Titel: [Yairoh Andrae Trekt het niet!!]
Auteur: Yairoh Andrae
Illustraties: gegenereerd met behulp van AI door
ChatGPT (chatgpt.com)
Delen:
Deel 1: Yairoh Andrae Gaat Viraal!!
Hulp van AI
Voor dit boek heb ik soms hulp gekregen van kunstmatige intelligentie (AI), zoals ChatGPT (chatgpt.com). De AI heeft geholpen met ideeën en met het maken van illustraties.
Maar niet alles is door een computer gedaan. Het verhaal, de boodschap en de meeste teksten zijn zelf door mij, Yairoh Andrae, geschreven. De AI was alleen een hulpmiddel, niet de schrijver.
© Yairoh Andrae, [2025]
Alle rechten voorbehouden.
Geen enkel deel van deze publicatie mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur.
3:
Dit hoofdstuk zit in het nieuwe boek: Yairoh Andrae trekt het niet!!
RIIINGGG!
Yairoh springt uit zijn bed. Zijn wekker gaat af.
"YES!" denkt hij.
"Vandaag is het schoolreisje!"
Hij schiet in zijn kleren shirt, korte broek, sokken met bananen erop.
Dan rent hij naar de spiegel, trekt een gekke bek en maakt een selfie voor Amy en Babette.
Klik!
Binnen een paar minuten is hij onderweg.
Hij loopt zó snel naar school dat het lijkt alsof hij een lopend vuurtje is.
(Al denkt hij onderweg:
"Waarom heet dat eigenlijk een lopend vuurtje? Dan steek je toch gewoon de hele school in brand?!")
Op het schoolplein ziet hij Amy en Babette al staan.
Zodra ze hem zien, springen ze op van enthousiasme.
"Zijn we er klaar voor?!" roept Amy.
Babette kijkt serieus.
"Heb jij je telefoon bij je voor noodgevallen?" vraagt ze.
Yairoh grijnst.
"Tuurlijk. Wie nou niet?"
Tja… dat had hij beter niet kunnen zeggen.
Want er zijn dus echt mensen die geen smartphone hebben. Sommigen hebben iets wat meer lijkt op een baksteen.
Uhmm… ik bedoel: een oude Nokia
Zo iemand is Erik Paardenhoef.
Hij staat een stukje verderop, met een donkergrijze Nokia in zijn hand. Hij kijkt ernaar alsof het een zieke goudvis is.
"Wat moet ik hiermee?" moppert hij.
"Ik kan er niet eens mee gamen. Alleen bellen. En Snake spelen… maar daar ben ik slecht in."
Yairoh kijkt stiekem naar de Nokia. Hij rilt.
"Als mijn moeder mij een Nokia zou geven," fluistert hij tegen Amy, "dan zou ik… GEK worden."
Terug naar het verhaal.
We zijn in de bus gestapt.
Amy, Babette en ik (ja, Yairoh dus) hebben een plekje gevonden naast het raam.
We zijn er helemaal klaar voor.
Op naar de dierentuin!
"OKE JONGENS!"
Een keihard geluid knalt door de speakers.
Iedereen schrikt zich een hoedje.
Sommige kinderen laten zelfs hun ontbijtkoek vallen.
Het is de stem van de directeur.
En als die praat, weet je: er komt iets officieels aan.
"We gaan op schoolreisje naar de dierentuin!" klinkt het door de bus.
"Er zijn een paar regels. Om te beginnen— "
Zucht.
Kijk, ik bespaar je even de moeite om álles wat hij zei hier op te schrijven.
Als ik dat zou doen, ben je morgen nog aan het lezen.
(Dan was dit boek 900 pagina’s lang. En dan zou je ergens halverwege in slaap vallen met een snoepje in je haar. Lijkt me niet de bedoeling.)
Geintje natuurlijk.
"IS IEDEREEN ER KLAAR VOOR?!" roept de buschauffeur dan.
"JAAAAAAAAAAAAAAA!!!"
Iedereen schreeuwt tegelijk.
VROEMMM!
De bus rijdt weg van school.
En er klinkt gejuich door de hele bus.
Sommige kinderen zingen.
Anderen hangen met hun hoofd uit het raam. En helemaal achterin gooit iemand al confetti.
"OP NAAR DE DIERENTUIN!" roepen we.
Wat kan er nou nog misgaan?
(Spoiler: veel.)
