Terugblik weekend auteur Paul Young - Marieke Michielsen

Vrijdagavond 23.00 uur. Ik sta met knikkende knieën in de aankomsthal van Schiphol te wachten op auteur Paul Young. De ruime hal met zijn gezellige tl-verlichting ligt er verlaten bij. Allerlei gedachten schieten door mijn hoofd: links van mij staan een moeder en dochter, zouden zij Paul Young kennen?

Zouden zij weten dat dat er ruim twintig miljoen exemplaren van zijn boek zijn verkocht en dat het in 43 talen is vertaald? Twintig miljoen (!), wat zijn het er toch veel. Daar kunnen we in Nederland met ruim 40.000 exemplaren toch niet aan tippen. Maar eerlijk is eerlijk, ook daar ben ik als uitgever niet ontevreden over.

23.10 uur. Het vliegtuig is in elk geval geland. Hij kan nu elk moment door de schuifdeuren komen.

De spanning stijgt… Zou hij zelf geen grote schare fans verwachten? Journalisten?

Televisiecamera’s? Of overdrijf ik nu een beetje? Zal hij niet teleurgesteld zijn als alleen zijn Nederlandse uitgever daar staat? Vorige week sprak hij immer nog voor 5000 mensen op het New Wine Festival in Engeland en werd hij in Kroatië door alle grote televisiestations geïnterviewd. En zal hij mij herkennen van die ene kortstondige ontmoeting vorig jaar in de VS? De schuifdeuren glijden open. Ja, daar is hij. Een kalende man, klein postuur, komt recht op mij aflopen. De glimlach die zijn gezicht doet oplichten, maakt mij duidelijk dat hij mij in elk geval herkent (bijzonder, zeker als ik bedenk hoeveel mensen hij wel niet moet ontmoeten). Uiteraard volgt een warme begroeting: een dikke hug. Ik zeg uiteraard want na dit weekend weet ik dat die stevige omhelzing zijn handelsmerk is.

Zodra we het nachtelijke duister in rijden, heb ik al snel in de gaten dat je met deze man weinig over koetjes en kalfjes praat. Voor ik het weet hebben we het over de kerk, geloof, de zondeval, de meetlat waar mannen en vrouwen elkaar steeds opnieuw langsleggen en het verlangen naar waarheid. Met mijn hoofd vol gedachten komen we aan bij zijn hotel. Het is laat, dus we wensen elkaar een goede nacht en spreken af elkaar morgenmiddag weer te treffen in de lobby van het hotel.

De volgende ochtend gaat mijn collega Maaike naar het hotel, waar Paul Young wordt geïnterviewd door journalisten van het Nederlands Dagblad en EO Visie. Als ik rond het middaguur aankom bij het hotel staan de journalist en de fotograaf van Visie nog na te praten. Ik hoor een flard van hun gesprek en begrijp dat het een indrukwekkend interview is geweest. Ik ben heel benieuwd naar de stukken straks in Visie en het ND. Binnen zit Paul in de lobby van het hotel op mij te wachten. Hij heeft zijn vrouw aan de telefoon, die op dit moment in Wenen is en vandaag terug naar huis zal vliegen. Ik loop weg om hem zijn privacy te geven, maar dat blijkt niet nodig, hij blijft in de buurt en laat mij gewoon meeluisteren met het gesprek. Samen met Maaike vertrekken we even later richting het oosten van het land. Paul zal spreken op camping de Betteld. Ik heb geen idee hoeveel mensen we kunnen verwachten, maar we hebben er zin in. Het is mooi weer en we hebben onderweg nog tijd om te lunchen.

In Doetinchem besluit ik de auto te parkeren om een broodje te gaan eten. We rijden het centrum in, maar stuiten al snel op een voetgangersgebied en worden via een eenrichtingsweg weer van het centrum weggeleid. Gelukkig zie ik al snel een aantal parkeerplaatsen en besluit daar te gaan staan.

En wat blijkt‌ mooier kan niet: we staan precies onder een draaiende molen. Voor een Amerikaan in Nederland natuurlijk de perfecte plek. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat deur openstaat. We hebben nog wat tijd over, dus besluiten we naar binnen te gaan. De molen is niet meer in gebruik, maar in de vakantieperiode wel om de twee weken open voor toeristen. Wij vallen dus met onze neus in de boter en krijgen een uitgebreide rondleiding.

Na de lunch rijden we door naar Zelhem. Daar is het een komen en gaan van mensen. We worden hartelijk ontvangen door eigenaar Gerhard Hobbelman. Paul Young breekt al snel het ijs door de grap te maken dat hij verbaasd is een Nederlander te zien die kleiner is dan hij. Buiten op het terras drinken we een kopje thee. Door de luidsprekers galmt even later over de hele camping dat Paul Young zal spreken en signeren in De Ark, een van de zalen van De Betteld. Stipt om 16.00 uur lopen we naar binnen. Ai, denk ik. Geen zaal vol met mensen. Eerlijk gezegd zijn het er slechts een handjevol. Ik geneer me een beetje dat er maar zo weinig mensen zijn. Dit had ik niet verwacht. Paul Young verblikt of verbloost echter niet. Sterker nog, hij stapt op het kleine groepje mensen af en nodigt ze uit om in een kring te gaan zitten. Hij gaat direct het gesprek aan en maakt dat iedereen zich heel welkom voelt. Als er uiteindelijk toch nog een kleine dertig mensen binnendruppelen, moet de kring er toch aan geloven en gaan we op de eerste rijen in de zaal zitten.

Paul Young begint te praten. Zonder microfoon, zo dicht mogelijk bij zijn luisteraars. En we hangen aan zijn lippen. Wat kan die man vertellen. Over zijn moeder, die als leerling verpleegster een veel te klein en te vroeg geboren jongetje redde en de ontmoeting die daar jaren later uit voortvloeide. Als het verhaal langzaam landt in mijn hoofd, zie ik om mij heen dat Paul Young al uitgebreid vragen beantwoordt van zijn fans. En het zijn echte fans, want die vragen doen ertoe. Dit zijn mensen die zijn boeken hebben gelezen, misschien wel meer dan eens. Het valt me op dat de sfeer heel intiem is.

Young heeft aandacht voor elk mens afzonderlijk en als hij even later hun boeken signeert, krijgt iedereen daar een oprechte omhelzing en een paar persoonlijke woorden bij. Het was dan misschien geen zaal vol met mensen, maar de mensen die er waren hebben wel iets heel bijzonders meegemaakt. En Young zelf? Die verzekerde mij na afloop dat het hem echt niet uitmaakt hoeveel mensen er zijn. Net zoals hij van tevoren niet weet wat hij gaat vertellen. De geest is aan het werk en die weet wat de mensen die er zijn, moeten horen. Zo, daar ga ik met al mijn hooggespannen verwachtingen.

Als we weer in de auto zitten, gaan de gesprekken gewoon door. We hebben een behoorlijke rit voor de boeg, want we gaan van het oosten van het land bijna helemaal naar de andere kant van Nederland, naar Hoofddorp. Daar zal hij de volgende dag spreken tijdens de ochtenddienst in De Meerkerk en daarom ook in die omgeving overnachten. Ik geniet er erg van om naar Young te luisteren, al krijg ik niet alles mee want ik moet me ook concentreren op de weg. We belanden namelijk in een enorme hoosbui. De strepen op de weg zijn niet zichtbaar en het water golft van de voorruit. De regen klettert op het dak en ik moet uitkijken dat ik de macht over het stuur niet verlies.

Paul Young blijft de rust zelve. Hij vertelt even later dat hij erg geniet van zulke buien. Hij vertelt dat het hem doet terugdenken aan zijn jeugd in Nederlands Nieuw –Guinea. Daar kon het soms zo regenen dat je elkaar niet kon verstaan als je schouder aan schouder zat. Dat waren de weinige momenten dat hij zich veilig voelde. Veilig voor de uitbarstingen van zijn vader. Nog altijd roepen dit

soort buien een enorm gevoel van veiligheid bij hem op, zo vertelt hij. Ik blijf stil en kan alleen maar denken: wat triest als je als kind daar je veiligheid uit moet halen.

Gelukkig breekt de hemel even later weer open en worden we getrakteerd op een aantal prachtige luchten. Tijdens ons diner kunnen we zelfs buiten zitten op een terras vlak bij de Vinkeveense plassen. Heel veel tijd om lang te tafelen hebben we helaas niet, want om 20.30 uur staat Wigle Tamboer, de voorganger van De Meerkerk ons op te wachten bij het hotel om de dienst van morgen nog even door te spreken en om 21.00 uur staat er nog een interview gepland met een journalist van Beam. Het lukt ons helaas niet om er helemaal op tijd te zijn, maar de journalisten van Beam vinden het gelukkig geen probleem om even te wachten, zodat Wigle en zijn vrouw Judy even de tijd hebben om Paul Young te ontmoeten en hem kort te spreken. Terwijl Paul Young even later de hemd van het lijf wordt gevraagd door de journalisten van Beam, brengen Maaike en ik zijn spullen en de prachtige zonnebloemen die hij van Judy had gekregen naar zijn hotelkamer. Even later besluiten wij in te breken in het gesprek om te vertellen dat wij richting huis zullen vertrekken. Ook voor ons is het morgen weer vroeg dag en wij hebben nog een autoritje in het vooruitzicht. Geen probleem voor Young en de journalisten, zij kunnen in alle rust het interview vervolgen.

Al om 7.30 uur staan Maaike en ik de volgende dag weer in het hotel om Paul Young op te halen en naar De Meerkerk te brengen.

Ik kan het niet laten om in de shop van het hotel nog een klein molentje te kopen als souvenir om later die dag aan hem mee te geven. Na een kwartiertje rijden komen we aan bij kerk. Daar is het al een en al bedrijvigheid. We worden hartelijk verwelkomd en ik voel direct aan dat ik me vervolgens nergens druk meer over hoef te maken. Hier is overal aan gedacht en alles tot in de puntjes verzorgd. We worden begeleid naar de ruimtes achter het podium en ontmoeten daar Wigle Tamboer, maar ook de band en de man die Paul Young vandaag zal vertalen: Arnold van Heusden.

Na een rondleiding in en om het gebouw en een soundcheck, ja ook ik moet eraan geloven, want ik zal Paul Young introduceren, is het wachten tot de dienst zal beginnen. Als we om 9.00 uur de kerk in lopen, zit deze afgeladen vol. Wauw, wat geweldig! Ik weet dat het Paul Young niet uitmaakt, maar ik vind het toch fantastisch dat er zo veel mensen zijn. Wigle Tamboer begint de dienst en vertelt waarom hij zo vereerd is dat Paul Young in De Meerkerk wil spreken. De Meerkerk viert komend jaar haar 30-jarig bestaan en koesterde de diepe wens om net als in de beginjaren van deze gemeente sprekers uit het buitenland te ontvangen.

Wigle Tamboer beschouwde het bezoek van Paul Young dan ook als een cadeautje. Een cadeautje waar ook een persoonlijk tintje aan zit, want via zijn schoonzus had hij al eens materiaal ontvangen van drie preken van Paul Young, die hij grijsgedraaid had in zijn auto. Tamboer wist dus dat Young een begenadigd spreker was. En dat bleek opnieuw vanochtend in deze dienst. Nadat ik Paul Young had ge誰ntroduceerd, door te vertellen hoe ik met zijn boek in aanraking was gekomen, betrad hij het podium. En vanaf dat moment waren alle ogen en oren op hem gericht. Ademloos luisterde iedereen naar zijn persoonlijke verhaal.

Het is onmogelijk om Youngs verhaal en de impact ervan op de mensen in de kerk hier goed over te brengen. Ik raad iedereen dan ook aan om die dienst zelf te bekijken en te beluisteren via onderstaande link op youtube. En laat je dan vooral ook meeslepen door de prachtige klanken van het lied dat Delise van Venrooij zong voor Paul Young. Een lied dat een prachtige verrassing was voor Young, waar hij erg van genoot. Hij kon niet wachten om dit aan zijn (schoon)dochters te laten horen.

Na de dienst was er in de hal van de kerk gelegenheid om je boek door Young te laten signeren.

Inmiddels had ik al afscheid van hem genomen. De omhelzing die hij mij gaf, zal ik niet snel vergeten.

Of eigenlijk moet ik zeggen dat ik deze drie dagen niet snel zal vergeten. Paul Young, een bijzondere man, wiens levensverhaal en geloof mij altijd bij zullen blijven en die daadwerkelijk iets in mij heeft veranderd. Met een laatste blik op de lange rij met mensen met een boek van Young in de hand, en Young zelf die iedereen letterlijk en figuurlijk in zijn armen sluit, verlaat ik De Meerkerk. Wigle Tamboer en zijn vrouw zullen na een lunch Young weer naar Schiphol brengen om weer af te reizen naar Engeland waar hij opnieuw zal spreken op de tweede week van het New Wine Festival.

Terug in de auto schieten de flarden van zijn persoonlijke verhaal nog door mijn hoofd. Zal ik ooit thuis aan mijn man duidelijk kunnen maken hoe bijzonder dit weekend was? Ik neem me voor om zijn boeken in elk geval nogmaals te lezen. En ik kan niet wachten tot zijn nieuwe boek verschijnt. Ik moet nog geduld hebben tot eind volgend jaar, maar ik ben er trots op als uitgever dat wij waarschijnlijk de Nederlandse vertaling weer op de markt mogen brengen!