Indruk 44

P.B.-P.P.

BELGIE(N) - BELGIQUE

P003981

indruk Driemaandelijks tijdschrift van vzw De Bolster v.u. Geert Bonte Kasteeldreef 2 9630 Zwalm (Beerlegem) Nr 44 â– juni juli augustus 2020 Afgiftekantoor Zwalm 1

Leven en werken in De Bolster in Coronatijd

tijdschrift van vzw de bolster

i

n

2

11

25

h

o

u

d

Voorwoord

1

Carnaval

2

Handdruk

4

Dagbesteding Zwalm: De spelotheek

7

Wonen: Hippotherapie

10

Leven en werken in De Bolster in coronatijd

11

De cliĂŤntenraad

33

Familienieuws

37

Afscheid van...

38

In en uit dienst

40

v

o

o

r

w

o

o

r

d

Beste lezer,

Jaarlijks kan ik in deze rubriek verwijzen naar een aantal mooie initiatieven, uitstappen en activiteiten die de voorbije maanden plaatsvonden in De Bolster.

Dit jaar is dit een totaal ander verhaal. Het coronavirus heeft onze werking volledig veranderd, zeg maar in beslag genomen.

Met de leden van het redactieteam kozen we om desalniettemin een Indruk te maken met als centraal thema: leven en werken in De Bolster in coronatijd.

In dit nummer vindt u allerlei bijdragen gaande van interne waarderingsacties tot externe schouderklopjes, gaande van een getuigenis van een cliënt, van een medeweker, tot een getuigenis van een ouder, een directielid. U kunt genieten van De Bolster Challenge, van menig haiku, … ja zelfs van een brief aan ‘de Koning’.

Samen met mij kunt u opnieuw vaststellen dat ook in moeilijke tijden onze medewerkers het beste voor hebben met hun cliënten en hen ondersteunen via diverse warme en creatieve initiatieven.

Ik wil ook jullie nogmaals bedanken voor het vertrouwen in De Bolster. Ik weet dat het meedenken in termen van lockdown en opgelegde beperkende maatregelen niet eenvoudig is. Ik stel wel vast dat we met zijn allen aan één koord trekken vertrekkende vanuit het belang van cliënt en medewerker.

Tenslotte wil ik nogmaals een oproep doen om ons uw emailadres te bezorgen via secretariaat@vzwdebolster.be. De voorbije maanden hebben we u diverse keren geïnformeerd over de stand van zaken van het coronavirus en bijhorende maatregelen in de voorziening. We deden dit zowel online (via mail) als via de post. Het tijdig ontvangen van een brief blijkt echter geen evidentie.

Daarom nogmaals de vraag om indien mogelijk ons uw mailadres te bezorgen.

Langs deze weg wil ik u namens het redactieteam veel leesgenot en een deugddoende, ontspannende en vooral gezonde zomerperiode toewensen. Weet dat dit tijdschrift in een kleurenversie digitaal kan geraadpleegd worden op onze website www.vzwdebolster.be.

Geert Bonte Algemeen directeur 5 juni ’20

illustratie: Wim Weys

1

2

c

a

r

n

a

v

a

l

Carnaval Feest in Zwalm Op dinsdag 25 februari, toen er nog geen sprake was van social distancing, Skyperitieven en hoestschaamte, was het weer nog eens tijd voor het grootste feest van het jaar: carnaval! Voor deze editie gingen we een stuk terug in de tijd, naar de zorgeloze jaren ’60, 1968 om precies te zijn.

Onze reisleiders/presentatoren waren dan ook niemand minder dan Jonas Van Geel en Nathalie Meskens. Ze kwamen rechtstreeks van de set van het VTM-programma ‘Wat Een Jaar’ naar Beerlegem afgezakt, om eens te zien hoe er hier gefeest kan worden.

Alles stond klaar; het podium was mooi versierd, de feestverlichting én de medewerkers achter de bar schitterden, de chips en koeken waren van uitstekende kwaliteit en de drank stond koud, behalve de koffie natuurlijk. Wat een sfeer, en of onze presentatoren onder de indruk waren! Na hun openingsact (een stevig nummer van The Rolling Stones) was het de beurt

aan het lokale talent om hun zang- en danskwaliteiten voor het grote publiek te tonen. Er werd stevig meegezongen met klassiekers zoals ‘Laat De Zon In Je Hart’ en ‘Anne’ en de hele Beekmeers ging op en neer zoals een jojo tijdens carnavalsklassiekers van o.a. De Feestridders en het Feestteam. Ook een echte ‘voil janet uit Oilsjt’ kon niet op dit feest ontbreken, onherkenbaar was hij, of zij? Gelukkig waren er ook ingetogen performances zoals ‘Alleen Gaan’ van Will Tura om even op adem te komen tussen al dat feesten in.

Onze presentatoren genoten duidelijk met volle teugen en ze toverden nog een heuse dance battle met enkele Chinese vrijwilligers uit het publiek (toen was dat nog helemaal niet schadelijk) uit hun hoed.

c

a

r

n

a

v

a

l

Nathalie Meskens won met overtuiging, en dat in haar hoogzwangere toestand; een heuse prestatie!

Carnaval, het doet iets met een mens. Na een indrukwekkende soloperformance van het Herzeelse zangtalent Kjell was het tijd om met zijn allen het podium in te palmen en te shaken op de zalige beats van DJ Ludovic, als afsluiter van een heel leuke namiddag.

Waar was dat feestje? In De Bolster was dat feestje!

Dank aan iedereen die hier aan meewerkte, niet in het minst aan alle aanwezigen voor de enorme ambiance. Op naar de volgende editie!’ Ilse Bockstaele

Feest in Kluisbergen Dinsdag 25 februari is de datum in de activiteitenagenda waar het carnaval genoteerd staat.

Er knalt vrolijke carnavalsmuziek door de luidsprekers en in het buurthuis lopen, staan en zitten vreemde, fascinerende, kleurrijke sprookjesfiguren en piraten en prinsessen. In polonaisestoet dansen en huppelen onze cliĂŤnten achter elkaar met soms een rolstoel ertussen. Uitgelaten sfeer met leute en plezier en we nemen elkaar nog eens goed vast op de uitgelaten tonen van de feestmuziek.

Ieder huis mag zijn eigen performance uitvoeren.

Er wordt gezongen en gedanst; iedereen zet zijn beste beentje voor. Het is carnaval, het feest voor de vasten begint. Nog eenmaal alles los laten en genieten.

Na alle optredens mag een jury met als voorzitter Jeremie de cliĂŤnten aanduiden die dit jaar de titel van prins en prinses verdienen. De gelukkigen dit jaar zijn Bea en Antonio die de titel mogen dragen.

Traditioneel verschijnt daarna dan Robert met zijn koffiekar met zelfgemaakte versnaperingen en taart uit de verschillende huizen.

Een maand later is de sfeer jammer genoeg minder uitgelaten en zitten we volop in de Coronacrisis, de coronapandemie als vasten zou men kunnen zeggen na ons carnavalsfeest.

Stefan Van maelsaeke

3

4

h

a

n

d

d

r

u

k

VZW De Bolster ondersteunt 350 cliënten. Om dit te realiseren kunnen we rekenen op de dagelijkse enthousiaste en deskundige inzet van meer dan 400 medewerkers en vrijwilligers. In het contact met deze mensen ervaren we telkenmale hoe boeiend en gevarieerd mensen zijn. We vinden het dan ook een meerwaarde om dit via de Indruk met u te delen. In deze rubriek zoomen we in op een medewerker, cliënt, vrijwilliger, …

Maak kennis met

Anton 20 jaar begeleid werken

Via begeleid werken kunnen personen met een beperking, voor wie betaald werk niet haalbaar is, zinvol werk verrichten in het normale economische circuit. Zo krijgen ze de kans om zich op een gelijkwaardige wijze te integreren in de maatschappij, bij voorkeur in hun eigen gemeente.

Onder begeleiding van een jobcoach kunnen begeleid werkers deeltijds en onbezoldigd werken in een sociale/ culturele voorziening of een klein bedrijf, bijvoorbeeld een rusthuis, een school, een boerderij enzovoort.

Anton is in september 1999 gestart bij Van Hoecke Automation (VHA) in Gavere, een Belgisch bedrijf opgericht door Karel van Hoecke en Linda Van den Berghe. Dit bedrijf is een wereldwijde leverancier van productie-automatisering, productiebehandeling en productiecontrole in de voedselverwerkende, maak- en auto-industrie.

Anton staat mee in voor een nette werkruimte en de koffieronde. Hij werkt hier nu 20 jaar.

Allereerst willen we graag Anton zelf aan het woord laten Wat was de reden om voor begeleid werken te kiezen?

Omdat ik dit zeer graag wou doen.

Hoe ben je bij Van Hoecke Automation terechtgekomen?

Ik ben mee op het idee gekomen. De toenmalige jobcoach heeft me hierbij geholpen.

Welk bedrijf is Van Hoecke?

De collega’s werken op de computer. Er zijn ook collega’s die in het magazijn werken bij de machines.

Wat zijn jouw taken?

Vuilbakken leegmaken, papier voor printers aanvullen, toiletpapier aanvullen, koffiepauze nemen, afwassen, tafels afkuisen in de grote zaal, de vloer uitvegen in het magazijn. Ik ga twee dagen werken. Op dinsdagnamiddag doe ik de koffieronde.

Alle taken doe ik even graag.

h

Wat doet de jobcoach?

De jobcoach komt mee begeleiden en kijkt hoe alles verloopt. Ze vraagt hoe het met mij gaat. Ik zeg dan tegen de jobcoach dat het met mij zeer goed gaat.

Met welke collega’s kom je goed overeen?

Met iedereen kom ik heel goed overeen, met Marleen en Ann doe ik soms een babbeltje. Ik vertel hen dat ik het werk zeer graag doe.

Je werkt nu ondertussen 20 jaar bij Van Hoecke.

Hoe is dit gevierd?

Met een tas koffie en een stuk taart. Ik heb een mooie cd gekregen van Linda.

Ann, Sarah, Daisy, Nelle en Wendy waren er ook.

Hoe zie je de toekomst bij Van Hoecke?

Ik wil daar nog goed blijven werken. Ik voel me nog fit.

Nog eens 20 jaar?

(Anton lacht)

De jobcoaches Daisy, Sarah en Nelle vullen graag aan.

Anton werkt reeds 20 jaar bij Van Hoecke Automation. Heeft hij daarvoor ander werkplekken gehad in het kader van begeleid werken?

Van Hoecke Automation was zijn eerste werkpost binnen begeleid werk en zijn enige werk. Hij heeft wel nog jaren geholpen met het onderhoud van de kerk in Zingem. Hij behoorde mee tot de kerkpoetsers. Dit is ondertussen al even gestopt.

Zie je (positieve) evoluties in het werk dat Anton moet uitvoeren, de verantwoordelijkheden die Anton krijgt, …?

Ondertussen heeft Anton zijn vaste routine eigen gemaakt. Er werd af en toe wel eens een nieuwe taak of een wijziging geprobeerd, maar dit is zeer moeilijk omdat Anton het al jaren gewoon is om volgens zijn systeem te werken. De huidige taken zijn de taken die Anton goed kan en graag doet. Anton voelt zich goed op zijn werk en tussen zijn collega’s, dit is voor ons het belangrijkste.

a

n

d

d

r

u

k

Wat is de rol van de jobcoach in het begeleid werk van Anton? Evolueren de taken van de jobcoach ook mee?

In het begin is de rol van de jobcoach intensief. De jobcoach luisterde naar de wensen van Anton, zocht een werkplaats, stelde de deeltaken mee op met Linda/Ann en leerde de taken aan.

De jobcoach staat in voor de sociale, praktische en technische begeleiding. Ondertussen is de rol van de jobcoach geëvolueerd naar een blijvende ondersteuner. Dit gebeurt door regelmatige opvolgbezoeken en evaluaties op de werkplek waarbij naar Anton en Ann/Linda wordt geluisterd.

Zo kan het welzijn op de werkvloer en de kwaliteit van uitvoering taken gegarandeerd worden en blijft de tijdsinvestering van Linda, Ann en collega’s tot een minimum beperkt.

Wat is volgens jou de meerwaarde van begeleid werk voor een werkgever? Wat is de meerwaarde voor de cliënt?

Voor de werkgever kan het zowel een meerwaarde zijn voor het praktische als voor het sociale aspect.

De werkgever krijgt er een gemotiveerde medewerker bij die deeltaken kan uitvoeren binnen het bedrijf/de organisatie. De begeleid werker/cliënt krijgt de kans om zich verder te ontplooien en om zich te integreren in een normaal arbeidsmilieu. Het arbeidsproces wordt op eigen mogelijkheden afgestemd.

Ten laatste laten we werkpostbegeleider (Ann) en verantwoordelijke/werkgever (Linda) aan het woord.

Hoe zouden jullie Anton omschrijven, zowel als persoon als personeelslid?

Anton is zeer loyaal, hij werkt graag bij ons en wordt door ons team geapprecieerd. Anton kan zowel zeer euforisch zijn als een beetje down. Na de vele jaren samenwerking kunnen we dit gelukkig gemakkelijk detecteren.

Welke taken voert Anton uit?

Ann: “Anton werkt steeds volgens zijn vaste routine.

Op dinsdagnamiddag gaat hij vuilbakken ledigen

5

6

h

a

n

d

d

r

u

k

waarbij hij plastiek en karton naar de container brengt, de papierprinter aanvullen, toiletpapier aanvullen. Hij neemt een pauze om 14u30. Hierna gaat hij de afwas handmatig doen en de vaatwasser vullen, tafels afkuisen en hij eindigt met de vloer uitvegen in het magazijn. Deze laatste taak doet hij zeer graag.

Op dinsdagnamiddag doet hij gelijkaardige taken, maar gaat hij ook op koffieronde bij de collega’s.

Sporadisch poetst hij een auto bij goed weer, maar dit gebeurt niet vaak. Hij heeft hier ook voldoende tijd voor nodig.”

Heb je evoluties gezien bij Anton (zowel als persoon als in de taken die hij moet uitvoeren) gedurende de jaren?

Ann: “Niet echt evolutie. Anton doet steeds dezelfde taken, en in dezelfde volgorde. Hij vertelt wel eens iets over zijn reizen maar dat was in de beginperiode ook al. Hij voelt zich goed bij VHA en werkt hier graag.”

Hoe verloopt de samenwerking met Anton, de jobcoach en Van Hoecke Automation?

Dit is wel een belangrijke schakel in de samenwerking. Zeker Anton heeft iemand nodig zowel binnen het bedrijf als bij de instelling waar hij bij terecht kan.

Waarom kiezen jullie bij Van Hoecke Automation voor een formule zoals begeleid werken? Wat is de meerwaarde hiervan voor het bedrijf?

Linda: “Wij waren van in het begin zeer enthousiast om mensen met een beperking te integreren in de werkomgeving. We zijn ervan overtuigd dat dit niet alleen voor Anton maar ook voor alle werknemers een verrijking is. We leren mekaar appreciëren en ook dat iedereen zijn steentje op zijn niveau bijdraagt in de samenleving.”

Wens jij ook een bijdrage te schrijven voor de rubriek Handdruk ?

Of ken je een cliënt, medewerker, familielid, vrijwilliger... die je in de schijnwerper wil zetten? Neem dan contact op met een lid van de redactie: Pieter en Stefan 055 39 00 00 Carine en Ellen 055 33 96 96

d

a

g

b

e

s

t

e

d

i

n

g

z

w

a

l

m

De spelotheek: Digitale versie 2.0 Het begon allemaal vorige jaar met een kritisch artikel in Indruk. Ondanks de mooie evolutie van de spelotheek met zijn verhuis, opkuis, aankoop van nieuw spelmateriaal en als kers op de taart, de aanschaf van onze eigen BeleefTV, werden ook enkele bevindingen die beter konden, onder de loep genomen.

Vooral het achterblijven van het digitale tijdperk in de spelotheek vond zijn weerklank in de wandelgangen.

Een voorzichtige vraag kwam van de directie: “breng de huidige digitale infrastructuur in kaart waar cliënten de dag van vandaag mee werken en spelen tijdens de dagbesteding.” Het moet gezegd zijn, het was een kort verslag. Veel verder dan twee computers kwamen we niet. Eén computer (windows 2000) werd nog gebruikt, maar je had het geduld nodig van een engel. De andere computer stamde uit een nog eerder tijdperk (windows 98) en had zelfs nog een ingebouwde floppy disk-reader. We legden een jongere collega uit dat dit géén bekerhouder was… . Naast een kort en bondig verslag van een half blaadje papier, werd het verslag verder aangedikt met suggesties van wat er nodig zou zijn om een moderne spelotheek uit te bouwen… kwestie van het ijzer te smeden als het heet is .

Een powerpoint en een overleg met de directeuren later konden we aan de slag met een genereuze portefeuille (opbrengst zomerfeest 2017) waar Patrick als een goede huisvader over waakte. De digitale vernieuwingen zouden bestaan uit twee fasen. In de eerste fase zou er een laptop, een tablet en een vaste computer aangekocht worden. Dit zou verder uitgebreid worden met accessoires zoals een laptoptas, verschillende muizen die gemakkelijker in gebruik zijn voor cliënten met verschillende motorische stoornissen, functieknoppen (schakelaars), software voor mensen met een mentale beperking, een vergroot en vereenvoudigd toetsenbord, een rollerbal, etc. Een deel van dit bijkomend materiaal werd aangekocht met het begrotingsbudget van Jeannot.

In een latere fase, na coronatijden, zal er gekeken worden voor de aanschaf van een digitaal schoolbord. Dit ter vervanging voor de overheadprojector voor de bingo (ja, deze dino hebben we ook nog). Het vele materiaal stelt ons in staat om niemand in De Bolster uit te sluiten ongeacht hun mentale en/of fysieke beperking. Iedereen die wil, kan op de computer.

Op deze dag kunnen we zeggen dat fase I bijna is afgerond. We hebben al het materiaal aangekocht en geïnstalleerd. Enkele cliënten hebben het intussen kunnen uitproberen vlak voor de corona lockdown. Er rest ons nog enkel wat vormingen in te plannen zodat ook collega’s met de nieuwe software en aangepaste accessoires aan de slag kunnen gaan tijdens hun eigen spelotheekatelier. Deze vormingen zullen in betere omstandigheden, als alles terug zijn gewone gangetje gaat, gegeven worden.

Het digitale leven zoals het is…

“Dag iedereen, Ik ben Anita. Ik ben een slimme dame met een grote motorische problematiek. Het is voor mij moeilijk om te bewegen. Meestal beweeg ik niet. Als mijn been of arm slaapt zeg ik dit tegen de begeleiding. Dan bewegen zij voor mij mijn been of arm eens heen en weer zodat het ambetante gevoel weggaat. Als ik écht

moet bewegen doe ik dit meestal met mijn rechter wijsvinger. Dit gaat traag, maar traag gaat ook!

Spreken kost me ook veel moeite maar ondanks mijn (motorische) beperking kan ik alles wel goed verstaan. Ik kan ook letters en cijfers lezen, klok lezen en gemakkelijke rekenoefeningen maken.

Ik ga zeer graag naar de dagbesteding! Maar voor alle activiteiten ben ik afhankelijk van de medewerkers om ‘iets’ te doen. Ze helpen me door mijn hand vast

7

8

d

a

g

b

e

s

t

e

d

i

n

te houden met schilderen, met de cijferpuzzels, met roeren in de kookpot omdat ik dit zelf niet kan. Maar ik doe dit zo graag! Voor de rest ‘kijk’ ik veel en hou ik alles in de gaten.

Plots kreeg ik een computer voor mijn neus. De begeleiding legde stap voor stap uit wat ik moest doen.

Dit was niet gemakkelijk en ik moest goed luisteren!

Ik kreeg geen muis, want die kan ik niet bewegen door mijn bewegingsstoornis. De muis werd vervangen door twee knoppen. Een rode en een blauwe (twee Buddy button schakelaars ook wel functieknoppen genoemd). IK KAN DIT HELEMAAL ALLEEN! Ik ben hier heel erg trots op! Als ik op de rode knop klik met mijn rechter wijsvinger dan beweegt mijn pionnetje op het scherm. Als ik op de blauwe klik dan selecteer ik iets. Soms is het een spel dat ik alleen speel en soms is het spel met een tegenstander. Dan speelt de begeleider mee. Ik heb al vele spelletjes gespeeld in de spelotheek. Maar nu met het virus is het moeilijker. Hopelijk kan ik binnenkort weer op de computer.”

g

z

w

a

l

m

overzicht van het nieuwe materiaal SwitchTrainer en PlayWithMe Met deze spelletjes leert de cliënt omgaan met twee schakelaars (een rode en een blauwe ) voor het bedienen van de computer. De oefeningen worden langzaam in moeilijkheid opgebouwd: van het eenvoudig

maken van keuzes uit twee mogelijkheden, tot het kiezen uit meerdere items door met de ene schakelaar te bladeren en met de andere te selecteren. Zo leren cliënten met een motorische stoornis spelenderwijs de vaardigheden die nodig zijn voor het scannend bedienen van andere programma’s en voor het spelen van computerspellen die scannend met twee schakelaars bediend worden.

Toetsenbord CLEVY

Het toetsenbord van Clevy is een toetsenbord met vergrootte letters. De toetsen zijn ook onderverdeeld in verschillende kleuren. Zo hebben de letters een blauwe kleur, de leestekens een rode kleur en de andere functies een groene kleur. Bijzonder aan het Clevy toetsenbord is dat de letters ook fonetisch kunnen uitgesproken worden en met één druk op de knop ook twee-tekenklanken zoals ui, aa en zelfs sch.

d

a

g

b

e

s

t

De een-knoppige Chestermuis met aangepaste software spelletjes Cliënten raken nogal eens in de war met de linker- en rechtermuisknop. Voor ze het beseffen, gooien ze met een onbedoelde rechtermuisklik de complete computerinrichting overhoop. Want welke functie heeft de rechter- en welke de linkerknop?

Met de Chestermuis voorkom je dat. Deze robuuste, één-knoppige muis zonder scrollwiel, is gemakkelijk te bedienen. Deze muis heeft alleen een linkermuistoets.

De spelletjes van bijhorende software zijn gericht op het leren, klikken, slepen en bewegen van de muis.

USB Schakelaar De meest eenvoudige manier om de linker- en rechter muistoets of de spatie en entertoets te vervangen door knoppen. Tussenkastje (interface) en schakelaar zijn hier gecombineerd in één knop. De ideale knop voor iedereen die een schakelaar met een lichte bediening nodig heeft.

Mede doordat de knop iets schuin ligt is deze nog gemakkelijk te bedienen.

BigTrack scrollbal De BIGtrack is een robuust apparaat dat de functie van de muis vervangt voor personen met een beperkte fijne motoriek. De grote gele bal maakt het mogelijk de cursor precies naar de gewenste plek te verplaatsen. Vanwege de grootte, be-

e

d

i

n

g

z

w

a

l

m

hoeft hij een minder fijne bediening dan bij andere computermuizen. De twee blauwe knoppen aan de bovenkant dienen als linker en rechter muisknop.

Ongewenste muisklikken worden hiermee voorkomen.

Buddy Button Schakelaars Door het aansluiten van één of twee schakelaars kan je de muisknoppen vervangen voor personen met een motorische stoornis. De rode knop wordt bijvoorbeeld geprogrammeerd als de linkermuisknop en de blauwe schakelaar als de rechtermuisknop. De schakelaar heeft een mini-jackaansluiting en kan daarmee via een interface kastje aangesloten worden op communicatiehulpmiddelen of apparaten voor omgevingsbesturing.

Famke Bogaert Medewerker spelotheek

9

10

w

o

n

e

n

Hippotherapie

Op 12 februari ging Lars, woonbegeleider huis Gavere, samen met bewoners Magda en Ginette op bezoek bij de Hippotherapie Equi Libre in Oosterzele-Balegem. Vanuit huis Gavere volgt Ludovic reeds enkele jaren deze therapie. Hij doet dit samen met Frederiek, een cliënt van het dagcentrum.

De therapie wordt gegeven door Caroline Brackenier.

Zij had met Lars afgesproken om enkele bewoners mee te nemen om zelf eens te zien welk effect zo’n therapie met het gebruik van dieren heeft op onze bewoners.

We werden geweldig goed ontvangen door Caroline, die een heel warm persoon is met het hart op de juiste plaats. Ze vertelde dat het omgaan met het paard en vooral de durf om dit te doen toch wel enige tijd nodig heeft. Het is een hele evolutie geweest. Ludovic en Frederiek hebben intussen beiden hun gewoontes op de manège. Zo gaat Frederiek eerst en vooral de stallen van de paarden bevoorraden van vers stro, hij doet dit met zeer veel goesting en dat merk je.

Ludovic en Frederiek werken met het paard Archimeda, een vrij grote witte Arabische merrie.

Samen met Caroline halen de heren Archimeda op van de weide (Frederiek haalt het paard op en op het einde draait men de rollen om).

Daarna gaan ze samen de straat op waar Frederiek een eerste tochtje op het paard maakt. Hij geniet van ieder moment, dat voel je gewoon. Dit tochtje wordt

gedaan in een rustige straat dus van verkeer en dergelijke hoeft men zich weinig tot geen zorgen te maken. Alles staat in verbintenis tussen mens en paard.

Eens terug op de manège gaan de cliënten, opnieuw om de beurt, met het paard in de weide staan en deze met behulp van een stok laten draven en opnieuw gecontroleerd laten stappen. Dit lukt bij momenten vrij goed maar soms is er ook een mindere connectie waardoor het wat stroever verloopt.

Ludovic rijdt momenteel niet op het paard maar hij neemt wel de tijd om verscheidene keren Archimeda te knuffelen. Ludovic was enige tijd geleden gevallen, waardoor hij zijn zelfvertrouwen hierin stapsgewijs dient terug te vinden.

Die momenten waren om van te genieten: zowel voor hem als voor het paard en voor ons, de toeschouwers.

Na al het rijden en ravotten met Archimeda dient ze ook geborsteld te worden. De heren weten perfect wat ze moeten doen en dit verloopt allemaal prima.

Achteraf kreeg iedereen nog een snoepje en een drankje. We werden bedankt voor ons bezoek en zijn steeds welkom om nog eens te komen.

c

o

r

o

n

a

Leven en werken in

DE BOLSTER

in CORONATIJD

Zolang jij nog lacht hebben wij alle kracht.

Huis 1 vestiging Kluisbergen

11

12

c

o

r

o

n

a

Getuigenis van de algemeen directeur 2020 kondigde zich aan als een sleuteljaar, een jaar met veel boeiende en belangrijke uitdagingen. Zowel de voorziening als geheel, als ieder aparte cluster had een beleidsplan op papier gezet boordevol creatieve maar vaak ook nodige acties. We waren nog maar een paar maanden aan de realisatie begonnen toen het gekende virus onze plannen de grond inboorde. Veel van wat ik dacht dat nu eenmaal moet kon immers geen doorgang vinden en werd verplaatst naar … later. 2021?.

In deze context veranderde mijn job fundamenteel. En wat ik nooit verwacht had gebeurde toch: 95 % van mijn tijd werd in beslag genomen door corona. De eerste maanden in een poging om met duidelijke en strikte maatregelen het virus buiten onze muren te houden. Eenmaal dit lukte en ik dacht dat er ruimte vrij kwam voor andere beleidsthema’s … telkenmale weer werd mijn agenda ingevuld door corona, ditmaal voor het uitwerken van een versoepeling van de maatregelen.

Dit virus vreet niet alleen aan de eigen agenda, het vreet ook een beetje aan het eigen gemoed.

Beleidsmatig wordt volop de kaart van veiligheid en gezondheid getrokken … wel wetende dat dit voor cliënten en medewerkers ook een verschraling van leven en werk inhoudt. Het vreet ook vanuit het groeiend besef van de verantwoordelijkheid die we dragen voor anderen. Hoe moet dit dan niet aanvoelen bij een directeur van een voorziening die zwaar getroffen werd door het virus?

Vanuit hun kot nu onderhouden zij zoemend een WAT-relatie.

De Bolster Directie: kot – WAT-relatie (Working Apart Together) – zoemen

Naar de toekomst toe moeten we ons op diverse niveaus, gaande van voorziening tot leefgroep, dienst de vraag durven stellen wat we geleerd hebben uit deze periode. Spontaan duiken een aantal ideeën op : ** de flexibele, gedreven en creatieve inzet van onze medewerkers in moeilijke omstandigheden, ** de steun die we ervaren vanuit de diverse stakeholders (families, vakbondsvertegenwoordiging, maatschappij, leden raad van bestuur), ** bedenkingen bij de vroegere vergaderstructuur (zowel naar methodiek als frequentie), ** de luxe van het wegvallen van de vele avondvergaderingen, ** het belang van het centraal uitwerken van een coronabeleid met een beperkte groep medewerkers (corona cel). Een dikke, dikke merci aan de leden. ** het belang van duidelijke communicatie(kanalen) zowel intern als extern, ** de gebrekkige communicatie vanuit overheidsinstanties, ** de mogelijkheden en beperkingen van thuiswerk, ** het belang van de technologie in het onderhouden van contacten (ZOL, whatsapp, skype, zoom, …), ** de meerwaarde van echt menselijk contact, ** het leren onderscheiden van wat echt belangrijk is in ons werk en in ons leven, ** het mooie van de eigen Zuid-Oost-Vlaamse omgeving, ** …

Langs deze weg nodig ik iedereen uit om tips en adviezen met ons te delen via secretariaat@vzwdebolster.be.

Geert Bonte

c

o

r

o

n

a

Bolsterchallenge In de voorziening werden maatregelen getroffen om de veiligheid van onze cliënten en medewerkers optimaal te beschermen, waardoor het onderlinge contact zoveel als mogelijk moet vermeden worden.

Om de verbondenheid tussen onze medewerkers en cliënten tijdens deze moeilijke periode te verhogen, introduceerden we de "bolsterchallenge".

Het was de bedoeling dat een personeelslid een uitdaging/opdracht (die uitvoerbaar is) aan een collega gaf, die de uitdaging/opdracht diende uit te voeren (indien mogelijk met de hulp van een cliënt).

De persoon die was uitgedaagd, moest een foto/video posten als bewijs van het goed uitvoeren van de taak. Zodra de uitdaging/opdracht tot een goed einde was gebracht, mocht deze persoon op zijn/haar beurt een nieuwe uitdaging/opdracht doorgeven aan een andere collega. Zo bleef de "bolsterchallenge" levendig. Dit kon gaan over ludieke, grappige, uitdagende, ... opdrachten, maar de keuze was aan de personen zelf.

De basisvereiste was dat de opdracht/uitdaging uitvoerbaar moet zijn voor medewerkers en/of cliënten. Bv. ik daag ... uit om minstens 5 rollen toiletpapier te laten balanceren op je hoofd, …

De challenge verliep via Facebook, aangezien vele collega's actief zijn op dit platform. We hebben gevraagd om de hashtag #debolsterchallenge te gebruiken aan iedereen die een opdracht/uitdaging gaf aan iemand anders. Op deze manier was het mogelijk om het overzicht van alle opdrachten te behouden.

Welke challenges zijn er o.a. gegeven?

Het geven van een korte meditatieoefening (waarvan we allemaal een beetje zen werden).

Het coördineren van een bewegingsoefening waardoor we allemaal fit bleven.

Het bakken van pannenkoeken.

Het trekken van een fietssjaal over een helm.

Het tekenen van virus-monsters.

Het namaken van het Coronavirus op een ludieke manier.

Het tekenen van verschillende dieren met een mensengezicht (inclusief snor).

13

14

c

o

r

o

n

a

Anders dan anders Sinds 14 maart volgt Huis Zingem ook de richtlijnen stipt op: we blijven in ons KOT. Dit voelt voor ons heel vreemd: geen uitstapjes, geen bezoek aan/van familie of vrienden, niet gaan werken (al vindt niet iedereen dat even erg), geen pedicure of kapper.

Maar trots kunnen we zeggen dat wij; bewoners en begeleiders goed onze plan trekken.

Onze thuisdagen zijn vaak ook gezellig. Begeleiders zijn vaker in huis om samen zaken te ondernemen.

Enkele kleine anekdotes: Christiane passeert met plezier haar tijd door draadjes te rafelen voor kussenvulling: het werkje dat ze normaal in het ABC doet.

Alberto verplantte de plantjes.

Wivina houdt enthousiast contact met haar familie via facetime.

Davy zorgt met veel plezier dat het gras afgereden wordt.

Elien geniet ervan dat ze haar series kan bingewatchen.

Jefke maakt ter ere van haar verjaardag echte chocolademelk voor haar huisgenoten.

Monique koestert de kaartjes die ze van iedereen krijgt.

Nadine werkt enthousiast mee aan de vele paasknutselwerkjes die Jana aanbiedt.

Vaak is er ook gemis van al wie we graag zien maar dankzij een telefoontje, een videogesprek, zwaaien aan het raam, een kaart blijven we in con-

c

tact. We maken volop plannen voor erna!!

Elke morgen zien we echter in de krant dat alles nog een tijd zal duren… dit maakt ons soms boos of bang.

We wensen iedereen goeie moed en veel genegenheid en warmte.

o

r

o

n

a

Bedankt, bedankt, bedankt!!

Gedurende deze moeilijke tijden hebben we toch het geluk gehad dat vele organisaties, bedrijven, personen, … hun hart willen laten zien aan onze medewerkers en cliënten. Door een kaartje te sturen, door aan ons te denken, … grote of kleine attenties maken een wereld van verschil en doen veel deugd. Hierbij een greep uit de vele mooie attenties die we tijdens deze crisis mochten ontvangen: Moussaka, pannenkoeken en ander lekkers We ontvingen verse moussaka voor ongeveer 20 personen van Feestzaal Saksenboom - Catering Koriander en Kaneel. Hartelijk bedankt voor het fijne gebaar!

De uitbaters van brasserie Nobel uit Aalst die in onze directe omgeving wonen, verwenden ons met pannenkoeken, chocomousse en cake.

15

16

c

o

r

o

n

a

Paaseitjes Het comité van de Gulden Eifeesten van Kruisem schonk paaseitjes aan verschillende organisaties/ voorzieningen in de zorg. Bij deze kreeg De Gaverkant in Zwalm een 3 à 4 kilo aan snoepplezier!

Er werden paaseitjes geschonken door het Handelscentrum Gavere. Deze werden persoonlijk afgeleverd aan het arbeidscentrum. Hier werden ze in kleinere zakjes ingepakt en verdeeld over de aanwezigen in het arbeidscentrum en Huis Gavere.

Mondmaskers De vestiging in Kluisbergen ontving 200 mondmaskers van Bekaert NV! Dit mede dankzij de inspanningen van Philippe Rommens en Ingrid Vandelannoote (ouders van medewerkster Sofie Vandenbroucke - huis 4 Kluisbergen).

De vestiging in Zwalm mocht een lading mondmaskers ontvangen via OIP Sensor.

We mochten 750 chirurgische mondmaskers en ontsmettingsalcohol ontvangen van Rotary Club Brakel - Zwalmvallei.

Vele vrijwilligers maakten zelf mondmaskers om deze daarna te doneren aan onze voorziening.

Alvast hartelijk dank aan Lieve Aelvoet, Nele Crombez en Nadine Hoste!

Bloemen en bier Onze zorgverleners in Kluisbergen ontvingen bloemen en Enamebier van Berchem Bruist. Mede mogelijk gemaakt door: Nancy Vandemoortele (Rona Special Flowers), Isabel Lenaert (Bellecreations) en Filip Meurez (Brouwerij Roman).

Verlaten bureau.

Via virusvrije mails toch nog wat dichtbij.

Zwalm Administratie: bureau – verlaten – mail

Beschermingsmateriaal We mochten brillen ontvangen van o.a. firma Santens, Martine Werbrouck, Katrien Mihl, Marleen Poriau, Andrea Van Den Eeckhout (+ buren), Camille Roels en anderen.

Pieter Jouretz

c

Spel doet ons bloeien.

In de tuin kweken we nu verse vriendschappen.

Huis Herzele: tuin – vriendschap – spel

De Corona’s gaan op reis Voor ons, als medewerkers, is het niet altijd eenvoudig om de impact van de Coronamaatregelen volledig te vatten. Voor onze cliënten kan deze tijd heel verwarrend zijn; waarom worden deze maatregelen genomen? Waarom krijg ik geen bezoek meer? Waarom draagt de begeleiding maskers? … zijn allemaal vragen waarmee onze cliënten kunnen worstelen.

o

r

o

n

a

Cursiefje 1 Werken in coronatijden geeft me een gevoel dat ik in mijn eigen bubbel zit. Ik rijd nog elke week enkele dagen naar mijn werk in Kluisbergen en merk op dat ik dubbel oplet als ik op straat loop tot ik in mijn auto zit om te vertrekken. In De Bolster Kluisbergen is het nog rustig of moet ik nu zeggen: het is er stil. Het eerste dat ik doe is mijn handen wassen, het wordt een dagelijks reflex in deze bizarre tijd.

Als niet-opvoeder kom ik niet meer in contact met onze cliënten, onze bewoners, maar zonder ik me af in het administratief gebouw die men hier ‘het wit huis’ noemt. ’t Is een soort quarantaine met enkele collega’s die hier ook nog lijfelijk aanwezig zijn. En weer valt het me op dat ik voortdurend oplet om de social distancing regels na te leven. Ik meet mijn lichaamstemperatuur en noteer het op ons gegevensblad. Een regel die in niet coronatijd nogal zonderling zou overkomen maar nu als doodnormaal beschouwd wordt. Mijn gedachten gaan naar de medewerkers in de huizen en onze cliënten die ik alleen maar van in de verte zie als ze even, met enkele, in de tuin wandelen. Dan zwaai je even naar elkaar maar je kan er niet meer naartoe.

Het is wennen voor ons allen.

Om hen een beter inzicht te geven in het gehele Coronagedoe werden de boekjes ‘De corona’s gaan op reis’ verspreid over de verschillende huizen in Zwalm.

Het boekje vertelt het verhaal over de familie Corona die op wereldreis gaat. Via een ludiek verhaal en mooie illustraties leren de cliënten over het coronavirus. Door de vele preventietips in het verhaal leren cliënten omgaan met COVID19 en begrijpen ze beter waarom er momenteel geen bezoek mag komen.

Het doet me beseffen dat ik niet meer van de jongste ben en dat ik als prille zestiger plotseling als een potentiële risicopersoon gecatalogeerd word. Het maakt me er niet vrolijker op moet ik zeggen om dat te moeten horen en de angsthaas in mij wordt nog banger dan anders.

Ik kruip dan nog dieper in mijn eigen cocon, in mijn veilige bubbel. Het remt mijn creativiteit af en maakt het werken minder gemakkelijk maar ik mag nog altijd werken. Het geeft me toch een goed gevoel dat iedereen zich hier inzet om door deze moeilijke periode door te komen.

Famke Bogaert

Stefan Van maelsaeke

17

18

c

o

r

o

n

a

Ijverige naaisters maken mondmaskers in het arbeidscentrum Gavere

Bij het begin van de lockdown waren er geen mondmaskers in de strijd tegen COVID-19. Zo ook in onze vestigingen. Mieke Deschaumes, textielatelier-begeleidster in het arbeidscentrum in Gavere gaf aan om mondmaskers te willen maken voor al de personeelsleden zodat zij voldoende beschermd zouden zijn om hun werk op een veilige manier te kunnen doen.

De dag erop kreeg zij groen licht om aan deze opdracht te beginnen.

Aanvankelijk werd er na overleg met de medische dienst gekozen voor het model van Xandres: dubbellagig en afgewerkt met biaislint. De dag erop stelde onze directeur voor om het model van Volksgezondheid te maken. Valérie hielp als eerste om dit patroon uit te tekenen op karton en aan het knipwerk. Het was eventjes zoeken hoe we het meest efficiënt hieraan begonnen. Er werd een oproep gedaan op Facebook naar vrijwilligers en de bal ging aan het rollen.

Spoedig werd Mieke overspoeld met telefoontjes. De twee dochters van Dr. De Poorter meldden zich het eerst aan om patronen uit te tekenen.

Wij, uiteengestuurd.

Uiteen maar niet vergeten.

Een foto als steun.

Zwalm Arbeidscentrum: foto – steun – uiteengestuurd

Het was zeer aangenaam werken met Azalie en Nannie Maillot! Jo Duchi kwam er snel bij en ontpopte zich als een geroutineerde stikster. Tanja Bourguiba, Andrea Vanden Eeckhout, Isabel Van De Sijpe en Anja de Rouck vervoegden het mondmaskersteam … Wat een gedreven stiksters!

Sarah Stevens en Valerie D’Hoker hielpen ook enkele keren mee voor het afknippen van biaislinten op 50 cm.

Ondertussen kwamen er vrijwilligers stof, biaislint en patroontjes ophalen en werkten van thuis uit voor onze voorziening. Dank je wel Camille Roest (vroegere stagiaire in het ABC) voor het opsturen van 10 zelfgemaakte mondmaskers!

Een grote MERCI aan Hilde Begyn uit Kruisem, Nele Crombez en Nadine Hoste om het stikken van mondmaskers bij hen thuis voor de voorziening. We hadden ook een mannelijke vrijwilliger nl.

Johan Brain uit Beerlegem die we

c

o

r

o

n

a

reeds kenden van het project Warme tuinen, die meerdere dagen met zijn fiets naar het ABC kwam om patronen uit te tekenen.

Ook Magda Van De Velde kwam langs om stof op te halen en patronen om ze met een groepje vriendinnen te tekenen …

Het was in het arbeidscentrum precies een bedrijf in mondmaskers geworden. Iedere medewerker begon stilaan routine te krijgen in zijn taak, de naaimachines ronkten op kruissnelheid en de sfeer zat goed. We gingen er allemaal voor. Het doel was iedere dag 100 mondmaskers afleveren in De Bolster te Beerlegem. Daar werden ze grondig gewassen en naar de medische dienst gebracht, die het aanspreekpunt werd voor beschermmateriaal. Tot op heden werden er ongeveer 1000 mondmaskers gemaakt, waarvan er enkele tientallen naar NAH Ronse zijn gegaan.

We danken iedereen die op de één of andere manier geholpen heeft bij deze opdracht.

Ook mensen die stof gegeven hebben o.a. Kathleen Rouan, Tanja en Andrea. De huisleverancier van het textielatelier, Mr. Van De Woude kwam met zijn moto, komende van Moorsel (Aalst) naar het arbeidscentrum om bijkomend biaislint te leveren. Van een snelle interventie gesproken …!

Het was een fantastische ploeg om mee aan de slag te gaan, we missen de gezellige werkdrukte !

Mieke Deschaumes

Warme ramen in Gavere Inwoners van de gemeente Gavere zijn wel héél actief om in coronatijden met elkaar in verbinding te komen en de moed erin te houden. Op vensters overal in Gaverse straten verschijnen gedichten en spreuken na een oproep via Radio Gagavere.

De actie vormt de jongste dagen dé blikvanger in Gavere. In bijna elke straat van de gemeente staan gedichten of spreuken op de vensters. Er zijn meer dan tien dichters uit Gavere aan het werk met het schrijven van die gedichten. Ook in ons woonhuis in Gavere werden de ramen beschilderd met warme boodschappen.

19

20

c

o

r

o

n

a

Bolsterlied Speciaal voor de medewerkers in de zorg nam Willem Buyse, begeleider muziek Zwalm, samen met Maurice en Lucrece een lied op. Ze maakten een Nederlandstalige versie van ‘Heart of Gold’, genaamd ‘Hart van Goud’. Dit lied kwam er omwille van alle inspanningen die de medewerkers in deze moeilijke tijden blijven doen! Dit lied is terug te vinden op onze website en facebookpagina.

‘Hart van Goud’ Het is toch waar, ze staan steeds klaar, trotseren voor het volk het grootste gevaar.

Zolang ’t moet duren, kloppen zij uren.

Door hun zorgen worden wij zo oud, met hun hart van goud.

In hun bijzijn heeft geen mens het koud, Met hun hart van goud.

Door hun zorgen worden wij zo oud, met hun hart van goud.

In hun bijzijn heeft geen mens het koud, Met hun hart van goud.

Door hun zorgen worden wij zo oud, in hun bijzijn heeft geen mens het koud.

Door hun zorgen worden wij zo oud, met hun hart van goud.

Ze voeren strijd voor onze gezondheid, zeker in crisis maar simpelweg altijd.

Goede of slechte dag, steeds met een glimlach

In hun bijzijn heeft geen mens het koud, Met hun hart van goud.

Met hun hart van goud.

Met hun hart van goud.

De Roos Ontsmettingsspray naast de microfoon, ontsmettingsgel binnen handbereik, mondmasker op en wij zijn er klaar voor. Start de muziek!

“Da’s van Ann Christy!”

“Hoe heb jij dat liedje zo snel herkend?”

“Ha, ja, het staat daar.” Wesley wijst lachend naar het scherm. Daar staat inderdaad ‘Ann Christy’ geprojecteerd en een link naar dit succesnummer.

Het is echter niet de naam van de uitvoerder die we zoeken. Het is de verwijzing naar het liedje. Goed luisteren is dus de boodschap…

Lieven speelt behendig met de volumeknop en als en volleerde quizmaster maakt hij ons publiek er op attent waar de titel verscholen zit. En nu het juiste prentje bedekken en we zijn vertrokken voor een muzikale bingo vol plezier, dans en pannenkoek!

“Corona krijgt ons niet klein”, zie je Albert denken, dus zullen we groots zijn in ons zang- en quiztalent. De muziek knalt uit de boxen en zowel Anja, Lucrece als Rita nemen maar al te graag de microfoon in handen.

c

De tekst zingen ze mee alsof het parate kennis is.

Maurice blijft met zijn servetje zwaaien zelfs al zijn de tonen van ‘Les Lacs du Connemara’ reeds lang vervlogen. Naarmate de namiddag verstrijkt worden de antwoorden en afbeeldingen op de formulieren verder afgedekt. Helaas voor Patrick is Boney M. niet correct, maar speciaal voor hem zoekt Leen ‘Rivers of Babylon’ op en staat iedereen weer te swingen.

Gelukkig swingt de deeg nog net niet de pannen uit, maar wel swingend staat Lieven achter de bakplaten.

Cursiefje 2 “Maandag 6 april. Dag 25 van de lockdown. Een mens zoals ik zou al die Corona veiligheidsmaatregelen beginnen gewoon te worden. Je went vlug aan iets als je gezondheid in gevaar kan komen.

Maar nu, mijn leven kabbelt een beetje verder, het is leven met de rem op. Gelukkig mag ik nog altijd komen werken in mijn quarantainebureau waar ik nu alleen zit. Alleen maar toch niet helemaal, ik zie op een veilige afstand weliswaar toch nog enkele collega’s. Het gevoel dat je er niet alleen voor staat maar dat iedereen hier zijn uiterste best doet om dit tot een goed einde te brengen. Een soort missie, het verslaan van die onzichtbare vijand, zo zie ik het.

In De Morgen lees ik een artikel met een schreeuwende titel: “Een pandemie zet op scherp welke groepen ‘overbodig’ zijn. Er staat onder meer “Uiteraard zie ik de solidariteit en de hardwerkende zorgverleners die roeien met de riemen die ze heb-

o

r

o

n

a

Sylvie lust geen pannenkoeken maar kijkt goedkeurend toe. Veerle profiteert van een rustig moment om enkele liedjes te brengen. Het Gentse repertoire is haar niet vreemd.

En de winnaar is? Dit speelt geen rol. Gewoon ‘gewoon’ doen en een leuke namiddag kunnen aanbieden, dat is van belang!

Lieven, Leen, Ellen Dagbesteding Team 2 voor huis 7/8

ben, maar er is toch iets dat ik niet van me af kan schudden. De lijstjes met wie er niet gered wordt wanneer de intensieve zorgbedden op zijn. In Nederland staan daar mensen op die sterk hulpbehoevend zijn. Dat ruikt meer naar vooroordelen over welke levenskwaliteit mensen met een handicap ‘maar’ hebben dan naar medische beslissingen.

De ‘disability paradox’ heet dat: mensen (ook artsen) zonder handicap schatten de kwalitatieve levensjaren van een persoon met een beperking steevast te laag in. Als het zo ver komt, vinden sommigen toch dat de ernstig gehandicapte minder het redden waard is”. Een vreselijke gedachte is dat vind ik. Is dit niet wat er ook gebeurde tijdens de Holocaust in wereldoorlog II? Gelukkig zie ik dat onze personeelsleden liefdevol blijven omgaan met onze cliënten, onze bewoners die hier een thuis hebben. Je maakt toch geen keuze bij onze grote familie, want dat zijn we hier toch; één grote familie. We blijven elkaar verzorgen.”

Stefan Van maelsaeke

21

22

c

o

r

o

n

a

Elk team zijn Haiku 14 maart 20. De Bolster sluit zijn deuren voor familie, vrienden en vrijwilligers. De dagbesteding wordt gereorganiseerd en sommige medewerkers gaan in de huizen aan de slag. Overkoepelende diensten werken zoveel mogelijk van thuis. Leidinggevenden en het crisisteam leiden alles in goede banen.

Het coronavirus heeft België en de hele wereld in zijn macht. De regering kondigt een lockdown aan. We mogen elkaar niet meer aanraken. Anderhalve meter afstand is de norm. Praten doen we met een mondmasker. Alles wordt ontsmet.

Op 5 mei 20 zijn we exact 50 dagen ver in de lockdown als we samen met dichter Geert De Kockere (Huis van de Haiku) aan de slag gaan om gedichten te schrijven. In tijden van crisis brengt kunst immers verlichting.

Elk team geeft drie woorden door die iets uitdrukken over de manier waarop ze de afgelopen periode onder Covid 19 hebben ervaren. Geert De Kockere schrijft er een haiku mee.

Schermpraatjes van glas in de Jardin de Renaix.

Het knuffelgemis.

Ronse: Jardin de Renaix – knuffelgemis - schermpraatjes

In de binnentuin groeit weer een wilde fuckyou.

Met geduld wieden.

Zwalm Huis 7/8: binnentuin – geduld – fuck

Een haiku is een kort gedicht van drie regels van 5-75 lettergrepen. Het roept een beeld op van een bepaalde situatie en nodigt de lezer uit zich in te leven, waardoor hij de diepere emotie van het tafereel in het gedicht kan voelen.

48 haiku’s werden geschreven met de woorden die elk team aan de dichter aanreikte. Het is bijzonder boeiend de haiku’s én de woorden te lezen. Ze vertellen hoe elk team op zich de afgelopen periode heeft ervaren. Een greep uit deze gedichten, want gedichten brengen ons dichter bij elkaar.

Ilse Bockstaele

Geleerd van de zon: traag bewegen doet zo goed.

Zonder agenda.

Zwalm Zelfstandig Wonen: zon – zonder agenda - beweging

Gelaten stilte.

Ook onze indruk lijkt nu bij wijlen ontsmet Zwalm Technische Dienst:

Leestip: Een haiku is erg kort. Lees hem daarom altijd twee keer na elkaar.

stilte in de gang – gelaten indruk – overal ontsmetten

c

o

r

o

n

a

Helden van de zorg 8 weken ver, het gaat precies toch snel, al zou het nog sneller mogen voorbij zijn. De vraag zal dan zijn ‘Hoe’? Dat er al sprake van gewenning is, dat is zeker. Zo kwam ik al eens thuis en kwam ik tot de constatatie dat ik mijn mondmasker (die in die eerste weken zo verve-

meer dat onze cliënten deugd zouden hebben van een wandeling een beetje verder, met een ander uitzicht, liefst met voorafgaand een ritje met de bus. Want ook dit zijn zaken die zij missen, al is het maar een klein ritje. Kan je het hen kwalijk nemen? Neen, zeker

plaatsje geven en heb ik wel nog wat geduld over (weliswaar een beetje minder dan 7 weken geleden). Maar ook dat is menselijk.

lend aanvoelde) nog steeds aanhad. Het is nog steeds anders werken, nog steeds alerter, beperkter, minder variatie (al doe ik mijn best om nieuwe zaken uit te proberen) … en ja, soms ben ik blij dat ik verlof heb of dat het weekend voor de deur staat. Voel ik mij hier schuldig over? Zeker niet, want ik ben maar een mens.

niet, want ook zij zijn mensen zoals jij en ik, zoals wij.

ren, maar we doen nog steeds gewoon onze job, al is die nu wat anders ingevuld. We horen vaak “Helden in de zorg” (geef die titel maar aan de verplegers die op de corona-afdeling werken met hun volledige pak aan).

Ik mocht een kleine 3 uren met beschermingskledij ervaren en kan mij inbeelden hoe zwaar zij het hebben wanneer ze dit 8 uren moeten dragen. En nog niets gezegd over de emotionele lading die er bijkomt.

We mogen de weergoden alvast bedanken voor de afgelopen weken. Mooie, zonnige dagen …

Deze zorgden ervoor dat we veel buiten konden wandelen, fietsen, lopen, een frisse neus ophalen, …

Dikwijls hetzelfde tourke, maar de conditie van sommige cliënten ging erop vooruit (alsook mijn eigen conditie). Toch merk ik steeds

Ook wij beginnen het moeilijk te hebben, zowel op het werk als in ons dagelijks leven. Ik verzeker u, wat zou ik maar al te graag eens mijn ouders willen vastnemen, een kus op mijn vader zijn kale voorhoofd, … Ik mis mijn vaste collega’s en de cliënten waar ik gewoonlijk activiteiten mee doe, …

Daar tegenover leer ik andere cliënten alsook collega’s beter kennen.

Onze cliënten nog steeds niet mogen kriebelen, knuffelen, troosten, bemoedigen, … het wordt steeds lastiger. Die coronatijden zijn niet eenvoudig, voor niemand.

Gelukkig kan ik het nog steeds een

Vaak krijgen wij mooie deugddoende complimenten voor wat we doen. Heel aangenaam om te ho-

Ik zou het graag anders willen benoemen als “HELDEN die ik verzorg”. Ja, onze cliënten (alsook uit andere zorgcentra); dat zijn de ECHTE HELDEN van de zorg.

Zij moeten alles ondergaan. Zich

23

24

c

o

r

o

n

a

Geen bezoek van of aan familie, geen terrasjes, geen restaurantbezoek, geen daguitstap, hun lief niet mogen vast nemen, … (ik mag er niet aan denken), niet mogen knuffelen, niet kunnen gaan zwemmen …

laten testen door 5 astronauten in pak, want zo zagen we er een beetje uit. Dit moet heel bedreigend overkomen bij hen.

Vaak zijn het deze kleine dingen die betekenis geven aan hun leven, waar zij nog veel harder dan wij naar uitkijken. Wat voor ons bijzaak is, is voor hen misschien het ultieme genot. Wat gebeurt er toch allemaal in deze tijden? Elke cliënt gaat er anders mee om. De ene

Cursiefje 3 Besef je wel dat je een getuige bent van een historisch feit gaat het plots door mijn hoofd. Het is de eerste keer in de geschiedenis van het mensdom dat de wereld door een virus in lockdown gaat.

Ik ben dus een getuige van een historisch gebeurtenis … weliswaar in waakvlamtoestand.

Maandag 27 april, dag 46 van de corona lockdown en het lijkt alsof ik in mijn eigen sciencefiction versie zit in een ander leven.

Vandaag beginnen de testen op coronabesmetting.

Om 8u35 ben ik als tweede aan de beurt en er staat iemand in het wit met mondmasker en beschermingsschild over mij gebogen. Ik open mijn mond en ze gaat met het stokje naar mijn keelholte om vervolgens in iedere neusholte nog eens te ‘koteren’ wou ik zeggen maar in werkelijkheid doet ze het met zachtheid en voel ik er heel weinig van.

Het gevoel van in een sciencefiction film te zitten blijft. Het blijft eigenaardig bij mensen te zijn waar je het gezicht niet van ziet. Nu is het nog een weekje wachten op het resultaat.

Het lukt hier wonderwel goed in de bolsterenclave van Kluisbergen. Ons eiland zit letterlijk ommuurd.

heeft het er moeilijker mee dan de andere, maar wat verdienen ze allemaal mijn RESPECT. En misschien ook dat van jullie?

Dit is geen oproep, maar indien er nog mensen zijn die ’s avonds zouden applaudisseren op straat denk dan eens aan alle cliënten uit de zorg, want ze doen zo hun best.

Frederic De Clercq

Alleen het werken zelf is voor iedereen wat aanpassen. Zelf doe ik soms andere zaken die ik anders niet doe zoals de verdeling van de post. En ten gepaste tijd krijgen we een update corona informatie van Geert Bonte, onze algemeen directeur. De communicatie verloopt duidelijk vlotter dan de persvoorstellingen van de regering. Duidelijke taal dat is waar we in deze tijd naar verlangen.

Ik begin te verlangen naar vroeger, naar een leven zonder die afschuwelijke mondmaskers waar achter ik de glimlach van de mensen niet kan zien, de huidhonger wordt groot, het gemis van iemand vast te pakken.

Dag 47 van de corona lockdown ondertussen, gerekend vanaf 13 maart. Ik tel de dagen af zoals vroeger toen ik mijn militaire dienst moest vervullen. Ik zou zo een lang meetlint moeten hebben waar je iedere dag een stukje kan afknippen. Alleen weet nu niemand precies wanneer dit gaat eindigen. Een ding is zeker, iedereen gaat dit voor de rest van zijn leven herinneren.

Ik geef je in mijn gedachten nog een knuffel.

Stefan Van maelsaeke

c

o

r

o

n

a

Een gedicht voor iedereen Dit gedicht is voor iedereen, ook voor de medewerkers die blijven zorgen.

Die elke ochtend opstaan, ook weer deze morgen.

Voor degene die blijven werken om de bewoners te vermaken.

Liedjes met ze zingen, knutselen, puzzelen, breien en haken.

Voor hen die samen gaan wandelen, fietsen en met de cliënten kleuren.

En ook helpen om een traantje weg te pinken bij het treuren.

Voor het washuis met de grote was en de kleine plas

Voor de keuken om het eten te maken en dan die grote afwas.

Voor de lieve mensen van de poetsploeg.

Kuisen, vegen en alles ontsmetten van ’s morgens vroeg.

Voor de mannen van de technische dienst die klaar blijven staan en geen enkele klus, want alles is belangrijk, overslaan.

Voor de familie die de bewoners niet kunnen knuffelen of spreken.

Voor zij die echt op het coronavirus zijn uitgekeken.

Het gedicht is er voor iedereen, ook voor de directeuren.

Die de verantwoordelijkheid hebben om de vele aanpassingen goed te keuren.

En de medische dienst met hun vele op te volgen adviezen.

Handen wassen, maskers dragen, in de ellenboog hoesten en niezen.

Voor de bureaustraat die van thuis moet werken.

En de dossiers, op hun home office, elke dag blijven verwerken.

Voor de cliënten die allemaal hun uiterste best doen Want eerlijk.. zij zijn in dit verhaal toch wel de grote kampioen.

Zij doen echt heel erg hun best!

Zelfs bij die strontvervelende coronatest!

Dus ik wil zeggen, bedankt aan iedereen.

Samen komen we door deze bizarre tijden heen.

Anoniem

25

26

c

o

r

o

n

a

Liefste Meneer De Koning Onze cliënten zitten, in deze tijden, met heel wat vragen en heel wat onzekerheden. En zo is er ook Ellen. In het begin van de crisis hebben we, om alles duidelijk te maken voor onze cliënten, gezegd dat de koning heeft beslist dat er maatregelen moeten komen om dat virus in te dijken.

Waarom de koning? Dat is nu eenmaal de grote baas van ons ‘belgenlandje’.

Sedert die bewuste dag is cliënte Ellen dan ook boos op de koning. Ze zit te wachten op de bevrijdende woorden van hem dat ze eindelijk terug naar huis mag.

Omdat het de laatste dagen echt wel begint te wegen voor haar, en zeker omdat gisteren diezelfde koning dan nog eens jarig was, schreven we een brief naar de Sire in haar naam waarin letterlijk beschreven staat wat ze zo vaak zegt.

“Liefste Sire, Meneer De Koning, Enkele weken terug vertelde mijn begeleidster me dat er in ons landje een soort griep rondgaat die ons allemaal erg ziek kan maken. Ze vertelde mij dat jij, Meneer De Koning, daarom hebt beslist dat we voorlopig niet meer naar onze mama en papa kunnen.

Ik was zo boos op jou, lieve Meneer De Koning. Maar, ik verstond het wel.

We gingen wandelen, ik leerde weer fietsen, we maakten soep, de Paashaas kwam langs,… Er werden en worden hier heel veel leuke dingen met ons gedaan, binnen de muren van ons huisje.

Enkele dagen later verjaarde ik. Het grootste feest van het jaar. Ik kon nog steeds niet naar mijn mama en papa dus maakten we er hier het beste van. Mijn be-

geleidster maakte een supermooie kroon voor mij, ik kreeg heel veel kaartjes, en ik kon mijn mama en papa zien via de computer. Eigenlijk zouden we frietjes gaan eten, maar omdat ook dat niet mocht, haalden we de frietjes naar hier. Frietjes met “frikadelleworsten”, keilekker! Oh wat was ik blij, maar tegelijk ook heel triest. Ik wilde nog liever fondue eten met mijn familie, ik miste de verjaardag van mijn mama, …. En ik ben nog steeds een beetje boos op jou, Meneer De Koning.

Dagenlang, wekenlang wacht ik al op een glimp van jou op de televisie. Wanneer, Meneer De Koning, kom jij nu eindelijk op televisie om te vertellen dat ik terug naar huis mag?

Gisteren was het jouw verjaardag, we hoorden het allemaal. Je werd 60 jaar. Ik zou je graag ‘Gelukkige Verjaardag’ wensen, Meneer De Koning. Maar toch ben ik ook nu nog boos op jou.

Van al dat Zoomen, wordt het gemis uitvergroot.

Al weken thuis nu.

De Bolster Ortho’s: thuis – zoom – gemis

Ik ween omdat ik het niet kan begrijpen dat dit zo lang moet duren, omdat ik mijn mama en papa ‘vermis’ en niet in het minst, mijn hondje. Ik zou graag een knuffel krijgen, maar de begeleidsters mogen niet knuffelen nu. Ze troosten ons met woorden, en het doet deugd, maar we willen terug vastgenomen worden.

c

Ik weet wel, Meneer De Koning, dit komt wel goed. Er komt een moment dat jij op de televisie komt en de bevrijdende woorden spreekt. Ik ga roepen, gillen en tieren van blijdschap dan. Het zal nog beter zijn dan het beste verjaardagsfeest. Alleen, wanneer zal dat zijn? Ik snap het niet, wat is dat ‘een dag’, ‘een week’, ‘een maand’?

Om het leed te verzachten maken we hier nog veel tekeningen om op te sturen naar familie. Onze begeleidsters zullen de tijd verder opvullen met leuke dingen.

Maar, ondanks alles, blijf ik een beetje boos op jou!

In april stuurde cliënte Ellen deze brief met een tekening (coverillustratie) naar de Koning aangezien ze boos was op hem omdat ze niet naar huis mag gedurende de Corona-crisis. Op 28 mei ontving Ellen een brief van het Paleis terug met ondersteunende woorden!

o

r

o

n

a

Toch nog een gelukkige verjaardag, Meneer De Koning. ’t Is jammer dat ook jij die nu zo alleen moet vieren met jouw gezin net als ik moest doen hier in mijn leefgroep. Misschien kan mijn tekening jouw leed verzachten!

Veel groetjes en hopelijk tot snel op de televisie!

Ellen Ballegeer Huis 3 – vestiging Zwalm

27

28

c

o

r

o

n

a

De waarde van waardering Een attentie bij complimentendag. Een cadeautje op het Feest van het Huis. Een groot jubilarisfeest als je 25 jaar in dienst bent. En op tijd en stond samen vieren met een aperitief. Voor De Bolster is het waarderen van medewerkers onder normale arbeidsomstandigheden sowieso een belangrijk item.

Maar na de lockdown die op 14 maart van start ging, is het moeilijk om nog van ‘normale arbeidsomstandigheden’ te spreken. ‘Onzeker’, ‘anders’, ‘bevreemdend’, ‘afstandelijk’ … zijn woorden die de werkpraktijk van elke dag beter omschrijven.

Omdat we in De Bolster beseffen hoe waardevol waardering is, zetten we van bij het begin extra waarderingsacties op touw. Een greep uit de acties die tot nu toe plaatsvonden: Wall of fame: sterren in de zorg Een ‘coronabolsterlied’ uit het muziekatelier van Zwalm door Willem, Maurice en Lucrece (zie pagina 20) Het social-distancing-schouderklopje met gebruikshandleiding ZEN-moment met twee soorten thee: ‘relax’ en ‘immuunversterkend’ Dikke duimen van cliënten voor hun collega’s Je doet het uitMUNTend met een zakje vol muntjes We dragen jullie op handen

In haar schort voor ’t raam danst ze de ochtendstonde.

Veel kamerplezier Zwalm Kine: raam – kamerplezier – schort

In het logokot tabletsmog met pauzeknop.

Geluk gebaren.

Zwalm Logo: logokot - tabletsmog – pauzeknop – klein geluk

Aan alle medewerkers in De Bolster: jullie verdienen dit dubbel en dik!

Dank voor alles wat jullie doen!!

c

o

r

o

n

a

Lara Cor-o-nelis Met dit woordgrapje proberen we de coronatijd wat te relativeren.

Niet evident immers om nu al zo vele weken je dochter niet meer te kunnen ophalen, knuffelen, verwennen, ...

Toen we op vrijdag, 13 maart - je zou er haast bijgelovig van worden – een telefoontje kregen van Huis Herzele, waar onze dochter Lara verblijft, dat we, als gevolg van de door de regering genomen maatregelen, konden kiezen om Lara die avond, zoals gepland, naar huis te halen en daar dan te houden, of om Lara in Huis Herzele te laten, twijfelden we, maar we besloten dan toch om haar in Herzele te laten. We namen die beslissing omdat dit ons het beste leek voor Lara.

Mijn vrouw en ik werkten nog en we zagen de combinatie thuiswerk en zorg/zinvol bezighouden van Lara niet meteen zitten. Onwennig, dat wel, dat eerste weekend zonder Lara. Geen activiteiten, geen gezellig samenzitten voor tv, geen perspectief over het “tot wanneer”.

Het gemis om Lara werd wel groter. Gelukkig werd dit gedeeltelijk gecompenseerd door de talrijke foto’s en de korte filmpjes die ofwel op de sociale media werden geplaatst of ons door de woonbegeleiders werden toegestuurd. Hieruit bleek dat men in Huis Herzele, met ondersteuning door een atelierbegeleidster en een jobcoach, best wel creatief was.

Er werd goed voor de cliënten gezorgd. Er werd gebakken en geknutseld. Men deed aan ochtendgymnastiek en men beschilderde paaseieren. Er werd gefietst.

Men ging op zoek naar beren in de buurt ...

Kookboeken werden bovengehaald: men toverde pizza op tafel, men bereidde een super-de-luxe BBQ voor.

Lara leek oprecht gelukkig. En toch ...

Toen al maakten we plannen om Lara misschien al de week voor de paasvakantie naar huis te halen. Tegen die tijd zouden we ons reguliere werk al kunnen (re-) organiseren om er volledig voor haar te zijn. Onze geplande vliegtuigreis met Lara kon dan wel niet doorgaan, maar we zouden er ook thuis het beste van maken. Tamelijk snel vernamen we echter dat Lara niet meer naar huis mocht komen, maar – om risico’s op besmetting te vermijden – in “haar koker” moest blijven. Het schuldgevoel knaagde.

Intussen gingen er enkele weken voorbij, weken van – gelukkig – heel mooi weer. We hadden tijd om te poetsen, te schrobben, te tuinieren, onze administratie bij te houden, we maakten elke avond een grote wandeling, we genoten van de tuin, de natuur, de vogeltjes die floten, een wereld zonder hectiek, zonder auto’s bijna.

Het voelde raar aan om op het kerkplein van Herzele aan een woonbegeleider met mondmasker een valies met zomerkleren voor Lara te overhandigen. Bij een andere gelegenheid bezorgden we op analoge manier, en met aandacht voor “social distancing”, een grote verjaardagstaart voor Lara, die dit jaar op Pasen ver-

29

30

c

o

r

o

n

a

jaarde. Het werd een mooie Pasen en een zonnige en gezellige verjaardag. Zeker weten. En toch ...

Hadden wij wel de juiste beslissing genomen?

We troostten ons met de gedachte dat Lara’s tijdsbesef niet zo goed was en dat het wellicht niet ten volle tot haar doordrong hoe lang ze inmiddels al in quarantaine was.

Thuis hadden wij haar nooit het aanbod aan ontspanning en activiteiten kunnen bieden dat ze nu in Herzele kreeg. Daar had ze ook contact met leeftijdsen lotgenoten, thuis zou ze misschien wegkwijnen van verveling.

Bij een van de vele chatmomenten met ons of met haar zussen kwamen er bij Lara soms traantjes. Wat ging er in haar hoofdje om? Hoe zou zij deze periode

verwerken? We bleven haar sussen, toelichten waarom we “in ons kot” moesten blijven, kushandjes werpen, zwaaien ... We beeldden ons in dat ze, net als onze andere dochters ooit in Porto en Santiago de Compostela, op Erasmus was, in Herzele weliswaar, en zeiden dat ook aan Lara. Toen lachte ze weer. En toch ...

De testdagen kwamen eraan. Zou onze lieve meid dat goed kunnen verdragen? Zou ze pijn hebben als de huisarts in beschermpak met die wisser tot diep in haar kleine neusje zou gaan? Wat zouden ze eigenlijk met die testresultaten aanvangen, wat zou er veranderen ... ? Tests zijn tenslotte maar een momentopname.

Ook nu zouden we maar ondergaan wat er van overheidswege beslist werd, zeker, en blijven hopen dat deze onwennige situatie, waarbij iedereen zijn uiterste best doet om er het beste van te maken, snel voorbij mag zijn.

Wat erna komt, weten we niet. Het wordt zeker zoeken om nieuwe evenwichten te vinden, te reorganiseren ...

Wat wordt het “nieuwe normaal”? Hoe en wanneer komt De Bolster uit “lockdown”?

Tot het gepaste vaccin gevonden wordt, zal onze wereld er anders uitzien. Toch zijn wij er, als ouders, ten stelligste van overtuigd dat de directie, het personeel, en ook de ruime vriendenkring van De Bolster het goed voor hebben met onze Lara en met alle andere cliënten. Binnen de perimeters die de virologen aan

de regering zullen aanreiken, zullen zij de juiste maatregelen nemen om op een veilige manier met deze nieuwe situatie om te gaan. Vergaderingen zullen anders zijn, de werking van de ateliers dient waarschijnlijk herbekeken te worden, de jobcoaches zullen zichzelf moeten heruitvinden, de familiedagen, het zomerfeest ... worden verschoven. Samen lukt dat zeker. Nog even volhouden!

Eén zaak staat vast: het jaar 2020 zullen we niet gauw vergeten.

Philip en Martine Cor-o-nelis, ouders van Lara, bewoner van Huis Herzele

c

o

r

o

n

a

Sociale dienst op afstand of juist dichter?

Een greep uit mijn persoonlijke ervaringen Wij, lid van de ‘sociale dienst’, werken van thuis uit tijdens de coronaperiode. Iedereen is er intussen van doordrongen: veiligheid boven alles. Ik geef eerlijk toe, thuiswerk, ik zie dit best wel zitten.

In ons gezin werken we met z’n drieën thuis, elk zijn telefoon(s) en computer(s), af en toe wat kakofonie hoewel dit echt wel meevalt. Na wat zoeken en frustratie vinden we hier harmonie en rust in. Uittesten en een goed plekje zoeken, ook voor de intussen welbekende ‘zoomsessies’ met collega’s oftewel ‘video overleg’.

Wij hebben het geluk om op dit moment geen kleine kinderen of schoolgaande jeugd in huis te hebben, we zijn er ons bewust van dat dit ons werk eenvoudiger maakt.

Ik dacht dat de afstand niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk groter zou worden met het netwerk van onze cliënten. Doch, niets is minder waar wat mij betreft toch.

Hoewel ik ondervind dat het, zeer verstaanbaar, moeilijker is om mensen te pakken te krijgen via een afgeschermd nummer, heb ik toch meer contacten. De betrokkenheid is groter, bezorgdheid, angst, verwarring en onzekerheid brengen mensen dichter bijeen. Dit

creëert samenhorigheid en wederzijds begrip.

Ik luister, verduidelijk richtlijnen, hoop op versoepelingen en ben mee machteloos.

Wat mag? Wat mag niet? Wat gisteren mocht is vandaag weer anders. Alle goede bedoelingen ten spijt, wie kan nog volgen? Iedereen hinkt wat achterop. Ons geheugen wordt getriggerd.

Verscheurende keuzes, ‘mogen’ versus ‘willen’ op bezoek komen? Soms kan het ‘niet mogen’ een opluchting zijn.

En toch, er is meer vriendelijkheid, minder uiting van frustratie en vooral veel geduld, respect en erkenning voor begeleiders en alle andere mensen die op locatie werken.

Daar waar de voorbije jaren gesprekken met het thuisfront veelal over contracten, budgetten, PAB, RTH, procedures, correctiefase,… gingen; merk ik dat we nu praten over psychisch welbevinden, relaties, bezoek, mondmaskers, afstand, skypen,… Deze laatste onderwerpen liggen mij duidelijk meer, alleen jammer dat hier zoveel leed mee gepaard gaat.

Ik voel zowel voor- als nadelen van thuiswerk. Ik ervaar meer rust, ik kan meer en beter geconcentreerd werken. Een artikeltje schrijven bijvoorbeeld, is toch eerder thuiswerk…

Contact met collega’s daarentegen is moeilijker. Ik ervaar nog meer dat wat je zegt en bedoelt aan telefoon of mail toch heel anders kan aankomen dan bedoeld.

Ik mis meer dan gedacht een wederkerigheid door het feit dat je elkaar niet ziet. Elkaar zien bij het praten en luisteren, werkt op communicatief vlak duidelijk beter.

De collega’s die op locatie blijven werken, krijgen nu wel in eerste instantie alle problemen binnen, voor hen is het hectisch, vermoeiend en dikwijls ondankbaar werken, toch voor zover ik er zicht op heb. Het is moeilijk om dan min of meer ‘machteloos’ thuis toe te kijken.

Een witte vlag brengt geen soelaas.

31

32

c

o

r

o

n

a

Cursiefje 4 Contact met cliënten, hier is helemaal geen sprake meer van.

‘ZOL’ lezen is maar een flauw alternatief. Hoeveel moeilijker is dit dan voor het thuisfront? We kunnen ons hier nauwelijks een voorstelling van maken.

Ik eindig graag met mijn persoonlijke ‘lijfspreuk’ van Khalil Gibran: ‘Tussen wat wordt gezegd en niet bedoeld en wat wordt bedoeld en niet gezegd gaat de meeste liefde verloren.’

Deze wijsheid blijft maar rondhangen in mijn hoofd Katrien Lobel Sociale dienst Kluisbergen illustratie: Lucrece Sprangers

Donderdag 28 mei, dag 75 van de coronacrisis. De lockdown is sinds 18 mei enigszins versoepelt in De Bolster. Beperkt bezoek met de nodige veiligheidsmaatregelen is weer mogelijk. In Kluisbergen mag men enkel via de voordeur van het administratief gebouw, beter bekend als ‘het wit huis’ langs de straatkant naar binnenkomen. Lang geleden dat die voordeur nog open geweest is, iedereen ging gewoon langs de poort achter de kerk naar binnen zoals familie, vrienden of goede buren bij jou langs de achterdeur naar binnen gaan. Helaas mag het in coronatijd niet. Het lokaal van ortho-agoge Dempsey is tot ontvangstruimte omgebouwd met plexiglas tussen de tafels, ontsmettingsgel voor de bezoeker, enkele bloemen voor de sfeer, alles staat klaar voor het bezoek.

Van in mijn bureau hoor ik bij het eerste bezoek luid gejoel van een cliënt die enthousiast is bij het weerzien van haar familielid. Al is het even wennen dat die een mondkapje draagt, het weerzien na al die weken is er niet minder om. Na dit kort maar intens weerzien wordt alles netjes ontsmet door Leen, de ateliermedewerker, die nu instaat voor het goed verloop van het bezoek. En zo gaat het iedere dag door, een half uurtje vol emotie, soms luidruchtig, soms heel stil maar toch intens.

Het nieuwe normaal in mijn dagelijkse leven begint te wennen al verlang ik om toch mijn vroegere dagelijkse leven te kunnen hervatten.

Zonder mondmasker en anderhalve meter en plexiglas en de geur van ontsmettingsspray. En dat de bubbels die overblijven enkel in ons glas mogen zitten. ’s Nachts droom ik van coronavirussen die qua uiterlijk toch verdacht veel op een bolster beginnen te gelijken. Coronabolsters, ik mag er niet aan denken. Onze bolster beschermt eerder met zijn stekelig schild de zachte binnenkant.

De zon schijnt al dagen, zomerse lente, ik zit binnen in de warmte aan mijn bureau in Kluisbergen en denk aan een zonnig terrasje in betere tijden.

Boudewijn De Groot zong ooit: “Een dag zonder angst en vrees want zo’n dag is er ooit geweest een dag zonder strijd zonder haat zonder nijd o ik verlang naar een betere tijd.”

Stefan Van maelsaeke

i

vestiging Zwalm 18 februari 2020

CLIENTENRAAD  DE BOLSTER

n

s

p

r

a

a

k

De cliëntenraad

Op regelmatige basis komt de cliëntenraad samen in De Bolster Zwalm.

Deze raad bestaat uit cliënten van de verschillende woonvormen en het dagcentrum en wordt gecoacht door een activiteitenbegeleidster en logopediste. We organiseren op deze manier een overleg tussen de cliënten en de voorziening want keuzes kunnen maken over het eigen leven heeft invloed op de kwaliteit van het leven.

‘Dikke duimen’ voor het meewerken aan het meerjarenbeleidsplan De vorige cliëntenraad stond in het teken van het meerjarenbeleidsplan. Er werd aan de cliënten gevraagd om actief mee te denken over de punten die voorgesteld werden in het beleidsplanfilmpje. De coaches maakten een hapklare powerpoint met veel fotomateriaal als leidraad. De cliënten gingen hiermee aan de slag en bogen zich over – wat ze zelf vonden - moeilijke vragen. Op het einde van de cliëntenraad waren zowel de cliënten als de coaches aangenaam verrast door het vele goede denkwerk. Ook de directeuren, diensthoofden en stafmedewerkers lieten per mail weten dat de cliënten een dikke pluim verdienden! Om al deze dikke duimen door te geven aan de cliëntenraad werd er een ‘dikke duimen-blad’ gemaakt van deze mails die door coach Mieke voorgelezen werd. De leden luisterden aandachtig en waren zeer trots door de vele positieve commentaren. Coach Mieke gaf ook een echte witte pluim aan Famke voor het maken van de powerpoint!

Thema feest van het huis De keuze voor het thema van ‘Het feest van het huis’ op 4 juni zou dit jaar wat anders verlopen. Alle huizen mochten voorstellen doen. De cliëntenraad kreeg beslissingsrecht om één thema te kiezen. Coach Famke had de ingezonden thema’s gevisualiseerd aan de hand van grote kleurfoto’s. Om een persoonlijke en geheime stemming te bekomen mochten de cliënten één voor één gaan stemmen in een apart lokaal.

Stagiaire Vita keek erop toe dat alles in alle rust en zonder beïnvloeding gebeurde. De cliënten waren aangenaam verrast door deze werkwijze.

De thema’s waaruit ze konden kiezen waren Ibiza, Disco, Cowboys en Indianen, Disney, F.C De Kampioenen, Japan, Italië en Olympische Spelen.

Zowel het thema Ibiza als F.C. De Kampioenen kregen elk drie stemmen. Na een tweede ronde kwam F.C De Kampioenen als winnaar uit de bus en suggesties werden op tafel gelegd voor de aperitief, de activiteit, de maaltijd…

Marie-Rose: Hihi, het was bijna een echte stemming. Juist geen echte papieren en geen paspoort.

Kjell: We kunnen Niels Destadsbader vragen om te komen zingen! Of beter mij laten optreden. Ik doe dat gratis!

Marino: We gaan bier moeten drinken zoals Xavier!

Karen kiest voor chocomelk, zoals Markske. Ciel stelt de Porto van Carmen voor. Kjell gaat voor de Whiskey die Boma altijd drinkt, maar dan in de vorm van Ice Tea. Het eten is minder moeilijk. Bijna allen gaan voor worsten met appelmoes en frieten.

Voor de namiddagactiviteit twijfelen ze tussen een hondenshow met Nerokes en een F.C. De Kampioenenfilm.

“Aan Lieven kunnen we vragen om Xavier te spelen en aan Christine Stimans om Carmen te spelen. Zij kunnen de sporters van de Special Olympics dan in de bloemekes zetten?”

(Nvdr. Helaas is dit alles bij dromen gebleven, Corona stak er een stokje voor, maar ideeën genoeg voor volgend jaar).

33

34

i

n

s

p

r

a

a

k

De Bolsterkeuken: een sterrenrestaurant De cliënten vinden dat de medewerkers van de keuken toch ook wel een dikke pluim verdienen. Zowel de koks als de medewerkers van de keuken en ook zeker niet te vergeten Kelly de diëtiste!

De cliënten van de cliëntenraad ijveren ervoor om zeker aandacht te blijven hebben voor de bewoners met slikproblematieken (ook op feesten), maar verschieten ervan dat er nog véél meer is dan enkel ‘gewone eters’ en onze ‘slechte slikkers’. Zo houden we niet enkel rekening met cliënten die gemalen of gemixte voeding krijgen maar ook met cliënten die zoutarm moeten eten (bijvoorbeeld niersparend dieet) of allergisch zijn aan bepaalde voedingsstoffen of licht verteerbaar voedsel moeten eten.

Kjell: Of lactosevrij moeten eten zoals M. van Herzele. Amai, dat is wel al veel, hé. Dat zijn zeker vijf verschillende diëten die ze in de keuken moeten klaarmaken. Ik zou zot komen.

Elien: En ook als het vis is, zijn er veel uitzonderingen. Dan wordt er vlees voorzien.

Mieke: Er zijn sommige cliënten die enkel vegetarisch eten. Ook hier wordt voor gezorgd.

Kjell: Jullie zijn nog iets vergeten. De gewone diëters zoals ik. Amai, wie houdt dat allemaal nog bij?

Elke dag een nieuwe planning! En al die uitzonderingen zijn voor drie keer per dag? Ah ja, want het is ontbijten, lunchen en avondeten. Respect voor de keukenmensen.

Karen: Ja santé, ik wil niet in de keuken werken hoor! Ik ben blij dat zij dat zo goed doen.

Coach Mieke wil ook nog een dikke pluim geven aan de keuken. Sinds ze hier werkt (en er staan al wat jaren op de teller) heeft ze de keuken weten veranderen in een ‘wereldkeuken’. Ze legt aan de cliënten uit dat dit betekent dat er veel gerechten op de menu komen vanuit andere landen en dat er vaak nieuwe gerechten geserveerd worden. Mieke haalt ook een voorbeeld aan van de mayonaise die vorige week werd gemaakt waarin yoghurt werd verwerkt. Hierdoor is de mayonaise minder vet en lichter verteerbaar.

Ook de vegetarische gerechten zijn lekker en worden gesmaakt door de cliënten.

Marino: Zoals spaghetti, dat is eigenlijk niet van ons hé?

Mieke: Klopt, en niet enkel spaghetti. We hebben in De Bolster veel soorten pasta’s leren eten.

Marino: Ja, tagliatelli, macaroni en een tijdje geleden ook spirelli!

Kjell: Ravioli.

Karen: De Lasagne is hier echt super lekker!

Greet: Couscous!

Alle cliënten: Mmmmm Couscous.

Marino: Moussaka is ook lekker!

Guy: Ik wil spinazie met eitjes en cordon blue.

Kjell: Dat er niet teveel frieten worden gegeven is goed want dat is ongezond. Maar ik zou graag wel wat meer kroketten willen. Dat krijgen we bijna niet.

Ciel: Of eens wat meer koude schotel in de zomer.

Alle cliënten zijn akkoord voor meer koude schotel, maar varkenslapjes vinden ze minst lekker, te taai.

Iedereen praat door elkaar: Ja, dat is echt niet zo lekker. Is echt taai vlees. De rosbief ook. In het ABC gaan ze met de schaar rond om het te knippen.

Kjell: Ik vind dat ze bij de spaghetti minder olie moeten gebruiken in de saus want die bevat te veel vocht/olie.

Als de cliënten plots aan de aluminium bakken denken, zeggen ze luidop in koor: HOND IN’T KOT! Karen: njammy!

Ciel: Ik eet dat graag!

Iedereen: Ja, dat mag wat meer op de menu staan!

Marino: Ik wil ook graag meer yoghurt als dessert i.p.v. fruit.

Karen: Ja, ik vind dat ook. Soms een beetje te veel fruit, graag wat meer afwisselen met fruityoghurt.

Greet: De zelfgemaakte pudding is zeer lekker!

Marie-Rose: Het is leuk dat er veel variatie aan desserts is, maar misschien moet er wat meer variatie in het fruit zitten? (Iedereen is hier mee akkoord).

Marino: Graag eens wat meer mango, aardbeien, fruitsla, ananas, watermeloen…

Elien: In de zomer wil ik wel eens een magnumijs eten.

Greet: Soms krijgen we in de zomer ook dame blanche in potjes! Zeer lekker!

i

n

s

p

r

a

a

k

Ciel: Dame blanche is super lekker!

Kjell: Tiramisu! Ik heb daar een goed recept voor!

Enkele cliënten van de cliëntenraad aan het

We sluiten af met…

Kjell mag tegen volgende keer tiramisu maken voor heel de cliëntenraad. Huis Herzele, volgen jullie op?  De medewerkers van de keuken doen keigoed hun best! Toch enkele suggesties: geen varkenslapjes meer en minder olie in de spaghettisaus en bepaalde vegetarische gerechten. Voor de rest, doe zo verder!

Dat de coronatijd alles op zijn kop zet, dat weten we al langer. We vroegen aan de cliëntenraad om eens kort te schetsen hoe hun leven er nu uitziet. Dit deden ze op hun eigen manier. Ciel en Marie-Rose gingen rijmen en dichten, Marino en Greet schreven een brief, Kjell beantwoordde vragen in een interview en Karen schreef een stukje tekst. Allen beleven ze deze speciale weken op hun eigen manier, en er is één zaak dat we kunnen opmerken in al hun verhalen en dat is dat ze echt hun best doen om er het beste van te maken! We zijn apentrots op hen!

woord

Coaches cliëntenraad Famke & Mieke Gedicht van Ciel: Ik kijk vaker DVD’s op mijn kamer op mijn eigen kleine machien.

Het is nu vooral Lilly en Marleen dat ik wil zien!

Ik help ook in het huishouden meer mee.

Alle weken dweil ik de keuken, dat doe ik heel gedwee.

Mijn kamer heeft nét ook de jaarlijkse grote kuis doorstaan, Samen met mijn AB heb ik dit goed gedaan!

Gedicht van Marie-Rose: Gelukkig bestaat er zoiets als skype, Whatsapp en video chat Dat kan ik doen van op mijn bed!

Op mijn kamer zit ik vaak aan mijn bureau, Woordzoekers oplossen vind ik zó (duimpje omhoog) Ik help ook de begeleiders meer mee koken en bakken vind ik best oké!

Brief van Marino: Hey iedereen, Ik kan mij minder goed amuseren door die Corona (covid-19). Ik ga soms op de tablet (spelletjes spelen),

35

36

i

n

s

p

r

a

a

k

computer (meezingen met videoclips) of kijk TV. Ik skype 2/per dag met mijn vriendin Sarah en bel eens extra in de week naar mama en papa.

De dagbesteding (Lieven, Ellen of Leen) komt mij af en toe halen, ik vind dit zeer leuk om met hen activiteiten te doen!

Nu wil ik graag dat die Corona gedaan gaat zijn, want die Corona werkt op mijn zenuwen.

Groetjes Marino PS: Ik ben die Corona echt kots beu !!

Interview met Kjell: Wat doe je zelf om je dagen te vullen?

In de week en bij goed weer hou ik mij bezig in de tuin. Ik rijd ons gras af maar ook van de buurman. Ik trek ook onkruid uit zodat alles proper blijft.

Een tweede taak waarmee ik mijn dagen vul, is de voorbereiding van mijn dertigste verjaardag. Ik ben bezig met een selectie te maken van covers die ik zal zingen. Hier kruipt veel tijd in maar ik zie dit als ontspanning. Ik geef de naam van mijn feest al mee: “30 Jaar Kjell in Concert”. Meer info volgt.

Waar heb jij het momenteel moeilijk mee?

Ik mis mijn externe contacten zoals mijn bezoekrelatie en familie. Ik heb ook moeite met de stress van andere cliënten en dit weegt op mezelf. Hierdoor werk ik dit zelf uit op de begeleiders terwijl ze dit niet ‘altijd’ verdienen.

Welke activiteiten vond je tot nu toe het leukst?

Fietsen met de bende van Herzele is mijn favoriete activiteit. Ik stippel dan een parcours uit en bespreek dit met de begeleiding.

We zijn ook vaak creatief bezig in de keuken. We proberen nieuwe gezonde variaties uit zoals smoothies, choco, bananenhavermoutpannenkoeken, …

Als laatste spelen we ook regelmatig tennis, kubb of gezelschapsspelletjes.

Is er nog iets dat je zelf wil meegeven aan onze lezers?

Ik wil iedereen vragen om positief te blijven denken in deze moeilijke periode. Zoek afleiding in leuke zaken zoals muziek of series !

Greet: Hallo iedereen, Ik ben Greet en ik verblijf tijdens de coronacrisis thuis in Horebeke.

Ik ga iedere morgen joggen om 9 uur.

Om 10 uur houden we koffiepauze. Elke woensdagnamiddag gaan we fietsen. Op dinsdag en op vrijdag ga ik naar de bakker.

Ik help mijn mama met kuisen, de was ophangen, strijken en koken. Ik ga ook veel wandelen met papa en mama.

Ik speel veel in de tuin.

Ik wandel veel met mijn pop in de tuin.

Door het warme weer kon ik ook al waterspelletjes spelen. Af en toe bakken we taart of maken we een lekker dessertje. ’s Avonds spelen we gezelschapsspelletjes.

Ik wou dat het ABC terug opengaat.

Groetjes aan iedereen!

Greet Karen: Ik blijf in mijn kot en hou me goed bezig. Ik mis wel iedereen heel erg maar besef wel dat het voor de gezondheid is.

Ik zit veel aan mijn computer, vul kruiswoordraadsels in en help mijn ouders bij huishoudelijke taken.

Ik plaag papa graag want ik ben een grote, lieve deugniet. Eens gaan fietsen in de omgeving en eens buiten in de tuin zitten doe ik ook regelmatig als het goed weer is. Het zijn wel lange dagen voor mij, maar ik maak er het beste van. Ik heb al telefoon gekregen van Nelle, Famke, Hilde en Jana. Hier was ik heel blij en gelukkig mee! Ik mis mijn neefjes, nichtjes en metekindje. Die zie ik nu enkel via whats app. Dit is voor mij toch wel moeilijk want anders zie ik hen iedere week en nu al 7 weken niet. Ik maak het beste van iedere dag.

Zo mag ik van mama een suggestie geven voor het eten en papa moet dan eten wat de pot schaft, haha.

Hij moet alles leren eten. Hopelijk blijft iedereen gezond en kunnen we snel terug naar het ABC!

f

a

m

i

l

i

e

n

i

e

u

w

s

Familienieuws De huizen en de sociale dienst reiken de redactie het familienieuws van onze cliënten aan. Wij proberen hier zo volledig en correct mogelijk in te zijn. Mochten er toch gegevens ontbreken of onjuist opgenomen zijn, meld dit dan gerust aan de sociale dienst of rechtstreeks aan de redactie.

Familienieuws cliënten

Overlijdens 04/03/20 Dhr. August ‘Staf’ Schwethelm, cliënt huis 4 vestiging Kluisbergen 23/03/20 Dhr. Erwin De Lombarde, cliënt dagcentrum NAH Ronse

Familienieuws medewerkers

Geboortes

11/03/20 Wout, zoontje van Céline Hutse en Steven Van Lierde, woonbegeleider huis Herzele

Overlijdens 08/03/20 Dhr. Oswald Van Eenooghe, schoonvader van An De Mulder, woonbegeleidster huis 1 vestiging Zwalm en vader van Hilde Van Eenooghe, vrijwilligster vestiging Zwalm 12/04/20 Dhr. Roger Croes, vader van Jeannot Croes, diensthoofd Diva vestiging Zwalm 21/04/20 Mevr. Zulma Bessemans, moeder van Jeannot Croes, diensthoofd Diva vestiging Zwalm 10/05/20 Dhr. José Haesebeyt, vader van Hilde Haesebeyt, kinesiste vestiging Zwalm 21/05/20 Dhr. Frans Melkebeke, vader van Veerle Melkebeke, nachtdienst vestiging Zwalm

illustratie: Rita De Wulf

37

38

a

f

s

c

h

e

i

d

Afscheid van...

August (Staf) Schwethelm 4 maart 2020

We herinneren jou als een goedlachse, lieve man.

Je guitige lach, je lach als je een stukje bloot zag, je lach als je mensen zag die je goed kende.

Mooie kledij, op zondag je das, genietend van een sigaartje. Niemand liep jou voorbij zonder dat ze een handdruk kregen van jou of zonder de belofte dat je hen een kaartje zou schrijven.

Je was altijd heel liefdevol voor anderen. Zo verwende je vele mensen met de voetbadjes die je gaf. Je deed dit steeds met volle overgave en je was dankbaar voor het extra sigaartje dat je daarna kreeg.

Je hield van je dagelijkse wandelingen in de tuin, kijkend naar de dieren en genietend van de zon op een bankje. Wat hield je van de warmte van de zon. Je wou persé altijd een

bloempje plukken, een madeliefje dat je met liefde aan iemand gaf.

Als begeleider was het niet altijd zo makkelijk om je te begrijpen. Jij uitte op jouw manier wat je wou zeggen, maar toch was het voor ons niet altijd duidelijk en begrepen we jou niet.

De laatste tijd verloor je beetje bij beetje je kracht en levenslust. In december werd je opgenomen in het ziekenhuis met een zware longontsteking. Even dachten we dat we je kwijt waren. Maar je was sterk en vocht terug en na drie weken ziekenhuis kon je terugkomen naar je vertrouwde huis 4, bij de cliënten en begeleiders die je allemaal zo graag zagen.

Je was echter niet meer de Staf van daarvoor. We konden je niet meer overtuigen om naar buiten te gaan. Je had geen kracht en moed meer om de buitenlucht op te snuiven. Je zocht meer nabijheid bij ons en je favoriete plekje werd de zetel dicht bij de verwarming, waar je knus onder je deken zat.

Uiteindelijk ging je verder achteruit en kwam je opnieuw in het ziekenhuis terecht. Tot het einde werd je zo veel mogelijk omringd door de mensen die je graag zagen.

Lieve Staf, wat zullen we jou allemaal missen. Het was een voorrecht om je te kennen en om deel te mogen uitmaken van je leven. Slaap nu maar zacht…

a

f

s

c

h

e

i

d

Erwin De Lombarde 23 maart 2020

Al vele jaren Was jij niet meer De papa die ik kende Behalve in herinneringen Die sluimeren tussen Waarheid en droombeeld Al jouw verhalen Voor altijd onbekend Maar des te meer bemind Tot voorbij de eindigheid Ik herkende jou niet meer Maar jij wist nog perfect wie ik was En zo was je altijd mijn papa Als er iets is na de dood Dan hoop ik dat jij daar weer kan zijn Wie je was voor je ziekte En dat je er gelukkig bent

39

40

i

n

e

n

u

i

t

d

i

e

n

s

t

In en uit dienst Met de rubriek ‘in en uit dienst’ willen we u ouders/voogden blijven informeren over personeelswissels in onze vestigingen.

In dienst 17/02/20 17/02/20 18/02/20 04/03/20 04/03/20 06/04/20 06/04/20 14/04/20 11/05/20 18/05/20

Daisy Ghys, activiteitenbegeleidster Zwalm Eveline Hermie, woonbegeleidster team 11/12 Zwalm Laurent Vandevelde, woonbegeleider huis 4 Kluisbergen Wout Ysebaert, woonbegeleider huis 1 Kluisbergen Leonie Vanherpe, woonbegeleidster team 11/12 Zwalm Trees Colle, woonbegeleidster team 11/12 Zwalm Isabelle Eeckhout, nachtdienstbegeleidster Zwalm Thelma Theunis, woonbegeleidster team 9/10 Zwalm Rik De Beir, medewerker technische dienst Zwalm Katrien Tytgat, begeleidster nachtdienst Kluisbergen

Uit dienst 29/02/20 15/03/20 31/03/20 30/04/20 30/04/20 10/05/20 31/05/20 28/06/20

Anne Dupont, pastoraal medewerkster Zwalm (met pensioen) Marlies Kints, orthoagoge Zwalm Rik De Beir, medewerker technische dienst Zwalm Marleen Vanwildemeersch, woonbegeleidster team 9/10 Zwalm (met pensioen) Martine De Ruyck, woonbegeleidster Zwalm (met pensioen) Hanne David, woonbegeleidster team 11/12 Zwalm Anne Steens, ateliermedewerkster Kluisbergen (met pensioen) Veerle Devriese, woonbegeleidster NAH Ronse

i

a

g

vestiging zwalm

e

n

d

n

a

vestiging kluisbergen

Omwille van corona gaan het Zomerfeest in Zwalm en de Bolsterquiz en Bolsterfeest in Kluisbergen dit jaar niet door.

Dit tijdschrift kan in een kleurenversie digitaal geraadpleegd worden op onze website www.vzwdebolster.be

c

o

l

o

f

o

n

Redactie: Geert Bonte, Pieter Jouretz, Carine Cosijns, Stefan Van maelsaeke, Ellen Arens Met dank aan allen die een bijdrage leverden voor dit nummer.

Coverillustratie: Ellen Ballegeer Layout: Ellen Arens De redactieraad kan teksten wijzigen of inkorten zonder voorafgaande toestemming van de auteur.

d

r

u

k

Kasteeldreef 2 · 9630 Zwalm (Beerlegem) Tel. 055 33 96 96 · Fax 055 49 57 79 RPR Gent 0861.680.989 secretariaat@vzwdebolster. be www.vzwdebolster. be