ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΒΑΝ – 1.
Ιχώρ
17
Δεν έλεγξε κανείς τα χαρτιά μας σ’ αυτό το κτίριο. Η πρώτη αίθουσα αποτελούνταν από ένα ανάγλυϕο μικρών λόϕων – ενός μέτρου πάνω κάτω σε ύψος – διάσπαρτων σε μια μεγάλη έκταση – ίσως είκοσι στρεμμάτων. Έμοιαζαν καμωμένοι από στεγνωμένη αργιλώδη λάσπη. Οι πινακίδες έδειχναν μπροστά. Αρχίσαμε να διασχίζουμε το πεδίο. Είχαμε διανύσει τη μισή απόσταση – εγώ βρισκόμουν στις τελευταίες σειρές – όταν άρχισε. Το έδαϕος κάτω από τα λοϕάκια άρχισε να πυρώνει και τα λοϕάκια σιγά σιγά να βυθίζονται σε μια όλο και πιο πυρακτωμένη μάζα που έμοιαζε όλο και περισσότερο με λάβα. Μερικά βουναλάκια είχαν μεγαλύτερη σκληρότητα από κάποια άλλα και κρατούσαν άνετα το βάρος των επιβατών τους. Άλλα όμως όχι. Είδα ανθρώπους να γίνονται κάρβουνο μπροστά στα μάτια μου. Το δέρμα τους να καίγεται και να μαυρίζει αναδίδοντας οσμές καμένου κρέατος. Δεν θυμάμαι πολλά, μόνο πως μέσα στον πανικό μου πάτησα πάνω σε πολλά σώματα και πως το καυτό μάγμα του εδάϕους ψυχόταν ταχύτατα. Εκεί που πριν κόχλαζε πυρωμένο το υγροποιημένο χώμα, βρισκόταν – μόλις ένα λεπτό μετά – ένα κομμάτι γκρίζου στέρεου εδάϕους. Ελάχιστοι επέζησαν. Στάθηκα τυχερός. Οι επιζώντες παραλαμβάνονταν από ξεχωριστά αυτόνομα βαγόνια με μηχανή. Το καθένα είχε κι άλλο προορισμό. Στο δικό μου βαγόνι είδα με έκπληξη να επιβαίνουν ο πατέρας μου και η μικρή μου αδελϕή. Ο πατέρας μου ήταν ένας ψηλός, ξερακιανός άντρας με γκρίζα μαλλιά που κάπνιζε περίπου ογδόντα άϕιλτρα τσιγάρα την ημέρα και είχε ουλές στο πρόσωπο από παλιούς καβγάδες της νιότης. Η αδελϕή μου ήταν δεκατριών χρονών. Δεν ξέρω τι μπορεί να σκεϕτόταν ο πατέρας μου όταν ανέβαζε το παιδί σ’ εκείνο το βαγόνι. Επίσης στο βαγόνι επέβαιναν ο δήμαρχος της