θ α ν ά σ η ς
τ ρ ι α ρ ί δ η ς
Ν: Καμιά ανωμαλία δεν θα σου βγάλω… Ο: Σωστά, εσύ δεν ξέρεις από αυτά… Μονάχα ζήτησες μια γυμνή γυναίκα, δεμένη σε ένα σιδερένιο κρεβάτι διακοσίων χρόνων… Ν: Τα φαινόμενα συχνά απατούν… Ο: Και την άλειψες με μέλι… Σίδερο, σάρκα και μέλι – ωραίο χαρμάνι… Ν: Τα φαινόμενα απατούν, σου λέω… Ο: Ξέρεις κάτι, αγάπη; Ν: Ναι; Ο: (Και πάλι με προκλητικό ύφος.) Σ υ ν ή θ ω ς τ α φ α ι ν ό μενα δεν απατούν… Ν: Μάλιστα… Δηλαδή πιστεύεις πως είμαι ανώμαλος; Ο: Μην το βαραίνεις, αγάπη μου… Ν: Θα ήθελα να ξέρω τι πιστεύεις… Ο: Πιστεύω πως όλοι είμαστε ανώμαλοι… Και πως πρέπει κάποτε να το γλεντάμε… (Και πάλι με έντονη πρόκληση.) Και κυρίως ξέρω πως τ ο μ ο υ ν ί μ ο υ π ε ι ν ά ε ι γ ι α μ ι α κόκκινη γλώσσα…
34