Huisarts Kees Keijer met pensioen

n Tim Keijer volgt zijn vader op bij Huisartsenpraktijk Koninginnelaan

PENSIONERING n Bijna 34 jaar heeft Kees Keijer als huisarts in Oegstgeest gewerkt, en binnenkort neemt hij afscheid. Op zaterdag 26 augustus is er voor hem een gezellige afscheidsreceptie bij Huisartsenpraktijk Koninginnelaan. Helemaal verdwijnen doet hij echter niet. Als (administratief) adviseur zal hij op de achtergrond zeker nog voetstappen in de praktijk zetten, maar zijn ‘praktijkdeel’ is inmiddels overgenomen door zijn zoon Tim. “En dat terwijl ik als tiener zei dat ik geen geneeskunde ging studeren, als geneeskundestudent verkondigde dat ik geen huisarts ging worden en als huisarts in opleiding pertinent stelde dat ik nooit de praktijk van mijn vader in Oegstgeest zou overnemen!” Het bloed kruipt gelukkig waar het niet gaan kan, en dus vieren de patiënten van de huisartsenpraktijk het afscheid van Keijer senior, maar zijn ze tegelijkertijd verheugd dat er een vertrouwde ‘junior’ voor is teruggekomen.

Tekst en foto onder Willemien Timmers

Kees Keijer doet het vanwege kleine

TIA die hem in december vorig jaar trof al even wat rustiger aan. Als gesprekspartner merk je daar niets van, maar het uren turen op computerschermen was voor hem bijna niet meer te doen. “Vlak voor mijn gezondheidsproblemen hadden

Tim en ik al samen gezeten om te bepraten hoe het deel worden van onze praktijk voor hem zou verlopen. Vanaf augustus begon hij al twee dagen in de week om mij te ontlasten, per december heeft hij alle patiëntgebonden taken op zich genomen.”

Keijer senior vertelt over zijn ‘reis’ als huisarts, en hoe er maatschappelijk en politiek veel veranderd is.

Hij werd in 1956 geboren op de Boerhaavelaan in Leiden en bezocht het daar vlakbij gelegen Rembrandt Lyceum. “Mijn vader, een wees, was door zijn grootmoeder opgevoed.

Ook hij had interesse in de geneeskunde, maar vanwege de oorlog zat studeren en niet in. Wel ging hij als medisch instrumentmaker werken bij het Academisch Ziekenhuis, dat zo goed als in onze achtertuin lag. Mijn interesse voor het doktersvak kwam dus niet uit de lucht vallen.”

LEGER

Om vertraging tijdens zijn studie te voorkomen vroeg Keijer na zijn VWO-examen vervroegd militaire dienst aan. “Als hospik, op mijn negentiende dus, mocht ik al alleen spreekuur draaien als de kazernearts al naar huis was. Natuurlijk kreeg ik geen zware gevallen en kwamen de meesten voor bijvoorbeeld de uitslag van een test, maar toch. Ze lieten het aan mij over. Een heel andere tijd inderdaad. Daardoor ben ik we een doener gewor- den, ik pak proactief dingen aan als er iets opgelost moet worden.”

Toen Keijer senior na ruim een jaar militaire dienst ingeloot bleek voor geneeskunde, moest hij nog ‘vechten’ om de landmacht te verlaten.

“Mijn zestien maanden zaten er immers nog niet op. Daarbij kwam dat het om een onverwachte ‘naplaatsing’ ging; ik mocht half oktober de plek van een vroege uitvaller in gaan nemen.”

Na een hobbelige start, alles en iedereen had in oktober immers al zijn weg op de Leidse universiteit gevonden, verliep de geneeskundestudie vlotjes voor Kees. “Ik heb een idioot geheugen, en onthoud de meest absurde dingen. Dat kwam bij mijn studie goed van pas.”

Oorspronkelijk dacht Kees orthopeed te willen worden, maar de praktijk bleek voor hem te eentonig. “Via mijn schoonvader, die ook huisarts was, ben ik het vak zo’n beetje ingerold.”

VESTIGINGSBELEID

Het duurde evenwel even voordat hij na het afronden van zijn specialisme huisartsengeneeskunde een vaste plek vond. “In die tijd hadden gemeenten een eigen vestigingsbeleid voor huisartsen. Een speciale gemeentelijke werkgroep bepaalde wie zich waar mocht vestigen. In die tijd hadden gemeenten een grote voorkeur voor vrouwelijke huisartsen. Ik moest dus wachten en ging in de regio als waarnemer aan de slag. Pas toen het beleid anders werd, kon ik mij in 1990 in Oegstgeest vestigen.” [zie foto rechts]

Hij kon de praktijk van dokter Held op Marelaan 36 overnemen, maar niet de praktijkruimte. En ja, als huisarts kun je wel patiënten hebben, maar als je geen ruimte hebt om ze te behandelen, schiet het niet op. “Gelukkig boden dokter Hugenholtz en de Haan mij ruimte bij hen in de praktijk. ‘Kun je gelijk deel worden van de maatschap’, zei hij. En zo zijn we met zijn drieën als maatschap verdergegaan.”

Kees Keijer vertelt dat in de jaren die volgden de vijf of zes solopraktijken in Oegstgeest ook hun eigen spoeddiensten draaiden. “Dat ging eigenlijk heel erg goed. Zo druk was het niet. Ik deed in zo’n weekend dat ik dienst had allerlei klusjes in en om het huis en sportte wat met de kinderen. Als er dan een belletje kwam, was ik even weg, maar vaak ook zo weer terug.”

ONGEDULD

In 2002 werd Oegstgeest onderdeel van Huisartsenpost (HAP) Duin en Bollenstreek, nu De Limes, en sindsdien moeten Oegstgeester huisartsen daar ook shifts draaien. Deze diensten zijn wat Keijer betreft veel te druk. “Vroeger was de dokterspraktijk gewoon af en toe dicht, en dan wachtten patiënten tot de arts er weer was. Nu lijkt niemand meer te willen wachten, en bellen ze, als ze nul op het rekest krijgen bij hun eigen huisarts, om tien over vijf ’s middags een aantal maal naar de huisartsenpost. Dan duwen ze net zo lang door tot ze zelf, of met hun kind, langs mogen komen. Dat is geen goede ontwikkeling. Omdat ik al heel wat jaren meega durfde ik op een gegeven moment op de post wel te zeggen: ‘De volgende keer kunt u best een dagje wachten tot uw eigen huisarts weer open is’. Mensen gaan er maar vanuit dat de gezondheidszorg ook 24 uur per dag voor hen beschikbaar moet zijn, om elke vorm van ongerustheid direct weg te nemen. Die kant moeten we niet verder op. De diensten die je op de HAP draait als huisarts zijn echt enorm druk. Bijna niet te doen.”

OUDE STEMPEL

Met veel plezier kijkt hij terug op de tijd dat er veel visites werden gereden. “Ik denk dat ik op een dag soms wel vijftien patenten thuis bezocht. Nu zijn dat er hooguit twee. Door huisbezoeken leerde je je patienten echt kennen. “ In de praktijk aan de Koninginnelaan heeft hij geen last gehad van teveel eisende patiënten. “Nee hoor, we nemen hier tijd voor iedereen.” Dokter Keijer is er een ‘van de oude stempel’ zegt hij zelf. Naast zijn baan had hij regelmatig ook de zorg voor zijn twee zoons en zijn dochter. “Het kwam eigenlijk nooit voor dat je ‘niet thuis’ gaf. De kinderen wachtten bij het visite rijden in de auto, of gingen even mee naar de praktijk als er nog een patiënt langskwam. Dan gingen ze meestal buiten voetballen op het pleintje voor de praktijk, maar ik herinner mij ook dat ik tijdens een kleine, bloederige ingreep aan een voet ineens naast mij Tim zijn neus hoorde ophalen. Die had de hele tijd ongemerkt staan meekijken! Dat zijn toch de leuke dingen, die moderne artsen wellicht nu niet meer meemaken.”

FALENDE OUDERENZORG

Hij vertelt dat het hem wel aan het hart gaat om te zien dat we in een tijd leven waarin de mantelzorg tekortschiet en de thuiszorg onder bemenst is. “De tijden zijn echt veranderd. Vroeger waren er bejaardenhuizen en kon men bij een medische ingreep in het ziekenhuis blijven totdat men voor een groot deel hersteld was. Nu komen mensen al snel naar huis, en is dan vaak de zorg uit de directe omgeving onvoldoende.”

LASTIG STARTEN

Kees Keijer is er duidelijk ‘groots’ mee dat hij zijn praktijkdeel aan zijn zoon kon overdragen. “Voor jonge huisartsen in het algemeen zitten er veel haken en ogen aan als je wil starten als praktijkhoudend huisarts, vanwege gebrek aan financiële middelen en huisvesting.

Velen kiezen er daarom ook voor om in loondienst te gaan werken of waar te nemen. Dit heeft als bijkomend nadeel dat bijna niemand meer verstand heeft van alle afgrijselijke regelgeving rondom declaraties en dergelijke. Wie doorziet alle contractuele verplichtingen als niemand meer praktijkhouder kan worden? En wie overziet de dagelijkse beslommeringen van een grote praktijk met veel assistenten en praktijkondersteuners? En wie vervangt de plafondplaten als het lekt? Ik hoop van harte dat ze in Den Haag eens wakker worden!”

JUNIOR

Jonge huisarts Tim Keijer is blij dat zijn vader de ‘poortwachtersfunctie’ nog voor een deel voor zijn rekening zal nemen. “Hij zal op de achtergrond blijven ondersteunen.”

Keijer junior had als kind geen ambitie om arts te worden, maar bedacht in 6 VWO, een dag voor de sluitingsdatum, dat het toch maar geneeskunde moest worden. In Amsterdam of Leiden dan welteverstaan. “Toen ik tijdens onze gezinsvakantie bericht kreeg dat ik in Groningen geplaatst was, had ik in eerste instantie de neiging om het geheel dan maar af te blazen. Gelukkig heb ik dat niet gedaan, want Groningen bleek heel erg leuk!” Na zijn studie ging Tim in de Randstad wonen en werken, en merkte hij tijdens zijn verschillende werkervaringen dat hij zijn werk het liefst ‘zo divers mogelijk’ zag. En dus werd het ook voor hem huisartsengeneeskunde. “Ik ben nu precies een jaar huisarts, en heb altijd in alle openheid met mijn vader over opvolging gesproken. Ik ben zeker niet voor het blok gezet, maar schoof gewoon langzamerhand steeds meer deze kant op.” Hij heeft zich inmiddels met vrouw en dochtertje in Den Haag gevestigd en heeft het erg naar zijn zin in Huisartsenpraktijk Koninginnelaan. “Het is hier bij Huisartsenpraktijk Koninginnelaan goed geregeld met mijn collega’s Nelleke den Hollander, Karin Neuteboom en Jasper Draisma, ik hoef het wiel niet opnieuw uit te vinden. We hebben een fantastisch team met goede praktijkondersteuners en doktersassistentes en ik heb alle ruimte om alles en iedereen te leren kennen.”

VERSCHIL

Welke verschillen gaan de patiënten merken tussen Keijer senior en junior? Vader lacht: “Tim is liever, analyserender en preciezer.” “Mijn vader is inderdaad wat impulsiever en echt een troubleshooter. Zo hebben we allemaal onze eigen sterke kanten!” Tim wil lang aan de praktijk verbonden te blijven. “Ik hoop dat veel mensen mij ook echt als hun huisarts gaan zien. We gaan in dezelfde geest verder!”

Voor