Wie het laatst lacht…

Het was natuurlijk een verlegenheidshuwelijk, het kabinet Rutte IV. Vier partijen die bij gebrek aan andere meerderheden ongemakkelijk bij elkaar aan tafel schoven om het dan in hemelsnaam maar weer samen te proberen. Erg gelukkig met elkaar waren ze niet, dat zag je eraan af. Er waren in de korte tijd van hun bestaan momenten dat ze er de brui aan hadden moeten geven. Niet zozeer omdat de mensen dat riepen (dat is nog geen geldige reden, er zijn altijd mensen ergens tegen), maar omdat de omstandigheden vroegen om politieke verantwoordelijkheid: er zijn fouten gemaakt, daar zijn wij als regering verantwoordelijk voor en dus treden we af. Aanleidingen om de eer aan zichzelf te houden en op te stappen waren er genoeg: de Groningers, de betrokkenen bij de stikstofcrisis en de toeslagenslachtoffers kunnen er over mee praten. Waarom is dat daar en toen niet gebeurd? Waarom is dit kabinet gestruikeld over een minidrempeltje? Omdat ze bij die andere aanleidingen waren afgegaan als een gieter? Omdat ze dan met een ferme kras op hun blazoen de verkiezingen moesten ingaan? Wie gaat ze afstraffen, nu ze gevallen zijn over de luttele mensen die eventueel recht hadden op gezinshereniging vanuit oorlogssituaties? Wat dacht onze premier toen hij vrijdagavond laat vrolijk lachend naar huis liep van het Binnenhof? “Die mensen komen hier voorlopig toch niet, daar hebben we niets van te duchten?” Denkt hij echt dat we die andere dingen vergeten zijn? Dat de stroom van migranten wereldwijd en ook bij ons voor problemen zorgt, is een feit – maar het is zeker niet het grootste vraagstuk waar we mee zitten. En daarbij: niet die problemen, maar vooral de manier waarop de regering ermee omging, is het probleem. Of beter nog: de manier waarop er vooral niet mee werd omgegaan. Bij gebrek aan visie, een samenhangend verhaal en een inspirerend perspectief werden we houtje-touwtje geregeerd. Alles op de korte termijn. En het gevallen kabinet regeert op die manier nog over zijn graf heen: het gaat na november nog maanden duren voor we een nieuwe regering hebben. Er gaat een jaar verloren, er kunnen geen zinnige besluiten worden genomen. Ik begrijp echt niet waarom de minister-president zo vrolijk was, toen zijn kabinet viel. Er is weinig reden tot lachen. En dan moeten de verkiezingen nog komen… egbertvanderweide