Promyk słońca

LUTY 2018 NR 1

wydanie specjalne Przed­premierowy

fragment

najnowszej powieści

Katarzyny Michalak

„Promyk słońca”

„Nie osiągnęłabym TAK WIELE, gdyby nie pasja i determinacja” wywiad z Katarzyną Michalak

Dlaczego

QUIZ bohaterką której powieści jesteś?

kochamy

literaturę kobiecą?

10 najważniejszych powodów LUTY 2018 NR 1

1

J

KOCHANE CZYTELNICZKI I DRODZY CZYTELNICY, ak to się zaczęło? Skromnie: od słonecznej „Poczekajki”. Czy wtedy, dziesięć

lat temu marzyłam, że kiedyś sięgnę „Gwiazdki z nieba”? Nie. Ale na pierwszej wydanej książce nie poprzestałam. Zaczęłam pisać następną i oto dziś: ponad 30 bestsellerowych tytułów, setki ciekawych wywiadów, tysiące wiernych Czytel­ ników i miliony ciepłych komentarzy. To wszystko zaledwie w ciągu dekady. Z tej okazji chciałabym bardzo podziękować wszystkim Czytelniczkom i Czytelnikom, którzy przez ten czas byli ze mną, nie szczędzili dobrych słów, wspierali w trudnych chwilach i przede wszystkim… czytali moje książki!

W 2008 roku rozpoczęłam moją pisarską karierę. Nie przypuszczałam, że wszystko tak się potoczy. Tak fantastycznie! Choć nieraz bywało trudno i smutno, a kilka razy naprawdę byłam bliska zamknięcia rozdziału pt. „Moje pisarstwo”. Dziś wiem jedno: nie zamieniłabym tego czasu na nic innego. Chciałabym więc podzielić się z Wami moimi doświadczeniami i emocjami. I oto trzymacie w rękach specjalny dodatek, który powstał z myślą o moim jubileuszu oraz zbliżającej się premierze najnowszej książki „Promyk słońca”. W środku znajdziecie m.in. przedpremierowy fragment powieści o dalszych losach Nataniela, Marty, Mateusza, Emilki i jeszcze kogoś…

Możecie tutaj również przeczytać wywiad, który – mam nadzieję – okaże się dla Was interesujący. Jeśli ktoś z was zastanawia się, dlaczego niektóre książki są tak popularne, warto przeczytać „10 powodów, dla których kochamy literaturę kobiecą”. A na koniec coś, co tygryski naprawdę lubią: krótki „QUIZ – którą bohaterką jesteś?”. W końcu niejedna z nas marzy o tym, aby chociaż przez chwilę grać główną rolę.

Dziękuję, że jesteście. Przecież całą tę radość i pasję ostatnich dziesięciu lat za­

wdzięczam Wam…

Wydawca: Społeczny Instytut Wydawniczy Znak sp. z o.o.

Adres wydawcy: ul. Kościuszki 37, 30-105 Kraków centrala: tel. (12) 61 99 500

WYWIAD NIE OSIĄGNĘŁABYM TAK WIELE, GDYBY NIE PASJA I DETERMINACJA

Kocha książki, i to z wzajemnością. Jest autorką ponad trzydziestu bests ­ ellerowych powieści.– Mam kilka pomysłów na przyszłość.

Po pierwsze, pracuję z produ-

centem nad ekranizacją

jednej z moich powieści.

Piszę scenariusz, co bardzo mi się podoba. Mam oczywiście dalsze plany pisarskie,

choćby rozpoczęcie kariery międzynarodowej – mówi

Katarzyna Michalak, która w 2018 roku obchodzi jubileusz swojej kariery.

R

ozpoczynając przygodę z pisaniem, spodziewała się Pani, że właśnie tak potoczy się przyszłość?

Przygodę z pisaniem rozpoczęłam, kiedy w ogóle nauczyłam się pisać. Miałam wtedy z sześć lat, ale rzeczywiście jako praw­ dziwa pisarka zadebiutowałam dziesięć lat temu. Czego się spo­ dziewałam? Bardzo cieszyłam się na widok mojej pierwszej po­ wieści, „Poczekajki”, na księgarskich półkach. Było to naprawdę niesamowite, niewiarygodne. Prawdę mówiąc, do dziś trochę nie wierzę, że to jawa, że naprawdę piszę te książki, a Czytelnicy kupują je w tysiącach, dziesiątkach tysięcy egzemplarzy. Trochę to dla mnie jak sen. I boję się czasami, żeby – jak to ze snami bywa – nagle się nie skończył.

Od lekarza weterynarii po bestsellerową pisarkę. To dość zaskakująca kariera. Jak wyglądały początki?

Po pierwsze, trzeba odkryć swoje talenty, mocne strony – każ­ dy jakieś ma. Nie dzieje się tak, że jeden jest wybrańcem Boga, a inny nadaje się tylko „do łopaty”. Uważam, że każdy z nas

został obdarzony czymś wyjątkowym. Ale nie każdemu chce się talent rozwijać, pracować nad nim, bo to już nie sama przy­ jemność, ale ciężka praca. Sukces to jedna czwarta talentu i trzy czwarte pracy. Na szczęście bym nie liczyła, chociaż się przydaje. Życie częściej rzucało mi kłody pod nogi, niż mnie rozpieszcza­ ło, jednak mimo to nie przestałam pisać. A gdy już skończyłam pierwszą książkę, zebrałam się na odwagę i wysłałam ją do kil­ ku wydawców. Udało się dopiero za drugim podejściem. Potem było jeszcze więcej ciężkiej pracy, odkrywania następnych ta­ lentów – do projektowania okładek, montażu filmów, fotografii artystycznej – i chyba też więcej odwagi, bo nie poprzestałam na pierwszej powieści, nie trzymałam się jednego gatunku. Ciągle sięgam wyżej, eksperymentuję, nie boję się trudnych tematów.

Na pewno nie osiągnęłabym tak wiele, gdyby nie pasja i determi­ nacja. One też się przydają. Gdy coś już sobie wymarzę, znajdę tę swoją gwiazdkę z nieba, to po prostu do tego dążę. I to właśnie podstawa sukcesu: oddawać się swojej pasji całym sercem i du­ szą i dążyć do spełnienia.

LUTY 2018 NR 1

3

Czyta Pani wszystko, co wpadnie w ręce, a jak to jest z pomysłem na książkę? Pojawia się nagle czy jest to raczej długotrwały proces?

Raczej nagle. Kiedyś, na samym początku mojego pisania, czerpałam pomysły ze snów. Miałam genialnie kolorowe, przygodowe sny. Potem, gdy podjęłam w moich powieściach poważniejsze tematy, zaczęły one same do mnie przychodzić.

Pamiętam, jak przeczytałam o tragedii młodej matki, która za­ biła swoje maleństwo, chcąc je chronić. Miała psychozę popo­ rodową. To wydarzenie, napomknięte w jakiejś gazecie, zbie­ gło się ze spotkaniem przeze mnie bezdomnej młodej kobiety, której historia również mną wstrząsnęła. Z tych dwóch opo­ wieści, prawdziwych, i jeszcze jednej, która również wydarzyła się naprawdę, powstała jedna z najmocniejszych i najbardziej cenionych przez Czytelniczki książek „Bezdomna”. Równie silnym bodźcem, tym razem do powstania Leśnej Trylogii – historii zaczynającej się pięknym, niewinnym opisem domu na leśnej polanie, ale o treści po prostu roztrzaskującej serce na kawałki – była niepozorna książeczka „X Pawilon. Katow­ nia UB na Rakowieckiej”. Z niej wysnułam moim zdaniem najlepszą opowieść, „Leśną Polanę”, i dwa następne tomy. Tak więc inspiracją może być chwila, jedno spotkanie, sen, książ­ ka, wreszcie po prostu... pomysł. Tak było z Serią Mazurską, z „Gwiazdką z nieba”. Któregoś dnia po prostu zaczęła mi się opowiadać. I domagać spisania...

W każdej książce porusza Pani trudne i skomplikowane problemy społeczne.

Po to piszę. To jest moja misja, powołanie. Nie chcę, żeby moje książki były szufladkowane jako zwykłe romansidła , i nie lu­ bię tego. Chcę w nich przemycić coś więcej. I Czytelniczki to

Życie częściej rzucało mi kłody pod nogi, niż mnie rozpieszczało, jednak mimo to nie przestałam pisać. A gdy już skończyłam pierwszą książkę, zebrałam się na odwagę i wysłałam ją do kilku wydawców. Udało się dopiero za drugim podejściem.

Potem było jeszcze więcej ciężkiej pracy, odkrywania następnych talentów.

Mówi Pani o odkrywaniu kolejnych talentów – czy w takim razie możemy spodziewać się czegoś zaskakującego w najbliższym czasie?

A tych, które już wykorzystałam, nie wystarczy? (śmiech) Mam kilka pomysłów na przyszłość. Po pierwsze, pracuję z producentem nad ekranizacją jednej z moich powieści. Piszę scenariusz, co bardzo mi się podoba: dialogi i akcja. Bardzo lubię remontować domy z duszą i urządzać wnętrza. Myślę nad kupnem starego dworu i doprowadzeniem go do dawnej świetności. Mam oczywiście dalsze plany pisarskie – choćby rozpoczęcie kariery międzynarodowej, ale to chyba nie jest za­ skoczeniem. (śmiech) Może Pani zdradzić, do jakiej książki planowana jest ekranizacja? „W imię miłości” – to opowieść o dziewczynce, Ani Krasce, która walczy o życie swojej mamy.

Skąd się bierze ta wszechstronność?

Przyznam, że nie mam pojęcia. Może bierze się to z mojej cieka­ wości świata? Od dzieciństwa uwielbiałam dużo wiedzieć, dużo umieć. Do dziś interesuje mnie właściwie wszystko. Z równym zainteresowaniem śledzę poszukiwanie czarnych dziur i listy bestsellerów. Czytam wszystko, co wpadnie mi w ręce, nawet jeśli jest to opis silnika Diesla. Naprawdę… (śmiech) 4

PROMYK SŁOŃCA

doceniają. Przeżywają przygody bohaterów jak swoje wła­ sne, dzięki temu dowiadują się, „jak by to było, gdyby”. I to wszystko bezpiecznie, siedząc w fotelu czy leżąc pod ciepłą kołdrą we własnym łóżku. Cieszy mnie bardzo, że wracają do moich książek po wielokroć. Że te historie zostawiają w nich ślad. Również niesamowite jest, gdy mówią, jak moje książki zmieniły ich życie. Że dzięki nim pokochały czytanie, zaczę­ ły zmieniać swoje relacje z rodziną czy otoczeniem. To jest wspaniałe. Największa nagroda dla mnie jako pisarki. Mam również nadzieję, że moje powieści otwierają Czytelnikowi oczy na problemy, o których nie wiedział, a które mogą stać się jego udziałem. Może dzięki temu nie popełni błędów bo­ haterki? Może uratuje to czyjeś życie?

Zdarza się czasem utknąć w miejscu podczas pisania, czy może nie wstaje Pani od biurka, dopóki nie skończy?

Zdarza się, że nie mogę usiąść do tego biurka. Ale pocieszam się, że to przypadłość wszystkich pisarzy. Uwielbiamy wy­ myślać historie i pisać słowo „koniec”. Wszystko pomiędzy jest męką pańską (śmiech). Nigdy jednak nie zdarzyło mi się – gdy już usiadłam, otworzyłam plik z powieścią – że nic nie przychodziło mi do głowy. Mój umysł i moja wyobraźnia natychmiast wskakują na najwyższe obroty i nie nadążam ze spisywaniem tego, co spływa mi pod palce. Bywają momenty,

Nie chcę, żeby moje książki były szufladkowane jako zwykłe romansidła, i nie lubię tego. Chcę w nich przemycić coś więcej. I Czytelniczki to doceniają. Przeżywają przygody bohaterów jak swoje własne, dzięki temu dowiadują się, „jak by to było, gdyby”. że nie mogę się oderwać. Tylko obolały kręgosłup i łzawiące oczy zmuszają mnie wtedy do odpoczynku. Aha, jeszcze jakieś dziecko, najczęściej moje, domaga się obiadu czy przywiezie­ nia ze szkoły. (śmiech) Być może niewiele osób o tym wie, ale nie mieszkacie już w Polsce…

Sercem nigdy Ojczyzny nie opuściłam, jedynie ciałem. Od ponad roku mieszkam na stałe w Australii. Przede wszystkim ze względu na młodszego syna. Zależało mi, żeby posługiwał się językiem angielskim równie biegle jak polskim. Do tego pogoda. Jestem zdecydowanie ciepłolubna. Gorącolubna!

Klimat podrównikowy, a w takim teraz przebywam, to jest to, co tygryski lubią najbardziej. Słońce niemal cały rok, w zimie ponad 25 stopni, w lecie nie mniej niż 30 – i jestem szczęśliwa.

Ale za Polską tęsknię tak bardzo, że co kilka miesięcy wyru­ szam w ponad trzydziestogodzinną podróż do kraju.

Za czym najbardziej Pani tęskni?

Za książkami po polsku. Za tym, że wchodzę do księgarni peł­ nej polskich książek. Tam są jedynie stoiska w hipermarketach.

Tęsknię za naszymi miastami, które mają swój klimat i historię dłuższą niż dwieście lat. Oczywiście za rodziną i przyjaciółmi.

I jeszcze za naszym jedzeniem: pierogami i barszczem czerwo­ nym!!! Rozmarzyłam się… Łatwo przywiązuje się Pani do nowego miejsca?

Bardzo łatwo. Przeprowadzałam się w moim życiu tyle razy...

Kiedyś próbowałam policzyć, w ilu domach wiłam gniazdo, ale było tego zbyt wiele. To chyba widać w moich powieściach, w ciągłym poszukiwaniu tego jedynego miejsca, które wreszcie będzie moje i tylko moje – azylu, gdzie poczuję się bezpieczna.

Z drugiej strony to chyba dobrze, bo łatwiej godzę się ze stra­ tą. Nie łamie mnie, nie jest druzgocąca, jak dawniej. Dziś dom noszę w sercu. Tam, gdzie są moje dzieci, nasza mała rodzina, tam jest moje miejsce na ziemi.

A z czego jest Pani najbardziej dumna?

Zawodowo? Bez cienia wątpliwości z pierwszego miejsca w rankingu czytelnictwa Biblioteki Narodowej w 2015 roku.

To osiągnięcie nieprawdopodobne! Ze wszystkich pisarzy pol­ skich i zagranicznych moje książki były czytane najczęściej!

I oczywiście nominacja do nagrody Bestseller Empiku 2017 dla „Gwiazdki z nieba” – to również niesamowite, że moja książka była jedną z pięciu najczęściej kupowanych polskich powieści. Coś wspaniałego! Prywatnie natomiast, że udało mi się uzyskać australijską wizę stałego pobytu. Proszę mi wie­ rzyć, że nie było to łatwe. Wręcz przeciwnie. Chyba tak trudne jak debiut literacki! Mogę tu spokojnie mieszkać i kształcić dzieci.

Jaki będzie rok 2018 dla Katarzyny Michalak? Czego możemy się spodziewać?

Chciałabym wydać powieść szczególną, która zapadnie w pa­ mięć Czytelników, tak jak „Poczekajka” – moja pierworodna.

Mam kilka pomysłów, jak mogłabym uczcić to dziesięciolecie,

muszę się jedynie na któryś zdecydować. Mam również na­ dzieję, że ruszą zdjęcia do filmu na podstawie „W imię miło­ ści”. To jedno z moich Wielkich Marzeń – ujrzeć moją powieść przeniesioną na duży ekran. Na pewno również zacznę pisać powieść przeznaczoną dla Czytelników na całym świecie. No­ szę ją w sercu od wielu lat. Najwyższa pora spisać tę historię.

Miałam również nadzieję, że wydam w tym roku powieść mo­ jego życia, czyli „Miasto Walecznych”, ale jeszcze nie nadszedł czas...

Czy powie nam Pani na koniec parę słów o „Promyku słońca”?

Pierwsi recenzenci są zgodni: nieprzewidywalny, poruszający. „Promyk” nie tylko dla Czytelnika, ale i dla mnie był nieprze­ widywalny od samego początku, bo... miało go w ogóle nie być. „Gwiazdkę z nieba” zaplanowałam jako jednotomową, pogodną opowieść. Moi bohaterowie są jednak nieobliczalni – niektórzy, jak czarny charakter Siergiej Sodarow – pojawiają się, mimo że do opowiadanej historii ich nie zapraszałam, i powieść staje się wielowątkowa, fabuła się rozrasta. Właśnie z pojawieniem się Siergieja stwierdziłam, że w jednym tomie po prostu się „nie zmieszczę” i wtedy pojawił się pomysł – z tytułem i okładką –

Sercem nigdy Ojczyzny nie opuściłam, jedynie ciałem. Od ponad roku mieszkam na stałe w Australii. Przede wszystkim ze względu na młodszego syna. Zależało mi, żeby posługiwał się językiem angielskim równie biegle jak polskim.

na tom drugi. A w połowie „Promyka” już wiedziałam, że nie domknę wszystkich wątków i tak oto powstaje Seria Mazurska. „Promyk” zaskoczył mnie – i na pewno zaskoczy Czytelniczki – również tym, że niemal od pierwszego rozdziału wiedziałam, jak się potoczą losy jednego z głównych bohaterów. A nigdy tego nie planuję. Po prostu zasiadam do pisania i całkowicie oddaję się w ręce wyobraźni. Teraz jednak musiałam doprowadzić bohate­ rów i historię od punktu P jak początek do punktu Z jak Zapla­ nowane Zakończenie. Było to ciekawe, nie powiem... Powiedzia­ łabym coś więcej o fabule, ale nie tym razem. Niech będzie tak zaskakująca, jak Czytelniczki spodziewają się tego po książkach Katarzyny Michalak. Uprzedzam jedynie, że przydadzą się chus­ teczki. Tak ze dwie paczki, bo będą łzy. Czy z radości, czy ze smut­ ku? Przekonacie się, moje drogie Czytelniczki, już niedługo...

LUTY 2018 NR 1

5

przedpremierowy fragment najnowszej książki

Katarzyny Michalak Już wkrótce, bo 28 lutego, do sprzedaży trafi najnowsza książka Katarzyny Michalak – „Promyk słońca”.

To opowieść o namiętnościach tak silnych, że mogą wszystko zburzyć lub ocalić. Autorka ponownie zabiera nas do świata bestsellerowej „Gwiazdki z nieba”, najpopularniejszej powieści obyczajowej ubiegłego

roku. W oczekiwaniu na premierę publikujemy specjalnie dla Was fragment książki!

N

ataniel wstał z samego rana. Wyjrzał przez okno z nadzieją, że przywita go słońce, tak jak wczoraj, i z ulgą ujrzał jasny krąg przedzierający się dzielnie przez siwe chmury. Zapo­ wiadali wiosenne burze, ale może dziś los uśmiechnie się do Mazur i podaruje im nieco słonecznego blasku.

Wyszedł przed dom, z rozkoszą wciąg­ nął do płuc powietrze pachnące jak ni­ gdzie indziej. Pąkami liści rwącymi się do życia. Wiosennym deszczem, drobnymi kroplami skapującym na żyzną, świeżą ziemię. A już najbardziej obietnicą, tak właśnie: obietnicą nowego dnia, kiedy wszystko, co najlepsze, dopiero przed tobą.

Trusia zatańczyła u jego stóp, popi­ skując radośnie. Pogłaskał pieska po łebku. Uśmiechnął się sam do siebie. Był szczęśliwy, tak po prostu. Nie oczeku­ jąc niczego od życia, dziękował za to, co ma. Trochę absurdalne wydało mu się to uczucie właśnie dzisiaj, gdy Emilka była w szpitalu, Siergiej był w szpitalu i Mar­ ta z Mateuszem też na dobrą sprawę byli w szpitalu, ale… Nataniel wierzył, że wszystko będzie dobrze. Promień słoń­ ca padł na nagi tors młodego mężczyzny.

Mięśnie zagrały pod skórą. Czuł się pe­ łen życia i energii, gdy nie zważając na wiosenny chłód, chwytał w dłoń siekierę i rozłupywał pieniek brzozy na pół. Za

6

PROMYK SŁOŃCA

Drogi do lecznicy były dwie: jedna na skróty, przez las, a potem szosą asfaltową, druga dłuższa, za to bardzo malownicza – okalająca jezioro – i tę Nataniel wybrał, jeszcze za mało mając wiosny i słońca. Jezioro lśniło błękitem i srebrem, łąki i polany zieleniły się nieśmiało, chłopak jechał wolno, rozkoszując się wiosennym, pogodnym dniem. Podjazd przy lecznicy świecił pustkami.

chwilę rozpali w kominku. W domu od razu zrobi się ciepło i przytulnie.

Zje szybkie śniadanie, oporządzi zwie­ rzęta, najpierw własne, potem Siergieja, następnie krótka wizyta z Trusią u we­ terynarza i koło południa będzie w szpi­ talu, przy Emilce. Może dziś ją wypiszą?

I dziewczynka wróci z nim do domu?

Przed południem, wróciwszy z ran­ cza, wziął Trusię na ręce i mimo iż piesek popiskiwał błagalnie, szóstym zmysłem czując, co go czeka, zamknął biedaczkę do transportera i wstawił na tylne sie­ dzenie terenówki.

– Nie bój się, mała – rzucił przez ramię do pieska, który kilka dni temu zaczął po­ kasływać. – Jeszcze tylko jeden zastrzyk i koniec. Możemy uznać cię za wyleczoną.

Drogi do lecznicy były dwie: jedna na skróty, przez las, a potem szosą asfaltową, druga dłuższa, za to bardzo malownicza – okalająca jezioro – i tę Nataniel wybrał, jeszcze za mało mając wiosny i słońca.

Jezioro lśniło błękitem i srebrem, łąki i polany zieleniły się nieśmiało, chłopak jechał wolno, rozkoszując się wiosen­ nym, pogodnym dniem.

Podjazd przy lecznicy świecił pustka­ mi. Nie tylko dlatego, że pora była wcze­ sna, po prostu miejscowi rzadko chodzili ze swoimi zwierzakami do lekarza. Wy­ dawać stówę na zastrzyki, bo pies zacho­ rował?! Wolne żarty. Psów jest ci na wsi

dostatek. Nie ten, to będzie inny, którego miastowi do lasu podrzucą na zatracenie.

Co innego krowa czy prosiak – o te się dbało, bo przynosiły zysk. Pies był jedy­ nie darmozjadem, niczym więcej…

Nataniel zaparkował, wydobył pieska z transportera, wziął na ręce i wszedł do ciemnego, chłodnego korytarzyka.

Drzwi prowadzące do gabinetu były otwarte, zapukał więc we framugę, a sły­ sząc: „Proszę! Zapraszam!”, wszedł do środka, głaszcząc drugą ręką drżącą na całym ciele psinę.

O dziwo, przy szafce z lekami stała, ustawiając buteleczki sobie tylko zna­ nym systemem, dwudziestoparoletnia rudowłosa i szarooka dziewczyna, którą Nataniel widział tu po raz pierwszy.

– Dyplomu jeszcze nie mam, chociaż praktykę jak najbardziej. Jeśli chce pan jednak poczekać na wujka, powinien wrócić za pół godziny.

Nataniel spojrzał na Trusię. Czekać pół godziny z tym kłębkiem strachu?

– Zastrzyki umie pani robić? – musiał się upewnić.

Zaśmiała się.

– Jak najbardziej. Ćwiczyłam na sobie.

Zdecydowany wyjść stąd jak najszybciej – ze względu na Trusię, rzecz jasna, bo roz­ mowa z fajną, uroczą dziewczyną wcale mu nie przeszkadzała – postawił pieska na sto­ liku, a ona, ta Zosia Micińska znaczy się, od razu podeszła do pieska, objęła go serdecz­ nie i głaszcząc po łebku, zaczęła uspokaja­ jąco przemawiać. Trusia nadstawiła uszka.

do tego. Oczy, aż za duże jak na drobną, szczupłą twarz, skryła za grubymi szkła­ mi okularów. Nos usiany piegami i ogni­ ste włosy związane w koński ogon – oto cała doktor Zosia. Ale… miała w sobie coś tak kojącego, taki spokój i serdecz­ ność, że Nataniel – porównując tę dziew­ czynę z równie rudowłosą i wielkooką Oliwią – dał duży plus Zosi Micińskiej.

– Proszę mówić mi po imieniu. – Uniosła nań spojrzenie i znów się uśmiechnęła. Ład­ ny miała uśmiech. Ciepły. Bez krzty fałszu.

– Tylko jeżeli ty będziesz mówiła po imieniu mnie.

– Nie ma sprawy. Zajrzałam do naszej kartoteki, zastrzyki dzisiaj się kończą, ale za dwa tygodnie wypadałoby zaszczepić Trusię przeciwko wściekliźnie.

Obserwował dziewczynę przez cały ten czas. Nie należała do piękności, miała zbyt ostre rysy, nieco nieregularne do tego. Oczy, aż za duże jak na drobną, szczupłą twarz, skryła za grubymi szkłami okularów. Nos usiany piegami i ogniste włosy związane w koński ogon – oto cała doktor Zosia. Ale...

– Dzień dobry – odezwał się, nieco zmieszany, bo dziewcząt w gabinecie weterynarza się nie spodziewał. – Przy­ szliśmy na zastrzyk.

Nieznajoma, odziana w zielony le­ karski fartuch, odstawiła buteleczkę z lekiem i uśmiechając się do Nataniela, czy raczej Trusi, szeroko, wskazała dło­ nią stół. Biedna psina na ten widok za­ częła trząść się jeszcze bardziej.

– Doktora Rumskiego nie ma? – zapytał.

– Jestem jego zmienniczką, właśnie kończę studia. Zofia Micińska.

Wyciągnęła do Nataniela rękę, a gdy podał swoją, przedstawiając się, odpo­ wiedziała mocnym uściskiem. Spodo­ bało mu się to. Lubił, gdy dziewczyna podawała zdecydowaną dłoń, a nie coś miękkiego i nijakiego jak żelowa wkład­ ka do butów.

– Kto jej to zrobił? – zapytała półgło­ sem dziewczyna, wskazując puste oczo­ doły pieska.

– Byli właściciele – mruknął. – Ośle­ pili i zostawili w lesie. Przybłąkała się do mnie i oto jest. Radzi sobie bez oczu całkiem nieźle – dodał.

Pokręciła głową bez uśmiechu, zbada­ ła sunię uważnie, cały czas przemawiając do niej cicho i łagodnie, po czym pode­ szła do biurka, sprawdziła w komputerze, co ma podać, i raz-dwa-trzy było po za­ strzyku. Trusia, wygłaskana przez młodą lekarkę i uszczęśliwiona, nawet nie za­ uważyła szybkiego ukłucia.

– Jest pani czarodziejką – odezwał się Nataniel pełen podziwu.

Obserwował dziewczynę przez cały ten czas. Nie należała do piękności, mia­ ła zbyt ostre rysy, nieco nieregularne

– Wiem, pamiętam. Mam to zapisane w kalendarzu.

– Naprawdę? – zdziwiła się.

Należał do nielicznych, którym nie trzeba było przypominać o szczepie­ niu psa. Lekarze weterynarii uwielbiali takich pacjentów. Nie dlatego, że przy­ nosili dochód, lecz dlatego, że dbali o zwierzęta nie tylko gospodarskie, ale i domowe.

– Na długo zostaniesz w okolicy? – Sam siebie zdumiał tym pytaniem. Co go niby obchodzi, czy pani doktor zosta­ nie tu czy nie? A jednak…

– Mam do zaliczenia jeszcze trzy koń­ cowe egzaminy, ale te parę razy do War­ szawy dojadę. Od środy mieszkam na stałe z mamą.

– Jesteśmy więc sąsiadami – stwierdził, czując zadowolenie, które wcale mu się LUTY 2018 NR 1

7

W jej głosie nie było nic więcej oprócz życzliwości, gdy mówiła o Siergieju. Jeśli Nataniel doszukiwał się resztek uczuć, cienia romansu, musiał się rozczarować. Pozytywnie rzecz jasna. – Nie widziałam go szmat czasu – dorzuciła, cały czas głaszcząc Trusię, która ułożyła się wygodnie na stole i podstawiała łepek pod dobrą, czułą dłoń lekarki. – Nadal prowadzi tę stadninę? nie podobało. „Chyba nie zaczniesz podry­ wać tej dziewczyny? Mało ci tęsknoty za Oliwią?” – sarknął na siebie w duchu.

– Mieszkasz w chacie po drugiej stro­ nie jeziora? Niedaleko rancza Sodarowa?

– Znasz go? – Na dźwięk tego nazwiska od razu się nastroszył. Pamięć brutalnie podsunęła mu wspomnienie Siergieja i Iwony. Na pomoście, którego już nie ma…

– Przed studiami pracowałam u niego.

Przy koniach. Domyślasz się, że uwiel­ biam konie, jak chyba każdy weterynarz.

Fajny człowiek. Ratuje zwierzęta z trans­ portów śmierci. Za to naprawdę go lubię.

W jej głosie nie było nic więcej oprócz życzliwości, gdy mówiła o Sier­ gieju. Jeśli Nataniel doszukiwał się resz­ tek uczuć, cienia romansu, musiał się rozczarować. Pozytywnie rzecz jasna.

– Nie widziałam go szmat czasu – do­ rzuciła, cały czas głaszcząc Trusię, która ułożyła się wygodnie na stole i podsta­ wiała łepek pod dobrą, czułą dłoń lekar­ ki. – Nadal prowadzi tę stadninę?

– Ja się teraz zajmuję jego końmi – od­ parł. – Jeśli chcesz, możesz wpaść. Nie potrzebuję pomocy przy codziennych obowiązkach, ale moglibyśmy pojechać w teren.

– Super! Tego mi właśnie w Sennej bra­ kowało! Miłego towarzystwa do długich włóczęg! Kiedy tylko znajdziesz czas, a ja nie będę miała dyżuru w lecznicy, ślij ese­ mesa. Proszę, oto numer mojej komórki.

8

PROMYK SŁOŃCA

– Podała mu prostą białą wizytówkę z imieniem, nazwiskiem, adresem, tele­ fonem i wizerunkiem zabawnego corgi.

Przyjął ją z uśmiechem.

– Mój telefon…

– Mam w kartotece.

– Będę dzwonił. Uporam się tylko z pilnymi obowiązkami i będę dzwonił – zapewnił, czując, że bardzo pragnie to­ warzystwa tej dziewczyny w samotnych dotychczas wędrówkach. – Jeśli nie przydarzy się to w najbliższym tygo­ dniu, nie myśl, że zapomniałem, dobrze?

Pewnie o tym nie wiesz, ale opiekuję się córeczką znajomej. Jest nieco absorbu­ jąca, jak to pięciolatka, ale na co dzień mieszka z Martą Kraszewską… – Urwał nagle. „Po co jej to mówisz, na miłość boską?! Tej dziewczyny nie interesuje twoje życie rodzinne! Ogarnij się, czło­ wieku, i zamilcz!” – zbeształ się w duchu.

– Wiem wszystko. – Uśmiechnęła się.

– Marek Sidło nie omieszkał streścić mi wydarzeń ostatnich miesięcy, gdy tylko natknęłam się na niego przy spożywczym.

Z godzinę mi nawijał o tobie, twojej dziew­ czynie, doktor Kraszewskiej i jej córce.

– Ja już nie mam dziewczyny. Roz­ staliśmy się – sprostował, rumieniąc się mimowolnie.

– O tym też wspomniał. Szczerze cię nie cierpi, ale podziwia, a zyskać po­ dziw w oczach sołtysiaka to naprawdę coś. Prędzej zasłużyłbyś na łaskawość

rekina niż Sidły. – Ze śmiechem, jak kumpel kumpla, poklepała Nataniela po ramieniu. – To co? Jesteśmy umówieni na randkę w siodle?

– Jesteśmy.

Uregulował należność, wziął Trusię na ręce i już miał wychodzić, gdy odwró­ cił się, żeby po raz ostatni, ostatni na dziś, spojrzeć na miłą twarz tej dziewczyny.

– Dziękuję, Zosiu – rzekł z głębi ser­ ca, nie bardzo wiedząc, za co jest jej wdzięczny. Czy za propozycję wspól­ nych włóczęg czy za… normalność, z jaką się z nią rozmawiało. Miła odmiana po obłędzie, który go dopadł wraz z Iwoną, i krótkim szaleństwie z Oliwią, które po­ zostawiło pustkę w sercu.

– Pamiętaj o szczepieniu! – zawołała, gdy wsiadał z pieskiem do samochodu.

– Nie zapomnę. Ale prędzej, mam na­ dzieję, spotkamy się w stajni Sodarowa.

I tu się mylił.

Bo plany planami, a los i tak robi, co chce.

Było dobrze po południu, gdy wró­ cił do domu. Ostatnim punktem dnia była wizyta w szpitalu, u Emilci, która nie mogła już pewnie doczekać się wuj­ ka Nataniela, „samotna i opustoszała”.

Jeszcze musiał dokończyć rąbanie drew na dziś, bo zbierało się na wiosenną bu­ rzę. Ściągnął koszulę, czując na nagiej skórze przyjemny chłód, uniósł siekierę i jednym ciosem rozłupał polano.

W momencie, gdy kładł je na stos i sięgał po następne, Trusia, leżąca dotąd grzecznie obok, uniosła się na sztywnych łapkach i warknęła ostrzegawczo. Na­ taniel wyprostował się, osłonił oczy od słońca, a potem odłożył powoli siekierę.

Drogą od strony lasu nadchodziła Oliwia. Śliczna, wiosenno-płomienna Oliwia. Widząc chłopaka, przyspieszy­ ła kroku, a potem ruszyła biegiem. Za śmiechem wpadła mu w ramiona, on obrócił ją dokoła, uradowany tak samo jak dziewczyna. Nagrodziła go za tę ra­ dość długim, namiętnym pocałunkiem.

Przez parę uderzeń serca nie mógł się od niej oderwać, całując jej wargi tak samo zachłannie. Wbiła paznokcie w sprę­ żystą skórę na jego plecach, a on jęknął z nagłego pożądania. Wsunął dłoń mię­ dzy jej uda. Przytrzymała ją, ocierając się o jego palce. Doktor Zosia, o której przed chwilą jeszcze myślał, teraz znik­ nęła z jego życia, jakby nigdy w nim nie zaistniała. Była tylko Oliwia. Obłędnie pociągająca, pełna ognia Oliwia.

– Dokończymy w domu? – zaszeptał.

Błysk w jej złotych źrenicach wystar­ czył za odpowiedź.

WÂ nietypowej roli

Dają do myślenia, pozwalają oderwać się od rzeczywistości i zmieniają światopogląd – tak właśnie działają na nas ksiąşki. A co powieści Katarzyny Michalak zmieniły w şyciu innych? Tym razem w rolę pisarek wcieliły się najwierniejsze czytelniczki.

W

szystko zaczęło się od „Bez­ domnej�. Ta historia sprawiła şe w mojej głowie zapaliła się lampka: NIE OCENIAJ. Niestety, w tym nieşyczli­ wym świecie mamy tendencję do stereo­ typowego postrzegania ludzi, a niejed­ nokrotnie to bardzo krzywdząca ocena.

Ksiąşki Katarzyny Michalak pokazują, şe za kaşdym człowiekiem stoi jego historia, często tragiczna, a şycie przecieş nie jest tylko czarne ani tylko białe. Nie oceniaj­ my więc pochopnie. Ja juş nie oceniam.

Joanna Urbańska

K

siąşki Pani Kasi utwierdziły mnie w przekonaniu, şe kobieta moşe być jednocześnie delikatna i silna.

DziÄ™ki nim wiem, Ĺźe nigdy nie wolno przestać marzyć, poniewaĹź nawet ab­ surdalne pragnienia siÄ™ speĹ‚niajÄ…. Pani Kasia ze swoimi bohaterkami pokazujÄ…, Ĺźe nie ma rzeczy niemoĹźliwych. đ&#x;˜Š Jej historie odsĹ‚aniajÄ… róşne oblicza czĹ‚o­ wieka i potwierdzajÄ… fakt, Ĺźe miĹ‚ość to najpotęşniejsza moc.

Agnieszka Majda

P

rzygodÄ™ z ksiÄ…Ĺźkami pani Kasi Michalak zaczęłam od „Nie od­ dam dzieciâ€?. Ta historia uĹ›wiadomiĹ‚a mi, jak kruche jest Ĺźycie. JesteĹ› teraz, a za pięć minut ciÄ™ nie ma. Ile tracimy cza­ su na gĹ‚upoty zamiast te chwile spÄ™dzić z bliskimi? Minionego czasu nikt nam nie odda. Trzeba szanować Ĺźycie i cieszyć siÄ™ nim, bo nie wiemy, co czeka nas za ro­ giem. TwĂłrczość pani Kasi uzmysĹ‚owiĹ‚a mi, Ĺźe Ĺźycie to zlepek zdarzeĹ„ wesoĹ‚ych i smutnych. W jej ksiÄ…Ĺźkach odnajduje­ my swoje Ĺźycie. Przyjmujemy los z po­ korÄ…. DziÄ™kujÄ™ za wszystkie ksiÄ…Ĺźki, za wszystkie opowieĹ›ci i z niecierpliwoĹ›ciÄ… czekam na kolejne. đ&#x;˜Š Monika PieĹ„kowska

Ĺš

miało mogę powiedzieć, şe dzięki ksiąşce „Sklepik z Niespodzianką.

Bogusia� powróciłam znowu po długich

latach do czytania! Jako dziecko czyta­ łam duşo, potem nie mogłam znaleźć dla siebie odpowiedniej tematyki. Odło­ şyłam czytanie na czas nieokreślony.

I tak było aş do wakacji, gdy pojechałam w okolice Koszalina i kupiłam właśnie pierwszą część „Sklepiku z Niespodzian­ ką� (czy to zbieg okoliczności, şe Bogusia równieş znalazła się w tych okolicach?).

PochĹ‚onęła mnie tak bardzo, Ĺźe prawie caĹ‚Ä… przeczytaĹ‚am w pociÄ…gu. Na miejscu musiaĹ‚am kupić sobie kolejne ksiÄ…Ĺźki, bo znowu chciaĹ‚o mi siÄ™ czytać. Kto wie, ile jeszcze zmarnowaĹ‚abym czasu na nie­ czytanie, gdyby nie ta ksiÄ…Ĺźka? đ&#x;˜Š Pani Kasiu, dziÄ™kujÄ™ za przywrĂłcenie mnie do grona czytelnikĂłw!

Katarzyna Skolimowska

D

ziÄ™ki ksiÄ…Ĺźkom Pani Kasi otwo­rzyĹ‚am siÄ™ na rodzimÄ… li­ teraturÄ™. đ&#x;˜Š WczeĹ›niej czytaĹ‚am ksiÄ…Ĺźki, ale zagranicznych autorĂłw. W bibliotece polecono mi „PoczekajkÄ™â€?. Pani biblio­ tekarka tak zachwalaĹ‚a ten debiut, Ĺźe nie mogĹ‚am nie wypoĹźyczyć. Dzisiaj czytam gĹ‚Ăłwnie ksiÄ…Ĺźki polskich autorek, takie kupujÄ™, wypoĹźyczam i sama poĹźyczam innym. Ostatnio babcia wzięła do czyta­ nia ostatni tom LeĹ›nej Trylogii. đ&#x;˜Š Nie mogĹ‚a siÄ™ doczekać, bo byĹ‚a druga w ko­ lejce. Pierwsza byĹ‚a siostra.

Joanna Szarek

K

siÄ…Ĺźki pani Kasi nauczyĹ‚y mnie delektowania siÄ™ kaĹźdÄ… chwilÄ… z mojÄ… rodzinÄ…, caĹ‚owania rÄ…czek moje­ go 2,5-letniego synka, sĹ‚uchania ludzi, szacunku do samej siebie i wielu innych uczuć, z ktĂłrych pewnie nie zdajÄ™ sobie sprawy. DziÄ™ki nim mogÄ™ podróşować bez wychodzenia z domu. đ&#x;˜Š Dorota Mikulska

T

en, kto przeczytał chociaş jed­ ną ksiąşkę pani Kasi, wie, şe od tej pory będzie uzaleşniony. Polecam wszystkim zamiast porady psychologa

na zimową depresję. Wystarczy sięgnąć np. po „Ogród Kamili�, potem zamknąć oczy i delektować się magicznym ogro­ dem przez wiele dni. Te kolory cudow­ nych róş, te zapachy... To jest MAGIA. Irena Kozłowska

D

ziÄ™ki ksiÄ…Ĺźkom Katarzyny Michalak pomyĹ›laĹ‚am trochÄ™ o sobie – otulona kocem czytam i czy­ tam, nie majÄ…c wyrzutĂłw sumienia, Ĺźe na chwile „zaniedbujÄ™â€? rodzinÄ™. W koń­ cu dziecko rĂłwnieĹź potrzebuje czasu z tatÄ… na wyĹ‚Ä…czność – nikt nie zbuduje takiej stacji kolejowej jak tata đ&#x;˜Š Wró­ ciĹ‚am do marzeĹ„ z przeszĹ‚oĹ›ci, ktĂłre co­ raz mocniej dajÄ… o sobie znać. PrzecieĹź na marzenia nigdy nie jest za późno!

Zrobiłam w końcu porządek na pół­ eczce z ksiąşkami, a przy okazji w swo­ jej głowie. Zauwaşyłam teş drobiazgi w swoim şyciu, które gdzieś mi umknę­ ły, a którymi warto się cieszyć.

Emilia Gryzik

K

ilka lat temu, właśnie po prze­ czytaniu ksiąşki pani Kasi, zarejestrowałam się jako potencjalny dawca szpiku i ciągle czekam...

Elşbieta Małysa

K

siąşki Katarzyny Michalak pozwoliły mi na łagodne przej­ ście z aktywnego şycia zawodowego na wcześ­ niejszą emeryturę. Gdy praco­ wałam, czytałam duşo mniej. Dopiero „W imię miłości� przekonało mnie do regularnego czytania. Ksiąşki te uświa­ domiły mi, şe wszystko w naszym şyciu dzieje się z jakiegoś powodu i nie ma sy­ tuacji bez wyjścia, a marzenia są po to, aby się spełniały. ŝycie jest pełne niespo­ dzianek. Trzeba być czujnym i gotowym na to, co niesie nam los. Uśmiechajmy się do ludzi tak jak pani Kasia do swoich czytelników. Pani Kasiu, za piękne ksiąş­ ki i uśmiech z głębi serca dziękuję.

Maria Broda LUTY 2018 NR 1

9

Dlaczego kochamy

literaturę

kobiecą OTO

Idź już, chcę sprawdzić, co słychać u mojego Wiktorka! – tak pewnego dnia moja przyjaciółka „odwdzięczyła” mi się za obdarowanie jej najnowszą książką Katarzyny Michalak. Dodam, że Wiktorek to nie mąż czy synek Dagmary, a bohater Leśnej Trylogii. Mogłabym się śmiertelnie obrazić, gdyby nie fakt, że często sama nie mogę się doczekać, aż kolejne tomy moich ulubionych autorów wpadną mi w ręce. A tak przy okazji, i tak zawsze wolałam Marcina.

To właśnie Dagmara zaraziła mnie miłością do tzw. literatury kobiecej. Przyznaję, że wcześniej bar­ dzo przeze mnie niedocenianej. Te książki wciągają bardziej niż jakikolwiek serial. I to nie tylko mnie.

W kolejce po najnowszy tom czeka jeszcze babcia Dagi i kilka naszych koleżanek. Jeśli nie możemy się doczekać na papierowe egzemplarze, kupujemy e-booki w przedsprzedaży. „Połykamy” premiery w jedną noc, a później żałujemy, że trzeba tak długo czekać na dalszy ciąg historii.

10 – naszym zdaniem –

najważniejszych powodów, dla których kochamy kobiece książki.

1. WCHODZIMY W INNY ŚWIAT W fotelu, na kanapie, w tramwaju, w szpitalu, podczas przerwy na uczelni – nie ma złego miejsca na przeniesienie się do in­ nego świata. Opuszczamy na chwilę naszą rzeczywistość, zo­ stawiamy problemy i troski, przenosząc się do miejsca, które urządził dla nas ktoś inny. Poznajemy nowych ludzi, zwiedza­ my nowe zakątki, absorbują nas zupełnie inne sprawy. To daje wytchnienie od codzienności.

2. W BOHATERKACH WIDZIMY SIEBIE Co ja bym zrobiła na jej miejscu – ile razy zadawałaś sobie to pytanie? W tym „drugim” świecie czasem czujemy się jak w lu­ strzanym odbiciu. Przecież bohaterki są takie jak my. To kobie­ ty, które stąpają twardo po ziemi, ale nie boją się marzyć. Nie mają w życiu łatwo, ale potrafią walczyć o swoje. Mają wrogów, lecz potrafią się przed nimi uchronić. A przede wszystkim tak jak my – chcą być szczęśliwe i kochane. Choćby dzięki temu trudno się z nimi nie utożsamiać.

3. ZAKOCHUJEMY SIĘ W BOHATERACH Czasem w tych samych, w których kochają się nasze książko­ we odpowiedniczki, czasem w zupełnie innych, ale kochamy się w mężczyznach z kobiecych powieści. Bo jak się nie kochać w uroczych, szarmanckich, romantycznych facetach, których, 10

PROMYK SŁOŃCA

zdaje się, nie ma już wcale tak wielu w realnym świecie? A to, że czasem się co do nich pomylimy? Cóż, za zwroty akcji odpo­ wiedzialni są już autorzy. I życie…

4. ROZWIĄZUJEMY ZAGADKI Nie może być tylko miło i romantycznie, przecież zanudziły­ byśmy się na śmierć! A jeśli o tym mowa – mała zbrodnia jesz­ cze nikomu nie zaszkodziła. Odwieczna walka dobra ze złem nadal nas fascynuje, więc w fabułach kobiecych książek mile widziane są wątki kryminalne. Przecież kobiety są nie tylko wrażliwe, ale też sprytne i dociekliwe.

5. ĆWICZYMY PAMIĘĆ To jest była żona tego, tamten miał romans z tamtą, a ich dziecko ma już… siedem lat – książki wydawane w seriach ukazują się średnio raz do roku, a trzeba zapamiętać, kto w nich był kim. Wiesz, jakie to wspaniałe ćwiczenie pamięci?

Połączenie faktów, ułożenie w głowie drzewa genealogiczne­ go bohaterów po długich miesiącach przerwy to naprawdę świetny trening mózgu.

6. PODRÓŻUJEMY, NIE RUSZAJĄC SIĘ Z KANAPY Australia, Nowy Jork, leśna polana – możesz się tam znaleźć w kilka sekund. Wystarczy otworzyć książkę na odpowiedniej

stronie. Nieważne, że od lata nie miałaś porządnych wakacji, a o wyjeździe zagranicznym możesz tylko pomarzyć. Bohate­ rowie podróżują za Ciebie, pokazując Ci najciekawsze zakątki świata. A jednocześnie przypominają, że wszędzie dobrze, ale najlepiej tam, gdzie się czujesz najbezpieczniej.

7. POZNAJEMY LUDZKĄ PSYCHIKĘ Nigdy nie sądziłaś, że ludzie są zdolni do takich podłości, okru­ cieństw i oszustw? Nie chcę Cię martwić, ale wielu autorów czerpie inspiracje z życia – swojego, swoich bliskich i znajo­ mych albo też z medialnych doniesień. I choć przeplatane są fikcją, poszczególne zdarzenia są prawdziwe. Lepiej wyciągać wnioski i wystrzegać się złych ludzi. Jednocześnie – oczywiś­ cie – otaczać się dobrymi.

8. POBUDZAMY WYOBRAŹNIĘ Są książki, które nie powinny się skończyć. Chcemy, żeby trwa­ ły. Żeby nasi bohaterowie budowali swój świat nadal. Żeby

pozwolili nam w nim trwać. A przecież wraz ze słowem „koniec” ich historia nie musi się urwać. Możesz im sama wymyślać dal­ sze losy. Nawet jeśli masz tylko pięć minut w kolejce do kasy.

9. WZRUSZAMY SIĘ…

Bez wzruszeń to nie miałoby sensu – po co czytać kobiece książki, przy których łza się nie zakręci w oku? Najlepsze są takie, które dotykają nas do głębi. Znajdują najczulszy punkt w naszej duszy i delikatnie na niego naciskają. Wtedy wiemy, że staliśmy się trochę lepsi. Że coś się zmieniło. Na plus.

10. …I ŚMIEJEMY DO ŁEZ Wzruszenia wzruszeniami, ale zdrowo się uśmiać też jest warto.

Cięte riposty, drobne gafy czy humorystyczne życiowe mądrości zapadają w pamięć. To przecież najczęściej właśnie nimi zara­ żamy kolejne czytelniczki książek, które pokochałyśmy.

Agnieszka Łopatowska, Interia

jesteś

którą z bohaterek

Najwspanialsze w książkach jest to, że dzięki nim można dowiedzieć się czegoś o sobie.

Sprawdź, która bohaterka powieści Katarzyny Michalak do złudzenia przypomina Ciebie, i przeczytaj, co macie ze sobą wspólnego!

1. JAK REAGUJESZ NA ŻYCIOWE NIEPOWODZENIA? a) Rzucam się w wir pracy. b) Zamykam się w sobie i nie chcę z nikim o tym rozmawiać. c) Dzwonię do najlepszej przyjaciółki lub przyjaciela.

2. GDY POJAWIASZ SIĘ NA SPOTKANIACH TOWARZYSKICH, TO: a) Starasz się być miła i taktowna dla wszystkich. b) Jesteś cicha, ale chętnie rozmawiasz z ludźmi. c) Jesteś duszą towarzystwa.

3. PRZYJACIELE MÓWIĄ O TOBIE, ŻE: a) Rozwiążesz każdy problem. b) Jesteś dobrym słuchaczem. c) Jesteś przebojowa i atrakcyjna.

4. O CZYM MARZYSZ? a) O prawdziwej miłości. b) O małym uroczym domku na wsi. c) O szczęśliwej rodzinie.

NAJWIĘCEJ A Jesteś Martą z „Gwiazdki z nieba” Charakterem przypominasz Martę. Jesteś spokojna, rozważ­ na, ale jednocześnie bardzo stanowcza. Mocno stoisz obiema nogami na ziemi, jednak niekiedy potrafisz dać unieść się emo­ cjom i namiętnościom, co powoduje, że dla niektórych jesteś zagadką nie do rozwiązania.

NAJWIĘCEJ B Jesteś Gabrysią z „Leśnej Polany” To właśnie z tą bohaterką masz najwięcej wspólnego.

Kochająca się rodzina to dla Ciebie gwarancja szczęścia na całe życie. Przyjaciółki uważają Cię za świetną towarzyszkę, ponieważ zawsze potrafisz wysłuchać drugiej osoby oraz udzielić trafnej rady. Nie lubisz mówić o swoich uczuciach, ale po pewnym czasie znajomości okazuje się, że jesteś przy­ jaciółką na całe życie.

NAJWIĘCEJ C Jesteś Adelą ze „Sklepiku z Niespodzianką” Jesteś przebojowa i atrakcyjna. Uwielbiasz błyszczeć w to­ 5. ZAPROSIŁAŚ DO SIEBIE PRZYJACIÓŁKI – warzystwie mężczyzn. Wszyscy uznają Cię za osobę bardzo JAK SIĘ PRZYGOTOWUJESZ? a) Zawsze masz coś w lodówce, więc jesteś przygotowana. pewną siebie, jednak w głębi duszy uważasz, że jest zupełnie b) Kilka dni wcześniej sporządzasz listę i robisz zakupy. inaczej. Cechuje Cię wielki temperament. Dzięki życzliwości c) W ostatniej chwili przygotowujesz zimne przekąski i krakersy. udaje Ci się utrzymywać dobre relacje z otoczeniem.

LUTY 2018 NR 1

11

Co warto przeczytać?

Seria Mazurska

Seria Kwiatowa

Seria z Kokardką

Seria Owocowa

Leśna Trylogia