4. Σ’ αυτιά μου χωθήκαν στο νερό * συνήθισε το βλέμμα μου τη λάσπινη θολούρα * τους είδα τότε να στέκουν στον βυθό * νεκροί κι ημίνεκροι * άλλοι δεμένοι στον πάτο * μ’ αλυσίδες στα πόδια * να αιωρούνται σαν νάρκες * σαν φύκια να κυματίζουν τα μαλλιά τους * άλλοι πλακωμένοι από βράχους θεόρατους * σάπιοι οι μισοί * τα ψάρια να τους τρώνε λίγο λίγο * άλλοι σκεπασμένοι σχεδόν απ’ τη λάσπη * να βγαίνουν απ’ τις κόγχες των ματιών τους ανεμώνες * ακίνητοι κουνώντας μονάχα το στόμα * και λέγοντας τραγουδιστά κάτι ιστορίες ξεχασμένες Ήτανε το τραγούδι τους μια χαρμολύπη κι οι φωνές τους λαβωμένες κι οι ιστορίες τους ακούγονταν στριχνές και γλυκές συνάμα σαν ωδές θηρίων και λέγανε γι’ αυτούς που από το σκότος φύτρωσαν για κείνη την παράξενη πληγή που μάτωνε που δάκρυζε και που ρουφούσε για κείνους που τρέξανε στα γόνατα ανάμεσα ζωή να πιούνε και μέσα της για πάντα χάθηκαν σαν τους κατάπιε Απ’ τα νερά τότε ξεπρόβαλε φλεγόμενη εκείνη ελπίδες τα στήθια της για να ταΐσει μ’ αυτά τους εραστές της
[17]