
5 minute read
De hemel op aarde is een keuze die je moet maken, niet een plaats die je moet vinden.
– Wayne W. Dyer
De hemel op aarde
Onze gemiddelde levensduur is ongeveer tachtig jaar. Er was leven voor mij en er zal leven na mij zijn. Mijn leven is slechts een fractie van de totale tijd. En tijdens mijn kostbare tijd op aarde heb ik ervaren dat ik twee manieren heb om mijn leven te leven. Alsof niets een wonder is óf alsof alles een wonder is.
Naar mijn idee zijn we elke dag omringd door wonderen: het leven, de frisse lucht, de zonsopkomst, de wolken, bloei van bloemen, ademhaling, hartslag, de wisselende seizoenen, de sterren, het zonlicht, de nieuwsgierige ogen van een kind, onze vrienden, familie en geliefden, ons lichaam.
Maar het grootste deel van mijn leven herkende ik deze aardse wonderen niet, ik was niet echt in contact met mijn lichaam, of de wereld om mij heen. En ik leefde voornamelijk in het verleden of in de toekomst, zelden in het nu. Hierdoor miste ik alles waarmee ik in het nu, in dít moment verbonden kon zijn. Mijzelf, de natuur, het universum en de mensen om mij heen. Ik was compleet uit evenwicht. Ik doolde door de werkelijkheid, door het leven. Nu beleef ik de werkelijkheid bewust en leef ik elke dag vol verwondering over de meest simpele aardse dingen. Waar veel mensen over water lopen beschouwen als een wonder, beschouw ik op onze aarde rondlopen als een wonder.
Vaak hoor je mensen zeggen dat we de wereld moeten veranderen. Maar ik vind de wereld perfect zoals ze is, wij mensen maken er in onze drang naar eeuwige roem soms juist een puinhoop van. Ik vind het arrogant om te denken dat wij de wereld überhaupt kunnen verbeteren. Als er een plek tot in hemelse perfectie is gemaakt, is het ons universum, onze planeet wel. Moeder Aarde. Het leven. Kijk even een documentaire van David Attenborough over planet earth, kijk naar de wisselingen van de seizoenen of de geboorte van een kind, dan word je toch sprakeloos van die ongekende schoonheid? Er zijn ook mensen die wonderen proberen te manifesteren, maar het leven op zich is al een wonder, dus dat hoef je niet te manifesteren. Andere mensen zijn verrast dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn. Maar wees gerust: de wonderen zullen de wereld nooit verlaten, want de wereld is een wonder op zich en een wonder kan zichzelf niet verlaten.
Ons leven is een ontdekkingsreis. Waar ik vroeger het onverklaarbare uit de weg ging, zoek ik het nu bewust op. Juist het onverklaarbare heeft iets magisch. Ik wil niks en niemand overslaan. Ik wil alle dimensies van het leven ontdekken en ervaren, maar hoef ze daarvoor niet per se te begrijpen. Soms is er geen bevredigend antwoord op de vraag waarom. Soms is het antwoord gewoon daarom.
Toch waren er twee vragen die ik mezelf steeds vaker stelde.
1. Is er meer tussen hemel en aarde?
Als klein kind lag ik al nachtenlang in mijn bed na te denken over het ontstaan en het einde van het heelal. Waarom is het heelal ontstaan en hoe zijn wij hier gekomen? Is er een parallel universum? Waar stopt het? Is er een muur aan het eind? En wat is er dan na die muur? En daarna en daarna? Hebben we een diepere connectie met het universum? Is alles daar ontstaan? Waar is de hemel eigenlijk precies?
Religieuze mensen geloven dat de hemel pas komt na het leven op aarde, maar ik ben van mening dat we al in de hemel leven. En in de hel. Het leven wordt gedefinieerd door continue verandering en groei. Een spel van tegenpolen. Aantrekken en afstoten. Leven en dood. Donker en licht. Water en vuur. Yin en yang. Plussen en minnen. Een dal kan niet bestaan zonder piek. De hemel kan niet bestaan zonder de hel. Ze zijn met elkaar verbonden en de plek waar ze samenkomen is hier en nu.
Omdat we geen antwoord konden vinden op het hoe en waarom van ons bestaan hebben we maar een verhaal verzonnen van een man met baard als onze schepper.
Waarom een man by the way? Bijna alles wat leeft komt uit een vrouw. Maar de mannen hebben voor het gemak maar even besloten dat het leven, het universum door een man geschapen is. Tuurlijk. Als god de schepper is, waarom is de aarde dan niet de hemel? Waarom creëerde hij dan een soort voorrondes? God de grote schepper en verbinder creëert een aardbol waar mensen moet strijden om een plekje in de hemel. Een soort eiland op expeditie Robinson of het Colosseum voor de gladiatoren.
Als het hiernamaals voor jou de hemel is dan hoef je toch niet meer te wachten en jouw reis naar de hemel uit te stellen. Ik zou zeggen ga vandaag nog. Sommige mensen verpesten het voor anderen door de hele dag te preken dat het ergens anders leuker is. Alsof je veel te lang blijft hangen op een feest waar je niks aan vindt. En dan tegen iedereen op dat feest gaat vertellen dat het feest hierna wel echt the party of the year is. Het idee dat het leven op aarde al überhaupt niet de hemel is, vind ik een degradatie van ons bestaan.
Ik heb de afgelopen jaren steeds vaker ervaren dat we echt in de hemel en de hel leven en dat we allemaal verbonden zijn, op meer manieren dan we kunnen zien en geleerd hebben. Dit gevoel probeer ik in dit boek te verklaren en met je te delen. Maar uiteindelijk moet je het zelf ervaren. Politici kunnen je hun wetten opdringen. Religieuzen kunnen je hun geloof opdringen. Maar gevoel is lastig te delen en te begrijpen voor anderen, je moet zelf voelen en geloven dat er meer is tussen hemel en aarde.
Er zijn mensen die diep vanbinnen iets voelen en of missen, maar zich niet aangesproken voelen door de wijze waarop anderen hun ‘geloof’ uitleggen of uitoefenen. Ik dacht vroeger altijd dat alle mensen die yoga deden op hun hoofd stonden en zich nooit wasten. Ik had dus vooroordelen waarmee ik mezelf in het begin in de weg zat. Neem mediteren. Je hoeft geen treehugger te zijn om te willen mediteren. En je wordt ook geen treehugger nadat je mediteert. En misschien ook wel, maar wat is er eigenlijk mis met het knuffelen van een boom? Mediteren is het hebben van één focuspunt in het heden, verleden of de toekomst. Waarbij je met elke cel in je lichaam hetzelfde beleeft in de hoogste staat van bewustzijn. Hoe lekker is dat.
Ik wil er niet op het laatste moment achter komen dat er nog veel meer was. Dat ik heel veel heb gemist. Ik wil mezelf nooit voor mijn kop moeten slaan omdat ik te lui, kortzichtig of bekrompen was om zelf op ontdekkingsreis te gaan. Maximaal leven is nu beseffen dat we al in de hemel zijn en daarnaar te leven.
2. Is alles energie?
Mijn hele leven heb ik het gevoel gehad dat er veel meer tussen hemel en aarde was dan mij geleerd werd, meer dan ik kon waarnemen met mijn vijf zintuigen. Omdat ik niet kon verklaren wat ik voelde, kon ik er ook geen invloed op uitoefenen, maar het had wel invloed op mij. Ik voel iets onverklaarbaars. Een onzichtbare energie. Soms zie ik dingen die er niet zijn. Zou het dan ook kunnen dat ik dingen níét zie die er wel zijn?
‘Nee, al dat zweverige gedoe dat is niks voor mij, laten we een beetje rationeel blijven.’ Ik hoor het mensen vaak zeggen. De grap is dat we überhaupt al door het heelal zweven met onze aardbol, dus feitelijk zeg je dan dat het leven niks voor jou is.