Ulrich, Gerdy en Servé over ontoegankelijkheid

Als vrijwilliger maak je eropuit gaan voor mensen met een lichamelijke beperking toegankelijker. Maar je ziet ook hoe sommige mensen op deelnemers reageren, of hen zelfs negeren. Dat moet anders. Daarom organiseerde de Zonnebloem in dit jubileumjaar een verhalende fototentoonstelling rondom de vraag: wat betekent ontoegankelijkheid voor mensen met een lichamelijke beperking? Een aantal van de prachtige beelden en inspirerende, misschien ook herkenbare verhalen lichten we uit in deze ZON.

Het verhaal achter de tentoonstelling

Deze tentoonstelling kwam er naar aanleiding van een onderzoek dat de Zonnebloem deed naar toegankelijkheid. Daaruit blijkt dat bijna 77% van de mensen met een fysieke beperking vaak thuisblijft. Niet uit eigen keuze, maar omdat Nederland nog niet volledig toegankelijk is. Vooral in hun eigen woonomgeving, zoals winkels en horecagelegenheden, ervaren zij veel obstakels. Een voorbeeld, uit het leven gegrepen: vaak is het in de horeca vooraf niet duidelijk of er een toegankelijk toilet aanwezig is.

Verder werd duidelijk door dit onderzoek dat mensen met een lichamelijke beperking zich niet altijd gehoord voelen. Daarom wil de Zonnebloem extra geluid toevoegen aan hun stem, zowel richting de politiek, de media als het bedrijfsleven. De fototentoonstelling is daarvan een goed voorbeeld.

Vraag de rondreizende fototentoonstelling aan Ook voor jouw gemeente, maatschappelijke organisatie, bedrijf, school of zorginstelling is het mogelijk om deze reizende tentoonstelling aan te vragen en op jouw locatie te laten zien. Dat kan via communicatie@zonnebloem.nl.

“Op vierjarige leeftijd viel ik in Suriname van een schutting, waardoor ik verlamd raakte. Sindsdien zit ik in een rolstoel. Toen ik naar Nederland emigreerde, heeft mijn moeder ervoor gevochten om mij op een reguliere school te krijgen. Er was immers niets mis met mijn hersenen. Daardoor kijk ik positief terug op mijn jeugd. Nu ik ouder word, zorgt mijn beperking voor meer uitdagingen. Ik heb een grote bewijsdrang en heb het gevoel dat ik harder moet vechten dan anderen om te laten zien wat ik kan. Ik wil dat mensen mij zien als normaal. Tegelijkertijd is dit zwaar, omdat ik fysiek niet aan alle verwachtingen kan voldoen.

Voordat ik ergens naartoe ga, doe ik daarom altijd vooronderzoek. Vaak genoeg ben ik thuisgebleven omdat ik niet zeker wist wat de voorzieningen waren op een locatie. Nog vervelender is misinformatie. Maar ik neem niemand iets kwalijk. Als mensen nooit met ontoegankelijkheid geconfronteerd worden, blijven ze in onwetendheid. Voor mij is het vanzelfsprekend wat ik nodig heb, voor anderen niet. Ik zie het als mijn taak om anderen hiervan bewust te maken door mijn mond open te trekken. Het enige wat ik vraag, is om naar mij te luisteren.”