La ultima noche ή Οι Καρχαρίες

L a u l t i m a n o c h e ή ΟΙ ΚΑρ χ ΑΡΙΕΣ Β: Είναι μια απόφαση… Α: Είναι μια πραγματικότητα… Β: Πάλι καλά που δεν την ονομάζεις κι αρρώστια… Α: Ίσως να είναι και αρρώστια… Β: Ποτέ δεν καταδέχτηκες να το δεις σαν αρρώστια… Είναι μια απόφαση… Σκέφτηκες κάτι και το αποφάσισες… Α: Είδα κάτι που υπήρχε… Β: Αποφάσισες πως κάτι υπάρχει… Α: Είδα κάτι μέσα μου… Β: Και αποφάσισες πως υπάρχει… Α: Κι αυτή τη νύχτα εμείς την αποφασίσαμε… Κάτι είδαμε και αποφασίσαμε πως είναι νύχτα… Β: Εμείς; Α: Κι αυτόν τον ωκεανό πάλι εμείς τον αποφασίζουμε… Β: Μήπως και τους Γιαπωνέζους που βουτούν ανά ζεύγη; Α: Και τον βυθό… Και τις πέρκες με τα οχτώ μάτια… Β: Προσπαθείς να ξεγλιστρήσεις με θεωρίες… Α: Δεν είναι θεωρίες… Ξέρεις πως εμείς αποφασίζουμε τι είναι ωκεανός και τι δεν είναι… Β: Πάντως, μου το ανακοίνωσες από εκείνο το πρώτο βράδυ… Ούτε καν πήγες να προσπαθήσεις… Ούτε καν έκανες μια συζήτηση…

57