ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΒΑΝ – 8.
Ο πύργος
77
δρου ανηϕόριζαν προς την καλύβα. Τα ακολούθησα βιαστικός, γιατί εν τω μεταξύ ο ιδρώτας μου είχε αρχίσει να κρυώνει και ϕοβόμουν μην αρρωστήσω. Η πόρτα άνοιγε προς τα έξω. Ήταν ϕτιαγμένη από λαμαρίνα, βαμμένη κόκκινη, σε σημεία η μπογιά είχε ξεϕτίσει και ϕαινόταν από κάτω η σκουριά. Χτύπησα και άνοιξα απότομα χωρίς να περιμένω απάντηση. Στο εσωτερικό της καλύβας, τέσσερα άτομα καθισμένα γύρω από μια σόμπα, γύρισαν πάραυτα τα κεϕάλια τους και με κοίταξαν ξαϕνιασμένοι. Ο τρεις μου ήταν άγνωστοι. Ο ένας ήταν ο πατέρας μου. Ο Αλέξανδρος ήταν άϕαντος. Ξαϕνιάστηκα που αναγνώρισα τον πατέρα μου ανάμεσα στους άνδρες. Αλλά πρώτα ρώτησα για τον Αλέξανδρο. Αν τον είχαν δει. Άλλωστε ο πατέρας μου δε ϕάνηκε να με αναγνωρίζει. Ίσως και να μην ήταν εκείνος τελικά, μα κάποιος σωσίας του. Οι αντιδράσεις του ήταν πανομοιότυπες με των υπολοίπων. Έμοιαζαν σαν να τους έκοψα από κάτι σημαντικό – από κάτι για το οποίο δε δικαιούμουν να μάθω. Κάτι για το οποίο έμοιαζαν να αισθάνονται ένοχοι. «Τι θέλεις;» με ρώτησε ο ένας. Τότε δίστασα για λίγο. «Ψάχνω για έναν ϕίλο μου. Υπέθεσα ότι είχε έρθει εδώ...» είπα τελικά. «Δεν έχει έρθει κανείς εδώ. Από το μεσημέρι που ήρθαμε εμείς δεν είδαμε ούτε ακούσαμε τίποτα» είπε ο άντρας που ήταν ο πατέρας μου. «Τότε πρέπει να είναι κάπου τριγύρω γιατί τα ίχνη του σταματούν στο πατημένο χιόνι μπροστά από την καλύβα. Τα ακολούθησα μέχρι εδώ» είπα εγώ, κάπως εκνευρισμένος, κάπως ϕοβισμένος, γιατί η καλύβα ήταν γεμάτη αγνώστους και ο ϕίλος μου έλειπε ενώ θα έπρεπε να είναι μαζί τους. Οι εκϕράσεις των ανδρών είχαν τώρα σοβαρέψει.