D1.2 A ball for all unified fairytale EN GR ES TR

A BALL FOR ALL// A fairy tale

Everybody knew that Vera loved football. But one day she returned from training feeling very gloomy.

‘What’s the matter?’ asked Vera’s mother.

Vera pushed her afternoon snack away, folded her arms, and said sadly, ‘A blind kid has come to school, Lukas. At lunchtime, while we were all playing together, Lukas sat on the sideline because he couldn’t play football with us.’

‘Oh, but I’m sure that Lukas can play all sorts of other games,’ said her mother.

‘No, you don’t understand, Mum. Of course Lukas can play all sorts of other games.

But his favourite game is football, and he can’t play it. When I saw him on the sideline, I went up to him and he told me how he loves football just as much as I do.

At home he plays with a big ball that has little bells inside it. But he’s not allowed to bring the ball to school because it’s for grown-ups and it’s too big and heavy and it might injure us. Why isn’t there a lighter ball that he can hear so that Lukas can play with us?’ asked Vera, and folded her arms again.

‘Go and do your homework now and we will think of something,’ said her mother, pushing Vera’s afternoon tea of biscuits and milk back towards her.

‘Vera?’

It was early in the morning. Vera heard her mother as if it was a dream.

‘Wake up, sweetheart, I have news for you.’

‘Mum, what time is it?’ asked Vera, opening her eyes.

Vera looked at the alarm clock next to her. It was six in the morning.

‘Mum, why did you wake me up at the crack of dawn?’ she shouted, pulling the covers back over her head. ‘Today is the big final and I have to be rested.’

‘Because I have a surprise for you,’ said her mother, pulling the covers back down.

‘Get up. We are going to visit Grandpa Ilias before we go to school.’

‘Why?’ wondered Vera, not really understanding what was going on.

‘You’ll see,’ said her mother, and Vera saw a sparkle in her eyes that made Vera jump out of bed and get dressed quickly.

Soon they were at Grandpa Ilias’ house. Actually, they were in Grandpa’s workshop, which was next to his house. Vera jumped up and sat on her Grandpa’s work bench, as she liked to do. She loved watching her grandfather work on things. She loved

Grandpa Ilias because he had taught her to love football. In fact, he used to be a goalkeeper when he was young.

‘Honey, your mother told me that you’re facing a problem at school. Is that right?’

‘Yes,’ said Vera, ‘My friend Lukas…’

‘Yes, yes, I know. Your mum told me on the phone,’ responded Grandpa softly. ‘Do you know, Vera, if a problem has a solution, then it’s not actually a problem!’

‘What on earth are you talking about, Grandpa?’ asked Vera, quizzically.

‘I mean, darling girl, that I have found a solution to your problem,’ he said holding up a beautiful, leather football.

‘But Grandpa, I have a ball just like that one. How will that solve our problem?’ responded Vera, disappointed.

‘Don’t jump to conclusions, little one,’ said Grandpa as he kicked the ball along the ground.

The ball made a funny noise, as if there were lots of little bells inside it. It sounded just like Christmas.

‘Oh my goodness, Grandpa! Lukas told me about that kind of ball,’ said Vera.

‘Exactly,’ explained Grandpa. ‘There are lots of balls that can be used for blind people to play football but they are very big and heavy, so I thought I would make a ball that is much smaller and lighter so that blind children can play. Then you can all play together!’

‘Grandpa, you’re a genius,’ said Vera, shaking the bells so she could hear them jingle.

‘It still needs a few improvements,’ said Grandpa, looking at the ball. ‘I will bring it to the game this afternoon. I promise.’

At last, it was time for the school football championship. Vera and her team really wanted to win and were feeling anxious. Lukas was sitting on the bench with his schoolmates who were describing what was happening in the game to him. It was a truly exciting game. And Vera was trying her hardest but she was wondering why her Grandpa was nowhere to be seen. Would he get here on time? Would Lukas get a chance to play even for a little bit?

It was the final minute of the game and the score was 3-3. Everyone was sitting on the edge of their seats. And then the referee awarded a penalty to Vera’s team at the most crucial moment: the last minute. Suddenly the whole stadium went quiet.

And, at that very moment, Vera saw her Grandpa, out of breath from running, with the ball in his hands.

‘Yay!’ shouted Vera. And then she had a crazy idea. She ran to the coach and whispered in her ear. The coach smiled and then went to the referee to tell him something.

‘This seems like a normal ball to me,’ said the referee, clearly feeling happy, ‘except that it’s smaller, lighter and, most importantly, it’s the kind of ball Lukas can play with.’

The coach approached Lukas and asked him if he wanted to take the penalty. You bet he did! He had been waiting for a chance like this all his life!

‘I just need to know where the sides of the goal are.’ He told Vera.

Vera whistled to get Mythos, her dog, to go behind the goal post.

‘Mythos, you know what to do, don’t you?’

Mythos barked ‘Woof!’ He knew exactly what to do.

The referee placed the ball in front of Lukas on the ground. Mythos ran to the left side of the goal and barked. Then he ran to the right side of the goal and barked again. And then he ran to the middle of the goal post and barked as loud as he could.

Lukas took a big breath. He heard the bells jingle at the tip of his shoe, and took a shot.

‘Goal!’ shouted the whole crowd in the stadium as the ball tore through the net.

‘Goal!” shouted the coach, the coach of the other team, the players of both teams, Grandpa, Vera’s mother, and all the parents and the children who were watching.

‘Goal!’ barked Mythos.

At that moment, no one was thinking about the teams in the competition. Everyone was happy that Lukas had finally managed to play his favourite game, and that he had scored the goal he had been dreaming about his whole life. All because of Vera’s care, and her mother’s understanding, and her grandfather’s help and everyone’s support.

‘Goal!’ you would have shouted too, if you were there. Because it’s the most beautiful thing in the world when children can play together with a ball.

ΤΙΤΛΟΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ: «ΜΙΑ ΜΠΑΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ»

‘Ολοι γνώριζαν πως η Βέρα τρελαινόταν για το ποδόσφαιρο! Εκείνη την ημέρα, μετά την προπόνησή της, η Βέρα γύρισε στο σπίτι απογοητευμένη. -Τί έχεις, Βέρα, τη ρώτησε η μητέρα της. Η Βέρα έσπρωξε το πιάτο με το απογευματινό της κολατσιό, σταύρωσε τα χέρια πάνω στο τραπέζι και είπε με λυπημένο ύφος: –Μαμά, ήρθε στο σχολείο ένα τυφλό παιδί. Ο Λουκάς. Και στο διάλειμμα, που παίζαμε όλοι μαζί, ο Λουκάς καθόταν μόνος του παράμερα γιατί δεν μπορούσε να παίξει μαζί μας μπάλα. -Ω! Είμαι σίγουρη πως ο Λουκάς μπορεί να παίξει ένα σωρό άλλα παιχνίδια, είπε η μαμά. -Αχ, δεν καταλαβαίνεις, αποκρίθηκε η Βέρα. Φυσικά και ο Λουκάς παίζει ένα σωρό άλλα παιχνίδια, αλλά το αγαπημένο του είναι το ποδόσφαιρο, που όμως δεν μπορεί να παίξει, μαμά. Όταν τον είδα έτσι πήγα και του μίλησα και μου τα είπε όλα. Πως αγαπά πολύ το ποδόσφαιρο όπως κι εγώ και πως στο σπίτι του παίζει με μια μεγάλη μπάλα που μέσα έχει κάτι κουδουνάκια, αλλά επειδή είναι για μεγάλους δεν του επιτρέπεται να τη φέρει στο σχολείο, γιατί είναι μεγάλη και βαριά και μπορεί να χτυπήσουμε. Μα γιατί να μην υπάρχει μια πιο ελαφριά μπάλα, να ακούγεται, για να μπορεί να παίξει ο Λουκάς μαζί μας, είπε η Βέρα και ξανά βούλιαξε ανάμεσα στα χέρια της. -Πήγαινε τώρα να κάνεις τα μαθήματά σου και θα σκεφτούμε τι θα κάνουμε, της είπε η μαμά της και ξανά έσπρωξε μπροστά της τα μπισκοτάκια με το γάλα που είχε για απογευματινό.

-Βέρα; Άκουσε τη μαμά της σαν σε όνειρο, το πρωί. –Ξύπνα, μωρό μου, σου έχω νέα! -Μα τι ώρα είναι, μαμά; είπε η Βέρα αγουροξυπνημένη. Κοίταξε το ξυπνητήρι δίπλα της. Ήταν 6 το πρωί!

-Μα μαμά, γιατί με ξύπνησες από τα χαράματα; Φώναξε και ξανακουκουλώθηκε κάτω από τα σκεπάσματα. -Σήμερα είναι ο μεγάλος τελικός και πρέπει να είμαι ξεκούραστη! -Γιατί σου έχω μια έκπληξη, είπε η μαμά και τράβηξε το πάπλωμα. -Σήκω! Θα κάνουμε μια πρωινή επίσκεψη στον παππού Ηλία, πριν πάμε στο σχολείο. Γιατί; απόρησε η Βέρα μη μπορώντας να καταλάβει τι γίνεται. -Θα δεις, είπε η μαμά και η Βέρα είδε στα μάτια της μια λάμψη που την έκανε να πεταχτεί από το κρεββάτι και να τρέξει να ντυθεί. Σε λίγη ώρα ήταν στο σπίτι του παππού. Στο εργαστήριο του παππού Ηλία, για την ακρίβεια, που βρισκόταν δίπλα από το σπίτι του. Η Βέρα πήδηξε στον πάγκο εργασίας του παππού της, όπως συνήθως της άρεσε να κάνει. Τρελαινόταν να βλέπει τον παππού της να μαστορεύει. Τον αγαπούσε πολύ τον παππού Ηλία, γιατί ήταν εκείνος που της έμαθε να αγαπά το ποδόσφαιρο. Μάλιστα, ήταν και ο ίδιος τερματοφύλακας στα νιάτα του. -Η μαμά σου μου είπε πως αντιμετωπίζεις ένα πρόβλημα στο σχολείο, λουλουδάκι μου, έτσι δεν

είναι; -Ναι, απάντησε η Βέρα. -Ο φίλος μου, ο Λουκάς… -Ναι ναι, ξέρω μου τα είπε όλα η μαμά σου στο τηλέφωνο, της είπε απαλά ο παππούς. –Ξέρεις, Βέρα, όταν ένα πρόβλημα δεν έχει λύση τότε δεν είναι πρόβλημα! -Τι εννοείς, παππού; ρώτησε η Βέρα γεμάτη απορία.

-Πως σου βρήκα λύση στο πρόβλημά σου, γλυκό μου κορίτσι, απάντησε και της έδειξε μια ωραία δερμάτινη μπάλα ποδοσφαίρου.

-Μα τέτοια μπάλα έχω κι εγώ παππού, πώς θα μας λύσει αυτή η μπάλα το πρόβλημα; έκανε η Βέρα απογοητευμένη. -Μη βιάζεσαι, μικρή μου, είπε ο παππούς και με μια κίνηση την κλώτσησε μπροστά του. Η μπάλα τότε έκανε έναν περίεργο θόρυβο, σαν να είχε ένα σωρό κουδουνάκια μέσα. -Ω! μου μίλησε ο Λουκάς για μια τέτοια μπάλα, είπε η Βέρα. –Ακριβώς, της εξήγησε ο παππούς. Υπάρχουν μπάλες που χρησιμοποιούνται στο ποδόσφαιρο τυφλών, αλλά είναι πολύ μεγάλες και πολύ βαριές. Έτσι λοιπόν σκέφτηκα να φτιάξω μια πολύ μικρότερη και πολύ ελαφρύτερη μπάλα για όλα τα τυφλά παιδιά. Για να μπορείτε να παίζετε όλοι μαζί! –Παππού, είσαι ιδιοφυία, είπε η Βέρα και κούνησε τη μπάλα για να ακούσει ξανά το γκλιν – γκλον της μπάλας. -Θέλει μερικές τροποποιήσεις, είπε ο παππούς κοιτάζοντας τη μπάλα. Το απόγευμα θα τη φέρω εγώ ο ίδιος στον αγώνα όσο πιο γρήγορα γίνεται. Η μεγάλη ώρα έφτασε για τον τελικό του σχολικού πρωταθλήματος. Έπρεπε να κερδίσουν οπωσδήποτε αυτόν τον αγώνα και η αγωνία είχε χτυπήσει κόκκινο. Ο Λουκάς καθόταν στον πάγκο, μαζί με τον σκύλο οδηγό τον Μύθο, και οι συμμαθητές του του περιέγραφαν τις φάσεις του αγώνα. Και η αλήθεια είναι πως ο αγώνας ήταν συναρπαστικός και η Βέρα έβαζε όλα τα δυνατά της. Η αγωνία της όμως για τον παππού που δεν φαινόταν πουθενά την έκανε πολύ ανήσυχη! Θα κατάφερνε ο παππούς να φτάσει εγκαίρως; Θα μπορούσε ο Λουκάς να παίξει, έστω για λίγο; Ο αγώνας έφτασε στο τελευταίο λεπτό και το σκορ ήταν 3-3. Η αγωνία είχε κορυφωθεί. Ο διαιτητής σφύριξε ένα πέναλτι για την ομάδα της Βέρας στο πιο κρίσιμο σημείο. Στο τελευταίο λεπτό! Μια ξαφνική ησυχία επικράτησε σε όλο το γήπεδο. Και τότε η Βέρα είδε τον παππού Ηλία να τρέχει λαχανιασμένος με τη μπάλα στα χέρια! -Νααααιιιιιιιιιι! φώναξε η Βέρα. Εκείνη τη στιγμή τής ήρθε μια τρελή ιδέα! Έτρεξε στην προπονήτρια και της ψιθύρισε στο αυτί! Η προπονήτρια χαμογέλασε, έτρεξε στον διαιτητή και κάτι του είπε. -Μου φαίνεται μια φυσιολογική μπάλα, μόνο που είναι μικρότερη και ελαφρύτερη! Και το σπουδαιότερο είναι πως με αυτή την μπάλα μπορεί να παίξει και ο Λουκάς, είπε ο διαιτητής εμφανώς χαρούμενος.

Η προπονήτρια πλησίασε τον Λουκά και τον ρώτησε αν ήθελε να χτυπήσει το πέναλτι. Φυσικά και ήθελε. Όλη του τη ζωή το περίμενε.

-Χρειάζομαι μόνο κάποιον για να καταλάβω το δεξιά και το αριστερά, είπε στη Βέρα. Τότε, με ένα σφύριγμα, φώναξε το Μύθο πίσω από την εστία. –Μύθο, ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, έτσι δεν είναι; τον ρώτησε. -Γαβ γαβ, απάντησε ο Μύθος που ήξερε ακριβώς τι έπρεπε να κάνει. Ο διαιτητής έστησε τη μπάλα στα πόδια του Λουκά και ο Μύθος έτρεξε αριστερά, έκανε ένα γαβ, έτρεξε δεξιά, έκανε ένα δεύτερο γαβ και μετά στήθηκε στο κέντρο της εστίας και γαύγισε με όλη του τη δύναμη. Ο Λουκάς πήρε μια βαθιά αναπνοή, άκουσε τα κουδουνάκια να ηχούν στην άκρη του παπουτσιού του και χτύπησε το πέναλτι.

-Γκοοοοοοοοοοοοοοοολλλλλλλλλ, φώναξε όλο το γήπεδο με μια φωνή την ώρα που η μπάλα έσχισε τα δίχτυα! –Γκοοοολλλ, φώναξε και η προπονήτρια, και ο προπονητής της άλλης ομάδας, και οι παίκτες και των δύο ομάδων, και οι γονείς και τα παιδιά και ο παππούς και η μαμά της Βέρας και όλο το σχολείο. –Γκοοοολ, φώναξε και ο Μύθος στη γλώσσα του, γαυγίζοντας! Γιατί εκείνη τη στιγμή κανείς δεν σκεφτόταν τις ομάδες και τον ανταγωνισμό. Όλοι ήταν χαρούμενοι που ο Λουκάς είχε παίξει επιτέλους το αγαπημένο του ποδόσφαιρο κι έβαλε το γκολ που ονειρευόταν μια ζωή. Χάρη στην ευαισθησία της Βέρας, την κατανόηση της μαμάς της, τη βοήθεια του παππού της και τη συμπαράσταση όλων. Γκοοοολ θα φωνάζατε κι εσείς αν ήσασταν εκεί, γιατί το να μπορούν όλα τα παιδιά να παίζουν μαζί, είναι το πιο υπέροχο πράγμα σε ολόκληρο τον κόσμο.

UN BALÓN PARA TODOS

Todos sabían que a Vera le encantaba el fútbol, pero un día volvió del entrenamiento sintiéndose muy triste.

—¿Qué ocurre? —preguntó la madre de Vera.

Vera empujó su merienda hacia delante, cruzó los brazos y dijo tristemente:

—Un niño ciego ha venido a la escuela, Lukas. En el recreo, cuando todos estábamos jugando juntos, Lukas se sentó fuera del campo porque no podía jugar al fútbol con nosotros.

—Bueno, pero seguro que Lukas puede jugar a todo tipo de juegos —dijo su madre.

—No, no lo entiendes, mamá. Claro que Lukas puede jugar a todo tipo de juegos. Pero su juego favorito es el fútbol, y no puede jugarlo. Cuando lo vi en la línea me fui hacia él y me dijo cuánto le gusta el fútbol como a mí. En casa juega con un balón grande que tiene cascabeles dentro. Pero no le dejan traer el balón a la escuela porque es para mayores, muy grande y pesado y podría lastimarnos. ¿Por qué no hay un balón que sea más ligero qué él pueda escuchar para que Lukas pueda jugar con nosotros?

—preguntó Vera mientras cruzaba sus brazos de nuevo.

—Ve a hacer tus deberes ahora y ya pensaremos en algo… —dijo su madre, empujando su merienda de galletas y leche hacia ella de nuevo.

—¿Vera? —Era temprano por la mañana. Vera escuchó a su madre como si fuese un sueño. ¡Despierta, cariño, tengo noticias para ti!

—Mamá, ¿qué hora es? —preguntó Vera abriendo sus ojos… luego miró el despertador que estaba a su lado. Eran las seis de la mañana.— Mamá, ¿por qué me despiertas al amanecer? —Gritó, tirando de la colcha por encima de su cabeza— ¡Hoy es la gran final y tengo que descansar!

—Porque tengo una sorpresa para ti —dijo su madre, tirándole de nuevo de la colcha.- Levántate. Vamos a ver al abuelo Elías antes de ir a la escuela.

—¿Por qué? —preguntó Vera, sin entender muy bien qué pasaba.

—Ya verás —dijo su madre.

Y Vera vio un brillo en sus ojos que le hizo saltar de la cama y vestirse rápidamente.

Pronto llegaron a casa del abuelo Elías. En verdad estaban en el taller del abuelo, que estaba al lado de su casa. Vera saltó y se sentó en la silla de trabajo de su abuelo, como le gustaba hacer. Le encantaba verle trabajar en sus cosas. Le gustaba el abuelo Elías porque él le había enseñado a amar el fútbol. De hecho, él era portero cuando era joven.

—Cariño, tu madre me ha dicho que tienes un problema en el colegio. ¿Es correcto?

—Sí —dijo Vera— Mi amigo Lukas…

—Sí, sí, lo sé. Tu madre me lo dijo por teléfono —respondió el abuelo tranquilamente— ¿Sabes Vera? Si un problema tiene una solución ¡entonces no es un problema!

—¿De qué diantres estás hablando, abuelo? —preguntó Vera extrañada.

—Quiero decir, querida niña, que he encontrado una solución a tu problema —dijo sujetando un precioso balón de cuero.

Pero Abuelo, yo tengo un balón justo como ese. ¿Cómo va a solucionar mi problema?—respondió Vera desilusionada.

—No saques conclusiones, pequeña. — Dijo el abuelo mientras golpeaba el balón en el suelo.

El balón hizo un sonido gracioso, como si hubiese pequeños cascabeles dentro. Sonaba como a Navidad.

—¡Dios mío, Abuelo! Lukas me habló de este tipo de balón —dijo Vera.

—Exacto —exclamo el abuelo— Hay muchos balones que pueden usar las personas ciegas para jugar al fútbol, pero son muy grandes y pesados, así que pensé en hacer un balón que fuese más pequeño y ligero para que los niños ciegos puedan jugar. ¡Ahora podéis jugar todos juntos!’

—¡Abuelo, eres un genio! —dijo Vera moviendo los cascabeles para escucharlos resonar.

—Todavía necesita algunas mejoras —dijo el abuelo, mirando el balón.— Esta tarde lo llevaré al partido. Lo prometo.

Por fin llegó el día del campeonato de fútbol del colegio. Vera y su equipo querían ganarlo y se sentían ansiosos. Lukas y su perro guía, Mythos, estaban sentados en el banquillo con los compañeros de Lukas que le estaban describiendo lo que ocurría en el partido. Estaba siendo un partido muy emocionante. Vera lo hizo lo mejor que pudo, pero se preguntaba por qué su abuelo no aparecía. ¿Llegaría a tiempo?, ¿tendría Lukas la oportunidad de jugar, aunque fuera poco tiempo?

Era el minuto final del partido y el resultado era 3-3. Estaba todo el mundo sentado en el borde de sus asientos. Entonces el árbitro pitó un penalti para el equipo de Vera en el momento más crucial del partido: el último minuto. De repente, el estadio entero se quedó en silencio. Y en ese mismo momento Vera vio a su abuelo sin aliento por venir corriendo con el balón en sus manos.

—¡Sí! —gritó Vera.

Entonces tuvo una idea alocada. Corrió a la entrenadora y le susurró al oído. La entrenadora sonrió y entonces fue al árbitro para decirle algo.

—Me parece que es un balón normal —dijo el árbitro sintiéndose feliz claramente — salvo que es más pequeño, más ligero y lo que es más importante, es el tipo de balón con el que Lukas puede jugar.

La entrenadora se acercó a Lukas y le preguntó si quería tirar el penalti. ¡Claro que quería! ¡Llevaba esperando esta oportunidad toda su vida!

—Solo necesito saber dónde están los extremos de la portería —le dijo a Vera.

Vera chifló para que Mythos, el perro guía de Lukas, fuera detrás de la portería.

—Mythos, tú sabes lo que hacer, ¿no?

Mythos ladró, ‘¡Guau!’ Sabía exactamente qué hacer.

El árbitro colocó el balón delante de Lukas sobre el césped. Mythos corrió al poste izquierdo de la portería y ladró. Luego corrió al poste derecho y ladró de nuevo. Y luego, corrió hacia el centro de la portería y ladró tan alto como pudo.

Lukas respiró hondo. Oyó los cascabeles sonar en la punta de su zapato y golpeó el balón.

—¡Gol! —gritó la multitud en el estadio mientras el balón se estrellaba en la red.

—¡Gol! —gritó la entrenadora, el entrenador del otro equipo, los jugadores de ambos equipos, el Abuelo, la madre de Vera y todos los padres, madres y niños y niñas que estaban viendo el partido.

—¡Gol! —ladró Mythos.

En ese momento, nadie pensaba sobre los equipos de la competición. Todos estábamos contentos de que Lukas por fin hubiera conseguido jugar a su juego favorito y de que hubiese marcado el gol con el que había soñado toda su vida. Todo gracias a la atención de Vera, a la comprensión de su madre, a la ayuda de su abuelo y al apoyo de todos.

«¡Gol!», habrías gritado tú también si estuvieses allí. Porque es lo mejor del mundo cuando los niños pueden jugar juntos con un balón.

HERKES İÇİN BİR TOP// Bir peri masalı

Herkes Vera'nın futbolu sevdiğini biliyordu . Ama bir gün antrenmandan çok üzgün bir halde döndü.

'Sorun ne?' Vera'nın annesine sordu.

Vera öğleden sonra atıştırmalıklarını bir kenara itti, kollarını kavuşturdu ve üzgün bir şekilde şöyle dedi: "Okula kör bir çocuk geldi, Lukas." Öğle yemeğinde hepimiz birlikte oynarken Lukas bizimle futbol oynayamadığı için kenarda oturdu.'

"Ah, ama Lukas'ın başka türlü oyunlar da oynayabileceğine eminim" dedi annesi.

'Hayır anlamıyorsun anne. Elbette Lukas her türlü oyunu oynayabilir. Ama en sevdiği oyun futboldur ve oynayamaz. Onu kenarda gördüğümde yanına gittim ve o da futbolu benim kadar sevdiğini anlattı. Evde içinde küçük çanlar bulunan büyük bir topla oynuyor. Ancak topu okula getirmesine izin verilmiyor çünkü top yetişkinlere yönelik, çok büyük ve ağır ve bize zarar verebilir. Lukas'ın bizimle oynayabilmesi için neden duyabileceği daha hafif bir top yok?' diye sordu Vera ve kollarını tekrar kavuşturdu.

Annesi, Vera'nın bisküvi ve sütten oluşan ikindi çayını ona doğru iterek, "Şimdi git ve ödevini yap, biz de bir şeyler düşünelim" dedi.

'Vera' mı?'

Sabahın erken saatleriydi. Vera annesini sanki bir rüyaymış gibi duydu.

'Uyan tatlım, sana haberlerim var.'

'Anne, saat kaç?' diye sordu Vera gözlerini açarak.

Vera yanındaki çalar saate baktı. Saat sabahın altısıydı.

'Anne, beni neden şafak vakti uyandırdın?' diye bağırdı, örtüyü tekrar başının üzerine çekerek. 'Bugün büyük final ve dinlenmem gerekiyor.' "Çünkü sana bir sürprizim var" dedi annesi, yorganı tekrar indirirken. 'Uyanmak.

Okula gitmeden önce İlias dedeyi ziyaret edeceğiz.'

'Neden?' Vera, neler olup bittiğini gerçekten anlamadığını merak etti.

"Göreceksin," dedi annesi ve Vera, onun gözlerinde Vera'nın yataktan fırlayıp hızla giyinmesine neden olan bir ışıltı gördü. Çok geçmeden Büyükbaba İlias'ın evindeydiler. Aslında büyükbabamın evinin yanındaki atölyesindeydiler. Vera ayağa fırladı ve sevdiği gibi büyükbabasının çalışma masasına oturdu. Büyükbabasının bir şeyler üzerinde çalışmasını izlemeyi seviyordu. Büyükbaba Ilias'ı seviyordu çünkü ona futbolu sevmeyi öğretmişti.

Aslında gençliğinde kaleciydi.

'Tatlım, annen bana okulda bir sorunla karşılaştığını söyledi. Bu doğru mu?'

'Evet' dedi Vera, 'Arkadaşım Lukas...'

'Evet evet biliyorum. Annen bana telefonda söyledi,' diye yanıtladı büyükbaba yumuşak bir sesle. 'Biliyor musun Vera, eğer bir sorunun çözümü varsa o zaman bu aslında bir sorun değildir!'

'Sen neden bahsediyorsun büyükbaba?' diye sordu Vera alaycı bir tavırla.

Güzel, deri bir futbol topunu havaya kaldırarak, "Demek istediğim, sevgili kızım, senin problemine bir çözüm buldum" dedi.

'Ama büyükbaba, benim de buna benzer bir topum var. Bu sorunumuzu nasıl çözecek?' Vera hayal kırıklığına uğradı.

Büyükbaba topu yere vururken, "Hemen sonuca varma küçüğüm" dedi.

Top sanki içinde bir sürü küçük çan varmış gibi komik bir ses çıkardı. Tıpkı Noel'e benziyordu.

'Aman Tanrım, büyükbaba! Lukas bana böyle bir balodan bahsetmişti'' dedi Vera.

"Kesinlikle" diye açıkladı büyükbaba. 'Kör insanların futbol oynaması için kullanılabilecek çok sayıda top var ama bunlar çok büyük ve ağır, bu yüzden kör çocukların oynayabilmesi için çok daha küçük ve daha hafif bir top yapmayı düşündüm. O zaman hepiniz birlikte oynayabilirsiniz!'

Vera, çınlamasını duyabilmek için çanları sallayarak, "Büyükbaba, sen bir dahisin" dedi.

Büyükbaba topa bakarak, "Hala birkaç iyileştirmeye ihtiyacı var" dedi. 'Bunu öğleden sonraki maça getireceğim. Söz veriyorum.'

Sonunda okul futbol şampiyonası zamanı gelmişti. Vera ve ekibi gerçekten kazanmayı istiyordu ve endişeliydi. Lukas, oyunda neler olduğunu ona anlatan okul arkadaşlarıyla birlikte bankta oturuyordu. Gerçekten heyecanlı bir oyundu. Vera elinden geleni yapıyordu ama büyükbabasının neden ortalıkta görünmediğini merak ediyordu. Buraya zamanında gelecek miydi? Lukas bir süreliğine de olsa forma giyme şansına sahip olacak mı?

Maçın son dakikasıydı ve skor 3-3'tü. Herkes koltuklarının kenarında oturuyordu. Ve hakem Vera'nın takımına en kritik anda, yani son dakikada penaltı kararı verdi. Bir anda tüm stadyum sessizliğe büründü. Ve tam o anda Vera, büyükbabasını elinde topla koşmaktan nefesi kesilmiş halde gördü.

'Yay!' diye bağırdı Vera. Ve sonra aklına çılgın bir fikir geldi. Koçun yanına koştu ve kulağına fısıldadı. Koç gülümsedi ve ardından bir şeyler söylemek için hakemin yanına gitti.

Hakem açıkça mutlu hissederek, 'Bu bana normal bir top gibi görünüyor' dedi, 'ancak daha küçük, daha hafif ve en önemlisi Lukas'ın oynayabileceği türden bir top.'

Koç Lukas'a yaklaştı ve penaltıyı kullanmak isteyip istemediğini sordu. Eminim yapmıştır! Hayatı boyunca böyle bir şansı beklemişti!

'Sadece kalenin kenarlarının nerede olduğunu bilmem gerekiyor.' Vera'ya söyledi.

Vera, köpeği Mythos'un kale direğinin arkasına geçmesi için ıslık çaldı.

'Mythos, ne yapacağını biliyorsun, değil mi?'

Mythos "Hav!" diye bağırdı. Ne yapacağını tam olarak biliyordu.

Hakem topu Lukas'ın önüne, yere koydu. Mythos kalenin sol tarafına koştu ve havladı. Sonra kalenin sağ tarafına koştu ve tekrar havladı. Sonra kale direğinin ortasına koştu ve elinden geldiğince yüksek sesle havladı.

Lukas derin bir nefes aldı. Ayakkabısının ucunda çıngırakların çınladığını duydu ve ateş etti.

'Amaç!' Top fileleri delip geçerken stadyumdaki tüm kalabalık bağırdı.

'Amaç!" diye bağırdı antrenör, karşı takımın antrenörü, her iki takımın oyuncuları, büyükbaba, Vera'nın annesi ve izleyen tüm ebeveynler ve çocuklar.

'Amaç!' diye bağırdı Mythos.

O anda kimse yarışmaya katılacak takımları düşünmüyordu. Herkes, Lukas'ın nihayet en sevdiği oyunu oynamayı başardığı ve hayatı boyunca hayalini kurduğu golü attığı için mutluydu. Hepsi Vera'nın ilgisi, annesinin anlayışı, büyükbabasının yardımı ve herkesin desteği sayesinde.

'Amaç!' Eğer orada olsaydın sen de bağırırdın. Çünkü çocukların topla birlikte oynayabilmesi dünyanın en güzel şeyi.