Shanne op koers naar Tokyo

jaargang 54 | 1 juni 2017 #13

Onafhankelijk magazine Tilburg university

Shanne op koers naar Tokyo Kapot door

studentenevalutaties

De dag van

een international

Date

at the museum

2

In deze Univers

05

11

Je hebt een olifantenhuid nodig

Shanne op koers naar Tokyo

Docenten moeten hoog scoren op studentenevaluaties. Maar de kritiek die ze krijgen is niet altijd mals. “Sommige dingen komen hard aan.”

Wielrenster en TiU-studente Shanne Braspennincx miste de Spelen in Rio door een hartinfarct. Nu zet ze koers naar Tokio om te schitteren op de Olympische Spelen.

21

30

Een dag uit het leven van Carlos

Secret life of exam supervisors

Carlos Eduardo Coronel Carta is een 23-jarige student uit Caracas, Venezuela. Hoe ziet een dag in Tilburg er voor hem uit? Een fotoreportage.

OVERIGE ARTIKELEN 9 Studenten ontevreden over verkiezingen 18 Stream je suf met Spotify 27 Tinder, but for museumgoers RUBRIEKEN 4 En Passant

1 juni 2017

What goes on behind the steel faces of exam supervisors? Univers asked them to share some of their experiences.

4 Commentaar 10 I-con 10 Wazda?

14 De vijf van Eijff 15 Wè nou?

15 Wat heb je nu geleerd?

16 Beeldend 26 Masterscriptie 26 Over de schutting

32 Dagboek van een eerstejaars 32 Waar is Univers?

32 Briefkaart COLUMNS 3 Luuk Koelman 8 Tom Grosfeld 20 Henk Strikkers 31 Leanne Soff

3

Van de redactie Klagers maken meer geluid Als er iets te zeiken is, reageer ik vaker. Als een cursus slecht was of het eten niet om binnen te houden, dan vul ik sneller een evaluatie op internet in. Om mij heen hoor ik dat meer, je gaat pas serieus invullen als je niet super positief bent.

Twintig keer het vakje ‘uitstekend’ aanvinken is ook saai. Ik vrees dat dit mechanisme de docenten ook vaak ten deel valt.

Daarnaast kun je de docent zelden waarderen als je iets moet doen wat je zelf echt haat, noem maar SPSS of wiskunde voor iemand met een talenknobbel. Later in je leven denk je terug aan de beste man als een topper die het best mogelijke in jou naar boven bracht. Maar dan is hij allang gestopt in het onderwijs. Depressief door de slechte evaluaties.

Meer hierover op pagina 5

Francine Bardoel, hoofdredacteur f.bardoel@uvt.nl

Poll De hele campus rookvrij?

52%

19%

15%

15%

Als ze bij de ingangen wegblijven, vind ik het best

Blijf van mijn gewoonte af, ook rokers mogen er zijn

tuurlijk! Een campus is een schoolplein, daar mag je niet roken

Door meeroken krijg ik kanker Verbieden!

48 stemmen

47 stemmen

60 stemmen

168 stemmen

Stemmen op de volgende poll ‘Mediacode’ kan op Universonline.

colofon

Totaal: 323 stemmen

Univers #13 1 juni 2017

Adres Postbus 90153, 5000 LE Tilburg, univers@uvt.nl Internet www.universonline.nl Basisontwerp Death Valley/Pascal Tieman Cover Jack Tummers Productie PrismaPrint Uitgave Univers is het driewekelijks onafhankelijk magazine van Tilburg University Volgende editie Univers 1 van jaargang 55 verschijnt op 22 augustus 2017 Redactieraad Voorzitter Wiel Schmetz (w.schmetz@fontys.nl) Dit nummer is gemaakt door Francine Bardoel (hoofdredactie), Adrian van den Eerenbeemt, Laura van Gelder, Nathan de Groot, Tom Grosfeld, Luuk Koelman, Jeroen de Leijer, Yannick Maas, Joubert Pignon, Daan Rutten, Bas van der Schot, Bart Smout, Leanne Soff, Henk Strikkers, Ton Toemen, Jack Tummers, Ron Vaessen, Marga Walsh.

column Luuk Koelman

Schone studie Alarmerende cijfers van het IVM (Instituut voor Verantwoord Medicijngebruik). Eén op de vier studenten slikt wel eens Ritalin of een ander ADHDmedicijn dat methylfenidaat bevat, de werkzame stof die leerprestaties verhoogt. Methylfenidaat is net als cocaïne en heroïne een harddrug - en net zo verslavend. Zo kun je een pilletje Ritalin ook fijnstampen en met een rietje opsnuiven. Tenminste, als je een extra snelle brain boost wilt.

In het Algemeen Dagblad komt een student aan het woord die beweert dat Ritalin zijn cijfers met één punt opkrikt. Maar wat is dan het gevolg? Professoren zullen de tentamens moeilijker maken teneinde het gemiddelde cijfer van alle studenten tezamen gelijk te houden. Met andere woorden: wie niet slikt, is op termijn de pineut. Vergelijk het maar met doping in de topsport. Daar is precies hetzelfde aan de hand. Prestatiedruk! Wie niet meedoet in het dopingcircus, loopt sponsorinkomsten, premies en startgelden mis.

Zo is dat ook op de universiteit. Ook hier is de druk hoog voor studenten. De financiële belangen zijn groter dan ooit, nu de basisbeurs is afgeschaft. Het bindend negatief studieadvies ligt op de loer en met de Hollandse zesjescultuur red je het ook niet meer.

Hoe hoger de cijfers, des te groter de kans op een goedbetaalde baan én carrière. Dus slikt en snuift één op de vier studenten zich door de studie heen.

Dat maakt elke collegezaal tot een verzameling gedrogeerde ploeteraars waar het wielerpeloton uit de Ronde van Frankrijk nog een puntje aan kan zuigen.

Geef ze eens ongelijk, die studenten. Het is de maatschappij die hen ertoe drijft. De hypocrisie komt altijd pas veel later. Zo werd afgelopen februari bij het Olympisch Stadion in Amsterdam een gedenksteen onthuld voor alle sporters die door doping van concurrenten een medaille zijn misgelopen. Het plakkaat is een symbolisch gebaar, er staan geen namen op. Benieuwd over hoeveel jaar we zo’n gedenkteken bij elke universiteit zien.

1 juni 2017

4

En passant Commentaar

Personeel in het wild Univers overvalt je: wat ben je aan het doen?

Anita Mosterd is Arbo- en milieudeskundige van de universiteit. Ook is ze preventiemedewerker. “Ik was net op weg naar een werkplekonderzoek. Dan ga ik op bezoek bij mensen met klachten.” Met deze klachten gaat Mosterd vervolgens aan de slag. Vergeet zelf ook niet even je rugleuning goed in te stellen, dat scheelt een hoop (toekomstige) problemen. Zelf zit ze er prima bij.

Inter & nationaal Tilburg University klinkt natuurlijk heerlijk internationaal. Dé voertaal van de uni moet het mooie Engels worden. Maar met grammaticale foutjes als deze op de ramen geplakt hebben we nog een lange weg te gaan.

Can & now Ook in het restaurant van gebouw C moet er misschien nog wat geschaafd worden aan het Engels. De boodschap is duidelijk, maar het is grammaticaal niet helemaal correct.

De koffie is prima trouwens!

Brug & oeps Meten is weten. Dat ondervond deze vrachtwagenchauffeur bij het treinstation Tilburg Universiteit ook. Met alleen een beetje inschattingsvermogen red je het niet. Foutje, bedankt.

1 juni 2017

Dode campus Lichtelijk geïrriteerd was de rector, tijdens de vergadering van het Dagelijks Bestuur. Of Tilburg University wel een dependance in de Spoorzone moet krijgen? Studenten zijn namelijk erg gesteld op de compacte campus. Rector Emile Aarts: “Ik kan mij niet voorstellen dat onze studenten gedesoriënteerd raken doordat een fractie van de campus naar de Spoorzone fietst.”

De vraag kwam van Fractie Front. Volgens een zelf opgestelde en afgenomen enquête is de kleine campus voor 70 procent van de studenten een reden om voor Tilburg te kiezen. En ziet meer dan de helft uitbreiding niet zitten.

Dus waarom dan toch naar de Spoorzone gaan? Ook de andere fracties hadden zo hun bedenkingen.

De angst voor uitbreiding naar de Spoorzone, is Tilburg op zijn kleinst. In de film Annie Hall zegt Woody Allen: “A relationship, I think, is like a shark. You know? It has to constantly move forward or it dies. And I think what we got on our hands is a dead shark.”

Hetzelfde geldt voor universiteiten. Ook die moeten vooruit bewegen. Een dependance van Tilburg University in de binnenstad betekent een versterking van zowel de universiteit als de stad. En ja, er zijn risico’s aan verbonden, maar dat geldt voor iedere nieuwe onderneming.

De lichte irritatie van Aarts was begrijpelijk. Tilburg mag het dorpsdenken weleens van zich afschudden. Voorwaarts, de stad in! Anders zitten we straks met een dode campus in onze handen.

5

leestijd

5

minuten

Tekst laura van gelder illustratie bas van der schot

Docenten over studentenevaluaties

‘Je hebt een olifantenhuid nodig’ Niet alleen studenten krijgen buikpijn van een onvoldoende.

Voor docenten is het van groot belang om hoog te scoren op studentenevaluaties. Univers sprak met docenten van Tilburg University over de anonieme feedback die ze van studenten krijgen.

“Sommige dingen komen hard aan.”

H

et tentamen is achter de rug, de cijfers zijn bekend.

Studenten loggen in op Blackboard om hun resultaten te bekijken. Opluchting bij wie het vak gehaald heeft, teleurstelling bij wie een onvoldoende ziet staan. Maar ook voor docenten brengt de afsluiting van een vak een spannend moment met zich mee. Zij moeten net als studenten inloggen in de systemen van de universiteit om te zien hoe zij het eraf hebben gebracht. “Zelfs ik ben nog steeds nerveus als ik de resultaten van studentenevaluaties krijg”, zegt Henri van den

Hout, die al zesentwintig jaar doceert aan Tilburg University. “Het is een oordeel. En soms kan iets best hard aankomen.”

KRITIEK Van den Hout, sinds enkele jaren opleidingsdirecteur van de Tilburgse universitaire lerarenopleiding, geeft een voorbeeld. “Ik heb wel eens gelezen: ‘hij bereidt zijn lessen niet voor’. Maar als ik íéts doe, dan is dat het wel. Op zo’n moment kun je je niet verdedigen, dat is lastig”, zegt hij.

“Maar aan de andere kant: het zet je wel aan het denken. Hoe komt het >>

1 juni 2017

6

‘Negatieve feedback is geen persoonlijke aanval’ dat een student het idee heeft dat ik mijn colleges niet voorbereid? Ook met die feedback kun je iets. Ik denk dat je moet leren dat negatieve feedback geen persoonlijke aanval is. Het is een aanval, als je het al zo wilt noemen, op je rol als docent.”

“Ik heb wel eens de kritiek gekregen: ‘wat praat hij plat Rotterdams’”, zegt docent persoonlijkheidspsychologie Andreas Wismeijer. “Met die feedback kon ik niet zoveel. Ja, ik heb inderdaad een Rotterdams accent.” Toch vindt ook Wis­ meijer de cursusevaluaties die studenten invullen over het algemeen heel nuttig. “Evaluaties zijn belangrijk. De feedback die je van studenten krijgt kun je gebruiken om jezelf te verbeteren als docent. Het helpt je als je fouten worden benoemd. Maar het vereist wel een olifantenhuid.

Je krijgt veel kritiek, en soms kun je er gewoon niets mee.”

De evaluatieformulieren bestaan meestal uit een aantal standaardvragen en een open ruimte voor feedback. Juist dat lege tekstvakje waarin studenten zelf iets op kunnen schrijven bevat volgens Wismeijer vaak waardevolle informatie.

“De standaardvragen waarbij studenten een score moeten geven zijn heel globaal, waardoor evaluaties meestal geen precies beeld geven. Je kunt als docent veel meer halen uit de feedback die je van studenten zelf krijgt. Die feedback doet soms wel een beetje pijn, maar tegelijkertijd is het heel fijn als studenten de moeite nemen om op te schrijven wat ze van het vak vonden.”

IN JE HEMD Hoe cursusevaluaties precies worden afgenomen en wat er vervolgens mee gebeurt, verschilt per faculteit. Aan de meeste faculteiten is het zo geregeld dat docenten niet alleen hun eigen evaluatiescores onder ogen krijgen, maar ook die van hun directe collega’s. Zo weten docenten hoe goed of slecht ze het doen ten opzichte van anderen. Dat levert misschien belangrijke informatie op, maar het zorgt ook voor extra spanning, zegt promovenda Anne de Vries, die het vak contractrecht geeft aan bachelorstudenten. “Tot nu toe zijn mijn evaluatiescores gelukkig altijd hoog, maar ik vind het toch altijd spannend om de resultaten van de evaluaties te bekijken. Dat geldt denk ik voor de meeste docenten. Je weet dat je gezichtsverlies kunt lijden. Als je onvoldoendes haalt dan kan je hele team dat zien. Als je laag scoort sta je wel een beetje in je hemd, zeker als je een leidinggevende functie hebt. Dat lijkt me niet fijn.”

Een beetje gezonde competitie kan volgens De Vries geen kwaad, maar het kan jonge docenten ook ontmoedigen. “Ik kan me goed voorstellen dat

1 juni 2017

het je onzeker maakt als jij degene bent die van de hele club het slechtst scoort”, zegt ze. “Feedback van studenten is heel waardevol, maar het kan er ook toe leiden dat je als docent een beetje bang wordt om dingen te doen die minder populair zijn. Laatst viel het me tijdens het nakijken van een tentamen bijvoorbeeld op dat het Nederlands van veel studenten heel slecht was. Als ze later als jurist aan de slag willen, dan hebben ze met zo’n slechte beheersing van het Nederlands echt een probleem. Ik heb ze een veeg uit de pan gegeven, maar van tevoren werd ik door collega’s gewaarschuwd. Die zeiden: doe dat nou niet, dan gaan je evaluatiescores omlaag.

Als je als docent niet meer streng durft te zijn, dan is er iets niet goed.”

7

vak leuk vinden of zodat ze jóú leuk vinden?

Dat is wel iets om je af te vragen. Ik denk dat je wel trouw moet blijven aan jezelf en aan je kennis. Ik sta helemaal achter cursusevaluaties, mits ze goed worden gebruikt: om onderwijs beter te maken. Het moet geen populariteitswedstrijd worden.”

Maar kún je cursusevaluaties wel gebruiken om onderwijs te verbeteren? Een wetenschappelijk verband tussen hoge evaluatiescores en de kwaliteit van de docent is er niet. Goede evaluaties maken dus nog geen goede docent. Toch denkt econoom en universitair hoofddocent Ben Vollaard dat

‘Als je laag scoort sta je wel een beetje in je hemd, zeker als je een leidinggevende functie hebt’ studentenevaluaties een goed beeld geven van de capaciteiten van docenten. “Ik denk dat die scores echt wel iets zeggen. Mijn eigen scores zijn duidelijk verbeterd over de jaren.

Niet omdat ik leuker ben gaan doceren, maar omdat mijn colleges gewoon beter in elkaar zitten. Je leert wat wel overkomt en wat niet. College geven is niet zo moeilijk, maar studenten echt iets meegeven is een stuk lastiger. Voor docenten is dat vaak een leerproces. En om dat leerproces terug te zien in je scores, dat is heel bevredigend.”

POPULARITEITSWEDSTRIJD Andreas Wismeijer deelt die zorgen. “Op de universiteit wordt zwaar getild aan studentenevaluaties. Dat is op zich niet erg, maar je moet oppassen dat docenten hun doceerstijl niet gaan aanpassen om maar hogere evaluatiecijfers te krijgen”, zegt hij. Volgens Wismeijer bestaat het gevaar dat docenten te veel bezig zijn met het verzorgen van ‘leuk’ onderwijs, en te weinig met goed onderwijs. “Er zijn nu eenmaal sexy onderwerpen en minder sexy onderwerpen. Soms zie ik Powerpoint-slides van collega’s waaraan je duidelijk ziet dat iemand heel erg zijn best doet om de 18-jarige student aan te spreken. Prima, maar doe je dat zodat studenten het

“Ik vind het belangrijk dat studenten de colleges leuk vinden, maar als docent moet je je daar ook een beetje tegen wapenen. Het is onmogelijk om altijd alle studenten tevreden te stellen”, zegt universitair docent Loes Janssen, die onderzoek doet naar consumentengedrag en verschillende marketingvakken geeft. “Ik heb liever dat ze me een goede docent vinden dan een leuke.”

OP DE OUDERWETSE MANIER Volgens Ben Vollaard is er wel een groot probleem met cursusevaluaties.

“Heel weinig studenten vullen ze in”, legt hij uit. In de meeste gevallen krijgen studenten na het tentamen een e-mail met het verzoek een digitale evaluatie in te vullen. Maar de formulieren blijven vaak steken in de inbox van de student. “De respons is echt dramatisch laag. Daardoor krijg je vertekende resultaten. En als maar twee studenten de evaluatie hebben ingevuld, dan wordt toch uitgegaan van het gemiddelde van die scores.” >>

1 juni 2017

8

‘Omdat zo weinig studenten de evaluaties invullen is het wel de vraag hoe serieus je ze moet nemen’ Vervolg van pagina 7

Ook Janssen kent het probleem. “Bij mijn cursussen ligt de respons rond de vijftien procent. Dat is laag”, zegt ze. “Ik vind studentenevaluaties heel belangrijk en ik haal er zelf een heleboel uit, maar omdat zo weinig studenten de evaluaties invullen is het wel de vraag hoe serieus je ze moet nemen.” Janssen heeft op verschillende manieren geprobeerd de respons te vergroten, maar zonder succes. Daarom vraagt ze ook naar de mening van haar studenten op de ouderwetse manier: “Tijdens de cursus probeer ik al een beetje een indruk te krijgen van wat studenten ervan vinden. Als studenten iets anders zouden willen zien, heb ik dat meestal wel gauw in de gaten. En ik ben nooit bang om op studenten af te stappen om te vragen of ze de colleges leuk vonden, of ze genoeg tijd hadden voor de opdrachten, of ze genoeg feedback hebben gekregen. Dat vind ik belangrijk om te weten.”

Volgens Vollaard vullen veel studenten de evaluatie niet in omdat ze denken dat er toch niets mee wordt gedaan. “Ik heb ook als journalist gewerkt bij een krant. De meeste mensen die een brief naar de krant schrijven, hebben geen idee wat voor effect dat kan hebben. Hier is dat net zo.

Studenten denken vaak dat er niks met evaluaties gebeurt. Maar er wordt heel veel gewicht gegeven aan studentenevaluaties”, zeg hij. “Het staat zelfs in ons contract. Je moet bovengemiddeld scoren. Als je evaluatiescores niet hoog genoeg zijn, dan kan dat betekenen dat je contract niet verlengd wordt of dat je een promotie misloopt.”

RUIMTE VOOR VERBETERING Docenten die onvoldoendes halen moeten we niet te snel afschrijven, vindt Henri van den Hout. “De lat ligt hoog”, zegt hij. “Als je als docent lager scoort dan je had gehoopt, dan wordt dat opgemerkt en krijg je dat te horen. Dat is prima, maar het zou nog prettiger zijn als je dan ook geholpen wordt je scores te verbeteren.”

Het docentschap is een ambacht, meent Van den Hout, en valt dus te leren. “Niet iedereen kan een topdocent worden, maar je kunt wel van iedere docent een goede docent maken”, zegt hij. Alleen moet daar wel de ruimte voor zijn.

1 juni 2017

column Tom Grosfeld student CIW

Pizza en bier Uitgerust word ik wakker. Een dun straaltje zonlicht wrijft mijn ogen schoon. Ik geef mijn vriendin een kus op haar schouder, trek een zwembroek aan en tref beneden een opgedekte tafel aan. We ontbijten buiten. De schoonfamilie zit al te wachten en ik hoor mijn vriendin de trap af hollen. Ze komt naast me zitten. We eten een ciabatta met oude kaas en drinken espresso. Uit Italië.

Dan ga ik in de zon liggen. Om me heen houden reusachtige bergen de wolken op gepaste afstand. De temperatuur stijgt en ik dagdroom over vanavond. We zitten in een klein restaurantje aan het Lago Maggiore en ik eet een pizza margherita.

Voor me staat een glas bier. Deze vakantie word ik dik en bruin, denk ik bij mezelf als ik begin aan de overgebleven pizza van mijn schoonmoeder. ’s Avonds voordat ik ga slapen, lees ik een boek. Iets waarvoor ik thuis geen tijd heb. Of maak.

Als de laatste dag aanbreekt denk ik ongewild aan thuis. Langzaam begint mijn hoofd weer voller te raken. In plaats van een boek te lezen of weg te dromen in de rijzige bergtoppen besmeerd met sneeuw, maak ik mezelf bang. Bang dat ik de verkeerde studie gekozen heb. Bang dat ik geen werk vind na de zomer. Bang dat mijn verkering me ineens dumpt. Bang hoe de buitenwereld me ziet.

Bang dat het bultje onder mijn slaap geen bultje is, maar een tumor.

Bang dat ik nooit meer in het nu kan leven. Zoals op vakantie. Dik en bruin worden, terwijl ik dagdroom over pizza en bier.

9

leestijd

3

minuten

tekst Tom Grosfeld

Studenten ontevreden over campagnes SAM en Front Bijna 75 procent van de Tilburg Universitystudenten vindt dat studentenfracties Front en SAM onaangenaam campagne voeren. Dat blijkt uit een enquête van Univers waar 405 studenten aan meededen. Medezeggenschapfracties reageren uiteenlopend op de uitslag van de Univers-enquête.

“De uitslag is niet verrassend, wel schokkend,” zegt Jeroen Aben, vicevoorzitter van Fractie SAM. Van de 405 studenten die de enquête invulden, ervaren 301 de verkiezingen als ‘onaangenaam’. De onvrede spitst zich vooral toe op de agressieve manier van campagnevoeren, waarbij studenten op de campus constant worden aangesproken en bestookt met kleine traktaties. 102 studenten schrijven dat ze werden lastiggevallen door de studentenfracties.

(Advertentie)

Front staat niet achter de uitslag van de enquête. Janne Wijdeven zegt namens de fractie dat slechts een klein percentage van alle studenten de enquête heeft ingevuld en dat studenten die tevreden zijn over de verkiezingen de enquête hoogstwaarschijnlijk minder snel invullen. “Ook heeft Front maar één klacht ontvangen tijdens de verkiezingen, namelijk of de radio wat zachter kon. Dat hebben we toen meteen gedaan.”

Ook Fractie Vrijspraak (van de rechtenfaculteit) plaatst kanttekeningen bij de enquête-uitslag. Voorzitter Stijn de Kort zegt dat klagers meer geluid maken dan tevreden studenten. Maar dat is volgens De Kort geen reden om de cijfers en de uitslag van de enquête overboord te gooien. “Het is duidelijk dat een deel van onze studenten de verkiezingen liever anders ziet.”

Geschokt Fractie ECCO en Fractie SAM interpreteren de resultaten van de enquête anders.

Jeroen Aben zegt geschokt te zijn door de resultaten. “Vooral de losse opmerkingen van studenten, dat raakt de fractie echt.”

Voorzitter Yara Muller verbaast zich erover dat zoveel studenten de moeite hebben genomen om uitgebreid hun klachten en verbeterpunten te formuleren, en niet zomaar een paar getalletjes omcirkeld hebben. Het tweetal is het er daarom over eens dat er echt iets moet veranderen aan de manier van campagne voeren door Front en SAM. Aben: “Ik verbaas me er dan ook over dat Fractie Front nog steeds roept dat ze nooit klachten krijgen over de verkiezingen. Ik denk dat dit onderzoek een heel ander beeld schetst.”

SAM krijgt bijval van Fractie ECCO. Zij willen de verkiezingen liever vandaag dan morgen omgooien. Mark van Wijgerden, voorzitter van ECCO, noemt de Univers-enquête een laagdrempelige manier voor studenten om zowel klachten als positieve punten over de verkiezingen aan te stippen: “Via deze weg kunnen we de kwaliteit van de medezeggenschap verbeteren. Maar dan moeten we wel luisteren naar wat de student te zeggen heeft. Degenen die dit probleem niet aanpakken zitten in een ivoren toren.”

Meer weten over de enquête? Check onze site, www.universonline.nl

1 juni 2017

10

I-con

Wazda

SLOW THINKING Term: Slow Thinking Vindplaats: website Tilburg University

naam Marnick Boelen opleiding Bedrijfseconomie leeftijd 24 jaar Je moet vijf kilo afvallen. Stop je met alco­ hol drinken of fastfood eten?

Fastfood eten. Liever een avond niet gegeten dan een avond niet gezopen.

De zon schijnt, het is 25 graden en je hebt geen verplichtingen. Hoe ziet jouw ideale dag eruit?

In de tuin BBQ-en met huisgenoten. En halve liters Amigo.

Je mag één ding aan de campus verande­ ren. Wat zou het zijn?

Een extra bieb. Nee, een dakterras. Een dakterras op de extra bieb.

Wanneer mag een vrouw met jou op date?

Ze moet spontaan zijn. En geen Feyenoordsympathieën hebben.

Wie moet er van de buis verdwijnen?

Patricia Paay. Verschrikkelijk mens is dat.

Wat is de ideale studielengte volgens jou?

Vijf à zes jaar. Dat haal ik net niet, ik doe er zeven jaar over.

Je hebt 24 uur een vliegtuig ter beschik­ king. Wat zou je doen?

Verschillende grote steden afgaan en daar parachutespringen.

Managementtaal, turbo-Tilburgs of professorengepruttel. In de rubriek Wàzdà? duidt ex-campusdichter Nathan de Groot maandelijks een bijzondere term die gebruikt wordt op de universiteit. a) Nieuwe meditatieve staat van zijn b) Baanbrekende denkmethode van ene Raymond H. Slow c) Verwijt aan iemand die traag van begrip is d) Een tijdrovend onderdeel van de nieuwe onderwijsvisie Slow Thinking kan een soort cooling down zijn voor je hersenen, bijvoorbeeld na een tentamen. Door intensieve ademhalingsoefeningen bereik je dan een rustgevende staat van zijn. Heerlijk zen. Op congressen worden onvermijdelijk workshops van anderhalf uur gegeven ter introductie.

Of is Slow Thinking vernoemd naar ene Raymond H. Slow die als Amerikaanse psycholoog furore maakte met holistisch denken? Lang verhaal kort: hij eindigde met een burn-out in Ljubljana, of zoals hij zelf graag zegt: Slow-venia.

Het zou natuurlijk kunnen, maar wellicht is het gewoon een snel verwijt aan iemand die langzaam van begrip is. In internationale kring zou je het als variant kunnen gebruiken voor Captain Obvious.

Toch blijkt D het correcte antwoord. Het concept Slow Thinking is bekend geworden door Nobelprijswinnaar Daniel Kahneman. Sinds zijn boek Thinking, Fast and Slow is er meer aandacht voor contemplatie en reflectie.

Tilburg University heeft het expliciet opgenomen in de nieuwe onderwijsvisie. In een hectische, snelle wereld wil de academie een baken van rust zijn voor slow science.

Ambitieus om dit uit te dragen in een academische wereld waarin steeds sneller gelezen en geschreven moet worden.

Resultaten hoeven we voorlopig niet te verwachten. Een broedende kip mag je immers niet storen. Betrokken onderzoekers verwachten binnen enkele decennia te weten of Slow Thinking een blijvertje is of toch een modeverschijnsel.

Ook een nieuw woord of rare term gespot? Stuur hem naar univers@uvt.nl

1 juni 2017

11

leestijd

6

minuten

tekst Yannick Maas fotografie Jack tummers

Wielrenster Shanne Braspennincx

Verder fietsen als je hart stopt

Na een hartinfarct miste ze de Spelen in Rio. Nu zet ze, met een kast vol prijzen in haar kielzog, koers naar Tokio. TiU-studente en wielrenner Shanne Braspennincx geeft niet op. “Ik ben best wel een adrenaline-junkie.�

1 juni 2017

12

O

p een van de eerste zonnige dagen in mei pak ik de trein. Ruim twee uur later stap ik het kantoor van Shanne binnen: de wielrenbaan Omnisport in Apeldoorn. Met een kop koffie tussen ons in, raken we aan de praat. Het ijs is al snel gebroken nadat we erachter komen dat we op dezelfde middelbare school hebben gezeten. Na de middelbare school ging ik studeren in Tilburg. Shanne deed hetzelfde.

Eerst in Deventer, daarna in Tilburg. Terwijl ik naast mijn studie vooral in de kroeg stond, fietste zij een kast vol prijzen bij elkaar. De ambitie die haar al die prijzen opleverde, bracht de vrolijke Brabantse twee jaar geleden ook dicht bij de dood. Tijdens een trainingskamp werd ze overvallen door een hartinfarct. Het kostte haar de spelen van Rio.

maar dat lukte voor geen meter. Toen ik niet veel later naar de badkamer liep, voelde het al een beetje alsof ik aangeschoten was; het was meer strompelen dan lopen. Ik merkte toen dat het zweet aan alle kanten uit mijn lijf gutste. Na overleg met mijn coach en de teamarts hebben we toch maar besloten naar het ziekenhuis te fietsen.

Vanaf dat moment is het een beetje een waas, maar ik weet nog wel dat er op een moment vijf artsen zenuwachtig om me heen liepen. Als je dan ook je eigen hartslag helemaal ziet flippen op zo’n monitor, dan weet je dat het fout zit.

Achteraf bleek het een hartinfarct te zijn.”

‘Mijn kleinemeisjesdroom van wereldkampioen worden leek ineens een stuk dichterbij’

Heb je jezelf twee jaar geleden te ver gepushed? “[lacht]. Ik denk het. We hadden in de zomer van 2015 een trainingskamp op hoogte in Colorado. We deden daar mee aan een sprinttoernooi. Het ging goed, ik stond op de eerste plek. Na een van de rondes kreeg ik het heel benauwd en werd ik kortademig. Nu moet ik het wel vaker hebben van het feit dat ik mezelf de vernieling in durf te fietsen. Daarbij was het op die hoogte te verwachten dat het zwaar zou zijn. Dus ongerust was ik niet. Het begon te regenen en de wedstrijd werd tot de volgende dag uitgesteld. We zijn toen naar het hotel gegaan om uit te rusten. Normaal trekt het dan wel bij, maar het benauwde gevoel bleef aanhouden.

Uiteindelijk heb ik geprobeerd wat te slapen,

Shanne Braspennincx (Turnhout, België, 18 mei 1991) is een Nederlandse baanwielrenster en volgt de master Marketing Management aan Tilburg University. Ze werd Nederlands kampioen keirin in 2013 en haalde tweemaal goud op het Europees kampioenschap baanwielrennen in Apeldoorn. Tijdens de Wereldkampioenschappen baanwielrennen in 2015 won ze de zilveren medaille op het onderdeel keirin. In juli 2015 kreeg Braspennincx een hartaanval tijdens een training in de Verenigde Staten en stopte tijdelijk met fietsen.

Inmiddels fietst ze weer en traint ze voor de Olympische Spelen van 2020 in Tokio.

1 juni 2017

En toen?

“Ja, dat was wel een reality check. Ik was daarna echt even helemaal klaar met fietsen. Ik ben toen twee maanden gestopt.

Zag niet in waarom ik ooit nog op een fiets zou willen stappen. Tijdens het revalideren in Nederland bleek bovendien dat ik nog een keer geopereerd moest worden, omdat ze het in Amerika niet goed hadden gedaan. Toen ik van die tweede operatie aan het herstellen was, begon het toch langzaamaan weer te kriebelen.

Een half jaar na mijn hartinfarct ben ik weer medisch goedgekeurd. Toen ben ik als een malle gaan trainen omdat ik de Spelen in Rio nog wilde halen. Ik wilde mijzelf over een paar jaar nog in de spiegel kunnen aankijken zonder dat ik ergens spijt van zou hebben. Het was onwijs hard werken om weer in de buurt van mijn oude niveau te komen, maar het is redelijk gelukt. Ik mocht als reserve mee.”

Was die reserveplek een overwinning of een teleurstelling?

“Achteraf gezien was het een heel dubbel gevoel.

In eerste instantie was ik ontzettend teleurgesteld. Na de testdagen voor de spelen kreeg ik te horen dat een status als reserverijder het hoogst haalbare was. Toen was ik echt link. ‘Waarom zou ik langs de zijlijn een beetje toekijken hoe de rest wedstrijden kan rijden?’

Mijn coach wist die teleurstelling redelijk om te buigen in een gevoel van trots. Uiteindelijk mocht ik zo kort na mijn hartinfarct wel gewoon mee naar Rio. Hij vertelde me dat ik het gewoon moest zien als een beloning voor mijn harde werk, achteraf gezien heeft hij daar wel gelijk in gehad.

Ik heb het ook echt onwijs naar mijn zin gehad in Brazilië. Nadat Elis (Ligtlee, red.) de titel pakte, heb ik het wel goed op een zuipen gezet.

Ik was echt blij voor haar, maar eigenlijk was ik de eerste keus op dat nummer geweest. Ik zie heel de ervaring van Rio nu gewoon als extra

motivatie voor Tokio. Ik wil dan alleen zélf op de baan staan.”

Hoe combineer je het drukke leven als topsporter met een studie?

“Toen ik in de nationale wegselectie bij de junioren reed, werd ik uitgenodigd om in Papendal te komen wonen. Daar kon ik trainen terwijl ik een studie in Deventer volgde aan de topsportacademie. Dat was vrij eenvoudig te combineren, want heel mijn studieprogramma werd daar aangepast aan mijn sportschema. Wanneer ik een trainingskamp of een wedstrijd had, werden de tentamens gewoon verschoven.

Op de universiteit is het een stuk lastiger. In Deventer kon ik overal wel tussendoor fietsen, nu moet ik bij Marketing Management wel echt

13

aan de bak. Vorig jaar heb ik mijn premaster in een jaar gehaald, maar mijn master Marketing Management wordt echt een meerjarenplan.

Helemaal omdat mijn dagindeling het niet echt toestaat om vanuit Apeldoorn heen en weer te reizen. Het liefst zou ik alles in de collegezaal volgen, dat werkt voor mij het beste. Voorlopig is dat in ieder geval niet haalbaar.”

Hoe ben je gekomen waar je nu bent als sporter?

“Ik ben er eigenlijk gewoon vanzelf in gerold.

Toen ik bij de junioren goed genoeg bleek te zijn, werd ik uitgenodigd voor de nationale wegselectie. Dat was als tiener sowieso een droom voor me. Als dat dan goed gaat, ga je verder vooruit kijken. Mijn kleinemeisjesdroom van

wereldkampioen worden leek ineens een stuk dichterbij. Ik kan alleen voor geen meter klimmen, dus wereldkampioen worden op de weg was erg lastig geworden. Ik heb toen besloten me toe te leggen op het baanwielrennen, dat doe ik nu zes jaar.”

Je geeft heel veel op voor je sport. Is dat het waard?

“Ja. Ik had mijn studententijd ook heel anders kunnen invullen. Tot en met mijn juniorentijd heb ik me sowieso wel redelijk te buiten kunnen gaan. Toen ik in Papendal tussen de topsporters kwam te wonen is dat wel minder geworden. Ik kan niet meer ieder weekend in de kroeg staan, maar alsnog kan ik een paar keer per jaar wel goed stoom afblazen. Dat doe ik ook echt wel.

Uiteindelijk is dit gewoon een kans die weinig mensen krijgen, ik pak hem met beide handen aan.”

Waar komt die enorme motivatie vandaan?

“Van alles eigenlijk. Los van dat ik het gewoon leuk vind, ben ik best wel een adrenaline-junkie.

Het geeft een onwijze kick om jezelf steeds verder te pushen. Ik ben ook vooral gewoon benieuwd wat er fysiek nog allemaal in het vat zit. Daarbij kan ik nu ook veel reizen. Ik ga binnenkort weer voor een maand naar Amerika op trainingskamp, dat soort dingen had ik anders nooit kunnen doen. Heel de levensstijl maakt me gewoon gelukkig. Op kantoor zitten kan altijd nog.”

1 juni 2017

14

de vijf VAN EIJFF

‘Juist de grote bedrijven zetten in op klimaatbeleid’ Sylvester Eijffinger is een topeconoom die niet kiest voor onverantwoordelijke winsten, maar pleit voor ‘duurzame waardevermeerdering’.

1. Negentig hoogleraren schre­ ven een brandbrief aan de Tweede Kamer met het verzoek snel werk te maken van een groene economie. Mee eens?

“Ik maak me ook grote zorgen over het klimaat. Wetenschappers zijn het er wel over eens dat het de verkeerde kant uitgaat. Zelf ben ik alleen niet zo van de petities en de open brieven. Ik probeer mijn invloed liever te laten gelden in de gesprekken die ik met allerlei mensen voer.”

‘Ik vrees dat we het niet van de politiek moeten hebben’

2. U bent een advi­ seur van het CDA. Deze poli­ tiek partij staat niet bekend om een grote milieupa­ ragraaf...

“Dat klopt en dat vind ik ook jammer. Ik ben alleen niet zozeer de persoon om hierover te beginnen. Ik ben geen klimaatwetenschapper. Dat viel me trouwens ook op in die brief van de hoogleraren: voor een aantal is milieu helemaal niet het werkveld waarin ze opereren. Econoom Arjo Klamer zet z’n handtekening onder elke petitie. Ja, als hij nu van milieueconomie was, maar dat is niet het geval.

Niettemin had ik ook graag gezien dat CDA meer aandacht besteedde aan het

1 juni 2017

klimaat. Het rentmeesterschap is toch een van de kernwaarden van de partij.”

3. Trump versnippert straks ook nog eens het Parijse klimaatak­ koord, stemt dat niet bijzonder pessimistisch?

“Ik vrees dat we het niet van de politiek moeten hebben. Toch is er ook goed nieuws: juist de grote bedrijven zetten stevig in op klimaatbeleid. Dat geldt bijvoorbeeld voor DSM, bestuursvoorzitter Feike Sijbes­ ma heeft duurzaamheid hoog op de agenda gezet. Hetzelfde geldt voor Peter Struik van Fujifilm.

Unilever en AkzoNobel zijn eveneens zeer actief bezig met het halen van de klimaatdoeleinden. Al deze bedrijven roepen de politiek op om meer te doen en ze proberen daarnaast zelf te vergroenen, hoe moeilijk dat vaak ook is.”

4. Wat maakt het zo moeilijk?

“Een groot probleem is het verschil tussen aandeelhouders die voor de korte termijn investeren en de aandeelhouders die zich voor lange tijd aan een bedrijf committeren. Zodra een bedrijf inzet op duurzame waardevermeerdering worden de korte termijn-beleggers zenuwachtig. Ik zou er best voor zijn het

meer duurzame lange termijn-beleggen te stimuleren door deze aandeelhouders een relatief hoger dividend uit te keren.

Dat heeft DSM wel eens geprobeerd te realiseren, maar het werd tegengehouden door de lagere rechter. Ik denk echter dat de Hoge Raad ze gelijk had gegeven, wanneer ze door hadden geprocedeerd.

Dat hebben ze jammer genoeg niet gedaan.”

5. Onlangs kwam een rapport in het nieuws dat zegt dat de lagere inkomens het meest be­ talen voor het klimaatbeleid.

Wat denkt u daarvan?

“Daar moet naar worden gekeken. Ik vind wel dat we niet te gemakkelijk de schuld bij de ‘rijken’ moeten leggen. In de Amsterdamse Kinkerstraat zie je taferelen waarbij het afval gewoon op straat ploft, dat zie je bij mij in het dorp toch niet zo gauw gebeuren.

Lagere inkomens tonen soms ook wat minder verantwoordelijkheid voor het milieu.”

15

Wè nou? tilburgse reacties op Het nieuws

Wat heb je nu geleerd? college Corporate Communication locatie PZ40

Ontgroeningen horen bij het corpsleven, maar onomstreden zijn ze niet. De laatste tijd wil het nog weleens mis gaan. Met soms ernstig lichamelijk letsel tot gevolg. Toch maar afschaffen, die ontgroeningen?

Ik denk dat ontgroeningen erbij horen. Het is een traditie die bij vooral de oude verenigingen hoort. Je moet uiteraard wel je eigen grenzen kennen. In Nederland is het helemaal niet zo erg. Het reguleren lijkt mij hier niet nodig. Als het uit de hand loopt zoals in de VS misschien wel.

Aaron Speight, 22, Economie

Waarom zou je zoiets moeten verbieden? Je weet waar je aan begint. In andere steden gaat het misschien mis, maar hier in Tilburg gebeurt dat niet. Het schept een band met je studiegenoten en dat moet zo blijven.

Merel van Veen, 19, Bedrijfseconomie

De lijn om groepsdynamiek een boost te geven moet getrokken worden bij het elkaar geen kwaad doen.

Ontgroeningen zijn een voorbeeld van groepsdiscriminatie. Blijkbaar is daar toch nog plek voor in onze samenleving.

Niloy Purkait, 22, Liberal Arts

Het is een erg belangrijk onderdeel van je studentenleven. Ontgroeningen scheppen een band. Mede door de ontgroeningen maak je in een versneld tempo nieuwe vrienden. Het hoort er gewoon bij. Als het er niet meer is kan iedereen overal maar bij aansluiten, dan betekent het niets meer.

Marc Heemels, 21, Bedrijfsecnomoie

Docent?

Dr. Sarah van der Land

Kon je wakker blijven?

Jawel, maar niet van harte. Het college begon op het moment dat de werkdag eindigde. Het feit dat geen enkele zonnestraal kon binnendringen in de bunker die Prisma heet, maakt het moeilijk om niet te gaan geeuwen.

Hoe zaten de studenten erbij?

Zoals je zou verwachten aan het eind van de middag op een zonnige dag; onderuitgezakt. Toch weten de meesten van hen nog genoeg motivatie bij elkaar te sprokkelen om vlijtig mee te typen. Wel is het opvallend dat de collegezaal ver leeg is. Veel studenten lijken voor de zon te hebben gekozen.

Had de docent er zin in?

De docent heeft het tijdstip én het weer tegen zich, toch laat ze zich hier niet door uit het veld slaan. Ze betrekt de zaal bij haar verhaal en staat enthousiast te presenteren. Een ruim voldoende en een sticker.

Wat heb je nu geleerd?

Het college gaat, zoals de naam van het vak doet vermoeden, over crisiscommunicatie. Hoe moet je als bedrijf reageren op het moment dat je in opspraak raakt? Moet je ontkennen of toegeven? En via welke kanalen?

Al met al interessante stof. Wat ik nu geleerd heb? Dat je als bedrijf niet te zakelijk moet zijn tijdens een crisis. Een beetje emotie en sympathie helpt enorm.

1 juni 2017

16

Beeldend

foto jack tummers

Wereld­ voetbal Mismoedig zit de jongen in het Willem IIshirt aan de kant. Lag het soms aan het kunstgras?

Niet iedereen houdt daarvan. Ondertussen is de speler in het AC Milan-shirt ongetwijfeld van plan iets prachtigs met de bal te doen. Het is dan ook een wedstrijd voor de Aegee International Champions League.

Niet in het Millennium Stadium in Cardiff, maar op het Tilburgse voebalmekka Merlinello. En in plaats van een spel van miljonairs tegen miljonairs ging het op 20 mei om de pure sport waarbij studenten en vluchtelingen het met en tegen elkaar opnemen.

Met daarna nog eten en een biercantus bovendien.

1 juni 2017

17

1 juni 2017

18

leestijd

4

minuten

tekst bart Smout

Stream je suf met Spotify Wie legt er nog dagelijks een plaat op de platenspeler?

Streamingdiensten als Spotify zijn een belangrijke muziekbron geworden. Zo is het makkelijk om nieuwe bands te ontdekken. Maar de muzikant profiteert niet per sé, blijkt uit Tilburgs onderzoek.

V

ooral vaders kunnen er lang over praten. Hoe ze vroeger eindeloos uitkeken naar het moment dat er een nieuwe LP verscheen. Hoe ze dan naar de platenzaak gingen en opgewonden naar huis liepen. Plaat erop, naald naar beneden, achterover leunen en genieten maar.

Die tijden zijn voorbij. Hoewel vinyl weer hip is, zijn streamingdiensten here to stay.

En dat heeft invloed op het luistergedrag van de muziekliefhebber. Econometristen Hannes Datta, George Knox en Bart Bronnenberg (allemaal van Tilburg University)

onderzochten de betekenis van streamingdiensten voor de muziekindustrie en de luisteraar. Wat blijkt: dankzij streamingdiensten luisteren mensen al snel naar meer en naar gevarieerdere muziek dan vroeger.

Ook onbekende artiesten en bands komen sneller op de radar van de luisteraar. Een half jaar nadat mensen Spotify gebruiken, luisteren ze al vijftig procent meer muziek.

Vreemd is dit niet. In iTunes moet de luisteraar nummers of albums los lopen, waardoor er minder snel wordt geëxperimenteerd met nieuw muziek. Waarom zou je immers geld uitgeven aan muziek waarvan je nog niet weet of je er blij van wordt?

Sjoerd van der Heijden 20 jaar Econometrie

Hoe luister jij muziek?

Vooral via Spotify.

Meest gedraaide artiest?

Kendrick Lamar.

Luister je albums of alleen losse liedjes?

Playlists en albums. Als ik een artiest echt goed vind, neem ik de tijd om een album van begin tot eind te luisteren. Goede albums vertellen een verhaal, dat vind ik mooi.

Geef je geld uit aan muziek?

Ik koop geen platen of cd’s. Wel ga ik naar concerten en festivals. Binnenkort is het weer Woo Hah in Tilburg. Daar heb ik vet veel zin in.

Wanneer luister je naar muziek?

Als ik alleen ben. Op de fiets, als ik moet wachten, voor het slapen – maakt niet uit.

Ontdek je vaak nieuwe artiesten via Spotify?

Ja, ik check constant nieuwe artiesten. Via Spotify gaat dat heel makkelijk.

Kendrick Lamar blijft wel mijn grote favoriet.

1 juni 2017

19

Een streamingdienst als Spotify neemt dit probleem weg. Je kunt er gratis gebruik van maken, of via een abonnement. Muziek ontdekken kost dus geen extra geld.

Goed nieuws voor kleine en onbekende bands? Dat valt mee. Luisteraars zijn minder loyaal aan bands dan vroeger het geval was. De tijden dat ieder album en ieder singeltje van een band zorgvuldig verzameld wordt, lijken voorbij. In plaats daarvan wordt er meer ontdekt, maar ook meer geswitcht. Het ontdekken van muziek is nog nooit zo gemakkelijk en goedkoop geweest.

Eindeloos uitkijken naar een nieuwe LP behoort voorgoed tot het verleden.

Joyce van Dommelen 19 jaar Communicatie- en Informatiewetenschappen

Hoe luister jij muziek?

Ik luister vooral muziek vanaf Spotify op mijn telefoon. Af en toe vanaf Spotify op mijn laptop.

Meest gedraaide artiest?

Op dit moment Kempi, dankzij zijn nieuwe mixtape: DU4.

Luister je albums of alleen losse liedjes?

Het komt beide voor, maar vooral hele albums. Ik heb vaak zin om naar één bepaalde artiest te luisteren, daarom komt het vaak neer op een heel album.

Geef je geld uit aan muziek?

Ik geef sowieso 10 euro per maand uit aan Spotify Premium. Ik koop eigenlijk nooit meer platen of cd’s, omdat deze vrijwel allemaal volledig op Spotify staan. Wel ga ik eens naar concerten.

Waar luister je naar muziek?

Bijna overal. Ik luister erg veel muziek, het betekent veel voor mij. Mijn humeur kan bepaald worden door het soort muziek waar ik op een bepaald moment naar luister.

Ontdek je vaak nieuwe artiesten via Spotify?

Ik ontdek regelmatig nieuwe muziek via Spotify. Bij de pagina ontdekken staan vaak goede suggesties van artiesten. >>

1 juni 2017

20

Vervolg van pagina 19

column Henk Strikkers columnist

Stasi

Nick Grosfeld 21 jaar Bedrijfseconomie

Hoe luister jij muziek?

Via Spotify en via Youtube. Vooral via Spotify.

Meest gedraaide artiest?

Kendrick Lamar Luister je albums of alleen losse liedjes?

Albums. En ik heb een grote afspeellijst van zo’n tweehonderd nummers die ik vaak opzet.

Geef je geld uit aan muziek?

Vooral aan concerten. Later, als ik meer te besteden heb, wil ik meer cd’s kopen. Ik heb er nu een stuk of veertig. Het lijkt me mooi als je later een muur vol cd’s hebt. Mijn vader heeft dat en het ziet er vet uit.

Het is toch leuker om echt iets te hebben. Iets tastbaars.

Wanneer luister je naar muziek?

Altijd en overal.

Ontdek je vaak nieuwe artiesten via Spotify?

Eerst zocht ik onbekende artiesten via Youtube, nu via Spotify. Als een playlist klaar is, geeft Spotify tegenwoordig suggesties voor artiesten die ik ook kan waarderen. Vaak zit daar wel iets tussen.

1 juni 2017

Even dacht ik dat ik satire aan het lezen was. Of dat het 1 april was. Maar niets van dat alles was waar.

De redactie verzekerde me dat er echt een socialemediacode wordt voorbereid voor de universiteit.

We gaan even terug naar 2013. De buren van Hogeschool Avans kondigen aan dat er voortaan ‘huisregels’ gaan gelden voor studenten en medewerkers die actief zijn op sociale media. Zo mogen er geen berichten worden geplaatst die de hogeschool kunnen schaden. Ook kritiek op ‘studenten, collega’s, concurrenten, leveranciers en relaties van Avans’ is verboden.

Eenieder die een beetje media-savvy is, wist dat dit in het gezicht van de maker zou ontploffen.

Beleidsmakers bij Avans zagen dat niet, waarmee ze zich direct diskwalificeerden als opstellers van die regels. Anderhalf jaar later wijzigden ze de huisregels met stille trom in ‘tips’.

Je zou denken dat TiU er van had geleerd, maar niets is minder waar. Deze maand introduceerde de universiteit namelijk een code die een kopie lijkt.

De universiteit verbiedt medewerkers en freelancers om een uitlating te doen ‘die Tilburg University en andere medewerkers kan schaden’.

Dat is de dood in de pot voor iedere klokkenluider, voor iedere student en medewerker die de fraude van Diederik Stapel of Arie de Ruijter aan de kaak wilde stellen of voor iedere medewerker die het oneens is met wat de universiteit ook voorstelt. De leidinggevenden van de medewerkers moeten als een soort Stasi de sociale media in de gaten houden. Het is een middel dat dictators als Erdogan of Poetin niet zou misstaan.

Ik beloof Tilburg University vast dat wanneer deze column online komt, ik ‘2010 belde: ze wilden hun socialemediacode terug’ ga tweeten. Ontsla me maar.

21

fotografie Ton toemen

Een dag uit het leven van Carlos uit Venezuela

fotoreportage

1 juni 2017

22

Carlos Eduardo Coronel Carta is een 23-jarige student uit Caracas, Venezuela. Na een niet afgeronde studie Economie aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam, kwam hij via vrienden terecht in Tilburg. Carlos doet de opleiding Liberal Arts and Sciences en volgt in het 2e jaar een major Humanities.

Carlos is spiritueel ingesteld, maakt muziek en leest filosofische boeken.

Hij wil zich tijdens zijn studie zo breed mogelijk oriënteren en omschrijft zijn verblijf in Tilburg als ‘a middle step to a career’.

Het Tilburgse klimaat is hiervoor heel geschikt.

Het is een kleinschalige, goed georganiseerde stad met veel internationale studenten. Het is hier bovendien ook veilig.

1 juni 2017

23

1 juni 2017

24

Toch wil hij zich na zijn studie niet vestigen in Tilburg. “Het is er tegelijkertijd ook best saai en te weinig kosmopolitisch�. Met de openheid van de Nederlanders heeft hij zo nu en dan ook moeite, en er is sprake van discriminatie onder de oppervlakte. Hierdoor voelt hij zicht het meest verbonden met zuidelijke culturen. Pakistaanse, Mexicaanse, en Spaanse culturen hebben de voorkeur. Vooral bij deze laatste groep medestudenten voelt Carlos zich het meest op zijn gemak.

Permanent terugkeren naar Venezuela zit er voorlopig niet in. Het Latijns-Amerikaanse land verkeert momenteel in een diepe crisis, nadat in maart van dit jaar het Hooggerechtshof de macht overnam van het parlement. De oppositie werd hierdoor monddood gemaakt. De socialistische president NicolĂĄs Maduro (opvolger van Chavez), wordt beticht van dictatoriale praktijken. Ondanks felle en aanhoudende protesten van de bevolking, is de situatie niet veranderd. Venezuela bungelt politiek, economisch en mogelijk ook humanitair, op de rand van de afgrond.

1 juni 2017

25

Na zijn studie wil hij graag, samen met zijn Catalaanse vriendin, gaan reizen en een poos vrijwilligerswerk doen in Ghana.

De grote vraag is: wie trekt het land uit de crisis? Carlos denkt hier uiteraard veel over na en beseft dat goedopgeleide jongeren hard nodig zijn. Toch wil hij pas terugkeren als hij zijn vaderland iets te bieden heeft en een verschil kan maken. In de tussentijd komt zijn moeder Wilma uit Caracas af en toe bij hem op bezoek om zijn studentenkamer te inspecteren.

Het verhaal van Carlos staat symbool voor tal van studenten uit landen waar het politieke klimaat instabiel is.

1 juni 2017

26

Over de schutting wat gebeurt er ondertussen op de andere universiteiten?

Masterscriptie foto Hendrik Baessa

#Met tutorgeld aan de zuip Eerstejaars krijgen in Leiden de kneepjes van de rechtenstudie uitgelegd door tutoren in werkgroepjes.

Die groepjes hebben zelfs budget voor uitstapjes om elkaar beter te leren kennen. Dat is althans de bedoeling, meldt universiteitskrant Mare. “Het is soms lastig om dit soort uitstapjes te organiseren, dan blijft het geld over,” meldt studentraadslid Joost Vedder in de faculteitsraad Rechten. Vervolgens gaan ze met dat geld aan de zuip, zegt hij. “Tutoren zeggen: we gaan naar de kroeg. Neem zoveel mogelijk vrienden mee. Het geld moet op.” Het rechtenbestuur merkt op dat dat niet de bedoeling is.

WK Wormenvangen Wageningen kende onlangs het eerste WK (Wagenings Kampioenschap) Wormenvangen, meldt Resource. Daarbij dienen teams op een veldje van 3 bij 3 in een half uur zoveel mogelijk wormen uit de grond te trillen. Prof. Bodemchemie Jan Willem van Groningen hoopt hiermee meer belangstelling voor zijn vak te krijgen. Daarbovenop worden alle gevangen wormen nu ondergebracht in een ‘wormenhotel’. Dat is een levende voorraadkast waar de gepakte pieren per soort zijn ondergebracht ten behoeve van wormenonderzoekende wetenschappers.

Belg kan oranje redden Van het Nederlands voetbalelftal kun je momenteel alleen maar zeggen: niet best. Kan Advocaat onze nationale eer redden? Onze collega’s van het Antwerpse studentenblad Dwars adviseren verandering. Een Belg moet het doen! “Nederlanders hebben de traditie om een bondscoach uit eigen land aan te stellen. Deze koe is nagenoeg uitgemolken.” Zoek het in het zuiden en in de vorm van Michel Preud’homme, adviseert Dwars.

Preud’homme weet hoe hij Nederlanders moet aanpakken omdat hij al bij Twente gewerkt heeft en hij is bovendien binnenkort beschikbaar.

Bredase kroegbazen willen eigen intro Hogescholen Avans en NHTV hebben vanaf dit jaar een andere opzet voor het introductiefestival aan het begin van het studiejaar, meldt hogeschoolblad Punt. In plaats van een breed opgezet open festival waar zo’n twintigduizend studenten op af komen een evenement van beperktere opzet, alleen voor de zevenduizend nieuwe eerstejaars. Ook zou het vertrekken uit het centrum. Dit tot verdriet van studenten en studentenverenigingen. Ook de Bredase horeca is daar helemaal niet blij mee, ze willen nu gezamenlijk een eigen festival voor studenten opzetten.

1 juni 2017

De vrije wil kan je leren Als we geen vrije wil hebben, kunnen we die dan wel verwerven? Die ingewikkelde vraag ging Mounssif Hammoudi (Filosofie) te lijf.

Wie een vrije wil heeft, bepaalt helemaal zelf of hij een tosti met ham eet of een broodje brie. Maar in werkelijkheid schieten voor en tegen vluchtig voorbij en wint de sterkste begeerte. In onze voorkeuren zijn we willekeurig bepaald door opvoeding, opleiding en onze genetische code.

Filosofisch gezegd leven we waarschijnlijk in een deterministisch universum, waarin alles noodzakelijk gebeurt. Een vrije wil lijkt dan een illusie, maar Hammoudi denkt dat het toch mogelijk is. Hij ziet ons bestaan als de bal in een flipperkast: we schieten willekeurig allerlei kanten op. Zouden we een vrije wil hebben, dan staan we achter de knoppen van het apparaat. Dan bepalen wij mee.

Het verwerven van de vrije wil begint met een bezorgdheid over wat onze drijfveren zijn, wat ze zouden moeten zijn en naar welke we moeten handelen.

Zodra wij serieus gaan nadenken over wat onze wil is, maken we een persoonswording door. Om de juiste persoon te worden en bijvoorbeeld niet een obsessieveling, moeten wij vaststellen met welke handelingen we de vrijheid van onze wil kunnen bereiken.

Vervolgens moeten we die handelingen nastreven met vastberaden geestdrift.

Niet iedereen kan de vrije wil bereiken of behouden.

Om onze kansen te vergroten, stelt Hammoudi voor dat we methodisch onze gewoontes veranderen.

Daar moeten we op terugvallen, want geen mens kan continu alles diep doordenken. Ongewenste gewoontes moeten we verzwakken en vervangen door goede gewoontes. Zo sterken wij onszelf te doen wat goed is, naar inzicht van onze verworven vrije wil. Zodat je niet langer dat stuiterende balletje in de flipperkast bent.

Cijfer 9 Op Universonline.nl lees je het uitgebreide artikel.

Over hoe je ein-de-lijk die sterke persoon wordt die je altijd al wilde zijn.

27

reading time

5

minutes

text Laura van gelder photography Jack Tummers

Tinder, but for museumgoers

Finding an interesting museum in Tilburg is about as difficult as finding sand in the desert. But finding a like-minded art enthusiast to join you can be more of a challenge.

If you’re looking for an alternative to your solitary museum trips, a new matchmaking service for museumgoers should be just the ticket. Univers gave it a try.

“Y

ou will recognize me by my hat, leather jacket, grey hair and ditto beard and mustache”, an email in my inbox mysteriously reads. A few days later, on an unusually sunny Wednesday morning, I look for a man who fits the description near the entrance of contemporary art museum De Pont, where we’ve agreed to meet. I walk up to a bearded man dressed in a colorful Indonesian batik shirt and a leather jacket. “Kees?”, I ask. “Yes!”, he replies.

I found Kees Braat on Museumkaart Match, a new online matchmaking platform for art lovers. It’s like Tinder, but for finding museum buddies rather than that other type of buddies. The premise is simple: if you enjoy going to the museum but you don’t have anyone to go with, the website connects you to other mu-

1 juni 2017

28

seumgoers. All you need is a Museumkaart membership - which gives unlimited free entry to hundreds of museums across the country - and a computer or a smartphone. You can even filter the pool of potential matches by age, sex, area, availability and artistic interests. For people like me, whose friends and family generally respond to art with an indifferent ‘you call this art?’ or ‘this looks so easy, I could have made it’, it’s paradise.

LIFE LESSONS My match Kees is an unreserved 67-year-old pensionado who spends his days hiking, writing and crossbow shooting.

On Wednesdays, he often visits a museum - after his retirement, Wednesday became his ‘culturesniffing day’, Kees explains. It turns out that De Pont doesn’t open for another hour, so we decide to go for a stroll in the nearby Wilhelmina Park.

Kees tells me that he has always been interested in art. He’s a big fan of the surrealist movement, and Salvador Dalí is his absolute favorite artist. Before we’ve even set foot in the gallery displaying the work of Fiona Banner that we are both eager to see, Kees has told me about his years of military service, his early career as a teletypist, his job at local news medium BN DeStem, his love for hiking, his travels, his hometown Zundert, his life in Breda, his two failed marriages, his current relationship, his late-onset diabetes and his poetry. Kees definitely knows how to add a little extra to the role of museums as chroniclers of history and providers of life lessons.

inspire me”, he explains. The last time he visited De Pont, Kees wrote a poem on the spot after seeing the work of visual artist and filmmaker Fiona Tan. He brought the poem with him. I read it as we sit down for coffee in the garden of the museum. Fiona Tan: from octopus to naked woman, the poem is titled. Although the erotic undertone of the poem makes me feel slightly uncomfortable, it’s interesting to get such a deeply personal peek into someone else’s experience of art. Perhaps wandering through a museum with a complete stranger does what a good work of art does: it allows you to see the world from a different perspective. That always comes with some discomfort, doesn’t it?

Kees definitely knows how to add a little extra to the museum as chronicler of history

Kees carries a pocket-sized notebook with him as we walk through the museum. “I like to scribble down my thoughts when I look at works that

‘PEOPLE PERSON’ The majority of potential matches on the website of Museumkaart Match are people aged 45 and up, but young museumgoers in search of company use the website too. A quick search learns that more than twenty people under the age of 35 living in the area of North Brabant have put up a profile. Although a generation gap can make a museum visit all the more interesting, it’s also fun to share a museum experience with a like-minded peer. Because I like to think that 22-year-old Lonneke Matthijssen categorizes as someone of my own age, I send her a message. She responds almost immediately, and we set up a day and time to visit the Textielmuseum together.

Lonneke and I are both first-timers at the Textielmuseum. We are surprised to learn that the old textile factory that houses the museum is still

Work of British artist Fiona Banner in De Pont Museum 1 juni 2017

29

LAURA AND LONNEKE LOOKING AT A LOOM IN THE TEXTIELMUSEUM

in use. Designers are practicing their craft while the old factory halls are pleasantly thumping with the repetitive sound of industrial machines. As we stop to look at an impressive wool-spinning machine, Lonneke tells me that she has just started her first job as an economics teacher at a high school. As coincidence would have it, Lonneke grew up in the same village as Kees. But, unlike Kees, she did not move to a big city like Breda to build a life and a career there. In fact, she did just the opposite: after obtaining her teaching degree at Fontys Academy in Tilburg, she moved back to the quiet village life of Zundert. “I just love living in a village”, she says.

Aside from being a ‘village person’, Lonneke is also a ‘people person’. When visiting a museum, she enjoys being in the company of others.

“You have more fun together than alone”, she says. “And I also love meeting new people. I like the idea that everyone has their own story to tell. When I meet someone for the first time, I always wonder whether our paths have crossed before. Maybe you’ve seen each other before somewhere, without either of you noticing.”

Although the Museumkaart Match is not intended as a platform for finding love, some museumgoers are clearly hoping to share more than an afternoon in an art gallery. “It’s a shame that some people use it as a dating website”, Kees says. He has had two previous experiences with the Museumkaart’s matchmaking service. “The first time I ran a bit late because I got stuck in traffic. When I got to the museum, the woman I was supposed to meet was gone. She was upset because I didn’t show up on time. I received an angry message from her which said something like ‘never mind’, and that was it. My second match was a widowed woman, who apparently was looking for a new relationship. Instead of looking at art together, she subjected me to an interrogation.”

‘You have more fun together than alone. And I also love meeting new people’

DATING WEBSITE I am Lonneke’s very first museum match, she tells me. “I’ve received a few messages, but only from guys who seemed to be looking for a date rather than just someone to go to the museum with”, she says. “I’m not looking for anything romantic, so I didn’t write back.”

Kees has taken measures. “My profile now explicitly says that I’m not looking for anything romantic”, he says. But for those who do seek a museum romance, there are still plenty of profiles to choose from. A spontaneous 57-year-old woman who loves surprises is looking for a man to enjoy an occasional trip to the museum ‘and who knows what else’. A 67-year-old man from Leiden who describes himself as ‘charming and in good shape’ writes that he is looking for ‘inspirational encounters (with women)’. An attractive widow wants to kindle a ‘warm friendship’ with a man who is also attractive. And a man named Remo - 46 years old, 1.72m tall, single is looking for a ‘sweet, female soulmate’. Who needs Tinder?

1 juni 2017

30

reading time

4

minutes

text Leanne soff Illustrations Jeroen de Leijer

The secret life of exam supervisors They accompany you to the bathroom. They stare at you suspiciously when you take too much interest in your neighbours. But what goes on behind the steel faces of our exam supervisors?

Univers asked the supervisors of Tilburg University to share some of their experiences.

Cheeky cheater Supervisor Piet Kuijten takes his job very seriously: “As supervisors, we are really aware of the importance of our job for fair examination. We contribute to the value and integrity of education. We notice that even students find this important and will sometimes point out any attempts of cheating to us.” Some of those cheating methods can be easier to spot out than others: “One time a student tried to hide a ten page document underneath his exam forms, it was absurd! Still, we see such cases walking around our exam rooms quite regularly.”

Smitten student Not all students try to hide their lack of preparation for an exam, as Dion van Laerhoven recalls: “It was a hot summer afternoon and judging the skin tone of some students, they had spent significantly more time sunbathing than they had studying.

Rules state that for the first half hour of an exam, students are not allowed to leave. Still, about five minutes after the start of the exam, a student raised her hand, asking if she could leave. I could see that her papers were completely blank. I briefly explained to

1 juni 2017

her that she had to remain seated for at least 25 more minutes and encouraged her to at least write down something. You never know what might score you one or two points. It looked as if she had taken my advice, as she wrote something down. Half an hour later, she got up and handed in her work. On her paper sheet, there was only one sentence: ‘When I entered the room, I was seated behind a boy so attractive, that I immediately forgot all the studying material.’ I don’t think it scored her any points.”

Hungry hoarder Freek Kettner, on the other hand, has also had some experiences with students that were a little over prepared: “At the start of an exam I walked past the table of a student that had gone rogue on snacks, drinks and tools. He had brought everything at least in threefold, from food and drinks to pencils and calculators. ‘You know the exam only lasts for three hours, right?’ The student nodded nervously. ‘I was just checking, since you seem to have brought supplies that will last you for at least a month.’ The student burst into laughter and spontaneously forgot about his nerves. He kept smiling whenever I passed by throughout the course of the exam.”

Tardy teacher Bringing smiles to the faces of students and helping them forget about their nerves is one of many jobs of supervisors. However, sometimes ma­king students laugh doesn’t always happen on purpose: “As I handed in the exams of one job, I was immediately asked for another, because an exam that should’ve started long ago was still without a supervisor,” Jos

31

column Leanne Soff

liberal arts student

Tilburg ripped apart van Loon recalls: “Apparently, something had gone wrong in the planning. As I arrived in the designated exam room, about 25 minutes of the official exam time had already passed. Still, most students were simply relieved that the exam didn’t need to be cancelled. 25 minutes after the delayed exam had started, an English speaking young man entered the room. I told him how lucky he was that the exam was delayed, because otherwise he wouldn’t have been able to participate in the exam and told him off for being 55 minutes late. The young man let me rant on for a while, after which he introduced himself as the lecturer of the subject. By now, laughter had arisen from the room full of students. To make it worse, I told him that I did not believe him and that he was definitely too young for such a high position. Thankfully, he took it as a compliment.”

Leaking learner No matter how much experience exam supervisors have, there will always be surprises just around the corner, as André Helder can confirm: “I usually find it quite inconvenient when students have to use the bathroom during an exam.

After all, us supervisors are also trained in holding up our pee for a couple of hours. However, one older student did make a rather compelling argument one time: his peeing pill started working. Try resisting that.”

Coming from the more northern (and let’s face it, more aesthetically pleasing) regions of the Netherlands, I have to admit that Tilburg is quite a hard sell. When I have friends staying over, there really isn’t much I can brag about. We don’t have a nice authentic market square, no big cathedral and we have the largest amount of rainy days per year in the entire Netherlands. So when I’m asked what on earth motivated me to leave the undeniably alluring marvel that is my hometown, I really only have one final argument to fall back on: our wonderfully compact university campus. Amsterdam may be a touristic hot-spot, Utrecht may have that wonderful Dom tower, but at least in Tilburg I don’t have to cycle for twenty minutes in-between lectures because the university campus is scattered all over town. The worst you can do on our campus is having to walk the five minute walk from Academia to Prisma, a misfortune that only occurs once in a blue moon.

Needless to say, I was in complete and utter shock when I heard of the plans to expand our university campus to the Spoorzone. Excuse me? A full FIFTEEN MINUTE cycle? Have you no mercy?!

Are you really going to take away the one argument I have to defend my choice to descend into the southern outskirts of our country? I left behind my friends, my family, my good peaceful suburbs to be able to crawl from lecture to lecture. Shame on you!

Must I remind you that if it wasn’t for this compact campus, most students wouldn’t even dare to come here? I gave you the best years of my life, Tilburg, and this is how you repay me. You’re a disgrace.

1 juni 2017

32

Waar is Univers?

door Leanne Soff fotografie Jack Tummers

dagboek van een eerstejaars Beste lezers van de column van Welmoed Tiedeman, Normaal gesproken staat op deze plek de column van Welmoed, mijn vriendin. Mijn naam is Dennis Raling.

Zoals jullie misschien gelezen hebben in haar stukjes ging het niet goed met Welmoed. Ik had eerder aan de bel moeten trekken, dat weet ik ook wel. Maar ik dacht dat het weer goed zou komen, dat ze het gewoon even zwaar had, dat het allemaal kwam doordat ze zich in het studentenleven stortte, in een nieuwe vreemde stad, met allemaal nieuwe mensen en een zware studie volgde.

Nadat ik haar laatste column las ben ik me kapot geschrokken. Jullie vast ook. Ik ben meteen vanuit Zwolle naar Tilburg gereden. Welmoed was niet op haar kamer. Niemand wist waar ze was. Ik heb het iedereen gevraagd, geloof me.

Vandaar dit wanhoopsoffensief, vandaar dit bericht op deze plek.

Heeft iemand Welmoed gezien, laat het mij alsjeblieft weten: waariswelmoed@gmail.com.

Ik maak me enorme zorgen. Hopelijk is er niets aan de hand en staat ze nu ergens te feesten in een club en is ze gewoon vergeten het me te laten weten, of zo. Ik weet het ook allemaal niet.

Ze neemt haar telefoon niet op. Mijn WhatsApp-berichten komen niet aan.

Haar bed is niet opgemaakt, maar wel onbeslapen.

Ik hoop dat iemand iets van haar heeft gehoord of weet waar ze is.

Bedankt voor het lezen!

Dennis Raling

1 juni 2017

windsurfen Met 25 graden op een plank in het water, het is geen verkeerde bezigheid. Waarom eindigde ik de dag dan met een verslagen uitdrukking op mijn gezicht? Welnu, aanvankelijk hadden wij als ware circuspaardjes al verschillende bevelen van de instructeur uitgevoerd. Ga in je eentje op de plank staan, wiebel heen en weer, spring op en neer: Bonfire was er niks bij. De opdracht om gezamenlijk op één plank te gaan staan was echter van een heel ander kaliber. Wij zagen de gevallen soldaten om ons heen. Drijfnatte studenten door het water heen achter hun weggedreven planken aan snellend. Geen van ons beiden wilde zo eindigen. De euforie was dan

ook zeer groots op het moment dat wij tezamen omhoogstegen. Het was ons gelukt. We waren er heelhuids doorheen gekomen.

“Probeer elkaar er nu maar af te duwen!” klonk het vrolijk vanaf de andere kant van het water.

Het bleef een moment stil. We keken elkaar verslagen aan. Was dit dan waar we zo hard voor gewerkt hadden? Toen voelde ik haar armen opeens mijn lichaam richting het water bewegen. Gelijk Scar Mufasa genadeloos de afgrond in werkte, zo ook werd ik het water in gekieperd. Gelukkig werden mijn tranen verhuld door het van mijn gezicht afdruipende water.

Verraden door mijn enige bondgenoot.

Begin mei was het weer niet zo best.

Deze leden van studievereniging Polis zochten de zon op Sicilië. Op de 2500 meter hoge Etna lijken ze zich goed te vermaken.