Afscheid van

Brigitta Vanhee

28 december 2020

Het verlies van Brigitte valt ons allen zwaar.

We hebben een groot parcours samen met haar afgelegd. Van een zelfstandige vrouw, naar een zeer afhankelijke vrouw. Maar we kunnen ons troosten bij het idee dat we haar alle comfort hebben gegeven, haar met alle liefde hebben omringd en verzorgd, en ze zonder pijn, zachtjes van ons heen is gegaan. Haar talloze mooie herinneringen blijven voor altijd in ons hart. We zullen haar herdenken met een lach en een traan.

“Afscheid nemen is niet loslaten, het is een andere manier van vasthouden”

Anny Berckmans

30 januari 2021

Kon ik nog maar even bij je zijn Dan …. dan zou ik stil Blijven zitten en je vertellen Wat mijn hart je nog zo graag zeggen wil

Het zijn geen grootse woorden Geen zinnen zonder eind Ik zou alleen maar zo heel even Graag nog één keer bij je zijn

Dan nam ik jouw beide handen Liefdevol in die van mij Ik keek dan in jouw ogen Terwijl ik nog één keer zei:

Anny, ik zie je graag

Hugo De Bruyne

11 januari 2021

Lieve Hugo,

Je was een buitengewone lieve man. Toen je bij ons aankwam had je het aanvankelijk moeilijk om je thuis te voelen. Je was verward en verdrietig over wat jou allemaal was overkomen. Gaandeweg leerde je opnieuw een beetje te leven en te genieten van de kleine dingen. De dag startte steevast met een uitgebreid bubbelbad en daarna een stevig ontbijt met gebakken spek en eieren. Ook nam je naar dagelijkse gewoonte de krant door. Tijdens activiteiten zoals koken, brood bakken, uitstappen, marktbezoeken en zwemmen zagen we je heropleven. Een druppeltje aan het dreupelkot in Gent, een Geuzeke op het terras in Ronse of gewoon een zwarte thee in jouw vertrouwde zetel, daar kon je zo van genieten.

Je keek uit naar bezoekjes van Bie, die jou telkens overstelpte met lekkers, zorg en liefde. Ook de bezoekjes van jouw kinderen en kleinkinderen verwarmden jouw hart. Als we één ding van jou leerden, is dat humor altijd de beste saus is! Je had altijd zin voor grappen en grollen. Hugo, we zullen jouw blauwe pretoogjes missen. De man met de hoed en de wandelstok ... je was steeds zo dankbaar voor alles wat we voor jou deden. Je was een buitengewone lieve man.

Gaandeweg werd het voor jou steeds moeilijker en moest je de wandelstok langzaamaan ruilen voor de rolwagen. Uiteindelijk zagen we dat het voor jou elke dag wat moeilijker werd om te praten en om te eten ... dat deed ons pijn in het hart. Maar klagen, nee dat hebben we jou nooit horen doen. Jouw medebewoners zullen jouw aanwezigheid missen: 16 jaar lief en leed gedeeld, allemansvriend, schaakmaatje van Sam, onze wegwijzer op de Gentse Feesten, samen genieten van een zelf gekookte maaltijd, een aperitiefje op zondag... Hugo, we zullen je nooit vergeten. We zijn dankbaar dat we jou in ons midden hebben gehad. We zijn dankbaar dat we je konden verzorgen tot het allerlaatste moment. Je bent voor altijd in ons hart.

Rust nu maar zacht lieve Hugo, nog een laatste keer die duimen omhoog. De mislukte nonnen (zoals je ons wel eens in een gekke bui durfde te noemen) gaan je missen!