W pełni lata

DUŻA CZCIONKA

Claire Cook

W PEŁNI LATA

Zabawna i roman ntyyczna Zakochaj się latem!

ZACZYTAJ SIĘ

ook_W_pelni_lata.indd 2

2013-05-13 12:11:46

ook_W_pelni_lata.indd 3

Claire Cook

W pełni lata tłumaczenie Maria Borzobohata-Sawicka

2013-05-13 12:11:46

ook_W_pelni_lata.indd 4

Tytuł oryginału Summer Blowout Copyright © 2008 by Claire Cook Copyright © for the translation by Maria Borzohobata-Sawicka Fotografia na pierwszej stronie okładki © el lobo/Shutterstock.com Opieka redakcyjna Aleksandra Kamińska Ewa Polańska Opracowanie tekstu Barbara Gąsiorowska Projekt typograficzny Daniel Malak Łamanie Piotr Poniedziałek ISBN 978-83-240-2406-3

Książki z dobrej strony: www.znak.com.pl Społeczny Instytut Wydawniczy Znak, 30-105 Kraków, ul. Kościuszki 37 Dział sprzedaży: tel. 12 61 99 569, e-mail: czytelnicy@znak.com.pl Wydanie I, Kraków 2013 Druk: Drukarnia Colonel, Kraków

2013-05-13 12:11:46

ook_W_pelni_lata.indd 5

rozdział 

J

estem uzależniona od szminki. Wychodząc z salonu, chwyciłam sztyft Nars Catfight – półmatową pomadkę w intensywnym, cielistym odcieniu wpadającym w fioletowy róż. Łatwy dostęp do kosmetyków to jedna z zalet pracy w mojej branży.

Mimo że na parkingu stało wiele samochodów, zauważyłam go niemal od razu, kiedy tylko otworzyłam drzwi. Siedział za kierownicą z zamkniętymi oczami, wygodnie rozparty na odchylonym fotelu. Zdziwiło mnie, że nie dobiega mnie stamtąd to jego paskudne chrapanie.

Niewiele myśląc, przebiegłam przez parking. Miałam przy sobie dużą czekoladowobrązową torbę na długim pasku, więc rozhuśtałam ją na boki, żeby nabrała rozpędu. Po chwili przyspieszyłam i cisnęłam nią w przednią szybę tak mocno, jak potrafiłam.

Mój były mąż podskoczył, jakby trafiła go kula, i huknął głową w boczną szybę. W tej chwili rozumiałam 5

2013-05-13 12:11:46

ook_W_pelni_lata.indd 6

wszystkie skrzywdzone kobiety, które przejechały swoich mężów samochodem. Albo odcięły im penisy. Mogłabym go zabić. Bez trudu. A potem wrócić po jeszcze.

Craig patrzył na mnie z przerażeniem w oczach. Podobało mi się to. Spojrzał w dół na stacyjkę, jak gdyby oceniał szansę na ucieczkę. Złapał korbkę i opuścił szybę o mniej więcej pięć centymetrów.

– Co to było, u diabła? – zapytał przez szparę.

– Co to było? Co ty tu robisz, do cholery?

– Samochód Sophii jest w warsztacie. – Naprawdę to powiedział. – Ktoś musiał ją podwieźć.

Jeśli istnieje gen odpowiadający za bystrość, mój były mąż najwyraźniej urodził się bez niego.

– Ale z ciebie gnida! – oznajmiłam. – Nie, jesteś gorszy od gnidy. Jeśli jest coś gorszego od gnidy, to właśnie ty. – Wyciągnęłam rękę i zaczęłam zbierać zawartość torebki, która rozsypała się po masce głupiego lexusa. Craig nie był nawet jego właścicielem. Wziął go w leasing. Miałam nadzieję, że kiedy przyjdzie mu płacić za rysy, zedrą z niego skórę.

Mój wzrok przykuła połyskująca pomadka Nars Catfight, która jakimś cudem wylądowała na masce.

Sięgnęłam po nią i kilkoma wolnymi, kojącymi pociągnięciami pomalowałam nią wargi. Okrągła szczotka do włosów stoczyła się na chodnik. Schyliłam się, żeby ją podnieść, a następnie wyprostowałam się i wycelowałam w Craiga jej ostry koniec.

– Wynoś się z posiadłości mojego ojca. Natychmiast!

Craig pokręcił głową, jak gdybym to ja miała problem.

6

2013-05-13 12:11:46

ook_W_pelni_lata.indd 7

– Bello, to także posiadłość ojca Sophii.

– Świetnie – odparłam. – Zawołam go. Wtedy to on będzie mógł cię zabić.

Podziałało. Mój ojciec nie przepadał za swoim zięciem, jeszcze zanim ten rzucił jedną z jego córek i związał się z drugą, a Craig doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Odpalił silnik.

– Powiedz tylko Sophii, że przeparkuję samochód nieco dalej, dobrze?

– Jasne – rzuciłam. – Już pędzę.

Dotąd spoglądał w przestrzeń ponad moją głową albo z boku mojej twarzy. Teraz przez ułamek sekundy patrzył mi prosto w oczy. Chcąc nie chcąc, poczułam nagłe szarpnięcie – być może przypływ szaleństwa.

Choć wstyd by mi się było do tego przyznać, ogarnęło mnie gwałtowne, opętańcze pragnienie, by nie pozwolić mu odjechać.

Oparłam dłoń na masce samochodu. Craig się wzdrygnął.

– Jak dzieciaki? – zapytałam.

Wrzucił bieg.

– To nie twoje dzieci, Bello – powiedział. – Zapomnij o nich.

W rekordowym czasie dotarłam na miejsce pierwszego zlecenia, prawdopodobnie napędzana parą, która buchała mi z uszu. A potem czekałam. I czekałam.

7

2013-05-13 12:11:46

ook_W_pelni_lata.indd 8

Nie mogłam już tego znieść. Pogrzebałam trochę w kuferku, żeby nanieść szybkie poprawki. Po chwili namysłu uznałam, że pomadka Super Lustrous w kolorze Pink Afterglow marki Revlon to odpowiedni wybór dla świeżo rozwiedzionej zielonookiej brunetki o cerze w odcieniu kości słoniowej, która właśnie napadła na samochód byłego męża i której usta były o wiele bardziej spierzchnięte niż dawniej.

Do pokoju znów weszła gospodyni.

– Rozmawia przez telefon – oznajmiła.

Szybko skręciłam szminkę, zamknęłam ją i wrzuciłam z powrotem do kuferka.

– Dziękuję – powiedziałam.

Próbowałam zachowywać się dyskretnie, ale nie zdołałam się powstrzymać i przejechałam językiem wzdłuż dolnej wargi, rozkoszując się przypływem adrenaliny, kiedy substancje nawilżające zaczęły wnikać w moją skórę. W szmince najwspanialsze jest to, że nigdy nie rozczarowuje. Przynajmniej przez pierwsze pięć minut. A nawet kiedy się ściera, zostaje jeszcze niekończąca się misja mająca na celu odnalezienie lepszego, trwalszego odcienia.

– Czy mogę coś pani zaproponować? – zapytała gospodyni.

Wiedziałam, że nieuprzejmie będzie poprosić o nowego klienta – takiego, który rzeczywiście się zjawi – więc pokręciłam głową. Kiedy gospodyni odwróciła się, żeby wyjść z pokoju, zauważyłam, że szew na rajstopach, które włożyła pod spódnicę w odcieniu khaki, 8

2013-05-13 12:11:46

ook_W_pelni_lata.indd 9

jest przekrzywiony. Być może przy czarnej spódnicy nie byłoby tego widać, ale kolor khaki psuł cały efekt.

Poza tym nie wiedziałam, że ktokolwiek jeszcze nosił rajstopy ze szwem, a dodatkowe punkty, które gospodyni powinna zebrać za trud włożony w skompletowanie garderoby, przepadły wraz z pojawieniem się tego przekrzywienia. A może była to kwestia niesymetrycznych pośladków. Najwyraźniej kobieta nie miała w tym domu żadnych przyjaciół. Dobry przyjaciel mówi ci, kiedy twój rowek wygląda na przekrzywiony.

Znów spojrzałam na zegarek. Jeśli gubernator ubiegający się o fotel senatora zjawi się w ciągu kolejnych pięciu minut, może uda mi się zdążyć na następne spotkanie. Nic dziwnego, że wcisnęli go mnie. Sophia, która była jego stałą wizażystką, była także stałą wizażystką senatora ubiegającego się o reelekcję w tych samych wyborach. A ponieważ o jedenastej obaj panowie mieli się spotkać na pierwszej emitowanej przez telewizję debacie w budynku Faneuil Hall, trzeba ich było ucharakteryzować w tym samym czasie. Ja też wybrałabym tego drugiego faceta.

Chwyciłam okrągłe czarne opakowanie podkładu Studio Tech i otworzyłam je. Tak, wciąż był to kompakt MAC w odcieniu NW25. Częściowo po to by zabić czas, a częściowo, gdyby miało się okazać, że mężczyzna ma jaśniejszą lub ciemniejszą karnację niż na zdjęciach w gazetach czy w telewizji, wyjęłam z kuferka odcienie NW23 i NW30. Powinnam to była ustalić z Sophią, ale ze sobą nie rozmawiałyśmy.

9

2013-05-13 12:11:47

Zajęłam jedno z okien wykuszowych w bibliotece, żeby rozłożyć na parapecie kosmetyki, a następnie przystawiłam do niego fotel z bocznymi oparciami na głowę. Tylko w ten sposób mogłam uzyskać trochę przyzwoitego światła w tym mauzoleum. Aksamitne kotary w odcieniu złota i rdzawej czerwieni zdawały się tu wisieć od początków osiemnastego wieku, a ciemne, oprawione w skórę tomy ustawione na sięgających od podłogi aż po sufit regałach wcale nie wyglądały na nowsze.

Moja komórka zawibrowała i kilka razy podskoczyła w torebce. Zazwyczaj nie odbierałam telefonów w pracy, ale ponieważ klient nawet się nie zjawił, sięgnęłam do torby.

– Halo? – wyszeptałam do słuchawki.

– Skończył już rozmawiać – odparła gospodyni, także szeptem.

Odjęłam telefon od twarzy i spojrzałam na niego, a następnie znów przystawiłam go do ucha.

– To świetnie – powiedziałam.

– Napije się pani kawy?

– Nie – odparłam. – Ale dziękuję za propozycję.

Zaburczało mi w brzuchu. Choć tego ranka Mario przyniósł wszystkim kanapki na śniadanie, wychodząc salonu, zapomniałam zabrać jedną ze sobą. I tak wylądowałaby pewnie na lexusie Craiga, więc nie miało to większego znaczenia.

Przez ostatnią godzinę spoglądałam na wysoką przesuwaną drabinę biblioteczną, która wysoko, tuż

ook_W_pelni_lata.indd 10

10

2013-05-13 12:11:47

ook_W_pelni_lata.indd 11

przy suficie, zaczepiona była o mosiężną prowadnicę. Podeszłam do niej i postawiłam stopę na drugim szczebelku. Odepchnęłam się lekko, a następnie oderwałam drugą stopę od ziemi. Czułam się, jakbym jechała na bardzo wysokiej hulajnodze. Miałam nadzieję, że znajdę jakąś przyzwoitą książkę, którą będę mogła przejrzeć i w ten sposób umilić sobie czekanie.

Zastanawiałam się, czy gubernator jakmutam przeczytał którąkolwiek z nich, czy też za wyposażenie regałów odpowiadała dekoratorka wnętrz. W stanie Massachusetts nie budowano typowych rezydencji gubernatorskich, więc był to prawdopodobnie zwyczajny dom wynajmowany za grube pieniądze.

Dojechałam już do połowy pierwszego regału i zaczynałam się rozpędzać, kiedy za plecami usłyszałam chrząknięcie gospodyni. Uznałam, że mówiąc „ups”, wydam się mało dystyngowana, więc po prostu zahamowałam stopą i zeszłam z drabiny. Obciągnęłam niebiesko-fioletową koszulkę, tak by zachodziła na rybaczki w odcieniu czekoladowego brązu.

– Cieszę się, że znów panią widzę – powiedziałam.

Nie pierwszy raz zauważyłam, że jej górnej wardze przydałaby się porządna depilacja.

– Gubernator zaraz przyjdzie – oznajmiła kobieta. – Kazał pani przekazać, że potrzebuje tylko czterech minut.

Nie było to coś, czym powinien się chwalić w roku wyborczym, ale znałam swoje miejsce, więc nic nie powiedziałam.

11

2013-05-13 12:11:47

– Zje śniadanie, umyje zęby i da znać, żebym zadzwoniła po kierowcę. Potem przyjdzie tutaj. – Obrzuciła spojrzeniem parapet, na którym moje rzeczy tkwiły niemal od tak dawna jak kurz w zasłonach. – Jest pani gotowa?

Przez ciężkie drewniane drzwi zajrzał jakiś mężczyzna. Chwilę mierzył mnie obleśnym spojrzeniem, jakim od zawsze co najmniej jeden nauczyciel w każdym amerykańskim liceum obrzuca swoje uczennice.

Wpatrywałam się w niego gniewnie. Był niższy i bledszy niż gubernator – a przynajmniej moje o nim wyobrażenie – i do jego karnacji pasowałby pewnie jasny odcień NW15. Miał spierzchnięte usta i zauważyłam, że łuszczy mu się także skóra twarzy. Nawilżenie zaczyna się od wewnątrz, więc najlepiej by było, gdyby pił więcej wody i łykał kapsułki z tranem. Oczywiście, wewnątrz rodziła się także klasa, a z moich obserwacji wynikało, że na to nie ma u niego wielkich szans.

W końcu przestał pożerać mnie wzrokiem i wsunął ręce do kieszeni.

– A co wy tu robicie, ślicznotki? – zapytał.

Gospodyni obciągnęła pasek spódnicy, bezskutecznie próbując wyrównać to, co działo się z tyłu.

– Czekamy na gubernatora, żeby ucharakteryzować go przed wywiadem – odparła.

Mężczyzna potrząsnął głową.

– Makijaż – powiedział. – Dobrze, że nie padło na mnie. – Wychylił się z powrotem na korytarz. – Dziewczyny! – krzyknął. – W bibliotece robią darmowy makijaż. Jest jakaś chętna?

ook_W_pelni_lata.indd 12

12

2013-05-13 12:11:47

ook_W_pelni_lata.indd 13

Spojrzenie, które mu rzuciłam, powinno mu podkręcić rzęsy, ale nawet go nie zauważył. Do pokoju weszła anorektyczna blondynka o włosach w odcieniu niedopasowanym do cery i obdarzyła mnie znudzonym spojrzeniem, po czym wyszła. Mężczyzna wyszedł za nią. Gospodyni wyszła za mężczyzną.

Zostałam sama.

Niekiedy wizażystka przypomina gwiazdę rocka.

Jest jak wyczekiwany od lat guru. Może ci pomóc odmienić wygląd, a nawet życie. Kiedy indziej przywodzi na myśl pokojówkę. Najtrudniej jest, kiedy przekracza się próg czyjegoś domu, nie wiedząc, jaka rola ci przypadnie. Najwyraźniej mój dzień niewiele miał wspólnego z rock and rollem.

Podeszłam do regału, zamknęłam oczy i wyciągnęłam jeden z tomów. Miałam nadzieję, że trafi mi się coś dobrego, ale okazało się, że to jakaś nudna książka o deliktach, czymkolwiek one były. Z braku lepszego pomysłu położyłam książkę na głowie i zrobiłam kilka długich, posuwistych kroków. Na lekcji wychowawczej w szóstej klasie ćwiczyliśmy w ten sposób, żeby poprawić swoją postawę. Z perspektywy czasu widzę, że nie był to wcale zły pomysł. Choć nie jest to tak skuteczne jak makijaż, wyprostowana sylwetka także potrafi pomóc w stworzeniu iluzji piękna.

Nie chcę nikogo przygnębiać, ale czy najlepsze momenty w życiu nie są właśnie iluzją?

2013-05-13 12:11:47

rozdział 

N

ajdziwniejsze w czekaniu jest to, że się czeka i czeka, i czeka. A potem nagle czas przyspiesza jak szalony i okazuje się, że człowiek się w końcu doczekał.

Do pokoju weszła gospodyni, a za nią gubernator.

– Trzy minuty – powiedział.

– Słyszałam, że cztery – wyrwało mi się, zanim zdążyłam pomyśleć.

– Nie potrzebuję grubej warstwy – powiedział, opadając na krzesło.

Uświadomiłam sobie, że na głowie wciąż mam książkę, choć najwyraźniej żadne z nich się tego nie zauważyło. Pochyliłam się i złapałam tom jedną ręką, po czym przekazałam go gospodyni. Kobieta podeszła do regału i włożyła książkę w to samo miejsce, z którego ją wyjęłam. Może w poprzednim życiu była bibliotekarką.

Zawiązałam gubernatorowi na szyi czarną pelerynę, a na trójkątną gąbeczkę nałożyłam odrobinę bazy pod

ook_W_pelni_lata.indd 14

14

2013-05-13 12:11:47

ook_W_pelni_lata.indd 15

podkład od Laury Mercier. Ucieszyłam się, widząc, że intuicja mnie nie zawiodła. Podkład MAC NW25 pasował do niego idealnie. Szybko otworzyłam kompakt i potarłam o niego drugą stronę gąbeczki, tak by cała pokryła się podkładem, a następnie zaczęłam nakładać go na twarz gubernatora długimi, szybkimi pociągnięciami. Mimo pośpiechu skupiłam się zwłaszcza na jego uszach. W końcu chodziło tu o moją reputację.

Nie ma nic gorszego niż włączenie telewizora i ujrzenie na ekranie jakiegoś faceta z czerwonymi lub białymi uszami.

Wzięłam sypki róż MAC w odcieniu Angel. Z niewiadomych przyczyn MAC przestał go już produkować, ale na szczęście kupiłam go tyle, że przy rozsądnym używaniu go mógł mi starczyć do końca życia.

Firma Nars miała też w swojej ofercie świetny róż w odcieniu Orgasm, ale nie zamierzałam robić temu facetowi przyjemności. Poza tym róż Angel wyglądał dobrze na wszystkich, nawet na politykach. Nałożyłam trochę kosmetyku na sam środek jego policzków.

– To chyba nie róż do policzków? – zapytała gospodyni.

– Oczywiście, że nie – skłamałam. – To tylko bronzer.

Skinęła głową.

– Gubernator lubi ładną opaleniznę.

Zdążyłam się już nauczyć, że takim facetom należy jak najszybciej nałożyć podkład i róż, a następnie oprószyć to wszystko sypkim pudrem. Dopiero potem, o ile starczy czasu, można się skupić na szczegółach.

15

2013-05-13 12:11:47

Mężczyźnie z pewnością przydałby się korektor, ponieważ wokół oczu miał ciemne kręgi, a w ich kącikach wyraźne przebarwienia, nie wspominając nawet o skórze wokół płatków nosa. Ale nie można się przejmować drobiazgami.

Zgodnie z przewidywaniami zdążyłam zaledwie kilka razy pacnąć go pędzlem i mężczyzna wstał.

– Lusterko – powiedział do gospodyni.

– Prosi o lusterko – gospodyni powiedziała do mnie.

Sięgnęłam po swoje lustro i obróciłam je do góry w stronę gubernatora kandydującego na fotel senatora.

Z uznaniem skinął głową do swojego odbicia, a kiedy oderwał od niego wzrok, miałam wrażenie, że zauważył mnie po raz pierwszy. Ujął moją dłoń i nią potrząsnął.

– Mam nadzieję, że w listopadzie mogę liczyć na pani głos – powiedział, a następnie odwrócił się i zaczął odchodzić.

Kusiło mnie, żeby zostawić na nim czarną pelerynę.

Mogłaby mu pomóc wygrać wybory, ponieważ dzięki niej było w nim coś z superbohatera. Jednak chwyciłam tkaninę i pociągnęłam. Dobra wizażystka zawsze zdejmuje klientowi pelerynę, zanim ten znajdzie się na wizji.

Przedostanie się z dzielnicy Back Bay do nowego centrum konferencyjnego w South End okazało się koszmarem, ale przynajmniej było tu sporo miejsc parkingowych. Na pierwszym piętrze kupiłam kawę

ook_W_pelni_lata.indd 16

16

2013-05-13 12:11:47

ook_W_pelni_lata.indd 17

i podążyłam za znakami wskazującymi drogę na kiermasz uniwersytecki.

– A Bella oczywiście przychodzi, kiedy ma na to ochotę – rzucił mój brat Mario.

– Pewnie, zwal na nas te wszystkie przygotowania – dodała moja siostra Angela.

– Miło, że przyniosłaś nam kawę – powiedziała moja przyrodnia siostra Tulia, choć przecież widziałam, że tuż obok stoi jej własny kubeczek.

Upiłam duży łyk.

– Też się cieszę, że was widzę. A przynajmniej większość z was – oznajmiłam, gdy skończyłam pić.

Moja przyrodnia siostra Sophia odwróciła wzrok.

Najwyraźniej, w przeciwieństwie do mnie, nie musiała w nieskończoność czekać na swojego kandydata, skoro udało jej się tu dotrzeć wcześniej. Nagle przypomniał mi się rozparty w lexusie Craig, który na nią czekał, żeby przypadkiem się nie spóźniła.

Odegnałam tę myśl. Pogrzebałam w torbie i wyciągnęłam z niej szminkę w odcieniu Dolce Vita. Co za ironia.

– A tak swoją drogą, jak ci poszło? – zapytał Mario.

Poprawiłam usta i dopiero wtedy udzieliłam odpowiedzi.

– Dupek – powiedziałam.

– On czy ja?

Uśmiechnęłam się. Mario był mi najbliższy spośród całego rodzeństwa.

– Obaj.

17

2013-05-13 12:11:47

Odpowiedział mi uśmiechem.

– Zastosowałaś airbrush?

– Nie – rzuciłam. – Nie chciało mi się targać ze sobą natryskiwacza. Musiałam zaparkować spory kawałek od jego domu.

Mario pokręcił głową.

– W telewizorach o wysokiej rozdzielczości będzie wyglądał paskudnie. Następnym razem zrób to, dobrze? Reklamuję nas jako salon używający tej nowoczesnej techniki. To nas wyróżnia.

Przewróciłam oczami.

Mario rzucił mi jedno z tych swoich spojrzeń.

– Przepraszam – powiedziałam. – Nie sądziłam, że to takie ważne.

– W porządku, ale tu użyj aerografu. Musimy się uwijać.

Dobrze, że zabrałam ze sobą zestaw do makijażu natryskowego. Wiedziałam, że choć Mario nigdy by mnie nie zwolnił, z pewnością kazałby mi biec z powrotem do samochodu.

– Dlaczego właściwie robimy makijaż i manicure na uniwersyteckim kiermaszu?

Mario wzruszył ramionami.

– Ponoć ostatnio uczelnie uznały, że w ten sposób zainteresują wyższą edukacją rozpieszczone, nadziane dzieciaki oraz ich rodziców. Podobno mają tu też stół do masażu i wróżkę.

Rodzinny interes rozwinął się z niewielkiej sieci salonów kosmetycznych założonej przez naszego wspólnego

ook_W_pelni_lata.indd 18

18

2013-05-13 12:11:47

ook_W_pelni_lata.indd 19

ojca. Zajmowaliśmy się wizażem i stylizacją włosów dla telewizji w aglomeracji Bostonu. Obsługiwaliśmy też śluby, pogrzeby i właściwie wszystkie inne wydarzenia tego typu. Odkąd rok temu moje życie runęło w gruzach, w dni, w które nie pracowałam w jednym z salonów ojca – najczęściej w salonie U Lucia, ale czasem także w salonie U Paola albo jakimś innym – ruszałam w trasę jako wizażystka. Potrzebowałam pieniędzy, ponieważ planowałam pozostać singielką i stworzyć jakąś nową, fascynującą, choć jeszcze nieokreśloną wersję siebie.

Wzięłam kolejny duży łyk kawy i starałam się nie myśleć, w czym powoli zaczynałam dochodzić do perfekcji. Mario przeczesał swoje kręcone brązowe włosy piegowatymi palcami, po czym klasnął.

– Dobrze, posłuchajcie. Udało mi się wynegocjować pełną dzienną stawkę, a także dodatkową opłatę za parking i materiały, więc pilnujcie gąbeczek i wacików, oddajcie mi też kwity parkingowe. Co więcej, powiedziałem im, że nie możemy pracować legalnie bez jednorazowych szczoteczek do tuszu i że nie mam ochoty płacić trzydziestu dziewięciu centów za sztukę. – Uśmiechnął się. – W końcu się ugięli.

– Dobry jesteś – powiedziałam.

Mario odpowiadał za organizację zleceń poza salonem.

– Nie rozumiem, dlaczego ja muszę malować paznokcie – oznajmiła Tulia, na którą nigdy nie można było liczyć i która nie miała zielonego pojęcia o makijażu.

19

2013-05-13 12:11:47

Brała chałtury u Maria tylko wtedy, gdy przekroczyła limit na kartach kredytowych.

Spojrzałam na Maria znacząco. Otoczył Tulię ramieniem.

– I tak masz szczęście, że pozwalamy ci się zająć paznokciami – powiedział. – Pamiętaj, żeby ustawiały się do ciebie tylko te osoby, które chcą mieć paznokcie pomalowane na jasny kolor. Na ciemno maluje Angela. Ma pewną rękę. I pamiętaj... – Mario przejrzał stos certyfikatów kosmetycznych – gdyby ktokolwiek pytał, mów, że nazywasz się Joanne Dolecheck.

– Obojętnie – odparła Tulia.

Formalnie, pracując poza salonem, nie podlegało się jurysdykcji stanowej rady do spraw kosmetologii w Massachusetts, jednak prowadząc interes należący do ojca, trzeba się było bardziej starać. Taka była część umowy.

Z głośników nagle ryknęła muzyka i ledwo się słyszeliśmy. Mnie to akurat pasowało. Rozejrzałam się. Otaczały nas niekończące się rzędy stoisk, z których zwisały transparenty z nazwami uniwersytetów. Za kontuarami stali wyelegantowani ludzie szykujący się do rozdawania broszur i podań o przyjęcie na studia. Zmrużyłam oczy. Niektóre stoiska wystawiły nawet butelki wody z uniwersyteckimi etykietami. Proszę, proszę.

Mario spojrzał na zegarek.

– Wszyscy na miejsca. Startujemy o jedenastej.

Rozstawiłam nóżki od kuferka i umieściłam go obok pierwszego z trzech regulowanych foteli do makijażu,

ook_W_pelni_lata.indd 20

20

2013-05-13 12:11:47

ook_W_pelni_lata.indd 21

które przywiózł tu Mario. Angela i Tulia siedziały już na składanych krzesełkach na drugim końcu rzędu foteli i na dwóch okrągłych stolikach rozstawiały lakiery oraz zmywacze do paznokci.

– Zamawiam usta – powiedziała Jane. Była jedyną wizażystką w naszym zespole, z którą nie byliśmy spokrewnieni. Co jakiś czas musieliśmy zatrudnić kogoś, kto nie był żoną ani dzieckiem mojego ojca.

– Dobrze – odparła Sophia. – Ja i tak wolę malować oczy.

– Ja też – powiedział Mario. – Chyba będziecie mnie potrzebować. Na wszelki wypadek przywiozłem zapasowy składany stołek.

– Miło będzie zobaczyć, jak dla odmiany robisz coś pożytecznego – rzuciłam. Sięgnęłam po natryskiwacz i zabrałam się do przygotowań. – Jeśli pójdzie mi szybciej, pomogę ci w malowaniu ust.

Podkręciłam właśnie kompresor do 40 i rozpyliłam środek do czyszczenia pistoletów natryskowych MAC Micronized Airbrush Cleanser, aby upewnić się, czy urządzenie nie jest zatkane, kiedy mężczyzna przy sąsiednim stoisku oznajmił: – No, no, spójrz tylko na to.

Wskazał palcem. Popatrzyłam. W głębi sali balowej rozstawiono ring do zapasów wydzielony jasnożółtymi linami. Zawodnik sumo w wielkiej białej pielusze poprawiał stos ogromnych pompowanych kostiumów z tułowiami i kończynami w cielistym odcieniu.

21

2013-05-13 12:11:47

– O rany – powiedziałam. – Zawsze chciałam wziąć udział w bezpiecznych zapasach sumo.

– Ja też – odparł mężczyzna i na chwilę umilkł. – Może później spróbujemy razem?

– Słucham? – zapytałam. – Chyba nie proponujesz, żebym się z tobą siłowała?

– Po prostu staram się być przyjazny – odparł.

Odwróciłam się, żeby lepiej mu się przyjrzeć. Miał duże orzechowe oczy, gęste włosy i brwi, ładną cerę oraz szeroki, lekko niesymetryczny uśmiech. Gdyby nie to, że do końca swojego ziemskiego życia odpuściłam sobie facetów, uznałabym pewnie, że jest przystojny, a może nawet superprzystojny.

Wyciągnął prawą dłoń.

– Cześć – powiedział. – Sean Ryan.

– To pierwsze i drugie imię czy imię i nazwisko? – zapytałam, choć nie miało to większego znaczenia. – Bella – dodałam. – Bella Shaughnessy.

– Bella Shaughnessy? – powtórzył, tuż przed tym jak otworzyły się drzwi i rozpętało się piekło. – Co to za nazwisko?

ook_W_pelni_lata.indd 22

2013-05-13 12:11:47

ook_W_pelni_lata.indd 23

rozdział 

D

obra makijażystka nigdy nie panikuje, ale ja byłam na krawędzi. Nigdy wcześniej nie widziałam tylu licealistów i rodziców. Chłopcy wraz z garstką obecnych na kiermaszu ojców tłoczyli się wokół ringu do zapasów sumo i stali w długich kolejkach do budek z napojami o ultrawysokiej zawartości kofeiny. Dziewczęta i ich matki kierowały się prosto na masaż albo do nas. Eleganccy ludzie przy stanowiskach uniwersyteckich czekali z zaplecionymi ramionami. Pewnie uznali, że odwiedzający kiermasz prędzej czy później ich zauważą.

Angela i Tulia od razu zabrały się do paznokci. Angela odpuściła już sobie zmywanie i zamalowywała ciemniejszym kolorem obgryzione, pokryte odpryśniętym lakierem paznokcie jakiejś wyraźnie zestresowanej licealistki.

– Bello! – krzyknął Mario znad stolika, przy którym pomagał manicurzystkom stworzyć dwie kolejki, 23

2013-05-13 12:11:47

rozdzielając klientki na te, które chciały mieć paznokcie pomalowane jasnym lakierem, i te, które wolały ciemniejszy. – Zabierz się do roboty, żeby Sophia i Jane mogły zacząć robić makijaż oczu i ust.

Spojrzałam na otaczające mnie morze twarzy i wzięłam aerograf. Makijaż wykonywany techniką natryskową był czymś niezwykle nowatorskim. Był szybki.

Dokładny. Przyjemnie się go nakładało. Nie ścierał się, dopóki nie chciało się go zetrzeć. Poza tym dzięki niemu nawet nastolatki z trądzikiem mogły mieć cerę jak porcelanowe laleczki.

Jednak czyszczenie aerografu pomiędzy klientkami to prawdziwa udręka.

– Hej, Mario! – krzyknęłam. – Czy mógłbyś później utworzyć kolejki do naszych stanowisk?

Stojąca przede mną kobieta odchrząknęła. Do jej cery pasował pewnie podkład NW30.

– Przepraszam – rzuciła i dopiero kiedy się upewniła, że na nią patrzę, mówiła dalej. – Ale ile to pani jeszcze zajmie?

– Tyle, ile będzie trzeba – odparłam. – Ma pani jeszcze jakieś pytania?

To sprawiło, że się zamknęła. W tej branży nauczyłam się, że ludzie chętnie tobą pomiatają, jeśli tylko im się na to pozwoli.

W końcu podszedł Mario.

– O czym ty mówisz? – zapytał.

Machnęłam aerografem w stronę kolejki i zniżyłam głos.

ook_W_pelni_lata.indd 24

24

2013-05-13 12:11:47

ook_W_pelni_lata.indd 25

– Zastanawiałam się, czy nie mógłbyś uszeregować ich od najjaśniejszej do najciemniejszej karnacji, tak żebym po każdej klientce nie musiała czyścić natryskiwacza i zaczynać od nowa.

– Chcesz, żebym ustawił ciemnoskóre kobiety na końcu kolejki? Czyś ty zwariowała?

Splotłam ramiona na piersi.

– Po prostu chcę być wydajna.

Mario oparł obie dłonie na moich ramionach i lekko ścisnął.

– Bello, nie możemy tego zrobić. To profilowanie rasowe.

– Przestań. Tu nie chodzi o rasę, tylko o odcień skóry. Przecież ustanowiłeś już precedens z paznokciami.

A jeśli im się to nie spodoba, mogą sobie pójść na masaż.

Przecież i tak za to nie płacą. Ty po prostu nie znosisz, gdy ktokolwiek poza tobą wpadnie na dobry pomysł.

Kobieta na przedzie kolejki znów odchrząknęła i spojrzała na zegarek.

– Bello – powiedział Mario. – Jesteśmy w Bostonie.

Tu wciąż mamy wyrzuty sumienia z powodu rasistowskich protestów z lat siedemdziesiątych. No już, zabieraj się do roboty albo zabiorę ci ten pistolet i sam się tym zajmę.

Klientki szybko przejrzały Tulię.

– Przepraszam – usłyszałam, jak mówi do jednej z dziewcząt – ale ty chyba byłaś w mojej kolejce?

25

2013-05-13 12:11:47

Dziewczyna wskazała na Angelę.

– Wolę ją – powiedziała. – Bez urazy, ale kompletnie schrzaniłaś paznokcie mojej przyjaciółce.

– Jak sobie chcesz – odparła Tulia. – Kto jest następny?

Kilka klientek wstecz otworzyłam trzecie opakowanie gąbeczek. W jednej paczce było ich dwanaście, co oznaczało, że umalowałam już dwadzieścia pięć kobiet. Nakładałam na gąbeczkę odrobinę korektora i wsmarowywałam go w ich skórę przed wklepaniem bazy oraz wykonaniem makijażu. Charakteryzując gubernatora, nie miałam na to czasu, ale te biedne dzieciaki były strasznie pryszczate, no i miały ciemne kręgi pod oczami, za które odpowiedzialne było albo całonocne wkuwanie, albo ostre imprezy. Ich matki przez ciągłe zamartwianie się wyglądały jeszcze gorzej. Dzięki gąbeczkom mogłam też określić dokładną liczbę umalowanych kobiet. Zazwyczaj pod koniec takiego dnia wolałam wiedzieć dokładnie, ile wycierpiałam.

Byłam tak wydajna, że przy stanowiskach z makijażem oczu i ust zrobił się zator, więc skorzystałam z okazji i spojrzałam na sąsiednią budkę. Do tego Seana Ryana także ustawiła się spora kolejka. Rozdawał jakieś pudełka, często kiwał głową i żartował z obsługiwanymi rodzicami oraz dzieciakami. Wychyliłam się, żeby mieć lepszy widok – nie na niego, ale na pudełka. Odwrócił się i spojrzał na mnie. Szybko odwróciłam wzrok.

ook_W_pelni_lata.indd 26

26

2013-05-13 12:11:47

ook_W_pelni_lata.indd 27

Używałam aerografu zasilanego grawitacyjnie, który u góry miał zbiorniczek na podkład w płynie. Ilekroć musiałam przejść od bardzo ciemnej do bardzo jasnej twarzy, opróżniałam zbiorniczek, włączałam urządzenie, dodawałam trochę preparatu czyszczącego i zaczynałam od początku. W pozostałych przypadkach, jeśli karnacje kolejnych klientek drastycznie od siebie nie odbiegały, oceniałam różnice i dodawałam do zbiorniczka kilka kropel podkładu w odcieniu dopasowanym do kolejnej osoby. Następnie zasłaniałam palcem wylot aerografu, żeby zablokować ujście powietrza. Dzięki temu podkład się pienił, a powstałe w ten sposób bąbelki mieszały ze sobą kolory.

– Cześć – powiedziałam do kolejnej dziewczyny. – Jaka śliczna buzia. – Nie była to całkowita prawda, ale nigdy nie wiadomo, która z nastolatek wyrośnie na piękność, a która nie. Na piękno składają się takie czynniki, jak symetria twarzy, element zaskoczenia oraz nastawienie. Zresztą w tym wieku każdemu przydawał się komplement. Właściwie przydawał się wszystkim, niezależnie od wieku.

– Dziękuję – odparła. Uśmiechała się do mnie tak szeroko, że nie żałowałam tego przesadzonego pochlebstwa. Do odcienia NW25 w zbiorniczku dodałam ciemniejszy o kilka tonów NW35. Zatkałam palcem końcówkę aerografu.

– O rany, mam prawdziwego nosa do talentów – powiedział stojący obok mnie Sean Ryan. – Jesteś niesamowita.

27

2013-05-13 12:11:47

Odwróciłam się, a zawartość zbiorniczka wykipiała. Kropelki podkładu rozpryskały się po wszystkich stojących nieopodal osobach.

– Bella! – krzyknęła Jane. Nawet trzymana przez nią szminka pokryta była kropeczkami.

– Cholera! – krzyknęła stojąca przede mną dziewczyna. – To moja ulubiona marynarka.

– Nie wyrażaj się – powiedziała jej matka. Dziewczyna ostrożnie dotknęła palcem maleńkiej kropelki podkładu na rękawie białego żakietu. – Mam nadzieję, że ma pani porządne ubezpieczenie – rzuciła w moją stronę.

Wierzchem dłoni wytarłam kilka kropek z policzka i odwróciłam się, żeby spojrzeć na Seana Ryana. Był cały poplamiony.

– Przepraszam – rzucił. Zacisnął powieki i uniósł dłonie, jak gdyby czekał na cud.

Mario zaczął umawiać się na czyszczenie chemiczne z kobietami, które oberwały najmocniej, i rozdawać nawilżone chusteczki. Wyciągnęłam rękę i wzięłam dwie. Jedną z nich podałam Seanowi Ryanowi.

– Dzięki – powiedział. Rozłożył chusteczkę, po czym nachylił się i przyłożył do niej twarz. – Kumpel mnie zastępuje, więc mogę sobie zrobić przerwę – wymamrotał w dłonie. – Chciałem właśnie zapytać, czy się do mnie przyłączysz.

Owszem, teraz wydawał mi się nawet uroczy i zabawny. Na początku zawsze tacy byli. Potem ani się obejrzałaś i twoje życie waliło się w gruzy, a odłamki serca spadały na lewo i prawo.

ook_W_pelni_lata.indd 28

28

2013-05-13 12:11:47

ook_W_pelni_lata.indd 29

Poczekałam, aż znów podniesie głowę.

– Czy naprawdę wydaje ci się, że mogę sobie zrobić przerwę? – zapytałam, po czym zabrałam się do malowania następnej klientki.

Cztery godziny i siedem paczek trójkątnych gąbeczek później miałam tak dosyć nakładania podkładu aerografem, że najchętniej przyłożyłabym go sobie do skroni. Co gorsza, ponieważ zjawiłam się na miejscu jako ostatnia, pozostali uprzątnęli tylko to, co konieczne, i natychmiast się stamtąd wynieśli. Oznaczało to, że muszę zostać, żeby pomóc Mariowi spakować i zawlec sprzęt do samochodu.

Mój brat oddalił się w poszukiwaniu kogoś, komu osobiście mógłby wręczyć fakturę i w ten sposób przyspieszyć proces płatności. Zwinęłam się w kłębek w jednym z regulowanych foteli i zamknęłam oczy, czekając na drugi oddech.

– No, no, jest aż tak źle? – Z oddali dobiegł mnie głos Seana Ryana.

Otworzyłam oczy, a następnie znów je zamknęłam.

– Jeszcze ci mało? – zapytałam.

– Przecież mówiłem, że mi przykro. Czy teraz mogę bezpiecznie podejść? Nie jesteś uzbrojona?

– Bardzo śmieszne – odparłam. Wciąż nie otwierałam oczu. W kwestii mężczyzn miałam dokładnie przemyślaną dewizę: Przerabiałam. Obejdę się.

29

2013-05-13 12:11:47

W końcu ze zwykłej ciekawości otworzyłam oczy.

Sean Ryan spoglądał na mnie z góry. Kiedy nasze oczy się spotkały, przeszyło mnie coś, co poważnie kolidowało z moim postanowieniem. Zlekceważyłam to.

Zamiast tego skupiłam się na dwóch kropkach z podkładu na jego prawej brwi. Nie pasowały mu nawet do karnacji. Pod pachą, niczym piłkę futbolową, wetknięte miał jedno z tych swoich pudełek.

– Co to w ogóle jest? – zapytałam. – Rozchodziły się jak świeże bułeczki. – Przerzuciłam nogi, tak że dotknęły ziemi, i lekko się podciągnęłam. Uśmiechnął się tym swoim niesymetrycznym uśmiechem.

– To zestaw. Do pisania esejów dołączanych do podań na studia.

Wyciągnął do mnie dłoń z pudełkiem.

Splotłam ramiona na piersi.

– Jak to zestaw?

– No wiesz, karty z chwytliwymi wstępami, kwestionariusz, który pomaga dzieciakom wybrać najlepszy temat i zareklamować się swojej wymarzonej uczelni, inspirujące opowieści studentów, którzy przez to wszystko przeszli, a teraz wygodnie rozlokowali się na upragnionym uniwersytecie, list instruujący rodziców, żeby się nie wtrącali, kilka próbek produktów z kofeiną, oścień. To pomysł mojego dawnego przyjaciela, który teraz pracuje jako pedagog w liceum. Pomogłem mu to poskładać, a teraz testuję dla niego rynek.

Podniosłam wzrok.

– Oścień?

ook_W_pelni_lata.indd 30

30

2013-05-13 12:11:47

ook_W_pelni_lata.indd 31

Znów wyciągnął pudełko w moją stronę.

– Proszę, spójrz sama. Nie żartowałbym na taki temat.

– No, rzeczywiście – mruknęłam, po czym dodałam: – Ładne pudełko.

Było dość abstrakcyjne i modne. Na wieczku zamiast wymuskanego kujona widniały czaszka i piszczele, a całość opatrzona była jaskrawym czerwonym napisem: „Zestaw ratunkowy dla przyszłych studentów”.

– Dzięki – odparł. – Mają spore wzięcie.

Dostrzegłam zbliżającego się Maria. Z ociąganiem wstałam z fotela.

– Cóż, życzę ci powodzenia – powiedziałam.

Sean Ryan sięgnął do kieszeni kurtki i wyciągnął do mnie rękę z wizytówką.

– Pomyślałem, że mogłabyś stworzyć zestaw do makijażu.

– No, tak – rzuciłam. – Teraz już rozumiem. To jakaś piramida finansowa albo coś w tym rodzaju?

– O czym ty mówisz?

– Jak to jest? Zarobisz na tym, pod warunkiem że namówisz konkretną liczbę osób do stworzenia własnego zestawu?

Pokręcił głową i zaczął chować wizytówkę z powrotem do kieszeni.

– Nieważne – powiedział, po czym podniósł wzrok. – Jaki ty masz problem?

– A ile masz czasu?

Mario wrócił i zaczął składać stoły. Zrobiłam krok w jego stronę.

31

2013-05-13 12:11:47

– Posłuchaj – zaczęłam. – Powinieneś znaleźć kogoś, kto nabierze się na ten tekst z zestawem. To nic osobistego, ale dałam sobie spokój z facetami.

Spokojnie pokiwał głową, jak gdyby nic, co mówię, nie było go w stanie zaszokować.

– Od kiedy? – zapytał.

– Odkąd. Moja. Przyrodnia. Siostra. Zaczęła. Się.

Spotykać. Z. Moim. Mężem.

To podziałało. Jego oczy mimowolnie rozszerzyły się ze zdziwienia.

– O rany. Rzeczywiście. No, no.

– Tak. Znów wyciągnął do mnie wizytówkę.

– Proszę, i tak ją weź. Może jednak zmienisz zdanie.

Spojrzałam na niego. A on na mnie. Przechylił głowę. Ja przechyliłam swoją. Ogarnęła mnie głupia ochota, żeby potrząsnąć włosami, zwilżyć językiem dolną wargę, tak by błyszczała, i powiedzieć coś zalotnego.

Zamiast tego wyprostowałam głowę i odsunęłam się o krok.

– W sprawie tego zestawu – dodał. Nachylił się i włożył wizytówkę do mojego kuferka.

Wypuściłam powietrze.

– Pewnie okazałbyś się psychopatycznym mordercą.

Uśmiechnął się.

– Może. Ale kto wie, może jestem po prostu fajnym facetem.

ook_W_pelni_lata.indd 32

2013-05-13 12:11:47

Schneider_Marylin_ostatnie_seanse_pocket.indd 2

2012-01-02 13:39:55

Bella, utalentowana stylistka i kosmetyczka, pracuje w rodzinnym salonie piękności. Jednak kiedy jej były mąż wiąże się z jej przyrodnią siostrą, Bella postanawia, że czas na zmiany. Planuje rozkręcić własny biznes.

Pomaga jej w tym przystojny Sean. I choć zgodnie twierdzą, że łączą ich tylko interesy, to w głębi serca oboje czują zupełnie inaczej...

Wciągająca intryga, urocza bohaterka i kilka świetnych porad jak zrobić idealny makijaż.

Cena detal. 14,90 zł