Κιν λεσχη ιπποκρατειου γυμνασιου 2014 2015

Ηλεκτρονικό Περιοδικό Κινηματογραφικής Λέσχης 1ου Γυμνασίου Κω 2014 - 2015

Με απόψεις και σχόλια εκπαιδευτικών και μαθητών

Κινηματογραφική Λέσχη 1ου Γυμνασίου Κω 2014-2015

Η Κινηματογραφική Λέσχη του 1ου Γυμνασίου Κω έκλεισε αισίως τη δεύτερη σχολική της χρονιά –ανεπίσημα μετράει τέσσερα χρόνια! Κάνοντας έναν απολογισμό της λειτουργίας του φετινού προγράμματος διαπιστώνουμε ότι τα μηνύματα είναι αισιόδοξα. Τα μέλη μας φέτος έφτασαν τα 60 με σταθερούς σινεφίλ τους 40 και τους 34 από αυτούς να μετέχουν στην εκπαιδευτική επίσκεψη του προγράμματος. Οι ταινίες που είδαμε έφτασαν τις 23 -εδώ θα βρείτε μόνο τις 20, αφού οι άλλες τρεις δεν καταγράφηκαν επίσημα με κριτική των μαθητών. Στην επιλογή των ταινιών ακολουθήσαμε την τακτική των περασμένων ετών. Δηλαδή δεν διαμορφώσαμε από την αρχή ένα σταθερό πρόγραμμα με τις ταινίες που θα βλέπαμε στη διάρκεια της χρόνιάς, αλλά αντίθετα κάθε εβδομάδα διαλέγαμε κάποια ταινία που μπορεί να ασχολούνταν με ένα θέμα επίκαιρο (π.χ. τη μέρα της γυναίκας είδαμε την ταινία «Το χαμόγελο της Μόνα Λίζα», που αφορούσε τα δικαιώματα και τη θέση των γυναικών τη δεκαετία του 1950). Παράλληλα είδαμε και ταινίες που βασίζονταν σε βιβλία που είχαμε διαβάσει (Δωρητής και Σκουπίδια). Το πρόγραμμα βασίστηκε στην περσινή δομή του, δηλ. μετά την προβολή της ταινίας ακολουθούσε συζήτηση με τα παιδιά και κάποιος ή κάποιοι αναλάμβαναν να γράψουν τη δική τους κριτική για την ταινία. Με αυτό τον τρόπο αναδεικνύονταν η οπτική των μαθητών και η δική τους άποψη. Οι κριτικές τους δημοσιεύονταν στο ιστολόγιο http://anamesastoustoixous.blogspot.com. Στο ένθετο μας καταγράφονται και οι ταινίες που είδαμε φέτος και οι κριτικές των μαθητών γι αυτές.

Ωστόσο, στόχος του προγράμματος μας δεν είναι μόνο η προβολή ταινιών αλλά και η καλλιέργεια παιδείας και η δημιουργία συνειδητοποιημένων θεατών. Και ακόμα η επαφή των παιδιών με συνομηλίκους τους που παρακολουθούν ένα συναφές πρόγραμμα –πράγμα το οποίο επετεύχθη φέτος στη διάρκεια της εκπαιδευτικής επίσκεψης μας στην Αθήνα, όπου επισκεφτήκαμε το 6ο Γυμνάσιο Αγίου Δημητρίου και συναντηθήκαμε με την Κινηματογραφική λέσχη του σχολείου. Ευχαριστούμε και από δω την κ. Τόγια, υπεύθυνη του προγράμματος και την κ. Γιακουμάτου, υπεύθυνη πολιτιστικών προγραμμάτων Ανατολικής Αττικής, που μας έφερε σε επαφή. Κλείνοντας, θα θέλαμε να ευχηθούμε καλό καλοκαίρι σε όλα τα παιδιά που συμμετείχαν στην Κινηματογραφική Λέσχη και καλή συνέχεια στο Λύκειο! Θα είναι χαρά μας να τους βλέπουμε και του χρόνου στις προβολές μας! Ευχαριστούμε επίσης θερμά τον διευθυντή του σχολείου τον κ. Βλάχο, ο οποίος στηρίζει το πρόγραμμα μας και φέτος τοποθέτησε προβολικό σύστημα στην αίθουσα εκδηλώσεων διευκολύνοντας το έργο μας. Τέλος θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τον κ. Τσάπελη, ο οποίος δεν είναι πια στο σχολείο μας, αλλά μας στηρίζει με κάθε τρόπο και όποτε τον χρειαστούμε!

Οι υπεύθυνες καθηγήτριες Όλγα Καζάκη ΠΕ06 Γιώτα Κεφαλά ΠΕ02 Ευη Μπούσμπουλα ΠΕ06 Ολυμπία Παμπού ΠΕ07 Βάσω Βενιζέλου ΠΕ06

Οι άθικτοι - Intouchables (2011) των Olivier Nakache, Eric Toledano

Πρώτη ταινία μια ταινία που είδαμε και πέρσι και την έχουμε αγαπήσει όλοι: Οι άθικτοι ("Intouchables") του Ερίκ Τολεντανό. Μετά την προβολή της ταινίας ακολούθησε συζήτηση. Οι μαθητές βρήκαν την ταινία συγκινητική και ενδιαφέρουσα. Ο Φιλίπ προσέλαβε τον Ντρις επειδή ήταν ανελέητος, δεν τον λυπόταν, επειδή ήταν τετραπληγικός, και τον αντιμετώπιζε ως φυσιολογικό άνθρωπο. Στην πορεία χτίστηκε μια φιλία μεταξύ τους παρ΄όλες τις διαφορές τους (κοινωνικές, πνευματικές). Ο Φίλιπ ψάχνει τη συντροφικότητα για να συνεχίσει τη ζωή του και ο Ντρις συμβάλλει σε αυτή την αλλαγή: του δείχνει ότι η ζωή συνεχίζεται. Ο Ντρις είναι μετανάστης που ζει και μεγαλώνει στα γκέτο του Παρισιού και προέρχεται από ένα προβληματικό οικογενειακό περιβάλλον. Η γνωριμία του με τον Φιλίπ είναι καθοριστική για τη ζωή του - παρατηρούμε ότι η σχέση τους θα επιδράσει θετικά στον χαρακτήρα του (ο Ντρις γίνεται πιο ευγενικός, μαθαίνει να αγαπάει την τέχνη και να είναι πιο δοτικός). Συνεπώς η σχέση αυτή βοήθησε και τα δύο μέλη της σχέσης. Αγαπημένη σκηνή της ταινίας: εδώ οι γνώμες διχάστηκαν. Άλλοι ανέφεραν τη σκηνή του αποχαιρετισμού των δύο φίλων, άλλοι τη σκηνή που ο Ντρις επιστρέφει στον Φιλίπ, παρόλο που δεν εργάζεται πια για αυτόν, και άλλοι τη σκηνή με το αλεξίπτωτο πλαγιάς. Με αφορμή το θέμα της ταινίας συζητήσαμε την αντιμετώπιση των ατόμων με ειδικές ανάγκες –πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε σε αυτούς και ποια πρέπει να είναι γενικά η στάση μας. Παράλληλα αναφερθήκαμε στο θέμα της αληθινής φιλίας: πότε και πώς αξιολογούμε τους αληθινούς φίλους και αν υπάρχει αληθινή φιλία σήμερα! Τα μηνύματα της ταινίας είναι η ανθρωπιά, η φιλία, η αισιοδοξία, η αγάπη, η συντροφικότητα. Ολυμπία Παμπού, ΠΕ07

Τα παιδιά της χορωδίας - Les choristes (2004) του Christophe Barratier Κυριακή απόγευμα. Μέρα ξεκούρασης και χαλάρωσης. Υπάρχει άραγε μεγαλύτερη επιτυχία από το επιλέγουν τα ίδια τα παιδιά να την περνούν μαζί μας στο σχολείο; Η αφορμή; Μια ακόμη προβολή της κινηματογραφικής μας λέσχης. Αυτή τη φορά η επιλογή μας ήταν «Τα παιδιά της χορωδίας»! Η ταινία ξεκινάει και τα παιδιά είναι λίγο ανήσυχα… Λίγο ο μεγάλος αριθμός τους, λίγο ότι η ταινία είναι γαλλική και δεν έχουν εξοικειωθεί με τη γλώσσα… Η συνέχεια εξελίσσεται με τρόπο διαφορετικό από αυτόν που οι περισσότεροι υπολόγιζαν! Συναισθήματα όπως χαρά, λύπη, μελαγχολία, απογοήτευση, αισιοδοξία ξεπηδούν μέσα από τις παιδικές ψυχές τους και γεμίζουν την ήδη κατάμεστη αίθουσα. Το γέλιο διαδέχεται το δάκρυ και το αίσθημα του δικαίου ορθώνεται ακόμη πιο ισχυρό, καθώς τα παιδιά παρακολουθούν την εξέλιξη της ταινίας.

Ζητήματα όπως η κατάλληλη αντιμετώπιση των αδικιών, οι πρέπουσες τιμωρίες, το δίκαιο και το άδικο, η αξιοποίηση της μουσικής ως μέσου «εξημέρωσης», καθώς και η πεποίθηση ότι όλες οι συμπεριφορές, όσο ακραίες και να είναι, επιδέχονται βελτίωσης ήρθαν στην επιφάνεια κατά τη διάρκεια της συζήτησης που ακολούθησε. «Το να κάνεις το σωστό δε σημαίνει ότι θα το εκτιμήσουν όλοι», παρατήρησε ένας μαθητής, ενώ οι υπόλοιποι σπεύσαμε να προσθέσουμε ότι αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι οφείλουμε πάντα να προσπαθούμε για το καλύτερο. Η αλήθεια, άλλωστε και το δίκαιο πάντα βρίσκουν τον τρόπο να κυριαρχούν… Εύη Μπούσμπουλα, ΠΕ06

Bang Bang You’re Dead (2002) του Guy Ferland Ο Τρέβορ, ένας έφηβος που δέχεται bullying από τους συμμαθητές του, θέλει να σκοτώσει όχι μόνο αυτούς, αλλά και όσους γελάνε μαζί του και τους γονείς του, που το μόνο που έκαναν ήταν να τον υποτιμούν. Ένας καθηγητής του αποφασίζει να ανεβάσει μια θεατρική παράσταση σχετική με όσα συνέβησαν στον Τρέβορ, για να τον βοηθήσει, διότι γνώριζε τι συνέβαινε. Κατά τη γνώμη μου ήταν μια πολύ ωραία ταινία, γιατί μας εξηγεί πόσο άσχημο είναι το bullying και πώς μπορεί να μας οδηγήσει στην αυτοκτονία ή να κάνει και εμάς τους ίδιους να σκοτώσουμε. Μάλιστα σε κάποια στιγμή ο Τρέβορ λέει, ότι έχει φτάσει σε σημείο να μην τον νοιάζει αν θα ζήσει ή όχι, ενώ κάποια άλλη στιγμή κάνει απόπειρα αυτοκτονίας. Μας βάζει στη θέση του και μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε πως μερικές φορές τα λόγια μας, όμως και οι πράξεις μας, όχι απλώς προσβάλουν τον άλλον, αλλά τον κάνουν να νιώθει άσχημα και μειώνουν πολύ την αυτοπεποίθησή του. Κατά την διάρκεια της ταινίας ένας καθηγητής προσπαθεί να ανεβάσει μια θεατρική παράσταση. Ο τίτλος της ήταν “Bang bang you’re dead” Όλοι, με εξαίρεση τους μαθητές, κατέκριναν την παράσταση «καταλαβαίνοντας» από τον τίτλο της ότι η παράσταση δεν είναι κατάλληλη για τους μαθητές και πόσο μάλλον για τον Τρέβορ που θέλει να σκοτώσει τους συμμαθητές του. Δυστυχώς όμως κανείς τους δεν έχει διαβάσει το έργο. Αυτή είναι και η πραγματικότητα… Δεν αξιολογούμε ποτέ κάποιον με βάση αυτό που είναι, γιατί δεν μας νοιάζει ποιος είναι, όμως λαμβάνουμε υπόψη την εμφάνισή του, την οικογένεια του κ.α. Αλλά ο καθηγητής αυτός κατάφερε μέσα από αυτό το έργο να κάνει τον Τρέβορ να μάθει ότι αν κάποιος πεθαίνει χάνει τον ήλιο, τον ουρανό, την ευκαιρία να παντρευτεί ή να κάνει παιδιά κ.λπ. Η ζωή δεν είναι βιντεοπαιχνίδι. Αν πεθάνεις δεν έχεις την ευκαιρία να ξαναπροσπαθήσεις… Κατερίνα Παπαδάκη, Γ4

Ο κύκλος των χαμένων ποιητών (1989), του Peter Weir Η ταινία αναφερόταν σε ένα ιδιωτικό σχολείο στο οποίο υπήρχε ένας καθηγητής με μια ιδιόμορφη μέθοδο διδασκαλίας. Ήταν πολύ εξελιγμένος, άνετος με τους μαθητές του και επιεικής μαζί τους. Αυτός ο καθηγητής βοήθησε τους μαθητές να ανακαλύψουν τα ταλέντα που δεν ήξεραν ότι είχαν αλλά και τους έδωσε θάρρος να κάνουν πράγματα που ίσως δε θα κατάφερναν χωρίς αυτόν (να ανακαλύψουν το ταλέντο τους στην ποίηση ή να κυνηγήσουν τον έρωτα!) Ένα από αυτά τα παιδιά παίρνοντας θάρρος από αυτόν τον καθηγητή ακολούθησε το όνειρο του, το οποίο ήταν να γίνει ηθοποιός. Κατάφερε να πάρει τον κύριο ρόλο σε μια παράσταση και παρόλο που ήξερε ότι ο πατέρας του θα διαφωνούσε δεν τα παράτησε. Έτσι πρωταγωνίστησε στην παράσταση πιστεύοντας ότι ο πατέρας του δε θα παρευρεθεί, αλλά τελικά ο πατέρας εμφανίστηκε εξοργισμένος με το γιο του και για να τον τιμωρήσει του είπε ότι θα πήγαινε σε στρατιωτική ακαδημία. Το παιδί δεν μπόρεσε να αντέξει ψυχολογικά την απόφαση του πατέρα του και αυτοκτόνησε. Το θέμα είναι ότι την άσχημη αυτή τροπή την πληρώνει ο καθηγητής ο οποίος διώχνεται από το σχολείο. Οι μαθητές του όμως τον αποχαιρετούν με ένα συγκινητικό τρόπο, δείχνοντας ότι η διδασκαλία του είχε πιάσει τόπο. Εύα Μίλε, Γ3 Η ταινία θέλει να μας δείξει πως κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός από τον άλλον και έχει διαφορετικά όνειρα. Δεν πρέπει να εγκαταλείπει τα όνειρα του για να ικανοποιήσει τις επιθυμίες των γονιών του ή οποιουδήποτε άλλου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την ψυχολογική πίεση στον ίδιο και την πορεία του προς την αυτοκτονία. Λουίζα Καλλέργη, Γ2

The Giver - Ο Δωρητής (2014) του Phillip Noyce Χθες το απόγευμα παρακολουθήσαμε την ταινία “The Giver”. Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο που κυκλοφορεί μεταφρασμένο στα ελληνικά με τον τίτλο Ο Δωρητής. Οι μαθητές ενθουσιάστηκαν τόσο με το θέμα της ταινίας και προβληματίστηκαν σχετικά με τα θέματα που έθιγε. Ακολουθούν μερικές από τις δικές τους κριτικές για την ταινία. Ο Τζόνας ζει σε μια αυστηρή και ''ασπρόμαυρη'' κοινωνία. Μια κοινωνία χωρίς συναισθήματα, χωρίς αναμνήσεις, χωρίς χρώματα, χαρές και λύπες. Ώσπου ένα γεγονός αλλάζει την ζωή όπως την ήξερε. Επιλέγεται να γίνει 'Φύλακας της Μνήμης', είναι ο εκλεκτός, είναι αυτός που θα μεταφέρει τις εμπειρίες του παρελθόντος. Ο Δωρητής του, προηγούμενος φύλακας, του δείχνει τον πραγματικό κόσμο, έναν κόσμο με χρώματα, γάμους, χαρές, πολέμους, πείνα, φτώχεια, αγάπη. Ο Τζόνας τότε, αψηφά όλους τους κανόνες με τους οποίους έχει μεγαλώσει, και καταφέρνει μετά από πολλές δυσκολίες, σώζοντας τον αδελφό του Γκάμπριελ και

περνώντας από τα σύνορα της ουτοπικής του κοινωνίας, να επαναφέρει τα συναισθήματα και τις αναμνήσεις. Η ιστορία μας δείχνει πως, όσο δύσκολο και αν είναι κάτι, αν πραγματικά το θέλουμε και προσπαθήσουμε για αυτό ίσως τελικά το πετύχουμε, ακόμα και ρισκάροντας κάτι σημαντικό. Μας θυμίζει πολλές καταστάσεις και περιπτώσεις του παρόντος αλλά και του παρελθόντος μας, στις οποίες η κοινωνία δεν αποδέχεται επαναστατικές ιδέες και ελεύθερη έκφραση. Προσωπικά, πιστεύω πως η ταινία μας έδειξε επίσης την σημασία της χαράς και της αγάπης, πράγματα που είναι υπερεκτιμημένα σήμερα, αλλά και της λύπης, της ζήλιας και του πολέμου. Ο Τζόνας είχε να διαλέξει ανάμεσα σε μια κοινωνία χωρίς λύπες, επομένως και χαρές, και μιας κοινωνίας με χαρές, ρισκάροντας να φέρει και λύπες. Και διάλεξε το δεύτερο, το οποίο κατά την γνώμη μου ήταν η σωστή επιλογή. Διονυσία Χόνδρου, Γ6 Στην ταινία είδαμε ότι επέλεγαν για την κοινωνία τους υγιή άτομα χωρίς κανένα ψυχικό ή σωματικό πρόβλημα και ότι τα άτομα αυτά ήταν λευκά. Αυτά ήταν τα βασικά κριτήρια για έναν πολίτη. Επέλεξαν η ζωή τους να είναι άχρωμη γιατί το χρώμα σε κάνει να διαφέρεις… μπορείς να κάνεις διακρίσεις λέγοντας ότι αυτό είναι το ροζ, το κίτρινο και άλλα πολλά χρώματα και θέτεις έτσι ένα ερώτημα στη σκέψη του τηλεθεατή: γιατί να επιλέγονται μόνο λευκοί; Γιατί το λευκό χρώμα είναι το σωστό και δεν είναι λάθος; Δήμητρα Τρακόσα, Γ5 Ποιος θα ήθελε να έχει άσχημα συναισθήματα; Ποιος θα ήθελε να βλέπει ανθρώπους να σκοτώνονται για το τίποτα; Ποιος θα ήθελε να ζει με το κακό; Κανείς δεν το θέλει αυτό. Όμως αποφεύγοντας το κακό αποφεύγεις και το καλό. Αποφεύγεις τα όμορφα συναισθήματα. Δε λυπάσαι, αλλά δεν χαίρεσαι. Δεν μισεί κανείς κανέναν, αλλά δεν αγαπά κανείς κανέναν. Δεν υπάρχει ο ρατσισμός, γιατί όλα είναι ίδια. Επομένως ο κόσμος θα ‘ταν βαρετός και άχρωμος. Αυτό μας μαθαίνει η ταινία. Κάποιος ρισκάρει τη ζωή του, για να “αναστηθεί” ένας κόσμος. Για να μη ζουν οι άνθρωποι σε έναν κόσμο, που να μην έχουν λόγο να ζήσουν σε αυτόν. Που έχει αυστηρούς κανόνες και δεν πρέπει να τους παραβιάζουν. Για να μην ζουν με το άσπρο και το μαύρο, αλλά με πολλά χρώματα και με πολλά συναισθήματα. Σε έναν κόσμο που να μην είναι τόσο βαρετός, όσο εκείνος…. Κατερίνα Παπαδάκη, Γ4

Ben X (2007) του Nic Balthazar H ταινία που είδαμε περιγράφει την προσπάθεια ενός παιδιού με αυτισμό, του Μπεν, να ενταχθεί στην κοινότητα του σχολείου του. Στην προσπάθεια του αυτή, αντιμετωπίζει πολλές δυσκολίες. Είναι θύμα bullying και στο σχολείο ζει καθημερινά μία κόλαση. Η μόνη παρηγοριά που έχει είναι ένα βιντεοπαιχνίδι, το Archlord, στο οποίο περνάει το περισσότερο χρόνο της ημέρας του και το οποίο συνδυάζει με την πραγματικότητα, όσοι το απειλούν στο σχολείο γίνονται οι εχθροί του στο παιχνίδι και ο ίδιος γίνεται ο Ben X. Στο βιντεοπαιχνίδι αυτό γνωρίζει μία κοπέλα, με την οποία παίζει κάθε μέρα, την ίδια ώρα μαζί της και πάντα είναι εκεί για να τον στηρίζει και να του φτιάχνει την διάθεση. Μια μέρα η κοπέλα του στέλνει ένα μήνυμα στο οποίο λέει πως θα τον επισκεφθεί. Αυτός πηγαίνει στον σταθμό την βρίσκει, αλλά ποτέ δεν της μιλάει. Έχει την παραίσθηση, όμως, πως βρίσκεται μαζί του και πως του δίνει συμβουλές. Όταν δεν αντέχει άλλο, αποφασίζει να πάρει εκδίκηση. Σκηνοθετεί, λοιπόν, την αυτοκτονία του, μαζί με τους γονείς του. Την ώρα της κηδείας του, παίζει ένα βίντεο στο οποίο δείχνει τα όσα πέρασε και ποιοι ήταν αυτοί οι οποίοι τα δημιουργούσαν. Αυτή η ταινία είναι τόσο σκληρή όσο και η πραγματικότητα. Ανδρονίκη Χατζηβασιλείου, Γ6 Στην κατάσταση που βρίσκεται ο Μπεν, βρίσκονται και άλλα πολλά παιδιά. Αυτή η κατάσταση είναι κρίσιμη. Η μη ενημέρωση ή η παραπληροφόρηση των συμμαθητών εκείνων των παιδιών, και όταν αυτά τα παιδιά-θύματα δεν μιλάνε, μπορεί να αποβεί μοιραία και τέλος να οδηγήσει στην κατάσταση του Μπεν. Η ταινία αυτή δραματοποιεί όσα βιώνουν καθημερινά πάρα πολλά παιδιά και δεν απευθύνεται μόνο στους έφηβους, αλλά και στους μεγαλύτερους, κυρίως τους γονείς. Μιχάλης Ζαμάγιας, Γ2

Billy Elliot - Γεννημένος Χορευτής (2000) του Stephen Daldry Την Κυριακή 7 Δεκεμβρίου παρακολουθήσαμε στην Κινηματογραφική Λέσχη την ταινία Μπίλι Έλιοτ: γεννημένος χορευτής. Η ταινία μας παρουσιάζει με έναν πολύ ρεαλιστικό τρόπο τον αγώνα του Μπίλι να πείσει τους άλλους ότι ο χορός δεν είναι μόνο για "αδερφές"όπως λέει χαρακτηριστικά σε μια σκηνή της ταινίας- αλλά για τους ανθρώπους που έχουν ταλέντο και τον αγαπούν, ανεξάρτητα από το φύλο τους. Παράλληλα εκτυλίσσεται η απεργία των ανθρακωρύχων που συγκλόνισε την Αγγλία το 1884. Την κριτική έγραψε η Κατερίνα Παπαδάκη, που αν και δεν είναι επίσημο μέλος της ομάδας του Κινηματογράφου, είναι πάντα εκεί στη συνάντηση της Κυριακής και προσφέρεται πάντα να κάνει τη "βρώμικη" δουλειά-να γράψει μια σύντομη κριτική για την ταινία! Την ευχαριστούμε πάρα πολύ! Ο Μπίλι ονειρεύεται να γίνει χορευτής. Δυστυχώς όμως έρχεται αντιμέτωπος με μία κοινωνία η οποία θεωρεί τους χορευτές ομοφυλόφιλους, κάτι πολύ κακό για αυτήν, που αρνείται να δεχθεί καθετί διαφορετικό. Ο μόνος που τον στηρίζει είναι ο κολλητός του ο Μάικλ, διότι είναι ο μόνος που μπορεί να τον καταλάβει, αφού είναι ομοφυλόφιλος και εισπράττει την ίδια πίεση από την κοινωνία. Τελικά χάρη στην επιμονή στο να πραγματοποιήσει τα όνειρά και στο θάρρος του Μπίλι, που έχει όταν δείχνει στον πατέρα του τι του αρέσει, καταφέρνει να γίνει αποδεχτός από την οικογένειά του, και μεταπείθει τον πατέρα του, ο οποίος μετά σταματά την απεργία του, για να πάρει χρήματα από τη δουλειά του και να βοηθήσει τον Μπίλι να κάνει αυτό που εκείνος θέλει, ότι ο χορός δεν είναι μόνο για κορίτσια, αλλά για όλους! Κατά τη γνώμη μου η ταινία μαθαίνει σε όλους πολλά πράγματα. Από τη μια στους νέους να αγωνίζονται, για τα όνειρα τους και από την άλλη πλευρά στους μεγαλύτερους να μην καταστρέφουν αυτά τα όνειρα των παιδιών τους. Επίσης δείχνει πόσο καταπιεστικό είναι να συμπεριφέρονται οι άνθρωποι ρατσιστικά και πόσο λάθος είναι ορισμένες αντιλήψεις όπως για παράδειγμα το ότι το ποδόσφαιρο και η πυγμαχία είναι για αγόρια και ο χορός και το μπαλέτο για κορίτσια. Η ταινία ήταν γλυκιά και συγκινητική, άγγιξε τις καρδιές μας και μας πέρασε ένα πολύ σημαντικό μήνυμα, ότι πρέπει να κυνηγάμε τα όνειρα μας και αν προσπαθήσουμε να τα πραγματοποιήσουμε στο τέλος θα ξεπεράσουμε κάθε εμπόδιο και θα τα καταφέρουμε.

Δημήτρης Παππής, Γ4

American History X (1998) του Tony Kaye "Η ζωή είναι πολύ μικρή για να τη ζούμε μισώντας τους άλλους" Το βαθύ νόημα της ταινίας είναι πως το μίσος δεν οδηγεί πουθενά! Όσο και να προσπαθείς, αν η ιδεολογία σου είναι βασισμένη στο μίσος το μόνο που θα καταφέρεις είναι να επηρεάσεις και άλλους ανθρώπους να σε ακολουθήσουν και να μεγαλώσεις αυτό το μίσος με αποτέλεσμα όταν μετανιώσεις να είναι αργά γιατί θα έχεις τραβήξει και τους ανθρώπους που αγαπάς σε αυτό! Όταν πολεμάς το μίσος με μίσος τότε έχεις χάσει όλο το παιχνίδι γιατί το μίσος γίνεται ένας φαύλος κύκλος και το μόνο που καταφέρνεις είναι να χάνεις αυτούς που αγαπάς! Ο μόνος τρόπος να βάλεις ένα τέλος σε αυτόν τον φαύλο κύκλο είναι η κατανόηση! Αν κατανοήσεις και γνωρίσεις τον πόνο του εχθρού σου μόνο τότε μπορείς να καταλάβεις την δικιά του μεριά! Αν καταφέρεις να διώξεις το μίσος από έναν, τότε αυτός με την σειρά του θα πάρει το μίσος από τους άλλους ! Το θέμα είναι να προσπαθήσουν και οι δυο μεριές να καταλάβουν η μια την άλλη γιατί αλλιώς το μόνο που θα υπάρξει ως αποτέλεσμα είναι πάλι τίποτα! Στην ταινία ακόμα και όταν κατάφερε να αλλάξει ο Ντέρεκ κατάλαβε πως ήταν αργά γιατί είχε ήδη μπλέξει τον αδερφό του σε όλο αυτό και παρόλο που κατάφερε να τον αλλάξει και να του πάρει αυτό το μίσος η απέναντι μεριά αισθανόταν ακόμα μίσος με αποτέλεσμα να πεθάνει ένα μικρό παιδί, και ένας άλλος να περάσει την ζωή του στην φυλακή.

"No one is born hating another person because of the colour of his skin, or his background, or his religion.

People must learn to hate, and if they can learn to hate, they can be taught to love, for love comes more naturally to the human heart than its opposite."

Nelson Mandela Ένα ακόμα νόημα της ταινίας είναι πως είναι πολύ εύκολο κάποιος που μιλάει με μίσος, στατιστικά στοιχεία και διορατική ρητορική να σε κάνει να τον ακολουθείς αν δεν αμφιβάλλεις για αυτά που λέει ούτε για λίγο! Αν θες να μην μπορεί να σε ελέγξει κανείς πρέπει να ξέρεις να αμφισβητείς και να ψάχνεις μόνος σου την αλήθεια! Σεμπάστιαν Ντερντούσα, μαθητής Γ’ λυκείου

«Μαθήματα αμερικανικής ιστορίας» μια ταινία με πάρα πολλά μηνύματα. Μου ζητήσατε να πω τη γνώμη μου κι αυτό θα κάνω. Γι αν είμαι απόλυτα ειλικρινής, η ταινία δεν μου άρεσε, δεν ήταν του γούστου μου και δε θα την έβλεπα ολόκληρη μόνη μου γιατί έχει κάποιες σκηνές που απλά με έκαναν να αηδιάζω. Όμως ήταν καταπληκτική ταυτόχρονα. Είναι δύσκολο μια ταινία να αναρωτιέσαι ποιος είσαι, τι γίνεται γύρω σου και απλά να σε αφήσει μουδιασμένο όταν

τελειώσει. Εγώ αυτό έπαθα, όταν πια έπεσαν οι τίτλοι τέλους, απλά ήμουν κοκαλωμένη για κάποιο λόγο και είχα ταχυκαρδία. Το τέλος, δε μου άρεσε επειδή ήθελα να δικαιωθεί κάποιος ίσως διότι έτσι θα ένιωθα λιγότερη απέχθεια για τον κόσμο που ζω. Η ταινία είναι ρεαλιστική σε τρομακτικό βαθμό. Μας δείχνει το ανθρώπινο είδος στη χειρότερη του μορφή χωρίς κανέναν ελαφρυντικό. Δεν είναι μια ιστορία συγχώρεσης ή αγάπης, είναι μια κατηγορία από μόνη της. Σου δείχνει τον μεγάλο αδερφό, τον Ντέρεκ, που είναι φανατικός ναζιστής αρχικά, όμως ξαφνικά αναγκάζεται να πάει φυλακή γιατί σκότωσε δυο έγχρωμους που προσπάθησαν να κλέψουν το αμάξι του. Όταν πλέον αποφυλακίζεται μετά από τρία χρόνια έχει αλλάξει εντελώς. Οι καταστάσεις που βίωσε τον άλλαξαν προς το καλύτερο. Έτσι βλέπουμε πώς γίνεται ένας άνθρωπος να αλλάξει πραγματικά εάν προσπαθήσει αρκετά, άμα έχει κάποιον που νοιάζεται και δεν τον παρατάει όπως ήταν ο έγχρωμος φίλος του στη φυλακή. Άμα έχεις έναν τέτοιο άνθρωπο μπορείς να βρεις το δρόμο σου, έξω από το σκοτάδι. Δυστυχώς όμως εσύ μπορεί πραγματικά να έχεις αλλάξει, αλλά οι υπόλοιποι όχι. Ο Ντερέκ λοιπόν βγαίνοντας από τη φυλακή βρίσκει την οικογένεια του σε άθλια κατάσταση και το χειρότερο από όλα το μικρό του αδερφό τον Ντάνι να ακολουθεί τα βήματα του και να είναι κι αυτός ο πλέον φανατισμένος ναζιστής. Ο Ντέρεκ προσπαθεί να τον βοηθήσει, μάταια αρχικά θέλοντας να ξεγραφτεί τελείως από το κίνημα των ναζιστών που τον είχαν ως Θεό. Πηγαίνει στο πάρτυ που γινόταν εκείνο το βράδυ και μιλά με τον Κάμερον τον αρχηγό. Η κουβέντα δεν καταλήγει καλά καθώς ο Ντέρεκ χτύπησε από τα νεύρα του τον αρχηγό. Όταν αποφασίζει να φύγει από το πάρτι βλέπει ότι όλοι όσοι είναι εκεί είναι εναντίον του καθώς αντιλαμβάνονται ότι δεν έχει τα ίδια πιστεύω με αυτούς. Τελικά το σκάει από κει παίρνοντας μαζί και τον αδερφό του. Όταν σταματούν κάπου ο Ντέρεκ εξηγεί στον αδερφό του τις καταστάσεις μέσα στη φυλακή που τον οδήγησαν στην

απόρριψη όλων των προηγούμενων πιστεύω του. Ο Ντέρεκ επιτυγχάνει το σκοπό του και κάνει τον αδερφό του αν αμφισβητήσει όσα ξέρει. Γυρνώντας σπίτι τα δυο αδέρφια κατεβάζουν από τους τοίχους όλες τις αφίσες του Χίτλερ και του ναζισμού. Στη συνέχεια έρχεται για μένα η πιο σημαντική σκηνή. Ο Ντέρεκ κάνει ντους και όταν βγαίνει βλέπει στον καθρέφτη τον εαυτό του. Στο στήθος του έχει τατουάζ το σήμα των Ναζί. Ντροπιασμένος το κρύβει με το χέρι του κι απαρνείται οριστικά τον εαυτό του. Επίσης πιστεύω ότι είναι μια μεταφορά γιατί τα τατουάζ είναι κάτι μόνιμο, είναι κομμάτι του εαυτού μας και δε γίνεται να τα αφαιρέσουμε. Επιτέλους φτάνουμε στο τέλος όπου ο μικρός αδερφός έχει παραδεχτεί ότι απαρνείται το ναζισμό και λέει χαρακτηριστικά ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να τη ζούμε μισώντας τους άλλους. Παρόλα αυτά η σκληρή πραγματικότητα χτυπά ξανά και ο Ντάνιελ δολοφονείται από έναν έγχρωμο συμμαθητή του.

Το τέλος για μένα ήταν πολύ απότομο και ωμό όπως και όλη η ταινία για να πω την αλήθεια. Βλέπουμε ότι αν είσαι μέσα σε τέτοιες ομάδες είναι αδύνατον σχεδόν να ξεφύγεις. Τέλοσπαντων περίμενα κάποια δικαίωση στο τέλος. Η μόνη δικαίωση που πήρα είναι ότι ο Ντάνιελ πέθανε γρήγορα και δεν υπέφερε. Αλλά τι είναι γρήγορος θάνατος; Δεν ξέρω. Ο πόνος αυτός των τελευταίων δευτέρων θα ήταν απαίσιος όταν η καρδιά του σταμάτησε και τα πνευμόνια του πλέον δεν μπορούσαν να πάρουν οξυγόνο. Δεν πιστεύω ότι ένας γρήγορος θάνατος που κυριαρχεί αφόρητος πόνος είναι όντως σύντομος. Δεν είμαι σίγουρη πως ακριβώς θα πρέπει να τελειώσω επειδή ακόμα τρέμω λίγο και το κεφάλι μου είναι μπερδεμένο και γεμάτο ερωτήματα.

Καλλιόπη Τσεκούρα, Γ5 Η ταινία ήταν καταπληκτική με πολλά και σημαντικά μηνύματα για όλους. Ένα από αυτά είναι ο ρατσισμός είναι άδικος και ανούσιος και οδηγεί σε αδιέξοδο. Η βία οδηγεί σε απρόσμενα αποτελέσματα και η οργή καταλύει την ανθρωπιά. Βαγγελίτσα Κάβουρα, Γ2

Το μαύρο μπαλόνι - The Black Balloon (2008) της Elissa Down

Η ταινία που παρακολουθήσαμε την Κυριακή ήταν Το Μαύρο Μπαλόνι, μία ταινία του 2008 που πραγματεύεται το θέμα του αυτισμού έτσι όπως το βιώνει μία οικογένεια στην Αυστραλία. Οι σκέψεις που μου γέννησε η ταινία πολλές, και τα συναισθήματα που μου προκάλεσε πολλά και διαφορετικά. Στο ξεκίνημα της ταινίας μία από τις αρχικές σκέψεις ομολογώ πως ήταν ένας φόβος μήπως πρόκειται για μια εύπεπτη ταινία με εφηβικούς έρωτες που θα επισκιάσει το θέμα του αυτισμού ή δεν θα το αντιμετωπίσει με τη σοβαρότητα που απαιτεί. Καθώς εξελισσόταν όμως η πλοκή, διαπίστωσα πως η ταινία έδινε μία πολύ ρεαλιστική απεικόνιση της κατάστασης που υπάρχει σε μία οικογένεια που αντιμετωπίζει αυτό το θέμα. Και μία τέτοια πραγματικότητα δεν είναι ούτε μελό, ούτε γεμάτη μόνο με κλάμα και θλίψη, ούτε βέβαια και με γέλιο και χαρά. Η οικογένεια Μόλισον διαχειρίζεται τον αυτισμό του Τσάρλι, ενός από τους δυο γιους, με πολλούς τρόπους, άλλοτε επιτυχώς και άλλοτε με λάθος χειρισμούς από τα μέλη της. Εκτός από τον ίδιο τον Τσάρλι, ο οποίος βιώνει το πρόβλημα σε βαριά μορφή χωρίς να μπορεί να επικοινωνήσει τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του με τους γύρω του με το λόγο, αλλά μόνο μέσω της νοηματικής, τα πράγματα είναι δύσκολα και για τα υπόλοιπα μέλη. Η μητέρα σε προχωρημένη εγκυμοσύνη στηρίζει τον Τσάρλι με όλο της το είναι, αλλά παράλληλα έχει να διαχειριστεί και τον σύζυγο, ο οποίος δεν μπορεί να βοηθήσει πάντα και θέλει κι ο ίδιος συμβουλές και νουθεσίες. Εκείνος που εντυπωσιάζει με τη στάση του όμως, είναι ο άλλος γιος, ο Τομ, ο οποίος έχει να διαχειριστεί τα δικά του θέματα – μετακόμιση, καινούριο σχολείο, bullying από τους καινούριους συμμαθητές, εφηβικές ανησυχίες, πρώτος έρωτας – αλλά πρέπει να βοηθά και να προσέχει τον αδερφό του συνεχώς, βάζοντας κατά μέρος τον εγωισμό του και τις δικές του ανάγκες. Είναι πολύ δύσκολο αυτό που αντιμετωπίζει, γιατί και ο ίδιος είναι στην εφηβεία και αγωνίζεται να βρει την ταυτότητά του και τον εαυτό του τόσο στο σχολικό περίγυρό του, αλλά και στο σπίτι του όπου κανείς δεν ασχολείται με τις δικές του ανάγκες και θέλω. Αναγκάζεται λοιπόν, να είναι ο ώριμος της υπόθεσης, να ενηλικιωθεί πριν την ώρα του και να γίνει «γονιός» για τον αδερφό του. Δύσκολη η διαδικασία και οι συγκρούσεις δυνατές, αλλά στο τέλος βγαίνει νικητής. Με τη βοήθεια της φίλης του,

μαθαίνει να αποδέχεται τον διαφορετικό αδερφό του, και ενώ για πολλά χρόνια ντρεπόταν, τον έκρυβε και κάθε βράδυ ευχόταν ο αδερφός του να ξυπνήσει το επόμενο πρωί φυσιολογικός, στο τέλος, είναι υπερήφανος για εκείνον, τον στηρίζει και συμφιλιώνεται με την ιδέα της διαφορετικότητάς του. Με χαρά και αρκετή δόση υπερηφάνειας διαπίστωσα ότι στις «δύσκολες» σκηνές της ταινίας, οι μαθητές αντέδρασαν με ψυχραιμία και ωριμότητα, γεγονός που δείχνει μία εξοικείωση με τα θέματα της διαφορετικότητας και της ανεκτικότητας που σε αρκετές ταινίες που έχουμε παρακολουθήσει παρουσιάζονται ρεαλιστικά, χωρίς να ωραιοποιούνται για να πούμε τέλος καλό, όλα καλά. Εξάλλου, οι ταινίες που παρακολουθούμε δεν είναι αφορμή για προβληματισμό μόνο για τους μαθητές αλλά και για εμάς τους ενήλικες, που είναι καλό να ξανασκεφτόμαστε κάποια πράγματα, να μην αποδεχόμαστε τα πάντα ως δεδομένα, και όπως σχολίασε κάποιο από τα παιδιά, «όποιος είναι έξω από το χορό...» καλό θα ήταν να μην βιάζεται να βγάλει εύκολα συμπεράσματα για το τι είναι σωστό ή τι θα έπρεπε να κάνει κάποιος σε μία δυσκολία. Αν δεν βιώνουμε οι ίδιοι μία κατάσταση δεν είναι εύκολο να γνωρίζουμε πώς θα αντιδρούσαμε εμείς σε κάποιο δεδομένο σημείο, άρα δεν πρέπει να κρίνουμε και να αφορίζουμε βιαστικά και χωρίς ενσυναίσθηση για την κατάσταση του άλλου. Ευχαριστούμε τους μαθητές για τη συμμετοχή στο πρόγραμμα και τις συζητήσεις που ακολουθούν τις προβολές. Φεύγουμε όλοι κερδισμένοι και πλουσιότεροι απ’ αυτές. Εν αναμονή για την επόμενη… Όλγα Καζάκη, ΠΕ06

Αναπάντεχος έρωτας - The art of getting by (2011) του Gavin Wiesen Στο ‘The Art Of Getting By’ του πρωτάρη Gavin Wiesen, ο George (Freddie Highmore) είναι ένας καταθλιπτικός έφηβος. Ο διευθυντής του σχολείου (Blair Underwood) προσπαθεί να τον κάνει να τελειώσει την εργασία του για να αποφοιτήσει, η φιλόλογος (Alicia Silverstone) ενοχλείται από την άρνηση του αλλά είναι έκπληκτη από το πόσο καλά ξέρει λογοτεχνία και ο καθηγητής τέχνης (Jarlath Conroy, True Grit) θέλει να τον κάνει ζωγράφο. Η ταινία μας μιλάει για τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει ένα έφηβος και μπορεί να τον τυραννούν( "Γεννιόμαστε μόνοι, πεθαίνουμε μόνοι") αλλά αναφέρεται και στις παρεξηγήσεις που μπορεί να δημιουργηθούν ανάμεσα σε ένα αγόρι και ένα κορίτσι που νιώθουν αμοιβαία έλξη. Τα παιδιά παρατήρησαν ότι ο νεαρός άλλαξε τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς του λόγω της γνωριμίας του με τη Σάλλυ αλλά και εξαιτίας του διαζυγίου της μητέρας του. Η Σάλλυ τον βοήθησε στο να μάθει να εξωτερικεύει τα συναισθήματα του και η αποτυχία της σχέσης της μητέρας του και η οικονομική κατάρρευση της οικογένειας τον έκανε πιο ρεαλιστή. Επίσης επισήμαναν ότι η καλλιτεχνική έκφραση έχει πολλές προσωπικές ερμηνείες και δεν είναι αναγκαίο να αρέσει σε όλους. Τα παιδιά παρατήρησαν ότι ο Τζόρτζ δεν ανοιγόταν συναισθηματικά αλλά και γενικότερα δεν εξέφραζε τις σκέψεις του και αυτό τον έκανε να παρεξηγούν οι άλλοι τις προθέσεις του. Τέλος ο σκηνοθέτης αφήνει ανοιχτό το μέλλον της σχέσης του Τζόρτζ με τη Σάλλυ χωρίς να έχουμε το αναμενόμενο happy end.

Μετά τη Λουτσία - Despues de Lucia (2012) του Michel Franco Η ταινία μας δείχνει πως με μια φάρσα μπορεί να καταστραφεί μια ολόκληρη ζωή. Η ηρωίδα μας Αλεχάνδρα προσπαθώντας να προσαρμοστεί σε ένα νέο περιβάλλον γνωρίζει καινούριους φίλους, οι οποίοι θα την παρασύρουν και μετά θα της καταστρέψουν τη ζωή. Μετά από όλα αυτά που πέρασε από αυτά τα απερίσκεπτα παιδιά εξαφανίζεται. Ο πατέρας της εκδικείται τον ένοχο για όλα αυτά που προκάλεσε η Αλε πνίγοντας τον. Ένα από τα μηνύματα της ταινίας είναι η σωστή επιλογή των φίλων μας. «Ανακαλύψτε» τον άλλον πριν τον βάλετε στη ζωή σας. Ένα άλλο μήνυμα είναι: όσοι είστε θύματα (ρατσισμού, bullying κτλ) ΜΙΛΗΣΤΕ!!!! Η ταινία μου άρεσε γιατί ήταν ρεαλιστική, μας αποκάλυψε πολλές αλήθειες της ζωής τις οποίες προσπαθούμε να τις κρύψουμε για αν μην πληγωθούμε. Το μόνο που θα άλλαζα ήταν το τέλος. Θα προτιμούσα όσοι συμμετείχαν στη “φάρσα” να πάρουν ένα μάθημα. Ένα σκληρό μάθημα ζωής. Ελένη Κεοσίδη, Γ2

Τον κόσμο αυτόν δεν το συνεχίζει, τον προχωρά, τον δημιουργεί κανείς εκτός από εμάς, δηλαδή «η κοινωνία» μας. Αν την εξευτελίζουμε κάνοντας πράξεις οι οποίες δε μας αρμόζουν, τότε ποια είναι η ουσία, το νόημα της ζωής; Η οποία μπορεί να είναι τόσο κοντά στην κόλαση αρκεί μια και μόνο πράξη να κάνεις ή έστω μια κουβέντα να πεις και έχει χωρίς αμφιβολία ένα βήμα για εκεί. Πόσο μάλλον αν τα βίαια και τρομακτικά μέρη της ζωής σε ακολουθούν σχεδόν παντού. Τότε το μόνο που περνάει από το χέρι σου είναι να μιλήσεις σε οποιονδήποτε μπορεί να σε βοηθήσει. Να ανοιχτείς όμως στους σωστούς ανθρώπους, να προσέχεις μέχρι και το βήμα σου, να ξέρεις που βρίσκεσαι. Εμινέ Κουπεληκαβά, Γ2

Σκουπίδια - Trash (2014) των Stephen Daldry, Christian Duurvoort Τρία παιδιά που ζουν σε μία χωματερή βρίσκουν την δύναμη να υψώσουν τις φωνές τους. Βρίσκουν ένα πορτοφόλι, το οποίο γρήγορα διαπιστώνουν πως αναζητά αστυνομία. Αποφασισμένα, λοιπόν, να ανακαλύψουν τι κρύβει το πορτοφόλι και για ποιόν λόγο το αναζητούν, μπαίνουν στο στόχαστρο ενός αδίστακτου αστυνομικού που δουλεύει για λογαριασμό ενός διεφθαρμένου πολιτικού. Έτσι συνεχίζουν το έργο ενός άλλου ανθρώπου, ο οποίος είχε σκοπό να καταστρέψει τους υπεύθυνους και να μοιράσει τα χρήματα στους άπορους που τα είχαν ανάγκη. Η ζωή τους κινδυνεύει μέρα νύχτα, όπου κι αν προσπαθήσουν να διαφύγουν τους βρίσκουν. Την γλυτώνουν πάντα στο παρά πέντε. Εκεί που λες πως όλα τελείωσαν, στην πραγματικότητα εκεί αρχίζουν όλα. Σύμμαχοι τους ένας Πάπας και μία δασκάλα, η οποία είχε την ιδέα να τραβήξει βίντεο στο οποίο τα παιδιά θα έλεγαν για την ζωή τους. Τα παιδιά παρότι είναι αμόρφωτα, πάμφτωχα και δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, φέρονται πολύ έξυπνα και ώριμα. Όταν τους ρωτάνε γιατί τα κάνετε όλα αυτά, αφού μπορείτε να παραδώσετε απλώς το πορτοφόλι και να ησυχάσετε, αυτά απαντούν ότι έτσι πρέπει, ότι αυτό είναι το σωστό. Παρόλο που η αστυνομία καταστρέφει τα πάντα, τα μόνα σπίτια που είχαν αυτοί δεν τα παρατάνε και παλεύουν για την δικαιοσύνη. Στο τέλος βρίσκουν τα χρήματα και ανακαλύπτουν όλα τα μυστικά που κρύβονταν πίσω από το πορτοφόλι και τους υπευθύνους και απλώς πετάνε τα λεφτά στον σκουπιδότοπο σαν να μην έχουν αξία και πάνε να εκπληρώσουν το όνειρο τους, να ζήσουν στην θάλασσα, την οποία ταυτίζουν με την ελευθερία, την ισότητα και την δικαιοσύνη. Η δασκάλα ανεβάζει το βίντεο στο διαδίκτυο και γίνεται το πρώτο θέμα σε ειδήσεις και εφημερίδες σε όλον τον κόσμο. Έτσι οι διεφθαρμένοι πολιτικοί, που είχαν κατακλέψει τους πάντες μπαίνουν στην φυλακή και ξεκινούν μία επανάσταση. Αυτή η ταινία είναι πολύ αισιόδοξη και μας δίνει την δύναμη να υψώσουμε τις φωνές μας και να διεκδικήσουμε αυτό που μας ανήκει. Πρέπει να παλέψουμε για να ακουστούμε. Ανδρονίκη Χατζηβασιλείου, Γ6 Η ταινία με κρατούσε συνέχεια σε αγωνία, άσχετα το αν είχα διαβάσει το βιβλίο και ήξερα τι θα γινόταν! Όλες οι ταινίες οι οποίες βασίζονται σε βιβλία συνήθως δεν μας εντυπωσιάζουν και δεν μένουμε ευχαριστημένοι! Η συγκεκριμένη όμως μπορεί να είχε αρκετές αλλαγές και να παραλείπει σημαντικές πληροφορίες αλλά ήταν από τις πιο ωραίες ταινίες και μπορώ να πω πως δεν απογοητεύτηκα! Επίσης η ταινία περνά πάρα πολλά νοήματα! Τέλος πιστεύω πως πρέπει να προβάλλονται ταινίες όπως αυτή που είδαμε, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που ζουν έτσι και αντιμετωπίζονται με αυτόν τον "σκληρό" τρόπο, ο οποίος είναι ένα είδος ρατσισμού! Κατερίνα Φαϊλλη, Β6

Το χαμόγελο της Μόνα Λίζα – Mona Lisa Smile (2003) του Mike Newell Την Κυριακή το απόγευμα, ημέρα της Γυναίκας, είδαμε την ταινία Το χαμόγελο της Μόνα Λίζα. Σε αυτή την ταινία πρωταγωνίστρια είναι η Julia Roberts. Η ταινία διαδραματίζεται στη δεκαετία του '50 και η Τζούλια Ρόμπερτς υποδύεται μια καθηγήτρια Τέχνης, η οποία προσλαμβάνεται στο κολλέγιο Γουέλσλι, ένα κολλέγιο θηλέων. Οι προσδοκίες της από τις μαθήτριες της είναι πολύ υψηλές, αλλά σύντομα απογοητεύεται, αφού ανακαλύπτει ότι τα κορίτσια πριν καν τελειώσουν το κολλέγιο παντρεύονται και δεν συνεχίζουν τις σπουδές τους δέσμιες των κοινωνικών αντιλήψεων που τις θέλουν καλές συζύγους και νοικοκυρές. Η διδασκαλία της και το ελεύθερο πνεύμα της έρχονται σε σύγκρουση με τις παραδοσιακές αρχές και αξίες και αμφισβητείται έντονα και από τις μαθήτριες της αλλά και από το σχολικό συμβούλιο. Η ίδια αντιστέκεται και τελικά κερδίζει το σεβασμό αλλά και την αποδοχή . Ορισμένες δε από τις μαθήτριες της ανακαλύπτουν εξαιτίας της ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα στη ζωή πέρα από το γάμο, τη συζυγική ζωή και την τεκνοποίηση. Η ταινία θέτει πολλά ερωτήματα σχετικά με τις παραδεδομένες αξίες και τα στερεότυπα της κοινωνίας για το ρόλο της γυναίκας, αλλά παράλληλα μας παρουσιάζει και ένα διαφορετικό τρόπο διδασκαλίας. Μπορεί ένας εκπαιδευτικός να οδηγήσει στη γνώση τους μαθητές του, να τους βοηθήσει να αναπτύξουν ελεύθερη σκέψη και να χρησιμοποιήσουν το μυαλό και την κρίση τους; Κι αν ναι, με ποιο τρόπο θα το καταφέρει; Μένοντας στο σχολικό βιβλίο και διδάσκοντας τη δεδομένη ύλη ή δίνοντας τα ερεθίσματα στους μαθητές του να δημιουργήσουν, να σκεφτούν και να πράξουν βασισμένοι στις δικές τους δυνατότητες;

Αρχικά ο τίτλος της ταινίας δεν με συγκίνησε ιδιαίτερα, αλλά όσον αφορά την ταινία αποδείχθηκα πολύ λάθος! Ο ρόλος της πρωταγωνίστριας μπορεί να εκπνέει μια ταπεινότητα και ηρεμία στην αρχή, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένας χαρακτήρας που υποστηρίζει τις προσωπικές του απόψεις και τα πιστεύω του. Η ταινία διαδραματίζεται το 1953 όπου η θέση της γυναίκας είναι ακόμα υποβαθμισμένη στην κοινωνία. Επικρατούσε η αντίληψη ότι οι γυναίκες, αφού τελειώσουν το κολέγιο, θα πρέπει να παντρευτούν και να κάνουν παιδιά. Δηλαδή ένα κορίτσι 20 χρονών θα πρέπει να «υπηρετεί» τον άντρα της και να κάνει όλες τις οικιακές δουλειές χωρίς να ασχολείται με κάτι άλλο σύμφωνα με τις τότε αντιλήψεις.

Hello? (Όπως λέει και η κ. Κεφαλά) Ποια κοπέλα θα ήθελε τη σήμερον ημέρα να δεσμευτεί από τα 20 όπου η ζωή δεν έχει καν ξεκινήσει καλά-καλά; Η ανατρεπτική καθηγήτρια όμως, ενθαρρύνει τις σπουδάστριες του κολεγίου να ακολουθήσουν την καριέρα που θέλουν οι ίδιες και όχι αυτή που τους επιβάλλεται. Η ταινία θέλει να δείξει ότι οι γυναίκες δέχονταν ρατσισμό και ήταν/είναι υποβαθμισμένες σε σχέση με τους άντρες. Μπορεί τα τελευταία χρόνια να έχει αλλάξει προς το καλύτερο αυτή η κατάσταση με την ισότητα των 2 φύλων, ωστόσο, συνεχίζεται σε μικρότερο βαθμό. Νομίζω ότι αυτό που θέλει να μας διδάξει η ταινία είναι να διεκδικούμε τα θέλω μας, να πηγαίνουμε κόντρα στις αντιλήψεις της εποχής και να είμαστε πρωτοποριακοί, να πιστεύουμε στον εαυτό μας και να κυνηγούμε τα όνειρά μας και όχι τα όνειρα που μας επιβάλλει η κοινωνία που μπορεί στο κάτω-κάτω να είναι και εφιάλτες… Ξένια Γεωργίου, Γ1 Η ταινία που παρακολουθήσαμε αποτελεί ένα παράδειγμα της δυναμικότητας του γυναικείου φύλου. Με ρεαλιστικό τρόπο παρουσιάζεται ο σεξισμός και ο ρατσισμός κατά των γυναικών. Παρουσιάζονται όλα τα στερεότυπα και οι αντιλήψεις του κυρίαρχου φύλου για το γυναικείο φύλο. Ο σκηνοθέτης μεταφέρει το μήνυμα ότι η γυναίκα δεν είναι ούτε σκλάβος αλλά ούτε ένα ον που σχετίζεται αποκλειστικά και μόνο με την αναπαραγωγή και την οικιακή εργασία. Αντίθετα οι γυναίκες είναι η δύναμη, η δυναμικότητα και το θάρρος προσωποποιημένα!!! Αθηνά Βαρθακούρη, Α λυκείου

The Imitation Game (2014) του Morten Tyldum Κυριακή απόγευμα και στο καθορισμένο ραντεβού μας με την Κινηματογραφική λέσχη του σχολείου παρακολουθήσαμε την ταινία “Imitation Game”. Κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου πολέμου ο μαθηματικός Άλαν Τούρινγκ με μια επίλεκτη ομάδα επιστημόνων προσπαθεί να σπάσει τον κωδικό του Enigma. Η μηχανή Enigma δημιουργήθηκε από τους Γερμανούς και χρησιμοποιήθηκε για την κρυπτογράφηση και την αποκρυπτογράφηση μηνυμάτων κατά τη διάρκεια του πολέμου σε καθημερινή βάση. Η ταινία χωρίζεται σε τρία χρονικά επίπεδα: την εφηβεία του Τούρινγκ, τα χρόνια του πολέμου και τη συμμετοχή του στη μυστική ομάδα αποκρυπτογράφησης και στα χρόνια λίγο πριν την αυτοκτονία του. Ο κεντρικός ήρωας, ο Άλαν Τούρινγκ, ένας πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος, διάνοια στον τομέα των μαθηματικών, ομοφυλόφιλος και εγωιστής κερδίζει τη συμπάθεια του θεατή που φτάνει στο τέλος να αγανακτήσει με τη μοίρα αυτού του ανθρώπου που η ανταμοιβή του για την προσφορά του στη νίκη της Αγγλίας ήταν ο διασυρμός του και η αυτοκτονία του. Τα θέματα της ταινίας ήταν πολλά: η ιδιαιτερότητα του Τούρινγκ, η μοναξιά των διαφορετικών και ευφυών ανθρώπων καθώς και η αντιμετώπιση των ομοφυλόφιλων από το κράτος. Νομίζω ότι τα λόγια του Τούρινγκ συμπυκνώνουν το νόημα της ταινίας: «Οι άνθρωποι που δεν φαντάζεσαι ότι μπορούν να τα καταφέρουν είναι ικανοί να κάνουν πράγματα που δε φαντάζεσαι» Ακολουθεί η άποψη του Μανώλη: Η ταινία που είδαμε ήταν πραγματικά αξιόλογη. Αν θα έπρεπε να αποκομίσω κάτι ως ηθικό δίδαγμα (αν και από την προσωπικότητα του πρωταγωνιστή για κάποιους θα ήταν δύσκολο), θα έλεγα ότι αν είμαστε αφοσιωμένοι στους στόχους μας (στην προκειμένη περίπτωση όταν έχουμε εμμονές ), μπορούμε να καταφέρουμε σημαντικά πράγματα. Μία ταινία η οποία μας προτρέπει στο να θέλουμε να είμαστε ο εαυτός μας και ότι η διαφορετικότητα οδηγεί στις πιο σημαντικές ανακαλύψεις και στα πιο απρόσμενα επιτεύγματα. Μανώλης Μαραγκός, Γ3

Gran Torino (2008) του Clint Eastwood Η ταινία που παρακολουθήσαμε χτες με την κινηματογραφική λέσχη είχε τον τίτλο ''GRAN TORINO''. Η ταινία είχε να μας διδάξει κάποια πράγματα για τον ρατσισμό που μας απασχολεί ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό. Η υπόθεση της ταινίας ήταν ότι ένας ηλικιωμένος άντρας που έχει πολεμήσει στον πόλεμο της Αμερικής εναντίον της Κορέας μισεί τους «σχιστομάτηδες», όπως αποκαλεί τους Κινέζους και τους Κορεάτες . Όμως δίπλα από το σπίτι του μένει μια οικογένεια «σχιστομάτηδων», πράγμα το οποίο τον κάνει να τους μισεί περισσότερο και να έχει ρατσιστικές αντιλήψεις για εκείνους. Λόγω διάφορων γεγονότων που συμβαίνουν σιγά - σιγά όμως δημιουργείται μια φιλία ανάμεσα στον ηλικιωμένο άντρα και τα παιδιά των γειτόνων. Ο σκοπός της ταινίας ήταν να μας βάλει να σκεφτούμε πολύ βαθιά μέσα μας και να ξεπεράσουμε τους φόβους για ότι διαφορετικό υπάρχει στον κόσμο και αυτό το έδειχνε με έναν απίστευτα κατανοητό τρόπο και με χιούμορ βέβαια. Μας πέρασε όλα τα συναισθήματα όπως χαρά, λύπη, γέλιο κλπ. Έχω να πω πως ήταν μια εξαιρετική ταινία και που σίγουρα όποιος την δει θα μπει σε σκέψεις για πολλά πράγματα και ιδιαίτερα σε ότι αφορά τις ρατσιστικές αντιλήψεις. Ενι Χίντα, Γ6

Remember The Titans (2000) του Boaz Yakin Κατά τη γνώμη μου όποιος ξέρει την λέξη αθλητισμός, ξέρει ότι αυτή η λέξη σημαίνει ΠΑΘΟΣ! Η ταινία ‘Remember the titans’ θέλει να μας δείξει ότι μια αθλητική ομάδα πρέπει να είναι οικογένεια μέσα και έξω από το γήπεδο ώστε να πετύχει αυτό που θέλει. Με αυτό εννοώ ότι όπως μια οικογένεια πολεμά τους εχθρούς της σαν μια γροθιά, έτσι αρμόζει να συμπεριφέρεται και μία ομάδα. Επιπρόσθετα, καθοριστικό ρόλο στην ταινία έπαιξε ο προπονητής διότι παρόλο που δέχονταν επιθέσεις διαφόρων ειδών (ρατσιστικές, λεκτικές, σωματικές) κατάφερε να απογειώσει την ομάδα του και να τη φτάσει στο βάθρο των νικητών. Αυτό βέβαια όπως όλοι γνωρίζουμε απαιτεί κόπο και χρόνο καθώς και εξαντλητικές προπονήσεις - ενδυναμώσεις που, κατά την γνώμη μου, ήταν η σωστή δομή και βάση για την ομάδα του. Χαρακτηριστική υπενθύμιση είναι ότι με την πρώτη ήττα ο Boone (ο προπονητής) θα απολυόταν, οπότε καταλαβαίνουμε και την δύσκολη θέση του στην ταινία. Τέλος πιστεύω ότι αυτή η ταινία έχει να μας διδάξει πολλά για το σήμερα αλλά και για το αύριο του αθλητισμού μέσα από χαρακτηριστικά γεγονότα που συμβαίνουν και στις μέρες μας… Γιώργος Χόνδρος, Γ6

Χωρίς μέτρο - (2015) του Damien Chazelle Τελευταία ταινία για τη φετινή κινηματογραφική λέσχη και κλείνουμε τη χρονιά με μια απίστευτα δυνατή ταινία το Χωρίς μέτρο. Μια ταινία για τη σχέση μαθητή δασκάλου, την έννοια της πειθαρχίας και την ανάδειξη του ταλέντου. Ένας δάσκαλος- σαδιστής(;), ένας μαθητής με εγωισμό και μια σχέση που βασίζεται στη σκληρότητα του καθηγητή και την απόλυτη ταπείνωση του μαθητή προκειμένου να αναδειχθεί το ταλέντο του. Ο δάσκαλος εξωθεί το μαθητή στα άκρα, τον πιέζει, τον καταπιέζει τον ταπεινώνει προκειμένου να πάρει το τέλειο από αυτόν. Η ταινία εγείρει πολλά ερωτήματα που αφορούν το διδακτικό έργο γενικότερα: τη σχέση των δύο εμπλεκομένων, μαθητή και δάσκαλου και τις μεθόδους της διδασκαλίας. Πόσο μπορεί να πιέσεις ένα μαθητή εκτός ορίων προκειμένου να κατακτήσει την τελειότητα; Πόση πίεση μπορεί να αντέξει ένα παιδί – ο προηγούμενος μαθητής του Φλέτσερ αυτοκτονεί μη αντέχοντας την πίεση και την ταπείνωση. Είναι η φράση: Τα πήγες καλά αποτρεπτική για την εκδήλωση ενός ταλέντου; Πώς μπορεί αν αντιδράσει ένας μαθητής στις ακραίες μεθόδους του δασκάλου; Η συζήτηση με τα παιδιά έδειξε ότι τρόμαξαν με τις μεθόδους του δασκάλου και διαφώνησαν έντονα με την άσκηση ψυχολογικής βίας. Απόρησαν που ο μαθητής δεν συγκρούστηκε νωρίτερα με το δάσκαλο του και ανέχτηκε την ταπείνωση και την ψυχολογική καταδυνάστευση. Και φυσικά επικρότησαν το τέλος όπου ο νεαρός Άντριου παίρνει την εκδίκηση του κάνοντας μια επίδειξη των δυνατοτήτων του.

Άλλη μια χρονιά έφτασε στο τέλος της και αφού αποχαιρετιστήκαμε με τα μέλη της λέσχης ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το Σεπτέμβρη! Καλό καλοκαίρι! Κατά τη γνώμη μου, το βιβλίο είναι πολύ ενδιαφέρον γιατί σε κρατάει σε αγωνία σε πολλά μέρη της ιστορίας, περιέχει σημαντικούς και επίκαιρους συμβολισμούς και κυρίως αναφέρεται σε πραγματικά γεγονότα γεγονός που κάνει τον αναγνώστη να προβληματιστεί για διάφορα θέματα όπως η φτώχεια και η εξαθλίωση, η προπαγάνδα και ο κοινωνικός αποκλεισμός.

Η ταινία σε σύγκριση με το βιβλίο παρουσιάζει ορισμένες αποκλίσεις και όπως κάθε μεταποίηση ενός βιβλίου σε ταινία έχει παρακάμψει ορισμένες λεπτομέρειες οι οποίες όμως δίνουν με ένα ευνόητο και όμορφο τρόπο τα συναισθήματα και τα μηνύματα που θέλει να περάσει ο συγγραφέας. Παρόλα αυτά η ταινία μεταφέρει το γενικό περιβάλλον του βιβλίου πολύ αποτελεσματικά με έναν σύντομο τρόπο και καταφέρνει να καλύψει τα κενά που δημιουργούνται με άλλα ενδιαφέροντα πράγματα. Τέλος τα μηνύματα που θέλουν να περάσουν στο κοινό ο συγγραφέας και ο σκηνοθέτης είναι εύκολο να τα συμπεράνει ο καθένας. Αυτά είναι: δεν πρέπει να σταματάμε να αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματα μας, ότι αδικία κι αν περάσουμε να ξέρουμε πως στο τέλος θα αποδοθεί δικαιοσύνη και ότι ο καθένας μπορεί να ανακτήσει την ελευθερία του. Σταμάτης Χατζηπέτρος, Β6