παίξουν δυο γυναίκες ή δυο άντρες, ένας εγγαστρίμυθος με μια κούκλα – ή ακόμη και παιδιά. Εξάλλου, όλες οι αφηγήσεις απευθύνονται σε παιδιά – οι ενήλικοι είναι ήδη πνευματικά νεκροί, γυαλιστερά ταριχευμένα πτώματα. Στους θεατές μιας ενδεχόμενης παράστασης ίσως οφείλω μια εξήγηση, καθώς το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του «έργου» διαδραματίζεται μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Αυτό το σκοτάδι (κι ας δοθεί προσοχή στη λέξη: το σκοτάδι, και όχι η νύχτα) είναι ο πρωταγωνιστής του έργου. Το σκοτάδι είναι στενόχωρο πράγμα, ασφυκτικό. Αν οι θεατές νιώσουν δυσάρεστα ή αν πονέσουν τα μάτια τους, μπορούν να γυρέψουν την ευθύνη στους εαυτούς τους, στη μοίρα, στα αστέρια, στα παιδικά τους χρόνια ή όπου αλλού. Ωστόσο, ας γνωρίζουν πως η πρόθεση για τούτη τη στενόχωρη αίσθηση (: για τούτο τον πόνο) ήταν και παραμένει όλη δική μου.
θ. τ. – φθινόπωρο του 2010