Leesfragment placebo steven james

CMYK

30 mm

150 mm

Regel 1: Iedereen gaat dood.

Regel 2: Er is niets wat je kunt doen om regel 1 te veranderen.

O

p een dag ziet Jevin Banks hoe duikers de lichamen van zijn vrouw en twee zoontjes boven water halen. Na deze traumatische gebeurtenis besluit hij om zijn leven over een andere boeg te gooien.

Dertien maanden later heeft hij zijn carrière als illusionist en boeienkoning vaarwel gezegd en ontmaskert hij oplichters en waarzeggers op televisie. Als zijn producer suggereert om de onderzoeksjournalistiek in te gaan, besluit Jevin zich samen met zijn assistente Charlene undercover op te geven voor een omstreden neurologisch onderzoek naar mind-tomindcommunicatie.

Steven James brak door met de bloedstollende thrillerreeks over FBI-agent Patrick Bowers, waarvan inmiddels zes delen verschenen zijn. Placebo is het eerste deel in een nieuwe serie thrillers over Jevin Banks.

ISBN 978 90 435 2222 9 NUR 332

www.kok.nl

230 mm

Wat Jevin niet beseft is dat hij door het onderzoek verzeild raakt in een verreikende samenzwering, waarbij een van de grootste farmaceutische bedrijven ter wereld betrokken is. Hij zal al zijn trucs uit de kast moeten halen om de moord op een belangrijk persoon te voorkomen.

Placebo 1-384:Opmaak 1

22-10-2013

12:42

Pagina 3

Placebo 1-384:Opmaak 1

22-10-2013

12:42

Pagina 4

Placebo is het eerste deel in de serie over Jevin Banks

© Uitgeverij Kok – Utrecht, 2013 Postbus 13288, 3507 LG Utrecht www.kok.nl Oorspronkelijk verschenen onder de titel Placebo bij Revell, een onderdeel van Baker Publishing Group, Grand Rapids, Michigan 49516, USA. © Steven James, 2012 Vertaling Willem Keesmaat Omslagontwerp Spaansenmedia Opmaak binnenwerk ZetSpiegel, Best ISBN 978 90 435 2222 9 ISBN e-book 978 90 435 2223 6 NUR 332 Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen, of op enige andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, stored in a retrieval system, or transmitted, in any form or by any means, electronic, mechanical, photocopying, recording, or otherwise, without the prior written permission of the publisher.

Placebo 1-384:Opmaak 1

22-10-2013

12:42

Pagina 5

Heb je ooit een droom gehad, Neo, waarvan je zo overtuigd was dat het echt was? Stel dat je niet in staat zou zijn om uit die droom te ontwaken? Hoe zou je dan weten wat het verschil is tussen die droomwereld en de echte wereld?

– Morpheus tegen Neo in The Matrix (1999)

Is alles wat we zien of lijken te zijn Niet meer dan een droom in een droom?

– Edgar Allen Poe (1809-1849)

Wie kan met zekerheid zeggen of we niet allemaal in het doolhof van een droom leven?

– Weng Wei, Chinese dichter uit de achtste eeuw

Placebo 1-384:Opmaak 1

22-10-2013

12:42

Pagina 7

Deel 1

Verstrikt

Placebo 1-384:Opmaak 1

22-10-2013

12:42

Pagina 9

De kust

24 september Heron Bay, New Jersey 13.12 uur Je bent erbij wanneer ze de lijken vinden.

Het is een grauwe dag met sombere wolken die hoogzwanger van de hemel neerhangen. Er blijft mist boven de baai hangen, rondcirkelend in een briesje dat vochtig en kil over het water komt aanwaaien.

Je staat op de oever en kijkt toe hoe de duikers hun boot naar de plek manoeuvreren waarvan de getuigen zeggen dat ze het busje onder water zagen verdwijnen. Terwijl je wacht tot ze weer opduiken, huivert je hart als een dik, nat beest dat gevangen zit in je borst.

Het was het busje van je vrouw.

En ze had je twee zoontjes bij zich.

De stilte is oorverdovend en guur, en wordt alleen verstoord door het natte likken van golfjes aan de kust.

Om de een of andere reden, ook al is het meer dan twee uur geleden dat het busje in de baai verdween, heb je nog steeds een kleine hoop dat Rachel en de tweeling het op de een of andere manier hebben overleefd, dat een onnaspeurbaar wonder ervoor heeft gezorgd dat er geen water in het busje kon stromen.

Je probeert jezelf ervan te overtuigen dat het voertuig een veilige haven is geworden, gevuld met lucht, een metalen bel van leven – bewijs dat er een liefhebbende God bestaat die genoeg om de mens geeft om tussenbeide te komen en een paar levens te redden. Je zegt tegen jezelf dat je hier later met verwondering op terug zult kijken; op de ongelofelijke genade die uit dit goddelijke ingrijpen spreekt.

9

Placebo 1-384:Opmaak 1

22-10-2013

12:42

Pagina 10

Dat zeg je tegen jezelf.

Maar dan breken er twee duikers door het wateroppervlak, die iets met zich meeslepen.

En je ziet dat het een van je zoons is.

Het lichaam ziet er heel onecht uit, meer als een paspop of een beademingsdummy – angstwekkend bewegingloos, met een kleiachtige, grijze huid, en ogen die zonder te knipperen naar het gesloten, onverschillige wolkendek staren.

Alleen aan de kleren zie je wie van je twee zoontjes het is – Andrew, met drie minuten voorsprong de oudste. Je herinnert je dat je hem eerder die dag in die kleren hebt gezien, voor je naar de repetitie van de show ging. Ja, het is Andrew.

Vijf jaar oud en nu is hij dood.

Wanneer ze hem in de roeiboot tillen, rolt zijn hoofd jouw kant op en druppelt er water uit zijn hangende, gapende mond. Zijn ogen weigeren nog steeds om te knipperen.

Heel even denk je dat het een vergissing is, een wrede grap die het universum met je uithaalt.

Nee, nee, dat is hem niet echt, dat ding in die boot. Andrew leeft nog. Natuurlijk! Hij kan nu elk moment de oever op komen rennen, om dan naar je te gillen, zonder die ‘r’ die hij maar niet uitgesproken krijgt: ‘Pappa! Alles is goed!

Maak je maaw niet dwuk, pappa! Ik ben hiew!’

Je merkt dat je je blik langs de waterlijn laat glijden. In de buurt van de steiger staan enkele politieagenten en wat ambulancepersoneel, die zwijgzaam naar de verrichtingen van de duikers kijken, maar dat is dan ook alles. Geen pers. De agenten hebben iedereen op vakkundige wijze tegengehouden op de parkeerplaats bij de boothelling. Buiten de agenten en het ambulancepersoneel bevindt zich niemand in de buurt van het water. Niets dan een eindeloze en eenzame strook zand en scherpe rotsen die verdwijnen in de mist die zich rusteloos over het water beweegt.

Natuurlijk komt Andrew niet het strand op rennen. Dat lijk is echt. Je oudste zoon ligt dood in die roeiboot en nu gaan de duikers terug om te rest van je gezin te bergen.

Het pulserende beest in je borst roert zich weer en je merkt dat je steeds moeilijker kunt ademhalen. Je wilt weg, je wilt je omdraaien, wegrennen en niet meer stilstaan voor je hart uiteindelijk een veilige, emotieloze en verre plek heeft bereikt. En je van buiten dit tijdsgewricht een 10

Placebo 1-384:Opmaak 1

22-10-2013

12:42

Pagina 11

telefoontje van de politie krijgt waarin alles objectief en tot in de details uiteen wordt gezet, hoewel je weet dat je met eigen ogen moet gaan zien wat er met Anthony en Rachel is gebeurd.

Je moet wel.

En dus blijf je.

En je staart naar het water dat naast de boot rimpelt, bang om zelfs maar met je ogen te knipperen. Je vraagt je af of dit het gevolg is van wat je in het dagelijks leven doet, in de wetenschap dat zoveel dingen nep kunnen zijn. Dat er zoveel manieren zijn om mensen op het verkeerde been te zetten, in die fractie van een seconde dat ze even niet opletten, of dat nou komt door wat vingervlugheid of door de almacht van de podiumverlichting en opstelling van de camera’s. Als je één keer met je ogen knippert, mis je alles. De oude uitdrukking, het cliché in de aanslag: Zo zie je het wel, zo zie je het niet!

Maar vandaag was niets nep.

Het duurt niet lang voor de duikers Anthony omhoog halen. Het duurt iets langer bij Rachel.

Je hoort iemand fluisteren door een van de radio’s van de agenten en realiseert je dat het door haar haar kwam. Het was verstrikt geraakt in enkele takken toen ze haar uit het busje haalden. En dan draait hij het volume naar beneden en de rest van de woorden verdwijnt mompelend in een zee van statische ruis.

Wanneer je toekijkt hoe de mannen de drie lijken met de boot naar de kant brengen, huil je om de een of andere reden niet. Je weet genoeg over hoe mensen reageren wanneer hun iets tragisch overkomt, om te beseffen dat dit shock is, dat je zelf in shock bent. Maar je toestand een naam geven helpt niet. Nog erger, het voelt bijna respectloos om een etiket op de verdoving te plakken, als een subtiele beweging in de richting van de werkelijkheid, wat wel het laatste is wat je op dat moment wilt.

‘Meneer Banks?’ Een zachte, hese stem naast je. Je draait je om en ziet dat het een van de politiemensen is, een stevige vrouw van een jaar of veertig, met donkere ogen en zandkleurig haar dat strak is opgestoken. ‘Is er iets wat ik voor u kan doen?’

‘Nee.’ ‘We kunnen u door iemand naar huis laten–’ ‘Nee. Ik wil de lichamen van dichtbij zien.’

11

Placebo 1-384:Opmaak 1

22-10-2013

12:42

Pagina 12

Ze haalt hoorbaar adem, alsof ze daar tegenin wil gaan, en je zet je al schrap voor een discussie, maar ze reageert eenvoudigweg met: ‘Ik ga wel met u mee.’

Je realiseert je dat het waarschijnlijk tegen het protocol is om nu tijd met de lichamen door te brengen, in plaats van in het mortuarium. En je respecteert het dat deze agente zich meer druk lijkt te maken om jou dan om de officiële procedures. Je houdt je dus in en zegt niet tegen haar dat je even alleen wilt zijn met je gezin, en neemt stilzwijgend haar aanbod aan.

De boot komt aan bij de steiger en jullie lopen er met z’n tweeën naartoe.

Geen enkele agent loopt geintjes te maken of galgenhumor te spuien zoals in televisieseries: ‘Het lijkt erop dat het vandaag drie halen, één betalen is!’ Misschien zetten de scriptschrijvers dat soort zinnen er wel met opzet in, omdat de meeste kijkers er niet op zitten te wachten dat je de dood voorspiegelt zoals hij in werkelijkheid is en je daarmee dus de kijkcijfers naar beneden haalt. Het is daarom maar beter om er een beetje luchtig over te doen, de werkelijkheid iets op te rekken, een vluchtweg te bieden – in elk geval voor de paar uur tijdens prime time – naar een wat sterieler soort pijn.

Je komt aan bij de boot en kijkt erin, klimt dan aan boord en knielt neer naast de drie levenloze lichamen van de mensen die ooit je gezin uitmaakten: de jongens met wie je vanmorgen nog zat te ontbijten, de vrouw die je een afscheidskus gaf, net voor je de deur uitliep.

Je steekt een hand uit naar haar wang en raakt aarzelend de natte, kleiachtige huid aan. Je veegt het natte, klitterige haar uit haar ogen en hoewel je je tranen probeert terug te dringen, gaat dat je niet best af. En de aanwakkerende wind strijkt mistslierten langs je gezicht, alsof die spookachtige, krullende vingers de tranen proberen weg te wissen. Of misschien proeft de mist alleen je pijn maar, om die verder mee landinwaarts te voeren.

Ze deed het met opzet. Rachel.

Vier mensen hebben gezien hoe ze van de hoofdweg afreed, over de parkeerplaats langs de baai en op het gas trapte toen ze de steiger bereik12

Placebo 1-384:Opmaak 1

22-10-2013

12:42

Pagina 13

te. De onderzoekers kwamen er later achter dat er technisch gezien niets mis was met het busje. Het stuur zat niet vast en het gaspedaal evenmin.

En de remmen werkten prima. De duik van de steiger was geen ongeval.

Rachel had de klap op het water overleefd. Er zat water in haar longen, wat betekende dat ze nog had geademd toen het busje vol water liep.

De airbag was opgeblazen geweest en er zat geen ster in de voorruit, en er waren ook geen kneuzingen op haar hoofd die erop konden wijzen dat ze door de klap bewusteloos was geraakt.

En toch hoopte ik dat dat op de een of andere manier wel was gebeurd. Ik kon me nauwelijks voorstellen dat ze daar gewoon bij haar volle bewustzijn had zitten wachten tot onze twee zoontjes zouden verdrinken. Hoewel het er sterk op leek dat dat precies was wat ze had gedaan.

De jongens zaten vastgeklikt in hun autostoeltjes en waren er nooit goed in geweest om zelf los te komen. Dus ook al hadden ze kunnen zwemmen, ze zouden nooit uit het busje hebben kunnen komen.

Hoewel ik er de rillingen van krijg als ik erover nadenk, vraag ik me toch elke keer weer af hoe die laatste momenten voor Drew en Tony moeten zijn geweest – dat ze het busje voelden versnellen, de tijdelijke gewichtsloosheid toen de auto de steiger af dook en toen de enorme klap op het moment dat hij het water raakte.

En daarna.

Toen het busje zonk. Eerst langzaam, maar daarna sneller, omdat er steeds meer water naar binnen stroomde. En de vragen die een kind van vijf zou kunnen stellen: Wat gebeurt er? Wanneer gaat mamma me helpen? Of misschien zelfs een opgewonden nieuwsgierigheid toen het water steeds verder steeg: Zijn we nu net als de vissen?!

Maar na die gedachte kwam natuurlijk het angstwekkende besef dat dit wel erg eng was en dat er iets niet klopte. En op het moment dat hun overlevingsdrang eenmaal boven kwam drijven, ontstond er een worsteling om los te komen, huilend en toen schreeuwend omdat het water steeds hoger kwam te staan.

In de longen van de jongens zat ook water.

Ze ademden nog toen het water hun lippen bereikte, hun mond in kwam, waarmee het hun hulpgeroep smoorde. Ik heb door de jaren heen honderden ontsnappingen onder water gedaan en ik weet maar al te goed hoe angstaanjagend het kan zijn wanneer je zuurstof opraakt en je 13

Placebo 1-384:Opmaak 1

22-10-2013

12:42

Pagina 14

geen manier weet te vinden om je van je boeien te bevrijden. Je probeert rustig te blijven, maar er komt een moment dat pure doodsangst alles overheerst. Ik ben zes keer buiten bewustzijn geraakt en moest worden bijgebracht.

Mijn zoontjes hadden in elk geval maar één keer hoeven te verdrinken.

En nu…

Ik liet steeds maar weer mijn gesprek met Rachel, eerder die dag, aan me voorbijgaan, op zoek naar een hint naar wat ze van plan was geweest, een waarschuwing, hoe minimaal dan ook, van haar duistere bedoelingen.

Alles was zo absoluut normaal geweest voor een gemiddelde zaterdagmorgen. Ik ging een paar uur naar mijn werk en zou dan vroeg terug zijn om het gazon te maaien; Rachel ging even weg met de jongens om boodschappen te doen voor ons etentje met de familie Anderson, die avond.

Voor ik vertrok, kwam ze een beetje moe over, maar meer ook niet.

Ik had voorgesteld om haar ouders te vragen het volgende weekend op de kinderen te passen, zodat wij er even tussenuit konden, gewoon met z’n tweetjes. Dan zouden we ergens buiten Atlanta City naar een bed-and-breakfast kunnen gaan en rustig de tijd nemen om weer eens wat bij te praten. Te ontspannen. Voor het nieuwe seizoen begon.

‘Dan zijn we er allebei even lekker uit voor de nieuwe show begint,’ had ik tegen haar gezegd.

‘Dat zou leuk zijn,’ zei ze zacht.

‘Dat zou leuk zijn’ en niet ‘Sorry, maar tegen die tijd ben ik dood. En de jongens ook. Ik ga ze verdrinken zo gauw jij weg bent.’

Mijn vrienden, mijn familie, de pers, de politie, iedereen die iets met deze zaak te maken had, zocht naar een reden waarom ze het had gedaan: Heeft iemand ooit gemerkt of ze misschien tekenen van depressiviteit vertoonde?

Was ze van streek toen je die ochtend vertrok? Hadden jullie huwelijksproblemen? Kun je iets bedenken, wat dan ook, wat haar ertoe gedreven zou kunnen hebben om dit te doen?

Nee, nee, nee.

Nee, dat kon ik niet.

Het was alsof iedereen haar daden wanhopig graag in een hokje met een etiket erop wilde stoppen – woede, eenzaamheid, depressie, wanhoop – alsof je door het benoemen van een motief al die vreselijke verwarring en pijn in één woord kon vangen, zodat de klap wat minder hard aankwam en je dit hoofdstuk kon afsluiten.

14

Placebo 1-384:Opmaak 1

22-10-2013

12:42

Pagina 15

Maar we vonden geen motief, geen oorzaak, geen verklaring.

Een moeder had om onverklaarbare redenen haar zoontjes vermoord en zelfmoord gepleegd, om redenen die alleen zij wist. Redenen die samen met haar in de Heron Bay waren verdronken.

Ik heb haar willen haten om wat ze heeft gedaan, heb mijn best gedaan om van haar te walgen, om alle positieve gevoelens die ik ooit voor haar had gekoesterd uit mijn hart weg te snijden, maar ik kan de liefde niet laten verdwijnen. Zelfs nadat ze mijn zoontjes had gedood, zelfs daarna, heb ik geen manier kunnen vinden om haar te haten. Een deel van me voelt zich ontzettend schuldig om het feit dat ik nog steeds van haar hou, alsof het een vergissing is, alsof het mijn liefde voor de jongens verloochent.

Geen redenen.

We hebben geen redenen kunnen vinden.

Maar er was iets wat Rachel ertoe had aangezet om vol gas te geven en die steiger af te rijden. En om het op een rijtje te krijgen, moest ik voor mezelf iemand vinden die ik er de schuld van kon geven dat hij haar niet had tegengehouden.

En uiteindelijk lukte dat ook. Ik had hem gevonden. Een man die een waarschuwingsteken over het hoofd moest hebben gezien, de een of andere subtiele aanwijzing, een piepkleine hint van wat ze van plan was.

Of misschien had hij iets gezegd, iets gedaan, zelfs zonder het te weten, dat haar over het randje had geduwd.

Hij moest worden gestraft voor zijn falen en dus heb ik hem er de afgelopen dertien maanden elke dag aan herinnerd.

En hij heeft enorm geleden, en dat moet ook, voor het feit dat hij zijn vrouw en twee zoontjes heeft laten doodgaan.

15

Placebo 1-384:Opmaak 1

22-10-2013

12:42

Pagina 16

Vingervlugheid

Dertien maanden na de verdrinking Maandag 26 oktober 13.53 uur De snelweg slingert zich als een enorme paling langs de kustlijn van Oregon en draait om de heuvels heen die de wilde oceaan omzomen.

Verbazingwekkend genoeg hangt boven ons een strakblauwe lucht.

Aan de noordwestelijke kust is dat een zeldzaam en welkom fenomeen, en het verkeer is op maandagmiddag drukker dan ik verwachtte. Door het aantal rugzakken in de auto’s en de surfplanken op het dak wordt duidelijk dat veel bestuurders buitensportliefhebbers zijn die na een lang weekend naar huis terugkeren. Na te hebben genoten van het heldere weer hier aan de kust of van een trektocht door de nabijgelegen bergen.

Ik zit achter het stuur van het busje en mijn vriend Xavier Wray zit naast me. Hij is met zijn tweeënvijftig jaar negentien jaar ouder dan ik, maar hij heeft nog steeds een kast vol geknoopverfde kleding en gebruikt nog steeds het woord groovy.

Hij heeft vorig jaar zijn hoofd kaalgeschoren omdat hij de paardenstaart geen porem vond bij zijn terugtrekkende haarlijn. En zoals hij beweerde: ‘Als je je haar begint te verliezen, lijk je oud, maar als je het er zelf af haalt, zie je er tijdloos uit.’

Ik voel dat hij naar me zit te kijken, maar dat wel zo onopvallend mogelijk probeert te doen. Omdat ik vermoed dat hij zo wel iets zal zeggen, wacht ik het gewoon af, en net op het moment dat ik begin na te denken over de televisieaandacht waar we op zitten te vlassen, verbreekt hij de stilte. ‘Het doet je terugdenken aan die dag, of niet? De oceaan. De kust.’

‘Ja.’ 16

Placebo 1-384:Opmaak 1

22-10-2013

12:42

Pagina 17

Stilte.

‘Mag ik je wat advies geven, Jev?’ ‘Xavier, daar hebben we het al eens over gehad.’

‘Klopt. Maar wil je nu wat advies van me?’

‘Nee.’ ‘Zeker weten?’

‘Ja.’ ‘Oké, hier komt het.’ Hij veegt wat pluisjes van zijn verbleekte X-Files T-shirt, met een foto van David Duchovny erop (die zoals gewoonlijk cool uit zijn ogen kijkt) en Gillian Anderson (met een zeer bezorgde uitdrukking op haar gezicht) met eronder de woorden The truth is out there.

‘Probeer niet langer het leven weer op te pakken.’

Ik keek hem vragend aan. ‘Is dat je advies?’

‘Hmm.’ ‘Staak je pogingen het leven weer op te pakken…’

‘Je snapt hem.’

‘En moet dat me helpen?’

‘Hmm.’ ‘Nou,’ ik richtte mijn aandacht weer op de weg, ‘bedankt, Xav. Ik zal het onthouden.’

‘Continu blijven denken aan wat er is gebeurd, erin blijven hangen, een manier proberen te vinden om ermee om te gaan, kost je een heleboel emotionele energie. Ik zeg het je maar. Wees waar je bent; laat los waar je eenzaam bent geweest. Doe dat en het universum zal jouw kant op leunen.’

‘Dat is wel erg zen van je.’

‘Er zullen altijd leegtes in je hart blijven vanwege je vrouw en je kinderen.’

‘En wat wil je daarmee zeggen? Dat ik die leegtes met iets anders moet zien te vullen?’

‘Nee. Wat ik je daarmee wil zeggen, is dat je eens moet ophouden met er continu naar te staren. Laat die leegtes gewoon, als deel van jouw verhaal. Natuurlijk, het is een deel dat invloed heeft op je toekomst, maar niet dat bepaalt hoe die toekomst eruit gaat zien. Houd op met je pijn te voeden, dan kwijnt die vanzelf weg. Goed, dat is het. Dat is wat ik wilde zeggen. Ik ben klaar.’

17

Placebo 1-384:Opmaak 1

22-10-2013

12:42

Pagina 18

‘Hoelang heb je daar op zitten broeden?’

‘Het kwam zojuist bij me bovendrijven. Ik ben gewoon helemaal op dreef.’

‘Uh-huh.’ Ik zuig een korte teug lucht naar binnen. ‘Luister, ik waardeer dit, echt, maar laten we het over iets anders hebben.’

Een lange stilte. ‘En waar wil je het dan over hebben?’

‘Er komt niet echt iets in me op.’

‘Oké…’ Hij klinkt een beetje verslagen. ‘Je zegt het maar.’

Xavier en ik zijn goede vrienden sinds we elkaar drie jaar geleden in Las Vegas hebben ontmoet, toen mijn show ‘Escape: The Jevin Banks Experience’ van start ging. Dat was voor we naar Atlantic City verhuisden. Voor ‘het’ gebeurde en ik stopte met mijn shows.

Hij had op de Strip bijna dertig jaar lang achter de schermen gewerkt voor hij pyrotechnisch werk voor mij kwam doen. Hij woont in een camper, vindt het geweldig om dingen op te blazen, gelooft niet dat we op de maan zijn geweest, denkt dat Bush verantwoordelijk was voor 9/11 en blijft erbij dat Obama’s geboortebewijs nep is: ‘Waarom denk je dat hij er zo lang over heeft gedaan om het op tafel te kunnen leggen? En wie was er elke dag bij hem? De geheime dienst, Jevin. En zij zwaaien de scepter over het onderzoek naar vals geld. Waar of niet? Valse documenten? Zie je?

Google het maar eens. Je komt er dan vanzelf achter hoe de vork in de steel zit.’

Ik rijd zonder iets te zeggen verder en hij rommelt wat aan de microcamera die ik zal dragen. De overstap van pyrotechniek naar filmtechniek bleek soepeler te zijn verlopen dan ik had verwacht. Hij heeft er oog voor. Het heeft heel veel te maken met zichtlijnen, podiumopzet en verlichting, net als bij een podiumproductie. En omdat ik incognito zal werken, kan hij een paar van zijn favoriete technische snufjes gebruiken, zoals deze knoopcamera.

We worden ingehaald door een Suburban. Een joch van een jaar of tien kijkt naar me wanneer ze voorbij rijden. Ook al zouden mijn zoontjes nu nog niet zo oud zijn, toch vraag ik me af hoe ze er op die leeftijd zouden hebben uitgezien. Dit overkomt me vandaag de dag zo vaak wanneer ik kinderen zie.

Ze zouden langer en knokiger zijn, of waarschijnlijk aan football of voetbal doen, of piano spelen, maar dan eerder Drew dan Tony, vermoed ik. Waarschijnlijk zouden ze allebei gek zijn van videospelletjes. Ik zou 18

Placebo 1-384:Opmaak 1

22-10-2013

12:42

Pagina 19

hun hebben geleerd hoe ze moesten fietsen, ze zouden redelijk makkelijk door de lagere school zijn gerold en– Houd op, Jevin. Hier schiet niemand iets mee op.

Nee, inderdaad niet.

Emotionele energie.

Wat dat betreft, had Xavier wel gelijk.

Ik probeer zijn advies op te volgen en probeer alles los te laten om het universum mijn kant op te laten leunen, maar dat is niet zo makkelijk als hij het laat klinken. Ik ben er al nooit zo goed in geweest om tegen mezelf te zeggen dat ik gelukkig moet zijn – of verdrietig, of boos, of wat dan ook. Er moet echt iets gebeuren voor mijn emoties zo ver de andere kant op slingeren. Het zou zoveel gemakkelijker zijn als ik gewoon tegen mezelf kon zeggen wat ik moet voelen en het dan ook te voelen, maar zo werkt het bij mij gewoon niet. Ik lijk de belangrijke dingen in het leven alleen maar door bittere ervaring te leren; ik moet lijden voor ik verander.

Xavier legt de camera weg en scrolt met zijn vinger over mijn iPad om te zien of ik nog berichten heb binnengekregen. ‘Het lijkt erop dat Charlene wat verlaat zal zijn, maar ik denk dat het jullie wel moet lukken om rond half zes in het centrum te zijn.’

‘Hoeveel uur is het bij Salem vandaan – twee?’

‘Misschien iets minder, maar zo ongeveer, ja.’

‘Heeft Fionna de documenten al doorgestuurd?’

Hij controleert het. ‘Nog niet. Alleen weer wat vergelijkingen.’

Fionna McClury, die de logistiek en de ‘nieuwsgaring’ voor ons doet, is een alleenstaande moeder die haar vier kinderen thuis lesgeeft en vanuit huis als cybersecurity consulente werkt om de rekeningen te betalen.

Fortune 500 bedrijven huren haar in om in te breken in hun computersystemen, om hun firewalls te testen. En negen van de tien keer slaagt ze daar ook in.

Haar kinderen helpen haar soms, als een soort huiswerk.

En soms doet ze freelance werk.

Voor mij.

Ze is echt goed in lesgeven, behalve als het op Engels aankomt. Haar achilleshiel. De laatste tijd probeert ze hen metaforen en vergelijkingen bij te brengen en stuurt ze die naar ons toe voor ze haar kinderen ermee bestookt.

Enigszins ongerust kijk ik naar Xavier. ‘Wat is het deze keer?’

19

Placebo 1-384:Opmaak 1

22-10-2013

12:42

Pagina 20

‘Het vliegtuig was zo snel als een metalen buis die met negenhonderd kilometer per uur door de lucht vliegt.’

‘Eh… die klopt.’

‘Ik zal het doorgeven.’ Hij tikt. Met twee vingers. Het duurt even. ‘Hé, dat vergat ik nog te vertellen. Ik wil dit weekend vrij hebben, want ik moet naar een conventie.’

‘Bigfoot of ufo’s?’

‘Erg leuk. Het gaat over tektonische wapens.’

‘Tektonische wapens…’

‘Ze bestaan, echt waar. Er zijn overtuigende bewijzen dat de luchtmacht de U2, de HAARP antennes en de kortegolftechniek ervoor heeft.

Bestook gewoon de breuklijnen van een ander land met elektromagnetische golven en zonder dat je een schot hoeft te lossen, zijn ze hun infrastructuur kwijt. Er hoeft geen soldaat voor uit zijn bed te komen.

Het is het wapen van de toekomst. Heftig spul.’

‘Laat me raden – Peru, een paar jaar geleden? En Haïti en Japen waren proefnemingen?’

‘Zie je, zelfs jij legt het verband. Ga naar YouTube en tik de zoekterm tectonic weapons in. Je weet niet wat je ziet.’

‘Dat zal best, maar waarom zou de VS in vredesnaam Haïti, Japan of Peru aanvallen?’

Hij steekt zijn vinger in de lucht, alsof hij wil benadrukken dat mijn vraag het bewijs is dat ik het met hem eens ben. ‘Precies, Jev. Dat is precies de vraag die we onszelf moeten stellen.’

Aha. ‘Oké.’

‘Oké?’

‘Je kunt het weekend vrij nemen. En sms haar even om te zeggen dat we die dossiers vanavond nog nodig hebben.’

‘Fionna.’

‘Ja.’ Ik stuur het busje de snelweg over en denk aan de televisieserie die we aan het filmen zijn – een volgende stap in mijn overgang van het podium naar het beeldscherm.

Het afgelopen jaar heb ik mijn ervaring als illusionist gebruikt om de trucs en effecten na te bootsen van tientallen zogenaamd paranormaal begaafden, televisiedominees die alleen maar op je geld uit zijn en toekomstvoorspellers die je een loer proberen te draaien.

20

Placebo 1-384:Opmaak 1

22-10-2013

12:42

Pagina 21

Ik weet maar al te goed hoe het is om wanhopig op zoek te zijn naar antwoorden, en ik kan me niet voorstellen dat je iemand die zich in zo’n situatie bevindt wilt belazeren, puur en alleen om er een grijpstuiver aan te verdienen.

Mijn shows liepen goed; geld is geen probleem. Ik weet eigenlijk niet echt meer wat ik van het leven verwacht, maar ik denk maar zo, dat als ik wat laaienlichters ontmasker die misbruik maken van mensen die door hun pijn en verdriet kwetsbaar zijn, ik dan in elk geval iets positiefs doe.

Het is niet veel, maar toch de moeite waard.

De ontmaskeringen zijn een kijkcijferkanon geworden voor Entertainment Film Network en hoewel het lang niet zoveel opbrengt als mijn podiumacts, hebben ze me geholpen om mijn vaardigheden scherp te houden.

Nog drie afleveringen voor de boeg voor dit contract. Ik heb nog geen idee wat ik daarna ga doen en heb een beetje het gevoel alsof ik op de oceaan dobber, zonder iets aan de horizon om naartoe te zeilen. En ook geen plek waar ik naartoe zou willen zeilen.

Twee shows geleden vertelde de executive producer van Entertainment Film Network me dat ik het eens wat meer in een nieuwe richting moet gaan zoeken, wat meer naar de onderzoeksjournalistiek toe, eigenlijk als een soort undercover illusionist. Ik heb op de universiteit een paar jaar journalistiek gestudeerd, dus dat leek me te passen als een oude jas. Volgens de producer, dan.

Ik heb niet de bekende naam of het gezicht van Copperfield, Blaine of Angel, en in dit geval kwam die anonimiteit me alleen maar goed uit.

Dus daar ben ik dan.

Dit is echter wel heel iets anders dan het ontmaskeren van een kleine zwendelaar. Het Lawson Research Center, kortweg LRC, met aan het hoofd theoretisch natuurkundige en Nobelprijswinnaar doctor William Tanbyrn heeft veel geld, grote namen in zijn kennissenkring en een heleboel krediet.

Het is waar dat sinds doctor Tanbyrn zich verder begon te verdiepen in een onderzoek naar de wortels van het bewustzijn, hij bij een deel van de mainstreamwetenschappers uit de gratie was geraakt, maar de meeste van die wetenschappers verwierpen zijn bevindingen zonder ze te analyseren of ze zorgvuldig te onderzoeken. Het lijkt erop dat alleen al het feit dat hij nu voor het Lawson Research Center werkt – een instituut dat 21

Placebo 1-384:Opmaak 1

22-10-2013

12:42

Pagina 22

bekend staat om haar onderzoek naar het paranormale en dat tevens dient als New Age conferentiecentrum – voor sommige mensen al genoeg is om zijn geloofwaardigheid in twijfel te trekken.

Het hoeft geen betoog dat zijn meest recente onderzoeksresultaten op het gebied van telepathie nogal controversieel waren. De bevindingen werden wijd en zijd in twijfel getrokken of eenvoudigweg genegeerd, net zoals die van doctor Dean Radin in de boeken The Conscious Universe en Entangled Minds. Hoe dan ook, het onderzoek van doctor Tanbyrn verscheen in drie vakbladen en werd blijkbaar nagebootst door twee onderzoekers in Zweden, hoewel dat onderzoek, zover Fionna en Charlene hadden weten te achterhalen, nog niet was gepubliceerd.

Waar het om draaide, was dat doctor Tanbyrn en zijn team beweerden bewijs te hebben van onbewuste paranormale activiteit, of psi. Ze zeiden dat ze harde gegevens hadden om het bestaan van sommige vormen van telepathie te onderbouwen. Ze beweerden dat ze feiten hadden – wetenschappelijk bewijs, niet enkel anekdotes van mensen die zeiden dat ze de gedachten van anderen konden lezen.

Dat wil er bij mij allemaal niet echt in.

Wanneer iemand beweert paranormale activiteit waar te nemen, of dat nou een paranormale televisiepersoonlijkheid is, een zigeuner op de kermis die de toekomst voorspelt of een groot onderzoekscentrum, dan begint mijn zwendelradar te piepen. Zoals Xavier vaak zegt: ‘Zo gauw de een op het punt staat om geld te verdienen, staat een ander op het punt om platzak te worden.’

Ik heb wel enkele ideeën over hoe doctor Tanbyrn en zijn team de bevindingen verdraaien, maar ik moet het zeker weten. Alles op film zetten.

En dat is waarmee mijn drie vrienden me gaan helpen.

Charlene staat niet bij het wegrestaurant, wanneer we daar aankomen.

Terwijl Xavier op weg gaat naar de snoepautomaten voor wat Gatorade en Cheetos, bekijk ik mijn notities over het centrum waar Charlene en ik onder valse voorwendselen de komende drie dagen zullen doorbrengen.

Maar na enkele momenten hoor ik het meisje in de auto naast me huilen en zie ik het gezin met het joch van tien dat ons even terug was gepasseerd. De gestreste moeder jaagt haar twee kinderen de SUV uit.

22

Placebo 1-384:Opmaak 1

22-10-2013

12:42

Pagina 23

‘Het kan me niet schelen dat het een rit van tien uur is.’ Ze is duidelijk uitgeput. ‘Doe alsjeblieft eens wat liever tegen je zusje.’ Haar kinderen zien er al net zo vermoeid uit als zij. Het meisje, dat een jaar of zeven moet zijn, misschien acht, veegt een traan uit haar rechteroog.

Hup. Misschien dat het helpt.

Ik laat me uit het busje glijden, leun tegen het portier en haal de Morgan Dollar uit 1895 uit mijn zak die ik altijd bij me heb. Rachel en ik droegen geen trouwringen, maar omdat ik een muntenverzamelaar was, stond ze erop dat we elkaar een munt zouden geven. En dit is het exemplaar dat we elkaar tijdens onze bruiloft gaven, nu zeven jaar geleden. Het was absoluut niet mijn meest waardevolle munt, maar omdat het ding toch honderdvijfentwintigduizend dollar waard was, was ik niet bepaald van plan om er een lot van te kopen.

Ik laat hem per ongeluk expres vallen. Hij rolt naar het joch toe.

Nadat hij een blik op zijn moeder heeft geworpen, om te zien of het goed is, raapt hij hem op en geeft hem aan mij.

‘Bedankt.’ Maar op het moment dat ik hem aanpak, laat ik hem uit mijn hand verdwijnen. ‘Hé, waar is hij nou gebleven?’ Ik doe alsof ik geschokt ben dat het ding weg is.

Zowel hij als zijn zusje bekijken mijn hand en zoeken dan de grond af.

Ik keer mijn zakken binnenstebuiten om hun te laten zien dat die leeg zijn en dat is het moment dat ik de rest van de munten pak die ik nodig heb. Daarna doe ik alsof ik iets naast de arm van de jongen zie. ‘Wacht even, daar is hij al.’

Ik steek mijn hand uit en haal één voor één een stuk of vijf gewone zilveren dollars tevoorschijn uit zijn linker oksel en laat die op de parkeerplaats vallen.

‘Zag je dat, mamma?!’ roept het meisje uit. Ze huilt nu absoluut niet meer. Haar broer zoekt zijn oksels af naar nog meer munten. Ik raap de gevallen dollars op.

‘Ja, ik heb het gezien.’ Hun moeder kijkt me een beetje achterdochtig aan, alsof ik die psychopathische goochelaar ben over wie ze heeft gehoord, die bij wegrestaurants kinderen met trucjes met munten weglokt bij hun ouders.

Xavier is alweer op de terugweg, beide handen vol snacks. Hij ziet dat ik het gezin sta te entertainen en probeert een glimlach te verbergen.

Ik doe nog wat trucjes – ik ben in mijn element en het voelt goed – 23

Placebo 1-384:Opmaak 1

22-10-2013

12:42

Pagina 24

zie Charlene een paar vakken verderop haar auto parkeren en zeg tegen de kinderen: ‘Ik had het nog niet eerder door, maar ik weet dat jullie twee ook goed zijn in goochelen.’

Ze kijken me verward aan.

‘Voel maar in je jaszakken.’ Door de zichtlijn van de moeder, en de aandacht van de kinderen op mijn rechterhand gericht, waren de twee linkse donaties van enkele momenten geleden, terwijl ik de een-na-laatste truc aan het afronden was, niet makkelijk geweest, maar na het vijfentwintig jaar te hebben gedaan, was het te doen.

De kinderen grijpen in hun zakken en vinden tot hun verbijstering een zilveren dollar.

‘Ik zei het toch? Jullie zijn er goed in.’

‘Dat was echt goed,’ zegt de vrouw tegen me, die nu eindelijk iets meer ontspannen klinkt en dan haar kinderen zachtjes naar me toe duwt. ‘Geef die aardige meneer nu zijn geld maar terug. En bedank hem voor de mooie show.’

Hoewel ze duidelijk teleurgesteld zijn dat ze de munten niet mogen houden, gehoorzamen de kinderen.

‘O, maar die zaten in jullie zakken, niet in die van mij. Ik kan ze echt niet aannemen.’ Ik knipoog naar hun moeder. ‘Ik hoop dat jullie verder een leuke reis zullen hebben.’

Uiteindelijk staat ze met een bedankje toe dat de kinderen de zilveren dollars aannemen, waarna ze hen meeneemt naar het toilet.

Charlene stapt uit haar auto en Xavier, die zijn mond heeft volgepropt met Cheetos, zwaait naar haar, maar zegt tussen twee kauwbewegingen door tegen mij: ‘Je kunt het gewoon niet uitstaan, of wel?’

‘Wat niet uitstaan?’

‘Kinderen zien huilen terwijl je weet dat je ze kunt laten lachen.’

‘Wat moet ik zeggen? Dat is mijn enige goede karaktertrek.’

‘Je bent anders ook behoorlijk goed in blackjack.’

‘Dat is waar.’

Charlene bereikt het busje. ‘Dag, heren.’

We begroeten haar en ze kijkt toe hoe ik de overgebleven munten opberg. Xavier, die nu helemaal in beslag wordt genomen door zijn zak Cheetos, likt wat kaaspoeder van zijn vingers.

Charlene zucht goedmoedig. ‘Ik zie dat jullie allebei weer met je gebruikelijke trucjes bezig zijn.’

24

Placebo 1-384:Opmaak 1

22-10-2013

12:42

Pagina 25

‘Macht der gewoonte.’ Ik stop de laatste munt weg.

‘Hoeveel zilveren dollars heb je door de jaren heen al niet weggegeven aan kinderen?’

‘Een paar. Denk ik.’

‘Uh-huh.’

Ze glimlacht en dat is een prettig gezicht. Charlene Antioch heeft met haar bruine haar en sympathieke karakter een buurmeisjesachtige onschuld over zich, maar ook een enigszins sexy kant die ze alleen in mijn show op het podium laat zien. Toen ik nog podiumwerk deed, tenminste.

Ik weet niet hoe vaak ik haar die laatste zes jaar heb laten verdwijnen, in stukken heb gezaagd of me door haar heb laten ketenen en in een waterbak heb laten opsluiten. Maar ik heb al een jaar lang geen ontsnapping meer gedaan. De gedachte aan Rachel en de jongens in het busje, opgesloten, verdrinkend, was gewoon te veel voor me. Ik kan er zelfs niet eens meer tegen om in kleine, benauwde ruimtes te zijn.

Houdini die aan claustrofobie lijdt.

En nu maak ik dus films waarin ik paranormale zwendelaars ontmasker.

Triest.

Vandaag heeft Charlene − die dertig is maar eruitziet als vijfentwintig, en een kameleon is wanneer het op kleding aankomt − een rommelig, rechttoe rechtaan kapsel dat Xavier natuurlijker had gestaan dan haar.

Birkenstocks, een blouse en een huidkleurige Gramicci klimbroek maken haar neo-progressieve natuurliefhebber outfit compleet. Ze heeft het ongetwijfeld uitgekozen vanwege het centrum waar we naartoe gaan. Ik daarentegen heb gewoon iets willekeurigs aangetrokken: een zwarte spijkerbroek, een verbleekt T-shirt van een van de halve marathons die ik het afgelopen jaar heb gelopen en een leren jack dat ik al drie jaar heb gedragen. Ook zwart.

‘Hoe was je rit?’ vraag ik haar.

‘Goed.’

Xavier maakt een prop van zijn Cheetoszak, mikt op een vuilnisbak, drie meter verderop, gooit en mist. Hij loopt ernaartoe om hem op te rapen, maar in plaats van hem erin te gooien, loopt hij achteruit terug om nog een poging te wagen.

Ik werp een blik op mijn horloge. ‘We kunnen waarschijnlijk maar beter gaan. Ze verwachten ons om half zes en het is nog bijna een uur rijden naar de Three Sisters.’ De beroemde bergketen bevindt zich vlak25

Placebo 1-384:Opmaak 1

22-10-2013

12:42

Pagina 26

bij het Lawson Research Center en ligt toevallig vlakbij het dorp waar ik ben opgegroeid.

Bij de vierde poging weet Xavier eindelijk de prop in de vuilnisbak te krijgen en we halen met z’n drieën de camera’s, de hartmonitor en de stoorzender uit de bus. Ook al hebben Charlene en ik ze allemaal al eerder gebruikt, Xavier wil het gewoon voor de tigste keer nog eens uitleggen hoe ze werken, hoe we ze verborgen moeten houden en hoe Charlene morgen de stoorzender en de hartmonitor moet gebruiken wanneer ze in de kamer is.

‘Goed.’ Ze pakt de vrijwel onzichtbare monitor die haar hartslag zal vastleggen, draait zich uit fatsoen een kwartslag om voor ze haar blouse open knoopt om hem tegen haar borst te drukken, vlak boven haar hart.

Xavier bevestigt dat hij haar hartslag registreert en print de gegevens uit op de kleine draagbare printer die we zullen meenemen. Met de monitor weer verwijderd en haar blouse dichtgeknoopt, stapt Charlene in de huurauto.

Ik draai me om naar Xavier. ‘Jij gaat dus wat B-roll van de bergen schieten?’

Hij klopt op zijn videocamera. ‘Ik zorg dat ik beelden heb van alles hier in de buurt. Tegen de tijd dat jullie klaar zijn met je gedoetje, kunnen we de hele boel zo editen. En het naar de televisiemaatschappij sturen. Dan halen we eindelijk eens onze deadline.’

‘Geweldig.’ Ik grijp de spullen die we nodig hebben en stap in bij Charlene, terwijl Xavier de schuifdeur van de bus dichtgooit.

Hij rijdt weg en een halve seconde nadat ik de motor heb gestart, kijkt Charlene me aan. ‘Ik zag je op de parkeerplaats bezig met dat gezin. Jij bent echt goed met kinderen, Jevin.’

‘Dank je.’

‘Met iedereen.’

‘Bedankt.’

Een korte stilte. ‘Het is al een tijd geleden dat je op het podium hebt gestaan. Denk je dat je ooit weer–’ ‘Nee.’ Weer een korte stilte. ‘Oké.’ Terwijl ik achteruit het parkeervak uitrijdt, steekt ze een hand uit en legt die teder op mijn knie. En ondanks alles voel ik een lichte intimiteit in die aanraking.

Ik zet de auto stil. Laat hem stationair lopen.

26

Placebo 1-384:Opmaak 1

22-10-2013

12:42

Pagina 27

‘We moeten hier aan wennen,’ zegt ze zacht.

‘Ja.’ Op de video die we naar het LRC hebben gestuurd, hebben we ons voorgedaan als een innig verliefd stel, en zover ik het kan inschatten, is dat een van de belangrijkste redenen dat we zijn uitgekozen voor dit onderzoek. En ik weet dat als we dit willen laten slagen, ik niet kan laten merken dat haar aanraking me op wat voor manier dan ook een ongemakkelijk gevoel geeft.

En toch is dat zo, want de afgelopen paar weken zijn mijn gevoelens voor haar een beetje verder doorgeschoten dan gezond is, als ik het gewoon bij een arbeidsrelatie wil houden. Een deel van me beseft dat de dood van Rachel al ver genoeg in het verleden ligt om door te gaan met mijn leven en weer aan afspraakjes te beginnen, maar een ander deel van me is er niet zo zeker van dat ik al over mijn verlies heen ben om in een volgende relatie te duiken.

Charlene haalt haar hand weg. ‘Waar denk je aan?’

‘Dat het niet makkelijk zal zijn om een stel te spelen.’

‘Ik wil je geen ongemakkelijk gevoel geven. Als je er nog niet klaar voor bent om–’ ‘Ik red me wel.’

Er gaat een moment voorbij. De auto staat nog steeds stationair te draaien. ‘We waren goed op het podium, samen.’ Haar stem klinkt aangenaam, als een penseelstreek op canvas. Het is een opmerking waarmee je alle kanten op kunt en ik doe mijn best om er niet te veel achter te zoeken.

Ze probeert je gewoon duidelijk te maken dat je een goede acteur bent, dat jullie dit samen uitstekend voor elkaar kunnen krijgen.

‘Dat is waar.’

‘Goed.’ Ze zuigt een korte teug lucht naar binnen. ‘Ik weet niet goed hoe ik dit moet zeggen, maar… ga je het redden om de komende drie dagen mijn geliefde te zijn?’

Te spelen. Geliefde te spelen.

‘Ik ben er helemaal klaar voor.’ Ik heb het gevoel dat mijn woorden een dubbele bodem bevatten, een bodem die ik er denk ik niet in wilde leggen, en er zweeft een ongemakkelijke stilte door de auto. Rachels geest lijkt tussen ons in te zweven. Lijkt ter hoogte van mijn schouder te blijven hangen.

27

Placebo 1-384:Opmaak 1

22-10-2013

12:42

Pagina 28

Uiteindelijk rijd ik de parkeerplaats af en Charlene knikt. ‘Mooi.’ Maar ik ben al vergeten op welke opmerking van mij ze reageert.

Ik voeg me tussen het verkeer op de snelweg en we zijn op weg naar het Lawson Research Center. Ondanks de meta-analyse die Fionna op de onderzoeksresultaten heeft uitgevoerd, ben ik er nog steeds van overtuigd dat doctor William Tanbyrn en zijn team de boel op de een of andere manier flessen, want als dat niet zo is, als hun bevindingen juist zijn, heb ik geen idee hoe ik dat ooit op een rijtje moet krijgen.

28

Placebo 1-384:Opmaak 1

22-10-2013

12:42

Pagina 29

Holle beenderen

Al op jonge leeftijd wist Riah Colette dat ze anders was.

Ze liet zich de omhelzingen en kussen van haar vader, moeder en zusje Katie voor het slapengaan welgevallen en beantwoordde ze ook, maar in plaats van ervan te genieten, ving ze alleen maar op hoe stevig de omhelzing was of hoe vochtig de kus.

Haar ouders en zusje hadden het over liefde, zeiden dat ze van elkaar hielden, dat ze van haar hielden – maar ze begreep niet wat ze bedoelden, niet in de zin dat ze iets prettigs of iets bijzonders voor iemand anders voelde, wat bij hen wel het geval leek te zijn.

Riah was echter niet blind voor de tekenen van genegenheid van haar vader − de glimlachjes en de knipoogjes en de manier waarop hij langs haar heen liep in de gang, zodat hij haar altijd net even aanraakte.

Hij was gekker op haar dan op Katie. En dat werd pas goed duidelijk door de manier waarop hij haar begon te behandelen toen ze dertien werd en meer op een jonge vrouw ging lijken.

En dan had je nog de nachtelijke bezoekjes.

Katie was nog niet oud genoeg om dat soort speciale aandacht van haar vader te krijgen en in eerste instantie dacht Riah dat ze het misschien wel vervelend moest vinden – dat het een soort onrechtvaardigheidsgevoel in haar moest wakker maken dat haar vader haar voortrok.

Maar omdat het haar vader was, had ze het gevoel dat het goed was om hem te plezieren. En daarom voelden de keren dat hij ’s avonds laat op haar deur klopte en ze tegen hem zei dat hij kon binnenkomen, na een tijdje niet zo ongemakkelijk meer aan en werden het momenten dat ze hem blij kon maken.

En trouwens, hij gaf haar de volgende morgen bijna altijd een cadeautje – een borstel, een paar oorbellen, nieuw ondergoed – zolang ze maar be29

Placebo 1-384:Opmaak 1

22-10-2013

12:42

Pagina 30

loofde haar moeder of Katie niet over de bezoekjes te vertellen en zolang ze de cadeautjes maar geheim hield. En daar ging ze mee akkoord.

Op een keer, toen Riah veertien was en zij en Katie in het bos waren, in de buurt van een kreek aan de rand van hun land, vond Katie een vogel met een gebroken vleugel en bracht die naar haar toe. Katie, die toen negen was, vond de gedachte om de vogel in het bos achter te laten duidelijk niet prettig. ‘We moeten hem helpen. Als we hem hier achterlaten, gaat hij dood.’

Natuurlijk gaat hij dood, dacht Riah. Alles gaat dood. Jij ook. Op een gegeven moment.

Maar dat zei ze allemaal niet hardop.

‘Hier,’ zei ze in plaats daarvan, ‘laat mij eens kijken.’

Riah was er altijd goed in geweest om net te doen alsof ze een dierenliefhebber was en ze zag dat haar zusje geen idee had van wat er stond te gebeuren.

Katie gaf de vogel aan Riah en het verbaasde haar hoe licht hij was, alsof zijn botjes van lucht waren gemaakt of dat de rest van zijn lijfje alleen maar uit veren bestond.

Door het geringe gewicht van de vogel leek het allemaal niet zo belangrijk wat er stond te gebeuren. Omdat de vogel zo piepklein en jong en hulpeloos was, zou de wereld er niet veel anders uitzien wanneer hij eenmaal dood was. Niet echt, tenminste.

Riah wist niet wat voor soort vogel het was, maar hij had blauwe veren met grijze strepen en een oranje gele snavel. Ze zag de bezorgdheid op Katies gezicht, maar voelde zelf alleen maar nieuwsgierigheid: Hoe zal het zijn om deze vogel te zien sterven?

Het beest worstelde niet om weg te komen en probeerde ook niet zijn gebroken vleugel te bewegen.

‘Wat ga je doen?’ vroeg Katie.

‘Ik ga hem helpen.’

Er gingen een paar seconden voorbij en toen vroeg Katie zacht: ‘Hoe dan?’

Riah legde haar andere hand zachtjes op de kop van het beestje.

‘Laten we hem mee naar huis nemen,’ stelde Katie voor. ‘Misschien dat mamma kan helpen.’

30