2021 Week 38 woensdag 22 september
66 e jaargang GOIRLESE REUZIN EN RIELSE REUS TREKKEN ER WEER OP UIT
SCHAAK-OFF BIJ EGS
VRIJWILLIGERS LUNCHEN ACHTER DE PASTORIE VAN ’T HEIKE
MATH VERTELT...
3
12
15
4
ZIJ WAS 22 JAAR WERKZAAM IN HET WIJKCENTRUM
Mariëtte van de Sande, het gezicht van De Wildacker, DE BOER OP gaat met pensioen Zie speciale pagina’s De agrarische krant!
veer 30 vaste verenigingen, die wekelijks of maandelijks gebruik maken van het wijkcentrum, maar ook voor de incidentele evenementen, was ik verantwoordelijk voor alle facilitaire zaken.”
22 jaar lang kwam Mariette van de Sande bij De Wildacker binnen.
Officieel gaat Mariëtte van de Sande (66) op 1 oktober met pensioen. Op vrijdag 8 oktober wordt in De Wildacker tussen 16.00 en 18.00 uur afscheid van haar genomen. Zij was 22 jaar werkzaam in dit wijkcentrum, waarvan de langste tijd als hoofdbeheerder. De besturen en leden van de vele verenigingen, die in De Wildacker ‘thuis’ zijn, hebben een uitnodiging ontvangen voor de afscheidsreceptie. “Mariëtte van de Sande is al 22 jaar het gezicht van De Wildacker en stond al die jaren tussen de mensen”, vertelt Fons van Dijck (75), de voorzitter van Sociaal Culturele Centra Goirle. Sinds 2013 vallen de wijkcentra De Wildacker en De Deel onder deze organisatie. “Zij was de laatste 13 jaar de hoofdbeheerder van De Wildacker en heeft in die functie met heel veel verenigingen en personen gewerkt. Als gastvrouw was zij de uitstraling
van onze organisatie en het gezicht van De Wildacker. Mariëtte maakte graag een praatje met de mensen en was voor velen een luisterend oor. Vele leuke dingen werden haar verteld, maar ook persoonlijke problemen werden haar toevertrouwd. Wij konden haar niet met stille trom laten vertrekken. Daarom nodigden wij alle besturen en de leden van de verenigingen en organisaties, waar Mariëtte mee heeft gewerkt, op 8 oktober uit om afscheid van
haar te komen nemen.” Haar werkzaamheden In 1999 hoorde Mariëtte van de Sande van een kennis dat ze bij De Wildacker nog een interieurverzorgster nodig hadden. Mariëtte volgde op dat moment Franse lessen in het wijkcentrum en zij nam contact op met het bestuur. Zij kon direct 8 uren per week aan de slag. Later, toen het wijkcentrum werd uitgebreid, werden dat 9 uren. Daarnaast was Mariëtte regelmatig als vrijwilligster in De Wildacker aanwezig, meestal achter de bar. In 2008 werd zij door het bestuur gevraagd om het hoofbeheer op zich te nemen. Mariëtte: “In deze functie nam ik de reserveringen aan en zette ik de vrijwilligers in. Voor de onge-
Herinneringen In al die jaren heeft Mariëtte van de Sande vele mooie herinneringen aan meerdere evenementen en verenigingen. De wandelvierdaagse is één van die evenementen. “Het was bij de wandelvierdaagse altijd hard werken. Op vrijdagavond hing mijn tong op mijn schoenen. Iedereen hielp mee en deed dat heel graag. De sfeer en vooral de afsluitingsavond was prachtig.” Andere leuke evenementen waren: het Oranjeontbijt, de exposities van fotoclub Optiek en de vieringen van het 30 jarig-, 40 jarig- bestaan van De Wildacker. Over het Oranjeontbijt wil Mariëtte nog iets vertellen. “In 2009 kwam het Oranjeontbijt naar De Wildacker. Tijdens het veertig jarig bestaan (2011) had Fons van Dijck een Franse fanfare: “Banda de Jarnages” uit de Creuse uitgenodigd om de sfeer te verhogen. Driekwart van deze dorpsbewoners waren nog nooit uit de regio Limousin weggeweest en voelden zich op wereldreis. Dat lukte deze enthousiaste muzikanten zeker wel. Als souvenir gaf ik mijn schort, waarop het logo van De Wildacker stond, mee aan deze groep.” Een minder leuke ervaring was een inbraak. Mariëtte werd ’s nachts geïnformeerd dat het alarm in De Wildacker was afgegaan. Toen zij bij het wijkcentrum aankwam, was de politie al aanwezig. Gelukkig was er weinig te halen, alleen de voordeur was geforceerd.
in deze krant!
Mariette van de Sande en Fons van Dijck voor De Wildacker
EEN UNIEKE 40-JARIGE REÜNIE
Zeven welpenleidsters vandaag bij elkaar in de Kalverstraat Meestal zien onze artikelen vooruit of achteruit, maar deze keer speelt een feestelijke gebeurtenis zich af terwijl u Goirles Belang vers in handen houdt. Op woensdag 22 september om 11.30 uur komen in het appartement van Jan Vekemans en Rietje Vekemans-Vermeulen aan de Kalverstraat zeven reünisten bijeen ... voor de 40ste keer. Het gaat om An Spaninks uit Goirle, An van Rooij uit Loon op Zand, Riet Verheijen uit Achel (B), Bep Schalkwijk uit Helmond, Nelleke van Gorp uit Tilburg, Bets de Rooij uit Breda, en Rietje Vermeulen uit Goirle. Ik gebruik de “meisjesnamen”. Laatst genoemde is gastvrouw en doorgaans de spil van de reünie. Allen komen uit Goirle. Ze hebben elkaar destijds leren kennen bij wat tegenwoordig de Scouting heet. Die gemeenschappelijke ervaring heeft een levenslange band gesmeed. DOOR BEN LOONEN Reünie, 40 jaar in diverse vormen Op 5 mei van dit jaar schreven we over het 85-jarig bestaan van St. Willibrord, c.q. Scouting Goirle,
“altijd met haar tijd meegegaan, altijd jong gebleven.” We vroegen toen onze zegsvrouw Dorith van Abeelen of er veel relaties en huwelijken uit de scouting zijn voortgekomen. “Reken maar van yes”, antwoordde ze. Welnu, het
huwelijk van mijn zegsvrouw Rietje Vekemans-Vermeulen (Goirle, 29 oktober 1931) en Jan Vekemans (Goirle, 5 juli 1931) is er één van. Jan heeft zijn eigen verhalen, zijn eigen oude jongens, nog in leven of inmiddels overleden, maar nu hebben we het over zijn Rietje en haar club welpenleidsters. Rietje nam het initiatief toen ze 50 werd, in 1981 dus. Ze wilde de groep van destijds wel weer eens bij elkaar hebben. Het kostte enige moeite om ze te vinden, maar het lukte (toen met negen, er overleden nadien twee dames). Inmiddels zat er toch zo’n dertig jaar afstand in de tijd, maar het was alsof die afstand er helemaal niet was: ze praatten met elkaar alsof ze eergisteren op de groep geweest waren en of ze overmor-
Van links naar rechts: Bets de Rooij, An Spaninks, Rietje Vermeulen, Riet Verheijen, Nelleke van Gorp, Bep Schalkwijk, An van Rooij.
gen nieuwe activiteiten zouden ondernemen. Kortom, het was een zeer geslaagd initiatief dat alleen maar om herhaling vroeg. Eerst werd de jaarlijkse reünie bij toerbeurt bij elkaar thuis gehouden. In 1996 zetten Guus de Haas en zijn vrouw An Spaninks hun huis in Cadzand open voor een driedaagse reünie. Dat bleek ook een succesvolle formule die om herhaling vroeg. Maar liefst 18 jaar werd de reünie vervolgens in Cadzand gehouden. Vanaf 2016 keerde de oude formule terug: wisselend bij elkaar thuis. En nu in het jaar dat Rietje 90 wordt, kan ze terugzien op 40 jaren reünie. Vandaag op 22 september heeft ze haar zes vriendinnen in huis en beseffen ze dat ze een mijlpaal hebben bereikt, een gebeurtenis die best in de lokale krant mag. Goede kans dat Rietje even naar beneden loopt om bij Buitelaar om de hoek zeven exemplaren van Goirles Belang te scoren om haar gasten ermee te verblijden. Ze beginnen met koffie en broodjes, want sommigen komen van ver en die lusten dan VERVOLG OP PAG. 3
De Franse fanfare ’Banda de Jarnages’ uit de Creuse,
Mooie herinneringen heeft Mariëtte ook aan de prachtige tuin naast en achter het wijkcentrum. Deze tuin werd in 2010 aangelegd zodat daar muziekgezelschappen en koren konden optreden. Ook werd de mogelijkheid gecreëerd om Jeu des Boules te spelen. Meerdere verenigingen hielden in de fraaie tuin een barbecue. Maar de tuin was ook voor velen een rustpunt, vooral het achterste deel waar enkele fruitbomen stonden en bloemenperkjes waren aangelegd. Helaas is het verleden tijd sinds dit deel van de tuin over is gegaan naar de parkeerplaats van de naastgelegen Aldi. Tot slot nog een mooie herinnering van de scheidende beheerder. Naast Mariëtte zijn andere leden van haar gezin ook actief
voor De Wildacker. Echtgenoot Peter doet veel boodschappen en zoon Bram is net als zijn echtgenote al vele jaren vrijwilliger. Bram leerde zijn vrouw Manon, dochter van een toenmalig bestuurslid, bij De Wildacker kennen tijdens een nieuwjaarsreceptie. Hun huwelijksfeest mocht, bij hele hoge uitzondering, in De Wildacker worden gevierd. Donderdag 30 september is voor Mariëtte van de Sande haar laatste werkdag. Dat wil niet zeggen dat zij dan nooit meer in De Wildacker aanwezig zal zijn. “Ik zal zeker regelmatig mijn gezicht hier laten zien om hand- en spandiensten te verlenen als dat nodig is. Want het meeste plezier heb ik, als ik het andere mensen naar de zin kan maken.” JS