żadne
Bez komentarza W pierwszych scenach jego nagradzanego wielokrotnie Þlmu „Kilka opowieści o człowieku” (1983) główny bohater skacze do wody – najpierw z mostu, potem na basenie. Kiedy w którymś z kolejnych ujęć widz orientuje się, że nie ma on rąk, ogarnia go zdumienie. Mozolne wdrapywanie się na trampolinę, skok, utrzymywanie równowagi w wodzie, wydają się największym wysiłkiem, na jaki może się zdobyć kaleki człowiek. A to dopiero początek. Dziworski śledzi swojego bohatera, gdy ten jeździ i skacze na nartach, otwiera zębami drzwi, zapala papierosa, nawet oddaje mocz, rozpinając rozporek o sztachety płotu, wreszcie, kiedy rysuje z niesłychaną precyzją podobiznę konia. Obserwuje go też, gdy ten próbuje okazać swe uczucia ukochanej kobiecie, przynosi jej schwytane w zęby jesienne liście, pieści ją
z nich
rękawami kurtki, usuwa włosy z oczu delikatnym podmuchem... Za swój największy sukces uważa, że jego Þlmy się nie zestarzały. Zawsze przygląda się w nich ludziom, ich zmaganiom, nie ważne – sportowym, artystycznym, czy życiowym. Również tematem jego fotograÞi jest człowiek,
podglądany w codziennych czynnościach i sytuacjach. Odpoczynek w parku, zabawa dzieci, zaloty nastolatków – w tych prostych scenach dostrzega więcej, niż udaje się to zwykłemu przechodniowi. Twierdzi, że wszędzie można znaleźć temat.
nie ma
– Ja nie aranżuję tych sytuacji, tylko je podglądam. Ale żeby taką scenę uchwycić, musi upłynąć wiele czasu iczasami można powrócić jak myśliwy z polowania bez żadnej kaczki. – mówi. – Czasami ma się trochę szczęścia.
Jego zdjęcia powstałe w najróżniejszych miejscach i okresach mają wspólny mianownik. W obiektywie Bogdana
Dziworskiego Łódź lat 60., Nowy Jork lat 80. i Szczecin lat 90. niewiele różnią się między sobą.
– Widocznie mam styl – odpowiada z uśmiechem na pytanie, jak udaje mu się to osiągnąć. – Taki już jestem, tak patrzę na rzeczywistość. Staram się robić zdjęcia, które nie potrzebują komentarza. Żadne z nich nie ma tytułu. Tylko miejsce i datę. Picasso pod koniec życia powiedział, że należy w sobie pielęgnować wrażliwość dziecka. To prawda,
tytułu
tę wrażliwość, jaką masz, musisz pielęgnować, bo można ją zatracić, chociażby robiąc pieniądze. >>
***
W Þlmie „Sceny narciarskie z Franzem Klammerem” (1980), zrealizowanym wspólnie ze Zbigniewem Rybczyńskim, widzimy nartę, która uwalnia się od narciarza i w zwolnionym tempie, majestatycznie, sunie samotnie z góry. Kilkakrotnie ucieka próbującym ją złapać ludziom, pędząc zdecydowanie, z niezwykłą determinacją. I kiedy już wydaje się, że jest panią sytuacji i nic nigdy nie będzie w stanie jej zatrzymać, wpada na muldy i łamie się. To tak jak ludzkie życie.