tiibyrosaloeiTiëëri sbicl^ril^blad .;
Z*™* « *
^ ^ ^ ^ ^ . ••
J ^^
'< / ^^!$^«%A^ffi4^®«"K%"Kww.wK?S*:S?%'5tó$SfeS&SÉfeS£&ï^^ •tif^^^^^WWfMmmi^^lfl^fMm™»''^^'
DE VLAMMEN LEKKEN OVER DE BOSSEN EN DE WEIDEN. ZIJ SLAAN OVER BEKEN EN RIVIEREN, OVER ZEEËN EN O C E ANEN, ELKE GOLF VERANDERT IN EEN GELE HETE VLAM EN HET WATER WAKKERT HET VUUR AAN. ALLES, WAT ZUURSTOF HEEFT EN LEVERT, ZICH AAN EN WERPT ZICH IN HET VUUR. ER BESTAAN GEEN DONKERE PLAATSEN MEER; ALLES IS F E L VERLICHT IN WIT, GEEL EN ROOD, GROENE EN VIOLETTE VLAMMEN. DE VLAMMEN LEKKEN OVER DE STEDEN EN DE HUIZEN. DE STRATEN ZUN VAN VLOEIEND LOOD, PLEINEN WORDEN TOT KOLKENDE LAVAPUTTEN, PORTIEKEN TOT AFZICHTELIJKE ZWAVELBRONNEN, DIE HUN STANK TOT DIEP IN DE HOEKEN DER STEDEN VERSPREIDEN. DE MAN, STOMVERBAASD IN ZUN AUTO, WORDT DOOR DE SPONTANE ONTPLOFFING VAN DE BENZINETANK UIT ELKAAR GERETEN EN DE PLUKKEN VLEES WORDEN GEROOSTERD NOG VOOR ZIJ DE GROND RAKEN EN ALS BALLEN HEEN EN WEER GEWORPEN IN DE OP EN NEER DEINENDE VLAMMENHEL. DE VLAMMEN GAAN DE HUIZEN BINNEN, DE LOODMASSA'S LEKKEN OVER DE DREMPELS. ALLE HUISRAAD, KOELKAST, TELEVISIE, STEREO-INSTALLATIE EN WASMACHINE GEVEN ZICH VRIENDELIJK GEWONNEN AAN DEZE ONVERBIDDELIJKE EIS VAN HET LOEI-HETE LICHT. H E B E E N SMELT ER VOL INNERLIJK GENOEGEN IN WEG, DE PASSIEVE ZAKEN, HET ANDERE NEEMT DE VLAMMEN OVER, VOLGT HET ORIGINEEL EN VERMENIGVULDIGT HET LICHT, DE ACTIEVE ZAKEN. DE VROUW, DOODSBEANGST, RENT WEG, MAAR OOK HAAR KLEREN BLIJVEN NIET ACHTER EN VATTEN VLAM. HET PLASTIC SMELT EN VREET IN HAAR VLEES, GRUWELIJKE PLEKKEN MAKEND. HET VERKOOLT DE HUID, TOT DE AS IN DE VLAM OMHOOGSCHIET, DE RUIMTE TEGEMOET. HET KOSrb IN DE WIEG, BELOFTE VAN MAN EN VROUW, TOEKOMST VAN DE MENSHEID, HOOPVOLLE GEDACHTE VAN DE OUDERDOM, ONBEWUST BROK VLEES, GEREED LIGGEND OP DE SNIJTAFEL VAN DE MAATSCHAPPIJ, WAAR MUNT EN GEWEER IN DE AANSLAG LIGGEN; HET KRIJGT GEEN KANS, NOG BALANCEERT DE WIEG OP EEN ZEE VAN VLAMMEN. NAAKT LIGT HET KIND, ZACHT EN VEELGEKLEURD, ZWART, ROZE, GEEL ROOD EN BRUIN: MAAR HET LICHT EIST EEN VERZENGENDE WITTE GLOED EN HET KIND GAAT ERIN OP: SISSEND VLEES, DRUIPEND VET, VERSCHROMPELENDE OGEN, SPATTENDE HERSENS, WITTE. ROOK VAN DE ONSCHULD. HET NIKKEL VAN DE AARDE PERST NAAR BUITEN, KOOKT DE KANTELENDE WERELDDELEN IN HUN LEVENSVOCHT: EEN GLOEIENDE FLUÏDE BOL, DIE ALSMAAR HETER EN HETER WORDT EN DAN EEN LANGGEREKTE SPEER, DE VOORHENE AARDE, DOORKLIEFT HET NIETS NAAR DE KERN VAN HET STELSEL, WAARTOE ZU EERST IS EN NU WAS. LEEGTE. WAAR NU DE AARDE WAS, MAAR OOK GEEN LEEGTE, WANT WAAR NIETS IS, IS NIETS. ALLEEN EK, IK BLIJF ACHTER EN MOET STERVEN, WANT IK KAN GEEN MENS MEER ZIJN.