Chilton Galimo: wereldkampioen

Onafhankelijk magazine Tilburg university

Chilton Galimo

jaargang 54 | 2 maart 2017 #09

wereldkampioen

Op de schouders van wetenschapsreuzen

Wilders on the rise Populism to the people

2

In deze Univers

08

11

Awkward is het nieuwe normaal

Dansend over de campus

De ongemakkelijke houding van Donald Trump tijdens de inauguratie werd breed uitgemeten.

Awkward! Maar waar komt onze obsessie met abnormaal gedrag eigenlijk vandaan?

Student Chilton Galimo huurde op zijn 16e samen met vrienden een zaaltje om te dansen.

Zeven jaar later is hij wereldkampioen en Europees kampioen.

18

23

Op de schouders van reuzen

Populism to the people

Student-assistenten doen onderzoek, geven college en werken samen met hoogleraren.

Ideale bijbaan? Student-assistenten en hoogleraren met elkaar in gesprek.

OVERIGE ARTIKELEN 5 Opinie: Vertrouwen in wetenschap is groot 6 FinanciĂŤle fraude oud-decaan 26 Trash and treasure RUBRIEKEN 4 En Passant 4 Commentaar 2 maart 2017

Populism is on the rise. Dutch populist party PVV might become the biggest after the coming elections. Univers talks with political expert Julien van Ostaaijen about the pros and cons of populism.

10 I-con 10 Wazda?

14 Beeldend 16 De vijf van Eijff 17 Wè nou?

17 Wat heb je nu geleerd?

22 Masterscriptie 22 Over de schutting 28 Dagboek van een eerstejaars

28 Waar is Univers?

28 Briefkaart COLUMNS 3 Luuk Koelman 7 Tom Grosfeld 21 Henk Strikkers 27 Leanne Soff

3

Van de redactie Aorig/awkward Als ik ergens blij om ben, dan is het dat ik niet normaal ben. Mijn ouders, mijn kinderen en mijn bazen doen hun best om van mij een normaal mens te maken, maar tot nu toe zijn het vergeefse pogingen.

Jan Blommaert schrijft in deze Univers over de term awkward. In ons dialect was dat áorig. En aorig was je als je ‘s avonds te laat paard reed, als je een Puch had met een hoog stuur, als je vond dat je evenveel rechten had als jongens. Kortom als je je niet conformeerde was je een awkward of een aorig persoon. Gelukkig bestaan ze nog steeds, en ik kijk nog altijd op de uni rond of ik fijne afwijkende mensen zie.

Helaas gaat Trump er nu met de awkward trofee vandoor, waardoor ik plotseling normaal wil zijn.

Lees verder op pagina 8

Francine Bardoel, hoofdredacteur f.bardoel@uvt.nl

Poll

Doe mij zo'n baan als student-assistent

65%

17%

10%

8%

Pff, ik tap liever bier

Graag, dat is een goede bijbaan naast je studie

nee, dat zijn de slaafjes van de wetenschap

Als je wil promoveren zul je wel moeten

101 stemmen

27 stemmen

16 stemmen

12 stemmen

Totaal: 156 stemmen Stemmen op de volgende poll kan op Universonline.

colofon

Univers #9 2 maart 2017

Adres Postbus 90153, 5000 LE Tilburg, univers@uvt.nl Internet www.universonline.nl Basisontwerp Death Valley/Pascal Tieman Cover Dolph Cantrijn Productie Prisma­ Print Uitgave Univers is het driewekelijks onafhankelijk magazine van Tilburg University Volgende editie Univers 10 van jaargang 54 verschijnt op 23 maart 2017 Redactieraad Voorzitter Wiel Schmetz (w.schmetz@fontys.nl) Dit nummer is gemaakt door Francine Bardoel (hoofdredactie), Dolph Cantrijn, Adrian van den Eerenbeemt, Laura van Gelder, Nathan de Groot, Tom Grosfeld, Luuk Koelman, Jeroen de Leijer, Yannick Maas, Joubert Pignon, Daan Rutten, Bas van der Schot, Bart Smout, Leanne Soff, Jack Tummers, Ron Vaessen, Marga Walsh.

column Luuk Koelman

Het verschil Alle politici roepen dat jouw stem het verschil kan maken. Ik vind dat zo’n onzin. Wanneer je even rekent, besef je dat stemmen een volstrekt onrendabele en onverschillige bezigheid is.

Hoeveel tijd ben je kwijt aan het uitbrengen van je stem? Naar het stemlokaal wandelen, vakje aankruisen en weer terug naar huis. Ik schat een half uur. Maar je zult voor een weloverwogen keuze ook televisiedebatten moeten volgen, stemwijzers invullen en verkiezingsprogramma’s doorpluizen. Laten we zeggen dat dit alles je acht uur kost. Dat is één werkdag. Stel, je bent student. Wat had je dan in die acht uur ook kunnen doen? Werken bijvoorbeeld.

Acht uur vakken vullen bij de Appie had je dan zo’n 80 euro opgeleverd.

Maar helaas, je besloot die uren te spenderen aan stemmen. Rijst de vraag: wat levert stemmen dan op? Voor één Kamerzetel zijn 65.000 stemmen nodig. Oftewel: in ruil voor die gemiste 80 euro mag je je invloed laten gelden op 1/65.000ste zetel.

Tenminste, als je mazzel hebt. Want stem je op een splinterpartij die niet in de Kamer komt, dan wordt je stem verdeeld onder de grootste partijen. En stem je op een gearriveerde partij, dan is de kans levensgroot aanwezig dat de reden waarom jij op die partij stemde (bijvoorbeeld: meer geld naar onderwijs), tijdens de formatie als politiek wisselgeld wordt gebruikt. Kortom: nul garantie.

Enfin, je hebt dus op hoop van zegen 80 euro gespendeerd aan 1/65.000ste zetel. Dat noemen politici dan ‘het verschil maken’. Is 80 euro een redelijke prijs voor 1/65.000ste Kamerzetel? Reken zelf maar uit wat één hele Kamerzetel dan kost aan gemiste inkomsten: 65.000 x 80 euro = 5,2 miljoen euro. En dan doet die politicus nog niet wat jij wil!

Hoezo ‘verschil’?

2 maart 2017

4

En passant Commentaar

Personeel in het wild Univers overvalt je: wat ben je aan het doen?

“In brede zin: aan het promoveren”, lacht Thomas van Golen, PhD-student Private law. “Ik onderzoek het wetgevingsbeleid van de Europese Commissie. Een wet wordt vooraf beoordeeld en achteraf geëvalueerd en weer aangepast. Er ontstaat op die manier een cyclus waarin informatie van het ene naar het andere instrument wordt gestuurd. Ik onderzoek of dat zo gestroomlijnd gaat als dat de Europese Commissie beweert. In de praktijk valt dat namelijk vaak tegen.”

Banner & paal Wat is er mis met een banner in de studieruimte in Montesquieu? Wij vonden de banner fatsoenlijk, up to date en totaal niet verwerpelijk. Keurig gedrukt en opgehangen. Geen reden om de paal ervoor te zetten.

Alle wegen & universiteit Loop je de campus op vanaf het spoor of vanaf de weg dan kom je ze tegen: zuilen met daarop letterlijk alle gebouwen van Tilburg University. Alle wegen leiden hier niet naar Rome maar naar TiU. Is het niet gemakkelijker om erop te zetten: “Tilburg University, welkom” met één pijl voor alle richtingen? Scheelt een hoop plakletters.

Kruisje & vakje VVD. Bij de vorige verkiezingen pakten ze een lantaarnpaal in op de campus. Dit jaar vragen ze ons om normaal te doen. Dat lukte een onverlaat niet, hij kleurde buiten de lijntjes. Zette een kruis door de VVD, in plaats van in het vakje. Niet normaal, graffiti op een verkiezingsposter.

2 maart 2017

Kwestie de Ruijter Oud-decaan Arie de Ruijter wordt ervan verdacht een miljoen euro te hebben weggesluisd naar familiebedrijven. Dit deed hij door ze in te zetten bij de begeleiding van promovendi. Een van de bedrijven, I’Solo Tisera, is gespecialiseerd in pedicure en andere cosmetische behandelingen. Dat had toch op moeten vallen, zou je denken, een nagelstudio die academisch onderzoek ondersteunt.

De verontwaardiging is groot. Terecht. Ook onder promovendi. Want meteen rees de vraag of hun proefschriften wel in orde waren. Een onafhankelijke commissie dook erop en kon geruststellende woorden spreken. Financiële fraude is iets anders dan wetenschappelijke fraude. Alle proefschriften voldeden aan de norm, al waren ze niet allemaal even geweldig. Wel was er kritiek. Zo zet de commissie vraagtekens bij ‘de door de betreffende promotor gevolgde handelwijze, waarbij kwantiteit in het licht van wenselijke wetenschappelijke kwaliteit een (te) zwaar accent heeft gekregen.’

Voor ieder afgerond proefschrift ontvangt de universiteit 90.000 euro van de staat. Hiervan keerde De Ruijter naar schatting 30.00 euro uit aan zijn familiebedrijven. Geen wonder dat hij kwantiteit belangrijker vond dan kwaliteit.

Ook nu rijst weer de vraag: is het individu ziek, of het systeem? Die 90.000 euro per proefschrift mag gerust een perverse prikkel worden genoemd. Dat soort bedragen voedt een ongezonde hunkering naar méér proefschriften.

De oplossing? Schaf die beloning van 90.000 euro per proefschrift af. En laat universiteiten zelf, uit de eerste geldstroom, het salaris van de promovendus betalen, plus een bescheiden eenmalige beloning wanneer de promovendus binnen vijf jaar bovengemiddeld goed werk aflevert. Dan wordt kwaliteit vanzelf leidend. Want alleen voor het beste wil je je portemonnee trekken.

Bijkomend voordeel: de kans dat schoonheidssalons zich met jouw geld verrijken, is opeens een stuk kleiner.

Helaas moedigt de overheid het tegenovergestelde aan.

Meer promovendi in minder tijd. Zo blijft kwantiteit leidend.

5

Opinie

leestijd

4

minuten

tekst Ruud Muffels en peter van der velden fotografie Ben bergmans

Vertrouwen in de wetenschap is juist groot Het vertrouwen in de wetenschap ís niet tanende, schrijven Peter van der Velden en Ruud Muffels. “Wetenschap heeft juist aan glans gewonnen.”

I

n een NRC-bijdrage stelt professor Gabriël van den Brink de volgende, tweeledige vraag: ‘waarom het vertrouwen in de wetenschap zo erodeert en wat we daaraan kunnen doen?’

Volgens hem is het een uitgemaakte zaak dat het vertrouwen in de wetenschap afneemt – maar is dat werkelijk zo?

Verliezen burgers massaal hun vertrouwen in wetenschap en/ of de producten die deze voortbrengt, zoals gps, pacemakers en therapieën? De snelle stijging in de consumptie van deze vernieuwingen zegt in ieder geval iets over het verlangen of de behoefte ernaar. En wat te denken van de populariteit van wetenschappelijke zenders en programma’s op tv zoals National Geographic, Het Klokhuis, De kennis van nu en Tegenlicht.

Wat zeggen de feiten? Het zogeheten LISS-panel (Longitudinal Internet Studies for the Social sciences) geeft een duidelijk antwoord. In dit panel, uitgevoerd door CentERdata, wordt vanaf 2007 jaarlijks uitgebreid gevraagd naar het vertrouwen in de wetenschap en in diverse andere organisaties, zoals politici, media, gezondheidszorg en rechtssysteem (minimale score 0, maximale score 10), naast een reeks andere onderwerpen.

De antwoorden van bijna 2.000 respondenten die vanaf 2007 aan acht metingen hebben deelgenomen, tonen het volgende. Vanaf 2007 is de gemiddelde score op ‘vertrouwen in de wetenschap’ een 7. Deze wetenschappelijke gegevens, die overigens vrij toegankelijk zijn voor wetenschappelijk en beleidsmatig onderzoek, ondersteunen de stelling van Van den Brink in ieder geval niet.

Stabiel Het vertrouwen in de wetenschap in Nederland blijkt de afgelopen bijna tien jaar behoorlijk stabiel te zijn en een stuk hoger dan het vertrouwen in bijvoorbeeld politici (gemiddelde 4,8) en de media (gemiddelde cijfer 4,9). Het gemiddelde cijfer voor vertrouwen in de wetenschap ligt een fractie hoger dan hetzelfde cijfer voor de gezondheidszorg (gemiddeld 6,6).

Als verklaring voert Van den Brink de overvloed aan informatie op het net aan: “Nu is er voor elke opinie een aantal ‘bewijzen’ op het net te vinden.” Geldt dit ook voor dit (alternatieve) feit? Een zoektocht op het net geeft inderdaad snel een hit, maar een hit die de stellige uitspraak juist ontkent. Het betreft een eerder en kortdurende studie van het Rathenau Instituut (2015) dat op basis van empirisch onderzoek in 2012 en 2015 concludeerde: “Het vertrouwen in de wetenschap in Nederland is anno 2015 onverminderd hoog.” Deze uitkomsten sluiten goed aan bij ons beeld over de afgelopen tien jaar. Dat wetenschapsfraude voorkomt doet daar in essentie niets aan af: de ophef is telkens groot juist omdat het niet wordt geaccepteerd en juist omdat mensen op wetenschap willen vertrouwen.

Links Of mensen de wetenschap beschouwen ‘als een linkse kliek’ is evenzeer de vraag. Als dat waar zou zijn, dan is te verwachten dat mensen, naarmate zij zichzelf als meer rechts beschouwen, minder vertrouwen in de wetenschap hebben. In het LISS-panel worden de politieke voorkeuren en overtuigingen eveneens uitgebreid onderzocht. Uit analyse van deze gegevens blijkt echter dat het vertrouwen niet samenhangt met de mate waarin mensen zich als links of rechts beschouwen. Dat stemt overeen met bevinding dat naarmate men meer sympathie voelt voor een grote politieke partij, of dat nu VVD, CDA, D66 of PvdA betreft, men wat eerder vertrouwen in de wetenschap, maar ook in de zorg of media heeft.

Voor de PVV gelden deze verbanden niet. Dit alles roept de vraag op waarom deze debatten, met inachtneming van wat bekend is, plaatsvinden. Is het dat status meer wordt ontleend aan bezit en geld dan aan ideeën? Is het de opkomst van het populisme of de geopperde toenemende minachting voor de intellectuele elite?

Of is hier sprake van een nieuwe mediahype en wordt vanuit de wetenschap wat slap gereageerd en geven wetenschappers te gemakkelijk aan deze tendens toe? Wanneer wetenschappers de eerlijke feiten laten spreken, ontstaat een ander beeld. De wetenschap vormt nog steeds een ongelofelijke rijke bron van inspirerende ideeën en vernieuwende toepassingen. Hiervoor bestaat geen alternatief, net zomin als voor de debatten die onlosmakelijk onderdeel vormen van de wetenschap.

Ruud Muffels is hoogleraar bij Tilburg School of Social and Behavioral Sciences Peter van der Velden is hoogleraar bij Intervict

2 maart 2017

6

leestijd

5

minuten

Financiële fraude door oud-decaan Tekst Bart Smout fotografie dolph cantrijn

Arie de Ruijter, voormalig decaan van Tilburg School of Humanities, wordt verdacht van financiële fraude. In de tijd dat hij decaan was zou De Ruijter meer dan een miljoen euro hebben overgemaakt naar familiebedrijven. Geld dat eigenlijk bedoeld was voor de begeleiding van promovendi.

T

ilburg University heeft aangifte gedaan tegen De Ruijter wegens verduistering en valsheid in geschrifte. Dit berichte het NPO Radio 1 programma Argos.

De Ruijter was van 2007 tot 2015 decaan van de faculteit Humanities van Tilburg University. In die functie was hij ook verantwoordelijk voor de begeleiding van promovendi. Voor de begeleiding schakelde De Ruijter externe bedrijven in.

Dit om zijn hoge werkdruk wat te verlichten.

Naast zijn functie als decaan had De Ruijter een flinke lijst aan nevenwerkzaamheden.

Argos ontdekte dat De Ruijter voor deze begeleidingsactiviteiten bedrijven inhuurde die op naam stonden van familie van de oud-decaan. Het bedrijf I’Solo Tisera in Gorinchem, gespecialiseerd in pedicure en andere cosmetische behandelin-

gen, staat op naam van de partner van de dochter van De Ruijters zus, zijn nichtje dus. Omdat er te veel geld naar het bedrijf ging en er vanuit de uni gevraagd werd om een aanbesteding, ging er later promotiegeld naar Thoben Research & Consult.

Dit bedrijf stond op naam van de zoon van de zus van De Ruijter.

Weggesluisd De universiteit heeft al op 15 april 2016 aangifte gedaan bij het Functioneel Parket in Amsterdam. Hoeveel geld er daadwerkelijk is weggesluisd wil de universiteit niet benoemen, maar volgens ingewijden gaat het om meer dan een miljoen. Becking heeft tegenover Argos wel bevestigd dat het om ‘aanzienlijke bedragen’ gaat. “En dat is dus belastinggeld. Dat is echt buitengewoon vervelend als dat zo is. Daar baal ik ontzettend van.” Het is onduidelijk of - en zo

Arie de Ruijter (1945) studeerde Culturele Antropologie aan de Universiteit Utrecht. Tot 2003 was hij hoogleraar aan diezelfde universiteit. In 2000 werd hij door Tilburg University aangetrokken als hoogleraar en ook benoemd tot decaan van de Faculteit Sociale Gedragswetenschappen. Van 2005 tot 2007 was hij ook decaan van de Faculteit Communicatie en Cultuur. In 2007 werd hij decaan van de nieuw opgerichte Faculteit Humanities (Geesteswetenschappen).

Naast zijn decaanschap had De Ruijter vele nevenfuncties. Zo was hij onder andere voorzitter van de commissie die de Nederlandse militaire missie in Uruzgan (Afghanistan) evalueerde, lector aan de Politieacademie, en voorzitter van de Commissie Ontwikkelingssamenwerking van de Adviesraad voor Internationale Vraagstukken. Op 6 september 2010 werd De Ruijter benoemd tot Officier in de Orde van Oranje-Nassau. Hij kreeg een lintje vanwege zijn bijzondere wetenschappelijke en bestuurlijke verdiensten. Sinds maart 2013 was De Ruijter directeur van NCDO, een stichting ter bevordering van kennis over en betrokkenheid bij mondiale vraagstukken.

2 maart 2017

ja van wie - er toestemming was voor de nevenfuncties van De Ruijter en voor het uitbesteden van het wetenschappelijke werk.

Er is ongeveer 30.000 per promotie uitgekeerd aan de door De Ruijter ingehuurde bedrijven. Per afgeronde promotie ontving de universiteit omstreeks 90.000 euro van het ministerie van OCW. In Argos komt ook De Ruijter zelf aan het woord. Hij stelt dat schoonheidssalon I’Solo Tisera “goed was in hem ondersteunen en in het zoeken naar literatuur”. Dat het bedrijf eigendom was van de echtgenoot van zijn nicht vindt hij “een totaal irrelevant gegeven.” De Ruijter: “Waar het om gaat is hun deskundigheid. En die deskundigheid heeft zich bewezen in de begeleiding van al die promoties die tot een goed einde zijn gekomen.”

Ontwikkelingssamenwerking Arie de Ruijter was sinds 2013 ook directeur bij de NCDO, een organisatie voor ontwikkelingssamenwerking. Pieter van Geel, voorzitter van het NCDO, legt uit dat De Ruijter ingevlogen is in een bestuurlijke crisis en dat hij erg goed voldeed. Voor Van Geel is de verdenking volstrekt nieuw. Overigens verdiende De Ruijter daar meer dan 168.000 per jaar.

Arie de Ruijter heeft besloten zijn functie van directeur/bestuurder bij NCDO met onmiddellijke ingang te laten beëindigen. De nonprofitorganisatie schrijft op de website dat De Ruijter in overleg vrijwillig afstand deed van zijn positie: “In zijn ogen mag een discussie over zijn persoon en handelen op geen enkele wijze de toekomst van NCDO in de weg staan.” De Raad van Toezicht van NCDO zegt het besluit te respecteren en wil hem ondanks de aantijgingen danken “voor al het werk dat hij verricht heeft in een voor NCDO zeer turbulente tijd”.

Kamervragen De aanklacht tegen De Ruijter heeft tot Kamervragen geleid. De schriftelijke vragen, gesteld door Jasper van Dijk (SP) aan de minister van OCW, moeten binnen drie tot zes weken zijn beantwoord. Ook Tilburgse promovendi die onder De Ruijter promoveerden zijn erg geschrok-

7

column Tom Grosfeld student CIW

Geef geen fuck

ken. Een onafhankelijke commissie onder leiding van professor A.M. Hol heeft alle proefschriften die onder supervisie van De Ruijter zijn verschenen, onderzocht op wetenschappelijke kwaliteit. Hieruit blijkt dat er geen sprake is van wetenschappelijke fraude of van een gebrek aan niveau. Alle proefschriften voldoen aan de minimale eisen, hoewel de kwaliteit wisselt.

Reacties Vanuit de universiteit is er geschokt gereageerd op de financiële fraude van De Ruijter. Professor Peter Achterberg, Sociologie: “Het is in ieder geval behoorlijk jammerlijk dat we met zijn allen de boel proberen op te bouwen en dat het allemaal in ene teniet gedaan kan worden door negatieve berichtgeving over een al-dan-niet frauderende hoogleraar.”

Ook professor Paul van Seters van Rechten is geschokt. “Ik ken De Ruijter als een actieve en kundige bestuurder. Hij had grote bestuurlijke kwaliteiten, ik heb veel met hem te maken gehad in het instituut Globus. Daarnaast heb ik samen met hem en Bas de Gaay Fortman nog een boek geschreven. Ik ben stupéfait over deze affaire. Het is diep tragisch voor hem persoonlijk, maar ook voor de Universiteit van Tilburg, want het is weer in Tilburg en weer een decaan. Op dit moment zie ik alleen maar slachtoffers. Maar ook alleen maar grote vragen: hoe heeft zoiets kunnen gebeuren?”

Professor Ad Vingerhoets: “Ik houd van nature altijd afstand van bestuurders, dus ik ken De Ruijter niet zo goed. Op basis van wat ik nu weet begrijp ik heel goed dat het College aangifte heeft gedaan en onderzocht wil hebben wat er precies gebeurd is en of er echt sprake is van een misdrijf.”

Aan de mensen van Humanities is gevraagd om niet te reageren op vragen van Univers. Wel willen enkelen kwijt dat De Ruijter zelf altijd een goede begeleiding gaf bij het promoveren. In het Brabants Dagblad zegt Wilfred Opheij, die negen jaar geleden promoveerde onder de oud-decaan: “Het was goede begeleiding, inhoudelijk perfect. De Ruijter en de co-promotor hebben mij persoonlijk begeleid, er kwam geen hulp van een extern bedrijf aan te pas.”

Ik zit samen met een vriend in ons favoriete café.

Op dit soort avonden is de kans groot dat er een serieus gespreksonderwerp aan komt kabbelen. Je doet er niets aan. Het leven moet zo op den duur eens grondig geanalyseerd worden. Dit keer sneden we het ouder worden aan, iets waar we allemaal aan moeten geloven. “Wat vind jij nou het vervelendste aan ouder worden?” vroeg hij me. Ik bouwde de spanning op door eerst een flinke slok bier en een handje borrelnoten naar binnen te werken, waarna ik hem een ernstige blik toewierp en zei: “Het op de maat dansen. We doen nooit meer iets geks. Ik ben verdomme de hele dag bezig met zo normaal mogelijk doen.”

Vroeger gaf ik, zoals Tupac het in 1991 al filosofisch verwoordde, ‘geen fuck’. Ik deed gewoon waar ik zin in had. Ik brulde als ik mijn zin niet kreeg, pakte knikkers van weerloze basisschoolkindjes af en schoot elastiekjes richting mijn juffrouw. Maar als je ouder wordt begin je ineens gevoelens van schaamte te ontwikkelen. En krijg je inzicht in de verstrekkende gevolgen van je acties. Het leven verliest haar spontaniteit, er gebeurt nooit iets geks.

Iets opwindends.

“Tot gisterenavond,” ging ik verder. “Voordat ik ging slapen moest ik naar de wc. Ik liet de bril bewust omlaag. Mijn spetters zochten de bril al snel op. Een paar minuten later kwam mijn vriendin naast me in bed liggen. Furieus was ze. ‘Heb ik godverdomme al jouw smerige plasspetter op mijn bil zitten.’ Ik keek haar beteuterd aan en bood duizendmaal mijn excuses aan. Ik trok de dekens over mijn hoofd en een grijns vormde zich op mijn gezicht: ‘Ik geef geen fuck’, zei ik zacht.”

Verdere berichtgeving over de zaak De Ruijter volgt op Universonline.

2 maart 2017

8

leestijd

5

minuten

Awkward is het nieuwe normaal Tekst jan blommaert illustraties jeroen de leijer

Weet je nog hoe ongemakkelijk Donald Trump en zijn vrouw Melania erbij stonden tijdens de inauguratie? Awkward!

Maar waar komt onze obsessie met abnormaal gedrag vandaan en waarom vinden politici het opeens zo belangrijk dat iedereen normaal doet? Jan Blommaert, hoogleraar Taal, Cultuur en Globalisering, waarschuwt voor de groeiende kloof tussen de ‘normale’ en de ‘abnormale’ mens.

T

oen Minister-President Rutte ‘Doe normaal of ga weg!’ schreef, dacht hij allicht een oer-Hollandse waarde weer te geven – ‘doe maar gewoon, dat is al gek genoeg’. En allicht wilde hij ook Geert Wilders lik op stuk geven, want die riep hem enkele jaren terug net dàt toe: ‘doe eens normaal!’ Niets aan de hand dus. Geen normaler uitspraak in de Nederlandse politiek dan ‘doe normaal!’

Maar zijn uitspraak veroorzaakte een ware tornado van reacties op sociale media in Nederland en ver daarbuiten. Want, tja, wàt is ‘normaal’ in een wereld waarin elk van ons net aangemoedigd - of aangejaagd - wordt om uitzonderlijk en uniek te zijn? En, tja, hoe bepaal je ‘normaal’, wanneer je weet dat je op heel andere manieren ‘normaal’ kan (en moét) zijn thuis bij mams, bij je liefje, in de klas, de bus en de Albert Heijn? En, tja (maar hier wordt het wat riskanter), wat is ‘normaal’ in een samenleving die de afgelopen decennia van oer-Hollands naar door-en-door geglobaliseerd en superdivers is geëvolueerd?

Echt jezelf zijn Het is een feit waar we niet omheen kunnen: we leven in een samenleving waarin er niet één norm bestaat maar een hele wolk aan normen, en waarin een beroep op ‘de’ norm dan ook, vanuit een nuchter standpunt, erg surrealistisch klinkt. Maar toch geeft de hartenkreet van Rutte een tendens weer. We reageren op die snelle versnippering van normen met een verhoogde nadruk op uniformiteit. En we doen dat selectief. Hoe unieker en uitzonderlijker we zelf willen zijn - en dit komt neer op het doorbreken of plooien van bestaande vormen van ‘normaal’ - hoe meer we van

2 maart 2017

anderen verwachten dat ze normaal zijn en doen. Wat we bij onszelf als ‘uitzonderlijk’ bestempelen, als ‘echt mezelf zijn’, zien we bij anderen als afwijkend, storend of vreemd. Het codewoord dat we daarvoor gebruiken is ‘awkward’.

Die term ‘awkward’ is al jaren volmaakt ingeburgerd in de wereldwijde jongerencultuur. Er was zelfs een TV-serie met die naam, waarin een Amerikaans tienermeisje, zoals het heet, ‘op zoek is naar zichzelf ’ en dus voortdurend een beetje ‘awkward’ is tegenover anderen. ‘Awkwardness’ is dus een directe wegwijzer richting identiteit. Wanneer we iemand ‘awkward’ zien doen, dan gaan we ervan uit dat we iets wezenlijks van die persoon hebben opgevangen. Preciezer: wanneer we iets als ‘awkward’ opmerken, gaan we ervan uit dat we een afwijking hebben gemerkt. We hebben dan een verschil opgemerkt, dat we een lichte morele ‘dislike’ meegeven. ‘Awkward’ is geen neutraal begrip; het evalueert gedrag en identiteit, en in beginsel is ieder aspect van gedrag als zodanig kandidaat.

De term en z’n gebruik zijn dan ook buitengewoon interessant voor een taalantropoloog zoals ik.

Oranje huid Er is geen mens ter wereld waarop we het afgelopen jaar zo vaak dit begrip hebben losgelaten als op Donald Trump. Zowat alles aan zijn gedrag is ‘awkward’ in de ogen van velen. Zijn communicatiegedrag is al sinds het begin van de verkiezingscampagne een constant onderwerp van verbijsterde en verontwaardigde reacties en imitaties. Zijn manier van praten wordt door taalkundigen vergeleken met die van een 11-jarige, de schrijffouten in zijn tweets zijn wereldnieuws, en in cartoons en anti-Trump

9

demonstraties wordt zijn gezicht vaak vertrokken en schreeuwend afgebeeld. Er is geen eind aan de commentaren over zijn uiterlijk - zijn ‘oranje’ huidskleur en z’n merkwaardige kapsel - ook in doorgaans behoorlijk ernstige media. En er is uiteraard zijn houding tegenover en zijn omgang met vrouwen, die na de gelekte ‘pussy grabbing’ tape, om het voorzichtig uit te drukken, niet boven verdenking verheven zijn, en die aanleiding gaven tot enorme vrouwenmarsen voor en na zijn inauguratie in januari 2017.

Dat laatste straalt natuurlijk af op de nieuwe First Lady, Melania Trump. Het vermeende seksuele roofdiergedrag van haar man maakte haar tot een potentieel slachtoffer dat meteen de hashtag #FreeMelania mee kreeg. En vanaf dat moment werd elk publiek optreden van het echtpaar Trump onder de microscoop geëxamineerd. Haar nogal bedrukte gelaat tijdens de inauguratieceremonie haalde de krantenkoppen, en de ‘awkwardness’ waarmee Donald en Melania zich tevoren aanmeldden bij de Obama’s was ook stof voor ruim uitwaaierende bespiegelingen, speculaties en memes. Want de Trumps - zo suggereert men - zijn niet ‘normaal’ en hebben wellicht een kreupele relatie.

diverse manieren te verklaren. De Trumps ondergaan, zodra ze publiek zichtbaar worden, een ware ‘body scan’ waarin elke beweging, elke blik en ieder woord vol betekenissen gepropt worden. Die betekenissen zijn niet willekeurig maar geformatteerd: de Trumps zijn ‘awkward’, niet ‘normaal’ en dus niet oké.

Weegschaal ‘Normaal’ zijn en doen is dus, zo zien we hier, een heel krachtige frame, dat constant gevoed wordt door de massale aanvoer van beelden en indrukken. De publieke ruimte is over de afgelopen decennia geëxplodeerd, en over iemand als Trump krijgen we dan ook een dagelijks rantsoen van schijnbaar grenzeloos tonnage. Zij die voor hem hebben gestemd - dit is de paradox - zien nét die zaken die zijn tegenstanders als ‘awkward’ bestempelen als ‘uitzonderlijk’, als de zo gewilde bewijzen van verandering en vernieuwing in de politiek. Zij zien zijn gedrag als het nieuwe ‘normaal’, en ze zien de morele afkeuring van die gedragskenmerken door anderen als een vorm van vooringenomenheid.

De discussie tussen beide kampen zit afgeladen vol met morele oordelen en is dan ook zeer verbeten en verhit. En daarmee is één van de hoofdkenmerken van de hedendaagse politieke samenleving omschreven: het is een eindeloos rekbaar domein van gemoraliseerde gedragsdetails van mensen, die voortdurend worden gewogen op de weegschaal van ‘normaal’ tegen ‘abnormaal’. En die weegschaal - dat weten we al lang - laat weinig gradaties toe. Je bent normaal of je bent het niet. En in dat laatste geval rot je het best gewoon op.

De Trumps - zo suggereert men zijn niet ‘normaal’ en hebben wellicht een kreupele relatie

Wereldnieuws En hier zien we een eigenschap van wat we een ‘frame’ noemen. Zodra een bepaald patroon van tekens en interpretaties gevestigd is, kan elk nieuw teken moeiteloos binnen dezelfde interpretatiekaders worden gegooid - hoe onbenullig die tekens op zich ook zijn. Toen Donald en Melania Trump in Florida over de landingsbaan liepen en niet meteen leken te kunnen besluiten of ze elkaars hand moesten vast houden, werd dit minuscule detail wereldnieuws, ook al is het concrete gedragsdetail op zich banaal en op zeer

2 maart 2017

10

I-con

Wazda

OZC

Term: OZC Vindplaats: Universiteitsraad

naam Jack Liu opleiding Bedrijfseconomie leeftijd 21 jaar Beste alternatief voor Donald Trump?

Vrijwel iedereen met gezond verstand.

Grootste ergernis?

Ananas op pizza. Dat hoort niet.

Wat mis je op de campus?

Een vriend van mij studeert in Delft, daar live-streamen ze sommige colleges. Dat lijkt me wel wat.

Wie gaat de verkiezingen winnen?

Ik denk dat de VVD goede kans maakt. Ik zou me kapot schamen voor Nederland als Wilders de grootste wordt.

Welke Nederlander vind je het meest irritant?

Henk Krol. Die man verkoopt sprookjes om aan een kamerzetel te komen.

Een avond hard op stap, of thuis op de bank met een film?

In een discotheek zal je me niet snel vinden, maar thuis op de bank is te saai. Ik heb liever een kroeg waar je ook nog een goed gesprek kan voeren.

Waar klagen Nederlanders te veel over?

De NS. Ik ben ook niet altijd een fan, maar vergeleken met andere landen is treinen in Nederland echt een verademing.

Wat is je favoriete plek in Tilburg?

Ik ben afgelopen zomer op Festival Mundial geweest in de Spoorzone, dat had wel wat.

Managementtaal, turbo-Tilburgs of professorengepruttel. In de rubriek Wàzdà? duidt ex-campusdichter Nathan de Groot maandelijks een bijzondere term die gebruikt wordt op de universiteit. a) Olympische Zitkorfbal Club b) Officiële Zwartwitfilmliefhebbers Cinemavereniging c) Iets met AZC d) Onderwijs & Zelfstudie Centrum Tilburg krijgt met OZC een ambitieuze studentenzitkorfbalvereniging. Dat zou althans niet misstaan in de plaatselijke krant. De Olympische Zitkorfbal Club laat ook gelijk zien dat het niet voor spek en bonen wil meedoen. Nee, optimisme kun je de oprichters niet verwijten. Zelfs het reguliere korfbal is ondanks een jarenlange Nederlandse lobby nog geen Olympische discipline.

Is een OZC anders een obscuur gezelschap dat elke dinsdag films kijkt in het donker? De Officiële Zwartwitfilmliefhebbers Cinemavereniging mag dan formeel klinken, het komt waarschijnlijk neer op drie oud-studenten met een gedeelde hobby.

Het zou ook een stunt kunnen zijn van scholierenorganisatie LAKS: een parodie op de asielzoekerscentra (AZC) maar dan voor studenten die tevergeefs op zoek zijn naar passend onderwijs. Een aardig idee voor een statement dat studeren minder toegankelijk wordt, alleen is dit een wrange vergelijking die de plank mis zou slaan. Al schrikken ze bij LAKS niet terug van een spraakmakende campagne.

Toch is D het correcte antwoord. OZC is het Onderwijs & Zelfstudie Centrum van Tilburg University. Nooit van gehoord? Kan kloppen. Het nieuwe concept wordt nog gebouwd op de campus. Saillant detail is dat dit een Nederlandse naam betreft in een Engelstalige omgeving vol verschillende buildings. Het Education & Self-study Center zou met de afkorting ESC zeker niet misstaan op de campus.

Ook een nieuw woord of rare term gespot? Stuur hem naar univers@uvt.nl

2 maart 2017

11

leestijd

6

minuten

Dansend over de campus Tekst tom grosfeld fotografie dolph cantrijn

Student Chilton Galimo huurde op zijn 16e samen met vrienden een zaaltje om te dansen. Zeven jaar later is hij drievoudig wereldkampioen en tweevoudig Europees kampioen. In de tussentijd studeert hij Communicatie-en informatiewetenschappen en probeert hij vooral te genieten. “Mijn levensinstelling is op dit moment gewoon chillen.”

V

ia een jongerenwerkcentrum kwam Chilton voor het eerst in aanraking met dansen. Er werd een open avond georganiseerd voor jongeren tussen de 14 en 18 jaar oud, om ze uit de buurt van jongens van 18+ te houden. Chilton en zijn vrienden hadden niet zoveel te doen. Het was winter dus te koud om buiten te voetballen. “Dan maar naar de open avond,” dachten de jongens. Hun oog viel meteen op een ruimte met spiegels en een draaitafel. Ze begonnen te dansen en waren niet meer weg te slaan uit de zaal. Iedere donderdagavond tussen 19.00 en 22.00 uur waren ze aan het oefenen. Ze misten nooit een

sessie. “We waren gedisciplineerd en deden het deels uit loyaliteit voor de beheerder van het jongerenwerkcentrum. Hij bood ons deze kans, daar mochten we geen misbruik van maken,” vond Chilton.

Je bent laat begonnen met dansen. Ook heb je nooit een dansopleiding gevolgd. Hoe heb jij je plek binnen de dansscène gevonden?

“Toen ik begon met dansen zat ik in 4-vwo. Veel mensen vroegen me: ‘Waarom ga je geen dansopleiding doen?’ Maar ik wilde het vwo afmaken en dan naar de universiteit. Ik heb op het laatste moment erg getwijfeld, 2 maart 2017

12

‘Het gaat me vooral om de lol man. Plezier hebben, lekker normaal blijven doen’.

2 maart 2017

13

>> maar vond het toch raar om na mijn vwo een mbo-opleiding te volgen. Mocht ik geblesseerd raken, dan was alles voorbij. Mijn doel was gewoon om iedereen te bewijzen dat je ook zonder dansopleiding leuke dingen kunt doen met dans. In de tussentijd zou ik me focussen op de universiteit. Een dansopleiding is handig voor connecties, maar je kan zelf ook initiatief nemen. Ik liet vaak mijn gezicht zien en ging netwerken. Dan kom je er ook wel.”

Wat voor soort dans doe je?

“Ik probeer eigenlijk alles te doen wat mogelijk is. Maar mijn focus is Urban. Dus Hiphop, Locking en Popping.”

Kun je ons eens een kijkje in je prijzenkast geven?

“Zeker. Om te beginnen zijn er twee verschillende disciplines. Je hebt battles, waar je alles on the spot bedenkt. En choreografie, dat is met het hele team en die dans is altijd voorbereid. Met het team, D-crew, hebben we drie Nederlandse titels, maar die wegen niet zo zwaar. Ook zijn we Europees- en wereldkampioen. Met de solo battles ben ik in 2014 wereldkampioen geworden, in 2015 Europees kampioen en in 2016 weer wereldkampioen.”

Je vertelt dit alsof het niets voorstelt.

“Haha, ik praat er heel nuchter over. Niet om arrogant te doen, maar ik wil mezelf niet groter voordoen dan ik ben. Mensen zeggen: ‘Gast, je hebt een fucking WK gewonnen.’ Dan dringt het wel tot me door hoe sick dat is. Maar het gaat me vooral om de lol man. Plezier hebben, lekker normaal blijven doen. Dan ga je ook minder verwachtingen scheppen en minder eisen van jezelf. Ik heb een periode gehad dat ik het echt kwijt was. Toen dacht ik: ‘Waarom dans ik?’ Had alleen maar doelen en eisen, wilde veel te veel.

Dat belemmerde mijn vooruitgang. Ik ben toen teruggegaan naar de basis. Ik doe het omdat ik het leuk vind. Dat probeer ik vast te houden.

Als ik nu verlies, maakt dat me niets uit. Als ik het leuk heb gehad, ben ik tevreden. Ik vind het een hele eer hoor, al die titels en wedstrijden.

Maar ik probeer zo normaal mogelijk te blijven.

Toegankelijk voor iedereen, met iedereen een babbeltje maken.”

Hoe was het dan om voor het eerst wereldkampioen te worden? Kon je dat ook zo gemakkelijk relativeren?

“Dat was heel bijzonder. Er deden 40 dansers mee. Na de voorrondes waren er 16 over. Dan weet je dat iedere battle enorm zwaar wordt.

Je danst tegen topdansers. Het is lastig omdat

je niet weet wat voor muziek er gaat komen.

Het kan snel of langzaam zijn. En je weet niet wat de jury verwacht. Je denkt constant: ‘Welke moves heb ik nog niet gedaan?’ Dan heb je zin in een langzaam nummer, komt er ineens een razendsnel nummer. Dan moet je meteen aanpassen, de knop omzetten. Het was mijn eerste grote toernooi, dus ik had geen verwachtingen.

Maar als je uiteindelijk in de finale staat, wil je natuurlijk winnen. Toen de jury mij als winnaar aanwees, was het enige wat ik deed gewoon naar de grond zakken. Je traint met zoveel andere mensen, maar op dat moment sta je er helemaal alleen voor. Op het moment van gebeuren doe je het zelf. Dat gevoel, dat moment, dat was zo onwerkelijk. Later in de bus naar huis heb ik alleen voor me uitgestaard, met niemand gepraat.

‘What the fuck just happened’, denk je dan.”

‘Mensen zeggen: gast je hebt een fucking WK gewonnen’ Hoe was het om weer terug te komen in Nederland? Werd er anders naar je gekeken?

‘Je hebt ineens credits achter je naam staan. Daar vallen mensen voor. Hoe meer titels, hoe beter je bent in hun ogen. Dus gaan ze je ineens meer boeken. Die titels zijn echt een soort LinkedIn voor dansers. Hoe meer titels, hoe meer derde partijen die kunnen bevestigen dat je goed bent, hoe beter.”

Is het mogelijk om je brood te verdienen binnen de danswereld?

“Dat is mogelijk. Een handjevol dansers komt rond met prijzengeld. Veel dansers komen rond door workshops en les te geven, op te treden of bijvoorbeeld een flashmob te organiseren.

Je kunt het dansen ook prima combineren met modellenwerk. Maar er zijn veel meer mogelijkheden. Voor mij is dans mijn passie. Vanuit daar kijk ik naar andere opties. Samen met mijn dansteam zijn we nu bijvoorbeeld bezig met een theatervoorstelling hier in Tilburg. Daar zit uiteindelijk meer geld in dan in het battle dancen.

Bij ons theater is dans de basis. Af en toe komt er tekst tussendoor. We huren nu een theaterzaal

voor 150 mensen. Het geld dat we verdienen, investeren we in onszelf: in materiaal of een reis naar het buitenland. Zo onderhouden we onszelf. Verder organiseren we een dinershow.

Een simpel concept: we hebben 50 stoelen, regelen een cateringbedrijf en geven een dansshow.

Verder geven we af en toe een workshop. We kunnen gratis een zaaltje huren en hebben dus geen kosten. Op die manier kunnen we aardig wat organiseren.”

Veel sporters plannen hun carrière. In hoeverre heb jij je danscarrière uitgestippeld?

“Er zijn veel dansers die zo werken. Die willen eerst battles winnen, dan naam maken zodat ze gevraagd worden voor workshops, vervolgens plaatsen ze video’s en komt er interesse uit het buitenland, waar ze dan gaan touren. Uiteindelijk willen ze in LA terechtkomen en daar iets voor zichzelf beginnen. Ik heb dat een aantal jaar geleden ook gedaan. Tot en met de LA fase dan. Mijn droom was om daar een keer dansles te volgen. Dat is gelukt en nu dus afgestreept.

Op dit moment heb ik dan ook geen doelen meer voor mezelf. Ik wil alleen maar beter worden in wat ik doe.”

Hoe combineer je je dans met een universitaire opleiding?

“Ik heb veel aan mijn opleiding, Communicatieen Informatiewetenschappen, gehad. Ik merk dat ik theorieën heb geleerd die ik kan toepassen om bepaalde situaties zo gunstig mogelijk te maken voor iedereen. Neem bijvoorbeeld nonverbale communicatie. Zonder mijn opleiding zou ik hier niet op letten, maar nu leid ik hier veel informatie uit af, enkel door het te herkennen. Ik heb wel zware periodes gehad met mijn studie. Ik was druk met dansen en zag de opleiding echt als last. Nadat ik vier maanden had rondgereisd door Canada, ben ik echt helemaal veranderd. Ik kan niet meer lang in de collegebanken zitten. Stilzitten en luisteren lukt me niet meer. Ik wil iets doen, iets maken, iets ondernemen, een meeting hebben. Het idee hebben dat ik aan mijn leven werk. Mijn levensinstelling is op dit moment gewoon chillen. Genieten van het leven, zoveel mogelijk proberen te doen.

Ik wil zoveel mogelijk dingen doen die ik leuk vind en niet over 10 jaar terugdenken en balen dat ik te weinig gedaan heb. Je kan net zo goed gaan genieten van het leven. Als je niet tevreden bent met je leven, ben je daar zelf de oorzaak van. Zie niet alles als taak, ga dingen gewoon leuk vinden. Geniet ervan. Daar ben ik veel mee bezig.”

2 maart 2017

14

foto jack tummers

Beeldend

2 maart 2017

15

Carnabal Leuk hoor, zo'n carnavals volleybaltoernooi. Maar er is wel een klein probleempje met die hoog- en laagvliegende ballen overal.

Waar kun je je pilsje even veilig neerzetten? Met zoveel ervaren volleyers en volslagen nieuwelingen die het voor de gezelligheid tegen elkaar opnemen, in meer of mindere staat van nucherheid, moet het antwoord wel luiden: nergens. Maar als het echt moet, is achter de netpaal een goede optie. Heb je tenminste aan een kant nog bescherming. Het toernooi was zo te zien druk en gezellig, met deelnemers in diverse vormen van verkleedheid.

En zoveel heb je ook niet nodig. Met wat schmink en clubstickers op strategische plaatsen ben je zelfs als je die warme pruik even afzet al snel ĂŠĂŠn met de meute.

2 maart 2017

16

de vijf VAN EIJFF

Het wordt lastig regeren na de verkiezingen Sylvester Eijffinger is vooral topeconoom, maar het is geen geheim dat hij de politiek op de voet volgt als adviseur voor het CDA. Het politieke landschap lijkt volledig versplinterd te raken bij de aanstaande verkiezingen in maart, daarom de vraag: hoe valt dit te managen?

1. Professor Eijffinger, het gaat zo te zien moeilijk worden om een regering te vormen, wat denkt u?

“Het lijkt zelfs al moeilijk een fatsoenlijk verkiezingsdebat te organiseren. De ene partij komt niet opdagen wanneer de ander niet komt en vice versa. Maar ja, ze kunnen ook niet allemaal komen: dat wordt een kakafonie! In de wetenschap is dat wel anders hoor.

Ik snap heel goed wanneer ze mij een keertje overslaan omdat ze eens iemand anders willen horen. Ik heb dat ook aangegeven bij de organisatie van het debat ‘Na de troonrede’.

Het grappige is alleen dat ze je dan toch graag erbij willen hebben. Maar inderdaad, lastig wordt het zeker, met een PVV waar niet mee samen te werken valt. Met een kleine PvdA wordt het al snel een ingewikkelde regenboogcoalitie.”

‘Over vijf jaar worden hoger opgeleiden vervangen door robots’

2. Wat vindt u van het niveau van de campagne?

“Neem Henk Krol van 50PLUS. Die

2 maart 2017

citeert mij selectief door te zeggen dat de verhoging van de pensioenleeftijd niet de twaalf miljard oplevert die is beloofd, maar veel minder. Dat klopt op zich, maar ik heb daarmee niet gezegd dat de pensioenleeftijd terug naar 65 kan. Dat is onmogelijk. Wel vind ik dat we niet naïef moeten zijn en dat er een oplossing moet komen voor mensen die het niet volhouden tot 67. Nog zoiets: het IMF heeft gezegd dat we zo’n acht miljard moeten afschrijven van de lening aan Griekenland.

Daar zullen we Mark Rutte niet over horen tijdens de campagne.

Hij heeft een serieus geloofwaardigheidsprobleem.”

3. Hoe ziet volgens u de best mogelijke uitkomst van de verkiezingen eruit?

“Ik ben lid van de jaarlijkse ING CEO Summit en daarom kon ik onlangs naar Martin Ford luisteren, specialist op het gebied van artificial intelligence en robotica. Die liet een paar schokkende statistieken zien. Over vijf tot tien jaar, en eerder vijf dan tien, wordt niet alleen laaggeschoold werk maar ook werk voor hoger opgeleiden geautomatiseerd.

Mensen in de financiële of de juridische sector worden evengoed vervangen door computerprogramma’s. Willen we ervoor zorgen dat mensen aan het werk blijven, dan moet er nu worden nagedacht over onderwijs. Ik hoop dus op partijen als CDA, D66, Christenunie en GroenLinks.

Behalve een energietransitie moeten we ook naar een kennistransitie toewerken.”

4. Vindt u niet dat CDA een beetje voor de populistische weg kiest door zich tegen beter weten in te verzetten tegen de legalisering van softdrugs?

“Dat standpunt hebben de christelijke partijen altijd ingenomen en daar ben ik het wel mee eens.”

5. Ik ben er zeker van dat u weer op menig lijstje staat.

Wordt u minister als ze u vragen?

“Alleen als mijn ijdelheid het wint van mijn verstand en dat gaat niet gebeuren. Het is geen leven: het breekt je lichamelijk en geestelijk af en daar komt nog eens bij dat iedereen op je mag plassen en poepen. Dus: nee dank u.”

17

Wè nou? tilburgse reacties op Het nieuws

Wat heb je nu geleerd? college Social Implications of Globalization locatie AZ019

Tijdens de verkiezingscampagne gaan sommige partijen het debat uit de weg. Moeten we lijsttrekkers verplichten om met elkaar in het openbaar te discussiëren?

“Verplicht stellen van debatteren gaat wel ver, maar politici zouden het in beginsel niet moeten ontwijken.

In een verkiezingsprogramma kan een partij precies aangeven wat ze willen, door de confrontatie aan te gaan in een debat kan men laten zien dat er over alle plannen inderdaad goed is nagedacht. Politici zouden een debat moeten aangrijpen om kritiek op hun plannen te weerleggen. Het ontwijken van de confrontatie komt op mij over als een zwaktebod.”

Ilse Vernooij, 23 jaar, Communicatie- en Informatiewetenschappen

“Verplicht debatteren vind ik een onzinnige gedachte.

Politici moeten zelf kiezen waar en hoe ze zich willen presenteren. De kiezer moet zelf de afweging maken hoe hij met de keuze van deze politicus omgaat.”

David Konings, 19, Bedrijfseconomie

“Van mij mag debatteren best verplicht gesteld worden. En indien dat kan, zouden politici verplicht interviews moeten geven. In welke vorm het gebeurt maakt me niet echt uit, maar politici moeten op een bepaalde manier verantwoording afleggen. Het feit dat Geert Wilders geen van beide doet, vind ik een gevaarlijke ontwikkeling. Hij roept heel hard, maar uitleggen doet hij niet.”

Wout de Jongh, 22 jaar, Psychologie

“Ik ben voor, maar er moet wel gezorgd worden dat het dan eerlijk gebeurt. Een debatleider moet zorgen dat de schreeuwers niet de overhand krijgen.”

Kirsten Janssens, 22 jaar, Bestuurskunde

Docent?

Prof. Dr. Kutlay Yagmur

Kon je wakker blijven?

Absoluut. De docent maakt er een interactief college van. Door de studenten constant te betrekken in het college is inkakken bij de heer Yagmur geen optie. Daarnaast is het gemakkelijk wakker blijven met de veelvoud aan praktische voorbeelden.

Hoe zaten de studenten erbij?

Het is een gevarieerde club. Veel verschillende culturen en achtergronden zijn vertegenwoordigd in de collegezaal. Naast mij hoor ik wat chinees gemurmel, achter mij Engels met een zweverig Frans accent. Ook het niveau van alertheid varieert. Sommige studenten zijn klaarwakker en doen actief mee, anderen hebben duidelijk moeite met wakker blijven. Met een starttijd van 10.45 uur vind ik het persoonlijk goed te doen.

Had de docent er zin in?

Jazeker. Professor Yagmur weet bevlogen te vertellen over de stof. Hij gebruikt veel voorbeelden om interculturele verschillen aan te stippen en tegenstellingen bloot te leggen. Hij weet hiervoor handig gebruik te maken van de multiculturele verzameling studenten en vult dit aan met voorbeelden uit zijn eigen Turkse achtergrond. Mooie verhalen van een fascinerende vent.

Wat heb je nu geleerd?

Het college gaat over verbale en non-verbale communicatie in verschillende culturen. De welbekende dimensies van Hofstede worden aangehaald om uit te leggen dat beide vormen van communicatie overal anders worden geïnterpreteerd. Praktische les: let goed op hoe je je peace-teken maakt als je in Engeland rondloopt.

2 maart 2017

18

leestijd

6

minuten

tekst Ron vaessen fotografie dolph cantrijn

Op de schouders van wetenschappelijke reuzen Student-assistenten doen onderzoek, geven college of werken anderszins samen met hoogleraren. Het lijkt de ideale baan voor tijdens je studie. Wat vinden studenten en hoogleraren daar zelf van?

S

Juliette Schaafsma en Yro Papoutsi tudenten komen in de vele gebouwen op de campus doorgaans niet verder dan de collegezalen, eet- en studieruimtes.

Alleen voor inzages en het inleveren van papers betreden ze de hogere verdiepingen, waar wetenschappers kantoor houden. Anders is dat voor een select clubje: de studentassistenten.

Terwijl een reguliere student een studie kan afronden zonder ooit met een docent te praten, zitten student-assistenten met hoogleraren om de tafel en helpen ze bij onderzoek en onderwijs. Univers sprak met twee koppels over deze bijzondere werkrelatie: hoogleraar Jaap Denissen en student Nico van Tunen en hoogleraar Juliette Schaafsma en studente Yro Papoutsi.

Waarom ben je student-assistent geworden?

Yro: Het thema van Juliettes project interesseert me enorm. En in Griekenland werkte ik als advocaat – ik wilde mijn tijd hier niet verdoen.

Wat heb je er als student aan?

Yro: Véél. Mijn schrijfvaardigheid in het Engels wordt beter, omdat ik nu veel wetenschappelijke artikelen lees. Het helpt me ook in mijn studie.

Juliette: Het is een aanbeveling als je wilt promoveren en zelfs als je niet de wetenschap in wilt, staat het goed op je cv. Het is relevant, je laat zien dat je gemotiveerd bent.

Yro: En ik leer zoveel! Als advocaat vertegenwoordigde ik steeds één cliënt, dan is je perspectief beperkt. De wetenschap is breed. Het voelt alsof ik de wereld aan het ontdekken ben.

2 maart 2017

Kan je als hoogleraar nog zonder?

Juliette: Niet voor projecten van grote omvang. Voor dit project hebben we veel achtergrondinformatie nodig, uit vijftien landen. Later moeten we bijvoorbeeld ook bijeenkomsten organiseren en reizen. Dat is allemaal heel arbeidsintensief. Het is fijn om iemand te hebben die je daar mee helpt. Natuurlijk moet je het soms ook zelf doen, zodat je de data begrijpt en ziet wat er gebeurt.

Hoe werken jullie samen?

Juliette: Yro is heel onafhankelijk, ze vogelt dingen zelf uit. Na een tijdje komt ze langs en vertelt waar ze niet uitkomt. Dan praten we erover en gaat ze door.

Yro: Haha. Ja, dat klopt.

Juliette: Het gaat vrij natuurlijk. Het werken met grote datasets was bijvoorbeeld nieuw, dan vertel ik hoe ze kan werken met SPSS. Yro: Ik wist niet eens dat SPSS bestond.

Is het een droombaan?

Yro: Wetenschapper zou de ideale baan voor me kunnen zijn. Maar ik zie het student-assistentschap niet als baan. Het is academisch onderzoek waar ik acht uur per week bij help. Het is wel heel leuk, en dan wil je méér doen. Het doel van dit onderzoek is ook mijn doel.

Kijken andere studenten tegen je op?

Yro: Ik loop er niet mee te koop. Medestudenten zijn nieuwsgierig naar mijn werk en hoe het me is gelukt om bij een andere faculteit aangenomen te worden. Maar ze zijn ook zo’n zes jaar jonger en hebben andere

19

‘Ik wéét dat ik me moet focussen om wat van mijn carrière te maken’

aspiraties. Toen ik 23 was, lag mijn toekomst nog voor me. Nu ben ik 29 en ben ik in mijn toekomst.

Ik wéét dat ik me moet focussen om wat van mijn carrière te maken.

Juliette: Yro heeft geen leeg cv dat ze mÓet vullen.

Wil je de wetenschap in?

Yro: Mijn doel in het leven is nu inderdaad om te promoveren, maar dan wel binnen de rechten.

Is dit een manier om jonge wetenschappers te scouten?

Juliette: Het is een mooi extraatje als iemand echt is geïnteresseerd en misschien door wil in de wetenschap. Maar vooral zocht ik iemand met interesse en kunde waarop ik kan vertrouwen. Er staat veel op het spel, het is een project van twee miljoen euro.

Zou je niet veel méér studentassistenten willen?

Juliette: Als ze allemaal zo gemotiveerd zijn wel. Al is tien een beetje veel. Dan moet je ook tien projecten hebben. En het is inderdaad een kwestie van budget.

Yro: Haha, dan zou iedereen schreeuwen: Ik doe dat wel! Nee ik! >>

Yro Papoutsi (29) werkte na haar rechtenstudie in Griekenland vijf jaar als zelfstandig advocaat.

Nu doet ze in Tilburg de master International and European Law en werkt 8 uur per week als student-assistent. Juliette Schaafsma (42) is hoogleraar Conflict and Reconciliation. Uit ongeveer 15 reacties koos Schaafsma Yro. “Eerst was ik een beetje bezorgd. Vind ik wel een student met interesse voor het onderwerp? Maar toen kwamen al die brieven.”

2 maart 2017

20

‘Het is gewoon werk met soms ook frustraties, als instructies bijvoorbeeld onduidelijk zijn’

Jaap Denissen Waarom ben je student-assistent geworden?

Nico: In mijn tweede studiejaar had ik goede cijfers voor MTO en mocht ik er werkcolleges voor geven. Dat beviel héél goed. Ik vind het leuk om buiten het zijn van gewoon student met professoren samen te werken. Erachter te komen dat het ook gewoon mensen zijn, waarmee je kan lachen.

Wat heb je er als student aan?

Nico: Ik kan zien hoe Jaap zijn werk doet. Dat is uniek.

Jaap: Als student-assistent leer je de basis van de wetenschap. Het biedt de perfecte opstap naar promoveren. Eerst leer je het vak beheersen, dan kun je ideeën ontwikkelen, weer een stapje verder ben je onafhankelijk wetenschapper en kun je misschien je eigen onderzoeksprojecten opzetten.

Kan je als hoogleraar nog zonder?

Jaap: Dit project zou ik zonder Nico niet kunnen doen.

Nico: Zou je het dan hebben afgeslagen?

Jaap: Ik denk het wel. Zonder gedegen factoranalyse ben ik nergens, maar ik heb er ook steeds minder tijd voor. Ik heb daar mensen voor nodig, die ik kan vertrouwen.

Nico: We zijn werkpaarden.

Jaap: De paardenkracht onder de motor.

Nico: Dat is omdat we nog jong zijn in het vakgebied, er is veel energie.

Dat brengen wij erin.

Hoe werken jullie samen?

Nico: De basis is een afspraak, vervolgens houden we contact per e-mail.

Ik werk dan in de universiteitsbibliotheek, in een speciale kamer voor research master studenten of thuis.

Jaap: Het gaat heel zakelijk. Als we complexe dingen willen bespreken, spreken we af.

Nico: Wij vertellen Jaap wat er allemaal ligt, hij maakt de keuzes.

Nico van Tunen (28) doet de research master Individual Differences and Assessment. Wekelijks werkt hij 6 tot 8 uur als student-assistent.

Uit zes reacties werd hij het. Jaap Denissen (39) is hoogleraar Ontwikkelingspsychologie en voorzitter van het departement Psychologie. Zelf solliciteerde hij tijdens zijn studie in Nijmegen naar het student-assistentschap, maar werd het niet. “Een beetje flauw vond ik dat toen. Ze vonden me competent, maar te rebels. Nu ik aan de andere kant van de tafel zit, heb ik er wel wat meer begrip voor.”

2 maart 2017

21

column Henk Strikkers columnist

en Nico van Tunen Jaap: Het is veel gelijkwaardiger dan hoe je normaal met een student omgaat, die gewoon vakken wil halen of zijn scriptie. Natuurlijk moet je de studenten eerst een beetje opleiden, ze moeten het ambacht leren van iemand die het al kan. Een promovendus weet al meer van de ins en outs, maar die heeft ook een ander belang. Een student is meer een verlengstuk van jezelf, en dat bedoel ik positief.

Is het een droombaan?

Nico: Nee. Het is gewoon werk met soms ook frustraties, als instructies bijvoorbeeld onduidelijk zijn. Maar als ik Jaap zie, heb ik wel het gevoel dat hij het heel goed voor elkaar heeft. Als ik zie hoe geïnspireerd hij over zijn vak praat...

Kijken andere studenten tegen je op?

Nico: Ha! Die illusie hoef je niet te hebben. Ik ben een tijdje skileraar geweest. Dan heb je zeker iedere dag een vakantieganger in je bed, zeggen mensen dan. Maar dat is ook niet zo.

Jaap: Ik denk niet dat studenten tegen student-assistenten opkijken of jaloers zijn. Dat research-master studenten zoals Nico een streepje voor hebben, dat begrijpen ze wel.

Nico: Weet je, die andere studenten zitten niet uit hun neus te grutten.

Sommigen hebben hele interessante bijbaantjes of denken: al die docenten, daar hoef ik niks mee te maken te hebben en de wetenschappelijke wereld ook niet.

Jaap: Dit is een hele leuke manier om de wetenschap te leren kennen.

Maar verschillende typen mensen hebben verschillende interesses.

Wil je de wetenschap in?

Nico: Als er een goede kans ligt, absoluut. Maar ik ga niet vier jaar iets doen dat niet bij me past.

Is dit een manier om jonge wetenschappers te scouten?

Jaap: Als mijn beroep geen aantrekkingskracht meer uitoefent op jonge mensen, doet de laatste het licht uit. Wetenschap is een ecosysteem dat je van onderop in stand moet houden. Ik wil met name jonge mensen een positief gevoel geven over wetenschap. Maar ik probeer ze niet te claimen tot hun promotie aan toe.

Zou je niet veel méér student-assistenten willen?

Jaap: Wel tien. Maar het is een kwestie van financiering. Op onze afdeling heeft niemand een eigen student-assistent, we doen het alleen voor externe projecten.

Links Nadat hij eerder stelde dat de academie te links was, eist VVD-Kamerlid Pieter Duisenberg nu een onderzoek naar ‘zelfcensuur’ in de wetenschap.

Met andere woorden: linkse wetenschappers maken hun collega’s monddood. Vreemd genoeg lijkt hij niet te beseffen dat hij precies doet waar hij die ‘linkse wetenschappers’ van beschuldigt: academici monddood maken.

Bewijs voor de bewering dat wetenschappers elkaar het zwijgen opleggen heeft Duisenberg niet. In een opiniestuk wijst hij naar de felle reacties op een eerste aankondiging van de motie. “Als het probleem er daadwerkelijk niet is, kun je je een ontspannener reactie op mijn bescheiden oproep veroorloven, zou je zeggen,” schrijft hij. Dat is als iemand in zijn been schieten en hem vervolgens verwijten dat hij boos op je wordt.

Als ‘onderbouwing’ komt hij met een wetenschapper wiens onderzoek naar de kosten van immigratie geen onderzoekssubsidie kreeg. Dat is niet verrassend: de honoreringspercentages bij het NWO liggen rond de 15 procent. Ook het feit dat PVV-Kamerlid Martin Bosma nergens kon promoveren wijst volgens Duisenberg op linkse wetenschappers die rechtse collega’s monddood willen maken. Bosma promoveerde uiteindelijk nota bene op de linksbuiten van de Nederlandse universiteiten, de UvA, bij hoogleraar Meindert Fennema, die lid is van GroenLinks.

Ernstiger dan het gebrek aan bewijs van Duisenberg, is dat hij met zijn motie de politieke overtuiging van wetenschappers koppelt aan hun werk.

Dat mag niet. Als een wetenschapper aan zijn werk begint, moet hij zich weliswaar bewust zijn van zijn persoonlijke achtergrond, maar naar eer en geweten het onderzoek uitvoeren. Als een onderzoeker dat niet doet, dan wordt die teruggefloten door collega’s die zijn/haar werk peer reviewen. Dat maakt iemand weliswaar een slechte wetenschapper, maar dat heeft niets met politieke voorkeur te maken.

2 maart 2017

22

Over de schutting wat gebeurt er ondertussen op de andere universiteiten?

Masterscriptie

#Eerder burn-out bij master paard De hele dag in de weer met beestjes, het is de droom voor sommigen. Maar als je dan eenmaal voor dierenarts studeert, blijkt de werkelijkheid toch zwaar. Bijna een kwart van de masterstudenten Diergeneeskunde aan de Universiteit Utrecht loopt een verhoogd risico op het krijgen van een burn-out, meldt DUB. Dat blijkt uit een onderzoek naar studentenwelzijn van de faculteit. Studiedruk en emotionele belasting van de opleiding worden aangewezen als oorzaken. Studenten van de master Paard vinden het vooral moeilijk om studie en privéleven te combineren.

#mannenzweet en Napoleon Hoe ruikt de slag bij Waterloo? Naar paarden, mannenzweet en een vleugje Napoleon. Voor VU-promovenda Caro Verbeek is het als parfum ontwikkeld en in een flesje gedaan, zo is te lezen in Ad Valvas. Verbeek doet onderzoek naar historische geuren. “Als ik een oude geur kan ruiken, heb ik het gevoel dat ik een vinger op het verleden kan leggen.”

Het publiek kan dat nu ook proberen, op het VU-terrein heeft ze een expositie ingericht. Met onder meer de geur van Waterloo, de maan en een polderlandschap.

#All I want for Christmas: een piano De medewerkers van de economische faculteit van de Rijksuniversiteit Groningen moesten het zonder kerstgeschenken stellen, schrijft universiteitsblad UK. Maar ze zitten daardoor niet noodzakelijkerwijs met lege handen. De faculteit trakteerde zichzelf in plaats daarvan op een op maat gemaakte piano. Dat is altijd nog goedkoper dan 650 aparte medewerkerscadeautjes. De hoop is wel dat aspirant spelers zoveel mogelijk een koptelefoon meenemen en de silent play-functie gebruiken.

#Virologen als superhelden Een stripverhaal over virussen en het belang van vaccins is het eerste boek van de Belgische tekenares Susan Nasif. Die onderwerpkeuze is niet geheel toevallig, aldus de Campuskrant van de KU Leuven. Voordat ze zich volledig op het striptekenen wierp, promoveerde Nasif in de Virologie. De comic gaat over kwaadaardige virussen die vaccins willen vernietigen en drie virologen als superhelden die dat moeten voorkomen. Het trio lijkt verdacht veel op Nasifs promotoren en weer is dat niet toevallig: “Ook in het echte leven beschouw ik virologen als helden”.

Houdbaarheidsdatums tegen voedselverspilling Wereldwijd wordt ongeveer een derde van al het voedsel verspild, jaarlijks ruim 1.3 miljard ton.

Mike Broeren (Marketing Management) onderzocht of betere labels voor houdbaarheidsdatums de voedselverspilling terugdringen.

Vooral in het rijke westen gooien we onnodig veel voedsel weg, met name omdat we de houdbaarheidsdatum verkeerd begrijpen. Er zijn twee soorten: tenminste houdbaar tot (THT) en te gebruiken tot (TGT). Slechts 50 á 60 procent van de mensen weet het verschil.

Voor de TGT-datum geldt dat je het product niet ná de datum moet gebruiken, omdat het dan onveilig wordt. Maar de THT-datum is meestal bedoeld om kwaliteit te garanderen. Na die datum kunnen bijvoorbeeld koekjes taai worden of anders ruiken. Die gooien we weg, terwijl ze vaak nog eetbaar zijn.

Waarom begrijpen we de labels verkeerd? Broeren veronderstelt twee problemen. Eerste probleem: onze focus op voedselveiligheid in plaats van kwaliteit.

Daardoor zien we niet dat producten ook na de datum nog gebruikt kunnen worden. Tweede probleem: het niet beschrijven van een stapsgewijze vermindering van kwaliteit maar het hanteren van één harde houdbaarheidsdatum.

Beide problemen ondervangt Broeren met alternatieve labels, die dat allemaal wél laten zien. Is het verschil dan wel duidelijk? Helaas niet, blijkt uit zijn onderzoek. Hij vond slechts een minimaal effect.

Mogelijk omdat mensen niet kijken naar wat er bij de datum staat, maar alleen naar de datum zelf.

In het tweede experiment, in het lab, testte Broeren een bewustwordingscampagne met alternatieve labels.

Bijvoorbeeld een label dat vermeldt wat de optimale datum is een product te nuttigen. Zien mensen het verschil dan wel?

Iedere campagne is beter dan géén campagne, zegt Broeren daarover. Maar een campagne is vooral zinnig met het al bekende THT-label. Door de campagne gaan mensen namelijk zoeken naar de datum. Vinden ze iets dat ze niet verwachten, dan kan dit wantrouwen opwekken. Als er ooit nieuwe labels worden gebruikt, moeten die dus uitvoerig worden geïntroduceerd.

Cijfer 8

2 maart 2017

23

reading time

5

minutes

text Leanne soff illustration bas van der schot

Populism to the people

Populism is on the rise. Dutch populist party PVV might become the biggest after the coming elections. Something to be scared of, or is populism a healthy reaction to actual problems? Univers talks with political expert Julien van Ostaaijen.

M

arch 15th is an important day in the Netherlands.

Not because it’s Eva Longoria’s birthday, or the day that Julius Caesar was brutally murdered, but because it is the day of the Dutch elections. Elections that might well, for the first time, bring large victories to Dutch populist party PVV (Party of Freedom). But what has caused this rise in popularity? And is populism as negative as some make it out to be? Dr. Julien van Ostaaijen, researcher for the Tilburg School of Politics and Public Administration, shares his views on the pros and cons of populism.

What is populism?

There seems to be a general agreement that populism is rising in popularity, but when asked to define it, answers seem less unified. “Populism can be tricky to define, because it is subject to so many different interpretations. However, slowly but surely, researchers seem to come to an agreement about a broad definition. Populism could be defined as a style of politics in which the homogenous concept of ‘the people’ is central. Its interests then have to be defended against practices of the reigning political or economic elite, as well as external threats, like immigrants.” >>

2 maart 2017

24

Dutch Elections In the Dutch political playfield, the one party that seems to be particularly fond of criticizing the ‘political elite’ and immigrant policies, is the Party of Freedom (PVV), with the infamous Geert Wilders as its front man. With its strong views on immigration and national security, PVV is now promising to become the biggest party in the upcoming elections, according to the polls. However, there is no need to fear that the Netherlands will also adopt Trumpian politics. The Dutch political system is one of multiple parties -the house of representatives currently exists of eleven different parties- making it virtually impossible for one party to make drastic changes to the nation’s policies.

considering voting for the second largest party, VVD, rather than the party that best fits their personal beliefs. The VVD is now the runnerup in the polls and has, conveniently, also promised that they will refuse to cooperate with the PVV. A considerable amount of voters might therefore vote for VVD, simply to prevent the PVV from getting any place at all in the House of Representatives. Some suggest that such strategic votes might be a threat to democracy, but Van Ostaaijen does not agree with this view.

“As a voter, it is your right to vote according to your own needs. If it is in your personal interest that PVV does not gain the majority of the votes, then that provides a solid reason to vote for its direct competition. Personally, I would be more concerned if people didn’t consider what party best represents their interests at all. At least strategic voters have thought their vote through.”

‘Be as antiestablishment as you want to be, but don't turn against the system’

Strategic votes Nonetheless, many voters are so adamant about preventing that the PVV gets any power at all, that they are

2 maart 2017

Promises However, Van Ostaaijen is not entirely convinced that VVD

25

low. The fact that new, populist parties are critical towards the more established parties and their way of governing, might play into that distrust.”

Though criticizing might just be a strategy, it can actually be a very useful tool for democracy. “The fact that newer, more populist parties like PVV gain a lot of popularity does imply that there are issues that worry voters, which are not being addressed by existing parties. A good democracy needs new parties every once in a while to provide new insights. After all, established parties have functioned in the same system for a while and they have cooperated for quite some time. New parties are more likely to question issues that older parties won’t notice.”

Slow process Whether criticism actually brings about any change is hard to say. “I personally haven’t seen any parties bring about any change when it comes to the actual execution of politics. There have definitely been changes when it comes to policies, but not to the way the political system functions.

Many new parties quickly discover that it is much easier to criticize than it is to find solutions. They find out that making policies and governing is actually much harder and slower and that it’s not so easy to make changes.” This might well be another reason why existing parties are less quick to criticize. After all, they know from experience how hard it can be to actually make a change.

Democratic institutions Thus, it seems populist parties might have more advantages than meet the eye. However, there are also some developments that worry Van Ostaaijen. “In my opinion, anti-establishment parties can be as anti-establishment as they want to be, as long as they don’t turn against the system. Things like criticizing the independent judiciary are not okay in my book. Everyone is welcome to say that politicians have to change their ways completely, but once they try to harm such democratic institutions simply because something isn’t going their way, like Trump or Wilders do, it can be extremely harmful. On the short term it can harm the trust that people have in their democracy as a whole, and that is not something politicians should be causing for no reason.”

‘At least strategic voters have thought their vote through’

will keep its promise not to cooperate with PVV. “Research has shown that a lot of parties are willing to cooperate with such parties, if it means that they can realize some of their own initiatives. In addition to that, situations always change after the elections. Once PVV is actually in a position of power, they will be forced to find a way to cooperate and make compromises. Every populist in that position will have to find a balance between being crude on the one hand, to please the voters, but willing to cooperate on the other hand. We haven’t really seen the latter from Wilders yet, so it will be interesting to see what changes after the elections.”

Rise in popularity Just four years ago, PVV received less than half the votes it is expected to receive coming elections. What could explain such a rise in popularity for the populist party? According to Van Ostaaijen, there isn’t one clear reason for this. “One of the explanations could be the general distrust that people feel towards politicians. There have been some scandals considering individual politicians in the Netherlands in recent years, and research has shown that even though the Dutch are very content with their democracy, the trust they have in individual parties and politicians is shockingly

The future of Europe One democratic institution that seems to be a hot topic on the agenda of most populist parties, is Europe. “Criticism on the European Union is acceptable. In fact, political parties are expected to have ideas on the future of Europe.” Not just populist parties, but several other political parties are wondering how much of a future Europe has if it stays the way it is. “Of course populist parties are often looking to create a common enemy, and they have every right to do so. They are expected to express their ideas about Europe, and I do think that some parties genuinely want to leave the European Union, without it being a strategy. I would personally regret it if the European Union would fall apart, but the ball is now in the court of traditional parties to prove that the criticisms are unjustified. Of course, criticism always comes quicker than change does, but the European Union doesn’t really show any sign of upcoming change, and that is a risk. The criticism goes further than just the populist parties, and the EU should really try to listen to it.”

2 maart 2017

26

reading time

3

minutes

text Laura van gelder

Trash and treasure on I*ESN Marketspace For most students, money is tight. Luckily, there is an online platform where Tilburg University students can buy, sell and swap anything from textbooks to washing machines: I*ESN Marketspace. Foraging through secondhand desk lamps, rice cookers, train tickets, ‘barely used’ mattresses, television screens and bicycles, you never know what you may stumble upon.

‘S

Indestructible mobile phone Price: €230 “Fuck your IPhone, go back to basics”, the owner of this RugGear 300 convincingly writes in his advertisement. The device looks pretty cool and is almost impossible to destroy. According to seller Michael, it’s “specially built for people who can’t handle smartphones in pubs”, you can easily “drop it from a rooftop party in Bangkok” or “keep calling ya girl when it is like minus 20 degrees outside”. And did we mention it has GPS and a special SOS button? Perfect for those who tend to get lost on campus.

tuff for sale’, ‘pick up at Verbs’, ‘pm if interested’: for students looking to save or make some money, I*ESN Marketspace is a place to do business. Univers scavenged through the cast-off goods that were put on offer in this lively Facebook group over the years, and found some fascinating items. From trash to treasure, these are our 5 most bizarre finds.

Teddy bear from ex-boyfriend Price: negotiable This fuzzy teddy bear was discarded by its owner Kim in 2014, because it was gifted to her by a former boyfriend. “Got it from my ex, don’t want it anymore”, the ad reads. A good Samaritan placed a reaction, saying that if Kim couldn’t ‘get rid of it’ he would be able to give the bear a home. So what happened to the bear? Did it find a new home? We tracked down Kim and asked her. “Nobody wanted it, so I kept it”, she told us. “Well, sort of. It’s at my mother’s house now, I gave it to my dog.”

2 maart 2017

Trampoline Price: €30 Honestly, who doesn’t dream of owning a trampoline? ‘Great to jump and have fun’, the advertisement reads. And it gets even better: priced at only 30 euros, this trampoline fits a student’s budget. We can only guess who the lucky new owners are, but a clear ‘VERKOCHT’ captioning the post tells us that it has been sold. Perhaps the trampoline is being bounced on in the common garden of a student building somewhere in Tilburg right now.

Dog diapers size XS Price: €5 Some advertisements are full of mystery. How does a pack of tiny dog diapers end up on a marketplace for students? “I needed diapers for my dog because she was old and sick, but I accidentally bought them too small”, seller Ja explains.

Ja wasn’t able to find a buyer for the diapers. Some things just won’t sell. “Nobody wanted them, so I ended up throwing them out.” Sadly, Ja’s dog Figa passed away three weeks ago at the age of 18.

27

column Leanne Soff

liberal arts student

Ikea: building society

Home-made pizzas Price: one for £4 or two for £6 On a Thursday night three years ago, Gisela was making pizzas and ended up making two too many. She offered them on I*ESN Marketplace for four pounds each or six pounds together, and she threw in a free bong hit. Any ‘purchases’ were to be picked up at Verbs 28. The offer received a lot of likes and reactions, but potential buyers seemed more interested in the bong than in Gisela’s home-made pizzas.

Recently, Ikea published a catalogue for Haredi, an extremely orthodox branch of Judaism, in which the pictures did not include any women, since this is part of the Haredi’s beliefs. For many this triggered an emotional response. After all, it doesn’t seem awfully progressive to deny the existence of women as a whole, even if it is to conform to certain religious beliefs. Though I am often a firm defender of women’s rights (#teamboobs), the absence of women in the pictures was not the thing that stood out for me. What intrigued me mostly was not what was lacking from the picture, but what was actually in the picture. An image so familiar to me, a living room filled with knopparps, kungsbackas and mörbylångas, combined with something so eccentric and unfamiliar to me: men with kippahs and their trademark curls. It strikes me as artistic almost. This dissonance between something that seems so modern, combined with something so seemingly old-fashioned. In a world where we are divided by race, skin color, sexuality, gender and beliefs, both religious and political, there seems to be one thing that unites us: the wonderful convenience that is Ikea. There’s something so incredibly satisfying about the idea that all of us, even extremely orthodox Jews, have at some point stood in an empty room, covered in sweat, looking for that one screw that seems to have mysteriously disappeared.

All of us, old or young, black or white, religious or non-religious, have had relationships strand in the process of assembling a dombås. Perhaps we should stop focusing on what divides us and start focusing on what unites us: the mixed feelings of love and hatred towards the deceptive convenience of cheap Swedish furniture.

2 maart 2017

28

Waar is Univers?

door Leanne Soff fotografie Jack Tummers

dagboek van een eerstejaars

E

en studiegenootje laat me op haar telefoon een bericht lezen. Uit Amerikaans onderzoek blijkt dat vrouwelijke studenten tussen de nul en twee uur per week sporten en dat studenten die sporten hogere cijfers halen. Ze vraagt hoeveel uur per week ik sport. Ik zeg dat ik dichter bij de nul dan bij de twee uur zit en haal nog een sigaret uit mijn pakje.

Mijn studiegenootje zegt dat ze sinds kort aan Dodgeball doet. ‘Watte?’ vraag ik. ‘Trefbal,’ zegt ze. Ze vertelt dat deze sport, die vroeger alleen door kinderen werd gespeeld, de laatste tijd een enorme vlucht heeft genomen. ‘Er zijn twee teams,’ legt ze uit, ‘het ene team moet een bal zo hard mogelijk tegen het andere team aangooien, vangt het andere team de bal niet, dan is het lid van het team dat de bal niet ving af en moet het veld verlaten, dat zijn de regels.’

Klinkt eenvoudig te onthouden. ‘We hebben een leuk team, allemaal studenten, we spelen tegen andere teams, uit allerlei geledingen van de samenleving, Dodgeball brengt ons dichter bij elkaar, heb je zin om een keer mee te doen?’ vraagt ze. ‘Goed,’ zeg ik.

De volgende dag zit ik in de kleedkamer van een sporthal dichtbij de campus. Iemand zegt tegen me dat ik mijn hoofd achterover moet houden en met mijn vingers mijn neus moet dichtknijpen om het bloeden te stoppen. Amper dertig seconden in het veld of ik kreeg een bal in mijn gezicht. Sporten blijkt alleen leuk wanneer je balbezit hebt, zo leerde ik vandaag.

2 maart 2017

liefdesmuur korvelseweg Hoewel we pas net over de helft van het studiejaar zijn, is er van ons marketingbudget nog maar bar weinig over. Gelukkig bestaat de Universredactie louter uit creatievelingen. Met een beetje out of the box denken, moet het ook zonder budget mogelijk zijn om wat naamsbekendheid te vergaren. Toen de liefdesmuur aan de Korvelseweg dit jaar zijn herintrede deed, zag ik dan ook mijn kans schoon. Een krijtmuur gemaakt om je diepste gevoelens op achter te laten: de perfecte plek voor wat sluikreclame. De

muur is echter gericht op het verspreiden van liefde en zoetsappige teksten, dus schaamteloos de muur volkalken met ‘Univers’ is er niet bij.

Er moet op zijn minst een clichématig romantisch sausje overheen. En dus kom ik uit bij een boodschap die niet alleen Univers, maar vooral ook de liefde promoot. In het Engels, om ook de hartjes van de internationaliseringsfanaten van Tilburg University sneller te doen kloppen.

“Love is Universal”.

Lid, niet-lid, scholier, trein­ student of gewoon op zoek naar feest.

Bij het Open Feest van T.S.V. Plato was, zoals de naam doet vermoeden, iedereen welkom.

Wellicht hebben ze er nog wat nieuwe leden aan over gehouden, het ziet er op de foto’s in ieder geval gezellig uit.