Ο λόγος των "τρελών" / ενάντια στον λόγο των "λογικών" by Κατάληψη Παπουτσάδικο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ

ενάντια στον λόγο των “λογικών”

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΩΝ “ΤΡΕΛΩΝ”

| Τι θα βρεις σε αυτό το έντυπο Το έντυπο αυτό δημιουργήθηκε για να συνοδεύσει την δημοσίευση της ταινίας Ο λόγος των “τρελών” / ενάντια στον λόγο των “λογικών”. Σε αυτό θα βρεις τα κείμενα που συνόδευαν την ταινία όλο το διάστημα που αυτή δεν ήταν δημοσιευμένη (Ιούνιος 2016 - Σεπτέμβριος 2017), τα κείμενα δηλαδή που μοιράζονταν στις προβολές που διοργανώνονταν σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και καταλήψεις. Επίσης, εδώ θα βρεις βιβλιογραφία, πηγές και την λίστα με όλο το υλικό που χρησιμοποιήθηκε στην δημιουργία της ταινίας.

Για εμάς, το περιεχόμενο αυτού του εντύπου αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ταινίας. Έτσι, αν αυτή προβληθεί σε δημόσια εκδήλωση, θα θέλαμε το έντυπο αυτό να τυπωθεί - στον βαθμό που αυτό είναι δυνατό και να διατίθεται στον χώρο της εκδήλωσης.

Σεπτέμβρης 2017, κατάληψη Παπουτσάδικο

| Λίγα λόγια για την ταινία Η συγκεκριμένη ταινία είναι ένα λεύκωμα από αποσπάσματα κειμένων και συνεντεύξεων, όπου επιζώντες της ψυχιατρικής μιλούν για ένα εύρος ζητημάτων. Μέσα από τα λόγια τους, αποδομούν τις επικρατούσες αντιλήψεις για την «ασθένεια», ξεγυμνώνουν τις πρακτικές της επιστήμης και τον θεσμικό της ρόλο, απεγκλωβίζουν το ζήτημα της «τρέλας» και της διαχείρισής της από την σφαίρα του προσωπικού, του ιδιωτικού, του ειδικού. Τοποθετούν τελικά το ζήτημα στον πραγματικό του χώρο και στις πραγματικές του διαστάσεις. Δηλαδή, έξω από τις μάντρες των ψυχιατρείων και έξω από τις κλειστές πόρτες. Μέσα στην κοινωνία και μπροστά στα μάτια όλων εμάς, των «λογικών», φέρνοντάς μας αντιμέτωπους και αντιμέτωπες με τις δικές μας ευθύνες. Και αυτός ακριβώς είναι και ο σκοπός αυτής της ταινίας.

|Το πλαίσιο στο οποίο δημιουργήθηκε Η δημιουργία αυτής της ταινίας είναι μέρος μίας σειράς εκδηλώσεων και δράσεων που πραγματοποιήθηκαν από την συνέλευση της κατάληψης τα τελευταία δύο χρόνια1 πάνω στην θεματική «ψυχική υγεία». Η ενασχόλησή μας με τα ζητήματα της ψυχιατρικής και των πρακτικών της, των δομών ψυχικής υγείας, της έννοιας της «τρέλας», κλπ., είχε την αφετηρία της στο περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται η κατάληψή μας. «Σε μια πόλη σαν το Χαϊδάρι, όπου λειτουργούν τα δύο μεγαλύτερα ψυχιατρεία της χώρας, το ζήτημα της διαχείρισης της ψυχικής υγείας είναι αναπόφευκτα κομμάτι της τοπικής κοινωνικής πραγματικότητας. Αυτό όμως που δεν είναι απαραίτητα κομμάτι αυτής της πραγματικότητας, είναι η γνώση και η επίγνωση για τις συνθήκες και τις πρακτικές νοσηλείας, αλλά και για τον ρόλο που διαχρονικά παίζουν αυτές οι δομές και η επιστήμη σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.»2 Έτσι, μέσα από την διαδικασία της αυτομόρφωσής μας για το ζήτημα της ψυχικής υγείας, σύντομα αντιληφθήκαμε ότι δεν αποτελεί ένα μερικό ή ειδικό ζήτημα. «Αντιθέτως, το αντιλαμβανόμαστε ως πολιτικό και συνολικό ζήτημα, που είναι αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής δράσης και του λόγου μας. Γιατί δεν μπορούμε να μιλάμε για μια απελευθερωμένη κοινωνία, όταν δεν πιάνουμε όλες τις παραμέτρους που σχετίζονται με τον έλεγχο και τον ρόλο της εξουσίας και των θεσμών πάνω στις ζωές μας. Και ως προς αυτό, η περιγραφή της πορείας της ψυχιατρικής, είναι αποκαλυπτική.»3 Το συγκεκριμένο ζήτημα λοιπόν δεν είναι για εμάς άλλο ένα θέμα στην «ατζέντα» μας, αλλά κάτι που μας αφορά άμεσα σε όλα τα επίπεδα. Μια συνειδητή και όχι ευκαιριακή επιλογή, με στόχο να καταδείξουμε το πώς και το γιατί το κράτος, με την επίφαση της ψυχικής υγείας, δημιουργεί θεσμικά εργαλεία χρήσιμα στην επίτευξη του κοινωνικού ελέγχου και όχι τόσο στην επίτευξη της θεραπείας. Πάντα, πάνω στις πλάτες των «αόρατων». Και αυτό ακριβώς είναι και το θέμα της ταινίας. 1

Tα λόγια αυτά γράφτηκαν το 2016, άρα αναφέρονται σε δράσεις και διαδικασίες που ξεκίνησαν να συμβαίνουν από το 2014 και μετά. 2 Aπόσπασμα από το κείμενο της συνέλευσης Άσυλο, «τρέλα» και κοινωνικός έλεγχος: ο ρόλος των ψυχιατρικών δομών και της επιστήμης στη διαχείριση των «παρεκκλίσεων», το οποίο είναι η σύνοψη της εισήγησης για την ομώνυμη εκδήλωση που έγινε στις 26/3/2015 στην κατάληψη Παπουτσάδικο. 3 Aπόσπασμα από το ίδιο κείμενο.

Πού στεκόμαστε εμείς & πού απευθυνόμαστε

Αν και στην ταινία δεν χρησιμοποιούμε τα δικά μας λόγια, η επιλογή των αποσπασμάτων και ο τρόπος «συρραφής» τους, προφανώς δεν είναι τυχαία. Μέσα από αυτό το σενάριο και μέσα στα πλαίσια που περιγράψαμε παραπάνω, αναλύουμε κάποιες πλευρές του ζητήματος και παίρνουμε θέση. Στεκόμαστε δίπλα στα άτομα με ψυχιατρική εμπειρία και σεβόμαστε τις επιλογές τους (και όχι μόνο τις επιλογές που αναδεικνύονται σε αυτή την ταινία). Στεκόμαστε ενάντια σε όσους τους υποτιμούν, τους εκμεταλλεύονται, τους μεταχειρίζονται. Έτσι, η κριτική που αναπτύσσουμε μέσα στην ταινία δεν απευθύνεται στα ίδια τα άτομα με ψυχιατρική εμπειρία, αλλά σε όσους (άτομα, ομαδοποιήσεις, θεσμούς) βρίσκονται απέναντί τους. Όπως λέμε και στην εισαγωγή της ταινίας, στον πόλεμο των «λογικών» αυτού του κόσμου, εμείς έχουμε διαλέξει πλευρά, την πλευρά των «τρελών». φωτο: σύνθημα που γράφτηκε κατά την διάρκεια της διαδήλωσης “ενάντια στον ψυχιατρικό ολοκληρωτισμό” που διοργανώθηκε τον Σεπτέμβρη του 2015 από την κατάληψη Παπουτσάδικο με αφορμή τον θάνατο 3 έγκλειστων στο ΨΝΑ Δαφνί μετά από φωτιά

| Για την διάθεση και την χρήση της ταινίας

Η ταινία πλέον είναι ελεύθερα προσβάσιμη στο διαδίκτυο, κάτι που όμως δεν σημαίνει ότι αυτός ο «προηγούμενος» κύκλος συναντήσεων και συζητήσεων έχει κλείσει. Θέλουμε η ταινία να εξακολουθήσει να αποτελεί αφορμή για κοινούς τόπους και χρόνους, αλλά ταυτόχρονα θέλουμε να συμβεί αυτό και για όσους/ες επιλέξουν να τους δημιουργήσουν χωρίς εμάς. Παρόλα αυτά, το ότι η ταινία είναι ελεύθερα προσβάσιμη δεν σημαίνει ότι συμφωνούμε στην δημόσια χρήση της από όλους ή/και με όλους τους τρόπους. Έτσι, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί από ψυχιατρικές συντεχνίες, «ειδικούς» και οπαδούς της ιδεολογίας και των πρακτικών της κυρίαρχης ψυχιατρικής. Δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί από ΜΚΟ, φεστιβάλ και ημερίδες που προσφέρουν «κερδοσκοπικό ανθρωπισμό», που συνδιαλέγονται με υπουργεία, εταιρίες φαρμάκων και θεσμούς. Δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί από κρατικούς θεσμούς, κομματικές / δημοτικές παρατάξεις, «ιδιωτικές πρωτοβουλίες». Δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί από οποιονδήποτε φορέα, ομάδα, άτομο, που εκμεταλλεύεται, μεταχειρίζεται, υποτιμά τους επιζώντες της ψυχιατρικής και τα άτομα με ψυχιατρική εμπειρία. Δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί από ομάδες με ρατσιστικό περιεχόμενο ή λόγο, από φασίστες και από «αγανακτισμένους πολίτες». Δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τα media, γιατί σιχαίνεται την διαμεσολάβηση. Τέλος, δεν μπορεί να προβληθεί σε κανέναν χώρο που για να μπει κανείς πρέπει να πληρώσει είσοδο. Οι όροι για την χρήση της ταινίας δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικοί, όχι μόνο γιατί είμαστε μια κατάληψη που στέκεται ενάντια σε κάθε μορφής εκμετάλλευση και εξουσία. Αλλά γιατί ταυτόχρονα, δεν θα μπορούσαμε να μην στεκόμαστε δίπλα σε αυτούς και αυτές που χρησιμοποιήσαμε τα λόγια τους σε αυτή την ταινία. Και μία από αυτούς, λέει:

σημειωση: οι στίχοι και τα κείμενα που ακολουθούν, είναι μερικά από τα οποία χρησιμοποιήθηκαν αποσπάσματα στην ταινία

Η ταινία προβλήθηκε πρώτη φορά τον Ιούνη του 2016 στην κεντρική πλατεία του Χαϊδαρίου, 200 μέτρα από το ΨΝΑ Δρομοκαΐτειο. Έκτοτε, έχει προβληθεί σε εκδηλώσεις σε αρκετούς αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και καταλήψεις, μετά από συνεννόηση των συλλογικοτήτων με την συνέλευσή μας. Όλο αυτό το διάστημα μας δόθηκε η ευκαιρία να συναντηθούμε και με άλλες αυτοοργανωμένες συλλογικότητες, να βρούμε κοινούς τόπους και χρόνους με τα ίδια τα άτομα με ψυχιατρική εμπειρία, να συζητήσουμε και να αναλύσουμε τα ζητήματα με τα οποία καταπιάνεται η ταινία, τα ζητήματα που δεν καταπιάνεται, τα ζητήματα που μας αφορούν. Για τους λόγους αυτούς κάναμε εξαρχής την επιλογή να μην δημοσιεύσουμε αμέσως την ταινία, αλλά να δώσουμε στους εαυτούς μας αυτόν τον χρόνο.

| Ιστορία Ερχόμαστε... Ντία Κ.

[...] Προτείνω λοιπόν, μπροστά σε αυτή την εξουσιαστική χολέρα που ονομάζεται ψυχιατρικός εξαναγκασμός, να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για αυτοοργάνωση και αλληλεγγύη. Μπορούμε και θέλουμε. Μπορούμε γιατί έχουμε για στρατό μας τους μεγάλους αρρώστους, δηλαδή τη γνώση που είναι πάντοτε μαύρη και θέλουμε γιατί η καρδιά μας πάλλεται σε αυτό που λέγεται ελευθερία και αξιοπρέπεια. Έχουμε τη μουσική μας, την ζωγραφική μας, τα όργανά μας, τους ποιητές μας. Έχουμε τη θέληση για δημιουργία, έχουμε όλη την πίστη, όλη την υπεράνθρωπη δύναμη. Έχουμε δηλαδή τα όπλα μας.

Τελειώνοντας θα πω για τους νεκρούς μας, γιατί από τα νεκροταφεία τρέφεται η κοινωνία. Οι νεκροί μας είναι αστέρια, που φωτίζουν, είναι σκουλήκια στ’ άντερα των καταπιεστών. Μα οι μεγάλοι μαύροι αντί-ήλιοι πηγάδια αλήθειας μέσα στη βασική σκευωρία ρουφούν ο ένας τον άλλον και οι άνθρωποι τους ονομάζουν απουσίες. Στους τρελούς που αυτοκτόνησαν, στους τρελούς που δολοφονήθηκαν από το ναζιστικό καθεστώς, σ’ όλους τους αφανισμένους της ιστορίας έχω να πω αυτό… Ιστορία ερχόμαστε…

| Είναι οι Ειδικοί

Δημήτρης Παπασταμάτης

Εδώ πέρα βιώνουν την ζωή άνθρωποι της εγκατάλειψης …. Την γιατρειά περιμένουν παραδομένοι στην γνώση αμαχητί…….. Εκείνοι ελέγχουν βήμα προς βήμα κόκκο τον κόκκο συμπεριφορές την σκέψη, την ζωή…… Είναι οι ειδικοί εντεταλμένοι την τρέλα να ελέγξουν……. συσχετίζουν, παγιώνουν ονομάζουν, εφαρμόζουν….. Είναι οι ειδικοί….. Με σπινθηροβόλο βλέμμα που η “γνώση” τους παρέχει Ανακρίνουν με βλέμμα και λόγο τους “ανθρώπους” πώς περπατούν πώς κοιτάζουν πώς αγαπούν….. Την ιδιαιτερότητα με ευκολία Τρέλα ονομάζουν……. Ξέρουν ότι το σύνολο δεν είναι ομοιογενές…… Εδώ οι άνθρωποι δεν έχουν όνομα είναι αριθμοί……. ταμπέλες απόλυτα διαχωρισμένες…… Άνθρωποι “ασθενείς” διασχίζουν τα μισόφωτα

μυστικοπαθείς σκιές ρευστές οντότητες με συστολή τονίζουν ως υλικό τιμές εχεμύθειας. Εδώ η τρέλα συδαυλίζει, καιροφυλακτεί σε ελικοειδής διαδρομές…… που αποκλίνουν από τον άξονα της “λογικής” παράγουν σπινθήρες εξέγερσης ……. με ήχους του Βάγκνερ. Το αδιάφορο περπάτημα στο πουθενά μαζί με τα χάπια χαρίζεται αφειδώς ως αφορμή όχι ως αίτιο….. Εδώ αυτοί βαδίζουν σκεφτικοί, ονειρεύονται την επιφάνεια μιας πορφύρας…… Οι λέξεις εδώ θυμίζουν ταξίδια έξω από το σώμα ανάμεσα στα αγεφύρωτα κενά των σωμάτων…. Και όταν παρέλθει ο χρόνος της αναχώρησης από τον κήπο με τα τρελλόφωτα βαριεστημένοι θα βαδίζουν κυκλικά στον κόσμο των κανονικών…… Αναχωρώντας εκεί θα αφήσεις ραγισμένα κομμάτια του εαυτού σου σε ένα τόπο ενεργού βίας που οι κρίνοντες δεν κρίνονται. Εδώ θα λήξει και το δικό σου ταξίδι. Αγχωμένος στην αναμονή να μείνεις ζωντανός όσο η χημεία στο επιτρέπει….

| Ως η Αγριελιά

Γιώργος Κοκκινίδης

Ν.Μ. 1+1=1

Ακροβατώ στο άπειρο της δίνης των ψυχοφαρμάκων προσπαθώντας να ισορροπήσω την τρέλα μου. Η συνταγογράφηση συνεχίζεται. Ίσως τα καταφέρω... Ίσως, ΟΧΙ... Ποιος ξέρει; Ίσως...

Σωτηρία Χατζαράκη

Σήμερα δεν θέλω να με δεις. Είμαι κρυμμένη πίσω από πέπλο διάφανα μαύρο κι είναι τα μάτια μου ακίνητα - μπορεί και να με σκιάζουν. Διυλίζω τα πάντα γύρω μου και διαχέομαι σ’ έναν αέρα που μόνο παγωνιά μπορεί να φέρει δεν έχει οξυγόνο και είν’ αβάσταχτος για τους τριγύρω που μόνοι σαν σκιές κινούνται ανόητα προσπαθώντας να επιβεβαιώσουν την ύπαρξή τους σε μια απόπειρα άγονης προσέγγισης. Σήμερα η Σφίγγα της Αιγύπτου νιώθει πως ο Σιμούν δεν μαστιγώνει μόνο εκείνη. Τα μάτια μου θα γαληνέψουν γύρω στρις τρεις. Χαράματα. Έλα τότε.

Είμαι η στοργή είμαι το δάκρυ από το βλέφαρο είμαι ο άνθρωπος που ενόχλησε το σύμπαν Είμαστε εμείς Μια σταγόνα νερό στον ωκεανό είναι πιο μεγάλη από της γης το σύμπαν και βοηθούμε το δειλινό, το δειλινό… το δειλινό το βοηθούμε. Θεέ μου ομορφιά, Θεέ μου ζωή ................ Απλούστατα την ώρα αυτή ο δολοφόνος εσκέφτηκε: Οι Ερινύες ή το δίκιο θα με πνίξουν? Οι Ερινύες, του απάντησε ο φίλος του Οι Ερινύες? Τι είδους Ερινύες? Τι έγκλημα έγινε? Δεν βλέπεις τον χώρο? Εδώ βιάστηκε προχθές μια για δυο τσιγάρα Ή εδώ, ο δρόμος... που δεν είναι μεν λεωφόρος αλλά είναι μονοπάτι που τραβούν καθημερινά με τον μόχθο, με τον ιδρώτα τους χιλιάδες, χιλιάδες Με συγχωρείς Θεέ μου προσεύχομαι καμιά φορά ...Τώρα βαδίζω, είμαι παιδί. ................ ποθώ το φως ως η αγριελιά και πεύκο πεύκο κι ο χρόνος τεμαχίζεται δροσιά δροσιά κι ο χρόνος τεμαχίζεται

Ευάγγελος Λάμπρου

Μου είπες να περιμένω κι εγώ έφυγα. Ίσως ήταν ο μόνος δρόμος να σε συναντήσω. Ύστερα, με είπες τρελό και την απάντηση πήρες, από τη θύμησή σου. ΠΩΣ Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΡΕΛΟΥΣ

Γιώργος Φαλελάκης

Αντίκρυ σε μάτια προκλητικά αμύνομαι κρατώντας ανέπαφη την ευαισθησία. Βάζω μια μάσκα ψάχνοντας επιτυχία και αναγνώριση γελοία πράγματα χωρίς νάσαι παιδί για όλα αυτά που φεύγουν για μας που μένουμε μετέωροι και πειραγμένοι ποτέ ανέπαφοι. Σε κάθε σύνθημα, αγοράζεις δυσφορία. Σκαλίζεις πεισματικά το πετσί σου. Αν θες ακούς τους άλλους σ’ αυτά που γίνονται έξω από σένα.

| Ψυχιατρική και Εξουσία Γιώργος Γιαννουλόπουλος

Για την εξουσία η αποδεκτή κριτική πρέπει να είναι μέσα σε πλαίσια και από άτομα που η ίδια ορίζει άμεσα ή έμμεσα για το λόγο αυτό. Η εξουσία χορηγεί άδεια να την κρίνουν σε αυτούς που ξέρει ότι θα κινηθούν μέσα σε οριζόμενα από αυτή πλαίσια. Κάθε προσπάθεια κριτικής της έξω από αυτά τα πλαίσια και από μη έχοντες την άδειά της να κρίνουν, αντιμετωπίζεται με άμεσες ή έμμεσες διώξεις, πολλές φορές άγριου και ακραίου τύπου. Κάθε άποψη πέραν των επιτρεπτών είναι το λιγότερο ανεπιθύμητη για αυτή. Αν κρίνει κάποιος, τότε δεν κρίνει την εξουσία, αλλά παίζει το παιχνίδι της, είναι προέκτασή της και κοροϊδεύει τους συνανθρώπους του. Υπάρχουν δυστυχώς πολλοί που έχουν αποδεχτεί αυτόν το ρόλο. Μακριά από μένα κάτι τέτοιο. Ανεξάρτητα από το πώς εμφανίστηκε αυτός ο θεσμός, είτε σαν ένωση ανάγκης ανθρώπων για προστασία από απειλές με συνδετικό κρίκο κοινή πολιτιστική ή άλλη ταυτότητα, είτε σαν αποτέλεσμα κατάληψης μιας εκτεταμένης περιοχής από ξένους εισβολείς η οποία κατέστησε σκλάβους τους αδύναμους ή φιλήσυχους κατοίκους της και τους ανάγκαζε να δουλεύουν για να καρπούνται τους κόπους τους. Ανεξάρτητα από το πώς ξεκίνησε το μόρφωμα κράτος, η πίσω από αυτή την ταμπέλα εξουσία, η λεγόμενη ηγέτιδα τάξη, σχεδόν από την αρχή το προόριζε και τελικά το κατέληξε σε ένα στρατόπεδο αναγκαστικής εργασίας, σε μια μέθοδο απομύζησης του κόπου των υπηκόων της. Στην αρχή με τη χρήση ωμής βίας (θυμηθείτε την αρχαία ρήση το κράτος και η βία είναι αδέλφια), αλλά και σήμερα οι νόμοι, οι διατάξεις του κράτους, ιδιαίτερα όσοι είναι κρίσιμης σημασίας για την επιβίωση και διαιώνιση της εξουσίας που βρίσκεται πίσω από το κράτος, εφαρμόζονται με

τη δύναμη των όπλων. Κυριολεκτικά με τη βία. Μάλιστα με τη συνεχή προπαγάνδα, έχει περάσει την άποψη ότι αυτό γίνεται για το κοινό καλό, ενώ ο πραγματικός λόγος είναι η προληπτική πολλές φορές καταστολή κάθε ενέργειας ή άποψης η οποία θα μπορούσε να αποβεί επιζήμια για την εξουσία. Για του λόγου το αληθές, αν το κράτος ήθελε να διαλύσει τον λεγόμενο υπόκοσμο, θα μπορούσε να το κάνει πανεύκολα. Αλλά τότε θα καταλάβαιναν σε τι χρειάζονται και εναντίον ποιων έγιναν αυτοί οι διαρκώς πιο περίπλοκοι εξοπλισμοί, συστήματα και αρμοδιότητες των λεγόμενων σωμάτων ασφαλείας. Εδώ θα αναφέρω ότι πριν 10-15 χρόνια, ο τότε αρχηγός της αστυνομίας της Νέας Υόρκης δήλωσε ότι: Η αστυνομία είναι ένας αποτελεσματικός στρατός κατοχής για τους φτωχούς. Συμπερασματικά η εξουσία θα πρέπει να δώσει ειδικό επίδομα στους ανθρώπους του λεγόμενου υποκόσμου, ως αναγνώριση της συνεισφοράς τους στη διατήρησή της. Από την εποχή που εξουσία υλοποιήθηκε με το προσωπείο κράτος, τρία πράγματα δεν έχουν αλλάξει: 1. Οι προσπάθειες των συνειδητοποιημένων σκλάβων της να ελευθερωθούν με οποιονδήποτε τρόπο και μέσον - μέσα ή έξω από τις ηθικές συμπεριφορές ή τρόπους που η ίδια η εξουσία προσπαθεί να τους πείσει να αποδεχτούν, ενώ η ίδια δεν τηρεί ποτέ της. 2. Οι προσπάθειες των συμβιβασμένων με τη σκλαβιά τους, την οποία θεωρούν ως κάτι το φυσιολογικό, το αποδεχτό, για περισσότερες “ελευθερίες” μέσα στο πλαίσιο της σκλαβιάς τους και με τρόπους αποδεχτούς από την εξουσία επειδή είναι ακίνδυνοι για αυτήν. 3. Οι προσπάθειες της εξουσίας να εξουδετερώσει και ανάλογα όταν της το επιτρέπουν οι συνθήκες να εξοντώσει βιολογικά την πρώτη κατηγορία και να ξεγελάσει τη δεύτερη. Στην πορεία των χρόνων η εξουσία για να διατηρήσει τα προνόμιά της άθικτα και τους σκλάβους της πειθήνιους και κάτω από τον έλεγχο, δοκίμασε διάφορες μεθόδους, λατρείες - θρησκείες - θεούς, ιδεολογίες - κοινωνιολογίες - συνωμοσιολογίες, κλπ. Δεν είναι τυχαίο ότι η θρησκεία ονομάζει ποίμνιο, δηλαδή κοπάδι, το λαό. Είναι νομίζω γνωστή η προτροπή: οι δε σκλάβοι να υπακούν τους κύριούς τους διότι είναι θέλημα θεού. Σε συνάρτηση πάντα με τη βία εναντίον όποιων δεν αποδέχονταν και δεν ακολουθούσαν αυτές τις προτροπές της. Και κάθε φορά που η κάθε μέθοδος ατονούσε ή αποτύγχανε, έβρισκε κάποια άλλη για να διατηρήσει σε σωματική

και διανοητική σκλαβιά τους υπηκόους της, και τα προνόμιά της άθικτα. Σήμερα η εξουσία πολύ θα το ήθελε να μας έχει όλους λοβοτομημένους ή με τσιπάκια στο κεφάλι για να διατηρήσει την κατάσταση ως έχει. Δηλαδή να δουλεύουν οι πολλοί για να ζουν σαν πρίγκηπες ελάχιστοι. Επειδή η χρήση βίας δεν φέρνει πάντοτε το επιθυμητό αποτέλεσμα και μπορεί να υπάρξει ανάλογη αντίδραση, χρησιμοποιεί και άλλες μεθόδους εναντίον αυτών που την αμφισβητούν ή απλώς εναντίον όσων κρίνει ότι είναι έξω από τα αποδεκτά από αυτήν πλαίσια συμπεριφοράς και αυτοέκφρασης, ότι είναι ενοχλητικοί. Προκειμένου η εξουσία να εξουδετερώσει τους ενοχλητικούς, επιζήμιους και ανεπιθύμητους για αυτήν, χρησιμοποίησε ανάλογα με την εποχή μεθόδους που κυμαίνονταν από τη φυσική εξόντωση (διαβάστε το βιβλίο του Κυριάκου Σιμόπουλου “Βασανιστήρια και Εξουσία” για περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με τις μεθόδους της), μέχρι και ολοκληρωτική στέρηση των δικαιωμάτων τους και εξοστρακισμό τους στο περιθώριο, χαρακτηρίζοντας πολλές από τις μη επιθυμητές από αυτήν συμπεριφορές ψυχικές διαταραχές και καταστρέφοντας ριζικά το όποιο μέλλον του όποιου άτυχου εντοπιζόταν από τους έχοντες αυτή την άποψη υπαλλήλους της. Ένα θέμα για το οποίο έχω αναφερθεί αναλυτικά σε προγενέστερη εκδήλωση. Όταν κάποιος χαρακτηριστεί ψυχικά πάσχων (ψυχασθενής) παύει ουσιαστικά να έχει δικαιώματα και τίθεται στο περιθώριο ισοβίως, ιδιαίτερα αν ανήκει στους μη έχοντες και κατέχοντες. Αν κοιτάξουμε τον 20ο αιώνα από αυτή τη γωνία, θα δούμε ότι οι μέθοδοι της εξόντωσης των ανεπιθύμητων από την εξουσία - μέθοδοι που κορυφώθηκαν στο Γ’ Ράιχ (στην πατρίδα δυστυχώς του Νίτσε, του Σοπενχάουερ, του Καντ, του Γκαίτε, του Σίλερ), ήταν κοινή πρακτική στον λεγόμενο πολιτισμένο κόσμο. Πόσοι δολοφονήθηκαν, πόσοι διώχθηκαν, πόσοι βασανίστηκαν, πόσοι βγήκαν στο περιθώριο χάρη στις θεωρίες του Λομπρόζο περί εγκληματικών φυσιογνωμιών, πόσοι ψυχικά συγχυσμένοι άνθρωποι χρησιμοποιήθηκαν για ανατριχιαστικά ανατομικά πειράματα ή ταριχεύτηκαν ζωντανοί απ’ αυτόν και μάλιστα υπό την αιγίδα και την ενθάρρυνση του κράτους εξουσίας. Διαβάζω από το περιοδικό Discovery Δεκέμβριος 2006 “Τεράστια προγράμματα ευγονικής με υποχρεωτική στείρωση των γενετικά κατώτερων εφαρμόζονταν ήδη εκτεταμένα στο μεσοπόλεμο σε ΗΠΑ και Σουηδία”. Και παρακάτω, “Η ιατρική επιστήμη του μεσοπολέμου έφτασε να δανείσει το

κύρος σε βρεφοκτονίες και απαγορεύσεις γάμων, σε εκτοπίσεις, σε εθνικές καθάρσεις”. Σήμερα προκειμένου η εξουσία να εξουδετερώσει τους μη έχοντες αποδεκτές συμπεριφορές και τρόπο σκέψεως, τους χαρακτηρίζει ψυχασθενείς και νομοθετεί ότι χρήζουν ψυχιατρικής θεραπείας και με την προπαγάνδα έχει κάνει την κοινωνία να αποδεχθεί ως φυσιολογική την αναγκαστική πολλές φορές χρήση εξαιρετικά επικίνδυνων ουσιών προκειμένου “να τους θεραπεύσει” όπως ισχυρίζεται. Αλλά αν σκεφτούμε πόσες παρενέργειες σοβαρότατες, μέχρι και θανατηφόρες, έχει η χρήση αυτών των ουσιών, τότε θα πρέπει να αναρωτηθούμε τι εννοεί η εξουσία - το κατεστημένο γενικά, όταν λέει τη λέξη θεραπεία. Όταν μεγάλες έρευνες στο εξωτερικό (φυσικά) αναφέρουν ότι ο αριθμός των χαρακτηριζόμενων ψυχασθενών που συνήλθαν παίρνοντας ψυχοφάρμακα είναι ίδιος περίπου με τον αριθμό των ανθρώπων που ξεπέρασαν το πρόβλημά τους χωρίς φάρμακα, τότε τι θα πρέπει να σκεφτούμε για τη φύση των προθέσεων της εξουσίας, οι μηχανισμοί της οποίας, χαρακτηρίζοντάς σε ψυχασθενή, σε θέτουν στο περιθώριο όλη σου τη ζωή. Και εδώ φυσικά δεν συγκαταλέγω όσους ανθρώπους έχουν διαταραχές συμπεριφοράς λόγω εγκεφαλικών παθολογικών κακώσεων ή αλλοιώσεων, λόγω οργανικών προβλημάτων. Πόσοι από αυτούς που καταναλώνουν ψυχοφάρμακα έχουν ενημερωθεί ότι το προσδόκιμο ζωής τους είναι δεκαπέντε χρόνια περίπου κάτω του υπόλοιπου πληθυσμού και ότι η αναλογία θανάτου μεταξύ χρηστών ψυχοφαρμάκων και του γενικού πληθυσμού είναι 20/1. Αν αυτό δεν είναι κοινωνική ευγονική, τότε τι είναι; Κάποτε υπήρχε η ρήση ότι οι τρελοί δεν παθαίνουν καρκίνο. Ήταν υπερβολή, αλλά όχι και τόσο. Τώρα ο καρκίνος θερίζει και μάλιστα επιθετικότατων μορφών. Το ίδιο και ο διαβήτης και οι καρδιοπάθειες. Για τι θεραπεία μιλάμε; Από την εποχή που η εξουσία αποδέχθηκε την ψυχιατρική ιδιότητα σαν επιστήμη, την καναλιζάρισε και την χρησιμοποίησε σαν εργαλείο για να ελέγχει τις μη επιθυμητές συμπεριφορές και τάσεις, σαν εργαλείο καταστολής. Ήταν οι ψυχίατροι στη Ναζιστική Γερμανία που εφάρμοσαν το πρόγραμμα Τ4 που περιλάμβανε την δολοφονία εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων οι οποίοι χαρακτηρίστηκαν βάρος για το Ράιχ. Άλλωστε, οι ρίζες της θεωρίας που διαδίδεται σήμερα, ότι οι λεγόμενες ψυχικές παθήσεις έχουν γενετικά αίτια, προέρχεται από τους ψυχιάτρους της ναζιστικής Γερμανίας. Απ’ ότι φαίνεται, βρήκαν άξιους συνεχιστές του έργου τους. Η εξουσία χρησιμοποίησε και όχι μια φορά τους ψυχιάτρους σαν δήμιους.

Πολλοί από αυτούς το απόλαυσαν. Απόλαυσαν την αίσθηση της δύναμης να αποφασίζουν ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει. Ποιος θα χαρακτηριζόταν άνθρωπος και ποιος υπάνθρωπος. Αλλά όποιες κι αν είναι οι προθέσεις της εξουσίας σχετικά με τις προαναφερόμενες υπό δίωξη κατηγορίες πολιτών και προκειμένου να έχει μια κάποια κοινωνική συναίνεση για να μπορεί να περάσει τη γραμμή της, χρειάζεται ένα επιστημονικό υπόβαθρο που να δικαιολογεί τις ενέργειές της. Και φυσικά έναν αριθμό συνεργατών - υπαλλήλων της για να τις υλοποιήσει. Είναι γνωστή η παροιμία με τον βοσκό, που για να μην ασχολείται συνεχώς με το δύστροπο κοπάδι του, έπεισε ορισμένα πρόβατα ότι είναι κάτι ανώτερο από τα υπόλοιπα. Με συνέπεια, τα “ανώτερα” ζώα να τηρούν την τάξη στο κοπάδι, ο βοσκός να βρει την ησυχία του, και φυσικά όλο το κοπάδι ανώτερα και κατώτερα μαζί, να πηγαίνουν ήσυχα-ήσυχα, όλο τάξη για το χασάπικο. Όλο και περισσότερος κόσμος αντιλαμβάνεται ότι η εξουσία την ψυχιατρική δεν τη χρειάζεται για να θεραπεύει, αλλά για να απομονώνει - καταστέλλει περιθωριοποιεί, και την θέλει να είναι συνεπέστατη σε αυτό. Μπορούμε να καταλάβουμε ποιοι ψυχίατροι επιμένουν να θεωρούν ότι η ψυχιατρική πρέπει να είναι μόνον το κατά δύναμην θεραπευτική πράξη, από τις άμεσες ή έμμεσες διώξεις που υφίστανται αυτοί από την εξουσία και από το πραγματικό ιερατείο των ορθόδοξων συναδέλφων τους. Τα ψυχιατρεία δεν δημιουργήθηκαν σαν τόποι θεραπείας αλλά σαν στρατόπεδα συγκέντρωσης στην αρχή για τους ανθρώπους που είχαν οργανικές εγκεφαλικές βλάβες και διαταραχές (δηλαδή παθολογικά προβλήματα). Σταδιακά στους κρατούμενους συμπεριλήφθηκαν άτομα με ενοχλητική και ανεπιθύμητη για την εξουσία συμπεριφορά, όπως και να ονόμαζαν αυτή τη συμπεριφορά η εξουσία και οι βολεμένοι υπηρέτες της. Όποιες και να είναι οι προθέσεις της εξουσίας δεν μπορεί να τις υλοποιήσει χωρίς τη συνδρομή ατόμων που το επίπεδο της ηθικής τους είναι τέτοιο που να θεωρούν ότι οι έχοντες την ατυχία να πέσουν στα χέρια τους είναι αντικείμενα προς χρήση. Και υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί τέτοιοι. Στις πλάτες αυτών των άτυχων χτίζουν τις καριέρες τους, στις πλάτες τους βασίζουν το επίπεδο της ζωής τους και ξέρουν ότι αν κάποιος καταγραφεί ως ψυχικά ασθενής τότε στερείται κάθε ουσιαστικού δικαιώματος, άρα νιώθουν ελεύθεροι να βγάζουν όλα τα κόμπλεξ τους στην επιφάνεια. Πολλοί από αυτούς έχουν το θράσος να ισχυρίζονται ότι υπηρετούν τον ψυχικά πάσχοντα ή ότι εργάζονται στο

χώρο της ψυχικής υγείας, ενώ ευκαιρίας δοθείσης βγάζουν τέτοια σαπίλα που σε πιάνει αηδία (κατά καιρούς κοινοποιούνται από τα ΜΜΕ ιστορίες με πρωταγωνιστές τέτοια άτομα). Το πιο πρόσφατο παράδειγμα που βγάζει στο φως τις προθέσεις της εξουσίας είναι η προσπάθεια σύνδεσης της λεγόμενης ψυχικής διαταραχής με ανωμαλίες στο DNA, κάτι που ανέφερα και πριν ότι έχει την αρχή του στις θεωρίες των ναζί. Μας λένε ότι έχει απόκλιση από κάποιο νεφελώδες ορθό πρότυπο, χωρίς να μας εξηγούν ποιο είναι το πρότυπο και ποιος ο ψυχισμός του προτύπου. Κατά την γνώμη μου, η εξουσία προφανώς εννοεί και θεωρεί ότι η συμπεριφορά και ο ψυχισμός ων ατόμων με τον ορθό τύπο γονιδιώματος αντιστοιχούν με ψυχισμό και συμπεριφορά πιθηκανθρώπων τους οποίους και αποδέχονται ως ιδανικούς υπηκόους της. Ένα άλλο παράδειγμα των προθέσεων της εξουσίας συνδέεται με την λεγόμενη σήμερα αποασυλοποίηση και όχι μόνο με αυτήν. Προσέξτε το σκεπτικό μου.

και για το μειωμένο προσδόκιμο ζωής). 7ο και κυριότερο. Όταν ο πολίτης εμπεδώσει τα παραπάνω, τότε η εξουσία ή κάποιο επίπεδό της, να μπορεί να ονομάζει ψυχική νόσο όποια συμπεριφορά κρίνει ότι την ενοχλεί και θα μπορεί να παίρνει περιοριστικά μέτρα εναντίον του κάθε ενοχλητικού για αυτή, μέτρα που θα περιλαμβάνουν απομόνωση - ψυχοφάρμακα, ισόβιο στιγματισμό, γιατί ο στιγματισμός ΕΙΝΑΙ ισόβιος ή αν έχει λόγο να τον ανακρίνει θα το κάνει ευκολότερα ΚΑΙ ΙΣΩΣ αυτό το τελευταίο να έχει αρχίσει να γίνεται. Και κλείνοντας, αν ο πολίτης - χρήστης ψυχοφαρμάκων πεθάνει πριν την ώρα του, κανένα πρόβλημα για την εξουσία. Όπως είπε και ένας εκπρόσωπος κάποιας βιομηχανίας τσιγάρων σε μια μελέτη για ένα κέντρο - ευρωπαϊκό κράτος, όσοι περισσότεροι πεθαίνουν, τόσο το καλύτερο για τα ασφαλιστικά ταμεία. ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΥΠΕΡΠΛΗΘΥΣΜΟ.

1ο βήμα, να εμπεδώσει ο πολίτης ότι ορισμένες συμπεριφορές συνιστούν αρρώστια - ψυχική αρρώστια, αλλά αρρώστια, και ότι σαν αρρώστια χρειάζεται φαρμακευτική αντιμετώπιση. Αυτό ολοκληρώθηκε - υλοποιήθηκε. 2ο βήμα, ειδική ταυτότητα για όλες τις συναλλαγές - δοσοληψίες με προοπτική να αντικαταστήσει ολοσχερώς την αστυνομική ταυτότητα. Δηλαδή, επίσημα τρελός και ισόβια στο περιθώριο λόγω μη φερεγγυότητας σαν ψυχικά πάσχων. Αυτό βρίσκεται στο στάδιο της υλοποίησης. 3ο βήμα, προπαγάνδα ότι οι συμπεριφορές που συνιστούν ψυχική νόσο είναι μια χρόνια χημική διαταραχή του εγκεφάλου που χρήζει φαρμακευτικής αντιμετώπισης ενδεχομένως ισοβίως. 4ο, να πεισθεί ο πολίτης να αποδεχθεί χωρίς αντιδράσεις τους πρώην τρόφιμους των ψυχιατρείων ως άτομα ισότιμα, αλλά ότι έχουν ανάγκη ψυχοφαρμάκων για να λειτουργήσουν σωστά, άσχετα αν τα ψυχοφάρμακα τους προκαλούν χημική λοβοτομή και περιφέρονται έξω σαν ζόμπι. 5ο, εναρμόνιση με Ευρωπαϊκή Ένωση, ΗΠΑ, κλπ., για δωμάτια αυξημένης επιτήρησης με κάμερες κλπ., για ενδεχόμενη κρίση. Για το καλό των αρρώστων. 6ο, προπαγάνδα να πειστεί ο κόσμος ότι είναι φυσικό πράγμα σε περίπτωση που ο λεγόμενος ψυχασθενής αρνηθεί να πάρει τα φάρμακα να του τα δώσουν με τη βία για το καλό του και για να μπορεί να ζει στην κοινωνία (δεν θα αναφερθούν για τις παρενέργειες

αφίσα από Ιταλία (1969) Μπορεί να συμβεί και σε σένα! ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΟ = ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ όπου η καταστολή φοράει λευκές μπλούζες

| Υλικό που χρησιμοποιήθηκε στην ταινία Το σενάριο της ταινίας βασίστηκε σε αποσπάσματα από τα κείμενα και τα ντοκιμαντέρ της λίστας που ακολουθεί. Τα βίντεο, οι εικόνες και η μουσική έπαιξαν όλα τον ρόλο της “επένδυσης” της αφήγησης.

Κείμενα

Μας αφορά όλους Γιώργος Γιαννουλόπουλος Περί ηθικών αυτουργών Ομάδα αυτοεκπροσώπησης ΚΨΥ Αγ.Αναργύρων Δικαιώματα και «Δικαιώματα» Γιώργος Γιαννουλόπουλος Αγώνας για την εξασφάλιση μιας δίκαια και αξιοπρεπώς αμειβόμενης εργασίας «Αυτονομία», σωματείο πρώην & νυν νοσηλευομένων Δρομοκαΐτειου Είμαι μέλος σε ομάδα ψυχικής αυτοβοήθειας Μαρίνα Λυκοβουνιώτη Μαρτυρίες Αλέξης Ακριθάκης, Χ.Ν., Μαρία Χαλκιαδάκη, Αναστασία Το εξιτήριό μου Γιώργος Κοκκινίδης Μαρτυρίες από άσυλα και ξενώνες κυρ-Γιάννης, Ν.Μ., Χρήστος Ελευθεριάδης Η τρομερή νύχτα των τρελών Ρώμος Φιλύρας Μια σχιζοφρενής αφηγείται Marguerite Sechehaye Ιστορίες σε πρώτο πρόσωπο για τις περιπτώσεις ακούσιου εγκλεισμού και στέρησης δικαιοπρακτικής ικανότητας Tristano Jonathan Ajmone Πώς βιώνει κάποιος την επαφή του με το σύστημα υγείας Βίκυ Σταμούλη Πώς ανατρέπεται η κυρίαρχη προκατάληψη του επικίνδυνου ή ανεύθυνου ψυχικά πάσχοντος Γιάννης Καρτεράκης Σεβασμός ή Προστασία; Διαλέγω το πρώτο. Βαλεντίνα Κουβεντίδου Η κατάθλιψή μου: μια σύγχρονη άρπυια Δημήτρης Παπασταμάτης Καλημέρα γιατρέ μου Κατερίνα Γώγου Είναι οι ειδικοί Δημήτρης Παπασταμάτης Διεκδικούμε το δικαίωμα στη ζωή Γιάννης Καρτεράκης Ιστορία Ερχόμαστε… Ντία Κουτσογιάννη

Πηγές

Ντοκιμαντέρ

Ο άνθρωπος που ενόχλησε το σύμπαν Σταύρος Ψυλλάκης Πάρε αυτά τα σπασμένα φτερά Daniel Mackler Ο λόγος των αποκλεισμένων Γιώργος Κεραμιδιώτης Οι επιζώντες Σταύρος Ψυλλάκης Mental: a history of the madhouse Chris Boulding Lessons for Life: stories of people who have attempted suicide University of New England Σταματώντας τα ψυχοφάρμακα: μια συνάντηση απόψεων Daniel Mackler Madness made me Nikki Castle Μας αφορά όλους Πανελλήνια Επιτροπή (πρώην) Χρηστών και Επιζώντων της Ψυχιατρικής Marco Cavallo Archivi Generali della Deistituzionalizzazione

Βίντεο

που “έντυσαν” την αφήγηση

Radio Protector - Steven Port Fragmentation - Alex Wroten More moving people - Status Cats Urban Spectrum - Taras Gesh The Walk - Alma Medina Street Shadows - Taras Gesh Circle of Abstract Ritual - Jeff Frost Memorsion: A Urban Maze of video projections - Manuel Chantre Ctrl Z - abieio Isolation - Dillon Pearce Black and White Film Painting - Benjamin Rowley Madness: Timelapse - Luca Pelizzaro Moments: New York City - Tim Sessler & Cameron Michael Trieste Racconta Basaglia (trailer) Erica Rossi

Εικόνες

που “έντυσαν” την αφήγηση

Tripoli Mental Hospital Arnaud Finistre Art Brut various works Mary Bishop, AaH, Ted Gordon, Αλέξης Ακριθάκης, Ataa Oko, August Walla, Augustine Lesage, Berthe Urasco, Beverly Baker, Carlo, Curzion di Giovanni, Dan Miller, Dwight Mackintosh, Edmund Monsiel, Eugene Andolsek, Fausto Badari, Franz Kernbeis, Gaston Chaissac, Gaston Duf, Giovanni Bosco, Guillaume Pujolle, Gustav Shaefer, Hans Saletmeier, Harald Stoffers, Heinrich Anton Mueller, Jaime Quiroz, Helmut Nimczewski, Jeanne Tripier, Jean Pierre Nadau, JJ Cromer, Johan Hauser, Josef Hofer, Madge Gill, Magali Herrera, Martin Ramirez, Massao Obata, Michiyo Yaegashi, Miguel Hernandez, Ni Tanjung, Oswald Tschirtner, Philippe Lemaire, Ricardo Ponce, Robert Gie, Sylvain Lecocq, Takashi Shuji, Ted Gordon, Tetsuaki Hotta, & various anonymous artists Burning City JacquelineBarkla This is not the way Gilles Maselli Reportage Fotografico sugli OPG Gin Angri Jumping over the sun kenziekenziekenzie portrait Alex Majoli Archivio Fotografico DSM Trieste various photographers City Light Shadows Pierre Legarde

Μουσική

Radio Protector, Drove Through Ghosts to Get Here, Mean Low Water, The Conspiracy of Seeds, Twenty Four Twelve 65daysofstatic Untitled Mecano

Θα μιλήσουν οι «τρελοί» και οι «τρελές». Με λέξεις και εικόνες δικές τους. Για ό,τι θέλουν. Ό,τι τους απασχολεί. Ό,τι ζούμε. Για όσα δεν ρώτησε ποτέ κανείς. Δεν θα μιλήσουν «ειδικοί». Δεν θα μιλήσουν όσοι ρυθμίζουν – ελέγχουν – καταστέλλουν. Δεν θα μιλήσουν όσοι τους θεωρούν ηλίθιους, παράξενους, επικίνδυνους. Δεν θα μιλήσουν όσοι τους λυπούνται. Δεν θα μιλήσουμε εμείς. Εμείς απλώς θα δώσουμε τη φωνή μας στον ΛΟΓΟ ΤΩΝ «ΤΡΕΛΩΝ»

ενάντια στον λόγο των «λογικών»

Και σε αυτόν τον κόσμο το “κανονικό”, το “υγιές” ορίζει και το “μη κανονικό”, το “άρρωστο”. Και η ζωή είναι γεμάτη μοναξιά, ανασφάλειες, ζόρια παντός τύπου, στραπατσαρισμένους έρωτες, επιβολές, απαγορεύσεις, απογοητεύσεις και τσακισμένα όνειρα... Καταναγκασμοί κοινωνικών προτύπων κομμένων και ραμμένων στα μέτρα τους. Κατά παραγγελία ζουρλομανδύες για την τάξη μας. Και εσείς – οι “λογικοί” ψάξτε στα γονίδια για την τρέλα, βρείτε στο dna, το “πρόβλημα”. Και ρυθμίστε το με φάρμακα και διαγνώσεις. Φάρμακα και διαγνώσεις. Για να χωράμε στους μανδύες όλο και περισσότεροι… Για να περισσεύουμε από τον κόσμο σας, όλο και περισσότερες… Τρελές και στιγματισμένες... Τρελοί και επικίνδυνοι... Και αν υπάρχει “φάρμακο και θεραπεία” για την αρρώστια αυτή...της τρέλας... Δεν είναι το παλιό αλοπερντίν, δεν είναι κάποιο αντιψυχωσικό, δεν είναι μια χημική ουσία που μπλοκάρει νευρώνες του εγκεφάλου μας… Δεν είναι οι ιμάντες στα κρεβάτια, ούτε οι κάμερες για παρακολούθηση… Δεν είναι.... Αν υπάρχει “θεραπεία”, τούτη είναι μόνο οι σχέσεις μας. Σχέσεις εμπιστοσύνης, σχέσεις αληθινές, σχέσεις κατανόησης. Αν υπάρχει θεραπεία, η ελευθερία είναι…

Στον πόλεμο των “λογικών” αυτού του κόσμου εμείς έχουμε διαλέξει πλευρά. Αυτή των “τρελών”.

το κείμενο αυτό είναι από την αφίσα που τυπώθηκε για να προπαγανδίσει την πρώτη προβολή της ταινίας, τον Ιούνη του 2016

Για το τι είναι «τρέλα»… Για τα φάρμακα… Για τα “δεσίματα” στα κρεβάτια… Για τα “ύποπτα” βλέμματα στη γειτονιά… Για ένα τσούρμο μπάτσων, που σε συνοδεύουν στη φυλακή που φτιάξαν οι “λογικοί” αυτού του κόσμου.