Alleen uit liefde - Ria van der Ven-Rijken. 9789401904858

Zwijgplicht – Toekomstplannen – Met tegenwind

ISBN 978941904858 NUR 344

www.zomerenkeuning.nl

OMSLAG Alleen uit liefde 140x210.indd Alle pagina's

ALLEEN UIT LIEFDE

Ria van der Ven-Rijken uit Waalwijk schrijft al twintig jaar familieromans.

Haar warme schrijfstijl maakt haar geliefd bij een groot publiek.

TRILOGIE

TRILOGIE

Het huwelijk van Beatrijs en Rinus Molleman komt in zwaar weer terecht als blijkt dat hun vijftienjarige dochter Felice zwanger is. De ouders denken verschillend over de oplossingen, om over Felice zelf nog maar te zwijgen!

Naarmate Sanne van Gemert haar vriend Jeroen Prinsen beter leert kennen, blijken hun ambities nogal te verschillen. Sanne zoekt meer ruimte om zich te ontplooien in de reiswereld en Jeroen kan zijn zorgboerderij uitbreiden, maar heeft Sanne daarbij nodig. De vraag is of hun toekomstplannen nog bij elkaar passen.

Melanie Dumoulin is een succesvol fotograaf en gelukkig getrouwd met Ricardo. Het leven lacht haar toe, totdat ze tussen de spullen van haar vader een goed verborgen familiegeheim ontdekt!

RIA VAN DER VEN-RIJKEN

De liefde overwint. Altijd!

ALLEEN UIT LIEFDE

RIA VAN DER VEN-RIJKEN 16-07-15 13:47

Alleen uit liefde-trilogie 15-7-2015_Z&K 15-07-15 11:33 Pagina 3

RIA VAN DER VEN-RIJKEN

Alleen uit liefde trilogie ZWIJGPLICHT TOEKOMSTPLANNEN MET TEGENWIND

Uitgeverij Zomer & Keuning

Alleen uit liefde-trilogie 15-7-2015_Z&K 15-07-15 11:33 Pagina 7

1 De wielen van het vliegtuig raakten de landingsbaan van luchthaven Schiphol, het toestel schokte licht en minderde daarna meteen vaart. Beatrijs Molleman haalde opgelucht adem en keek door het raampje naar buiten waar het nachtelijk duister zich over Nederland verspreid had. Naast haar zat Rinus, haar man. Met dichtgeknepen ogen hield hij de stoelleuning krampachtig vast.

Rinus had een hekel aan vliegen. Vooral het opstijgen en dalen joeg de adrenaline in zijn lijf omhoog. Met een rode gelaatskleur van spanning onderging hij doorgaans een vlucht. Deze keer was het een vlucht van vijf uur geweest.

Ze waren samen twee weken geleden naar Israël vertrokken en zojuist weer veilig op Schiphol geland. Ze hadden de vakantietijd doorgebracht bij Beatrijs’ jongere zus Mirjam, die daar woonde. Mirjam was vijftien jaar geleden met Koen Donders getrouwd. Samen waren die twee op huwelijksreis vertrokken naar een kibboets in Israël, waar ze een jaar waren gebleven. Het was een avontuurlijk stel. Koen en Mirjam hadden na dat jaar vervolgens een baan aangeboden gekregen in Tel Aviv. Ze lieten de kibboets achter zich en huurden tot op de huidige dag een appartement vlak bij de kust, met uitzicht op zee.

Kinderen hadden zich in de achterliggende jaren niet gemeld bij het echtpaar Donders. Tijdens de afgelopen week had Mirjam Beatrijs deelgenoot gemaakt van dit schrijnende gemis, dat het laatste jaar alleen maar groter was geworden.

Beatrijs vond het jammer dat ze Mirjam vanwege de afstand niet wat vaker kon ontmoeten. En de gelegenheid was tijdens deze vakantie niet aanwezig geweest om op dergelijke problemen dieper in te gaan. Ze had haar zusje altijd een gemotiveerd zakenvrouwtje gevonden, niet voor het moederschap in de wieg gelegd. Voor het eerst sinds jaren had ze een andere kant van Mirjam gezien. Het opgewekte, voortvarende karakter dat Mirjam altijd zo typeerde, had plaatsgemaakt voor neerslachtigheid. Daarom had Beatrijs vanmiddag bezorgd afscheid genomen van haar zusje.

Het vliegtuig taxiede intussen langzaam naar de terminal. Toen het lampje aangaf dat de veiligheidsgordels los mochten, stonden meteen al enkele passagiers op om hun handbagage uit de kastjes boven hun hoofden te halen.

‘Rinus, we zijn er. Het vliegtuig staat weer veilig aan de grond.’ Beatrijs

7

Alleen uit liefde-trilogie 15-7-2015_Z&K 15-07-15 11:33 Pagina 8

stootte Rinus aan. Hij opende zijn ogen en keek haar vragend aan terwijl hij oordopjes uit zijn oren plukte.

‘Zijn we geland?’

‘Ja, de reis zit er weer op. Gaat het?’ Ze keek hem bezorgd aan.

‘Alleen een zwaar hoofd,’ antwoordde Rinus en hij wreef met zijn hand over zijn voorhoofd. Dat zware hoofd kwam door de spanning, wist Beatrijs uit ervaring. Ze had met hem te doen.

‘Voorlopig geen vliegreizen meer voor mij,’ mopperde Rinus omstandig. ‘Ik heb mijn portie dit jaar weer gehad. Mirjam en Koen moeten volgend jaar maar weer eens naar Nederland komen.’

Beatrijs knikte en reageerde verder niet op zijn woorden. Ze wist dat hij na een vlucht altijd even zijn gram kwijt moest over de onmacht van zijn vliegangst. Ze stonden vervolgens beiden op om hun handbagage te pakken en liepen achter de andere passagiers naar de uitgang van het vliegtuig.

Het duurde daarna ruim een uur voordat ze hun koffers van de lopende band konden halen.

Beatrijs keek intussen vanaf een afstand naar de glazen wand die hen scheidde van de aankomsthal. Terwijl Rinus alle koffers op een bagagewagentje plaatste, ontdekte Beatrijs het bekende gezicht van Kevin achter het glas, hun oudste zoon van vierentwintig jaar. Hij stond daar tussen alle andere wachtenden. Ze hadden afgesproken dat Kevin hen van de luchthaven zou ophalen. Ze lachte als blijk van herkenning en zwaaide. Kevin ging steeds meer op zijn vader lijken, zag ze vanaf een afstand. Een blonde kop weerbarstig haar, een open gezicht met blauwe ogen, en brede schouders. Hij zag er heel anders uit dan Ricardo, hun tweede zoon van tweeëntwintig jaar. Ricardo leek in allerlei opzichten veel meer op haar. Zij had donker haar met een getinte huidskleur en een slank postuur, Ricardo ook. Met haar reebruine ogen observeerde ze altijd eerst. En zelfs dat deed Ricardo ook.

En dan hadden ze Felice nog, hun jongste dochter van vijftien, een nakomertje. Een mengeling van Rinus en haar. Felice had lichtblonde haren en reebruine ogen, ietwat brede schouders en een slank postuur. Felice, de door Rinus en haar zo felbegeerde dochter. Ze hadden vanaf haar geboorte angstvallig hun best gedaan om het meisje niet al te veel te verwennen. Maar soms ontkwamen ze er niet aan. Felice was een lief, plooibaar meisje, dat je bij voor-

8

Alleen uit liefde-trilogie 15-7-2015_Z&K 15-07-15 11:33 Pagina 9

baat in je hart sloot. Een modelkind, had Beatrijs meer dan eens gehoord van anderen die worstelden met de opvoeding van hun opstandige pubers. Nee, Felice had nog nooit voor problemen gezorgd. Kevin en Ricardo waren vanaf het begin ook dol op hun zusje geweest.

Ze had een prachtgezin, bedacht Beatrijs toen ze achter Rinus aanliep. Zo meteen zou ze Kevin weer in haar armen sluiten, en op een later tijdstip de anderen. Ze had hen allemaal erg gemist.

Een prachtgezin…

Haar gedachten stokten een moment bij de gedachten aan dat woord. Tja, dat had ze! Daar kon ze niets aan afdoen. Maar dat prachtgezin was niet compleet. Het zou ook nooit meer compleet kunnen worden. En dat was haar eigen keuze geweest. Beatrijs slikte moeizaam en duwde enkele bittere gedachten weg. Dat een gebeurtenis van dertig jaar geleden zich op dit moment onverwachts nog zo deed gelden, kon ze nauwelijks bevatten. De scherpe kantjes zouden ervanaf gaan, had een non in het klooster eens tegen haar gezegd.

De tijd heelt immers alle wonden. Toch kon ze nog steeds opstandig worden als ze aan die woorden dacht. Ze was intussen achtenveertig jaar oud, Rinus zes jaar ouder, maar die gebeurtenis was tot op deze huidige dag nog even pijnlijk.

Het schuldgevoel was altijd gebleven, ze was er nooit helemaal van losgekomen. Misschien dat het zou helpen als ze erover kon praten. Maar zo vaak als de woorden voor op haar tong lagen, zo vaak had ze die ook weer ingeslikt. Ze kon het niet, en het mocht ook niet. De belofte om te zwijgen had altijd zwaarder gewogen dan haar eigenbelang.

Ze voelde ineens de twee sterke armen van Kevin om zich heen. ‘Hoi mam, fijn dat jullie weer terug zijn.’

Beatrijs rook zijn scherpe aftershave toen ze zijn wangen zoende. Ze knipperde tranen van ontroering weg.

‘Ja, jongen, wij zijn ook blij om je weer te zien. Gaat het goed met Ricardo?

En heb je vandaag nog iets van Felice gehoord, ze heeft toch wel gebeld? Dat hadden we met haar afgesproken voor we naar Israël vertrokken.’

Rinus en Kevin klopten elkaar intussen vriendschappelijk op de schouders voordat Kevin antwoordde.

‘Felice komt morgen weer thuis. Ik heb tante Astrid vanmiddag nog aan de telefoon gehad. Met Felice gaat alles goed. Tante Astrid vertelde dat ze samen

9

Alleen uit liefde-trilogie 15-7-2015_Z&K 15-07-15 11:33 Pagina 10

met Lieke even weg was om afscheid te nemen van enkele vakantievriendinnen. Ze hebben een fantastische vakantie gehad aan het Gardameer, tante Astrid klonk zo enthousiast. Ze stonden juist op het punt om naar Nederland te vertrekken. Het wachten was op de meiden.’

Beatrijs glimlachte tevreden. Kevin en Ricardo waren oud genoeg om tijdens hun afwezigheid van twee weken alleen thuis te blijven. Maar Felice vond ze daar nog net iets te jong voor. Een weekendje had nog wel gekund, maar twee lange weken niet. Felice had al lang van tevoren aangegeven dat ze niet met hen mee wilde op vakantie naar Israël. Ze was er de afgelopen jaren al vaker geweest en had het laatste jaar meer interesse opgepakt voor disco’s en jeugd van haar eigen leeftijd. Een vakantie bij tante Mirjam en oom Koen bestempelde ze op dit moment als oersaai. Ze had geen zin om aan de hand van papa en mama bij oom en tante haar vakantie door te brengen. Nee, ze wilde uitgaan en plezier maken met leeftijdgenoten. Bij tante Mirjam in Tel Aviv viel absoluut niets te beleven.

Gelukkig had Astrid van Gemert, de allerbeste vriendin van Beatrijs, de oplossing gehad. Felice werd uitgenodigd om met Astrid, Luuk en hun kinderen mee naar Italië te gaan. Aan het Gardameer hadden ze op een camping een luxe caravan voor zes personen gehuurd. Er werd voor de jeugd dagelijks veel georganiseerd.

Heel even had Beatrijs nog met de gedachten gespeeld om deze zomervakantie alsnog af te stemmen op de voorkeur van Felice. Rinus en zij hadden samen met Felice naar Spanje of Portugal kunnen gaan, of misschien ook wel naar Italië. Daar was vertier genoeg. Maar Beatrijs had haar zinnen al ruim een halfjaar geleden op een vakantie bij Mirjam in Israël gezet. Ze vond het fijn om haar zusje elk jaar een keer te ontmoeten. Toen Astrid dan ook met de vraag kwam of Felice met hun gezinnetje mee mocht, had Beatrijs geen moment getwijfeld. Lieke, de jongste dochter van Astrid en Luuk, was bij hun wederzijdse bezoeken altijd een goede vriendin voor Felice geweest. Lieke was wel een jaartje ouder en in tegenstelling tot Felice erg druk in de omgang, maar ze konden vrij goed met elkaar overweg. Lieke en Felice waren dolenthousiast geweest bij het plan van Astrid.

‘Een beetje eigenbelang speelt ook mee, hoor,’ had Astrid in vertrouwen gezegd. ‘Lieke kan tijdens onze vakantie wel een leeftijdgenootje gebruiken.

10

Alleen uit liefde-trilogie 15-7-2015_Z&K 15-07-15 11:33 Pagina 11

Vince kijkt liever niet om naar zijn zusje, die trekt er elke dag met zijn kameraden op uit.’

Daar kon Beatrijs zich wel iets bij voorstellen. Vince, de middelste zoon van Astrid en Luuk, was al achttien jaar. Die wilde niet een hele vakantie opgescheept zitten met zijn energieke zusje.

‘Ik ben blij dat ze morgenavond weer thuiskomt,’ zei Rinus, ‘ik heb Felice deze vakantie gemist. We zijn nog nooit zo lang zonder haar weg geweest. Het was een beetje anders dan anders.’

Beatrijs keek van Kevin naar haar man. Rinus meende dit uit het diepst van zijn hart. Felice was nu eenmaal zijn oogappeltje.

‘Ja, u hebt gelijk, pa. Zonder Felice is het maar stil in huis,’ beaamde Kevin.

Nadat Kevin het verschuldigde parkeergeld had betaald stapten ze met hun koffers in de grote Mercedes van Rinus, waarin Kevin de afgelopen twee weken had rondgereden. Vanaf de achterbank vertelde Beatrijs over hun vakantie in Israël.

‘Jullie krijgen natuurlijk allemaal de hartelijke groeten van tante Mirjam en oom Koen. Weet je waar we geweest zijn, jongen? Nou…’ Kevin luisterde aandachtig, terwijl hij zijn aandacht toch bij het verkeer hield, en Rinus vulde soms enkele details aan. Dat was altijd zo leuk van thuiskomen na een vakantie, er viel zo veel te vertellen!

Morgen zouden ze met net zo veel belangstelling naar de verhalen van Felice luisteren. Dan waren ze als gezin weer…

Nee, níét compleet. Dat woord wilde Beatrijs niet toepassen op haar gezin.

Dat woord paste niet in haar denkwereld. Maar morgen zouden ze wel weer bij elkaar zijn. Na het weekend, als de vakantieperiode voorbij was, moesten ze weer aan het werk. Rinus naar de werf. Hij had samen met zijn compagnon Alex Sanders een eigen bedrijf in de scheepsbouw van kleine jachten en pleziervaartuigen, Molleman en Sanders genaamd. De werf was gevestigd aan de Maas, niet ver van het vestingstadje Heusden.

En zij, Beatrijs, was in de regio Den Bosch werkzaam als fysiotherapeute bij woonzorgcentrum Johannesoord. Ze was er al tien jaar in dienst en had het erg naar haar zin. Beatrijs was intussen uitverteld over de vakantie, en Rinus en Kevin begonnen daarna onmiddellijk te praten over de zaak. Kevin had een oogje in het zeil gehouden tijdens de afwezigheid van Rinus. De zaak was voor

11

Alleen uit liefde-trilogie 15-7-2015_Z&K 15-07-15 11:33 Pagina 12

het eerst niet dichtgegaan tijdens de bouwvakvakantie. Rinus’ compagnon Alex en enkele andere werknemers hadden ook doorgewerkt. Daarbij was Kevin hen behulpzaam geweest bij tal van hand- en spandiensten. Hij deed nu verslag van enkele nieuwe opdrachten.

De gedachten van Beatrijs verplaatsten zich weer naar Felice. Ze hoopte dat het meisje een onvergetelijke vakantie in Italië had gehad. Wat was ze Astrid toch dankbaar, dat zij Felice meegenomen had. Ze nam zich voor om Astrid en Luuk daar binnenkort voor te bedanken met een lekker dineetje in een exclusief restaurant.

2 Felice keek achterom, waarbij het haar nog net lukte een glimp van de donkerharige Valerio Parhello op te vangen. Hij verdween juist samen met zijn vrienden om de hoek van een caravan. Ze zuchtte diep en knipperde enkele opkomende tranen weg. Ze had hem nog een kus willen geven, ‘Amore’ in zijn oor willen fluisteren en vervolgens ‘Ciao’ willen zeggen. Maar hij was al weg.

Zou ze hem ooit nog zien? Ze hoopte het wel. Hij had haar zelfs beloofd om binnenkort te schrijven. Ze wilden het contact met elkaar niet kwijt. Felice vond het jammer dat hij niet de beschikking had over een computer. E-mailen was meer van deze tijd, brieven schrijven en versturen met de post was omslachtig en ouderwets. Ze had snel haar thuisadres in Nederland voor hem opgeschreven. Valerio had het papiertje met een verlegen glimlach in zijn broekzak gestopt. Zijn vrienden hadden hem daarbij onder luid gelach in rap Italiaans wat geheimzinnige woorden toegesproken, die zij niet had verstaan.

Felice perste haar lippen krampachtig op elkaar. Ze was nooit eerder zo verliefd geweest op een jongen.

Lieke van Gemert, met wie ze gearmd over de camping liep, trok aan haar arm. ‘Kom op, joh,’ zei ze. ‘Het was leuk voor twee weken, nu gaan we weer naar huis, naar onze andere vrienden. Kijk, mam en pap staan ons al ongeduldig op te wachten.’

Felice snapte niet dat Lieke zo luchtig deed, zojuist had zij ook afscheid genomen van haar vakantievriendje Remy. Lieke had hem vol overgave gekust.

12

Alleen uit liefde-trilogie 15-7-2015_Z&K 15-07-15 11:33 Pagina 13

Nee, zoals het zich liet aanzien zat de liefde bij Lieke niet zo diep als bij haar.

Felice wilde helemaal niet terug naar haar vrienden in Nederland. Ze wilde eigenlijk het liefst in de nabijheid van Valerio blijven.

In de verte zag Felice tante Astrid en oom Luuk naast de auto staan. De auto was volgepakt met vakantiespullen. Zelfs op het autodak lagen diverse koffers en tassen stevig bijeen gebonden op een imperiaal. De meisjes versnelden hun pas.

Oom Luuk nam nog een trek van zijn sigaret en gooide die vervolgens op de grond. Met zijn schoen trapte hij de peuk uit in het zand, opende zijn autodeur en stapte in.

‘Als jullie zover zijn, kunnen we meteen vertrekken.’ De stem van tante Astrid klonk enigszins korzelig. Felice kon het wel begrijpen, ze waren een halfuur later terug bij de auto dan de afspraak was. Het naderende vertrek had eerder die dag al enkele irritaties opgeleverd, omdat ze zich met zijn allen hadden verslapen. Dat had de afgesproken planning voor de terugreis naar Nederland behoorlijk in de war geschopt en zelfs enkele uren vertraagd.

Lieke en zij stapten achter in de auto, waar Liekes broer Vince al met oordopjes in zijn oren zat te luisteren naar de muziek op zijn MP3-speler. Hij keek even verstoord op toen ze naast hem kwamen zitten. Vince was een zwijgzame, rustige jongen. Felice vond hem aardig.

Tante Astrid stapte als laatste in. Vrijwel meteen reed oom Luuk zijn auto de camping af. Via enkele binnenwegen kwamen ze algauw op de snelweg terecht.

‘Ik hoop niet dat er een file staat bij de Gotthardtunnel,’ zuchtte tante Astrid en rommelde in haar handtas. ‘Omdat we later zijn vertrokken, is het de bedoeling dat we vanavond in Zuid-Duitsland een hotelletje zoeken om te overnachten.’ Ze haalde haar zonnebril tevoorschijn, zette die op haar neus en bekeek haar gezicht in de autospiegel.

‘Hè bah, kunnen we niet meteen doorrijden naar huis,’ mopperde Lieke opstandig. ‘Ik mis mijn populaire soapseries nu al twee weken.’

Felice zag dat het gezicht van Lieke betrok. ‘Zeg jij er nu ook eens iets van, Felice!’ drong Lieke er bij haar op aan met een toon van ongenoegen in haar stem. Felice schrok ervan en haalde haar schouders op. Dat van die soapseries kon haar niets schelen, tijdens vakanties werden toch alleen maar herhalingen

13

Alleen uit liefde-trilogie 15-7-2015_Z&K 15-07-15 11:33 Pagina 14

van eerder verschenen afleveringen uitgezonden. Ze had er ook geen behoefte aan om onaangename opmerkingen te maken tegen tante Astrid. Zij en oom Luuk hadden er de laatste weken alles aan gedaan om haar een fijne vakantietijd te bezorgen. Ze liet zich liever niet van de wijs brengen door de bokkige buien van Lieke. Zo ging het nu al twee weken. Lieke was erg druk, chaotisch en had ook altijd overal commentaar op. Daarbij was ze eindeloos eigenwijs.

Tante Astrid en oom Luuk konden in haar ogen niets goed doen. Eigenlijk gedroeg Lieke zich al jaren zo, Felice kende haar alleen maar als een meisje dat bij binnenkomst vaak voor een sfeer van ophef zorgde. Het ergst vond Felice de ontevreden houding van Lieke, dat was vaak pijnlijk. Lieke deed het dan voorkomen alsof zij – Felice – op haar hand was en zich eveneens verzette tegen de plannen van tante Astrid en oom Luuk. Zoals nu het geval was. Maar dat was helemaal niet zo. Felice schaamde zich als er zich een dergelijke situatie voordeed. Maar Lieke openlijk afvallen durfde ze nu ook weer niet.

Ondanks de aanmatigende houding van Lieke had ze intens van de vakantie genoten. Een eerste vakantie zonder haar ouders. Terwijl Lieke bleef mokken, gleden de herinneringen van Felice weer terug naar het begin van deze vakantie.

Op de tweede dag van hun verblijf aan het Gardameer hadden Lieke en zij Valerio en Remy al ontmoet en ze waren daarna dagelijks met elkaar opgetrokken. De beide Italiaanse jongens verdienden tijdens deze zomerperiode een zakcentje in het restaurant van de camping, zoals meer leeftijdgenoten dat deden. Tijdens de eerste week hadden ze met een groepje jongelui gewandeld en de omgeving van de camping bezichtigd. Ze hadden dagelijks in het Gardameer gezwommen en waren er meer dan eens samen op uit getrokken met een motorboot. De Italiaanse jongelui spraken slechts gebrekkig Engels.

Felice en Lieke beheersten de Engelse taal beter dan het Italiaans. Maar het gebrekkige Engels van de jongelui bleek ruim voldoende om elkaar toch beter te leren kennen. Vroeg in de middag, voordat het restaurant open ging, was daar tijd en gelegenheid voor geweest. Toen de tweede week aanbrak stelde Remy voor om elkaar ’s avonds na sluitingstijd van het restaurant ook een keer te ontmoeten. Met allerlei smoesjes had Lieke haar ouders om de tuin weten te leiden. Natuurlijk begrepen tante Astrid en oom Luuk wel dat beide jonge meisjes ’s avonds graag naar de disco wilden, die pas om één uur ’s nachts de

14

Alleen uit liefde-trilogie 15-7-2015_Z&K 15-07-15 11:33 Pagina 15

deur sloot. Maar wat ze niet wisten was dat het restaurant om elf uur dicht ging en de jongens hen dan op stonden te wachten. Lieke en Felice gingen niet altijd naar de disco, maar zwierven ook weleens rond over de camping. Ze waren vaak met een groep van wel veertien jongelui. Zeven Italiaanse jongens en zeven meisjes. Lieke en zij kwamen als enige uit Nederland, drie meisjes uit België en twee uit Frankrijk. En allemaal waren ze verliefd, ze vormden zeven stelletjes. Na die ene avond volgden andere avonden. Dat ging door tot gisteravond. Vannacht kwamen ze pas om halfdrie terug bij de caravan, waar Lieke nog een felle woordenwisseling had met haar ouders vanwege het late tijdstip van thuiskomen. Felice had zich erg onbehaaglijk gevoeld, omdat het vannacht evengoed haar schuld was dat ze de tijd waren vergeten. Dat was ook de reden geweest waarom iedereen zich vanmorgen had verslapen.

Terwijl de omgeving tijdens de thuisreis aan haar ogen voorbijgleed, probeerde ze zich de liefdevolle zoenen van Valerio weer te herinneren. In het begin was ze nog een beetje terughoudend geweest. Maar hij had haar snel op haar gemak gesteld. Ze was na de tweede ontmoeting met Valerio al hopeloos verliefd. Als ze haar ogen sloot, proefde ze nog zijn warme lippen op haar mond en in haar hals. Zijn strelende handen hadden twee dagen geleden ook voorzichtig een weg gezocht naar haar borsten en buik. Wat er daarna gebeurd was, had ze eigenlijk niet gewild. Dat Valerio zo ver wilde gaan had ze ook niet verwacht, het had haar enigszins overrompeld. Uiteindelijk had ze hem na enige aarzeling van haar kant toch gewoon zijn gang laten gaan. En naderhand had ze er ook geen spijt van gekregen. Valerio had haar geen pijn gedaan en omdat ze zo verliefd op hem was ging haar hart nog steeds sneller kloppen als ze aan de heimelijke intimiteiten van die twee laatste avonden dacht. Jammer, dat de vakantie nu voorbij was. Tegen Lieke had ze over die gebeurtenis met Valerio met geen woord gerept. Lieke had wel geprobeerd haar uit te horen. Zij vertelde zelf in geuren en kleuren over haar vriendje Remy. Maar Lieke was niet echt verliefd. Voor Lieke was Remy slechts één van de vele jongens met wie ze een kortstondig avontuurtje beleefd had.

Felice had niet de behoefte gevoeld om het intieme contact met Valerio tot in detail met Lieke te bespreken. Op school bespraken haar klasgenoten dergelijke ervaringen ook met elkaar. Een beetje goedkoop, vond Felice. Wat hadden anderen daar nu mee te maken? Niets toch!

15

Alleen uit liefde-trilogie 15-7-2015_Z&K 15-07-15 11:33 Pagina 177

Toekomstplannen

Alleen uit liefde-trilogie 15-7-2015_Z&K 15-07-15 11:33 Pagina 179

1 Een voorjaarsbries waaide speels door de donkerblonde haren van Sanne van Gemert. De opkomende zon prikte in haar grijsblauwe ogen. Het was kwart voor acht en het beloofde een stralende aprildag te worden. Sanne kneep haar ogen samen tot kleine spleetjes om de felheid van de zon enigszins te weren.

Maar ze kon niet voorkomen dat toch enkele tranen over haar wangen rolden.

Met de muis van haar hand veegde ze die weg. Genietend van de mooie voorjaarsochtend fietste ze verder over de provinciale weg langs enkele weilanden met koeien en paarden. Weilanden die grensden aan de Loonse en Drunense Duinen en omzoomd werden door rijen oude eikenbomen. De ochtendnevel hing als verstilde damp om het vee. Het geluid van een loeiende koe droeg ver met de wind mee. Net als de nevel, die in snelle vaart door wind en zonnestralen werd verdreven. Sanne voelde de bries speels in haar rug duwen, de geur van bos en hei snoof ze diep in zich op.

Ze was vanaf haar negentiende een vijftal jaren voor studie uit deze omgeving weggeweest. In de stad waar ze studeerde hoorde ze ’s morgens alleen maar het geluid van trams, bussen en auto’s. Een eindeloze stroom verkeer waar nooit een eind aan leek te komen, reed dagelijks aan haar studentenflat voorbij. De mensen hadden altijd haast, elke dag opnieuw. Sinds haar terugkeer drie maanden geleden besefte ze pas hoeveel ze van deze omgeving hield. Ze was niet van plan geweest om terug te keren naar de Brabantse provincie. Een advertentie in een landelijke krant was daar alsnog aanleiding voor geweest.

Deze keer niet naar haar ouderlijk huis in Tilburg, waar ze in een rustige buitenwijk was geboren en opgegroeid, maar naar een meer landelijk gelegen plaatsje. Ze had gesolliciteerd op een openstaande vacature bij een ANWBkantoor waar ook de plaatselijke VVV was gevestigd. Na twee veelbelovende gesprekken, waarbij ze goed aan de tand was gevoeld, werd ze op een pas geopend kantoor aangesteld voor een functie waarvoor ze jaren gestudeerd had: Toerisme en recreatie. Daarnaast had ze op het ANWB-kantoor ook de leiding over drie andere personeelsleden. Ze opende ’s morgens als eerste de deur van het kantoor en vertrok ’s avonds na sluitingstijd het laatst.

Sanne stapte voor het pand van haar fiets. Elke keer opnieuw besefte ze hoezeer ze het toch getroffen had met deze baan. Hoewel het nog steeds haar

179

Alleen uit liefde-trilogie 15-7-2015_Z&K 15-07-15 11:33 Pagina 180

ambitie was om op een dag haar vleugels uit te slaan en als reisleidster in het buitenland te gaan werken. Maar daar was het nu nog te vroeg voor, ze was te onervaren, de stap nog te groot. Daarbij kwam dat ze een passende advertentie tot nu toe in geen enkele krant was tegengekomen.

De kerkklok sloeg juist op dat moment acht zware slagen. Sanne zette haar fiets in de stalling en stak de sleutel in het slot van het ANWB-kantoor. Ze was vroeg vandaag. Het kantoor opende zijn deuren voor het publiek pas om halftien en de dienst van haar collega’s zou om negen uur beginnen. Sanne begon zelf drie keer in de week om acht uur met haar werk vanwege enkele marketingwerkzaamheden voor de inpandige VVV. Tussen acht en negen uur ontving ze hobbyimker Jeroen Prinsen, die vanaf het voorjaar tot het najaar drie keer per week met een voorraadje honing langskwam. De boer van een nabijgelegen kaasboerderij gaf eens per week op vrijdag kleine souvenirkaasjes af voor de verkoop aan toeristen. En één keer per maand verscheen haar moeder ook voor openingstijd op het kantoor met enkele nieuwe stijlvolle sieraden van Swarovski-kristallen. Astrid van Gemert, zoals haar moeder heette, had haar sporen in deze provincie allang verdiend met haar unieke creaties. Haar zelfgemaakte sieraden waren erg populair bij de toeristen. Zelfs de vraag bij de plaatselijke bevolking nam toe. Steeds meer vrouwen gaven zich ook op voor de workshops die haar moeder maandelijks verzorgde. Sanne was er trots op. Ze had haar moeders sieraden twee maanden geleden zelf geïntroduceerd om te zien wat toeristen en dagjesmensen ervan vonden. Vanaf de allereerste dag bleek het een succes te zijn. Armbanden, colliers en oorbellen van geslepen Swarovski-kristallen lagen netjes uitgestald in een speciale vitrine voor streekproducten en artikelen. Ze verkocht er wekelijks enkele sieraden van.

Sanne trok haar jas uit, streek door haar schouderlange haren en zette vervolgens het koffiezetapparaat aan. Vanuit het raam tuurde ze regelmatig naar de weg voor het ANWB-pand. Na tien minuten sloeg haar hart plotseling een slag sneller. Daar kwam hij weer aan op zijn fiets, met aan weerszijden fietstassen met de favoriete potjes honing. Jeroen Prinsen, de plaatselijke bijenhouder.

Vanaf haar allereerste kennismaking met Jeroen had ze zich sterk aangetrokken gevoeld tot deze stille man, die de kunst verstond om meer met zijn donkere, warme oogopslag te zeggen dan met woorden. Ze was al snel op de hoog-

180

Alleen uit liefde-trilogie 15-7-2015_Z&K 15-07-15 11:33 Pagina 181

te van zijn doen en laten buiten de imkerij. Renate, haar collega, had een boekje opengedaan over Jeroen Prinsen, waardoor haar belangstelling nog meer geprikkeld werd. Jeroen was niet alleen een bekende imker in deze omgeving, hij was ook eigenaar van zorgboerderij Het Brabants Hof, waar zijn ouders voorheen hadden geboerd. Na hun dood had Jeroen zijn opleiding voor Dieren Veehouderij afgemaakt en zijn erfenis, de boerderij, gedeeltelijk verhuurd aan een zorginstelling. Jeroen woonde zelf in het achterste deel van Het Brabants Hof, dat hij destijds had laten verbouwen. Sanne was vorige week via een andere weg langs de zorgboerderij terug naar huis gefietst. Ze was zo nieuwsgierig geweest naar de plek waar hij woonde, dat ze het niet kon laten.

Ze wilde het met eigen ogen zien. Tot haar grote verbazing vertelde haar moeder onlangs dat de vader van hun voormalige buurvrouw Beatrijs Molleman al bijna vier jaar wekelijks aan de dagbesteding op Het Brabants Hof deelnam. De wereld was klein, als je erover nadacht.

Jeroen zette zijn fiets op de standaard voor het ANWB-kantoor. Sanne opende de deur met een glimlach om haar mond en rode blossen op haar wangen.

‘Goedemorgen, Jeroen,’ groette ze uitbundig.

‘O… Dag Sanne. Ook goedemorgen gewenst!’ Jeroen trok ondertussen een tas met honingpotjes uit zijn fietstas. Zijn donkere haar, waarin een natuurlijke slag zat, zag er verwaaid uit. Zijn gezicht oogde fris van de ochtendbries, maar zijn ogen lachten warm.

‘Zijn alle potjes nog heel?’ vroeg Sanne, duidelijk in verlegenheid gebracht door zijn oogopslag. Haar hart bonkte. Jeroen knikte en leek geen haast te maken om een antwoord te geven. Hij liep naar binnen en zette de tas voorzichtig op de balie van de receptiepost.

‘Alles is goed verpakt. Er is nog nooit één potje stukgegaan. Weet je, Sanne, ik ben erg zuinig op deze honing, mijn bijtjes hebben er heel veel moeite voor gedaan.’

Sanne sloot de deur en hielp hem vervolgens om de potjes uit de tas te halen.

Ze plaatste ze meteen op hun vaste plekje in de vitrinekast. Op de sierlijke etiketten van de potjes zag ze het opschrift: Zachte bloemenhoning uit Jeroens Imkerij staan. Sanne nam zich voor er vandaag ook een te kopen. Ze wilde deze honing zelf weleens proeven.

181

Alleen uit liefde-trilogie 15-7-2015_Z&K 15-07-15 11:33 Pagina 182

Terwijl ze uit de kassa een enveloppe met geld nam die de potjes honing uit de vorige verkoop hadden opgebracht, maakte Jeroen alweer aanstalten om te vertrekken.

‘Lust je misschien een kop koffie?’ vroeg Sanne onmiddellijk. Ze wilde zijn bezoek graag langer rekken en nog wat met hem praten. ‘Ik heb al een potje gezet,’ zei ze en ze wees met haar hand richting keukentje.

Jeroen duwde de envelop in de binnenzak van zijn jack en staarde haar een moment aan. ‘Nou, graag!’ antwoordde hij aarzelend. ‘Ik lust wel een bakkie.’

Sanne schonk meteen twee koppen vol. Jeroen ging zwijgend op een stoel tegenover haar zitten.

‘Doe je dat allang met die honing?’ vroeg ze, om het gesprek te openen. ‘Het verkoopt in ieder geval goed bij de toeristen die ik hier over de vloer krijg.’

Zijn donkere ogen glansden bij haar vraag.

‘Ik ben opgegroeid bij een bijenhouder. Het was de hobby van mijn vader en na zijn dood heb ik de imkerij overgenomen. Je moet maar eens snel een kijkje komen nemen.’

Er kroop een rilling over Sannes rug. ‘Bij al die bijen? Ik weet niet… ik eh…’

‘Je bent toch niet bang?’ De ogen van Jeroen lachten uitdagend.

‘Nou… een beetje wel, hoor. Bijen hebben een slechte eigenschap, ze kunnen steken.’

Jeroen lachte nu luid. ‘Mijn bijen zullen jou heus niet steken. Daar zorg ik voor.’

Sanne werd ineens afgeleid door een elektronisch belletje. Er kwam iemand het ANWB-kantoor binnen, ze had de toegangsdeur niet achter Jeroen op slot gedaan. Ze stond onmiddellijk op, want ze verwachtte niemand op dit vroege tijdstip. En het kantoor was voor de toerist nog gesloten.

Bij de receptie zag ze een jongedame staan. Ze hield een map in haar handen. Sanne fronste haar wenkbrauwen. Het gezicht van deze vrouw kwam haar enigszins bekend voor. Kortgeknipt haar in laagjes, een schuine scheiding, grijze ogen en een lachende mond. Ze zocht koortsachtig haar geheugen af en wist al snel wie ze voor zich had.

‘Jopke Hulsebos. Dat is lang geleden!’ Sanne stak haar hand uit. ‘Je kent me toch nog wel?’

De jongedame knikte onmiddellijk. ‘Zeker. Sanne… Sanneke van Gemert, is

182

Alleen uit liefde-trilogie 15-7-2015_Z&K 15-07-15 11:33 Pagina 183

het niet?’ Jopke nam haar uitgestoken hand aan.

‘We hebben vijf jaar geleden een jaar bij elkaar in de klas gezeten. Waarom ben je toen zo onverwacht gestopt met je studie?’ wilde Sanne weten. Het stond haar weer helder voor ogen. Jopke was zonder duidelijke reden het tweede hbo-jaar niet meer op school verschenen. Sanne herinnerde zich dat ze het toen erg jammer vond. Aan de studiecapaciteiten van Jopke had het beslist niet gelegen.

‘Vanwege camping Hulsebos,’ antwoordde Jopke en ze legde de map op de balie neer. ‘Mijn ouders hadden in dat vroege voorjaar geheel onverwacht een camping gekocht en mijn hulp was daar hard nodig. Eigenlijk had ik toen geen keuze, Sanne. Mijn ouders hadden het beslist niet gered zonder mij. Daarom kon ik niet langer blijven studeren, hoewel ik mijn hbo-diploma voor toerisme intussen wel heb gehaald via een schriftelijke opleiding.’

‘Je bedoelt dat camping Hulsebos het eigendom is van je ouders?’ Sanne kende het echtpaar Berend en Dinie Hulsebos al redelijk goed. Dinie Hulsebos kwam regelmatig met reclamemateriaal over de camping naar dit kantoor.

Daarbij gaf ze ook een evenementenlijst met allerlei informatie waarvan de VVV volop gebruik kon maken. De viersterrencamping stond in de omgeving van het Brabantse land goed aangeschreven.

‘Ja! En ik werk op de receptie van de camping. Vanaf vandaag zul je vaker met mij te maken krijgen. Alles wat momenteel met tips, evenementen en standplaatsen voor tenten en caravans op de camping te maken heeft, regel ik.

Mijn ouders, die dat tot nu toe deden, hebben belangrijker zaken omhanden.

Er zijn plannen in ontwikkeling voor uitbreiding.’

‘Zo… Dat klinkt goed.’ Sanne was een en al verbazing.

‘Wat leuk om je hier te zien, Sanne. Sinds wanneer werk jij hier eigenlijk?’

‘Vanaf februari, en het bevalt erg goed. Zal ik die map met informatie over camping Hulsebos dan maar van je aannemen? Ik…’ Sanne wilde het gesprek graag kort houden. Jeroen zat vast op haar te wachten.

Het geluid van voetstappen deed hen beiden omkijken. Jeroen verscheen in de deuropening van het keukentje. Zijn donkere ogen lachten naar Jopke, die verrast opkeek toen ze hem ontdekte.

‘Hoi Jeroen. Wat brengt jou hier?’

‘Mijn honing,’ mompelde Jeroen binnensmonds. Hij liep naar de buiten-

183

Alleen uit liefde-trilogie 15-7-2015_Z&K 15-07-15 11:33 Pagina 184

deur. ‘Ik moet weer gaan. Bedankt voor de overheerlijke koffie, Sanne. En als je gebruik wilt maken van mijn aanbod, dan meld je je maar voor een rondleiding op Het Brabants Hof.’ Jeroen stak zijn hand op. ‘Tot ziens, dames. En nog een prettige dag,’ groette hij en hij trok de deur achter zich dicht.

Jopke duwde Sanne gehaast de map met informatie over camping Hulsebos in haar handen en liep snel achter Jeroen aan.

‘Wacht even, Jeroen,’ hoorde Sanne haar roepen. ‘Kan ik je soms een lift aanbieden?’

Sanne bleef voor het raam staan, met de map tegen zich aangedrukt. Ze zag Jopke naar een auto wijzen. Een grote grijze Mercedes. Een nieuw model, dat zag ze wel. Zakelijk ging het de camping vast voor de wind, dat was aan de luxeuitvoering van de auto wel te zien. Maar Jeroen schudde zijn hoofd. Hij nam zijn fiets bij de hand. Er ging hem blijkbaar niets boven een heerlijk fietstochtje op deze vroege voorjaarsmorgen. Sanne zag dat die twee elkaar goed kenden, ze bleven nog een tijdje voor het ANWB-kantoor praten. Wat ze precies zeiden kon Sanne niet horen. Zolang ze daar bleven staan, kon ze haar ogen echter niet van Jeroen afhouden. Maar al te lang kon ze ook weer niet blijven staan, er was werk aan de winkel.

Terwijl ze de informatie van Jopke uit de map haalde, zag ze tot haar spijt Jeroen even later wegfietsen. Jopke scheurde met haar auto langs hem heen, in dezelfde richting. Camping Hulsebos lag slechts een klein eindje van Het Brabants Hof vandaan, wist Sanne.

In het keukentje zette ze de gebruikte koffiekoppen weg voor de vaat.

Jeroens kop was leeg. Jammer dat Jopke hen had gestoord. Ze had graag nog wat langer met Jeroen willen praten. Misschien een volgende keer.

2 Jeroen Prinsen keek op zijn fiets de grijze auto van Jopke na. Ze had hem zojuist groot nieuws verteld. Er waren plannen om camping Hulsebos uit te breiden. Hij vroeg zich af hoe die uitbreiding eruit zou zien. Zo veel ruimte was er niet achter de camping. Waar wilden Berend en Dinie Hulsebos die

184

Alleen uit liefde-trilogie 15-7-2015_Z&K 15-07-15 11:33 Pagina 185

grond dan vandaan halen om nog meer mensen te laten kamperen? Daar had Jopke niets over verteld. Ze was weg geweest voordat hij ernaar had kunnen informeren.

Jeroen reed het erf op van zijn boerderij. Het grind knerpte onder de fietsbanden. Iedere gedachte aan de camping verdween onmiddellijk toen hij de twee verpleegkundigen van de zorginstelling in de deuropening zag staan.

Jannie Geus en Ellen Kroot. Al zes jaar werkten Jannie en Ellen alle doordeweekse dagen samen in het voorste gedeelte van zijn boerderij, die hij na de dood van zijn ouders tot zorgboerderij had laten verbouwen. De vroegere stallen had Jeroen ook laten verbouwen. Een gezin met twee kinderen zou er probleemloos kunnen wonen, zo groot was de ruimte. Maar Jeroen woonde nu alleen in dat ruime achterste deel van de boerderij, samen met Rex en Pol, twee Hollandse herdershonden. Van een relatie met een vrouw was tot op de dag van vandaag nog niets gekomen. Hij was er niet ĂŠĂŠn tegengekomen die hij de moeite waard vond om een toekomst mee op te bouwen. Misschien lag de oorzaak daarvan wel bij hemzelf, hij was veel te kieskeurig. Ach, hij had ook geen haast.

Jannie en Ellen keken ernstig, maar zeiden hem toch met een vriendelijke glimlach gedag. Jeroen fronste afwachtend zijn wenkbrauwen. Wat keken de dames bedrukt! Dat was hij niet van ze gewend. Het waren allebei aardige, goedlachse vrouwen, in wie hij het volste vertrouwen had. Voor de manier waarop zij omgingen met de ouderen die hier dagelijks voor een dagvoorziening kwamen, had hij grote bewondering. Hij had nog geen dag spijt gehad van de keuze om zijn boerderij gedeeltelijk open te stellen voor de zorginstelling. Het Brabants Hof had daardoor inmiddels een goede reputatie opgebouwd.

Hij had ook nog wat vee rondlopen. Koeien, kalfjes, twee paarden en een pony, wat varkens, twee schapen, konijnen en een ren vol kippen. Dieren waar hij alleen tijdens het weekend en de avonduren naar om hoefde te zien.

Overdag ontfermden de ouderen van de zorginstelling zich over het vee. Ze waren daar allemaal erg gedreven in en hadden ook de nodige ervaring.

Gepensioneerde boeren die jaren geleden hun boerderij hadden verkocht en daarna vereenzaamden in de moderne aanleunwoningen van de instelling, kregen op zijn boerderij weer een doel om voor te leven. En dat allemaal dankzij

185

Alleen uit liefde-trilogie 15-7-2015_Z&K 15-07-15 11:33 Pagina 186

een zorginstelling die hun een kans bood om de dag op Het Brabants Hof door te brengen. Het waren niet alleen oudere boeren, maar ook bejaarde boerinnen en enkele tuinliefhebbers. De tuinen rondom Het Brabants Hof stonden jaarlijks al vanaf het vroege voorjaar volop in bloei. Een juweeltje voor de omgeving, met prachtige kleurschakeringen van allerlei soorten bloemen.

Vorig jaar had een schilder enkele weken in de wei op een krukje achter een paneel voor zijn boerderij gezeten. De man was driftig met verf en penselen bezig geweest. Jammer genoeg had Jeroen het resultaat nooit te zien gekregen.

Naast de tuinen, nog voor de wei waarin het vee stond, werd door enkele liefhebbers ook een moestuin onderhouden. De groenten uit de moestuin werden doordeweeks gebruikt voor de bereiding van warme maaltijden. Onder toezicht en met behulp van Jannie, Ellen of een van de vrijwilligsters werd er elke dag warm eten gekookt. En elke dag kwam een van de verpleegkundigen hem tussen de middag een warme maaltijd brengen. Die afspraak hadden ze in het verleden met elkaar gemaakt.

Jeroen wilde langs Jannie en Ellen lopen, maar zij hielden hem tegen.

‘Een van onze gasten komt niet meer, Jeroen. Je kent hem wel. Meneer Jaspers, die de tuinen en de hofjes zo keurig onderhield. Hij is gisteravond plotseling in zijn stoel overleden. Zijn dochter belde vanmorgen al vroeg op om het ons te vertellen.’

Jeroen fronste zijn voorhoofd. ‘Ach, maar dat is… verschrikkelijk! Hij kwam hier altijd met zo veel plezier naartoe.’

‘Tja, we zullen die man vreselijk missen,’ zuchtte Ellen.

Jeroen herinnerde zich meneer Jaspers maar al te goed. Een rijzige, oude man, die altijd iets voorovergebogen liep. Soms keek hij afwezig uit zijn ogen.

Zijn kortetermijngeheugen liet hem vaak in de steek. Hij was licht dementerend, luidde de diagnose. Maar hij was altijd onvermoeibaar bezig in de tuinen die hij steevast zijn ‘hofjes’ noemde. Alles kwam onder zijn handen tot bloei.

Vorige week nog had hij enkele nieuwe planten geplaatst en de rest van de tuin bemest. Vreemd, dat die man nu niet meer leefde. Jeroen kon het nauwelijks bevatten. Van anderen had hij een plotselinge dood verwacht, maar niet van meneer Jaspers. Wat was het leven van een mens toch kwetsbaar! Hij dacht daarbij aan zijn ouders. Die waren nog niet zo oud geweest, maar toch waren ze er op een dag ineens niet meer. Geheel onverwacht overleden, met een tus-

186

Alleen uit liefde-trilogie 15-7-2015_Z&K 15-07-15 11:33 Pagina 187

sentijd van nog geen halfjaar. Eerst zijn vader, daarna zijn moeder. Jeroen ademde diep in. Die herinnering drukte vaak nog zwaar op hem. Tijdens zulke momenten miste hij een broer of zus om mee te praten en samen met hen herinneringen te delen. Als enige zoon stond hij altijd en overal alleen voor.

‘We zullen het de andere daggasten ook moeten vertellen,’ hoorde hij Jannie somber zeggen. ‘Daar zie ik een beetje tegen op. Meneer Jaspers was bij iedereen erg geliefd.’

‘Dat begrijp ik,’ mompelde Jeroen. Het was nooit makkelijk om zoiets aan anderen te vertellen. ‘Kijk, daar komt het eerste taxibusje al.’ Hij wees met zijn hand. Vanachter de autoramen zwaaiden enkele ouderen hem toe.

Jannie en Ellen liepen samen naar de straatkant om hun gasten te verwelkomen. Jeroen besloot naar achter te lopen waar zijn bijenkasten stonden. Hij had er even behoefte aan om alleen te zijn met zijn gonzende vrienden. Van alles wat zijn ouders hem hadden nagelaten, had hij zich het meest aangetrokken gevoeld tot de imkerij van zijn vader. Achter de hofjes met bloemen, de moestuinen en de weilanden lag een perceel met fruitbomen, met daar tussenin zijn bijenkasten. Hij zorgde dagelijks voor vijf bijenvolken. In het achtereind van de boerderij trok hij zijn imkersjack aan en plaatste de imkershoed met sluier op zijn hoofd. Hij verwachtte niet veel werk bij de kasten.

Gistermiddag was hij nog druk in de weer geweest om enkele honingpotjes te vullen. Nu zocht hij afleiding om niet aan die aardige meneer Jaspers te hoeven denken. Het liefst ook niet aan zijn ouders, maar daar ontkwam hij niet aan.

Als vanzelf kwam de herinnering weer bij hem op toen hij hun op een dag verteld had dat hij na zijn hbo-opleiding Dier- en Veehouderij als afdelingshoofd bij een dierentuin in dienst kon komen. De directie van de dierentuin had hem daarvoor al vroeg benaderd. Zijn stageperiode had hij er doorgebracht en hij had een goede reputatie opgebouwd. Jeroen hoefde alleen nog maar zijn eindexamens te doen. Maar zijn ouders waren fel gekant tegen zijn plannen. Zijn vader had hem tijdens dat gesprek de verantwoordelijkheid voor Het Brabants Hof op de schouders gelegd. Vader wilde zelf wat stappen terug doen, Jeroen moest het van hem overnemen. Een discussie over wat Jeroen zelf wilde viel in die tijd niet te voeren.

Jeroen had zich niet zonder slag of stoot bij de beslissing van zijn vader

187

Alleen uit liefde-trilogie 15-7-2015_Z&K 15-07-15 11:33 Pagina 188

neergelegd. Hij was immers nooit van plan geweest om op de boerderij van zijn ouders te gaan boeren. Zijn ouders hadden verkeerde verwachtingen. Maar net na zijn examens kreeg hij bericht dat zijn vader plots was overleden aan een acute hartstilstand. Dat bericht had hem murw geslagen. Na zijn vaders dood had hij de zorg voor de boerderij toch als een verplichting op zich genomen.

Hij kon zijn moeder niet aan haar lot overlaten, ze had zijn hulp hard nodig.

Met veel tegenzin had hij het aanbod van de dierentuin destijds afgewezen. Na de eveneens plotselinge dood van zijn moeder een halfjaar later, had hij alles eens op een rijtje gezet. Doorgaan zoals vader en moeder het boerenbedrijf altijd hadden gerund, wilde hij niet. De oplossing kwam via een advertentie in de krant waarin een zorginstelling een oproep had geplaatst. Men zocht een aangepaste ruime boerderij om te huren. De zorginstelling wilde een zorgboerderij beginnen. Daar was in deze omgeving dringend behoefte aan. Een zorgboerderij die dagelijks onderdak bood aan ouderen voor een aangepaste dagbesteding.

Jeroen had zich eerst goed laten informeren en was al snel enthousiast geworden. Verkopen wilde hij de boerderij van zijn ouders niet, maar verhuren wel. Hij verkocht vaders grote veestapel, op slechts enkele dieren na. Want wat kleinvee moest er wel blijven. Daar stelde de zorginstelling namelijk prijs op. De daggasten moesten de gelegenheid krijgen om wat kleinvee te verzorgen.

Een aannemer had drie maanden tijd nodig om de boerderij compleet te verbouwen. De voorkant van Het Brabants Hof was bestemd voor de zorginstelling. Daar kwamen enkele extra aanpassingen bij, zoals een verhoogd toilet en ruime, rolstoeltoegankelijke deuropeningen zonder drempels. Het achtereind werd als laatste helemaal verbouwd en daar woonde Jeroen nu zelf met veel plezier. Van de huuropbrengst kon hij goed leven. En de imkerij van zijn vader was daarbij zijn grote liefhebberij. Af en toe gaf hij een rondleiding voor belangstellenden. Hij kon er uren over vertellen.

Zijn gedachten gleden weg naar die aardige jongedame van het ANWBkantoor. Sanne heette ze. Ze zag er leuk uit. Een spontane meid met een open gezicht. Er kroop een glimlach om zijn mond. Ja, hij mocht haar wel. Sanne!

Jeroen liep langs de hofjes, moestuinen en landerijen naar zijn bijenkasten.

De wit en roze bloesem van de peren- en appelbomen bloeide dit voorjaar ook

188

Alleen uit liefde-trilogie 15-7-2015_Z&K 15-07-15 11:33 Pagina 189

weer uitbundig. In een oogwenk zwermden de werksters van de bijenvolken om zijn gesluierde gezicht. Het fascineerde hem. De beestjes leken enigszins geprikkeld, waarschijnlijk van het felle zonlicht dat hen dwong eropuit te gaan.

Om ze te kalmeren stak Jeroen zijn dathepijp op, de rookontwikkeling zorgde meteen voor de broodnodige rust.

Misschien dat Sanne zijn uitnodiging zou aannemen, zodat hij haar zijn imkerij kon laten zien. Ze zou het vast leuk vinden. Als hij overmorgen opnieuw enkele potjes zou brengen, zou hij zijn uitnodiging nog eens herhalen. Sanne‌ hoe was haar achternaam ook weer? Hij kon het zich niet meteen herinneren. Jeroen boog zich peinzend over de vliegopening van zijn bijenkasten om de raten te inspecteren. Ondertussen nam hij het zichzelf kwalijk dat hij haar achternaam was vergeten.

Hij richtte zich op en doofde de pijp. De bijen vlogen opnieuw onvermoeibaar af en aan met nectar in hun honingblaasjes. Enkele namen plaats op zijn hoed en sluier, maar bleven niet lang zitten. Jeroen realiseerde zich ineens dat hij Sanne een aantrekkelijke meid vond. Aantrekkelijker dan welke andere vrouw dan ook. Dat gevoel gaf ze hem ook als hij zijn potjes honing bij het ANWB-kantoor afleverde. Ze was altijd vriendelijk en enorm enthousiast. Net als vanmorgen, toen ze hem spontaan een kop koffie aanbood. Ja, dat vond hij nu zo leuk aan haar. Dat spontane.

Sanne‌ Sanne van Gemert. Ja, zo heette ze. Van Gemert was haar achternaam. Hij herinnerde het zich ineens weer.

3 Het mooie lenteweer zorgde dit voorjaar voor nog meer campingboekingen dan andere jaren. Jopke Hulsebos inspecteerde de lijst. Komende vrijdag en zaterdag verwachtte ze de meeste gasten. De scholen zouden dan een week vrijaf krijgen tussen Koninginnedag op 30 april en het bevrijdingsfeest van 5 mei. Een reden voor jonge gezinnen om naar de camping te gaan, zeker nu de weersverwachtingen goed waren. Het campinggedeelte waar mensen met een caravan konden staan, was al helemaal volgeboekt. Alleen voor bungalowtenten was op de achterste weidegrond nog beperkte ruimte beschikbaar.

189

Alleen uit liefde-trilogie 15-7-2015_Z&K 15-07-15 11:33 Pagina 347

Met tegenwind

Alleen uit liefde-trilogie 15-7-2015_Z&K 15-07-15 11:33 Pagina 349

1 Mélanie Dumoulin controleerde haar nieuwe digitale camera nauwkeurig voordat ze het apparaat voorzichtig in een bijbehorende cameratas duwde. Ze was dik tevreden met deze nieuwe aankoop, een aanwinst voor haar werk. Een reserve-camera nam ze ook mee voor het geval de nieuwe plotseling dienst weigerde. Tijdens een fotosessie kon er weleens wat misgaan. Zo, ze was er klaar voor. Over anderhalf uur had ze een afspraak voor het maken van een bruidsreportage in het Brabantse plaatsje Oisterwijk. Ze moest nu niet te lang meer dralen maar snel vertrekken. Het bruidspaar, met wie ze twee maanden geleden kennis had gemaakt toen ze een afspraak maakten voor deze dag, wilde ze ook graag van tevoren even zien. Soms zag een bruidspaar er fotogeniek uit, soms ook niet. Maar haar reportage moest in ieder geval perfect zijn.

Met minder nam ze geen genoegen. Dat was ze aan haar klanten verplicht. Ze had een goede naam hoog te houden en was allang geen amateurfotografe meer. Sinds vier jaar was ze zelfs een succesvolle beroepsfotografe met een eigen fotostudio, gevestigd in een verbouwde garage naast een vrijstaande woning. Daarin woonde ze samen met Ricardo Molleman, de man met wie ze drie jaar geleden getrouwd was.

Mélanie nam haar colbert van de kapstok, pakte haar schoudertas op en stak de autosleutels in haar broekzak. Met een blik in de gangspiegel controleerde ze snel haar make-up. Ze had gekozen voor zachtblauwe oogschaduw, die paste bij haar grijsblauwe ogen. Een haarband hield haar kroezige, donkerblonde haren in bedwang. Voor haar lippen had ze een zachtroze tint lippenstift gekozen. In haar oren bewogen grote oorringen. Als ze lachte verscheen in elke wang een grappig kuiltje. Tja, zo kon ze er wel mee door vandaag.

Met de cameratas in haar handen en de reservecamera over haar schouder liep ze naar de voordeur. Voordat ze deze opende hoorde ze haar mobiele telefoon onverwacht overgaan. Ze twijfelde. Opnemen of niet? Mélanie zuchtte, veel tijd voor een gesprek had ze nu niet. Ze zette de cameratas voorzichtig op de grond, haalde haar mobieltje tevoorschijn en zag de naam van haar moeder in het venstertje oplichten. Mam! Esther Dumoulin. Ze duwde het mobieltje tegen haar oor.

‘Mam, met mij. Het spijt me, maar ik heb haast. Een opdracht.’

349

Alleen uit liefde-trilogie 15-7-2015_Z&K 15-07-15 11:33 Pagina 350

‘Goed kind, ik maak het kort. Kun je vanavond rond de klok van acht uur even bij me komen? Natalie komt ook. Ik heb een belangrijke mededeling voor jullie.’

‘Vanavond? Acht uur? Even kijken, hoor!’ Mélanie fronste haar wenkbrauwen. Ze graaide in haar tas naar haar werkagenda. Ze zocht de datum van vandaag op. Vrijdag de vijftiende. Er stond naast de bruidsreportage geen andere afspraak gepland. Ricardo had tot morgenvroeg zeven uur dienst op de spoedeisende hulp van het Catharina-ziekenhuis in Eindhoven, zag ze. Jammer, dan moest ze vanavond alleen naar mam. Ze vond het altijd veel gezelliger als hij met haar meeging.

‘Goed, ik kan komen, maar Ricardo heeft dienst. Wat is er eigenlijk zo belangrijk, mam?’

‘Dat vertel ik jullie vanavond. Dag kind! Succes met je opdracht.’ Esther Dumoulin verbrak de verbinding meteen na die woorden en Mélanie staarde verbaasd naar haar telefoon.

Dat was een wel heel korte mededeling. Mélanie borg haar telefoon weer op en vervolgde haar weg naar buiten. De cameratas, de reservecamera en haar handtas zette ze naast zich, op de passagiersstoel van haar auto. Ze reed in een felrood gekleurde auto waarop een reclame-embleem van haar fotostudio aan de zijkant afgebeeld stond met daarop haar persoonlijk bedrijfslogo: Fotografie Mélanie, en daaronder haar mobiele telefoonnummer. Ze was blij met deze auto, die ze vorig jaar samen met Ricardo had uitgezocht. Haar opdrachten waren de laatste twee jaar aanzienlijk toegenomen, evenals de bijbehorende verdiensten. Als kleine zelfstandige was ze maar wat trots op datgene wat ze tot nu toe had bereikt. Eigen baas, met een vrij leven waaraan ze zelf een invulling gaf. Vanwege haar bedrijfje had ze na haar huwelijk met Ricardo haar eigen meisjesnaam aangehouden. Mélanie Dumoulin. Op de achtergrond speelde die naam ook mee als een eerbetoon aan haar jong overleden vader. Hoewel ze wekelijks soms meer dan veertig uur werkte, deed ze het altijd met veel toewijding en plezier. Fotograferen was van jongs af aan al haar hobby geweest.

Uiteindelijk had ze van die hobby haar beroep kunnen maken na het volgen van een opleiding aan de fotovakschool. Haar camera en zij waren sindsdien onafscheidelijk van elkaar. Soms werd ze erom geprezen, maar soms leverde het ook de nodige irritatie op. Ricardo mopperde weleens als ze op de meest

350

Alleen uit liefde-trilogie 15-7-2015_Z&K 15-07-15 11:33 Pagina 351

onverwachte momenten haar camera tevoorschijn haalde om van hem een plaatje te schieten. Ze had intussen al duizenden afbeeldingen van hem verzameld op haar computer. Ricardo was erg fotogeniek, hoewel hij dat zelf niet eens besefte. Op zijn gezicht ontdekte ze steeds opnieuw een andere uitdrukking. Hij boeide haar al vanaf het begin toen ze hem had ontmoet in het restaurant waar hij als student een zakcentje bijverdiende. Ze had toen stiekem wat foto’s van hem gemaakt op momenten dat hij niet zag wat ze deed.

Mélanie draaide haar auto de snelweg op en maakte meteen vaart. Om haar mond gleed een glimlach. Wie had toen gedacht dat ze in de toekomst nog eens met deze student zou trouwen? Ze had iedereen verrast met haar keuze om met hem haar toekomst te delen. Ricardo studeerde ook nog steeds. Hij was twee jaar geleden afgestudeerd als huisarts. Nu volgde hij als arts-assistent de specialistenopleiding in het Catharina-ziekenhuis in Eindhoven. Een opleiding om chirurg te worden. Hij moest het nog vier jaar volhouden om dat doel te bereiken. Ze hield verschrikkelijk veel van hem, ondanks de verscheidenheid in hun karakters. Ricardo was een stille, serieuze, in zichzelf gekeerde, hardwerkende man. En zij juist het tegenovergestelde. Opgewekt, vrolijk, openhartig, met een hobby als beroep. Ze waren echte tegenpolen van elkaar. Mams reactie was er een van oprechte verontwaardiging geweest toen ze haar van hun trouwplannen vertelde.

‘Mélanie, zie je dan niet dat Ricardo zo vreselijk ernstig is? Kind toch! Wat moet je met zo’n stille man?’

Later was het allemaal goed gekomen, toen ze Ricardo beter leerden kennen. Mam was intussen gewend geraakt aan haar zwijgzame schoonzoon en Natalie aan haar zwager. Maar Mélanie was gelukkig. Dat realiseerde ze zich maar al te vaak. Ricardo was haar rustpunt na een drukke dag fotograferen en werken aan de vele bewerkingstechnieken van fotoprogramma’s op haar computer. Jammer dat hij vanavond niet thuiskwam. Ze miste hem altijd als hij onregelmatige avond- en nachtdiensten op de spoedeisende hulp van het ziekenhuis moest draaien. Ze zou vanavond tot laat op zijn telefoontje wachten.

Ze wist dat als zijn werk het toeliet, hij haar nog zou bellen.

Haar gedachten dwaalden af naar mam. Ze had een belangrijke mededeling, had ze gezegd. De ernst ervan drong nu pas tot Mélanie door. Mam had Natalie ook uitgenodigd, het had haast officieel geklonken. Dat was ze helemaal niet

351

Alleen uit liefde-trilogie 15-7-2015_Z&K 15-07-15 11:33 Pagina 352

gewend van mam. Wat zou ze hun toch te vertellen hebben? Mélanie fronste haar wenkbrauwen. Mam had na de dood van pap haar leven weer goed op de rails gekregen. Dat was alweer negentien jaar geleden. Ze was zelf een meisje van tien geweest. Veel te jong om haar vader al te moeten missen. Maar het was niet anders, de dood van een mens was onomkeerbaar. Toen Natalie en zij naar de middelbare school gingen, was mam weer gaan werken. En op het kantoor waar ze toen als receptioniste begon, werkte ze nu nog steeds. Mam was intussen opgeklommen tot directiesecretaresse. Verder was er niet veel veranderd in de jaren die achter hen lagen. Tja, Natalie was het huis uit gegaan en woonde zelfstandig in een appartement, en zij was getrouwd met Ricardo. Maar voor mam was alles veelal hetzelfde gebleven. Ze woonde nog steeds in hetzelfde huis, ze had dezelfde baan en leefde nog steeds hetzelfde eentonige, saaie ritme van alledag. Werken, eten, slapen en het contact met haar kinderen onderhouden. Mélanie had er geen idee van waar mam vanavond mee voor de dag zou komen. Misschien wilde ze weer op vakantie, zoals ze de afgelopen twee jaar ook had gedaan. Op reis met andere alleenstaanden. Tja, dat moest het zijn. Ze nam zich voor om Natalie vanavond eerst op te bellen voordat ze naar haar ouderlijk huis reed. Misschien wist Natalie al iets meer over de mededeling van mam.

Mélanie minderde snelheid, ze zag aan de wegwijzer dat ze de snelweg moest verlaten. Even later reed ze met haar auto over enkele provinciale wegen het plaatsje Oisterwijk in.

Ze blikte op de klok van het dashboard. Precies op tijd. Ze parkeerde haar auto voor het opgegeven adres. Even later schudde ze de handen van een zenuwachtige bruid en bruidegom. In één oogopslag zag Mélanie alle mogelijkheden voor een geslaagde fotoreportage. De ophanden zijnde mededeling van mam verdween onmiddellijk naar de achtergrond van haar gedachten. Ze haalde haar nieuwe camera uit de tas. Om haar mond verscheen een stralende lach toen ze het bruidspaar enthousiast complimenteerde met hun prachtige trouwkleding. Gewoon, een simpel trucje om het nerveuze bruidspaar alvast een beetje te laten ontspannen voor de reportage. Het werkte altijd.

Esther Dumoulin verbrak de telefoonverbinding met haar oudste dochter Mélanie abrupt. Ze wilde Mélanies kostbare tijd niet onnodig in beslag nemen.

352

Alleen uit liefde-trilogie 15-7-2015_Z&K 15-07-15 11:33 Pagina 353

Als geen ander wist ze dat Mélanie zich moest concentreren op een geplande fotoreportage, haar professionaliteit stond op één lijn met haar perfectionisme.

Esther wilde er met haar telefoontje niet de oorzaak van zijn dat Mélanie werd afgeleid van haar werk. Die perfectionistische karaktereigenschap van Mélanie herkende ze absoluut niet bij zichzelf. Dat had Mélanie van haar vader, Theo.

Toen Theo nog leefde kon hij ook helemaal opgaan in zijn hobby als amateurfotograaf. Urenlang vertoefde hij in zijn donkere kamer op zolder, waar hij op een wat ouderwetse wijze zwart-witfoto’s ontwikkelde. Hij stond niet toe dat zij of hun dochters hem tijdens die uren stoorden. Afleiding bezorgde hem altijd een slecht humeur. Het resultaat van zijn werkzaamheden had ze overigens altijd prachtig gevonden. Het was bijzonder, die gelijkenis tussen vader en dochter. Wat zou Theo trots op haar zijn geweest als hij was blijven leven, bedacht Esther met weemoed. Voor Mélanies reactie op haar mededeling van komende avond was ze een beetje huiverig. Natalie zou vast geen enkel bezwaar hebben tegen haar aanstaande huwelijk. Een jaar geleden had Natalie haar die vraag zelfs nog gesteld.

‘Mam, waarom bent u nooit meer hertrouwd na paps dood? U was nog zo jong.’ Esther had er toen geen zinnig antwoord op weten te geven. Er was na Theo nooit meer een andere man in haar leven geweest die daarvoor in aanmerking kwam. Het was vanzelfsprekend dat ze alleen bleef, met haar twee meisjes. Ze kon hun zodoende alle aandacht en zorg blijven geven. Daarnaast moest ze jaar in jaar uit hard blijven werken om haar dochters alles te kunnen geven wat hun hartje begeerde. Voedsel, kleding, onderdak en een gedegen opleiding. Niets waren ze tekortgekomen. Ze was bij het autobedrijf waar ze werkte tijdens achterliggende jaren opgeklommen van receptioniste tot directiesecretaresse. Daar had ze op advies van haar werkgever vooraf al de nodige opleidingen voor gevolgd.

‘Tja, het is er gewoon nooit van gekomen, lieve kind!’ had ze Natalie een jaar geleden gewoon naar waarheid geantwoord.

Maar een halfjaar geleden had ze geheel onverwacht Martin Schoonman leren kennen tijdens een vakantie voor alleenstaanden. Ze maakte een reis van tien dagen naar Kreta en had nooit gedacht dat ze haar hart nog eens aan een andere man zou verliezen. Theo leefde dagelijks nog zo vaak in haar gedachten dat het haast voelde als ontrouw. Toch was het Martin gelukt haar hart tij353

Alleen uit liefde-trilogie 15-7-2015_Z&K 15-07-15 11:33 Pagina 354

dens die vakantie te veroveren. Daarna waren ze elkaar blijven ontmoeten.

Martin woonde een behoorlijk eind hier vandaan, zijn huis stond in Drenthe.

Esther had het tot op de dag van vandaag niet over haar hart kunnen verkrijgen om Mélanie en Natalie over Martin te vertellen. Ze had het steeds weer voor zich uit geschoven. Ze was zo lang samen geweest met Mélanie en Natalie.

Hun mening zou beslist invloed op haar keuze hebben gehad. Ze was een beetje bang voor tegenstand en afkeuring.

Martin was twintig jaar geleden gescheiden van zijn vrouw Clara Kooi en had twee zoons en een dochter uit zijn eerste huwelijk. Esther had nog niet zo lang geleden kennisgemaakt met de gezinnen van Pieter, Mark en Francien.

Hoewel ze allemaal erg aardig voor haar waren, ontbrak toch het enthousiasme. Esther kon dat heel goed begrijpen. Ze moesten de vriendin van hun vader eerst beter leren kennen. Dat kostte tijd. Esther was heel verrast geweest toen Martin haar vorige week gevraagd had om met hem te trouwen. En hij wilde natuurlijk ook Mélanie en Natalie graag leren kennen. Het liefst zo snel mogelijk. Erg lang had Esther niet hoeven nadenken. Het grootste gemis aan een levenspartner had ze pas bemerkt toen de meiden de deur uit gingen. De laatste jaren had ze zich soms eenzaam gevoeld, ondanks haar gedachten aan Theo.

Dat besef was er ineens toen Martin haar zijn aanzoek deed. Martin was op het juiste moment in haar leven verschenen. Gisteravond had ze hem officieel haar jawoord gegeven. Met Martin durfde ze het aan, van enige twijfel was geen sprake. Het was haar eigen keuze. Mélanie en Natalie moesten dat maar accepteren. Haar angst voor afkeuring probeerde ze te negeren.

Vanmiddag had ze vrij genomen van haar werk, bij de bakker een taart gekocht en haar dochters gebeld. Die moesten het goede nieuws ook horen en wel zo snel mogelijk. Esther telde de uren op de klok. Een middag had nog nooit zo lang geduurd. Om halfacht zag ze de auto van Natalie voorrijden. Ze haastte zich om de voordeur open te doen.

‘O mams, wat maakt u me nieuwsgierig. Wat voor mededeling krijgen Mélanie en ik van u te horen?’ Met die woorden viel Natalie haar als een wervelwind om de hals.

‘Zodra Mélanie er is vertel ik het,’ glimlachte Esther geheimzinnig.

‘Ach, toe mam!’

Maar Esther was onverbiddelijk. ‘Nog even geduld, lieve meid! Ah, daar is 354

Alleen uit liefde-trilogie 15-7-2015_Z&K 15-07-15 11:33 Pagina 355

ze al, onze Mélanie.’ Esther trok de voordeur opnieuw open. Mélanie stapte uit haar opvallende bedrijfsauto. Jammer dat Ricardo vanwege zijn dienstrooster er niet bij kon zijn, maar ze vond het nu wel fijn om haar twee meiden een moment voor zichzelf te hebben.

Ze gaf Mélanie een knuffel. Het donkerblonde kroeshaar dat haar oudste van Theo had geërfd, kietelde tegen haar wangen. ‘Is je opdracht vanmiddag gelukt?’

‘Mam, het wordt een fantastische reportage. De natuur in de omgeving van Oisterwijk leent zich uitstekend voor bruidsreportages.’ Mélanie klonk enthousiast. ‘En het weer zat ook mee.’

‘Zag het bruidspaar er netjes uit?’ Esther voelde haar wangen ongewild kleuren bij die vraag. Misschien wilde Mélanie de reportage van haar huwelijk met Martin ook wel maken.

‘Ja, ze zagen er beiden prachtig uit. Fijn, Natalie is er ook al.’ Mélanie liep meteen door naar de huiskamer. Voor het huis had ze de auto van Natalie zien staan.

Esther keek toe hoe beide zusjes elkaar begroetten. Ze hadden een goede band met elkaar, ondanks de verschillen in hun karakters.

‘Mam, in de keuken staat een heerlijke taart. Is die voor nu, voor bij de koffie?’ vroeg Natalie nieuwsgierig.

Esther knikte. ‘Ja, de koffie staat ook al klaar. Kom, ik schenk eerst in.’

‘Mmm, lekker. Dan snijd ik de taart in punten.’ Natalie liep haastig naar de keuken.

‘Valt er iets te vieren, mam?’ Mélanie keek haar aan met een gefronst voorhoofd en vragende ogen.

Esther glimlachte. Mélanie reageerde doortastend, zoals altijd.

‘Ja, ik wil jullie graag iets vertellen. Ik heb een heel belangrijke mededeling.’

Natalie draaide zich bij de keukendeur om toen ze die woorden nog net opving. ‘Ah, hebt u soms opslag gekregen, mam? Of misschien een andere betrekking?’

‘Eerst taart en koffie, hoor. Kom, schiet op!’ lachte Esther.

‘Wat flauw,’ mokte Natalie. ‘Vroeger had u nooit geheimen voor ons.’

‘Dat klopt. Maar toen woonden we nog met z’n drietjes in dit huis en zagen we elkaar ook dagelijks. Er was toen niets wat ik voor jullie geheim kon hou355

Alleen uit liefde-trilogie 15-7-2015_Z&K 15-07-15 11:33 Pagina 356

den. En jullie niet voor mij.’

Esther hielp Natalie met koffie schenken en taart snijden, Mélanie keek wat afwezig en ging alvast op een stoel in de voorkamer zitten.

Esther zette een mok koffie en een flink stuk taart voor haar neer. ‘Alles goed met Ricardo?’ informeerde ze belangstellend.

‘Ja, het gaat prima. Hij heeft vanavond en komende nacht dienst.

Morgenvroeg zien we elkaar weer.’

‘Nou mam. Kom maar vlug over de brug met dat nieuwtje,’ drong Natalie ongeduldig aan terwijl ze zichzelf en haar moeder eveneens van koffie en gebak voorzag.

Esther slaakte een diepe zucht. Nu moest ze het maar vertellen en de spanning niet langer op laten lopen. Het zweet brak haar ineens uit toen ze in de twee vragende gezichten van haar dochters keek.

‘Tja, lieve schatten. Ik heb een tijdje geleden een man ontmoet die met me wil trouwen. En eh, dat wil ik ook wel.’

‘Een man?’ Mélanie klonk oprecht verbaasd. In haar ogen verscheen een waakzame blik. Esther voelde haarfijn aan dat Mélanie nu aan haar vader dacht.

‘Wat een verrassing! Ik hoop wel dat hij aardig is,’ grinnikte Natalie gelaten.

‘Lijkt hij soms een beetje op papa?’

Esther schudde haar hoofd. ‘Nee,’ antwoordde ze kort. ‘Hij heet Martin Schoonman en we hebben elkaar een halfjaar geleden voor het eerst ontmoet.’

‘En al die tijd hebt u niets gezegd?’ Er lag een kritische toon in de stem van Mélanie. ‘Mam, we zijn altijd zo close met elkaar geweest. Waarom hebt u dat zo lang voor ons verzwegen?’

Esther haalde haar schouders op. ‘Misschien wel omdat ik er nooit aan heb gedacht om opnieuw te trouwen. Maar de laatste weken veranderde er zo veel in onze relatie. We houden van elkaar. Ik weet het nu zeker, met Martin durf ik het aan.’

Esther vertelde hoe ze Martin tijdens haar vakantiereis naar Kreta had leren kennen, over hun ontmoetingen en de groeiende vriendschap. En ook over hun liefde voor elkaar. Ze liet hun enkele foto’s van Martin zien en vertelde alles wat ze wist van zijn leven.

‘Hij ziet er niet uit als een man van tweeënzestig,’ vond Natalie toen ze de 356

Alleen uit liefde-trilogie 15-7-2015_Z&K 15-07-15 11:33 Pagina 357

foto van Martin bekeek. ‘U krijgt er wel meteen drie kinderen bij. En ook nog eens vijf kleinkinderen. Wat een nieuws, vind je ook niet, Mélanie?’

‘Martin wil jullie graag een keer ontmoeten. Op korte termijn, graag.

Daarna gaan we alles voor de bruiloft regelen. Ik hoop dat jullie allebei een beetje blij voor me kunnen zijn.’ Esther voelde tranen in haar ogen branden.

Het verzet op Mélanies gezicht was zo duidelijk, dat het haar haast pijn deed.

‘Natuurlijk mamsie! Wij willen ook graag kennismaken met Martin. Vind je ook niet, Mélanie?’

Mélanie schokschouderde, wat van alles kon betekenen. Esther zag het duidelijk. Mélanie schraapte vervolgens haar keel.

‘Ja, het is blijkbaar allemaal al geregeld. Ik moet alleen nog erg wennen aan het idee dat hier straks een andere man in huis komt wonen. Een andere man in papa’s plaats.’

Esther sloeg een arm om de schouder van Mélanie. ‘Ik begrijp dat het je overvalt, lieverd. Maar Martin komt hier niet bij mij wonen. Ik vertrek naar Drenthe, daar staat zijn huis. We gaan in Drenthe wonen.’

‘Drenthe? Maar dat is een heel eind hiervandaan. En wij dan? Laat u ons zomaar in Brabant achter? En uw baan?’ klonk het verbaasd uit de mond van Natalie.

‘Luister, kinderen, jullie zijn beiden volwassen en hebben je eigen levens. De afstand naar Emmen, de woonplaats van Martin, is niet langer dan anderhalf uur rijden hiervandaan. Ik vertrek niet naar het buitenland, hoor,’ antwoordde Esther kalm.

‘Ja maar… het huis? Wat gebeurt er dan met dit huis?’ wilde Mélanie weten.

‘Dit huis komt in de verkoop. Morgen komt er een taxateur langs om de waarde vast te stellen.’

Mélanie keek haar nu ontzet aan. ‘Dit is ons ouderlijk huis, mam! De doka van pap boven op zolder is nog in originele staat. Dit kunt u niet menen. U kunt dit huis niet zomaar verkopen! In ieder geval niet zo snel.’

Esther slikte, een gevoel van paniek overviel haar. Ze had alles van tevoren goed doordacht en geregeld. Was ze dan te voorbarig geweest? Zaten Mélanie en Natalie dan nog zo vast aan het verleden?

‘Ja maar, meisje, ik kan dit huis niet zomaar leeg laten staan. Dat kun je toch wel begrijpen? De tuinen zullen verwilderen en binnen zal het muf gaan rui357

Alleen uit liefde-trilogie 15-7-2015_Z&K 15-07-15 11:33 Pagina 358

ken en stoffig worden.’

‘Het gaat me allemaal veel te snel, mam. Wacht er alstublieft nog even mee.

Ricardo kan de tuinen voorlopig wel bijhouden en ik zorg ervoor dat het hier binnen stofvrij en fris blijft. Ik heb nog even tijd nodig om aan het idee te wennen.’

Esther overdacht die mogelijkheid. Mélanie keek haar zo dwingend aan dat ze vrijwel meteen overstag ging.

‘Goed, ik wacht voorlopig nog een poosje met de verkoop van dit huis. Maar niet langer dan een halfjaar, hoor, Mel. De taxateur kan ik helaas niet meer afbellen, maar dat is niet zo erg. De waarde zal naar verwachting in een halfjaar tijd nauwelijks toenemen of dalen.’

‘Akkoord, mam. Vindt u het goed als ik de doka van pap onder handen neem? Er valt zo veel op te ruimen en te bekijken.’

‘Natuurlijk,’ antwoordde Esther opgelucht. Dat scheelde haar weer dagen werk. Een klus waar ze enorm tegen op had gezien. Na de dood van Theo had ze alles op die kamer gelaten voor wat het was. De meisjes hadden het ook zo gewild. De doka was in de achterliggende jaren een herdenkingskamer geworden, waar zijn ontwikkelde zwart-witfoto’s nog steeds aan de muur hingen en dozen vol stonden gepropt met heel wat foto’s en negatieven. Esther was er al heel lang niet meer binnen geweest. In tegenstelling tot Mélanie, die er elk jaar op de sterfdag van Theo nog steeds naar binnen ging en er uren vertoefde.

Natalie was daar lang geleden ook al mee gestopt.

‘Kunnen we dit komende weekend een afspraak maken voor een ontmoeting met Martin?’ Ze keek haar beide dochters om beurten afwachtend aan.

‘Martin is zaterdag de hele dag hier.’

‘Oké,’ antwoordde Mélanie als eerste. ‘Zaterdagmiddag komt goed uit, Ricardo heeft dan zijn vrije weekend.’

‘Dan ben ik er ook,’ knikte Natalie. ‘Ontmoeten we dan ook de kinderen van Martin?’

‘Nee, dat gebeurt een andere keer. Martin wil jullie binnenkort een keer uitnodigen in zijn woning in Emmen, samen met zijn kinderen. Daar worden jullie dan vervolgens ook aan elkaar voorgesteld.’ Esther glimlachte opgelucht.

Samen met Martin had ze dit zo bedacht. Eerst moesten Mélanie en Natalie kennismaken met Martin. Ze wilden het graag stapje voor stapje doen.

358

Alleen uit liefde-trilogie 15-7-2015_Z&K 15-07-15 11:33 Pagina 359

Ze lieten zich vervolgens het gebak met de koffie goed smaken. Om halftien zwaaide Esther beide dochters uit. Uiteindelijk was ze niet ontevreden met het bereikte resultaat. Ze had er goed aan gedaan om het nieuwtje van haar aanstaande huwelijk vanavond aan haar beide meisjes te vertellen.

De stilte van het huis overviel haar toen ze de voordeur in het slot liet vallen. Haar toekomst zou ze met Martin delen, daar was ze aan toe. Voor het eerst sinds het overlijden van Theo kon ze haar huwelijk met hem definitief achter zich laten. Die tijd was voorgoed voorbij.

2 Vanaf een afstand zag Ricardo Molleman de auto van Mélanie voor het huis staan. In de verbouwde garage was haar eigen fotostudio gevestigd. Fotografie Mélanie, stond er met sierlijke letters op een bord. En ook op haar auto stond deze naam gedrukt. Ze ontving regelmatig klanten in haar studio, maar nog vaker was ze van huis voor het maken van fotoreportages. Mélanie was een gelukkige vrouw, hij was trots op haar. Veel verstand van fotografie had hij niet, maar wat zij deed had klasse. Altijd professioneel en perfectionistisch, zo oefende Mélanie haar beroep uit. Met minder nam ze geen genoegen. Ze hield van haar werk. Hij wilde dat hij dat van zichzelf ook kon zeggen. Arts-assistent, zover had hij het intussen al geschopt. Hij werkte en studeerde in het Catharina-ziekenhuis onder de verantwoordelijkheid van diverse ervaren chirurgen. Over vier jaar zou hij hetzelfde doel bereiken en ook chirurg zijn. Maar was dat wel zijn doel? Had hij er goed aan gedaan om straks chirurg te worden?

Ricardo parkeerde zijn auto achter die van Mélanie terwijl een gevoel van moedeloosheid hem overviel. Hij leunde voorover op het stuurwiel en tuurde door de voorruit van zijn auto de straat in, zonder daadwerkelijk iets te zien.

Het was allemaal zo verschrikkelijk dubbel. Ja, hij had een goed stel hersens, het studeren ging hem gemakkelijk af en geneeskunde had hem altijd geboeid.

Zijn vader, Rinus Molleman, had hem vanaf zijn kindertijd achter zijn broek gezeten. Studeren, jagen naar het allerhoogste niveau en met minder geen genoegen nemen, was het motto van zijn vader altijd geweest. Die verplichting 359

Alleen uit liefde-trilogie 15-7-2015_Z&K 15-07-15 11:33 Pagina 360

had vader niet alleen hem opgelegd. Zijn oudste broer Kevin en jongere zusje Felice hadden dezelfde opvoeding genoten als hij. Kevin had plezier in zijn werk als bedrijfseconoom. Daarnaast was Kevin getrouwd met Jopke Hulsebos.

Hij keek over haar schouders heen mee naar het reilen en zeilen van een camping die Jopke samen met haar ouders beheerde. Felice was een maand geleden afgestudeerd aan de universiteit in Tilburg en had haar master strafrecht behaald. Vader was verschrikkelijk trots geweest op zijn jongste, die zes jaar geleden de nodige tegenslag ondervond toen ze als tienermeisje een baby moest krijgen. De toekomst van Felice had er toen even heel donker uitgezien, maar ze had haar leven weer vlug op de rails gekregen met behulp van hun ouders. Felice baarde een zoontje, Tijmen. Het kind was verwekt door een Italiaans vakantievriendje, met wie Felice een kortstondige relatie had. Na die turbulente tijd en de geboorte van Tijmen had Felice haar studie weer opgepakt. En twee jaar geleden was ze getrouwd met Jeroen Prinsen, eigenaar en boer van zorgboerderij Het Brabants Hof. Een eenvoudige, joviale kerel, dol op dieren en de natuur. Vooral de eenvoud en de rust die er van Jeroen uitging maakte diepe indruk op Ricardo. Vanaf het moment dat hij Jeroen had leren kennen, was hij ineens niet meer zo zeker geweest van de beroepskeuze die hij op advies van zijn vader had gemaakt. Vaders bemoeizucht had hem na het gymnasium richting geneeskunde gestuurd. Ricardo had er zelf destijds nauwelijks over nagedacht en er zonder enige vorm van tegenstand gehoor aan gegeven. Ja, huisarts wilde hij wel worden, met een eigen praktijk en patiĂŤnten.

Maar vader wilde veel meer, hij vond Ricardo geschikt om chirurg te worden, dus hij zou doen wat er van hem verlangd werd. Vader wist wat goed voor hem was. Eerst als arts-assistent de specialistenopleiding volgen, om zich te specialiseren in de cardiochirurgie. Ricardo zuchtte diep. Hij had nooit gedacht dat het beroep waarvoor hij studeerde, en dat hij nu als arts-assistent uitoefende, op een dag zo veel weerzin bij hem op zou roepen. Moe, eindeloos moe voelde hij zich als hij aan zijn werk en studie dacht. Hij zag er soms de zin niet meer van in en snakte naar iets meer eenvoud in zijn leven. Hij zou meer tijd voor zichzelf willen hebben en zoals Jeroen willen leven. Vrijheid hebben, eigen baas zijn en van elke dag genieten.

Ricardo schrok op van een onverwachte klop op zijn autoraampje. Hij schoot van het stuurwiel omhoog.

360

Zwijgplicht – Toekomstplannen – Met tegenwind

ISBN 978941904858 NUR 344

www.zomerenkeuning.nl

OMSLAG Alleen uit liefde 140x210.indd Alle pagina's

ALLEEN UIT LIEFDE

Ria van der Ven-Rijken uit Waalwijk schrijft al twintig jaar familieromans.

Haar warme schrijfstijl maakt haar geliefd bij een groot publiek.

TRILOGIE

TRILOGIE

Het huwelijk van Beatrijs en Rinus Molleman komt in zwaar weer terecht als blijkt dat hun vijftienjarige dochter Felice zwanger is. De ouders denken verschillend over de oplossingen, om over Felice zelf nog maar te zwijgen!

Naarmate Sanne van Gemert haar vriend Jeroen Prinsen beter leert kennen, blijken hun ambities nogal te verschillen. Sanne zoekt meer ruimte om zich te ontplooien in de reiswereld en Jeroen kan zijn zorgboerderij uitbreiden, maar heeft Sanne daarbij nodig. De vraag is of hun toekomstplannen nog bij elkaar passen.

Melanie Dumoulin is een succesvol fotograaf en gelukkig getrouwd met Ricardo. Het leven lacht haar toe, totdat ze tussen de spullen van haar vader een goed verborgen familiegeheim ontdekt!

RIA VAN DER VEN-RIJKEN

De liefde overwint. Altijd!

ALLEEN UIT LIEFDE

RIA VAN DER VEN-RIJKEN 16-07-15 13:47