Weet je nog... een ophaalbrug in Reek

WEET JE NOG... een ophaalbrug in Reek? (deel 2)

De ophaalbrug uit Borger. Staat die brug nog in Reek? Dat was de vraag die ik in de vorige aflevering open heb gelaten. Het was Douwe Többen uit Borger die deze stelde omdat hij meer over de brug wilde weten.

Op een middag in augustus 2021 rij ik naar het complex van het Militair Springterrein aan de Driehuizerweg in Reek. Bij de ingang zie ik een gebouwtje met een soort loket waar je je kunt melden. Binnen zitten enkele militairen. Een foto van de brug heb ik bij me. Ik meld me bij de dienstdoende persoon en vertel wat ik graag wil weten. De eerste reactie is dat hij dat ook niet weet. Maar een andere militair springt bij in het gesprek en zegt dat de brug er nog moet staan omdat hij gebruikt wordt bij oefeningen. Zo, de eerste vraag is beantwoord. De tweede vraag lijkt mij wat moeilijker. Zou ik een foto mogen maken van de brug? In zo’n geval kan het antwoord twee richtingen uit gaan. Wil men er moeite in stoppen of de vraag afdoen met een simpele ontkenning en het daar bij laten. Ik heb geluk, de soldaat denkt mee en wil mij graag verder helpen. Toestemming kan hij evenwel niet geven, daar zijn meerdere schijven voor nodig. Hij overhandigt mij een telefoonnummer van de servicebalie in Vught. De reden is dat de Mineurs- en Sappeurschool in Reek (kortweg het Militair Springterrein genoemd) onder het Opleidings- en Trainingscentrum van de Genie in Vught valt.

Den Haag

Weer thuis bel ik naar Vught en wacht opnieuw af welke kant het balletje op zal rollen. Maar er blijkt nog een derde mogelijkheid te zijn: bureaucratie. Een antwoord op mijn vraag kan men mij namelijk in Vught niet geven, wel een ander telefoonnummer. Een nummer nota bene van het Ministerie van Defensie in Den Haag. Ik probeer diverse keren verbinding te maken doch aan de andere kant klinkt steeds een antwoordapparaat waarna het contact verbroken wordt. Geen voicemail of zo. De lijn wordt gewoon afgekapt. De laatste zin van het antwoord blijft overigens wel hangen. Hij is in het Engels: You have reached the Ministery of Defense. Dat geeft wel weer een fijn gevoel. Tsjonge jonge, ik heb het Ministerie van Defensie bereikt. Je voelt je meteen een stuk belangrijker. Maar veel verder kom je er ook niet mee.

Marco

Een goeie week later wordt plotseling de telefoon wel opgenomen. Een vriendelijke luitenant staat mij te woord. Na wat vragen en opmerkingen zegt de stem aan de andere kant: ik geef je het 06-nummer van Marco Smulders, de baas van het Militair Springterrein in Reek. Op dat moment weet je dat je binnen mag. En dat klopt helemaal. Kapitein Marco Smulders wil mij graag ontvangen. “En we beginnen met koffie”, zo merkt hij op aan de telefoon.

De brug

Op de afgesproken dag sta ik om 9 uur aan de poort. Marco haalt mij op en inderdaad de koffie wacht. Onderwijl begint Marco van alles uit te leggen en daar blijft het niet bij. Ik kom voor een foto van de ophaalbrug, maar uren later zal blijken dat ik het gehele terrein heb mogen zien. De ophaalbrug zelf staat in volle glorie te pronken op het terrein, al zou een likje verf volgens Marco niet overbodig zijn. De brug maakt onderdeel uit van een uitgebreide oefening. Op de weg ernaartoe liggen bij die situatie overal bommen verscholen in de berm, net zoals in Afghanistan. Marco legt uit dat je op verschillende manieren met de brug kunt omgaan bij een vijandelijke aanval. De manschappen kunnen de brug in zijn geheel laten exploderen, maar ze kunnen ook onderdelen onklaar maken zodat er bijvoorbeeld nog wel troepen over de brug kunnen maar geen tanks en andere voertuigen. Het is een kwestie van de springladingen op de juiste plaatsen aanbrengen. Alle details krijg ik te horen en de achterliggende gedachte van Marco is om mij te tonen dat er bij het opblazen van een brug veel meer komt kijken dan brute vernielingskracht. De soldaten dienen weloverwogen te handelen. Marco praat met een duidelijke en luide stem (militairen vaak eigen) en geeft en passant blijk van een grote didactische vaardigheid.

Ton Cruijsen