λέξεις
ρα ργίας Δ Της Γεω
κάκη
Την όγδοη μέρα, γεννήθηκε από τα σώματα των ανθρώπων η λέξη Οιστρορία. Γράφεται ιστορία όταν οι άνθρωποι ζουν με οίστρο. Εκείνος που αγαπώ δεν καταλαβαίνει από γεννητούρια λέξεων και, πάνω στον πρωινό καφέ, μου ζητά να του εξηγήσω τι είναι η Οιστρορία. Τον φιλώ, φεύγω από το σπίτι και το βράδυ τού στέλνω ένα σημείωμα. Αυτός θέλω να ξέρει την αλήθεια μου.
συν
μωρία
Μια ανορθόγραφη συμμορία Ηλιθίων, που αρθρογραφούν τον έρωτα, συνταγογραφούν τα όνειρα, πατάσσουν την έλξη αντί για τα κλισέ, συνεχίζουνε, μωρέ, και αναπνέουν μέχρι το τέρμα που δεν είναι γκρεμός, σκοτάδι είναι. Γιατί κανένας μωρός δεν αντιλαμβάνεται την απόλαυση της πτώσης, ο βλάκας προτιμά να έχει ένα φως και να τ’ αναβοσβήνει αέναα-τώρα είναι πρωί, πάμε στη δουλειά, τώρα είναι νύχτα, πάμε στα μπουζούκια, βάψε τα νύχια σου, κάνε μου και λίγο σεξ. Είναι σαββατόβραδο, ας διασκεδάσουμε, είναι μέρα, ας εργαστούμε, αλλά κάποιο απομεσήμερο να πάμε στο συνεργείο στη γωνία να μας λαδώσει λιγάκι τις βίδες, ένα σωστό μωρό, ένα μωρό ρομπότ, ένα μωρομπότ πρέπει να λειτουργεί στην εντέλεια, γιατί τι γονιός θα γίνει μια μέρα; Χρειαζόμαστε λεφτά, θέλω να παραγγείλω καφέ (πώς τον πίνεις; Είχες και φρέντο καπουτσίνο στο χωριό σου; Μα δε γεννήθηκα σε χωριό, βασικά δεν θυμάμαι πού γεννήθηκα και δεν με νοιάζει και στην τελική), μα κοίτα πόσο ωραία βαμμένη είναι η γκόμενα στο μπαρ και σιγά την όμορφη, απλά ξέρει και το πουλάει, υπάρχουν ακόμα μπαρ, ευτυχώς, απορείς ποιοι τα κρατάνε και ποιοι τ’ αντέχουν. Μας κυβερνούν τα social media, μας κυβερνά η απουσία της φαντασίας, έχεις κανέλα, μάγκα μου, έχεις και νερό, σκέψου κάτι, μην τα φωτογραφίζεις για να τ’ ανεβάσεις, μπορείς, ξέρεις, να τα βράσεις, να τα πιεις, να σωθούν τα καπνισμένα σου πνευμόνια. Κι έπειτα, ξεχυνόμαστε στις εξοχές. Για να μυρίσουμε το ρετσίνι στους κορμούς των
πεύκων, να κάνουμε διατάσεις και ν’ ανασάνουμε οξυγόνο, με τον τρόπο που μας έχει μάθει ο δάσκαλος της yoga στο γυμναστήριο. Γιατί είμαστε ένα με τη φύση! Είμαστε ένα με το κύμα! Ρε συ, δεν είναι ότι είμαι κουτσομπόλα, αλλά είναι να φοράει αυτό το κολάν τώρα εκείνη η χοντρή; Εισπνοή, εκπνοή. Το βράδυ τι έχει στην τηλεόραση; Βαριέμαι να βγω. Δεν έχω και λεφτά. Ο πλανήτης είναι ένα δωμάτιο χωρίς τοίχους, χωρίς πόρτες και παράθυρα. Μέσα σε αυτό το διάπλατο δωμάτιο, που μπάζει μποφόρ και θύελλες και άμμους κι ηλιαχτίδες, καθόμαστε εμείς οι Βλαμμένοι ένοικοι. Άλλος χρωστά το νοίκι του, άλλος την καλή του την κουβέντα. Είναι ο ένας μάγκας, ο άλλος αμίλητος, ο άλλος έχει ήδη πεθάνει κι ένας τώρα γεννήθηκε. Πλασμένοι για την καταστροφή της ανεμώνας, του σταυραετού και τη δική τους. Οι βλαμμένοι βλαβεροί. Οι ανυπόφοροι που υποφέρουν. Τα θύματα-θύτες. Τα θήτα και τα θα. Οι ψευδοί. Οι θολοί. Τα θθθθθ. Άγαρμποι στη στοργή που χρωστάμε να μοιραστούμε, ανίκανοι για μεγάλους ουρανούς, μόνο μας σύνορο η άδεια μας τον Δεκαπενταύγουστο, που θα το ρίξουμε έξω στο πανηγύρι του χωριού και θα σκάσει η Σούλα από το κακό της. Έχω σχέδια, αλλά δεν έχω χρόνο. Έχω χρόνο, αλλά δεν έχω χρήμα. Έχω χρήμα, αλλά δεν είμαι σε φάση. Σε νοιάζομαι, αλλά μη με γαμήσεις κιόλας. Σε σέβομαι, αλλά δεν είσαι τόσο σημαντικός όσο εγώ. Ξέρεις τι έχω περάσει εγώ; Ουουου… Να γράφεις βιβλία ατελείωτα. Εγώ θα στα πω. Εγώ
ξέρω, έχω εμπειρία. Να με ακούς εμένα. Ξέρεις κάτι, αδερφέ; Σταύρωσα τον Χριστό και καλά έκανα. Δεν κατάλαβα; Εγώ αν ήθελα, Θεός θα ήμουνα και σιγά πια τον Ιησού, υπερτιμημένος είναι… Μη με βλέπεις έτσι, εγώ περπάταγα και τρίζανε τα πεζοδρόμια. Τώρα, περπατάει κουρδισμένος, εθελοτυφλεί. Ακόμα ένας ζητιάνος, ακόμα ένας μαυριδερός μικροπωλητής που ζέχνει σκόρδο και κίτρινο ρύζι. Ξεσκισμένες αφίσες, όλοι τριγύρω καλλιτέχνες, αυτός απλώς υπάλληλος τραπέζης με πράσινο, βελούδινο καναπέ στο σαλόνι του. Τι να του πει κι ο σινεμάς… Στο ράδιο, ειδήσεις με μαυλιστικές φωνές. Ποτέ δεν κατάφερε να πάει στη ρημάδα την Ευρώπη, τον έφαγαν οι δουλειές, τα χρέη, οι θεσμοί της οικογένειας και της εθνικής σκλαβιάς. Ελληνικός καφές (ή τούρκικος;), κάθε πρωί, εδώ και σαρανταπέντε χρόνια, ρουφηχτός. Τα κωλαράκια των νεαρών κοριτσιών στα βαγόνια κάνουν τη δική τους συμμορία. Ευτυχώς, θα συνεχίσουμε να καυλώνουμε, για να αναπαράγουμε το είδος μας και την αποβλάκωση μας. Γεννιέμαι, αγκαλιάζομαι από ξερά χέρια παππού, χαστουκίζομαι από παχουλό χέρι μάνας, διδάσκομαι την Γουαδελούπη, την τριγωνομετρία και τους ποιητές στο τρίτο θρανίο, περνάω Πανεπιστήμιο, ίσως κι έπειτα ποικίλλει το θέμα: είναι ο στρατός, είναι ο γάμος, είναι το διαζύγιο, είναι που γερνάω, μαμά, είναι που ακόμα δεν έχω καταφέρει να κόψω το κάπνισμα. Απομένουν δυο φίλοι, απομένουν δέκα- εί-
α ί ρ ω μ μ υ σ
{ } Ευτυχώς, θα συνεχίσουμε να καυλώνουμε, για να αναπαράγουμε το είδος μας και την αποβλάκωση μας.
κοσι χρονάκια πάνω στη Γη, ας τα περάσω, ας τα ζήσω όπως με μάθανε, ας μη μάθω τίποτα άλλο εγώ για μένα και για σένα, πηδιέμαι με τον ίδιο άντρα μισό αιώνα και δεν ξέρω καν αν το κάνω καλά. Έχει πλάκα να κρίνεις τα πάντα, μαράθηκε η γλάστρα της γειτόνισσας, είναι πούστης ο γιος του από πάνω, ο ξάδερφος μου έπιασε την κιθάρα και το παίζει συνθέτης, ας γελάσω. Και μειώνονται τα χρόνια, ανεβοκατεβαίνει όλο και πιο γρήγορα η κλεψύδρα. Αλλά δεν με νοιάζει, δε σε νοιάζει, δεν τον νοιάζει, δεν τη νοιάζει, δε μας νοιάζει, δε σας νοιάζει, δεν τους νοιάζει, δεν τις νοιάζει. Γιατί είμαστε όλοι μαζί και όλες. Είναι οι ίδιοι νόμοι για άπαντες. Μαζί γεννιόμαστε, μαζί πεθαίνουμε. Ας μην αντιδράσουμε για τους μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού νταβατζήδες της πλάσης που καρπώνονται τους κόπους εκατομμυρίων ανθρώπων. Ας μην αντιδράσουμε για τις μετατοπίσεις ματωμένων πληθυσμών και για τα αποστεωμένα βρέφη της Αφρικής. «Γιατί όλα είναι γραμμένα», όπως έλεγε και ο πατέρας σου, ηλίθιε, σωστά; Ανακουφιστικό πράγμα η συμμωρία. Να’ σαι μαλάκας και μόνος είναι άγριο πράγμα. Όλοι μαζί το πάμε πιο σωστά. Άγριοι ιθαγενείς με πλαστικά βυζιά και άχρηστες πιστωτικές κάρτες, έχουμε πιαστεί από το χέρι και σέρνουμε τον χορό της σαχλαμάρας. Και τούτο το θλιβερό συρτάκι το έχουμε βαφτίσει Λογική και Φυσιολογικός είναι όποιος χορεύει μαζί μας. Ζήτω οι χοροί! Ζήτω το μέτρο και οι μέτριοι! Ζήτω η Σούπερ Ντούπερ Συμμωρία των Ανθρώποι!