Λαι, ξέρω ότι χάνομαι στα δικά μου. Ζα νομίζετε ότι δεν θέλω να μιλήσω, μα δεν είναι έτσι. Θαταλάβετε καλύτερα τι παίχτηκε μέσα μου, γιατί δεν γίνονται από μόνα τους αυτά — και πώς να γίνουν; Ξιστέψτε με, κύριε ανακριτά, κι εγώ είμαι βαθιά νυχτωμένη. Βεν το κυνήγησα, κύριε ανακριτά, όχι· ποτέ δεν κυνήγησα τέτοιες ιστορίες. Θαι δεν θέλω να το παίζω αφ’ υψηλού και τάχα αμέμπτου ηθικής και τέτοιες μαλακίες. Πυγγνώμη κιόλας για τη γλώσσα μου, κύριε ανακριτά, μα οι χαζομάρες με βγάζουν από τα ρούχα μου και δεν ξέρω τι λέω. Ρο σίγουρο είναι πως –δεν θέλω να σας παραπλανήσω– θέλω κι εγώ να μάθω τι έγινε· η αγωνία μου είναι μεγάλη. Κε τρώει όταν αναρωτιέμαι αν ήταν να μου συμβεί· κοντολογίς, αν ήταν γραφτό ή αν πήγα γυρεύοντας. Νύτε ξέρω αν γνώριζα από πριν τι θα γινόταν. Ζα ξεκινούσα να τον βρω; Ν πόνος κι η αγωνία θα ήταν μικρότερα; Ρι κι αν το σώμα έμενε κολλημένο στα βαλτόνερα; πως και να τα σκεφτώ, δεν βγάζω άκρη. Κετριέμαι με τις απώλειες. Λαι, συγγνώμη, συνήθως δεν μιλάω πολύ· και τώρα σας έχω ζαλίσει χωρίς να λέω τίποτε. Ε πρώτη φορά που είδα την κυρία Γιρήνη ήταν Ξαρασκευή μεσημέρι. Ε κυρία Γιρήνη — πάντα με σεβασμό μιλώ για κείνη, με… Ξώς, να δείτε, κύριε ανακριτά, λένε τη λέξη αυτή; Ρέλος πάντων, όταν μιλώ για κείνη, τα ούλα μου μουδιάζουν σαν να λέω για κάτι μεγάλο, που φτιάχτηκα για να το κοιτώ από χαμηλά — να μην μπορώ να πλησιάσω κοντά. Κόνο από μακριά εγώ· από μακριά και στη ζούλα. Βεν γίνεται να χώνεσαι ακάλεστος σε ξένα όνειρα. Στάνει που σ’ αφήνουν να παίρνεις μάτι από μακριά και να χαίρεσαι με τη χαρά τους! Ρι γιατί, κύριε ανακριτά; Ώφού βλέπεις τη φάτσα μου. Ώφού μυρίζεις τη μοίρα μου –πώς να το πω;–
[90]