλέπουμε περισσότερο.

#1 | f r A m e | 29

Κατά Σειρά

“

Τα πιο όμορφα ψέματα

Ο

κινηματογραφος γεννα συναισθηματα. Η μαγεία της εικόνας είναι ότι μπορεί να σε κάνει να νιώσεις πράγματα, όπως καμία άλλη μορφή τέχνης. Κι ας ξέρεις ότι αυτό που βλέπεις δεν είναι τίποτα παρά φως που μπαίνει μέσα σε μία κάμερα. Ένα ψέμα τόσο αληθινό. Υπάρχουν μερικές ταινίες που έχουν μείνει στην ιστορία του κινηματογράφου λόγω της φωτογραφίας τους, της ομορφιάς που εκπέμπουν μέσω της εικόνας και της μεγαλοφυούς τους τέχνης και τεχνικής. Επιλέξαμε δέκα από αυτές, τις πιο σημαντικές στα δικά μας μάτια και σας τις παραδίδουμε με χρονολογική σειρά.

*

Κάθε κάδρο, μια ζωγραφιά

30 | f r A m e | #1

1) The Cabinet of Dr Caligari (1920) του Ρόμπερτ Βίνε Σε αυτήν την εξπρεσιονιστική ταινία από την πρώιμη εποχή του κινηματογράφου, για πρώτη φορά τα σκηνικά εξυπηρετούν το ύφος. Οι σκληρές γραμμές, τα βαριά γεωμετρικά σχήματα και η αντίθεση μεταξύ του άσπρου και του μαύρου, σε συνδυασμό με τις έντονες σκιές και τα κοντινά πλάνα στα πρόσωπα των ηθοποιών, συμβάλουν στη δημιουργία της ζοφερής ατμόσφαιρας και θέτουν τις βάσεις για την εξερεύνηση της τέχνης της φωτογραφίας στον κινηματογράφο.

2) Citizen Kane (1941) του Όρσον Γουέλς Το κλασικό αριστούργημα του Όρσον Γουέλς που τον εισήγαγε στο κινηματογραφικό πάνθεον, αποτελεί ακόμα και σήμερα παράδειγμα φωτογραφίας. Με εκτεταμένη χρήση ευρυγώνιων φακών, αριστοτεχνικό φωτισμό και εστίαση στο βάθος του πλάνου, ο Πολίτης Κέιν ανακάλυψε μία άλλη κινηματογραφική διάσταση και ξέφυγε από το δισδιάστατο.

#1 | f r A m e | 31

3) Lawrence of Arabia (1962) του Ντέιβιντ Λιν Ο διευθυντής φωτογραφίας που επιμελήθηκε την ομορφιά της ταινίας, ο Φρέντι Γιάνγκ, που έχει δουλέψει και σε ταινίες όπως το Doctor Zhivago, έκανε εξαιρετική δουλειά στο να αιχμαλωτίσει την απεραντοσύνη στο φιλμ. Ανοιχτά και καθαρά πλάνα, μεγαλειώδεις εικόνες των ατέλειωτων τοπίων και αψεγάδιαστες συνθέσεις κάτω από το φως του ήλιου, σε μία ταινία που θαυμάζεται πάντα ως οπτικό αριστούργημα.

4) 2001: A Space Odyssey (1969) του Στάνλεϊ Κιούμπρικ Αν η κατάταξη ήταν αξιολογική, αυτό το υπαρξιακό έπος από το δάσκαλο Κιούμπρικ, θα βρισκόταν πιθανώς στην κορυφή της λίστας. Φυσικά και έχουν υπάρξει ομορφότερες ταινίες από αυτήν, αλλά αυτό που την ξεχωρίζει είναι τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν για το επιθυμητό αποτέλεσμα. Χωρίς τη βοήθεια των ψηφιακών εφέ, αλλά μόνο με σωστή χρήση της κάμερας, του φωτός και πολυμήχανων τρικ το 2001 αποτελεί τον θρίαμβο της ανθρώπινης αισθητικής και τεχνογνωσίας.

32 | f r A m e | #1

5) Apocalypse Now (1979) του Φράνσις Φορντ Κόπολα Η αντιπολεμική ταινία του Κόπολα για το Βιετνάμ, πέραν του ότι εξερεύνησε τη σχεδόν απάτητη μέχρι τότε περιοχή του αντιπολεμικού δράματος, αποτέλεσε ένα από τα φιλμ με την ομορφότερη φωτογραφία και τη μεγαλύτερη επιρροή στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Η ζωηράδα και η εναλλαγή των χρωμάτων σε συνδυασμό με την παραισθησιογόνα απεικόνιση ενός παραδείσου, συνθέτουν την πιο κατάλληλη εικόνα για να πλαισιωθούν τα μηνύματα της ταινίας.

6) Blade Runner (1982) του Ρίντλεϊ Σκοτ Το φουτουριστικό φιλμ του Σκοτ έδειξε για πρώτη φορά ένα μέλλον δυσοίωνο, βρώμικο και διεφθαρμένο και διαφοροποιήθηκε από τη γυαλιστερή φαντασίωση με τους ψηλούς ουρανοξύστες και τους καθαρούς ουρανούς. Σκοτεινό και οπτικά γεμάτο, σε κάθε σκηνή προσφέρει και κάτι καινούργιο. Η κάμερα πλησιάζει, απομακρύνεται ή παραμένει για να τραβήξει το περιβάλλον μετά το τέλος κάποιας σκηνής και να παρουσιάσει το σύμπαν του Σκοτ. Η εικόνα πολλές φορές μιλάει από μόνη της και σου λέει όσα πρέπει να ξέρεις.

#1 | f r A m e | 33

7) In the mood for love (2000) του Γουόνγκ Καρ Γουάι Αυτή η ωδή στον έρωτα του Κινέζου σκηνοθέτη έχει τόσο τεράστια σημασία ακριβώς εξαιτίας της εικόνας της. Χρειάστηκαν 15 ολόκληροι μήνες για να ολοκληρωθεί και τα ηνία της φωτογραφίας κρατούσε ο Κρίστοφερ Ντόιλ, ο πιστός συνεργάτης του Γουόνγκ Καρ Γουάι. Η ψυχολογική κατάσταση των χαρακτήρων φαίνεται από τον εγκλεισμό τους σε δεύτερα κάδρα μέσα στα κάδρα, σαν να τους πνίγει το περιβάλλον που τους (καθ)ορίζει. Το ανεπαίσθητα κινούμενο σκηνικό αποτελεί τον τέλειο καμβά για τα χρώματα της απελπισίας και του απαγορευμένου, και η επαναλαμβανόμενη κίνηση-διάβασμα της κάμερας σε πολλές σκηνές προκαλεί την αίσθηση του αέναου και μάταιου.

8) City of God (2002) των Φερνάντο Μεϊρελές & Κάτια Λουντ Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, αυτή η ταινία από τη Βραζιλία διδάσκει ρυθμό, μοντάζ και εφευρετικότητα. Η αεικίνητη, ευέλικτη κάμερα και τα γρήγορα κοψίματα από την πρώτη κιόλας σκηνή δημιουργούν ένα αίσθημα απειλής και προοικονομούν τη συνέχεια. Τα ζωηρά χρώματα και το διάχυτο φως προσδίδουν θερμότητα που σε μαγνητίζει στην εικόνα και καθιστά χαρακτηριστική την αισθητική της Πόλης του Θεού. Η ταινία δεν σταματάει ποτέ και πουθενά.

34 | f r A m e | #1

9) Tree of Life (2011) του Τέρενς Μάλικ Ο διευθυντής φωτογραφίας της ταινίας, Εμμανουέλ Λουμπέζκι, ο οποίος βρίσκεται πίσω από άλλα οπτικά αριστουργήματα όπως το Children of Men και το πρόσφατο Birdman, απέδειξε με το Tree of Life πως ό,τι πιάνει μπορεί να το μετατρέψει σε χρυσό. Ονειρικές εικόνες του σύμπαντος συνδυάζονται με στιγμές μίας οικογένειας για να εξηγήσουν την ανθρώπινη φύση, με το αποτέλεσμα να μοιάζει εξωπραγματικό. Μάλιστα η σκηνή όπου αναπαρίσταται το σύμπαν και η γέννηση του κόσμου πραγματοποιήθηκε χωρίς τη χρήση ψηφιακών εφέ (από επιλογή) αλλά με έξυπνη φωτογραφία και καθημερινά αντικείμενα.

10) Only God Forgives (2013) του Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν Το 2013 δεν κυκλοφόρησε καμία άλλη ταινία που να δίχασε το κοινό όπως αυτή. Κανείς, όμως δεν τόλμησε να αμφισβητήσει την ομορφιά της. Ο υπεύθυνος είναι ο Λάρρυ Σμιθ, που έναν χρόνο αργότερα φιλοτέχνησε το υπνωτιστικά όμορφο Calvary. Το Only God Forgives σε παρασέρνει στο πιο καλαίσθητο όνειρο βίας και δικαιοσύνης, μέσω του φωτός και της έλλειψης αυτού, καθώς σε πολλές σκηνές γίνεται χρήση μίας μοναδικής φωτεινής πηγής. Τα χρωματικά φίλτρα, κυρίως κόκκινα και μπλε, μετατρέπουν το περιβάλλον σε κάτι απόκοσμο και οι καθαρές συνθέσεις κάνουν το κάθε πλάνο να μοιάζει με φωτογραφία. Το Only God Forgives είναι από τις πιο όμορφες ταινίες των τελευταίων ετών. #1 | f r A m e | 35

Η Τελευταία Σελίδα

“

Play on Repeat

*

Όταν ο κινηματογράφος γίνεται παιχνίδι

«All work and no play makes Jack a dull boy», έγραφε μανιωδώς ο Τζακ Νίκολσον στη Λάμψη του Κιούμπρικ, και όλοι ξέρουμε πως κατέληξε αυτή η ιστορία. Επειδή, λοιπόν, πρέπει να υπάρχουν κάποιες στιγμές χαλάρωσης, για να κάνουν την καθημερινότητα λιγότερο βαρετή, τι καλύτερο από το να βάλουμε και τον κινηματογράφο στο παιχνίδι;

Φανταστικά, είσαι ένας αστερίας. Στο δυστοπικό σύμπαν του Αστακού του Γιώργου Λάνθιμου, αν περάσουν 45 μέρες χωρίς να έχεις βρει ταίρι, πρέπει να επιλέξεις ένα ζώο στο οποίο θα μεταμορφωθείς, για να δοκιμάσεις την τύχη σου και στο ζωικό βασίλειο. Ο Κόλιν Φάρελ επέλεξε τον αστακό, γιατί ζει πολλά χρόνια και είναι γόνιμος καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του. Οι περισσότεροι, όμως, επιλέγουν να μεταμορφωθούν σε σκύλο· γι’ αυτό υπάρχουν παντού σκυλιά. Εσύ ποιό ζώο θα διάλεγες; Οι συντελεστές της ταινίας δημιούργησαν ένα κουίζ για να βοηθήσουν τους... αζευγάρωτους να βρουν το ζώο που τους ταιριάζει σύμφωνα με τις συνήθειες και τις προτιμήσεις τους. Μέσα από ερωτήσεις όπως «Τι θα έκανες, αν κάποιος εισέβαλε στο σπίτι σου;» ή «Πόσο εναντίον είσαι στην ιδέα του να καταβροχθίσεις τα παιδιά σου;», το κουίζ υπόσχεται ότι θα βρεις την κατάλληλη εναλλακτική για την μετενσάρκωσή σου. Δοκίμασε το στο www.lobsterfilmquiz.co.uk 36 | f r A m e | #1

Κινηματογραφική κρεμάλα Όταν ένα παιχνίδι που παίζαμε μικροί συνδυάζεται με τις αγαπημένες μας ταινίες, το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι τουλάχιστον διασκεδαστικό. Αυτό μάλλον σκέφτηκαν και οι δημιουργοί του online παιχνιδιού «Famous Objects from Classic Movies». Σκοπός του παιχνιδιού λοιπόν είναι να βρεις τους τίτλους γνωστών, παλιών και πιο πρόσφατων, ταινιών, βασισμένος μόνο στο ασπρόμαυρο σκίτσο από ένα χαρακτηριστικό αντικείμενο της κάθε ταινίας. Θυμίζοντας κάπως την κλασσική κρεμάλα, όταν πληκτρολογείς ένα γράμμα αυτό εμφανίζεται σε όλα τα κενά που ταιριάζει, ενώ έχεις και περιθώριο τριών λαθών. Επίσης, πρόσφατα προστέθηκε και η δυνατότητα να δεις το τρέιλερ κάθε ταινίας στο Youtube ή να μεταφερθείς στην αντίστοιχη σελίδα στο Internet Movie Database (IMDb), για περαιτέρω πληροφορίες. Βρες το στο www. famousobjectsfromclassicmovies.com Bonus Tip: Τα πολλά επίπεδα και η μεγάλη ποικιλία το καθιστούν ιδανικό για πολύωρο παιχνίδι, κατά προτίμηση με παρέα.

Fun Fact:

Ψάξε, ψάξε... Θα το βρεις; Φαντάσου ένα παλιό γκαράζ με φώτα που τρεμοπαίζουν, κάπου στον αμερικάνικο νότο. Τώρα πρόσθεσε 66 αντικείμενα από γνωστές ταινίες και έχεις το «Pop Corn Garage». Φτιαγμένο με ιδιαίτερη προσοχή στο ρεαλισμό και την ατμόσφαιρα αυτό το κουίζ τεστάρει την παρατηρητικότητα και την υπομονή σου. Οι ταινίες είναι πολλές, τα λάθη που δικαιούσαι είναι μόλις τρία. Ο στόχος είναι να ανακαλύψεις όλες τις αναφορές που είναι καλά κρυμμένες στο γκαράζ και να ονοματίσεις την ταινία απ’ όπου προέρχονται. Το έπαθλο δεν το ξέρουμε (ακόμα), καθώς φτάσαμε μόνο μέχρι τα μισά. Αλλά, μετά από κάθε ήττα «επιβραβεύεσαι» με ένα αρκετά αποθαρρυντικό μήνυμα, κινηματογραφικού πάντα περιεχομένου. Ιδανικό για διαγωνισμό με φίλους, για το ποιος θα βρει τα περισσότερα αντικείμενα, ενώ ενδείκνυται αποδεδειγμένα και για πιο... προσωπικές προκλήσεις. Ψάξε εδώ: www.popcorngarage. com/

Τα αντικείμενα που χρησιμοποιούνται ως αφηγηματικά εργαλεία, για να ξεδιπλώσουν την πλοκή, να δώσουν χρώμα ή νόημα στην ταινία, ονομάζονται Μακ Γκάφιν (Mac Guffin ή McGuffin ή Maguffin). Τον όρο φαίνεται να εισήγαγε ο Άλφρεντ Χίτσκοκ στην ταινία Τα 39 Σκαλοπάτια του 1935. Το δαχτυλίδι στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, το μενταγιόν στον Τιτανικό, τα κόκκινα παπούτσια της Ντόροθι στο Μάγο του Οζ και η βαλίτσα με το χρυσό περιεχόμενο από το Pulp Fiction αποτελούν μόνο μερικά από τα πιο γνωστά Μακ Γκάφιν, που κατέληξαν να γίνουν σύμβολα.

Προσοχή: Το παιχνίδι είναι στα Αγγλικά και δεν συγχωρεί ορθογραφικά λάθη... #1 | f r A m e | 37

Προσεχώς

“

Τι θα δούμε τον Νοέμβριο;

Spectre του Σαμ Μέντες

Ο Γιός του Σαούλ του Λάζλο Νέμες

Chevalier της Αθηνάς- Ραχήλ Τσαγγάρη

Σύμπτωμα του Άγγελου Φραντζή

Τέλος Διαδρομής του Τζέιμς Πόνσολντ

Victoria του Σεμπάστιαν Σίπερ

38 | f r A m e | #1

Το παρόν τεύχος δημιουργήθηκε στο πλαίσιο πτυχιακής εργασίας, για το τμήμα Δημοσιογραφίας και Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Οι φωτογραφίες χρησιμοποιήθηκαν για εκπαιδευτικούς σκοπούς και τα δικαιώματά τους δεν μου ανήκουν.

F R AM E

#1