ΚΥΠΡΟΣ Ένα παραμύθι για μικρούς και για μεγάλους...
Κάποτε υπήρχε ένα μικρό νησί μα πλούσιο πολύ, η Κύπρος! Γεμάτο εύφορες πεδιάδες, ψηλά
βουνά και
καταγάλανες θάλασσες . Εκεί, σ’ ένα υπέροχο παλάτι βασίλευε ο βασιλιάς Ευαγόρας και η βασίλισσα Ήβη.
Μια μέρα γεννήθηκε στο παλάτι ένα μικρό κοριτσάκι. Ο βασιλιάς και η βασίλισσα ονόμασαν το κορίτσι Κύπρο προς τιμήν του νησιού τους.
Καθώς η Κύπρος μεγάλωνε γινόταν ολοένα και πιο όμορφη. Όταν το κορίτσι έγινε δεκαοκτώ χρονών ο βασιλιάς
και
παντρέψουν .
η
βασίλισσα
αποφάσισαν
να
την
Κάθε
μέρα
πήγαιναν
στο
παλάτι
σπουδαία
πριγκιπόπουλα από όλο τον κόσμο για να δουν την όμορφη πριγκίπισσα από κοντά. Ο πρίγκιπας των Περσών κι ένας Ασσύριος με φανταχτερά ρούχα από την Ανατολή, ένας Ρωμαίος με μακρύ, πολύτιμο χιτώνα, ένας Σταυροφόρος με βαριά πανοπλία κι ένα κόκκινο σταυρό στο στήθος, ένας Βρετανός πρίγκιπας που ήξερε απ’ έξω όλα τα ποιήματα του Σαίξπηρ.
Όσοι την γνώρισαν ήθελαν να την κάνουν δική τους, να την κατακτήσουν, μα κανείς δε σκέφτηκε να τη ρωτήσει ποιον προτιμούσε η ίδια. Εκείνη δεν ήθελε κανέναν τους. Ήθελε
να μείνει
ανεξάρτητη. Δεν
ήθελε κανείς να ορίζει τον τόπο και τη σκέψη της. Μα όσο κι αν το φώναζε κανένας δεν την άκουγε. Τα λόγια της σκορπούσαν με τα κύματα...
.
Η βασίλισσα που ήταν από την Ελλάδα ήθελε να την παντρέψει με το πρικιπόπουλο των Ελλήνων. Το πριγκιπόπουλο των Ελλήνων το έλεγαν Όμηρο και ήταν ομογάλακτος αδελφός της Κύπρου. Αλλά η εκείνη δεν σκεπτόταν να τον παντρευτεί γιατί τον έβλεπε περισσότερο σαν αδελφό της. Από την άλλη εκείνος την αγαπούσε αλλά από μακριά. Καταλάβαινε πώς ένιωθε και δεν ήθελε να την πιέσει και να χάσει την καλύτερή του φίλη.
Μια μέρα, εκεί που η Κύπρος καθόταν στο κήπο , μαζί με τον Όμηρο, μπαίνει στην αυλή ο Τούρκος πρίγκιπας Ασλάν, μαζί με τον στρατό του, πάνω σε κατάμαυρα άλογα. Πηρέ την Κύπρο και έφυγε! Ο Όμηρος δεν έκανε τίποτα για να τους σταματήσει, γιατί τον είχαν δέσει.
Μόνο
κοιτούσε από μακριά θυμωμένος και
απελπισμένος. Την Κύπρο την πήραν οι Τούρκοι στο παλάτι τους. Πολλοί απλοί άνθρωποι προσπάθησαν να τη σώσουν μα δεν τα κατάφεραν. Τους σκότωσαν οι άγριοι στρατιώτες πριν προλάβουν να την πλησιάσουν.
Ένα βράδυ, ενώ
η Κύπρος κοιμόταν ο πρίγκιπας
Ασλάν της έκλεψε την καρδιά και το επόμενο πρωί την άφησε να φύγει.
Το κορίτσι γύρισε στο παλάτι της μα ένιωθε ένα μεγάλο κενό μέσα της. Δεν καταλάβαινε γιατί ένιωθε έτσι. Είχε γυρίσει στο σπίτι της, στην οικογένειά της. Θα έπρεπε να είναι χαρούμενη αλλά εκείνη ένιωθε άδεια, σαν να της είχαν κλέψει κάτι πολύτιμο...
Μια μέρα η πριγκίπισσα καθόταν στην θάλασσα και έκλαιγε. Ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά της ένας ψηλός και δυνατός άντρας με βυζαντινά ρούχα. Το κορίτσι τρόμαξε και τον ρώτησε ποιος είναι. Εκείνος της είπε να μην φοβάται. Ήταν ο Διγενής Ακρίτας που είχε πεθάνει εδώ και αιώνες. Ήταν, λέει , ο προστάτης του νησιού της και της Κρήτης. Προστάτευε τα ακριτικά νησιά από κάθε είδους κακό. Τα κλάματά της τον ξύπνησαν. Την είδε τόσο στενοχωρημένη, τη λυπήθηκε και αποφάσισε να την βοηθήσει.
Ο Διγενής τρύπωσε το επόμενο κιόλας βράδυ στο ύπνο του Ασλαν και του μίλησε. Του είπε πως δεν μπορεί να κρατήσει κάτι που δεν είναι δικό του, πως έπρεπε να δώσει πίσω ό,τι είχει κλέψει…
Ο Ασλάν τρόμαξε παρά πολύ. Ξύπνησε ιδρωμένος και δεν ξανακοιμήθηκε ώσπου να ξημερώσει. Την άλλη μέρα πήγε πίσω την καρδιά της Κύπρου , μέσα σε ένα ολόχρυσο κουτί και της ζήτησε συγγνώμη για το κακό που της έκανε. Ύστερα πήρε τον στρατό του και γύρισε στην πατρίδα του.
Τα δυο βασίλεια έκαναν συμφωνία να μην βλάψουν ποτέ πια το ένα το άλλο. Αντίθετα κάθε φορά που κάποιος από τους δυο χρειάζεται βοήθεια, ο άλλος να είναι δίπλα του. Οι κάτοικοι των δύο βασιλείων έκαναν μια μεγάλη γιορτή που όμοιά της δεν είχε ξαναγίνει! Ο βασιλιάς και η βασίλισσα πήραν ένα μεγάλο μάθημα και άφησαν την Κύπρο να επιλέξει εκείνη για τη ζωή της. Το κορίτσι έμεινε για πάντα ανεξάρτητο και … ΖΗΣΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΚΑΛΥΤΕΡΑ!