Nowe przygody Bolka i Lolka. Domowi odkrywcy

LESZEK TALKO

Nowe przygody

Bolka i Lolka Domowi odkrywcy

Leszek Talko

Nowe przygody

Bolka i Lolka Domowi odkrywcy Ilustracje Małgorzata Grelewicz

Kraków 2016

Ilustracje Małgorzata Grelewicz Opieka redakcyjna Aleksandra Bisztyga, Anna Jacher Adiustacja Aurelia Hołubowska Korekta Janusz Krasoń Łamanie Piotr Poniedziałek

Copyright © for the text by Leszek Talko Copyright © for the characters of „Bolek i Lolek” by heirs of Ledwig, Lorek, Nehrebecki Copyright © for the Polish edition by SIW Znak sp. z o.o. 2016

ISBN 978-83-240-3932-6

Książki z dobrej strony: www.znak.com.pl Więcej o naszych autorach i książkach: www.wydawnictwoznak.pl Społeczny Instytut Wydawniczy Znak, 30-105 Kraków, ul. Kościuszki 37 Dział sprzedaży: tel. (12) 61 99 569, e-mail: czytelnicy@znak.com.pl Wydanie I, Kraków 2016 Druk i oprawa: Perfekt

Przygoda z Józiem

– I co my tu będziemy robić – westchnął ciężko Bolek, spoglądając za okno. Rzeczywiście, sytuacja nie wyglądała zachęcająco. Musieli spędzić całe trzy dni u kolegi i nie brzmiałoby to tak strasznie, gdyby nie to, że kolega mieszkał na wsi i Bolkowi nie przychodziło do głowy nic, co by mogli robić.

Właściwie to nawet gorzej niż na wsi. Wieś była przecież fajna i można było bawić się tam w wiele ekscytujących zabaw. Niestety, tu nie było wsi.

6

Zbyszek mieszkał bowiem w całkowitej głuszy, od najbliższej osady dzieliło ich kilka kilometrów, a jak okiem sięgnąć nie było żadnych ludzi ani – co gorsza – kolegów.

Spotkali się ze Zbyszkiem rok wcześniej na obozie sportowym i zaprzyjaźnili, bo nawet Bolek musiał przyznać, że Zbyszek był dobry w piłce nożnej, nieźle się z nim jeździło na rowerze i miał sporo pomysłów na zabawę.

Niestety, kiedy namawiali rodziców na wyjazd do kolegi, nie przyszło im do głowy, że mieszka on w takim miejscu. Po prostu odciętym od cywilizacji. Daleko nawet od sklepu, bo do najbliższego trzeba było jechać samochodem.

Najpierw zaprosili Zbyszka do siebie. Trochę się zdziwili, że kolega zachwycał się przez cały czas najzwyklejszymi rzeczami na świecie. Na przykład ciągle chciał jeździć tramwajem, a co w tym jest takiego atrakcyjnego? W końcu robi się to codziennie. Chociaż Bolkowi i Lolkowi z początku imponowało to, że gość tak się cieszy tramwajem, który jeździ pod ich oknami, i w ogóle wyznał już pierwszego dnia, że mógłby w tym tramwaju zamieszkać albo przynajmniej 7

rozbić namiot na przystanku – jednak szybko ich to znudziło.

Mimo to bardzo Zbyszka polubili. Pomijając może jego dziwną słabość do hot dogów, które – jak się okazało – po prostu uwielbiał i mógł jeść po kilka naraz, co chłopcy, choć sami je lubili, uznali jednak za sporą przesadę.

No a teraz wylądowali na końcu świata i zastanawiali się, co właściwie mają tam robić. Owszem, zabrali ze sobą jakieś gry, więc w najgorszym razie mogli spędzić te dni, grając w grę, którą właśnie odkryli. Bolkowi już się wydawało, że tak właśnie będzie, skoro okazało się, że na miejscu właściwie nie ma nic do roboty. Owszem, jest las, ale co właściwie mieliby robić w lesie? W sezonie mogliby ewentualnie nazbierać grzybów i jagód, ale – jak się dowiedzieli – teraz nie mogli na to liczyć.

Siedzieli więc na werandzie i zastanawiali się co dalej. Byli sami, bo mama Zbyszka musiała pojechać coś załatwić. Obiecała, że wróci jak najszybciej, ale do tego czasu chłopcy mają nie wychodzić z domu i pod żadnym pozorem nie robić niebezpiecznych rzeczy.

8

– Najgorsze jest to, że nawet nie ma żadnych niebezpiecznych rzeczy do robienia – jęknął Bolek.

– Może pogramy w piłkę? – zaproponował Zbyszek po chwili ciszy.

– Jak? Przecież tu są same drzewa – westchnął Bolek. – Widziałeś kiedyś boisko z drzewami?

– Nie, ale tu da się pograć – wyjaśnił Zbyszek.

9

W tym momencie między drzewami usłyszeli dziwne odgłosy przypominające szuranie.

– Wreszcie coś się dzieje. – Bolek zeskoczył z werandy i spojrzał dookoła. – Czas się rozejrzeć.

– Ale czy to nie będzie trochę niebezpieczne? – zauważył Lolek. – Bo jeśli chodzi o niebezpieczne rzeczy, to nie możemy ich robić.

– Skąd, to bardzo bezpieczne, prawda? – upewnił się Bolek, patrząc kątem oka na Zbyszka.

– No, bo ja wiem – zastanowił się chłopiec.

– A więc skoro nie, to ruszajmy – zakomenderował Bolek. – Ty idziesz z prawej strony. – Machnął ręką na brata. – Ty z lewej. – Kiwnął na Zbyszka.

– A ty? – nastroszył się Lolek.

– Ja koordynuję działania z tego miejsca. – Bolek tupnął nogą. – Wykonać. Sprawdzamy te dziwne szurania.

Kiedy Zbyszek i Lolek ruszyli w zarośla, Bolek zmarszczył brwi i wsłuchał się w dochodzące z lasu odgłosy.

Co to mogło być? Byłoby nieźle, gdyby był to, powiedzmy, yeti. Kto by nie chciał być odkrywcą człowieka śniegu. Szansa na to była jednak 10

niewielka, musiał to przyznać. Nie tylko dlatego, że nie było śniegu.

– Raportujcie, co widzicie – wrzasnął, zdając sobie sprawę, że szuranie ustało, a głosy Lolka i Zbyszka jakoś ucichły. Usłyszał to zawołanie w jakimś filmie i bardzo mu się spodobało. A sytuacja była – trzeba to przyznać – idealna, by go użyć.

Niestety, w lesie zaległa cisza, przerywana tylko głuchymi uderzeniami dzięcioła siedzącego na pobliskim drzewie i od godziny usiłującego dobrać się do jakiegoś smakowitego robaka.

Bolek westchnął ciężko. W filmach to się po prostu nie zdarzało. Wystarczyło wrzasnąć: „raportujcie”, a wszyscy natychmiast raportowali.

Dlaczego rzeczywistość nigdy nie mogła być podobna do fikcji? No, dlaczego?

Zadawanie sobie tego pytania do niczego jednak nie prowadziło. Bolek rozejrzał się szybko i chwycił za grabie. Nie wyglądały może na najlepszą możliwą broń, miały jednak solidny trzonek, no a poza tym w zasięgu wzroku nie było niczego innego, czym mógłby się posłużyć w przypadku nieoczekiwanego spotkania wroga.

To też różniło rzeczywistość od fikcji.

11

W każdym filmie, który widział, bohaterowie albo mieli już jakąś broń, albo znajdowali ją, gdy tylko rozejrzeli się dookoła. A tu: nic. Po prostu las, gałęzie, kilka krzeseł i stolik na werandzie.

Naprawdę, w takich warunkach bardzo trudno dokonywać jakichś odkryć.

Powoli ruszył przed siebie, rozgarniając krzaki trzonkiem od grabi. Właściwie grabie wcale nie były takie złe: gdyby się okazało, że nie grozi mu żadne niebezpieczeństwo, zawsze mógł powiedzieć, że niósł te grabie do składziku.

A w przypadku, powiedzmy, topora bojowego trudno byłoby się wykpić takim stwierdzeniem.

Szedł coraz wolniej, bo dziwne dźwięki stawały się coraz głośniejsze i przez moment Bolek zastanowił się, czy może nie należałoby wezwać posiłków.

Niestety, pomysł ten miał pewną wadę. Nie wiedzieć czemu we wszystkich książkach, które czytał, zawsze były jakieś posiłki. Wszystko jedno, czy chodziło tu o rycerzy gnających na swoich rumakach, czy o walczących kosmicznych pancernikach. Oni zawsze mieli jakieś posiłki.

Westchnął ciężko, no dobrze, zrobi jeszcze kilka kroków. Mocniej ujął trzonek grabi w dłonie, 12

zamknął oczy, policzył do trzech i z wrzaskiem skoczył na coś czającego się za krzakami.

– Ciszej – skrzywił się Lolek.

Zbyszek również spojrzał na Bolka z wyrzutem, a potem pokazał mu, co czaiło się za nimi.

– Bocian – westchnął Bolek. – Skąd go wzięliście?

– Stał tutaj, pewnie się zgubił – wyjaśnił Lolek.

– Jak to stał? – Bolek spojrzał z niedowierzaniem na brata. – Bocian stał sobie w lesie?

13

Jakie zwierzę lubi podkradać kanapki? Jakie skarby można znaleźć w ogródku? Do czego przydają się nowe buty?

Kto może wyłonić się z jeziora? I jak sprawić, żeby nagle w lodówce pojawił się ulubiony sernik? W domu i na podwórku, w mieście i na wsi – Bolek i Lolek zawsze świetnie się bawią.

Zupełnie nowe opowiadania o przygodach niesfornego duetu.

Poznaj wszystkie przygody Bolka i Lolka:

CENA 34,90 ZŁ