Marga Bult - Interview

In een klein café in de bossen van Oisterwijk spreken we met Marga Bult, de hoofdgast op ons Zomerfeest. Het werd een gesprek over Babe, haar solocarrière, het werken in de zorg en ouder worden.

“Ik ben geboren in Lattrop, een klein dorpje in Twente, met niet meer dan duizend inwoners. Een mooi kerkje in het centrum, een kruidenier op de hoek en ook nog een typisch plattelands schooltje. Al vanaf mijn 12e trad ik op, ik zong op bruiloften en verjaardagen. Toen ik een platencontract aangeboden kreeg stond het hele dorp op z’n kop. Vooral ook omdat wereldster Elvis Presley bij dezelfde platenmaatschappij zat. Dat gegeven maakte op mij als tiener, natuurlijk ook erg veel indruk”.

“Aansluitend ging ik bij diverse orkesten zingen. Voornamelijk bij Duitse bands omdat daar een swingende front zangeres heel apart was”. “Naast mijn muzikale escapades volgde ik een interne opleiding tot verpleegster in het Ziekenhuis in Oldenzaal. Het was een drukke tijd maar ik rondde de opleiding cum laude af.

Een van de orkesten waar ik in speelde was razend populair met soms wel drie tot vier optredens per week. Toen ik de kans kreeg om praktijkdocente te worden heb ik die kans met beide handen aangenomen. Met de reguliere werktijden als docente was de combinatie met optredens natuurlijk veel beter in te vullen dan als verpleegkundige met variabele werktijden”. Ook leek het mij enorm leuk om een deel van mijn kennis over te gaan dragen aan anderen. Het werd daardoor een win-win situatie.”

“Alles veranderde toen ik Peter Koelewijn tegenkwam en hij me vroeg of ik auditie wilde doen voor de al razend bekende meidengroep Babe. Babe was op dat moment op zoek naar een nieuwe solozangeres. Ik deed auditie en tot mijn verbazing werd ik uit al die meiden gekozen! Ik weet nog heel goed dat hij me op Tweede Kerstdag 1981 belde en vertelde dat de keus op mij gevallen was. Ik was dolblij en vroeg hem naïef: ‘Hoeveel werk is Babe dan eigenlijk?’ Ik verkeerde toen nog in de veronderstelling dat de verpleging, het zingen bij het Duitse orkest en Babe te combineren zou zijn. Peter vertelde me dat het toch wel eens behoorlijk druk kon gaan worden…

‘Ik werd gevraagd voor Babe, maar ik wilde dan wel gewoon verpleegster blijven!’

Wat staat je het meest bij van jouw carrière in de zorg?

“Vanaf het moment dat ik praktijkdocent werd, had ik normale diensten, dus altijd om kwart over zes klaar. De orkestbus pikte mij dan bij het ziekenhuis op, om ons naar een optreden te rijden. Ik had mijn broodtrommeltje bij me, zodat ik snel wat kon eten. Op de locatie hielp ik met het opbouwen en om 01.00 uur ’s nachts natuurlijk ook met afbreken! We verdienden ongeveer 20 gulden per persoon per optreden”. Soms was de combinatie verpleegkundige en zangeres ook wel erg confronterend. Binnen 24 uur kwam ik met groot verdriet en grote vreugde in aanraking. Tussen zorg en entertainment zijn er best wel raakvlakken omdat je bij zowel het één als bij het ander een bijdrage levert aan het welzijn en het welbevinden van anderen.

63 jaar en kijk haar stralen!?

Kunnen we stellen dat de zorg voor jou een soort roeping was?

Ja, dat denk ik wel. Na mijn actieve zorg periode ben ik ook als artiest, wel steeds met zorg bezig geweest. Zoals bijvoorbeeld het optreden in verzorging- en verpleeghuizen voor omroep Max. Ik geniet daar met volle teugen van. Of mijn functie in de Raad van Toezicht bij het verpleegtehuis van Jan Slagter (Het Ben Oude NijHuis in Rotterdam). Bij RTV Oost werk ik inmiddels al 30 jaar. Ik heb daar ook seizoenen lang medische programma’s voor radio geproduceerd en gepresenteerd. Dochter Jill is ook verpleegkundige. Tot een half jaar geleden heeft zij haar werk gecombineerd met aanvullende opleidingen en studies. Als zij me wel eens vroeg om haar te overhoren, dan deed ik dat met veel plezier. Daarnaast helpt het ook dat ik het erg interessant vind om me in diverse aspecten van de zorg te verdiepen, waardoor je veel te weten komt over bepaalde ziektes en processen.

‘Ik heb geleerd voor anderen te zorgen. Dat komt in elk vak van pas!’

Mijn werk is divers en dat maakt het extra het leuk! Ik geniet ervan om bij de Toppers in de Arena te staan maar ook om een evenement te presenteren. Zingen tijdens een bruiloftsfeest vind ik zo ontzettend dankbaar en leuk maar voor een optreden tijdens de GayPride ga ik ook ‘all the way’.

Waarom ben jij ambassadrice van de Stichting Alzheimer Nederland geworden?

Mijn vader, die vijf jaar geleden is overleden, had Alzheimer. Mijn familie en ik ervoeren het ziekteproces als erg ingrijpend voor natuurlijk de patient maar ook voor de mensen eromheen. Ik besloot toen om de ervaringen van mijn familie en van mij, met anderen te delen. Na een interview dat ik gaf bij Knevel en van den Brink werd ik door Alzheimer Nederland benaderd. Zij vonden het bijzonder dat ik daar openlijk over sprak. Als ambassadrice heb ik mij toen aan Alzheimer Nederland verbonden en o.a. veel optredens in Alzheimer Cafés gegevens. In een speciaal programma’s combineerde ik toegankelijke muziek met mijn persoonlijke ervaringen met de ziekte. Die formule kreeg in het land veel waardering. Aan het verkrijgen van meer openheid (ook door BN’ers) hoop ik daardoor mijn steentje bijgedragen te hebben. In ieder geval is er anno nu veel meer aandacht voor onderwerpen als Alzheimer en Dementie.

Waarom in combinatie met muziek? Wat is de meerwaarde?

Muziek stimuleert de geest en laat mensen terugdenken aan mooie dingen die ze hebben meegemaakt. Muziek maakt, zeker bij Alzheimer patiënten, herinneringen los en zorgt voor associaties met dat deel van de hersenen, waar dat, bijna onbereikbaar, opgeslagen ligt. Voordat onderzoeken uitwezen dat muziek bevorderlijk was voor deze doelgroep, voelde ik dit al diep van binnen. Ik had het gezien bij mijn opa en mijn vader. Muziek wrikte iets los dat structureel vast leek te zitten.

Tijdens een optreden in een verpleegtehuis begon een mevrouw tijdens het lied ‘Edelweiss’ intens te huilen. Na afloop vertelde een verpleegster mij, dat dat kwam omdat die mevrouw Oostenrijkse was. Het waren gelukstranen omdat Edelweiss de sleutel was geweest die haar geheugen weer even toegankelijk had gemaakt…

Je treedt veel op voor ouderen, ben je daardoor zelf ook bewuster bezig met ouder worden?

Jazeker, ik streef ernaar om op een leuke manier en natuurlijke manier oud te worden. Vanochtend keek ik nog in de spiegel en dacht ik bij mezelf: ‘goh ik had vroeger alleen wat mascara en een klein beetje lipgloss nodig’ en Marga was in een paar minuten klaar. Het duurt nu toch echt wel wat langer moet ik eerlijk toegeven.

‘Iedereen denkt dat ik blond ben, maar ik ben stiekem gewoon hartstikke grijs!’

Ik scrub mijn huid regelmatig en ben een echte ‘doe-het-zelver’ op het gebied van uiterlijk. Mijn haarkleur is echt. Iedereen denkt dat het blond is, maar stiekem ben ik gewoon al jaren hartstikke grijs. Overdag draag ik het meestal in een klem en dus vrij nonchalant. Maar op de bühne vind ik het prettig om het te los te dragen zodat het lekker swingt als ik beweeg.

Verder probeer ik gezond te leven en let ik op mijn voeding. Het helpt wel dat ik meer van de hartige tussendoortjes ben dan van de zoete. Maar niet uitsluitend. Ik kan ook mega van een frietje genieten, of van warme kersen met ijs of van Bossche Bollen. Het gaat om de balans denk ik zelf. Maar de eerlijkheid gebied te zeggen dat ik de bouw en de genen van mijn vader heb. Een lange, slanke man, met een conditie van een paard!

‘Mijn moeder maakte vroeger altijd een beweging, ze zei dan: ‘dat is goed voor je borstspieren kind!’ ze drukte dan haar beide handen zo hard mogelijk tegen elkaar aan.

‘Ik zit in de herfst van mijn leven, maar denk maar niet dat ik me zo voel!’

Wat is jouw visie op ouder worden?

Ik ben 63 en ik voel me prima! Je gezondheid is je grootste goed en dat besef ik elke dag. Door mijn verpleegkundige achtergrond ben ik me erg bewust van de vergankelijkheid van het leven. Onze dochter Jill heeft dat ook. Daardoor komt het denk ik ook, dat je altijd oog hebt voor en rekening houdt met de noden van anderen. En daar voel ik me prima bij!

Ik ken natuurlijk ook vakgenoten die in een sprookje van glitter en glamour lijken te leven. Alles is dan leuk en onbekommerd. Vanuit die “Way of Life” is de confrontatie met plotselinge ziektes of overlijden in je omgeving keihard. Dan hoor ik wel eens: ‘ik snap nu pas waar het in het leven om gaat’.

Toen je bij ons optrad genoten niet alleen onze gasten, maar jij ook. Waar geniet je dan van?

Elk optreden moet een feest zijn. Natuurlijk voor het publiek, maar ook voor mij.

Ik zing nu liedjes waarvan ik vroeger dacht dat ik ze nooit zou zingen. Maar als ik merk wat ‘Tulpen uit Amsterdam’ met het publiek doet, welke herinneringen en emoties het oproept, dan is mijn missie geslaagd. Voordat ik ga, doe ik meestal nog een ‘Meet & Greet’ met het publiek. Foto’s en handtekeningen… En ook daar weer die enorme dankbaarheid. Op het moment dat je jezelf bewust bent van het leven denk je: ‘Het zal je maar overkomen!’ Het is geen vanzelfsprekendheid dat we allemaal gezond oud mogen worden.

Ik zit ook in de herfst van mijn leven, al voelt dat echt niet zo, maar ook ik hoop er natuurlijk nog een hele mooie winter achteraan te plakken. Maar at the end zijn we allemaal mensen van een dag.

Je bent bewust bezig met je gezondheid, wat doe je allemaal?

Ik slik dagelijks gezonde supplementen. Zo ben ik gek op vitamine C en dan de 1000 mg variant, het is super goed voor je afweersysteem en dat draagt eraan bij, dat ik me grotendeels fit voel. Baat het niet dan schaadt het niet. Daarnaast slik ik veel Multi-vitamines en van tijd tot tijd ook vitamine D.

Mijn scheiding en alles wat volgde, was een moeilijke periode met niet alleen een psychisch maar ook een behoorlijk fysieke belasting. Nu alles zich weer enigszins lijkt te stabiliseren heb ik gelukkig, ondanks veel tegenslagen op allerlei terreinen (6 tot 7 maanden uit de running zijn vanwege een gebroken heup) de ballen aardig in de lucht kunnen houden, zoals de aandacht voor mijn moeder, mijn kinderen en iedereen van wie ik hield. Maar ik heb ook tegen mezelf gezegd: ‘Marga, het is nu ook tijd dat je aan jezelf denkt!’ We zijn, ondanks tegenslagen, altijd een hecht gezin gebleven.

Om eerlijk te zijn heb ik wel één verschrikkelijke ‘guilty pleasure’, dat is een sigaret van tijd tot tijd. Ik wil graag stoppen, maar ik merk dat roken mij in periodes van stress enorm helpt om tot rust te komen. Ik hou van tuinieren. Het helpt me om in drukte mijn geest leeg te maken. Soms zit ik dan lekker in het zonnetje in de tuin en dan steek ik toch dat ene sigaretje op, vaak in combinatie met een kop koffie. (Marga lacht: ‘Ja, want koffie is bewezen effectief tegen Alzheimer, zo maakt het mijn slechte gewoonte toch nog een beetje goed!’) Ze vervolgt: ‘Met het sigaretje en de koffie in mijn hand kijk ik dan naar mijn prachtig gesnoeide buxushaag, wat een werk, denk ik dan, maar wat mag ik toch van geluk spreken dat ik hiervan kan genieten!’