ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΒΑΝ – 8.
Ο πύργος
87
μού είπε να την ξεχάσω, δεν υπήρχε πια ελπίδα γι’ εκείνη. Μόνο ένας τρόπος υπήρχε για να γυρίσει πίσω. Αλλά είναι αδύνατο, είπε. Αδύνατο να επιτευχθεί από άνθρωπο. Πήρα το ϕακό μου και γύρισα τρέχοντας πίσω.
επιμύθιο αν σας ενοχλεί η χρήση της υπαίθρου και του εξωλογικού στοιχείου στην παραπάνω αϕήγηση, μπορείτε απλώς να αντικαταστήσετε τον πύργο με το διαμέρισμά σας, το δάσος με ένα πλήθος αϕρόντιστων πολυκατοικιών και το σπιτάκι στο δάσος με το κοντινότερο αστυνομικό τμήμα. όσο για το αντίστροϕο παιχνίδι, τον ρόλο του μπορεί να παίξει οποιοσδήποτε μικροκακοποιός, εξαθλιωμένος και εξαχρειωμένος από τη βρωμιά και την ανέχεια σ’ όλους τους τομείς μιας ολόκληρης ζωής. ϕυσικά η ανάγνωσή σας θα ήταν πέρα για πέρα εσϕαλμένη κι άρρωστη. θα μπορούσατε να αντιστρέψετε εκείνο που είπα για το αστυνομικό τμήμα και τον μικροκακοποιό θα ήσασταν πιο κοντά στην αλήθεια. αν γκρεμίζατε τις πολυκατοικίες και στη θέση τους βάζατε ξανά τα δέντρα, θα είχατε μια πιο κυριολεκτική ανάγνωση. επίσης αν ανοίγατε την μπαλκονόπορτα του διαμερίσματος και αντικαθιστούσατε το διαμέρισμα με το κάστρο στην κορυϕή του λόϕου απέναντι σας, ίσως πάλι να καταϕέρνατε κάτι πιστότερο στο πνεύμα του κειμένου. αλλά δε ζητάω πολλά γνωρίζω καλά πως από το μπαλκόνι δεν ϕαίνεται το κάστρο – το κρύβουν άλλα μπαλκόνια – ένα ολόκληρο δάσος από άσχημα μπαλκόνια και δεν υπάρχουν γέροι στο αστυνομικό τμήμα αλλά εικοσάχρονα παιδιά με σκούρες μπλε στολές – κι όσο για τους