VVD 50 bloemetjes

Bloemetjes voor...

1 ste bloemetje 12 april 2000

Heer J. Boes

ouderenplatformhengelo | 2005

50 ste bloemetje 3 mei 2005

Mevr. Hoekstein-Otten

Inhoud 1

inhoud

2

voorwoord A van Miltenbrug

3

Inleiding A. Noest

4

Doelstellingen VVD Ouderenplatform Hengelo

5

Nota “Aandacht voor ouderen”

6

50 Bloempjes

2

voorwoord A van Miltenbrug

3

18 april 2000

Bloemetje voor de heer Boes

“Het gaat om senioren die op de een of andere manier opvallen door een speciale prestatie of een moedige handeling, mensen die achter de schermen veel voor een ander doen (b.v. mantelzorg), mensen die een bepaalde leeftijd bereiken of die een prijs winnen”, vertellen Arie Otten en Jopie Hoekstein van de Ouderenunie.

“Sommige mensen verdienen het gewoon om eens in het zonnetje te worden gezet.”

Iedereen die iemand denkt te kennen die voor het ‘Bloemetje van de maand’ in aanmerking komt, kan contact opnemen met mevr. Hoekstein, Backenhagenlaan 69, tel.

242 40 53 De heer Boes was in 1942 als dwangarbeider werkzaam in Hannover. “De Duitsers trokken op naar Rusland”, vertelt hij. “Alle jongens moesten naar het front en daarom moesten wij in hun plaats in de fabrieken werken. In die periode zijn er in Hannover een aantal van onze jongens gestorven, sommigen aan een ziekte, anderen door bombardementen. Na de oorlog wilden we die jongens in Hengelo herbegraven. Dat is ook gebeurd. Daarom hebben we toen de Club van Hannover opgericht. Er waren zo’n 250 leden. Sinds ’45 hebben we met de club elk jaar de doden herdacht. Ze zijn begraven op de kerkhoven aan de Deurningerstraat en aan de Oldenzaalsestraat. De club bestaat nu nog uit 11 mensen, de anderen zijn inmiddels overleden. Omdat er nog maar zo weinig zijn, willen we nu stoppen met de Club van Hannover. Dit jaar zal de herdenking voor het laatst plaatsvinden.” De clubleden hadden samen een hechte band. Na de herdenking gingen ze elk jaar samen koffiedrinken bij buurthuis ’t Lansink. Ook werden er gezamenlijke reisjes georganiseerd. De heer Boes kreeg het bloemetje ook omdat hij nog altijd voor iedereen De heer boes krijgt van de Ouderenunie het eerste ‘Bloemetje klaarstaat. Is er een hekje te repareren, moet er in de tuin van de maand’ aangeboden.V.l.n.r. Arie Otten, de heer J. Boes en iets gedaan worden, dan kunnen de mensen bij hem terecht. “Ik Jopie Hoekstein.

4

ben gewoon het beste te pas wanneer ik wat te doen heb”, zegt hij. “en ik ben blij dat ik het nog kan.” De heer Boes heeft altijd veel aan sport gedaan – Hij was 65 jaar lid van voetbalvereniging Hengelo – en fietst nog steeds. “Verder ben ik geen roker en ook geen ‘echte’ drinker. Ik hoop dat we op deze manier nog een poos verder kunnen.”

5

22 mei 2000

Bloemetje voor Suze Kruese

“Voor alles wat u al die jaren voor de medemens gedaan hebt”. Met deze woorden overhandigde Marieken Roeffen van de Ouderenunie het ‘Bloemetje van de maand’ aan Suze Kruese. De 75-jarige mevrouw Kruese heeft 18 jaar als vrijwilligster voor De Zonnebloem gewerkt en is nu nog heel actief in het kerkenwerk en in het buurtwerk.

Ondanks dat ze veel heeft meegemaakt in haar leven is ze positief gebleven.

Suze Kruese is al jaren bezig om van alles voor anderen te doen. 18 jaar lang was ze vrijwilligster bij De Zonnebloem, waar ze vooral zieken bezocht. “Verder was er in die tijd ook de actie ‘Zon in de schoorsteen’, waarbij we een Sinterklaaspakje maakten voor de mensen”, vertelt ze. “En verder werd er gehandwerkt, kleedjes, sokken, enzovoort, voor de jaarlijkse Missie-Inn, waarvan de opbrengst gaat naar in de missie werkende Hengelose paters.” Vanuit de Raphaël/Exoduskerk is ze nu actief om samen met anderen een maandelijkse avond voor alleenstaanden te organiseren.

“We hebben een werkgroep van drie mensen, die het programma maakt’, legt ze uit. Dat bestaat soms uit spelletjes als rummy cup, kaarten of bingo, een dia-avond) m.m.v. pastor Hafkenscheid) of we organiseren een middagje uit.” Ze doet dit ook al weer 12 jaar en er komen elke maand zo’n 15 tot 20 mensen.

Verder organiseert ze al zes jaar in het buurtcentrum een wekelijkse middag voor ouderen, eerst helemaal alleen, nu samen met een ander. “Iedereen daar is zo enthousiast”, zegt ze, “bij de jaarlijkse evaluatie bleek ook dat iedereen het erg gezellig vond en er eigenlijk niets veranderd hoefde te worden.” Daarnaast is ze nog werkzaam in de kerkelijke werkgroep ‘Verliezen verwerken’, waarbij ze mensen opzoekt die hun partner verloren zijn. Ze brengt dan ook Marieken Roeffen (links) biedt Suze Kruese het ‘Bloemetje van nog het parochieblad ‘Wijkcontact’ rond, haalt de jaarlijkse de maand’ aan. kerkbijdrage op en is betrokken bij de maandelijkse open-

6

stelling van de kerk voor bezinning en gebed.Tenslotte staat ze voor familie en kennissen ook altijd klaar. Een indrukwekkende lijst van werkzaamheden. “ieder mens moet rekening houden met een ander om een goede samenleving te krijgen”, zegt Suze Kruese. Dat is iets wat ze letterlijk toepast. Ze heeft veel meegemaakt in haar leven.

Haar ouders verloor ze al op haar 17e, haar man overleed jong en ze heeft borstkanker gehad. “Maar ik ben toch wel positief gebleven”, zegt ze. “Aan negatief denken heb je niets.”

7

23 juni 2000

Bloemetje voor Jan Mekelenkamp

‘ Het bloemetje van de maand’ van de Ouderenunie gaat deze keer naar de heer Jan Mekelenkamp. Hij is de man, die belangeloos, alle acties tot het in standhouden van de Gemeente Hengelo heeft gecoördineerd. Nog steeds verbaast de heer Mekelenkamp zich er over, dat er behalve hem, maar 1 autochtone Hengelo-er in het oorspronkelijke comité zat: de heer Otto de Boer, evenmin een onbekende. Maar de van oorsprong niet Hengelo-ers vormden wel de meest radicale leden van het Actiecomité. Het bleek al gauw, dat door het overweldigende succes van de briefkaart actie, de politiek er niet langer omheen kon. Hengelo moest blijven!

En op het moment dat wij op 18 april van dit jaar ons doel bereikt hadden, was het meteen “over en uit” met het Actiecomité. De oud-voorzitter wijdt zich weer met volle energie aan het bestuurs- en andere activiteiten die zijn aandacht vergen sinds zijn pensionering bij AKZO. Waar hij ook lid van de ondernemingsraad was. Komen we hem niet tegen als lid van het bewonersoverleg “De Nijverheid” dan wel als kaderlid van het FNV. Als lid van de stuurgroep Mimimabeleid van de gemeente Hengelo of als lid van de Raad van Toezicht van Waterbeheer St. Jozef. Ook heeft hij 24 mei een weekend georganiseerd voor 80 personen, compleet met Bingo, een dagje Slagharen en een koud en warm buffet, voor mensen die niet uit ervaring weten wat vakantie betekent. “Van dit bloemetje zal mijn vrouw ook genieten”, aldus de Heer Jan van Mekelenkamp.

8

9

13 maart 2001

Bloemetje voor Dr. A. Fuldauer Deze maand is het 'Bloemetje' bestemd voor Dr. A. Fuldauer. De heer Fuldauer is in Hengelo heel bekend geworden, vooral bij de wat ouderen onder ons, door de naar hem genoemde stichting: De Dr. Fuldauer Stichting. Deze stichting heeft er indertijd voor gezorgd dat het bejaardencomlex 't Swafert gebouwd werd. 't Swafert en de stichting zijn er nog steeds, maar het gebouw is vorig jaar verkocht. De stichting is nu eigenlijk overbodig geworden. "Misschien is het een goed idee om er nu een vriendenkring van te maken", zegt de 79-jarige dr. Fuldauer, die nu in Borne woont.

In 1966 promoveerde de heer Fuldauer, die toen werkzaam was als huisarts, op een onderzoek dat hij hield onder bejaarde patiĂŤnten. 'Ik heb 241 patiĂŤnten uit m'n praktijk bij dit onderzoek betrokken", vertelt hij. "Uit het onderzoek bleek dat er grote behoefte was aan een goede huisvesting voor bejaarden. Er moest een plek komen waar oudere mensen gemakkelijk met elkaar in contact konden komen, waar een goede verzorging voorhanden was, een goede communicatie en een maaltijdvoorziening." Toen het plan er eenmaal was is de stichting gevormd met de bedoeling om een dergelijk huis te gaan realiseren.

"Als bestuur waren we een geweldige club", vertelt de toenmalige voorzitter dr. Fuldauer. Mevrouw Hoens was secretaris en de heer Kassenaar was de penningmeester.We hadden zo onze contacten en we hebben ook heel hard gewerkt.

Toen alles rond was en we ook met de gemeente hadden gesproken, kon de bouw beginnen. De architect was de heer Rekers." Alles ging behoorlijk snel en in 1971 was 't Swafert klaar. De bewoners waren erg tevreden.Van buitenaf was er wat negatieve kritiek, o.a. dat er te weinig liften waren. "Dat was eigenlijk een kwestie van geld", zegt dr. Fuldauer, die ook initiatiefnemer is van de indicatiecommissies. Er is toen nog

Miep Wenstedt van de Ouderen Unie overhandigt het bloemetje van de maand aan dr. Fuldauer.

10

een vervolgonderzoek gedaan door dr. Primus uit Delft en daarna zijn de problemen die er nog waren, opgelost.

Dr. Fuldauer is in 1973 geneesheer-directeur geworden van verpleeghuis Eugeria in Almelo.

Samen met zijn vrouw geniet hij nu in zijn huis in Borne van zijn eigen 'oude dag'.

11

8 mei 2001

Bloemetje voor Dien Brinkman Dien Brinkman is op 19 april 90 jaar geworden. Mevrouw Brinkman is nog erg flink voor haar hoge leeftijd; je ziet het haar niet aan dat ze al 90 is. Het lopen en het horen wordt wat minder, maar ze is nog erg vief.

Ze woont nog zelfstandig en redt dat goed met wat hulp van familie en buren. “Ik heb goede kinderen en goede buren”, zegt ze, “en mijn kleindochter doet boodschappen.”

Zelf neemt ze het wassen en strijken nog voor haar rekening.

Geboren in het Gelderse Drempt, kwam mevrouw Brinkman op 9-jarige leeftijd naar Hengelo. In een gezin van 7 kinderen leerde je wel aanpakken. Ze herinnert zich nog dat ze als 9-jarige met haar vader mee naar het bos ging om de basten van de boomstammen te slaan. Dat hout werd dan gebruikt voor de mijnbouw.

Mevrouw Brinkman heeft een werkzaam leven geleid. Ze woonde op een boerderij aan de Nieuwe Grensweg en daar was altijd veel te doen. Na haar huwelijk (1930) kwam haar moeder bij haar in huis wonen, waar ze altijd voor gezorgd heeft. Zelf kreeg ze vier kinderen. Daarnaast werkte ze nog buitenshuis, o.a. 16 jaar bij de Koninklijke Weef Fabriek (KWF) in de ververij. “Daar heb ik met veel plezier gewerkt”, vertelt ze, totdat de fabriek sloot. Ik was toen 62 en ikheb wel tot m’n 65e doorbetaald gekregen.” Intussen zorgde ze in de weekends nog voor een schoonzus die een hersenbloeding had gehad en een kostganger, die als jongen bij het gezin Brinkman in huis kwam en er meer dan 25 jaar woonde.

Verder kookte ze 15 jaar lang voor een buurman die weduwnaar was.

In de oorlog had ze ook nog pleegkinderen uit Rotterdam in huis. “Met hun dochters heb ik nog altijd contact”, zegt ze, “soms komen ze bij me op bezoek.”

“Gezelligheid heb ik altijd heel belangrijk gevonden”, vertelt

De 90-jarige Dien Brinkman kwam deze keer in aanmerking voor het bloemetje van de maand

12

ze. “Iedereen was bij ons welkom. De kinderen brachten altijd vriendjes en vriendinnetjes mee om te spelen en mijn man bracht ze dan ‘s avonds weer naar huis.We hadden altijd mensen over de vloer. En met verjaardagen zetten we een grote tafel op de deel en zaten er dan met z’n allen, vaak wel 30 mensen, omheen. Zondags gingen we fietsen of wandelen in het bos.Verder hield ik van breien, naaien en borduren, natuurlijk vooral voor de kinderen. Ja, ik heb daar allemaal erg van genoten.” Aan de andere kant heeft ze ook verdrietige dingen meegemaakt. Ze verloor een zoon, een kleinzoon, haar man en een schoonzoon.

13

Wat de gezelligheid betreft, is er nog niets veranderd. Mevrouw Brinkman heeft nog steeds graag mensen over de vloer. Er is dan ook veel aanloop van buren, familie en vrienden. “Je voelt je gewoon welkom”, zegt haar kleindochter Anne-Lise, die haar ook heeft opgegeven voor ‘het bloemetje van de maand’.“We komen nog elke zondagavond bij oma met een heel stel van de familie. Ze is nog steeds heel gastvrij. En zit je ergens om verlegen?

Of het nu appelmoes, een ei of soepgroenten zijn, oma heeft het wel in huis!”

Ter gelegenheid van haar 90e verjaardag is haar broer uit Canada ook overgekomen met zijn vrouw. Zelf is ze 7 keer bij hen in Canada geweest.“Dat doe ik niet meer”, lacht ze. “Dat is te ver, maar ik ga in september nog wel een bootreis maken met m’n dochter, schoonzoon en de buurvrouw. We verheugen ons er erg op.”

5 juni 2001

Bloemetje voor Koos Middendorp Deze keer ging het bloemetje van de maand naar Koos Middendorp. De heer Middendorp is maar liefst 42 jaar lang als vrijwilliger betrokken geweest bij het kerkenwerk in de Raphaël-Exoduskerk. “Voordat deze kerk door een fusie de RaphaëlExoduskerk werd, was het de Raphaëlkerk”, vertelt Middendorp. “Die werd in 1959 gebouwd onder pastoor De Mey. Al gedurende de bouw was de pastoor bezig mensen te vinden om allerlei dingen te doen in de nieuwe kerk, zoals koorleden en akolieten. Zo ben ik in dit werk terechtgekomen, ik begon als akoliet. In mijn geboorteplaats Schiedam was ik al misdienaar geweest, dus ik wist wel zo ongeveer hoe alles er aan toeging.” Al gauw werd hij ook een soort koster en klusjesman, repareerde overlopende toiletten, niet sluitende deuren en regelde allerlei zaken. Niet alleen bij de normale vieringen, maar ook bijvoorbeeld bij bruiloften en begrafenissen moest hij er zijn, als akoliet of als koster.Toen ik nog werkte, nam ik er wel eens vrij voor, later ging dat wat makkelijker”, zegt Middendorp.

Eind 70er jaren kwam de fusie met de Exoduskerk.“Dat ging allemaal niet zo gemakkelijk, want het waren twee totaal verschillende structuren. Het heeft een tijd geduurd, maar tenslotte is het allemaal in orde gekomen. Ik vind het fijn dat ik mee heb kunnen werken aan het in elkaar groeien van deze twee parochies. Na de fusie kwamen er een aantal jaren dat we geen pastoor hadden. Van ‘84 tot ‘87 moesten we alles zelf doen. Ik vond dat een mooie periode. Ik was toen net opgehouden met werken, dus ik had er de tijd voor.” Daarna kwam pastoor Jansman, die voor 50% deken was en voor 50% de parochie leidde. Inmiddels was er ook een parochieblad, waar de heer Middendorp actief bij betrokken was. Dat werk heeft hij 15 jaar gedaan. “Eigenlijk heb ik alles gedaan, Koos Middendorp deed 42 jaar vrijwilligerswerk in de Raphaëlbehalve preken”, aldus Middendorp, die er helemaal niet van Exoduskerk houdt om op de voorgrond te treden.

14

“Als hij weer eens laat thuiskwam, zeiden de kinderen wel eens: “Pappa, die wordt wel zo heilig, die is altijd in de kerk”, lacht mevrouw Middendorp. Zelf is ze ook actief in het kerkenwerk: ze gaat voor in vieringen, bezoekt mensen waarvan een familielid is overleden en zit in de vrouwenvereniging.

15

Koos Middendorp heeft bij Stork gewerkt. In die tijd deed hij vakbondswerk en zat hij ook in de Ondernemings Raad. “Het verschil is dat het OR-werk in de baas z’n tijd gebeurt, maar het vakbondswerk in je eigen tijd”, zegt hij. Hij heeft bestuurlijke functies vervuld in Hengelo, in de regio en landelijk. “Het OR-werk was vaak moeilijk, vooral als er mensen uit moesten. Ik heb wel eens als enige nee gezegd”, vertelt hij.

Middendorp is nu 78. Hij is het wat kalmer aan gaan doen. Dat was nodig omdat hij astmatisch is en een longontsteking heeft gehad. Daardoor is het uithoudingsvermogen minder geworden. “Maar incidenteel doe ik nog wel het een en ander in de kerk en ze vragen me ook nog wel eens om raad”, vertelt hij.“Ik blij dat ik al deze dingen heb kunnen doen. Ik heb een prachtig leven gehad. Maar één ding moet ik er wel bij zeggen: Je kunt dit werk alleen maar doen als je achterban erachter staat.”

3 juli 2001

Bloemetje voor Agnes ter Doest Deze keer overhandigde Jan Egberink van de Ouderen Unie het bloemetje aan Agnes ter Doest. Mevrouw Ter Doest, die 70 jaar is, kreeg het bloemetje omdat ze heel erg veel voor anderen gedaan heeft, met name in de mantelzorg voor familie, buren en vrienden, maar daarnaast ook als vrijwilligster in het buurthuiswerk en het kerkenwerk.

Sinds haar huwelijk in ‘57 is Agnes ter Doest naast de zorg voor haar gezin eigenlijk altijd bezig geweest om anderen te helpen. Haar buurvrouw had m.s. (multiple sclerose). Ze ging er regelmatig naar toe, deed boodschappen en maakte het huis schoon. Ook nam ze de zorg op zich voor een oude tante, en daarna voor een nog oudere tante.

“Toen ben ik een tijdje op school geweest”, vertelt Agnes ter Doest. “Eerst twee jaar op de open school en toen twee jaar mavo. Ik wilde mijn kinderen, een dochter en een zoon, kunnen begeleiden, ze helpen bij hun huiswerk. Dat is goed gelukt. Na de derde klas mavo wisten ze meer dan ik en konden ze het verder zelf redden. Ik ben toen mijn middenstandsdiploma gaan halen. Mijn man, die melkventer was, en ik wilden eigenlijk een eigen zaak beginnen. Maar in die tijd waren de supermarkten nogal in opkomst.

Daardoor durfden we het toch niet aan.”

In ‘78 ging mevrouw Ter Doest vrijwilligerswerk doen bij (voormalig) buurthuis De Boemerang. Dat was een heel goed lopend buur thuis vlakbij de Anninksschool (nu Montessorischool). “Er kwamen wel 1200 mensen per week”, vertelt ze.“We zijn daar begonnen met kinderopvang tussen de middag.” Nadat in ‘85 haar man was overleden, ging ze zich ook inzetten voor het kerkenwerk van de OLVparochie. Ze organiseerde samen met enkele anderen elke maand een avond voor alleenstaanden. “Na het overlijden van mijn man zocht ik toch iets om het leven weer inhoud te geven”, vertelt ze.“Het was behoorlijk veel werk, het runnen van de groep alleenstaanden. Er gingen elke maand 350 uitnodigingen de deur uit. Er moest een leuk programma in Agnes ter Doest neemt het bloemetje in ontvangst uit handen elkaar gezet worden. Soms waren er gesprekken over een van Jan Egberink van de Ouderen Unie. bepaald thema, soms was er een bingoavond of we gingen

16

17

gezellig een middagje uit.Ter afsluiting van het jaar organiseerden we een busreis.” Ook konden de mensen van de groep die ziek waren, altijd rekenen op een gezellig bezoekje. Verder zat mevrouw Ter Doest nog in het diaconaal beraad. Dit werk heeft ze allemaal tot vorig jaar gedaan. Maar dat was niet het enige. In de mantelzorg bleef ze ook actief. In ‘87 werd de vriendin van haar schoonzus ziek, die ze tot ‘89 intensief begeleid heeft. Ook staat ze klaar voor haar buurvrouwen van 88 en 92 jaar. Ze doet booschappen voor ze en brengt ze met haar eigen auto naar het ziekenhuis en weer thuis. Ook gaat ze regelmatig naar het ziekenhuis met een zwager die hartpatiënt is en helpt haar zus van 83 met boodschappen doen en ze verzorgt ook haar haar.“Ik ben altijd de familiekapster geweest”, lacht ze.

Toen ze vorig jaar een hartinfarct kreeg, moest ze het wat kalmer aan gaan doen. Het kerkenwerk heeft ze kunnen overdragen aan een nieuw groepje dames. Dat ze zoveel mensen heeft geholpen, vindt ze zelf eigenlijk helemaal niet zo bijzonder. “Het is een soort noaberhulp”, zegt ze,“die eigenlijk vanzelfsprekend is. Je merkt in dit werk wel, dat sommige mensen erg eenzaam zijn. Het is fijn als je dat een beetje kunt doorbreken. En toen ik vorig jaar in het ziekenhuis lag, heb ik gemerkt dat de mensen op hun beurt weer met mij meeleven. De zusters dachten dat ik jarig was, zoveel kaarten en bezoek heb ik gekregen.”

28 augustus 2001

Bloemetje voor Elektro-Radio-Nostalgie Het bloemetje van de maand gaat deze keer niet naar één persoon, maar naar een hele groep: de zeven vrijwilligers van het museum ‘Elektro-Radio-Nostalgie’. Dit museum is te vinden aan het Esrein 38, een zijstraat van de Industriestraat Als je er binnenkomt zie je een niet al te grote, gezellige ruimte, waar het grote aantal oude radio’s direct opvalt. Maar er is nog veel meer: prachtige oude grammofoons, tvtoestellen, huishoudelijke apparaten als stofzuigers en straalkachels, oude onderdelen als radiolampen en veel nostalgisch materiaal. Er is apparatuur vanaf 1860. En achterin de ruimte staat een grote tafel, waar koffie wordt geschonken. “Hier bespreken we alles”, vertellen de vrijwilligers. “Deze tafel zouden we niet kunnen missen.”

Het museum is een initiatief van Henk de Groot. Zo’n 45 jaar geleden begon hij met het verzamelen van oude radio’s. “Op een gegeven moment verdwenen de radiobuizen (lampen)”, vertelt hij. “Dat was eigenlijk de aanleiding voor mijn verzameling. Ik ging rommelmarkten af en keek wat mensen bij de vuilnisbak gezet hadden. Zo heb ik heel wat bij elkaar gekregen. Toen was alles nog heel goedkoop, nu zijn antieke apparaten bijna onbetaalbaar. De verzameling groeide en ons huis raakte tot aan de nok toe vol.

Het stond alleen niet in de huiskamer, daar mocht ik het van mijn vrouw niet neerzetten”, lacht hij.“Toen ik in de VUT kwam, besloot ik om wat met mijn verzameling te gaan doen. Ik wilde een ruimte om alles te kunnen tentoonstellen. Eigenlijk was dat altijd al de bedoeling. Ik heb de gemeente de kop gek gezeurd om ruimte, maar zonder resultaat. Toen kwam dit gebouwtje vrij; het was een hoogspanningverdeelstation van de toenmalige IJsselcentrale, waar ik ook gewerkt heb. Ik heb het gebouw gekocht en toen moest het nog geschikt gemaakt worden als museum.”

Twee jaar lang heeft hij samen met zijn broer Freddy gewerkt aan de verbouwing, een enorme klus. Daarna kon het museum starten onder de huidige naam. In 1995 werd het museum op advies van de gemeen-

18

te een stichting. Intussen waren er nog een aantal vrijwilligers bijgekomen: Jan Parmentier, Peter van der Zanden, Wim Boessenkool, Paul van Driest en Marijn van Druten.

19

Unieke collectie Het doel van de stichting is het tentoonstellen, verzamelen, bewaren en restaureren van oude en antieke radio- en tv-toestellen en het verzamelen van oude onderdelen als radiolampen, oude huishoudelijke toestellen, antieke verlichting en oude installatiematerialen. De laatste tijd verzamelt men o.a. ook militaire elektronica als communicatieontvangers en industriële meetapparatuur en elektronica uit de scheepvaart. Ook is er documentatie over deze onderwerpen.

Onlangs heeft het museum een unieke collectie apparatuur en onderdelen gekregen van Karel Hagemans, een oogchirurg.“Het is apparatuur op huishoudelijk en op professioneel gebied en er is veel materiaal uit de oorlog bij”, vertelt Peter van der Zanden.

“Het is zoveel -een fabriekshal vol- zodat we het hier niet kwijt kunnen en het heeft een waarde van enkele miljoenen. We hebben het allemaal op moeten slaan. Ik denk dat we de grootste collectie in Europa hebben. We hebben hier al eens iemand gehad van het museum Unter den Turm uit Berlijn, die zei ook dat onze collectie groter is dan die van dat museum. En mensen van het Omroepmuseum uit Hilversum zeggen dat ook. We hebben echt een unieke verzameling. Iedere bezoeker die in techniek geïnteresseerd is, is dan ook erg enthousiast.”

Om alles in het museum goed te bekijken, ben je wel twee uur bezig. Bij de rondleiding worden ook allerlei apparaten gedemonstreerd. Zo is er bijvoorbeeld de tefifoon, een afspeelapparaat voor muziek uit ca. 1950. Hij werkt met een rol waar groeven op staan, zoals bij een lp. De tefifoon werd later verdrongen door de cassetterecorder.Verder is er een prototype van de eerste zendontvanger uit 1897, de Marconi-coherer om hoogfrequente radiogolven in de lucht vast te stellen, de Morse-schrijver uit 1860, de eerste Philips radio’s met losse luidspreker, de eerste grammofoonplaten en kristaldetectorontvangers.

Men is nog op zoek naar een pneumatische geluidsversterker, radio’s uit de 40er jaren en naar oude lp’s. “Er zijn bijvoorbeeld lp’s van het overlijden van koningin Wilhelmina en van de watersnoodramp”, zegt Jan Parmentier. “Die zouden we graag in de collectie hebben, maar andere historische lp’s zoals van Snip en Snap zijn ook van harte welkom.”

25 september 2001

Bloemetje voor Rieky Nijland Deze maand werd Rieky Nijland van hotel/lunchroom Nationaal aan het Burgemeester Jansenplein verrast met het bloemetje. Zij krijgt het voor de manier waarop ze met haar gasten en klanten omgaat. “In haar zaak heeft ze zo’n gezellige en ontspannen sfeer opgebouwd, dat veel mensen er graag komen”, zegt Arie Otten van de Ouderen Unie.

“Ze heeft een luisterend oor voor iedereen, dus ze vervult ook een belangrijke sociale functie.” In de zaak is duidelijk te merken dat de mensen haar en ook vaak elkaar kennen. Iedereen groet elkaar of maakt even een praatje.

Rieky -zo noemt iedereen haar gewoon- heeft in de loop van de jaren een vaste klantenkring opgebouwd, die voor een groot deel bestaat uit een wat ouder publiek. Ze steekt dan ook veel tijd in haar zaak. Ze werkt per week zo’n 70 tot 80 uur. “Toen ik hier in ‘85 begon, had ik me er een heel andere voorstelling van gemaakt”, vertelt Rieky. “Het hotel zou het belangrijkste zijn en overdag zou er tijd zijn om rustig bij de gasten te zitten. Maar het liep wel anders. Je hebt soms geen tijd om je handen te wassen.”

Rieky zit al lang in het vak. Ze werkte eerst bij De Marketender in Enschede, daarna bij Jagers (vroeger in het pand van Café Crème aan de Enschedesestraat). In ‘86 begon ze voor zichzelf in hotel Nationaal, dat ze huurde van de familie Holthaus, van de bekende modeontwerper Dick Holthaus.

“Hij is hier vorige week nog even geweest”, vertelt ze even tussendoor. Na tien jaar kocht ze het pand. “Ik vond het belangrijk om de oude stijl van het pand te bewaren”, zegt ze.

“Verschillende mensen raadden me aan om het te moderniseren, maar ik ben blij dat ik het niet gedaan heb. Zo is het gezellig en vertrouwd. En er zijn makkelijke stoelen, waar de mensen goed op kunnen zitten.” Verder wordt de sfeer Het bloemetje is deze maand voor Rieky Nijland van hotel/lunbepaald door echte bloemen en planten en een zacht chroom Nationaal, voor de manier waarop ze met haar klanten muziekje. Op verzoek van de stamgasten staat de muziek en gasten omgaat. Foto Piet van der Sterren

20

21

ook wel eens wat harder, dat hangt van de stemming af.“Er kan hier heel veel, zegt Rieky, “ook polonaise met carnaval. Ik heb klanten die hier een groot deel van de dag zitten, veel ook alleenstaanden die thuis geen gezelligheid kunnen vinden. En hier is altijd wel wat te zien en te horen. Sommige mensen komen gewoon even binnen om op de bus te wachten.‘Dat vindt Rieky wel goed’, zeggen ze dan. Het zijn soms kleine dingen waar je iemand een plezier mee kunt doen. Ik had eens een klant die vertelde dat ze op dieet was en alleen maar een bepaald soort brood mocht hebben. Ze vond het zo jammer dat ze nooit eens lekker iets kon bestellen.Toen heb ik het broodje dat ze bij zich had, keurig voor haar opgediend. Och, en als het zo uitkomt, bak ik laat op de avond nog wel een uitsmijter of maak ik een kop soep.” Ook de leden van de Hengelose Oranjevereniging weten hotel Nationaal te waarderen. Ze komen er al jaren op koninginnedag koffie met een oranjebittertje drinken, ‘s morgens voor de aubade begint.

Tussen haar drukke werkzaamheden door heeft ze nog de gelegenheid om te luisteren naar wat de mensen op hun hart hebben. “Ze vertellen me heel veel. Ik vertel het ook niet verder”, zegt Rieky. “Soms hoor ik het hetzelfde verhaal van iemand anders, en dat kan soms weer een heel andere versie zijn.” Ze heeft in haar werk ook veel grappige dingen meegemaakt. “Ik was ‘s avonds een keer uitgeweest en toen ik thuiskwam, vond ik een van de hotelgasten in mijn bed. Later bleek dat een van de gasten tegen de betreffende vrouw had gezegd: “Ik ben de portier van Nationaal” en haar toen binnen had gelaten. Ik heb haar rustig laten slapen en ben naar een andere kamer gegaan. Ik heb ook al eens meegemaakt dat er een gast aan het ontbijt zat, die helemaal vreemd was. Een van de andere gasten had hem meegenomen om hier te slapen. Want hij was zo verdrietig, z’n verkering was net uit. En ik maak ook nog wel eens mee dat mensen met de verkeerde jas naar huis gaan. Als daar dan toevallig iemand z’n huissleutels in zitten, kan het een hele zoekactie worden. Ik ben heel tevreden met m’n werk. En ik ben blij als mensen het hier naar hun zin hebben en weer terugkomen.”

23 oktober 2001

Bloemetje voor Roman Pynclus Roman Pyndus is degene die deze keer het bloemetje van de maand kreeg. Hij is een van de oprichters van de Oekraïense dansgroep Roesalka en danst ondanks zijn 77 jaren nog steeds in de groep mee. “Ik kan het wel merken, hoor, dat ik wat ouder wordt”, zegt hij.“De knieën worden wat stijver. En bij de Oekraïense dansen moeten de mannen juist nog wel eens op de knieën. Dat is best zwaar. Maar ik doe elke dag wat oefeningen en ik fiets regelmatig. Zo probeer ik in goede conditie te blijven. En dan natuurlijk elke week repeteren.”

Roman Pyndus werd geboren in Oekraïne en is in 1947 in Hengelo gekomen. Tijdens de tweede wereldoorlog werd hij samen met anderen door de Duitsers naar Duitsland gebracht om daar te werken. “Na de oorlog werden de mensen die niet terug wilden, in Duitsland in kampen ondergebracht”, vertelt hij. “In ‘47 kwam er een Nederlandse delegatie, die op zoek was naar mensen die wilden werken in Nederland. We zijn toen met een groepje van 6 Oekraïners naar Nederland gegaan.

Ik kwam aan het werk bij Stork. Ik was ongeschoold en werd opgeleid tot ketelmaker. In het begin was het hier in Nederland best moeilijk. Ik sprak eerst alleen Duits en dat was in die tijd natuurlijk niet populair hier. Er waren ook veel Polen met hetzelfde probleem. Maar we hebben ons aangepast.”

In die periode kwamen de Oekraïners in contact met het orkest Tremolo. De dirigent van dit orkest had ook in Duitsland gewerkt. Hij kon muziek schrijven en viool en gitaar spelen. “Samen met Oekraïners en Nederlandse mensen hebben we toen een dansgroep en een koor gevormd”, vertelt Roman Pyndus. “Dat was in 1955. De naam werd Roesalka, wat ‘waternimf ’ betekent. De waternimf komt vaak voor in Oekraïense gedichten. We hebben in die tijd ook opgetreden met 12 dansers en 15 man orkest, samen met Roman Pyndus danst op zijn 77e nog steeds mee in de een Byzantijns koor uit Utrecht, hier in het Concertgebouw Oekraïense dansgroep Roesalka in Hengelo. Ik weet het nog goed, want in de voorstelling

22

23

kwam er een koets met een paard ervoor op het toneel. Maar het paard wilde niet meer van het toneel af. Het heeft ons heel veel moeite en suikerklontjes gekost, voor het tenslotte toch lukte.”

De muziek die Roesalka gebruikt, komt van grammofoonplaten. Roman Pyndus heeft er een heel stel liggen.“Natuurlijk is live muziek leuker, maar daar hangt wel een prijskaartje aan.” De kleding van de groep, in vrolijke kleuren met prachtig borduurwerk, maken de vrouwen van Roesalka zelf. Er zijn ook korte jasjes die in Oekraïne gemaakt zijn.

De danspassen heeft Roman Pyndus indertijd van een andere Oekraïner geleerd.“Maar ik heb ook in Engeland wat bijgeleerd”, vertelt hij. “Ik ben een keer naar Manchester geweest, daar zijn veel Oekraïners.” Roesalka is vorig jaar met de hele groep in Oekraïne geweest. Het is de groep daar erg goed bevallen. “We hebben ook opgetreden en ze snapten daar niet hoe het kon dat Nederlanders hun cultuur daar brachten”, lacht Roman Pyndus.“De mensen waren heel enthousiast, dus ik denk dat we het goed doen.” Roman Pyndus gaat elk jaar een keer naar zijn geboorteland. Hij heeft er nog een zus wonen. “Sinds het land zelfstandig is, is er wel veel veranderd”, zegt hij. Het reizen is gemakkelijker geworden. Maar het land heeft het moeilijk, het moest eigenlijk helemaal opnieuw beginnen. Er is werk genoeg, maar er zijn geen machines. Er is veel vrijheid gekomen, nadat het land door de eeuwen heen overheerst is door allerlei andere landen: Russen, Hongaren, zelfs Litouwers. Met de nieuwe vrijheid is er ook veel criminaliteit gekomen.”

Roman Pyndus hoopt nog een tijdje door te gaan bij Roesalka. “Het is ook heel gezellig”, zegt hij. “We oefenen elke donderdagavond in het Hasseler Hoes. Na afloop drinken we samen wat. We zouden nog wel graag wat jonge mensen erbij willen hebben; die krijg je niet zo makkelijk. Ze houden vaak van een ander soort muziek. Maar dat is in Oekraïne precies hetzelfde.”

20 november 2001

Bloemetje voor Ria Spruit Het bloemetje van de maand was deze keer voor Ria Spruit, die zich jarenlang ingezet heeft voor het Prinses Beatrix Fonds.Vanaf 1982 tot ‘99 heeft zij –op een korte onderbreking na– de coördinatie van de jaarlijkse collecte voor dit fonds verzorgd. Ze helpt nu op de achtergrond nog steeds mee.

“Het Prinses Beatrix Fonds zet zich in voor mensen die een ziekte hebben waarbij vanuit het centrale zenuwstelsel de bewegingen moeilijk zijn”, vertelt ze,“zoals bijvoorbeeld bij polio, multiple sclerose en de ziekte van Parkinson. Het fonds helpt deze mensen door wetenschappelijk onderzoek en door het financieren van bepaalde voorzieningen.

Verder heeft het fonds in Nederland 13 vakantiehuizen, die helemaal zijn aangepast voor gehandicapten en waar patiënten met hun familie een vakantie kunnen doorbrengen. Hier in de buurt staat er zo’n huis in Ootmarsum en het is de bedoeling dat er nog meer komen.” Mevrouw Spruit (68) kwam in ‘81 in Hengelo wonen en werd in ‘82 actief voor het Prinses Beatrix Fonds. Zij begon met het helpen van de toenmalige coördinatrice, mevrouw Van Wezel.“Voordat ik kinderen kreeg, heb ik 10 jaar in de verpleging gewerkt”, vertelt ze, “al vrij jong als als hoofdverpleegster. Ik hoor nog net bij de generatie van vrouwen die als ze kinderen kregen, niet buitenshuis gingen werken, maar bij de kinderen bleven. Ik wilde gewoon wat doen, niet steeds thuiszitten. Dan kom je terecht in het vrijwilligerswerk. Ik werd al gauw gevraagd voor allerlei bestuursfuncties. Zo heb ik bijvoorbeeld 12 jaar in het bestuur van de Unie Voor Vrijwilligers (UVV) gezeten. Bestuurswerk is nodig, maar ik heb grote bewondering voor mensen die elke week weer klaarstaan om hetzelfde werk te doen, zoals een gehandicapte bezoeken of een soos leiden. Het heet dan wel vrijwilligerswerk, maar je moet er wel zijn.”

Collecte De coördinatie van de collecte is elk jaar een grote klus.

Hengelo is verdeeld in 35 wijken, elke wijk met een eigen

Ria Spruit heeft zich jarenlang ingezet voor het Prinses Beatrix Fonds. “Het leuke is dat je zoveel verschillende mensen leert kennen”, vindt ze.

24

25

wijkhoofd. In principe zorgen de wijkhoofden dat er in hun wijk voldoende collectanten zijn, maar dat lukt in de praktijk niet altijd. “Soms valt er een wijkhoofd uit en dan moet je dat proberen op te lossen”, zegt mevrouw Spruit. “We hebben collectanten die het al jaren doen, maar er vallen elk jaar ook weer mensen af, door verhuizing, ziekte of om andere redenen. Als je dan aan ‘t bellen bent om nieuwe collectanten te krijgen en er wordt een paar keer achter elkaar geweigerd, dan heb je er wel eens even geen zin meer in. Een dag later lukt het dan soms wel weer.”

De laatste jaren wordt er ook wel een bureau ingeschakeld, dat collectanten regelt. In totaal zijn er ongeveer 275 collectanten. De collecte valt altijd in september, vaak net in de kermisweek.

Dit jaar was dat niet zo. “We hebben dit jaar een recordopbrengst gehaald”, aldus mevrouw Spruit, “f 35.000,-.”

Na de collecte moet dan het geld geteld worden. Dat gebeurt op de bank met een aantal wijkhoofden en bestuursleden en daar gaat ook aardig wat tijd inzitten. Dan moeten de collectebussen opgeruimd en op volgorde gezet worden, zodat ze het volgend jaar zo weer gebruikt kunnen worden.

Mensen ontmoeten “Het leuke van dit werk is dat je allerlei mensen tegenkomt”, vindt mevrouw Spruit.

“Dat loopt door alle rangen en standen heen. Er zijn vaak leuke mensen bij, die je anders nooit ontmoet had. Daardoor hou je het ook vol. Je weet wel dat het voor een goed doel is wat je doet, maar de concrete resultaten zie je niet. Wel heb ik gegevens over de bedragen die hier in de regio besteed worden.”

“Ik heb ook gemerkt dat mensen zichzelf nogal eens onderschatten. Soms denken ze dat ze bijvoorbeeld geen wijkhoofd kunnen zijn, omdat dat te moeilijk is. Als ze het dan uiteindelijk gaan proberen, blijkt het toch te lukken, vaak zelfs heel goed. Het is heel leuk om dat mee te maken, dat mensen hun verborgen talenten ontdekken.”

18 december 2001

Bloemetje voor Ria van Naarden Deze keer ging ‘het bloemetje van de maand’ naar Ria van Naarden. Zij is al bijna 25 jaar zeer actief bij buurtcentrum en ponystal ‘t Geerdink aan de Van Alphenstraat. Ze werkte er eerst een jaar als vrijwilliger, toen als toezichthoudster en vanaf ‘93 als begeleidster van het werkervaringsproject voor jongeren en agogisch werker. Ze is een van de grote drijvende krachten geweest achter de verschillende projecten die in ‘t Geerdink van de grond zijn gekomen. Naast het werkervaringsproject is het zakgeldproject, dat drie jaar geleden startte, ook heel succesvol gebleken.“In ‘74/’75 wilde het werkbestuur van ‘t Geerdink beginnen met een ponystal”, vertelt Ria.“De pony’s moesten opgehaald worden in Heerde en ik ben toen meegeweest als vrijwilliger. Ik was doodsbenauwd voor paarden. De twee dieren werden vervoerd in een wagentje. Dat ging allemaal nogal moeilijk en toen we hier waren, wilden ze er niet uit. Ik had zó met die pony’s te doen en ik ging, ondanks m’n angst, ook met suikerklontjes staan om ze naar buiten te lokken. Eén van die twee pony’s was Sandra, die is er nu nog steeds. Ik werd toen toezichthoudster bij ‘t Geerdink en één van mijn taken was het opzetten van de ponygroepen. Langzamerhand raakte ik m’n angst voor paarden kwijt en later heb ik zelf ook leren rijden.

Ik zocht vrijwilligers voor het leiden van de ponygroepen mijn eigen kinderen waren de eerste vrijwilligers- en het ging allemaal goed draaien.”

De ponystal is iets anders als een manege. De groepen bestaan uit kinderen van 7 t/m 12 jaar, die alles leren wat met het ponyrijden te maken heeft: de dieren borstelen, alle benodigheden schoonmaken, leer poetsen, de pony’s vangen en tenslotte het rijden op de pony’s. De deelname aan een ponygroep kost f 17,50 per maand.

“Op een gegeven moment wilden we naast de ponygroepen ook iets anders doen”, vervolgt Ria. “Toen is het werkervaringsproject gestart met het in elkaar zetten van de boortoren hier op het terrein. De grote kracht van dat project waar-

Ria van Naarden is al bijna 25 jaar actief bij ‘t Geerdink en heeft in die tijd heel wat van de grond gekregen

26

27

in jongeren werkervaring op kunnen doen, vind ik dat er zoveel mensen met verschillende achtergronden met elkaar omgaan. Van analfabeten tot mensen met een goede opleiding, allochtonen en autochtonen, iedereen werkt samen.”

In die periode werd Ria ‘wegbezuinigd’, maar ze werd later weer in dienst genomen als begeleider van het werkervaringsproject. Dit werk heeft ze met veel plezier gedaan. In ‘98 zette ‘t Geerdink weer een nieuw project op, het zakgeldproject. Ria’s man Ben van Naarden, penningmeester van ‘t Geerdink, ontdekte dat er in Leiden een dergelijk project met succes draaide. Jongeren verdienen zakgeld door een aantal uren per week allerlei werk in de wijk te doen. “Dat is bijvoorbeeld het opruimen van zwerfvuil, het opknappen van een trekker, eendenhokken maken voor de kinderboerderij, een hekwerk plaatsen, poorten inzetten en nog veel meer”, zegt Ria. “Wat hierbij heel belangrijk is, is dat de begeleiders allemaal meewerken. Je moet er niet als een soort opzichter bij gaan staan. Dan werkt het niet.” Rudi Grissen is de leidinggevende op de werkvloer. “Je moet dit werk met je hart doen”, zegt hij. “We proberen de jongeren ook op een goede manier met elkaar om te laten gaan. En we vinden het belangrijk dat ze zich hier thuisvoelen, hun probleempjes kwijt kunnen.” Ook Ria vindt dat een stuk gezelligheid heel belangrijk is. “We hebben hier een huiskamersfeer”, zegt ze. “Eigenlijk is er soms te weinig ruimte, dan moeten we het kantoor erbij gebruiken.”

Sinds vorig jaar september is Fieneke Pieters ook als agogisch werker actief bij ‘t Geerdink. Daarvoor was ze, vanaf haar 12e jaar, al vrijwilliger. Fieneke zette het ‘veegproject’ op, waarbij mensen van De Opmaat de achterpaden vegen van huurhuizen in heel Hengelo. Dit project vindt plaats in samenwerking met Ons Belang.

Volgend jaar augustus gaat Ria stoppen met haar werk bij ‘t Geerdink. Ze heeft er dan 25 jaar op zitten. “Dan ben ik 60”, zegt ze, “en ik kan de laatste tijd wel merken dat het allemaal zwaarder wordt. Ik werk 36 uur per week en dan ben ik ‘s avonds uitgeteld.

Maar ik vind het wel heel jammer om het zakgeldproject uit handen te geven. Dat gaat met pijn, want ik vond het hartstikke leuk werk.”

21 januari 2002

Bloemetje voor Pieter Stoop “U was de man achter uw vrouw, die altijd in de politiek zat en u hebt haar daar altijd in gesteund.” Met deze woorden overhandigde Jopie Hoekstein van Ouderen voor Ouderen het bloemetje van de maand aan de 84-jarige Pieter Stoop. Zijn vrouw Elisabeth (79) zat 6 jaar in de Hengelose gemeenteraad (1972 tot 1978).

De Stoops zijn geboren en getogen Hagenezen. In 1959 kwam Pieter Stoop naar Hengelo in verband met een baan bij de IJsselcentrale, waar hij later districtshoofd werd.

“Een jaar later kwam mijn vrouw met onze drie kinderen hier naartoe”, vertelt hij. “De oudste was toen 10 jaar. We hebben de eerste tijd in hotel De Kroon gelogeerd en kwamen toen te wonen aan de Troelstrastraat.” Het was eerst wel wennen in Hengelo.

“Hengelo was een andere wereld”, vertelt Elisabeth Stoop. In Den Haag was alles veel meer besloten. Ik leerde hier Twents van de melkboer, die toen nog met kar en paard kwam. En als ik iets goed zei, was hij heel trots op me. We ontmoetten hier veel meer verschillende mensen, niet allemaal uit hetzelfde kringetje. En dat was heel gezond voor ons en voor de kinderen.”

Op een gegeven moment werd mevrouw Stoop door een familielid gevraagd of ze bij een boekenkring wilde komen. In die boekenkring werd ze gevraagd eens mee te gaan naar een middag van Vrouwenbelangen. Vrouwenbelangen heette voluit de Nederlandse Vereniging van Vrouwenbelangen, Vrouwenarbeid en gelijk Staatsburgerschap. “Het leek me van te voren eigenlijk niets”, zegt ze, “maar ik deed het om meer mensen te leren kennen. Er was toen een lezing over de Europoort. Dat vond ik wel interessant en toen ben ik lid geworden. Ik kwam vrij snel in het bestuur, ben secretaris en voorzitter geweest. Een van de uitspraken die ik bij Vrouwenbelangen hoorde, was ‘Je moet je met de politiek bemoeien, want de politiek bemoeit zich ook met jou.’ Daar heb ik over nagedacht en ben toen lid geworden van de VVD.” In ‘72 Pieter Stoop kreeg het bloemetje voor de ondersteuning van zijn kwam ze in de raad en heeft o.a. onderwijs, cultuur en jeugdvrouw Elisabeth zaken in haar portefeuille gehad.

28

29

In het gezin liep het intussen allemaal wel goed. “We hadden een goede huishoudelijke hulp”, vertelt mijnheer Stoop, “en de kinderen gingen zo langzamerhand het huis al uit.

Mijn vrouw kreeg haar eigen werkkamer.” “Ik besprak wel veel dingen met mijn man”, zegt mevrouw Stoop. “Over wat hij van bepaalde dingen vond, maar ook wel over de moeilijke en vreemde woorden in bepaalde stukken. Zo stond er een keer ‘onderwijs c.a.’. Ik wist niet wat dat c.a. was, want ik heb geen oude talen gehad. “Mijn man wist daar iets meer van, maar ook niet alles, want hij heeft het gymnasium niet afgemaakt.

Maar onze zoon wist dat het ‘cum annexis’ was (met wat erbij hoort).” Pieter Stoop ging vaak mee naar VVD-vergaderingen (hij was zelf ook lid) en zat ook vaak op de publieke tribune. Ook bezorgde hij wel eens verkiezingsfolders. Hij was best trots op z’n vrouw.“Ze was erg goed en wist de zaken heel duidelijk te brengen.” “Ik moest het ook wel goed doen”, zegt zijn vrouw, “want ik noem me Stoop en moest zorgen dat die goede naam niet te grabbel werd gegooid.”

“Zoals mijnheer Stoop zijn vrouw ondersteunde, is best bijzonder voor die tijd”, zegt Marieke Roeffen van Ouderen voor Ouderen. “Want als mannen al vonden dat hun vrouw wel iets mocht gaan doen, was het eigenlijk niet de bedoeling dat ze de boventoon ging voeren. Het moest meer op de achtergrond. En daar heeft mijnheer Stoop nooit last van gehad. Zoals het ging, leek het allemaal heel vanzelfsprekend.”

26 februari 2002

Bloemetje voor Frans Volker “We hebben erg veel bewondering voor uw doorzettingsvermogen, dat u als oudere u niet monddood hebt laten maken en uw strijd hebt volgehouden.” Met deze woorden overhandigde Jopie Hoekstein van ‘Ouderen voor Ouderen’ het bloemetje van deze maand aan de 86-jarige Frans Volker. De heer Volker woont in woonzorgcomplex ‘t Voskamp in de Hasseler Es en was het daar niet eens met de gang van zaken. Er werden dingen veranderd binnen het huurcontract. Hij protesteerde, maar daar werd niet naar geluisterd, overleg was niet mogelijk, brieven werden geboycot en naar de bewonerscommissie werd niet geluisterd. De heer Volker gaf het niet op. Hij schakelde de klachtencommissie in, daarna de ombudsman, die een vernietigend rapport schreef naar het bestuur van Stichting Zorgcentra Hengelo, die de woningen verhuurt. Er kwamen twee rechtszaken, waarvan de eerste inmiddels tot resultaat heeft gehad dat de heer Volker in het gelijk is gesteld. De andere loopt nog.Vier jaar lang is de heer Volker hier al mee bezig. “Ik vind het erg dat je als oudere zo behandeld wordt”, zegt hij. “Zaken worden zonder overleg geregeld, van een onafhankelijke bewonerscommissie wordt een afhankelijke cliëntenraad gemaakt, die alles bepaalt. Wij zijn lam gemaakt”, zo voel ik het. “Als het zo uitkomt, worden ouderen als half dement gezien.” Frans Volker heeft gevochten voor de rechten van alle bewoners, maar dat wordt hem door de meeste bewoners niet in dank afgenomen. Sommigen willen hem zelfs niet meer aankijken. En dat is jammer. In het huis van Frans Volker valt het direct op dat hij een zeer veelzijdig man is. Er hangen vele schilderijen van zijn hand , die hij ook zelf heeft ingelijst.

Er staan veel zelfgemaakte beelden en ander houtsnijwerk, er hangen glasgravures en hij maakte zelfs een zilveren schaal.

Heel ingenieus gemaakt is een soort spellenkastje. De uitneembare wanden zijn speelborden voor o.a. dammen, schaken en halma. Op de voorkant staat een afbeelding van Jeroen Bosch, die waarschuwt voor de gevolgen van overmatig spelen. “Dit zijn allemaal hobby’s van me”, zegt hij. In de gang hangt een bord met zelf uitgezaagde letters, die zijn lijf-

30

spreuk vormen: ‘De mooiste kleding hoef ik niet De grootste woning koop ik niet De snelste wagen wil ik niet Tevredenheid heeft geen limiet’ In zijn beroep is hij werkzaam geweest als gas-, waterleiding- en betontechnicus en als staalconstructeur. “Ik begon in 1937 in Duitsland in de bruggenbouw”, vertelt hij. “Toen de oorlog uitbrak, ben ik teruggegaan naar Nederland en kwam terecht bij de waterleiding in Doetinchem. Daar heb ik al m’n diploma’s gehaald door zelfstudie. Daar krijg je een ijzeren wil van. Ik deed het met veel plezier.”

Van zijn hobby’s is de laatste tijd niet zoveel terechtgekomen. Hij heeft het te druk met de zaak gehad. Maar hopelijk is op dat gebied nu het meeste werk gedaan. “Ik ben blij met dit bloemetje”, zegt hij. “Ik voel het als een steun en die kan ik best gebruiken.”

31

26 maart 2002

Bloemetje voor Het Inloophuis Deze keer gaat het bloemetje van de maand naar de vrijwilligers van het Inloophuis.

Het Inloophuis heeft zo’n 28 actieve vrijwilligers; namens allen nemen Cobi en Ria de bloemen in ontvangst. Zij zijn vanaf het begin betrokken geweest bij het huis, dat dit jaar haar 10-jarig bestaan viert.

“Het is een huis voor letterlijk jan en alleman”, vertellen Ria en Cobi. “Niet per definitie voor mensen die veel problemen hebben. Mensen die veel alleen zijn bijvoorbeeld, kunnen voor de gezelligheid binnen komen lopen. Ze hoeven niks. Ze kunnen gewoon een kopje koffie of thee drinken en dan weer gaan, maar ze kunnen ook langer blijven, met anderen praten of een spelletje doen. Er zijn mensen bij die verslaafd zijn of dakloos. Maar dat is niet de hoofdmoot. Het zijn gewoon allemaal mensen om van te houden. Ze zijn hier puur zoals ze zijn.Vaak zijn onze gasten heel open. Het kan gebeuren dat iemand hier voor ‘t eerst binnenkomt en direct zijn of haar verhaal aan iemand kwijt moet. Als het heel persoonlijk is, hebben we hier de mogelijkheid om even apart te praten. Soms hoor je dan in een uur iemand z’n hele levensverhaal. Maar het gebeurt ook dat gasten hier al jaren over de vloer komen voor ze echt persoonlijke dingen vertellen.”

Cobi en Ria zijn heel enthousiast over het omgaan met hun gasten. “Als je bereid bent om met mensen te praten, kun je de meest fantastische gesprekken voeren”, zegt Cobi. “Aan beide kanten kunnen dan de ogen opengaan. De mensen geven je ook zo veel vertrouwen. En veel aandacht. Als je bijvoorbeeld een paar keer niet geweest bent, wordt er meteen gevraagd of je misschien ziek was. Je krijgt er gewoon heel veel voor terug.”

“Wij kunnen mensen de liefde en aandacht geven die ze missen bij familie of vrienden”, vertelt Ria. “Het voelt hier ook alsof je familie van elkaar bent. Je deelt lief en leed met elkaar.

Laatst heeft iemand hier z’n 25-jarige bruiloft gevierd. En het Cobi en Ria: “Soms kun je de meest fantastische gesprekken is ook al gebeurd dat een van de gasten overleed en wij de voeren” overlijdensadvertentie in de krant hebben gezet. Hij had ver-

32

33

der niemand.”Het Inloophuis is indertijd een initiatief geweest vanuit de gezamenlijke kerken en wordt door die kerken nog steeds financieel gedragen, samen met een aantal donateurs. Het heeft jaren voorbereiding gekost voor het huis er echt was. Er is eerst een sociaal plaatje van Hengelo gemaakt om te kijken waar het meest behoefte aan was. De eerste jaren kwamen er vooral oudere gasten, daarna en nu nog steeds ook veel jongeren. De leeftijden variëren van 20 tot 70 jaar. Het inloophuis heeft ook een douchegelegenheid, een wasmachine en een droogtrommel. Overnachten kan niet.

“Financieel zitten we vrij krap”, vertellen Cobi en Ria. “Ter gelegenheid van het 10-jarig bestaan hebben we wel een waarderingssubsidie van de gemeente gekregen, maar er zijn regelmatig zaken die vervangen moeten worden. Zo willen we bijvoorbeeld heel graag een nieuw biljart. Bij de tafel die we nu hebben, rollen de ballen steeds naar één kant. Hij wordt dan ook heel veel gebruikt. De krant wordt hier ook heel veel gelezen, er wordt soms bijna om gevochten. We hebben één abonnement. Om iets meer te kunnen doen, zouden we meer donateurs en sponsors kunnen gebruiken. Wie ons wil helpen, het gironummer is 341 826.”

Vrijwilligers Nieuwe vrijwilligers blijven ook altijd welkom. Er wordt gewerkt met drie vrijwilligers tegelijk. “Als we er meer zouden hebben, zouden we misschien de openingstijden kunnen verruimen”, zegt Cobi.“We willen ook graag op zondagmiddag open zijn, maar het is moeilijk daar mensen voor te krijgen. De zondagavond is de enige avond dat we wel open zijn.”

Vrijwilligers die belangstelling hebben zijn welkom om eerst te komen kijken en een keer mee te draaien. Nieuwe vrijwilligers krijgen eerst een intake-gesprek, daarna volgt een training. Voor alle vrijwilligers zijn er regelmatig intervisiebijeenkomsten, die geleid worden door een vaste kracht. Daar wordt besproken wat de vrijwilligers in de praktijk tegenkomen. Ook kan er een bepaald thema zijn, bijvoorbeeld depressiviteit of teveel geclaimd worden. “Zo leer je ook met elkaar problemen oplossen”, aldus Ria. “We zijn geen professionele hulpverleners, maar gastvrouwen en gastheren. Mensen met bepaalde vragen kunnen we wel doorverwijzen, we luisteren naar de verhalen en denken met de mensen mee, maar ze moeten zelf de stappen zetten.”

Viering Ter gelegenheid van het 10-jarig bestaan van het Inloophuis is er op zondag 7 april om 15.00 uur een viering in de Bethelkerk (v/h Sionskerk) aan het Berfloplein. Het thema is ‘Zomaar (g)een dak boven het hoofd’.Tijdens of na de dienst wordt er een videofilm over het Inloophuis vertoond. Iedereen is welkom.

23 april 2002

Bloemetje voor Reinier Leydecker Deze maand is het bloemetje voor Reinier Leydecker. “Voor alles wat u doet binnen Humanitas en dat u ondanks uw handicap nog zo actief en goedgehumeurd bent”, waren de woorden waarmee Jopie Hoekstein van ‘Ouderen voor Ouderen’ het boeket bloemen aan de 55-jarige heer Leyendekker overhandigde, die voorzitter is van de cliëntenraad van woonzorgcentrum Humanitas.

Reinier Leyendekker was eerder eigenaar van het Indische specialiteitenrestaurant Bali aan de Industriestraat.“Wegens ziekte en omstandigheden moest ik de zaak aan de kant doen”, vertelt hij. Ik ben toen een jaar in het P.C. Borsthuis geweest en daarna kwam ik hier in Humanitas. Eerst deed ik helemaal niets, tot ik op een gegeven moment gevraagd werd voor de cliëntenraad. Dat wilde ik wel proberen. Het was wel even wennen want dit was totaal nieuw voor mij. Ik zag veel dingen die ik wilde veranderen, in het belang van de mensen die hier wonen.En er is in de vijf jaar dat ik nu actief bent in de raad, veel rondgekomen, in goed overleg met de directie. De locatie-directeur staat open voor problemen, maar hij kan natuurlijk ook niet alles. Ik wilde zaken heel snel regelen, maar dat kan niet altijd. Om iets te veranderen moet je meestal bepaalde wegen bewandelen, en dat gaat niet zo vlug. Als je zo’n taak op je neemt en alle zaken goed bij wilt houden moet je veel erover lezen en bijstuderen. Want om met goede suggesties te komen moet je echt op de hoogte zijn.”

Het wonen in Humanitas bevalt de heer Leydecker goed.“In feite woon je op jezelf en je kunt de zorg die je nodig hebt inhuren. Het is veilig. Als je het alarm gebruikt, is er binnen 5 minuten iemand bij je. Verder is alles bij de hand, er is een restaurant, een winkel en een activiteitencommissie die van alles organiseert. De servicekosten zijn reëel en er werkt hier

Reinier Leydecker kreeg het bloemetje voor zijn werk in de cliëntenraad van Humanitas

34

een goed team.”De meeste mensen die hier wonen, zijn ouder dan ik. Maar ik voel me wel aangetrokken tot ouderen. Ze hebben veel levenservaring en soms hebben ze veel meegemaakt. Dat vind ik heel interessant. Doordat er veel ouderen zijn, overlijden hier ook regelmatig mensen. Dat vind ik wel moeilijk.” “ Waar ik beslist niet tegen kan, is onrecht en ik kan ook niet tegen gedraai. Ik heb liever dat mensen gewoon recht in je gezicht zeggen wat ze ergens van vinden. En het leuke is dat je op die manier ook met ouderen om kunt gaan. Je kunt alles tegen ze zeggen.”

De heer Leydecker is dit jaar weer kandidaat voor de cliëntenraad. Hij wil nog wel een poosje doorgaan met het behartigen van de belangen van de bewoners.“Je woont hier heel prettig”, zegt hij, “en als je dat zo wilt houden moet je eigenlijk ook zelf meewerken en meedenken. En je doet het niet alleen voor jezelf, maar ook voor de mensen die na jou komen.”

35

21 mei 2002

Bloemetje voor Ben Bovenhorst Ben Bovenhorst is degene die deze maand met het bloemetje verrast werd. Als geboren en getogen Hengeloër heeft hij altijd veel vrijwilligerswerk gedaan.

De laatste 12 jaar heeft hij zich helemaal ingezet voor techniekmuseum ‘t HEIM, dat zo langzamerhand een stukje van hemzelf geworden is. Weer of geen weer, ondanks zijn bijna 74 jaren fietst hij elke dag naar het museum, waar hij de coördinatie over de rondleidingen heeft. “Ik ben er niet de hele dag, hoor, maar ik ga wel elke dag een tijdje.”

“Toen ik zo’n jaar of 25 was, ben ik actief geweest in het kerkenwerk en het hervormd jeugdwerk”, vertelt hij. “We gingen ook kamperen met de jongeren, dat vond ik altijd erg leuk. Later heb ik meegewerkt aan de actie Kerkbalans, met het wegbrengen en ophalen van de kerkbijdragen.”

Indertijd was de heer Bovenhorst ook nog actief als vrijwilliger bij de ANWB. “Mensen die in natuurgebieden wilden kamperen, hadden een kampeerpaspoort nodig”, legt hij uit.

“Nu bestaan die niet meer. Maar ik moest toen controleren of de mensen zich goed gedroegen bij het kamperen in de natuur.”

Het vrijwilligerswerk bij ‘t HEIM is begonnen direct na zijn pensioen. Hij had er 40 jaar werk bij Signaal opzitten. “Ouddirecteur Staal heeft me toen overgehaald”, vertelt hij. Het museum begon toen net, alles was nog leeg en kaal. In die 12 jaar is er heel wat veranderd. Het bezoek is gigantisch toegenomen. Er werken meer dan 100 vrijwilligers. Mijn taak is het de rondleidingen en de suppoosten te regelen en daarbij doe ik de kassacontrole. Er komt heel wat bij kijken, want groepen die rondgeleid moeten worden, zijn vaak heel verschillend. Als er een groep hoogopgeleide mensen komt, moet er ook een goed opgeleide gids bij.

In de samenwerking vind ik een persoonlijke benadering erg belangrijk. En als je een beetje diplomatisch bent, krijg je veel Ben Bovenhorst kreeg het bloemetje voor zijn vele vrijwilligersvoor elkaar. En dat vind ik ook belangrijk: de zaken goed voor werk, de laatste 12 jaar voor techniekmuseum HEIM

36

elkaar hebben. Als je wat doet, moet je het goed doen. Ja, ik ben wel een perfectionist, denk ik.”

Volgend jaar gaat het museum verhuizen naar de Wilhelminaschool aan de Industriestraat. Dat is voor Ben Bovenhorst wel een stukje verder fietsen. “Het museum is dan nog veel groter geworden, dus ik denk dat ik het dan wat rustiger aan ga doen”, zegt hij. Nu is het soms al erg druk. Ik heb er hulp bij van een betaalde kracht, die veel telefoonwerk voor me doet. Maar ik doe het nog steeds met veel plezier en ik wil ook niet de hele dag thuiszitten. Je moet ergens mee bezig zijn. Dat geeft ook regelmaat en daar hou ik van. En tussen de mensen zijn houd je ook jong.”

37

18 juni 2002

Bloemetje voor Kruidhof en Szegedi Er zijn situaties die niemand ooit hoopt mee te maken, maar waar je soms toch heel onverwacht in verzeild raakt. En overval is zo’n voorbeeld. Irmgard Kruidhof en Paul Szegedi van rijschool Kruidhof aan de Dennenbosweg hebben twee keer een overval meegemaakt. De laatste was op 6 mei j.l.Voor hun moedige gedrag in die situatie kregen zij het bloemetje van de maand.

Mevrouw Kruidhof regelt in de zaak de rijschool, de verhuur en de pomp en verzorgt daarbij de administratie. “Ik sta al 40 jaar aan de pomp”, vertelt zij, “en ik doe het heel graag. Miljoenen liters benzinezijn er door mijn handen gegaan. Ik vind het contact dat je met de mensen aan de pomp hebt ook heel leuk.”

Toen ze op die zesde mei in het kantoortje bezig was met de administratie, kwam er opeens een man binnen.“Hij drukt een pistool op mijn borst en zegt:“Je geld!” Mijn eerste reactie was ‘ik heb hulp nodig’ en ik roep: “Paul, help!” Mijn man komt aangerend, grijpt de overvaller van achteren beet en sleept hem achteruit de garage in. Toen zag hij pas het pistool. De overvaller mept met het pistool tegen zijn oor en slaat hem tegen de grond. Ik wilde hem helpen, maar hij mept mij ook tegen de grond. Een voorbijganger zag dat er in de garage wat gebeurde -het was klaarlichte dag- en komt naar binnen rennen. Dat werd de overvaller te veel en hij rent zo hard mogelijk weg, laat zelfs zijn fiets staan. Mijn man was heel kwaad”, vertelt mevrouw Kruidhof, “hij stapte meteen in de auto en ging er achteraan. In de Hazelaarweg heeft hij hem gepakt en hem het pistool afhandig gemaakt. De politie, die inmiddels gealarmeerd was, was snel ter plekke en heeft hem ingerekend.”

De eerste keer dat mevrouw Kruidhof overvallen werd, was anderhalf jaar geleden geleden, in november, op een avond.

38

“Die overvaller was gemaskerd geleden. “Een gemaskerde man kwam ‘s avonds binnen en wilde mij m’n tas afpakken”, zegt ze.“Die wilde ik zo maar niet geven en al vechtend kwamen we bij de pomp terecht.Toen kwam er een auto aan en ging de overvaller er vandoor. Ik had mijn tas nog. Maar de man is niet gepakt.”

“Achteraf lijkt het allemaal heel onwezenlijk”, zegt ze. ‘Het is net of ik er niet bij was.

Soms zie ik nog wel eens die sluipende beweging, even heel kort. Maar op den duur ebt de schrik wel weg. De verwondingen zijn nog meegevallen. Mijn man had 9 hechtingen in zijn oor, maar dat komt wel goed.” Mevrouw Kruidhof gaat door met haar werk, dat ze nog steeds met veel plezier doet.

39

13 augustus 2002

Bloemetje voor Ben Kuijer Deze maand ging het bloemetje naar een zeer veelzijdig man: Ben Kuijer. Hij is 68 en zijn programma zit het hele jaar door boordevol, voornamelijk met vrijwilligerswerk. Als vrijwilliger is hij elke week te vinden achter het stuur van de buurtbus richting Borne, Saasveld, Weerselo en Deurningen. Hij doet dit werk inmiddels al 17 jaar, vanaf dat de buurtbus begon te rijden in ‘85. Daarnaast is hij vrijwillig chauffeur bij uitstapjes van het Borsthuis (nu Trivium) en van Humanitas. En dan heeft hij ook nog een ‘uit de hand gelopen hobby’, zoals hij het zelf noemt: het maken van dia’s. Hij heeft vele series verzameld, o.a. van Twente, van oud-Hengelo, van de vier jaargetijden en van plekken in vele Nederlandse provincies en ook in het Teutoburgerwoud en de Eifel. Voor zijn dia’s is veel belangstelling. Zo’n 40 keer per jaar wordt hij ergens uitgenodigd om ze te laten zien en er wat bij te vertellen.

“Vroeger heb ik bij Dikkers gewerkt en daarna bij Stork”, vertelt hij,“in drieploegendienst aan de korte bank. In de 80er jaren moesten er een aantal mensen weg en ik was er toen nog niet zo lang, dus ben je als een van de eersten aan de beurt.Toen ben ik begonnen op de buurtbus. Ik heb ook nog m’n rijbewijs voor de bus gehaald en bij de TET gesolliciteerd, maar vanwege mijn leeftijd was ik te duur. Zo ben ik vrijwilliger gebleven.

Vanaf ‘90 ging ik ook voor het Borsthuis rijden en vanaf ‘92 voor Humanitas. Dat vind ik heel leuk, zo’n dagje uit met een groep 65-plussers. Naar de dierentuin in Nordhorn of Emmen, naar het veenmuseum in Barger-Compascuum, naar Arnhem of naar de tuin van Ada Hofman in Gramsbergen. Ik ga dan niet over de grote weg, maar zoek allerlei binnendoorwegjes uit, die veel mooier zijn en soms ook nog korter.” Hij kent overal goed de weg, omdat hij vroeger bij de Ben Kuijer kreeg het bloemetje voor het vele vrijwilligerswerk dat jeugdbeweging was. “We gingen altijd veel fietsen, daardoor hij al vele jaren doet. ken ik veel weggetjes in Twente en in de Achterhoek. Later

40

was ik bij een scooterclub van de Heinkel en heb toen ook veel tochten gemaakt.” Voor Humanitas maakt hij in zijn eentje een reisgids voor het hele seizoen met zo’n 15 tochten. “Het Borsthuis heeft de gids ook overgenomen”, vertelt hij.

41

Duizenden dia’s De dia’s vormen weer een verhaal apart. Alleen van Twente heeft Ben Kuijer er al duizend. Hij vertoont ze door middel van overvloeiprojectie en gebruikt daarbij twee projectoren. “Ik ben ermee begonnen de dia’s van Twente bij elkaar te zoeken en die te laten zien, eerst bij het Nivon, waar ik lid van ben. Er kwam steeds meer belangstelling voor en nu verzorg ik zo’n 40 keer per jaar een voorstelling, waar ik zelf wat bij vertel.

Ik word veel gevraagd door ouderensociëteiten en instellingen als het Borsthuis, niet alleen in Hengelo, maar door heel Twente. Ik heb ook een diaserie over oud-Hengelo.

Ik ben lid van Oald Hengel en heb van de foto’s uit het periodiek van de stichting dia’s gemaakt. Ook heb ik kleurendia’s gemaakt van veel huizen en gebouwen die inmidels verdwenen zijn, zoals de oude IJsselcentrale en de woningen aan de Oelerweg die pas zijn afgebroken. Later maak ik dan dia’s van die plekken om te laten zien wat er voor in de plaats gekomen is. En ik neem ook gebouwen die op de nominatie staan afgebroken te worden, zoals de huisjes bij het oude zwembad aan de Oldenzaalsestraat.” Bij Oald Hengel is hij actief met het bezorgen van het periodiek en hij verzorgt bij de diaavonden de projectieapparatuur.

Verder heeft hij diaseries gemaakt door het hele land: van de Achterhoek tot Friesland, van Giethoorn tot Enkhuizen. Maar ook over de grenzen: in België en Luxemburg en in de Eifel en het Teutoburgerwoud. En dan is er nog een serie over de vier jaargetijden.

Hoeveel dia’s hij precies heeft, weet hij niet, maar het zijn er duizenden.

“Ik denk dat ik niet de enige ben die na zijn pensioen tijd tekort komt”, zegt hij.

“Maar achter de geraniums zitten is niks voor mij. En ik vind het allemaal leuk wat ik doe.”

10 september 2002

Bloemetje voor Eva Numan Het bloemetje werd deze maand overhandigd aan Eva Numan. Zij heeft in het verleden enorm veel vrijwilligerswerk gedaan. Nu ze 78 jaar is, heeft ze nog twee bestuursfuncties en is ze vanuit de UVV (Unie Van Vrijwilligers) actief in de patiëntenbibliotheek van het ziekenhuis. Dit werk doet ze al 36 jaar.

“Ik ben destijds begonnen als bestuurslid van het Medisch Opvoedkundig Bureau”, vertelt ze. “Mijn beroep was maatschappelijk werkster, met de aantekening Kinderbescherming. Ik wilde altijd graag werk doen waarbij ik mensen kon helpen, of ze nu jong of oud zijn.” En dat heeft ze gedaan, op allerlei manieren. Ze is gezinsvoogdes geweest van Pro Juventute, is 14 jaar secretaris en 4 jaar voorzitter geweest van de UVV, is medeoprichtster van Tafeltje Dekje en van de damessociëteiten in het begin van de 50-er jaren. Verder had ze taken in de Joodse gemeenschap, was contactmoeder en penningmeesteres van de Hengelose School Vereniging en penningmeester van een scoutinggroep.

Ze heeft haar activiteiten als vrijwilliger altijd met haar gezin gecombineerd.“Dat vroeg wel eens wat aanpassing van beide kanten”, vertelt ze. “Als we ‘s morgens vergaderden, moest je gewoon om 12 uur thuis zijn omdat de kinderen dan uit school kwamen. Wat dat betreft heb ik bij voorzitterstaken veel geleerd van mevrouw Von Fisenne, de vrouw van een van Hengelo’s vroegere burgemeesters. Die gaf duidelijk de tijd aan wanneer er gestopt moest worden, klaar of niet klaar.

De zaken die nog niet behandeld waren, moesten dan de volgende keer op de agenda komen. Aan de andere kant moest je als UVV-er wel eens plotseling ergens inspringen of bijvoorbeeld iemand naar het ziekenhuis brengen. Ik nam dan soms een van de kleine kinderen mee, omdat ik die natuurEva Numan: “Ik wilde graag werk doen waarbij ik mensen kon lijk niet alleen thuis kon laten. Dat ging altijd prima. Mijn gezin helpen” vond het ook best dat ik veel onderweg was.”

42

43

Patiëntenbibliotheek De patiëntenbibliotheek in het ziekenhuis is vlak na de oorlog opgericht door artsenvrouwen. Later werd dit werk gecoördineerd door de UVV. “Er zijn twee groepen vrijwilligers die op een vaste dag in de week (dinsdag en vrijdag) met de boekenwagen langs de patiënten gaan”, vertelt mevrouw Numan. “We hebben geen literatuur of wetenschappelijke werken, alleen boeken ter ontspanning. Er wordt het meest gevraagd naar detectives, historische romans en streekromans en ook wel science fiction. Maar veel patiënten hebben eigenlijk nog meer behoefte aan een praatje. Ze willen graag even hun verhaal kwijt. Dat je goed kunt luisteren is dan heel belangrijk. En als het in de situatie kan, is een grapje maken ook prima. Ik was eens op de afdeling Breuken, waar veel bromfietsslachtoffers lagen.Toen vroeg een jongen me naar een pornoboekje. Dat had ik natuurlijk niet, maar ik beloofde hem dat als hij onstlagen zou worden, hij er een van me cadeau zou krijgen, voor de grap natuurlijk. Hij hielp me er wel aan herinneren, toen hij naar huis mocht.”

Bij het aanschaffen van nieuwe boeken wordt er rekening mee gehouden dat de letters niet te klein zijn en dat er voldoende spacie tussen de regels is en dat ze stevig zijn.

Ook worden er veel grote-letterboeken gebruikt. “Vorig jaar hebben we in de hal van het ziekenhuis een soort boekenmarkt gehouden”, vertelt mevrouw Numan.“We hebben toen wat oudere boeken verkocht, die er nog wel goed uitzagen. Voor de opbrengst konden we toen weer nieuwe boeken kopen. We hebben een hele leuke vrijwilligersploeg en de samenwerking met de mensen op de afdelingen is ook heel fijn.

Ik doe dit echt met plezier.”

Onderscheiding In april dit jaar is Eva Numan onderscheiden als lid van de orde van Oranje Nassau.

“Twee dames van de UVV hebben het aangevraagd”, vertelt ze. “Dat vond ik wel heel bijzonder. Het was een complete verrassing voor me en ik ben er erg trots op. Je krijgt zoiets niet vanwege je hoge opleiding, maar om hetgene wat je gedaan hebt. Het is een kroon op je werk. Ik vind wel dat er eigenlijk beter één onderscheiding kan zijn, niet zoals nu dat je ridder of officier of lid wordt.”

“Zoals het hier op het stadhuis allemaal in z’n werk ging bij het uitreiken van de onderscheidingen, vind ik alle lof verdienen.

Dat heb ik ook wel eens anders gezien. Je maakte eerst kennis met de burgemeester en zijn vrouw. Verder mocht je bekenden meenemen en na de uitreiking was er een receptie. Later kregen we als herinnering nog een prachtig fotoboek. Ik heb heel veel leuke reacties en heel veel bloemstukken gehad. Ik leefde 14 dagen op een roze wolk.

Maar ik ben wel weer teruggekomen.”

8 oktober 2002

Bloemetje voor Roos Snijders De 75-jarige Roos Snijders was deze maand degene die met het bloemetje verrast werd.Verschillende mensen hadden haar naam doorgegeven. Zij doet heel veel vrijwilligerswerk, bij verschillende instanties. Al het werk dat ze doet draait om het helpen en verzorgen van ouderen, zieken en gehandicapten.

In haar werk is ze erg trouw. Zo’n 25 of 30 jaar dezelfde functie blijven vervullen, is voor haar heel gewoon. Zo is ze al 30 jaar actief in het ziekenhuis, waar ze samen met anderen de patiënten naar de kerkdienst brengt. “We begonnen daarmee in het oude Gerardus Majella Ziekenhuis”, vertelt ze, “nadat de nonnen er weggingen. Daar was zo’n prachtige kapel. Maar nu zijn we al weer een hele tijd in het SMT. Met 4 tot 8 mensen halen we de patiënten die naar de kerkdienst willen en die er niet alleen heen kunnen, op de afdelingen op. Na afloop van de dienst is er gezamenlijk koffie drinken in de Albert Schweitzerzaal. De mensen vinden het gezellig om even te praten. Ook de pastor en de dominee nemen de tijd om aandacht aan de patiënten te besteden.

Na het koffie drinken brengen we de mensen dan weer terug naar de afdelingen. Verder val ik ook wel eens in als koster en zorg dat alles voor de dienst klaar staat.”

Daarnaast is Roos Snijders iedere dag te vinden in verpleeghuis Herinckhave.“Ik ga er meestal om een uur of vier ’s middags heen”, zegt ze,“en help dan met allerlei dingen, zoals bijvoorbeeld soep warm maken. Elke donderdagavond schenk ik er koffie en zo nu en dan ga ik mee met mensen die naar het ziekenhuis moeten. Dat gebeurt met het rolstoelbusje.

We hebben dit jaar ook de avondvierdaagse gelopen met Roos Snijders zet zich al heel lang als vrijwilliger in voor zieken, een aantal rolstoelers van Herinckhave. Dat was heel leuk.” ouderen en gehandicapten De Hulpdienst Hengelo telt Roos Snijders ook al meer dan

44

45

25 jaar onder haar medewerksters. De Hulpdienst helpt mensen in situaties waar hulpinstanties, familie en kennissen geen hulp kunnen bieden. Roos Snijders doet huishoudelijk werk en schoonmaakwerk. Ook is ze actief bij de oppascentrale voor dementerenden en gehandicapten.

Tenslotte is mevrouw Snijders ook nog vrijwilliger bij het Zonnebloemwerk van de Rafaël-Exodusparochie. Regelmatig bezoekt ze mensen thuis: ouderen, zieken en gehandicapten. “Met Kerst wordt er altijd wat extra’s gedaan”, vertelt ze, “en met Sinterklaas is er de actie ‘Zon in de schoorsteen’.We maken dan pakjes, die we uitwisselen met het Zonnebloemwerk in Tubbergen. Elk jaar is er ook een ontspanningsmiddag in De Waarbeek, waar ik altijd meehelp.”

Roos Snijders, geboren in Spaarnwoude, kwam rond haar 17e in betrekking in Hengelo.

Ze is hier getrouwd en kreeg een zoon. “Toen hij nog klein was, was ik altijd wel thuis”, zegt ze,“dat vind ik belangrijk. Later kwam het vrijwilligerswerk.“Ik vind het fijn om mensen te helpen. Het is heel dankbaar werk. Als je de mensen ziet genieten, zoals bijvoorbeeld bij het Zonnebloemwerk, dan word je zelf ook blij. En de samenwerking is overal goed, dat geeft een goede sfeer. Als je maar wilt, dan is er heel veel te doen.”

5 november 2002

Bloemetje voor Jakop Blankestijn “Een bloemetje voor het fantastische werk dat u allemaal doet in de wijk!” met deze woorden overhandigde Jopie Hoekstein het maandelijkse bloemetje aan de 70-jarige Jakop Blankestijn. De heer Blankestijn is al zo’n 15 jaar actief in het wijkwerk, eerst in de wijkraad Noord en nu als voorzitter van de wijkraad Harmsveld/ Tichelwerk. Daarnaast zit hij in het platform voor de wijken Hengelose Es, Wilbert en Harmsveld/ Tichelwerk.

Hij is inmiddels een bekend figuur geworden in de wijk en veel mensen weten hem te vinden als er problemen of klachten zijn. Hij heeft zich al voor heel veel verschillende zaken ingezet, bijvoorbeeld de verontreinigde grond, de verkeersproblemen, de overlast door jongeren en het probleem van de vuurwerkopslag in de wijk, net achter zijn huis. “Je vecht soms tegen de bierkaai”, zegt hij, “maar een andere keer lukt het weer wel.”

Jakop Blankestijn (“De ware Jakop schrijf je met een p aan het eind”, grapt hij) werkte bij Stork Pompen en zat ook in de vakbeweging. Na een hartinfarct moest hij stoppen met werken. “Je gaat dan anders tegen dingen aankijken en toen heb ik besloten me voor de gemeenschap in te zetten”, vertelt hij. “Je moet niet terugkijken, maar vooruit. Er kwamen nog een paar infarcten, maar gelukkig kon ik met dit vrijwilligerswerk doorgaan.” Vanuit zijn ervaring in de vakbeweging kon hij WAO-ers helpen met goede raad.

Bijvoorbeeld dat ze geen eigen advocaat hoeven te nemen, maar dat de vakbeweging daarvoor kan zorgen. Nog steeds helpt hij regelmatig mensen met de WVG om bepaalde voorzieningen voor elkaar te krijgen, zoals een lift in huis, een eigen parkeerplaats, een rollator.

Eén van de zaken waar hij erg druk mee geweest is, is de vervuilde grond. “Toen de rotonde op de kruising Sloetsweg/Deurningerstraat aangelegd zou worden, is er van tevoren niet voldoende grondonderzoek gedaan”, weet hij.

Jakop Blankestijn zet zich als voorzitter van de wijkraad Harmsveld/Tichelwerk al jaren in voor probleemsituaties in de wijk

46

47

De grond was verontreinigd met HCH en later bleek er ook nog asbest in te zitten.

Onder de rotonde zat een olietank. “En zo zijn er nog veel meer plaatsen in Hengelo, waar gif in de grond zit.”

Op het gebied van de verkeersveiligheid blijft hij wijzen op gevaarlijke situaties.“We zijn al jaren bezig over de Landmansweg”, vertelt hij. “Eerst was er een gedeelte afgesloten.

Nu is het een 30 kilometerzone, maar heel veel automobilisten negeren dat bord en racen er veel te hard door.

Een ander voorbeeld is het eenrichtingsverkeer op een gedeelte van de Sloetsweg. Het verkeersbord is niet duidelijk: er rijden steeds weer auto’s aan de verkeerde kant in.”

“Bij de hogeschool Edith Stein was een hondenuitlaatterrein. Dat werd opgeheven en er kwam niets voor in de plaats. Hier en daar zijn van die kleine stripjes, maar daar beschadigen de honden hun poten aan. Ze willen er daardoor niet op. Verder hebben we een scholengemeenschap in onze wijk. Dat betekent een concentratie van 3 tot 4 duizend jongeren. Dat geeft wel eens overlast, ook al omdat er veel te weinig prullenbakken zijn. Mijn voorstel was om twee buitenconcierges aan te stellen, die het geheel wat in de gaten kunnen houden. Die zijn er inmiddels.”

Vuurwerkopslag Voor veel wijkbewoners is het een probleem dat in de wijk nog steeds een grote hoeveelheid vuurwerk is opgeslagen.“Het gaat om 17.500 kilo”, zegt Blankestijn.“Nog voor de vuurwerkramp in Enschede op 13 mei 2000 had Busscher aan de Deurningerstraat een verzoek ingediend om zijn vuurwerkopslag uit te breiden. Wij hebben op 9 mei, vlak voor de ramp dus, daar bezwaar tegen aangetekend. Op de 13e had hij die vergunning al. Later is die weer ingetrokken. Busscher probeert alles om de uitbreiding toch voor elkaar te krijgen, tot aan de Raad van State toe. Maar ik vind, en veel wijkbewoners met mij, dat vuurwerk niet thuishoort in de bebouwde kom. En zeker niet met een benzinestation ernaast. De mensen in de directe omgeving zijn bang dat er wat mis gaat.

Daar komt nog bij dat het vuurwerk vervoerd wordt in auto’s waar dat niet op vermeld staat. Dat moet wel en op deze manier is het echt gevaarlijk.”

Zo blijft Jakop Blankestijn de vinger aan de pols houden. “Iedereen kent me zo langzamerhand”, heeft hij gemerkt.“Ook op het gemeentehuis staan de wegen voor mij open.

Ze noemen me weleens de burgemeester van Harmsveld/ Tichelwerk”, lacht hij. Het werk dat hij doet, neemt veel tijd in beslag. Daardoor blijkt het moeilijk om voldoende mensen te vinden. “Je moet ook overdag beschikbaar zijn; vergaderingen bijvoorbeeld zijn vaak overdag. ’s Avonds kun je bij de meeste instanties niet terecht. Maar als er mensen zijn die zin en tijd hebben om mee te helpen, dan houden we ons als wijkraad aanbevolen.”

3 december 2002

Bloemetje voor de familie Albers Deze keer gaat het bloemetje van de maand naar een echtpaar: Fennie en Henk Albers.

Beiden zijn al meer dan 40 jaar actief binnen het Leger des Heils en hebben daar heel veel vrijwilligerswerk gedaan. En dat is nog geen verleden tijd, want ondanks hun leeftijd (zij 74 en hij 75) verkopen ze nog steeds De Strijdkreet, het blad van het Leger des Heils.

Het echtpaar Albers, van huis uit Nederlands Hervormd, kwam in 1956 bij het Leger des Heils. “Het kwam eigenlijk door mijn broer”, vertelt Fennie Albers. Die was in Hengelo bij mensen in de kost die in het Leger waren. Hij ging regelmatig met ze naar bijeenkomsten.Toen wij in Hengelo kwamen wonen –we kwamen vanuit Bergentheim, maar mijn man kreeg hier werk bij de kalkbranderij aan de Boekeloseweg- nam mijn broer ons ook een keer mee naar een bijeenkomst. Dat was juist met de kerst. Zoals het daar toeging, sprak ons erg aan.

Het was heel anders dan we gewend waren.We hebben ons toen allebei aangesloten bij het Leger des Heils.“Wat mij ook erg aansprak”, vertelt Henk Albers, “is dat je meer voor je mening uit kon komen.”

Het Leger des Heils is een organisatie die altijd klaar heeft gestaan voor mensen aan de rand van de samenleving, bijvoorbeeld zwervers, daklozen en mensen die echt arm zijn.

Elk jaar in de periode voor Kerstmis staan mensen van het Leger in de stad met een kerstpot, waar voorbijgangers een bijdrage in kunnen doen, ook hier in Hengelo. De heer en mevrouw Albers hebben er ook regelmatig gestaan. “Het geld is bestemd voor kerstpakketten voor mensen in Hengelo en omgeving die het echt nodig hebben”, vertelt mevrouw Albers. En dat zijn er nog heel wat. Ik heb wel meegeholpen om de pakketten samen te stellen. Omdat er meer instanties zijn die kerstpakketten uitdelen, wordt er wel op Arie Otten overhandigt Fennie en Henk Albers het bloemetje, gelet dat mensen per gezin niet meer dan één pakket krijvoor al het werk dat ze gedaan hebben binnen het Leger des gen.”

Heils

48

49

Een andere activiteit van het Leger des Heils is de kledingwinkel. Iedereen kan daar terecht voor goedkope tweedehands kleding. Asielzoekers, die een bewijsje van de gemeente hebben, kunnen er gratis kleding halen. De winkel is aan de Agonstraat 10 en is drie maal per week open. Iedereen die tweedehands kleding over heeft, kan dit bij de winkel kwijt. Er staat een container waar men het in kan doen. “Vroeger was er een klein keetje voor de kleding”, vertelt de heer Albers, “daar sliepen wel eens zwervers in, wat natuurlijk niet de bedoeling was.” Mevrouw Albers heeft vaak geholpen bij het uitzoeken van de kleding. En als er in het gebouw aan de Agonstraat activiteiten waren, cursussen bijvoorbeeld, zorgde ze vaak voor de koffie.

Wat ze allebei nog steeds met plezier doen, is het verkopen van De Strijdkreet.

“Vroeger moesten de mensen er een bepaald bedrag voor betalen, nu is het een vrije gift”, zegt de heer Albers. “Dat is ook veel beter. We hebben geen vaste adressen, maar nemen regelmatig een stukje van Hengelo, waar we huis aan huis aanbellen. Het gebeurt altijd ’s avonds, ’s winters vanaf 6 uur en in de zomer beginnen we om 7 uur.

Er zijn altijd mensen die niets willen geven, maar de meesten hebben wel iets over voor ons werk. Soms maak je een gezellig praatje aan de deur of krijg je zelfs koffie. En ik heb het ook al eens meegemaakt dat iemand eerst nee zei, maar later achter me aan kwam omdat hij toch wat wilde geven.”

“Zolang we het nog kunnen, gaan we door met dit werk”, zeggen Fennie en Henk Albers. “We vinden het nog steeds fijn om te doen.”men met Jopie Hoekstein, Backenhagenlaan 69, tel. 074-2424 053.

14 januari 2003

Bloemetje voor Riky Bartels Deze maand ging het bloemetje naar Riky Bartels. Zij is een bekende Hengelose doordat zij in de gemeenteraad zat voor Burger Belangen en ook betrokken is geweest bij de oprichting van deze partij in 1985. In 1994 werd zij gekozen tot Hengelose Vrouw van het Jaar.

Riky Bartels (72) heeft twee jaar geleden een hersenbloeding gehad.Vier maanden daarvoor, in oktober 2000, stopte zij plotseling met haar werk in de raad. “Ze heeft het op de een of andere manier aan voelen komen”, vertelt haar man Gerrit. “Ze heeft vier maanden in het ziekenhuis gelegen en daarna was ze zes maanden in Trivium. Daar is ze behoorlijk goed opgeknapt. Achteraf is het ons nog meegevallen. Als gevolg van de hersenbloeding gaat het lopen en het praten moeilijk. Bij bekende personen, bijvoorbeeld haar zussen, gaat de communicatie beter. En gelukkig is het geheugen nog prima.” Riky heeft wekelijks ergotherapie en ook therapie om het lopen te verbeteren.

Na de oprichting van BB was Riky eerst drie jaar fractievertegenwoordiger, daarna was zij bijna 12 jaar raadslid voor deze partij.

“Ik had een voorkeur voor Sociale Zaken”, vertelt Riky, “het sociale leven trok mij erg.” Ze is ook een tijd voorzitter geweest van de bewonerscommissie van de bouwvereniging Sint Jozef en heeft zich erg ingezet voor mensen die dringend om een woning verlegen zaten.

In de tijd dat zij in de raad zat, speelde de kwestie Dubbelstad. Lemstra was toen burgemeester. BB was erg tegen de vorming van een Dubbelstad en dat leverde bij de verkiezingen indertijd veel stemmen op. “Het was een heel goed verkiezingsitem”, zegt Gerrit Bartels, “dat nu weer verdwenen is. Maar de partij handhaaft zich goed. Kwaliteit bewijst zichzelf ”, lacht hij.

Op 8 maart 1994 werd Riky Bartels Vrouw van het Jaar. Het

Riky Bartels krijgt het bloemetje aangeboden door Arie Otten van ‘Ouderen voor Ouderen’

50

Emancipatieplatform kent deze onderscheiding elk jaar toe aan een vrouw die het afgelopen jaar een duidelijke bijdrage aan de emancipatie heeft geleverd in de Hengelose samenleving. “Het was toen een heel spannende dag”, weten Riky en Gerrit nog, “want er waren toen ook raadsverkiezingen. Riky kon maar amper op tijd zijn voor de prijsuitreiking.” Ze is nog altijd trots op deze onderscheiding.

Verder kijkt ze met plezier terug op de tijd bij BB. “Daardoor is ze heel bekend geworden in Hengelo”, zegt Gerrit. Een vrouwelijke fractievoorzitter, die erg betrokken was bij mensen, bij de sociale kant van het leven, en die op een menselijke manier dingen kon zeggen.

“Ze was geweldig door haar eenvoud”, aldus Arie Otten van ‘Ouderen voor Ouderen’.

51

11 februari 2003

Bloemetje voor Jo Geelen Deze keer gaat het bloemetje van de maand naar de 84-jarige Jo Geelen. Zij was 50 jaar geleden een van de oprichters van de EHBO-afdeling in Hengelo en heeft zich jarenlang enorm ingezet voor het EHBO-werk.

De wens om mensen te kunnen helpen die een ongeluk hebben gehad of verwond zijn, is bij haar duidelijk geworden in de oorlogsjaren, met name tijdens de bombardementen van 7 en 8 oktober 1944.“Ik werkte toen bij een echtpaar”, vertelt zij.“De mevrouw lag op bed en had veel verzorging nodig.

Tijdens de bombardementen waren er heel veel gewonden.

Sommigen werden bij ons het huis ingedragen en in de gang neergelegd. De deur stond open en alle ramen waren eruit.

Ik stond in de gang bij een zwaargewonde en ik wilde graag helpen, maar ik kon niets doen. Dat vond ik heel erg. Op dat moment wist ik dat ik bij de EHBO wilde gaan. En dat heb ik later ook gedaan.”

Eerst kwam ze terecht bij de BB (Bescherming Bevolking), later sloot ze zich aan bij de EHBO. Dat was in 1949. “Het was de Koninklijke Vereniging voor EHBO”, vertelt ze.“Ik heb daar m’n diploma gehaald en een paar jaar later de kaderaantekening. Daarmee mag je ook lesgeven. Het was een leuke groep en ik had het er naar m’n zin. In 1952 wilden een aantal nonnetjes die lesgaven aan de r.k. scholen, ook graag hun EHBO-diploma gaan halen. Maar ze mochten dat niet doen bij een algemene vereniging. Toen stelde dr. Van ’t Riet, de docent-arts van de koninklijke vereniging, voor om in Hengelo een katholieke EHBO-bond op te richten. En dat gebeurde op 15 februari 1953. De oprichters waren dr.

Ooms als docent en ik als praktisch leidster.”

Toen waren er dus twee EHBO-groepen in Hengelo. “Ik ben altijd wel bij de koninklijke vereniging gebleven”, vertelt

Jo Geelen was destijds een van de oprichters van de nu 50-jarige EHBO

52

53

mevrouw Geelen. “Ik twijfelde eerst bij welke vereniging ik kaderlid zou worden. Maar dat probleem was snel opgelost. De koninklijke vereniging had genoeg kaderleden, dus ging ik aan ’t werk bij de r.k. vereniging.” Ze heeft o.a. les gegeven in het ziekenhuis, op de apothekersschool en aan operatie-assistenten (vooral in het verbinden) en deed dit met heel veel plezier. De verschillen in het verbinden van 50 jaar geleden en het verbinden van nu heeft ze pas nog op een bijeenkomst laten zien. De cursussen vanuit de vereniging werden altijd pro deo gegeven.

Ze is actief gebleven bij de EHBO tot in de 80-er jaren.Toen ze na een aanrijding rugklachten kreeg, moest ze het wat kalmer aan gaan doen. In haar periode bij de EHBO heeft ze heel wat lintjes en medailles uitgereikt gekregen. Bij voorbeeld in 1978 bij het 25-jarig bestaan. Zij kreeg toen het bondsinsigne in goud en een herinneringsmedaille van de stad Hengelo, uitgereikt door de toenmalige burgemeester Bevers.

“Met EHBO verlenen kun je niet altijd iemand redden”, zegt ze. “Ik heb ook wel meegemaakt dat het mis ging. Dat was heel erg, maar je hebt dan in ieder geval wel gedaan wat je kon. Ik stond er toen niet bij zoals met die bombardementen, maar ik heb er heel hard voor gewerkt om te helpen. Dat is voor mij heel belangrijk.”

Op haar 84e is Jo Geelen nog steeds betrokken bij de EHBO. Ze gaat nog trouw naar de bijeenkomsten.Verder doet ze nog heel veel dingen graag, bijvoorbeeld bridgen en fietsen. Ze is bij de fietsclub en fietst nog met gemak 40 kilometer.

Op zaterdag 22 februari houdt de jubilerende EHBO een receptie bij De Zevenster aan de Haaksbergerstraat 123, van 16.00 tot 18.00 uur.

Alle oud-leden zijn er welkom.

11 maart 2003

Bloemetje voor Geertje van Zanten Deze maand is het Geertje van Zanten, die het bloemetje overhandigd krijgt. Geertje is een tijd mantelzorgster geweest en heeft ondervonden dat dat een zware taak kan zijn. “Alle aandacht van de professionele hulp is gericht op de patiënt”, zegt ze. Dat hoorde ze ook van andere mantelzorgers. Soms werd de verzorging van de zieke partner of het familielid zo zwaar, dat de mantelzorger zelf patiënt werd. Geertje vond dat het hoog tijd werd dat de belangen van de mantelzorger behartigd werden, dat er een soort vakbond kwam voor mantelzorgers. Zij heeft zich hier heel erg voor ingezet. In het hele land zijn er nu steunpunten, waar mantelzorgers terechtkunnen. “Er is behoefte aan daadwerkelijke ondersteuning”, zegt zij. “Je gaat mee met mensen en wijst ze de weg. Als iemand geen hulp krijgt of op een wachtlijst komt, moet diegene de zorgverzekeraar bellen, want die is verantwoordelijk. Maar dat weet lang niet iedereen. Ik heb heel veel mantelzorgers om me heen die ik ondersteun, vanuit het hele land. En dat betekent je deur open zetten en mensen direct hulp geven.”

Samen met Ery Nijhuis heeft Geertje een boekje geschreven over de mantelzorg. Het is een handreiking aan mantelzorgers en het bevat heel veel verhalen uit de praktijk. Ery heeft 18 jaar lang voor haar ouders gezorgd. Beide schrijfsters hebben op dit gebied erg veel meegemaakt, zowel in het zelf zorgen als in de ondersteuning. Zij geven ook regelmatig lezingen voor mensen in de gezondheidszorg, met name voor mensen in de opleiding.

“Studenten van de hogescholen denken vaak dat alles heel goed geregeld is”, zegt Geertje, “en zijn vaak verbaasd als wij met onze verhalen komen.Vooral hulpverleners in de psychiatrie beseffen niet altijd wat de gevolgen zijn van hun beslisGeertje van Zanten krijgt het bloemetje voor haar ondersteusingen. En dan met name voor de mensen rond de patiënt: ning van de mantelzorgers.V.l.n.r. Ery Nijhuis, Geertje van de partner, de kinderen, de familie.”

Zanten en Jelly Bekius

54

55

Ouderen Vaak zijn mantelzorgers oudere mensen. “Ik vind dat er grof misbruik gemaakt wordt van de ouderen”, zegt Geertje. “Mantelzorgers besparen de maatschappij veel geld.

Maar als zij om een bepaalde aanpassing vragen waardoor ze de patiënt makkelijker kunnen helpen, moet het meestal zo goedkoop mogelijk. Als iemand uit de wijkverpleging met een verzoek komt, een traplift bijvoorbeeld, wordt dat meestal veel eerder ingewilligd dan als een mantelzorger het vraagt. O.a. daardoor zitten mantelzorgers vaak met gevoelens van onrecht. De mensen krijgen steeds minder zorg, zodat mantelzorg bijna verplicht wordt. Ik maak me daar echt zorgen over.Want als er bij je zorgverzekeraar iets misgaat, dan heb je als oudere geen andere keus. Want zorgverzekeraars nemen geen nieuwe mensen boven de 65 aan. Er moet echt iets veranderen in het beleid. Er gaat heel veel mis en de politiek en de zorg geven daar elkaar de schuld van.”

Geertje heeft het ook meegemaakt dat er door dit verkeerde beleid doden zijn gevallen. Dat bijvoorbeeld een patiënt drie dagen lag te gillen van de pijn, maar omdat het weekend was er geen arts kon komen om een morfinespuit te geven. Die kreeg de patiënt pas op maandag toen de eigen arts er weer was.

“Als zorgcentra en ziekenhuizen hun werk niet aankunnen, dan moeten ze teruggefloten worden”, vindt Geertje. “Ieder moet zijn verantwoordelijkheid nemen.

Samen moeten we wegen zoeken om mensen te helpen, zodat er goede zorg komt, met name ook voor psychiatrische patiënten.” Als het nodig is om iets voor elkaar te krijgen, probeert Geertje het zo nodig via het ministerie. En dat is haar ook al eens gelukt.

“Bij al mijn werk voor de mantelzorgers heb ik heel veel steun van Ery en van Jelly Bekius (voorzitter Hengelose afdeling Nederlandse Bond voor Pensioenbelangen)”, zegt Geertje. “Jelly’s gevoel voor humor kan heel bevrijdend werken.”

Voor meer informatie over de mantelzorg bij psychiatrische patiënten kan men terecht op www.excluded.nl. De site heet ‘Psychiatrie in praktijk’ en is een initiatief van ouders, familieleden, direct betrokkenen en mantelzorgers.

8 april 2003

Bloemetje voor Trees Timmerman Deze maand is het bloemetje bestemd voor de 74-jarige Trees Timmerman, bij familie, vrienden en buurtgenoten beter bekend als ‘Tante Trees’. Zij kreeg het bloemetje overhandigd omdat ze ondanks vele ziektes en lichamelijke ongemakken toch altijd optimistisch blijft. “Daarbij staat ze voor iedereen klaar en weet ze anderen te stimuleren”, aldus Jopie Hoekstein bij de overhandiging.

Mevrouw Timmerman woont in woonzorgcentrum De Korenbuurt.“Je woont hier wel zelfstandig, maar je krijgt meer hulp”, vertelt ze. “Mijn benen moeten bijvoorbeeld ingezwachteld worden –dat kan ik niet zelf- en soms heb ik ook hulp nodig bij het aankleden. Daarnaast helpen we als buren elkaar ook allemaal.Wat de een niet meer kan, kan de ander weer wel. Zo doe ik wat verstelwerk voor de buren die dat niet meer kunnen zien en zij doen weer andere dingen voor mij. Er is hier een heel goede sfeer onder de bewoners.”

Trees Veldhuis werd geboren in Enschede als jongste in een gezin van 11 kinderen (waarvan er 9 bleven leven).“Dan leer je wel aan te pakken”, zegt ze. “Mijn vader vond dat we allemaal een opleiding moesten volgen, want anders bereik je niks, zei hij altijd.” Trees verhuisde naar Hengelo en heeft er o.a gewerkt bij kruidenier Vruwink aan de Dennenbosweg (“voor 13 gulden per week en het waren lange werkdagen,” weet ze nog), bij bonnetterie Stoelinga en bij Rottinghuis. Ze heeft al heel lang last van astmatische bronchitis – een familiekwaal- en ook van longemfyseem. Ze heeft een borstoperatie gehad, waardoor ze één arm nog altijd moeilijk beweegt.Verder heeft ze drie heupoperaties gehad en moet ze altijd erg oppassen met lopen.“Eigenlijk moet ik nadenken bij elke stap die ik zet”, vertelt ze, “want die heup kan heel gemakkelijk weer uit de kom schieten. Dat is ook de reden waarom ik niet meer mag autorijden. Bij het in-en uitstappen loopt die heup teveel risico.” Daarbij kwam nog een gebroOndanks lichamelijke ongemakken en ziekte blijft Trees Timmerman ken enkel, die ze opliep toen ze uit de rolstoel viel. Ondanks positief

56

57

dit alles blijft ze vrolijk en actief. “Je moet niet te veel zeuren”, vindt ze, daar schiet je niks mee op. ‘Aait vedan’ is altijd mijn lijfspreuk geweest.”

Toen ze nog wat beter ter been was, heeft ze veel geholpen in de familie.“Als er iemand ziek was, of iemand had een baby gekregen, ging ik er naartoe om te helpen. Mijn man was altijd veel weg, dus dat kon vrij gemakkelijk. Zo heb ik drie jaar mijn zieke moeder verzorgd.”

Ze heeft nog altijd veel contact met haar familie en houdt dat ook goed bij.Toen ze een tijdje in het Borsthuis verpleegd moest worden, kreeg ze 32 verjaardagskaarten. Maar ook met buurtgenoten en medebewoners heeft ze goede contacten. Toen een stel in de buurt onlangs 50 jaar getrouwd was, hielp ze mee met slingers en ballonnen ophangen. Bij het jaarlijks optuigen van de kerstboom in De Korenbuurt is ze ondanks haar benauwdheid ook van de partij.Vanwege de problemen met haar heup moest ze verhuizen naar De Korenbuurt. Daarvòòr woonde ze in ’t Swafert, waar het haar heel goed beviel. “Het was eerst wel wennen hier”, zegt ze, en je moet je kennissenkring weer opnieuw opbouwen. Maar nu bevalt het hier heel goed.” Ze blijft positief kijken naar de toekomst.

‘Aait vedan!’

6 juni 2003

Bloemetje voor Wil de Rooij Deze maand ging het bloemetje naar de heer Wil de Rooij (87). Miep Wenstedt, een goede vriendin, had hem aangemeld, omdat hij “fantastisch mooi werk heeft gedaan, zich daar nooit op heeft voor laten staan en het met heel zijn hart deed”. In november 1953 werd Wil de Rooij hoofd van de eerste katholieke school voor moeilijk lerende kinderen (mlk) in Hengelo. Dat was de Dr. Ariënsschool, gelegen naast het oude zwembad aan de Oldenzaalsestraat. Hij heeft doorgewerkt tot z’n 65e en maakte 46 dienstjaren in het onderwijs.

Wil de Rooij komt uit een schippersfamilie en is ook op een schip geboren. Toen hij twee jaar oud was, overleed zijn vader aan de Spaanse griep, die toen heerste. “Omdat het in die tijd niet zo goed ging in de scheepvaart, moest ik maar doorleren”, vertelt hij.

Ik heb gestudeerd in Dongen bij de broeders, want daar hoefde je niet intern, maar in Den Bosch wel. Ik wilde niet vastzitten, dat zit natuurlijk in de familie. Ik kwam terecht in het Brabantse Waspik, waar ik begon te werken als kwekeling met acte. Ik wilde natuurlijk graag een vaste klas. Als beginnend onderwijzer verdiende je 30 gulden in de maand.

In die eerste tijd voor de klas viel het me al op dat er altijd wel kinderen waren die een beetje uit de boot vielen en extra aandacht nodig hadden.”

“In de oorlog kwamen er veel banen vrij omdat er veel mensen in dienst moesten. Ik kwam terecht in Eindhoven en later in Besoijen, waar ik ook getrouwd ben. Na een tijdje in Waalwijk kwam ik in ’47 in Tilburg voor het eerst op een school voor buitengewoon lager onderwijs (blo), zoals dat toen nog heette. Daarvoor moest je extra vakstudie en handenarbeid doen, lessen die ik op zaterdag volgde.

In ’53 kwam ik in Hengelo, waar de Dr. Schaepmanstichting de eerste school wilde opzetten voor moeilijk lerende kinderen. Dat was mijn taak. Naast mij waren er nog twee leerMiep Wenstedt overhandigt het bloemetje aan Wil de Rooij voor zijn krachten en verder hadden we alleen een oud gebouw met baanbrekend werk voor het Hengelose mlk-onderwijs

58

59

niets erin. Maar dat was voor mij al een vooruitgang, want voor die tijd zat ik met m’n klas op een zolder. Iedere avond van 7 tot 11 uur waren we bezig op school.We maakten zelf de leermiddelen. Dat was echt pionierswerk. We begonnen met zeven kinderen.”

In die tijd was het erg belangrijk dat je je als onderwijzer onberispelijk gedroeg. Er werd gecontroleerd of je goed katholiek was, of je naar de kerk ging en of je niet gemengd ging zwemmen, want dat was toen nog uit den boze.“In het begin verstond ik ook geen Twents en de kinderen verstonden mij ook niet”, lacht hij. “soms waren ze hun ‘stoet kwiet’ of hadden ze het over ‘kuiern’. Kuieren was bij ons een stukje lopen. Maar dat kwam allemaal wel in orde.” Het ging goed met de school, die later nog uitgebreid werd met een afdeling zmlk (zeer moeilijk lerende kinderen). Dat was de Bernadetteschool, die eerst bij de Dr. Ariëns kwam en later een zelfstandige school werd, met als hoofd de heer De Bot. “Het speciaal onderwijs trok mij aan omdat ik deze kinderen, die minder kunnen dan andere kinderen, graag vooruit wilde helpen. Ik vond het heel belangrijk om ze dingen te leren die ze wel konden en waar ze wat aan hadden. Mijn oud-leerlingen haalden bij voorbeeld ook hun rijbewijs. Ze konden op school blijven tot 20 jaar. Ik hielp ze ook met het krijgen van een baan en we gaven ook nog avondschool erbij. Kinderen met rood haar hadden altijd een streepje voor bij mij. Ik had dat zelf ook en ben er ook wel mee gepest.”

De heer De Rooij moest stoppen met zijn 65e. Hij vond dat jammer, want hij had best nog 5 jaar door willen gaan. Hij bleef wel heel betrokken bij het onderwijs in een groep postactieven, waar hij nog altijd contacten mee heeft. Ook is hij nog lid van de onderwijsbond.Voor al het werk dat hij voor het rk onderwijs gedaan heeft, is hij onderscheiden in de orde van Sylvester en daarnaast ridder in de orde van Oranje Nassau.

17 juli 2003

Bloemetje voor Annie Nijhof Het bloemetje was een complete verrassing voor Annie Nijhof, vice-voorzitter van speeltuin De Jeugd aan de Anthoniusstraat. Ze was opgegeven door een collega-vrijwilligster van de speeltuin , want Annie houdt er helemaal niet zo van om op de voorgrond te treden. Al 37 jaar lang is ze betrokken bij de speeltuin, het grootste deel van die tijd als bestuurslid, daarnaast ook als beheerster en coördinator. De speeltuin is zo’n beetje haar tweede huis geworden; ze is er vaker dan ze thuis is.

“Ik kwam eigenlijk in het speeltuinwerk terecht doordat mijn broer er indertijd voorzitter was”, vertelt ze.“Er waren moeilijkheden in het bestuur en het eerste wat ik ging doen was contributie ophalen. Het lidmaatschap kostte toen 12 gulden per jaar voor het hele gezin. Ik kwam toen al gauw in het bestuur. Er bleek een schuld te zijn bij winkeliers van 6 duizend gulden. Daarvoor kreeg ik toen de deurwaarder aan de deur. Dat vond ik heel erg. Ik ben toen alle winkeliers afgegaan en heb beloofd dat we als nieuw bestuur zo snel mogelijk de schuld zouden afbetalen. Met man en macht hebben we er aan gewerkt: oud papier ophalen, oud ijzer verzamelen, van alles hebben we gedaan. Met een half jaar waren de schulden afbetaald. Ik heb de winkeliers wel gezegd dat vrijwilligers voortaan alleen nog iets mochten kopen met toestemming van de penningmeester. In die tijd was de speeltuin ook afgekeurd en moest er nog eens geld op tafel komen. Met allerlei acties gingen we weer aan de slag. Later kregen we ook subsidie van de gemeente.”

Behalve penningmeester is Annie Nijhof zo’n 25 jaar voorzitter geweest van De Jeugd en nu is ze vice-voorzitter. In die lange tijd is er veel veranderd en is er ook veel gebeurd.

“Toen ik begon hier, was er de speeltuin en een keetje voor de beheerder. Nu hebben we een mooi gebouw, waarin heel Annie Nijhof zet zich al 37 jaar in voor speeltuin De Jeugd veel activiteiten plaatsvinden voor allerlei leeftijdsgroepen.

60

61

Kaartclub, majorettes, showband, keyboardclub, naailes, gymnastiek, schilderen, biljarten, bingo voor 50-plussers, duiven- en kanarieverenigingen zijn nog lang niet alle activiteiten. We zijn nu bezig om een jeugdhonk op te zetten, voornamelijk voor 12- tot 16jarigen. En het leuke is dat de clubs hier ook allemaal willen blijven, omdat ze het zo gezellig vinden en zo schoon.”

Een zwarte dag in de geschiedenis van speeltuin De Jeugd was de brand in 1991.Tijdens de vakantiespelen –hiermee trekt De Jeugd al jaren het grootste aantal deelnemers van Hengelo– brak er ’s nachts brand uit. “Er was nog één dag te gaan”, vertelt Annie, we hadden ’s avonds van te voren alles al klaar gezet voor de playbackshow van de volgende dag.Toen werd ik ’s nachts uit bed gehaald omdat er brand was. De oorzaak is nooit achterhaald, maar er waren in die tijd wel meer branden in de stad. Het heeft ontzettend veel werk gekost om alles weer op te bouwen. Gelukkig waren we wel verzekerd.”

Nu is het weer een moeilijke periode voor de speeltuin. Volgens de nieuwe Europese veiligheidsnormen zijn er veel toestellen afgekeurd. Die moeten weer vervangen worden. Dat komt op een bedrag van 5 ton. “Daar komt bij dat alle kosten in de loop van de jaren erg gestegen zijn , zoals het wegbrengen van puin, koeling, alarm, brandblussers.

Het is allemaal nodig, maar het kost wel geld. Van de gemeente krijgen we alleen een bijdrage in de huisvestingskosten (75%).

We krijgen voor de nieuwe toestellen wel geld van Jantje Beton. Zelf proberen we er ook van alles aan te doen. Zo komt het geld van de jaarlijkse rommelmarkt ook ten goede aan de speeltuin. Maar een speeltuin is zo langzamerhand een heel bedrijf geworden, zoveel komt er bij kijken. Gelukkig hebben we veel steun van Irma Vayssier van de Hengelose Centrale van Speeltuinen.”

Annie Nijhof is nu 72 jaar en doet haar vrijwilligerswerk voor de speeltuin nog steeds met heel veel plezier. “Als de kinderen en de ouders tevreden zijn, geeft me dat een goed gevoel”, zegt ze. “Mijn man is wat ziekelijk, maar tot nu toe lukt het me nog om alles te combineren. Ik zwem elke ochtend, daar blijf ik fit van. En als het even kan, wil ik graag zo nog een poos doorgaan.”

12 augustus 2003

Bloemetje voor Ans van het Bolscher & Karin Snijders De vrijwilligers werken in teams van twee personen (drie teams per dag) en geven de gasten veel aandacht, liefde en warmte. “Het is meer dan verzorging alleen”, zegt Ans van het Bolscher, die dit werk al vijfenhalf jaar doet, “Je loopt het laatste stukje met de mensen mee en probeert het ze zo aangenaam mogelijk te maken. Dat geeft voldoening. Je hebt ook alle tijd voor ze, want je komt speciaal voor hen.Vaak zie je de mensen hier ook nog wat opknappen. Soms gaan ze bijvoorbeeld veel beter eten dan ze daarvoor deden. Als het mogelijk is, kunnen ze in de huiskamer zitten of buiten op het terras. De tijd dat gasten hier zijn, varieert van twee dagen tot drie maanden. Als iemand wat langer hier is, proberen we er achter te komen of hij of zij misschien een speciale wens heeft.

Er was eens iemand die graag naar een concert wilde, maar dat ging niet meer. We hebben toen wel kunnen regelen dat een groepje musici hier kwam spelen.”

Tien jaar geleden is het Leonardus Hospice opgericht. De heer Keizer, die indertijd zelf in zijn laatste levensfase was en thuis heeft kunnen blijven door de goede verzorging van vrijwilligers, heeft een legaat nagelaten. Hiermee is de bouw van het hospice bekostigd. Het gebouw staat er nu zes jaar en biedt plaats aan vier gasten. Naast thuis je sterven afwachten of in het verpleeg- of ziekenhuis is het hospice een extra keuzemogelijkheid.“Deze opvang is er voor iedereen”, benadrukt Karin Snijders. “Van blank tot zwart, van rijk tot arm.

Men betaalt naar draagkracht. Opname kan vanuit het ziekenhuis, de thuiszorg, de huisarts, maar je kunt je ook zelf aanmelden. Ook is het mogelijk vantevoren te komen kijken en de sfeer te ervaren.” De gasten blijven onder begeleiding van de eigen huisarts en de thuiszorg komt minstens een

62

keer per dag voor de lichamelijke verzorging. ’s Nachts is er een verpleegkundige in huis.

63

Vrijwilligers De vrijwilligers werken elk 5 uur per week. Omdat er zes per dag nodig zijn, kom je op een behoorlijk aantal. Het hospice kan nog steeds nieuwe vrijwilligers gebruiken. Wie zich opgeeft, krijgt eerst een intake-gesprek en draait drie keer mee. Dan wordt bekeken of de nieuweling in het team past. Daarna volgt men een basiscursus ziekenverzorging, een tilcursus en een cursus stervensbegeleiding.Voor alle vrijwilligers zijn er regelmatig thema-avonden, bijvoorbeeld over pijnbestrijding en andere toepasselijke onderwerpen.

“We hebben een fijn team”, zegt Ans van het Bolscher.“De sfeer is heel goed en iedereen laat elkaar heel erg in zijn waarde. Het leuke is dat iedereen z’n eigen kwaliteiten heeft. Zo vul je elkaar aan. De familie van de gasten ervaart de sfeer hier ook als heel warm, dat horen we vaak.Verder is de samenwerking met de thuiszorg en de huisartsen erg goed.”

Jubileum Op 15 september viert de stichting Leonardus Hospice haar 10-jarig bestaan. Bij dit jubileum wordt ook een actie gehouden om donateurs te werven. Het geld is nodig voor de aanschaf van spullen in het huis en om toch mensen op te kunnen vangen die het verblijf niet kunnen betalen. De ziektekostenverzekering vergoedt deze kosten namelijk niet, wel de particuliere verzekering. “We moeten het hebben van giften en donateurs om financieel rond te komen”, zegt Karin Snijders.

Belangstellenden kunnen het hospice vinden aan de Havezatenlaan 9 of 074-2434 589 bellen.

9 september 2003

Bloemetje voor Gerard Steffens Deze maand is het bloemetje voor Gerard Steffens (54). Hij is juist een paar weken terug uit Italië, waar hij in Pisa een heel bijzondere hartoperatie heeft ondergaan. Hier in Nederland kon er niets meer voor hem gedaan worden. Hij nam zelf het initiatief in handen en stuurde een mailtje naar professor Grandjean (een Nederlander), werkzaam in het Academisch Ziekenhuis in Pisa. Dankzij een bijzonder ingenieuze operatie ziet de toekomst er een stuk rooskleuriger uit en merkt Gerard nu al dat hij opeens veel meer kan.

“In ‘84 begonnen bij mij de hartproblemen”, vertelt Gerard Steffens.“Tien jaar later, in ’94, kreeg ik een zwaar hartinfarct.

Ik heb toen 6 weken in het ziekenhuis gelegen en ben geopereerd. Het ging daarna allemaal goed tot eind 2002.

Toen kreeg ik te horen dat de chirurgen niets meer voor me konden doen, omdat het niet meer operabel was. De kransslagader was helemaal dichtgeslibd en kon niet gedotterd worden. Een arts in het Academisch Ziekenhuis in Groningen vertelde me over een Italiaanse collega, professor Grandjean.

Die had een tijd in Groningen gewerkt en was daar begonnen met alternatieve hartoperaties. Hij opereerde via de maagslagader, waardoor eenvoudig gezegd, de maagslagader de hartslagader wordt. De operatie is perfect gegaan. Die man heeft gouden handen. En hij heeft ook gezegd, dat als er weer problemen komen, hij me weer kan helpen.”

Het is allemaal natuurlijk niet zo eenvoudig als het lijkt. Een dergelijke operatie kan alleen als je aderen er geschikt voor zijn. Ook een goede conditie is belangrijk. “Maar hij kan wel veel”, zegt Steffens.“Hij helpt zo’n 1000 mensen per jaar. Het is verwonderlijk dat niet meer cardiologen hun patiënten naar hem toesturen. Vanuit Groningen doen ze dat wel. En Amicon heeft een contract met Pisa voor 4 patiënten per Miep Wenstedt overhandigt het bloemetje aan Wil de Rooij voor zijn week.” “Het kan om mensenlevens gaan”, vult Steffens’ baanbrekend werk voor het Hengelose mlk-onderwijs

64

65

vrouw José aan. Beiden zijn erg te spreken over de manier waarop ze in Pisa opgevangen en begeleid zijn.“We zijn van het vliegveld gehaald en naar het ziekenhuis gebracht.

Iedereen had tijd voor ons. De echtgenotes van de chirurgen gingen zelfs de stad in met de familie van de patiënten”, vertellen ze.

Professor Grandjean komt volgend jaar weer naar Nederland. In Enschede zal hij het nieuwe hartcentrum gaan leiden.

Op 6 augustus is Steffens geopereerd. De operatie duurde ruim 3 uur. Er is zo’n 2 à 3 maanden nodig om er weer helemaal bovenop te komen. “Ik kan nu al veel verschil merken”, zegt Steffens. “Eerder kon ik amper 5 minuten fietsen. Nu al veel langer. Je merkt gewoon dat het hart veel meer bloed krijgt. Ik ben er erg blij mee en het ziet er goed uit voor de toekomst. Ik ben trouwens positief ingesteld en heb al die tijd wel gedacht dat het in orde zou komen, ook al weet je dat natuurlijk nooit zeker.Voorlopig doe ik het nog rustig aan. Als het goed gaat en het mag, ga ik weer rustig in m’n bedrijf aan het werk. Ik hou niet zo van stilzitten. Maar dat loopt nu ook allemaal wel zonder mij, dus ik kan echt rustig beginnen.Wie meer informatie wil, kan contact opnemen met Gerard Steffens via gerard@alustar.nl

13 januari 2004

Bloemetje voor Lieselotte Nijhuis De 70-jarige mevrouw Lieselotte Nijhuis kreeg deze maand het bloemetje overhandigd.

Als actief lid van De Zonnebloem bezoekt ze al zo’n 16,17 jaar mensen die ziek en eenzaam zijn. In de eerste jaren ging ze naar vier, vijf mensen per week, nu zijn dat er wat minder, omdat mevrouw Nijhuis niet meer zo goed ter been is.

Lieselotte Nijhuis is afkomstig uit Thüringen, in het voormalige Oost-Duitsland. Ze werkte er als onderwijzeres en is na de oorlog op wonderbaarlijke wijze gevlucht uit de DDR. “Ik was bij het Rode Kruis en we hadden een jeugdtreffen in Berlijn”, vertelt ze. Ik ben toen in mijn pakje van het Rode Kruis –met andere kleding eronder- via de ondergrondse weggekomen. Ik stapte uit bij de Zoo in WestBerlijn. Daar werd ik goed opgevangen en ik kreeg een baan als gouvernante in het gezin van een arts in Bad Ems.Toen ik met dat gezin op vakantie was in Callantsoog, leerde ik mijn man kennen. Nu zijn we al 47 jaar getrouwd.”

In het begin was het natuurlijk wel wennen voor haar in Nederland. “Ik ben bij Hazemeyer op kantoor gekomen”, vertelt ze.“Ik heb mijn best gedaan om me goed aan te passen. Dat zei mijn vader ons vroeger al: als je naar het buitenland gaat, moet jij je aanpassen bij de mensen en gewoontes, niet andersom. Ik heb gedaan wat mijn vader zei en veel met de mensen gepraat, altijd actief geweest. Het ligt er ook aan of je je echt geeft. In het leven is het geven en nemen en je moet goed luisteren en kijken wat de mensen bedoelen. Ik vond het bijvoorbeeld heel vreemd toen ik op de school van mijn zoon kwam, dat de kinderen in de klas door elkaar praatten. Bij ons was het allemaal veel strenger, gedisciplineerder. Een tijd geleden viel het me op dat een buurvrouw me opeens niet meer groette. Ik was bang dat ik misschien Vanuit De Zonnebloem bezoekt Lieselotte Nijhuis al 16,17 jaar per ongeluk wat verkeerds had gezegd en ben toen naar mensen die ziek en eenzaam zijn.

66

67

haar toe gegaan. Ik heb gevraagd wat er aan de hand was en zo is het misverstand uit de wereld geholpen. Met boos blijven schiet je niks op.”

Mevrouw Nijhuis is al jaren lid van het Katholiek Vrouwen Gilde (KVG). “Dat is gezellig en leerzaam”, zegt ze. “We hebben indertijd nog tapijten geknoopt voor de Willibrorduskerk, ter gelegenheid van het 25-jarig jubileum van pastor Zegger. Ik ben er nu nog steeds bij.”

Daarnaast wilde ze iets nuttigs doen voor mensen, iets voor hen betekenen. “Ik raakte daarover in gesprek met mevrouw Strengers van De Zonnebloem”, zegt ze. “En toen ben ik begonnen met het bezoekwerk. Je komt bij mensen die het echt nodig hebben om eens even te praten, omdat ze ziek zijn of zelf nergens heen kunnen. Ik kom bijvoorbeeld bij een mevrouw die blind is. En je bent altijd hartelijk welkom, de mensen zijn blij als je komt. Wat ik belangrijk vind is dat je de mensen wel hun privacy moet laten.”

Helaas loopt mevrouw Nijhuis niet zo goed meer. Ze heeft al een paar jaar rugklachten met doortrekkende pijn naar de benen. “Het is wel frustrerend, want je kunt veel minder”, zegt ze. “In flats kom ik niet meer en ik bezoek nu ook minder mensen. Maar ik hou wel van een grapje. Want als je een hele dag hebt thuisgezeten met pijn, dan moet je maar eens een grapje maken.Verder heb ik heel veel plezier van mijn kleinkinderen. We hebben er drie en ze zijn allemaal erg lief.”

10 februari 2004

Bloemetje voor Gerrit Moddejonge Zo’n 20 jaar geleden reed Gerrit Moddejonge voor ’t eerst met een geleende vrachtwagen vol tweedehands ziekenhuisspullen, kleding en een beetje fruit naar Polen. Na die eerste keer zijn er nog vele transporten gevolgd en nog steeds gaat Moddejonge door met dit vaak avontuurlijke en zeer dankbare werk. Hiervoor kreeg hij het bloemetje van de maand.

Gerrit Moddejonge (55) werkt bij de politie en mede daardoor is zijn band met het Oostblok ontstaan. Hij was een keer in Polen op vakantie en raakte onder de indruk van het land. “Kort daarna kregen we een vrouw aan het loket, die vertelde dat haar geld en papieren op het station gestolen waren”, vertelt hij.

“Het was een Nederlandse vrouw, maar ze woonde in Polen en was op reis met Poolse kinderen. We hebben haar toen verder geholpen. Niet lang daarna kreeg ik een brief van haar, waarin ze om het geneesmiddel targamed vroeg. Haar man had dat nodig en het was in Polen niet te krijgen. Ik ben er aan gekomen en heb het opgestuurd. In de daaropvolgende bedankbrief schreef ze het een en ander over de omstandigheden in Poolse ziekenhuizen. Dat was erg. Er was bijvoorbeeld heel weinig verbandmateriaal, dus gebruikten ze krantenpapier. Hierover raakte ik in gesprek met de collega’s in mijn ploeg en we vonden dat we er wat aan moesten doen.Toen zijn we goederen gaan verzamelen en gingen we met z’n drieën met een geleende vrachtwagen naar Polen. In die tijd was de Berlijnse muur nog niet gevallen. Ik herinner me nog dat we die eerste keer verder mochten bij de grens Gerrit Moddejonge rijdt al meer dan 20 jaar met hulpgoederen naar Oost-Europa toen we de douane drie sinaasappels gegeven hadden.”

“Voor vrachtwagens is de wachttijd bij de Poolse grens erg

68

69

lang, nu nog altijd”, vervolgt hij. “Daarom hadden we voor onze derde reis een bus van de sloop gehaald en opgeknapt. Dat beviel heel goed. De ritten breidden zich uit. We gingen naar Wit-Rusland, de Baltische staten, Roemenië, Bulgarije en Oekraïne, kortom het hele Oostblok. Langzamerhand raakte de hele politie betrokken, evenals de gezondheidszorg en de brandweer. We reden ook voor andere instanties waarvoor het vervoer vaak een probleem was. En wij hadden een bus.”

Op een gegeven moment kwam het erop neer dat Moddejonge zo’n 10, 11 keer per jaar onderweg was naar Oost-Europa. Dat werd een beetje veel van het goede. Ook gingen sommige landen invoerrechten heffen, waarbij ze zelf de prijs van de goederen bepaalden. Zo werd het wel erg duur en vielen die landen af. Nu wordt er alleen nog op Polen gereden.

“Bij onze laatste reis naar Polen is het helemaal mis gegaan”, vertelt Moddejonge. “Dat was vorig jaar rond de kerst. De tweede dag in Polen werd er al ingebroken en de vierde dag was onze geleende auto plus aanhanger gestolen. We moesten met de trein terug.

We hebben weer een oude bus op het oog, maar hebben daar nog niet genoeg geld voor. Mensen die een bijdrage willen leveren, kunnen contact opnemen met Gerrit Moddejonge via de politie Hengelo-Noord.

“Het is wel heel dankbaar werk, al is het een kleine druppel op een gloeiende plaat.We brachten bijvoorbeeld een jongen van 21 een elektrische rolstoel. We kregen een brief van hem dat hij nu eigenlijk pas is beginnen te leven. En een oudere man die helemaal geïsoleerd op een boerderij woonde, kreeg een elektrische scooter. Daarvòòr had hij een zelfmoordpoging gedaan. Met die scooter kan hij overal weer heen. Dat is toch geweldig dat je dat voor mensen kunt doen. En die stoelen zijn hier toch afgeschreven of afgedankt. En je wordt ook altijd zo geweldig ontvangen door de mensen. Ondanks hun armoede willen ze goed voor je zorgen. Je krijgt te eten, ook al hebben ze zelf daarna een week niets meer. We hebben ook al eens meegemaakt dat we pech hadden onderweg. We belden ergens aan en die mensen stonden zo hun bed aan ons af. Dat kun je je hier helemaal niet voorstellen.”

Gerrit Moddejonge kan wel een boek schrijven over alles wat hij onderweg heeft meegemaakt. Zo was hij vlak na de val van Ceausescu in Roemenië om dekens te brengen.

Hij wilde graag het paleis zien. Dat is niet gelukt, maar hij kreeg wel de officiële papieren als tankchauffeur van het Roemeense leger.“Je moet een beetje brutaal zijn soms”, zegt hij, “geduld hebben en een flinke dosis zelfredzaamheid.”

9 maart 2004

Bloemetje voor Henk Hamer Het bloemetje gaat deze maand naar iemand die veel Hengeloërs zullen kennen: Henk Hamer. Hij krijgt het bloemetje voor het vele vrijwilligerswerk dat hij bij diverse instanties gedaan heeft en nog doet.

“Ik ben altijd maatschappelijk betrokken geweest”, zegt Henk Hamer (72).“In de tijd dat ik nog werkte bij Holec als staffunctionaris op p.r.-gebied, was ik raadslid voor de PvdA. In de jaren 60/70 was ik bestuurslid van de Hengelose Kunstzaal. Ik ben erg geïnteresseerd in moderne beeldende kunst. Dat was een heel interessante periode. De kunstzaal was toen in een zijzaaltje van het vroegere Concertgebouw.”

Toen hij in 1990 stopte met zijn werk bij Holec, werd hij door verschillende instanties gevraagd om vrijwilligerswerk te komen doen. Zo werd hij bestuurslid bij Crea (tot 2002) en ging werken voor de lokale omroep: radio Hengelo. “In die tijd gingen de twee dagbladen fuseren”, vertelt hij.“Ik was daar geen voorstander van omdat dan de pluriformiteit van de berichtgeving in het gedrang komt.Via de lokale omroep zag ik een mogelijkheid om de communicatie in de stad te versterken. Ik ben er zeven jaar voorzitter geweest.”

Ook in 1990 startte hij als p.r.-man bij techniekmuseum HEIM. Hij had geld gekregen van Holec om in het museum een afdeling in te richten voor Hazemeijer en Heemaf, de bedrijven waaruit Holec is ontstaan. In het HEIM is hij nog steeds actief. Er zijn al jaren verhuisplannen, maar tot nu toe ontbrak het aan de nodige financiën. “Elk jaar dat het uitgesteld wordt, wordt de verhuizing duurder”, zegt hij.“Maar we moeten wel naar de Industriestraat. De huidige plek van het museum is van een projectontwikkelaar. We hopen in 2006 verhuisd te zijn.”

Vanuit zijn betrokkenheid met de maatschappij zet Henk Op ’t ogenblik is hij vol enthousiasme bezig met het inrichHamer zich als vrijwilliger in voor vele instanties ten van een tentoonstelling over de industrieschilder Rein

70

Nijhof, die in april geopend zal worden. “We doen dat samen in een commissie”, vertelt hij. “Ik houd ervan dingen uit te denken over hoe je op een goede manier aan de weg kunt timmeren. Om samen met anderen uit te zoeken welke initiatieven er genomen moeten worden, wat de mogelijkheden zijn. Want het museum is al mudvol.”

Verder is hij betrokken bij de Vrienden van Humanitas. “In het verleden hebben we o.a. geld bij elkaar gebracht voor een rolstoelbus voor de bewoners. Die bus is aan vervanging toe, dus proberen we nu een nieuwe bus te realiseren.”

71

Idealistisch “Ik heb een idealistische instelling en ben heel maatschappijbetrokken”, zegt hij. “De maatschappij verhardt en de mensen worden steeds individualistischer. Het is een soort ‘struggle for life’. Ik zou graag toe willen naar een meer harmonieuze samenleving met meer solidariteit en meer begrip voor minderheden.” “Hij is overtuigd humanist”, vult zijn vrouw aan. En dan verwacht je vaak bij andere mensen ook een dergelijke positieve instelling. Daarin wordt je dan vaak teleurgesteld, maar je gaat wel door.” “Van de 100 keer krijg je 95 keer ‘nee’”, zegt Henk Hamer.“Maar die 5 keer ‘ja’ zijn de moeite waard.”

Hij herinnert zich uit zijn tijd als raadslid nog goed de discussies over de verbouwing van de Waterstaatskerk als aula van de nieuwe muziekschool. “Het is een hele knokpartij geweest, maar uiteindelijk is het gelukt. Nu is de kerk niet meer weg te denken uit het culturele leven in Hengelo. Anders was het een parkeergarage geworden.” In dit verband wil hij nog graag even kwijt dat er in Hengelo na de tweede wereldoorlog meer is afgebroken dan wat men is kwijtgeraakt door de bombardementen.“Er zijn veel historische panden met de grond gelijkgemaakt, vooral in de buurt van de Beekstraat en de Willemstraat, bij voorbeeld de oude damastfabriek van Wolter ten Cate en verschillende boerderijen. Nu moeten we voor dit soort panden naar Ootmarsum. Dat is heel jammer. Hengelo is altijd het centrum van de regio geweest, een knooppunt van verbindingen, een industriestad, en moest modern ogen. Indertijd werd wel gesproken van het ‘Manhattan aan de Berflobeek’. Dat is ten koste gegaan van veel moois uit de geschiedenis.”

Positief als hij is, blijft Hamer nog wel een tijdje doorgaan met het vrijwilligerswerk.

Daarnaast gaat hij veel naar tentoonstellingen van beeldende kunst en naar concerten.

“Van dingen kunnen genieten is pas echt leven”, zegt hij.

20 april 2004

was” een groter compliment kon ze niet krijgen. Diep onder de indruk gingen de bloemetjesgevers naar huis met de wetenschap dat Hengelo hele lieve en bijzondere inwoners heeft.

Bloemetje voor de familie Meijer

Het moest er een keer van komen het 40ste bloemetje werd dit keer uitgereikt aan een echtpaar. Rein en Ali Meijer beide 77 jaar jong. Al ruim 30 jaar wonen zij tot grote tevredenheid in de Kasba.In de begin jaren kwamen regelmatig bussen met bezoekers die ook graag een kijkje in een woning wilden nemen. Architect Blom was een goede relatie van het echtpaar dus werd vaak hun huis gebruikt voor een rondgang. Deze belangstelling heeft zeker 10 jaar geduurd. Ali heeft zich bezig gehouden met alle facetten van het milieu, terwijl Rein vluchtelingenwerk hoog in zijn vaandel heeft staan. Daarnaast heeft hij als hobby thema fotografie. Bij zijn oud werkgever de belastingsdienst heeft hij al eens een expositie van zijn werk mogen inrichten. Hij speelt daarnaast piano. De interesse van Ali begon met broodbakken zij deed mee aan voorlichting op scholen over gezond broodbakken zonder verbeteraars. Rein werd aan het broodbakken gezet en dit sloeg over naar vele bewoners van de Kasba.Ali richtte een kerngroep milieu defensie op in Hengelo en ging op de zeepkist voor de Hema de mensen wijzen op het teveel aan verpakkingsmateriaal en dat hier bewuster mee om moest worden gegaan. In Hengelo kwamen groepjes mensen bij elkaar als een soort tupperware avond daar werd gesproken over alles wat werd weggegooid en ten laste kwam van milieu. Door de deelnemers werden lijsten bijgehouden van wat er zoal weggegooid werd en later was het een sport om te kunnen zeggen dat er steeds minder afval werd aangeboden omdat bewuster naar overtollige verpakkingen werd gelet. Het lijkt erg kleinschalig zegt Ali maar het helpt.Zij heeft in de jaren zeventig in de oude Expo-hal in Borne al met een kraam gestaan om goede gebruikte spullen aan de man te brengen.

Dit was een eerste aanzet tot de huidige Kringloopwinkels.

Ze kon zich toen niet voorstellen dat het zo’n succes zou worden. Alle inspanning is niet voor niets geweest en dat doet goed. Ali heeft nog al eens meegelopen met demonstraties, de grootste indruk heeft de mars tegen de kruisraketten gemaakt, waar ze was met de groep ”Vrouwen voor Vrede”. Met 500.000 mensen op straat is iets om nooit te vergeten. En het heeft geholpen. Maar ook kleine acties hel-

72

73

pen, men denkt vaak “het is een druppel op een gloeiende plaat”, zij hoorde eens iemand zeggen “het is een druppel op de goede plaats”. Rein heeft ook wel meegedaan aan milieu acties b.v. met milieudefensie te demonstreren tegen een geplande uitbreiding bij Holland Signaal. Den Haag had het standpunt ingenomen, bewapening is goed maar niet uitbreiden en dat deed HS wel. Rein heeft destijds alle fracties in de Gemeenteraad bezocht en het standpunt van milieu defensie naar voren gebracht. Bij de commissie behandeling was de publieke belangstelling overweldigend. Het meeste heeft Rein gedaan voor vluchtelingen. Hij kwam hiermee in aanraking toen een vluchteling gezin naast hen een huis kregen toegewezen en maar moest zien hoe ze een verblijfsvergunning konden krijgen. Deze mensen wisten niets van hoe het in Nederland toeging en steunden op hulpvaardigheid.Vaak hield men zich vast aan gebruiken van het land van herkomst en dit botste nog al eens met hun kinderen die op scholen snel inburgerden vooral wat de taal betrof. Rein belande zo bij het bureau vluchtelingenhulp waar hij zich ging verdiepen in vluchtelingenrecht. Hij heeft dit werk 10 jaar gedaan en heel veel tijd besteed aan het plaatsen van mensen op stage plekken. Een van de wonderlijkste dingen die hij heeft meegemaakt is dat op een dag een Herder met vrouw en negen kinderen uit het Midden Oosten bij hem aanklopte om opgevangen te worden.

Na veel bellen lukte het deze familie onder te brengen in een verlaten notariswoning in Goes. In de ogen van de Nederlanders een vervallen woning waar echter het gezin enorm blij mee was. Rein onderstreept nog eens dat wij in Nederland enorm rijk zijn en dit niet beseffen. Hij heeft ook geleerd dat armoede vriendschap verrijkt en rijkdom vriendschap verarmt. Een andere keer werd hij geconfronteerd met iemand die iedere week naar het politiebureau ging om te vragen of er al een verblijfsvergunning voor hem was. Op een dag werd hem medegedeeld dat de verblijfsvergunning was verstrekt en hij deze snel toegestuurd zou krijgen. Een paar dagen later werd hem medegedeeld dat het een vergissing was, de vergunning was voor een medelander van hem. Rein heeft toch een verblijfsvergunning losgepeuterd door te stellen dat een mondelinge toezegging eenmaal gedaan niet teruggedraaid mag worden.Via contact met het ministerie werd hij in het gelijk gesteld. Dit soort dingen geven je de moed om door te gaan.

Ali had intussen een korte opleiding gevolgd bij de UT en mocht op scholen tijdens het vak Maatschappijleer de kinderen vertellen over het milieu, zij deed en doet dit met allerlei attributen om het verhaal zo begrijpelijk mogelijk te maken. Favoriet is daarbij de poppenkast die wordt gedragen als een tas op schoot met twee nagemaakte handen die de kast zogenaamd vast houden, waardoor de handen kunnen worden gebruikt voor het bewegen van stokpopjes. Een enkele keer geeft ze nog wel eens een voorstelling. Het leukste vindt zij nog steeds met een namaak otter te praten die zij met een hand stuurt alsof de otter leeft. In klassen en bij volwassen groepen heeft ze heel veel succes met dit nummer. Zo zei iemand eens tegen haar” ik dacht eerst dat het niet echt

4 mei 2004

Bloemetje voor E. Boering Dit keer gaat het bloemetje van de maand naar Mevrouw E. Boering ( Dinny) die al meer dan 40 jaar zorgt dat haar gehandicapte zus A. Boering (Astrid) door haar regelmatig wordt opgehaald. Nu al weer 25 jaar vanaf het “Bouwhuis”. Daarvoor was Astrid in een andere plaats ondergebracht. De zussen Dinny 70 jaar en Astrid 65 jaar hebben een bijzondere band met elkaar. Om de 14 dagen wordt Astrid met een taxi opgehaald en naar Hengelo gebracht naar haar zus. Op maandagmorgen wordt de rit omgekeerd gemaakt. Vroeger haalde Dinny Astrid zelf op met de auto maar een paar operaties maken dit onmogelijk en dan is het goed dat er van taxi vervoer gebruik gemaakt kan worden. Het soms lang wachten op de taxi is wel vervelend. Astrid heeft het erg goed getroffen in het “Bouwhuis”, de verzorging is prima en de begeleiders zijn schatten van mensen. Maar het liefst gaat ze toch naar haar zus Dinny. Samen gaan ze vaak naar het winkelcentrum Groot Driene, om er een kopje koffie te drinken als ze uitgewinkeld zijn.Vooral de bonnen voor € 1 van de winkeliers, waarmee de koffie kan worden betaald, worden zeer op prijs gesteld. Zij missen nog wel een openbaar toilet in het winkelcentrum en zij niet alleen; ook veel winkelende oudere personen. Het ziet er naar uit dat met een verbouwing van een supermarkt dit probleem wordt opgelost. Het zal een hele uitkomst zijn. Soms wordt er gewandeld in de bosrijke omgeving maar dit is toch moeilijk voor Astrid en daarom is nu een rolstoel aangevraagd. Ze hoopt op een spoedige goedkeuring van de aanvraag.

De dagen die niet door Dinny worden ingevuld brengt Astrid graag door in haar huis het “Bouwhuis”. Waar, als zij er weer komt, leven in de brouwerij is. Astrid kan zich met bepaalde dingen goed redden maar heeft ook veel zorg nodig. Bij Dinny vindt ze het fijn om TV te kijken vooral naar muziek programma’s op een van de Duitse netten. Als de

74

rolstoel er is dan gaan de zussen weer naar het centrum van Hengelo om daar te winkelen en natuurlijk een bakje troost te drinken. Als Astrid plotseling opstaat om Dinny spontaan een kus op een wang te geven, dan voel je een hechte band tussen de beide zussen en zij hopen dat dit nog vele jaren zo mag blijven.

Als Astrid met de taxi is vertrokken praten wij nog even door met Dinny. Zij kan niet begrijpen dat familie van mensen in verzorgingshuizen zo weinig op bezoek komen of dat de mensen niet voor een weekeindje door de familie worden meegenomen.

Er zijn bewoners die nooit bezoek krijgen. Hier ligt misschien toch weer een taak die door vrijwilligers kan worden opgepakt.

75

15 juni 2004

Bloemetje voor de familie Tork

Dit keer waren wij op bezoek bij de fam.Tork om Gerard Tork (72) een bloemetje te brengen. Gerard organiseert al ruim 8 jaar voor de Stichting Insulinde Contact de jaarlijkse dodenherdenking op 14 augustus voor alle mensen die gesneuveld zijn tijdens de oorlog in Nederlands-Indië en later tijdens de twee politionele acties toen Soekarno na de capitulatie op 17 augustus 1945 de Republiek Indonesië uitriep. In 1949 werd het land onafhankelijk. Gerard heeft veel meegemaakt. Hij is geboren in Nederlands-Indië en op 16-jarige leeftijd was hij al wees en werd hij door bemiddeling van de missie in Nederland ondergebracht bij pleegouders. Hij rondde zijn HTS- opleiding af en kwam bij het Nederlandse leger terecht; misschien niet zo verwonderlijk gezien het feit dat hij 16 jaar lang in een verscheurd land had gewoond, waar het gewoon (?) was om met alles om te gaan wat te maken had met militaire zaken, waaronder wapens.Van soldaat wist hij zich op te werken tot Groot Majoor bij de Genie en hij verbleef ook als vrijwilliger in de oorlog in Korea.

Acht jaar geleden vond hij het tijd worden dat er ook in Hengelo, zoals dat al zo lang in Enschede het geval was, een herdenking voor alle slachtoffers van de West moest plaats vinden.Via de stichting Insulinde Contact werd hij aangewezen om een en ander te organiseren. Sindsdien vindt op 14 augustus, daags voor de bevrijding, in Hengelode herdenking plaats. In Enschede gebeurt dit op de 15de augustus. Valt deze dag op zondag dan wordt in Enschede samen met Hengelo de 14de daarvoor gebruikt. Dit jaar is dit ook weer het geval. In Hengelo wordt de stadhuishal al vele jaren voor de herdenking gebruikt waardoor, ongeacht het weer, een prachtige plechtigheid kan worden georganiseerd. Na afloop is er altijd koffie met de overbekende spekkoek. Het geheel onder leiding van Gerard, bijgestaan door vele vrijwilligers want er valt veel te organiseren. Het is wel zo dat de mensen die het allemaal hebben meegemaakt zo zachtjesaan niet

76

77

meer zo jong zijn of al reeds zijn overleden. Gelukkig is het wel zo dat de kinderen en kleinkinderen geĂŻnteresseerd zijn in de achtergronden van de herdenking en deze gaan bezoeken en meehelpen te organiseren.

Gerard is tevens medeorganisator van de twee maandelijkse Koempoelan, waar wordt gegeten en gedanst. Deze bijeenkomsten worden gehouden in het Twentse Ros aan de Twekkelerweg. Iedereen heeft hier toegang tegen betaling van 8 euro. Het is er altijd heel gezellig en het overgebleven eten kan meegenomen worden voor de andere dag.

De eerstvolgende Koempoelan is gepland op 9 juli a.s. Wij, van het ouderen platform, werden spontaan uitgenodigd om hieraan deel te nemen. Niet onvermeld mag blijven dat mevrouw Tork regelmatig een soos organiseert waar veel belangstelling voor is. Hier is gezelligheid troef en de Bingo is nog steeds het hoogtepunt van deze bijeenkomsten.

Maar ook het praten over het verleden neemt een belangrijke plaats in.

Dat de familie Tork zich nog voelt aangetrokken tot het oude Nederlands-IndiĂŤ, blijkt wel uit een drietal vakanties die ze daar hebben doorgebracht, onder andere met hun twee kinderen. Het is nog steeds een prachtig land waar echter wel veel is veranderd.

Verder wordt eens per jaar een bijeenkomst bijgewoond in Arnhem bij Bronbeek (verzorgingshuis voor oud militairen) waar het museum met allerlei wapentuig door Gerard nooit wordt overgeslagen.

Het bloemetje van de maand kwam ook dit keer weer bij een vrijwilliger terecht die een inzet toont waar velen een puntje aan kunnen zuigen.

13 juli 2004

Bloemetje voor Jan van Loon In deze periode van Europees voetbal leek het ons goed eens een vrijwilliger te kiezen die zich al vele jaren inzet voor de Hengelose voetbal. Wij gingen op bezoek bij Jan van Loon (80) in Singraven.

Jan is als bestuurder vanaf 1959, dus 45 jaar, betrokken bij het wel en wee van de voetbalvereniging Achilles ’12. Zijn eerste functie was hoofdredacteur van het clubblad, via 2e secretaris naar 1e secretaris. De club speelde eerst achter het huidige stadion en via de Deurningerstraat (het huidige Kerkhof) kwam men in het Wilbert terecht waar geen echt clubhuis was. Jan nam de taak op zich om een eigen clubhuis te realiseren. Als bouwheerder van het clubhuis moest erg veel werk worden verzet. Iedere dag was hij aanwezig. In1962 werd het prachtige clubhuis geopend. Iedereen was er trots op, tot in 1967 het clubhuis midden in de nacht afbrandde.

Jan was na een zeer drukke avond om 03.00 uur vertrokken en om 04.00 uur stond hij machteloos te kijken hoe het met veel inspanning gemaakte gebouw tot de grond toe door het vuur werd verwoest.Vermoedelijk was de brand ontstaan in de keuken maar zekerheid heeft men daarin nooit verkregen.

Het eerste wat gebeuren moest was het realiseren van een noodonderkomen. Jan vond een noodkeet die geplaatst werd om de daarop volgende zondag de gasten weer te kunnen ontvangen. Met man en macht werd gewekt aan een nieuw gebouw dat er weer wezen mocht. Jan heeft de ontwikkeling binnen een clubhuis aan den lijve ondervonden.

Was men eerst tevreden met een sinas en een gevulde koek, later kwamen het bier en de warme hapjes.

Zijn helaas te vroeg gestorven vrouw heeft zich ook altijd ingezet voor de vereniging.

De shirts werden ieder maandag gewassen en bij een verlo-

78

79

ren wedstrijd zei Jan altijd: “Je kunt het verlies goed zien want de shirts hangen met de kop naar beneden aan de lijn”.

Jan heeft zich nog erg ingezet voor de realisatie van een sporthal achter het clubhuis maar dit heeft hij niet kunnen realiseren.Vroeger was het gemakkelijker om aan leiders te komen dan nu; de mensen vragen vaak “wat kan ik er aan verdienen?” De liefde voor een vereniging is tanende. Maar gelukkig zetten zich nog vele mensen in om vooral de grote evenementen te ondersteunen. Jan denkt dan aan de Oranje jeugdwedstrijden en al twee maal de klapper voor de vereniging namelijk. het voetballen tegen Ajax. Ook al werd met veel tegendoelpunten verloren, sportief waren het hoogtepunten Wij spraken nog even over de mogelijke samenwerking met NEO Borne maar of dit ooit wat wordt daarover heeft Jan zijn twijfels.

Achilles bestaat inmiddels 90 jaar en Jan maakte de helft mee. Een van zijn hoogtepunten was dat Achilles na 29 jaar weer kampioen werd. Met de rust stond men nog met 2-1 achter maar men won met 3-2 en dat werd flink gevierd.

Het komende seizoen is Achilles ingedeeld in de Noordelijke provincies en dit zal te merken zijn in het aantal bezoekers en meereizende supporters. De voetbalvereniging ATC is het zelfde lot beschoren.

Jan is iemand die met zijn tijd meegaat. In huis heeft hij een computer waar veel mee wordt gewerkt. Een typemachine ontbreekt ook niet en is handig om getallen in kolommen onder elkaar te zetten. Dit kunstje moet hij nog leren op de computer.Veel mensen hebben bewondering voor alles wat Jan heeft gedaan voor zijn Achilles. Dit blijkt ondermeer uit het erelidmaatschap van Achilles in 1976, de Gouden speld van verdienste van de bond in 1996 en een Koninklijke Onderscheiding in het zelfde jaar.

Jan is nog steeds een voetballiefhebber en keek zoveel mogelijk de wedstrijden van het Europese kampioenschap.Vaak samen met zijn zoon en dan is het genieten geblazen.

In een tijd waar vele voetballers miljonair zijn is het een verademing om een 80-jarige vrijwilliger nog zo betrokken te zien bij een club die dit soort vrijwilligers nog hard nodig heeft.

De stad Hengelo en de voetbalvereniging Achilles mogen trots zijn op dit soort gouden vrijwilligers.

21 september 2004

Bloemetje voor Henny Groothuis

In de achter ons liggende weken zijn de Olympische Spelen weer afgewerkt en velen van ons hebben uren voor de televisie doorgebracht. Nederland heeft daar weer een fantastische prestatie geleverd; 22 plakken da’s niet mis. Wij hebben dit keer een persoon gezocht die zich bezighoudt met het activeren van sport voor ouderen. En dan kom je uit bij mevrouw Groothuis.

Henny Groothuis (61 jaar jong) is al 34 jaar betrokken bij diverse sporten en al 28 jaar verbonden aan de SWOH, waar zij voor ouderen allerlei sporten begeleidt.

In 1970 is zij gestart met het geven van zwemlessen in het Castorbad.

Zij volgde later een opleiding als recreatie sportleider en vanaf het afronden van de studie heeft zij tweeëndertig jaar lang een trimgroep geleid, geeft ze cursussen gymnastiek en wordt in Boekelo onder haar leiding vijfentwintig jaar aan volksdansen gedaan.

Bij de SWOH heeft zij vele cursussen gevolgd en ze gaf het geleerde door aan ouderen. Bijvoorbeeld op het gebied van conditie training, met in de groep de oudste deelneemster van 84 jaar, en sport en spel voor jongere ouderen.

Bovendien is ze actief met een gymgroepje voor dagopvang bij het Voskamp. Wat zij zelf heel leuk vindt is leiding geven aan het sportief wandelen. In het Van Alphenbos wordt bijna individueel het tempo aangepast, waardoor iedereen het wandelen goed kan doen. Er is overigens nog ruimte voor deelname op woensdag van 11.00 tot 12.00 uur. Opgave is mogelijk bij buurtcentrum ’t Geerdink.

Henny heeft ook tien jaar lang zwemmen voor ouderen georganiseerd. Ze had soms wel honderd mensen in het

80

81

bad, maar deze activiteit is gestopt wegens bezuinigingen.

In juni/ juli wordt door haar en haar man een fietstocht uitgezet over een afstand van 50 km. Een verrtigtal oudere deelnemers doet er aan mee. Het lijkt een grote afstand maar met lange stops is het voor iedereen goed te doen.

Op een gegeven moment vond een aantal deelnemers de tocht te kort en nu wordt met een man of vijftien een rit van 70 km gemaakt. Het is iedere keer weer goed om te zien dat de oudere mens door sport gezond kan blijven.

Henny Groothuis is iemand die de deelnemers weet op te vrolijken, er moet zo nu en dan wat flauwekul bij zijn. Zou dit niet meer kunnen dan stopt zij er direct mee. Als zij 65 wordt dan zou ze willen stoppen met de activiteiten maar er zijn geen mensen te vinden die zich zo willen inspannen om met ouderen sportief bezig te zijn. Daarom is het nog niet zeker of het over ruim drie jaar voorbij is. Het zou in ieder geval een groot verlies zijn voor de oudere mens. Ze vindt het heel belangrijk dat de sportkleding er goed verzorgd uitziet en de deelnemers aan de activiteiten delen haar mening.

Zelf was ze al jong bezig met sporten en heeft al eens mogen zwemmen tegen Erica Terpstra, die ze nog steeds een geweldige vrouw vindt. Hoe zij zich in Athene weer presenteerde bij de sporters en hoe blij ze was met elke goede prestatie dwingt groot respect af.

Henny en haar man zijn beiden in 1997 met golf begonnen bij de golfclub Driene en dat vinden ze een prachtige sport, die ook goed te doen is voor ouderen.

Laten we hopen dat Henny het nog lang gegeven is om zich in te zetten voor sportieve ouderen. Het bloemetje is bij haar op een goede plek terecht gekomen.

5 oktober 2004

Bloemetje voor Margriet Leusink

Het bloemetje van de maand was dit keer voor een vrouw die in Hengelo “gezond voedsel” heeft weten te introduceren Wij hebben het dan over mevr. Magriet Leusink (59) een echte “doener” zoals ze zich zelf altijd noemt, en als motto heeft “niet praten maar doen”.

Begonnen als kleuterleidster en later hoofdleidster in Beckum zag op een gegeven moment een advertentie voor leidster in een kindertehuis. Dit leek haar een hele uitdaging, maar dat viel tegen. Men had daar een teveel aan voorschriften en waren gigantisch negatief ingesteld. De straffen die de kinderen daar kregen bijvoorbeeld naar de radio geluisterd als het niet meer mocht, dan moesten zij de gehele avond op de trap zitten. Ze heeft haar baan opgezegd mede omdat ze merkte dat haar gezondheid naar de knoppen ging. Ze kwam er voor zich zelf achter dat het onderwijs haar niet meer trok.Toen zag zij een winkeltje naast de Grote Een aan de Oldenzaalsestraat en daar startte zij met de verkoop van gezond voedsel. De inrichting werd gerealiseerd met kistjes van de Hengelose Bierbrouwerij en naast groente fruit en granen was er een groot assortiment jams.

Het werd steeds drukker en drukker in de winkel die zij de Warwinkel noemde. Van vele plaatsen in Twente en de Achterhoek kwamen klanten. Het dreigde uit de hand te lopen voor haar en ze was blij dat ze de zaak kon overdoen aan een jong echtpaar. Zij had haar doel bereikt namelijk de aanzet in Hengelo tot gebruik van gezond voedsel. Zij vindt het fijn dat de supermarkten nu ook meer en meer overgaan tot biologisch voedsel verkoop.Vooral voedsel met het ECO keurmerk kan gerekend worden tot de beste producten. Na het stoppen met de winkel heeft Magriet een moeilijke tijd gehad en na zes jaar heeft zij de draad weer opgepakt en een winkeltje gehuurd in de kasbah. Zij begon met kaarten maken en inlijsten van spullen en heeft nu al 15 jaar plezier in de verkoop van allerlei spullen waaronder kleine elfjes die je voor decoractie kunt

82

83

gebruiken. En verder is zij de handgemaakte kaarten trouw gebleven en koopt nu in van derden. Zij is de organisator van de verschillende markten in de Kasbah en die lopen nu als een trein zodat ze de organisatie aan anderen kan overlaten. Ze heeft geleerd dat als je iets doet met hart en ziel het positief werkt op je gezondheid. Magriet is iemand die graag goed wil omgaan met het milieu. Ze zal altijd met het uitlaten van haar hondje Chica een plastic zakje meenemen om de poep in te doen. Maar ze kijkt dan goed rond of ze nog meer afval in het zakje kan doen zoals papiertjes, plastiek stokjes etc. en doet het geheel belanden in de afvalbak. Ze wil de lezer deze tip meegeven zodat met een beetje inspanning de woonomgeving weer wat schoner wordt.

Op straat spreekt ze de kinderen aan als zij wat op de grond gooien en vraagt dan dit in de afvalbakken te deponeren. De kinderen willen dit best doen en zij heeft een goede verstandhouding met de buurt jeugd. Dit kwam nog eens tot uiting op de verjaardag van Chica waar een groot aantal kinderen waren uitgenodigd om deze verjaardag te vieren. Zelf vindt zij dat de woonomgeving rond haar huis al schoner is dan toen zij er pas woonde en wijst er op dat kleine zaken grote gevolgen kunnen hebben. Magriet zal altijd bezig zijn om kleine nieuwe activiteiten uit te denken en dit om te zetten in zinvolle activiteiten voor anderen. Het bloemetje van deze maand is weer goed terecht gekomen. Arie Otten

16 november 2004

Bloemetje voor Gerrit Westenbrink

Het bloemetje van deze maand was dit keer voor Gerrit Westenbrink (70).

Al meer dan een halve eeuw doet hij vrijwilligerswerk, gestart in de voetbal en nu ervaren klootschieter en aanspreekpunt voor de bewoners in zijn wijk en actief lid van de KBO. In 1950 gestart als jeugdleider en secretaris van de voetbal vereniging KSV Losser.Twaalf jaar later verhuist naar Hasselo of te wel de gemeente Hengelo. Deurningen lag voor hem naast de deur en Gerrit werd daar jeugdleider van de voetbalvereniging DSVD. De belangstelling voor Klootschieten kreeg hij in Losser toen hij 53 jaar was en in 1977 ging hij over naar de Hengelose Klootschieters Vereniging HKV. Klootschieten is voor Gerrit een goede therapie.

Het lopen, waarbij vele kilometers worden afgelegd en de kloot zover mogelijk moet worden gegooid, zorgt voor een goede conditie. Natuurlijk heeft hij bij HKV weer diverse vrijwilligers werkzaamheden uitgevoerd. Hij is een goed en veel gevraagde scheidsrechter zowel bij Nederlandse als Europese kampioenschappen. In 1998 slaagde hij voor het examen met een 10 voor regels en reglementen. Als leider van cup wedstrijden weet hij zijn mannetje te staan.

Klootschieten is een sport voor iedere leeftijd, goedkoop, en altijd in de buitenlucht, De oudste deelnemer is 86 jaar.

Mochten er mensen zijn die na dit gelezen te hebben zich afvragen of deze sport iets is hen dan nodigt Gerrit een ieder uit om op zondag na de Topweg te komen om tussen 10.00 uur en 12.00 uur te kijken en een kloot te gooien op de prachtige 700 meter baan. En mocht u van alle inspanning dorst krijgen dan kunt u gebruik maken van een prachtige clubhuis. Ook hier heeft Gerrit geholpen om het clubhuis te bouwen en net voor zijn

84

zeventigste heeft hij het diploma “sociale hygiëne” gehaald om het geheel te kunnen runnen. De vereniging kent 9 klassen waaronder een ouderengroep waar ook Gerrit bij is aangesloten.

Zoals hierboven vermeld is Gerrit actief bezig binnen de ouderenbond KBO. Hij bezorgt aan verdeelpunten de aanvoer van hun eigen periodiek. Het gaat hier om 500 ex. naar 20 verdeelpunten te brengen. Zelf zorgt hij voor het bezorgen van 40 ex naar adressen in zijn buurt Noord en Sterrenbuurt.

85

Als laatste activiteit kan genoemd worden het werk in de wijkraad waar hij vanaf zijn 63ste jaar zich inzet voor leefbaarheid in de wijk waaronder veel aandacht voor Groen enVerkeer. De wijk waar hij woont zal een 30 km zone worden en nu probeert hij al zaken te regelen die passen in dit beleid. De mensen kunnen hem alles vragen en hij zoekt dit dan uit. Het werk vraagt veel overleg en luisteren naar bewoners en daarom zou hij het geweldig vinden dat er nog iemand is die dit samen met hem verder wil ontwikkelen. Het gaat hier om het bijwonen van 4 tot 6 vergaderingen en het onderhouden van wijkcontacten. Jaarlijks wordt er een wijk schouw gehouden en hier leer je de wijk goed kennen en zie je de mooie dingen maar hoor je ook de pijn in de wijk. Als je dan later ziet dat er iets ten goede is gekeerd dan geeft dat de kik om weer verder te gaan.

Wij hadden nog uren door kunnen gaan, Gerrit kan veel vertellen over het vrijwilligerswerk en onder het genot van een bakje troost met cake verzorgt door zijn vrouw was dit weer een bloemetje met een gouden randje.

Arie Otten

18 januari 2005

Bloemetje voor Else Satink

Vorige maand was er weer de jaarlijkse collecte voor de Internationale Stichting Alzheimer Onderzoek, vandaar dat wij een vrijwilligster hebben bezocht die zich bezig houdt met de coördinatie van een wijk collecte.

Het betreft mevrouw Else Satink (61) die zich tijdens een huishoudbeurs bezoek opgaf als collectant in Hengelo en uiteindelijk gevraagd werd om op te treden als wijkcoördinator.

In Hengelo is nu 4 jaar gecollecteerd met goed resultaat. Met 12 personen wordt geld opgehaald tussen Deurningenstraat en Bornsestraat en Oldenzaalsestraat en Westermaat.

De opbrengst was dit jaar 1700 Euro een prima resultaat.

In de wijk van Else zijn nog collectanten nodig voor 2005 en in de overige 3 wijken ook.

Mocht u belangstelling hebben een handje te helpen dan kunt u contact opnemen met Else telefoon 074 2429551.

Tijdens ons gesprek hebben wij het gehad over de stichting en de ziekte Alzheimer, De ziekte van Alzheimer is een ongeneeslijke hersenziekte, waarbij de cellen in sommige hersenen ophouden te functioneren en afsterven. De ziekte is onomkeerbaar ondanks uitgebreid wetenschappelijk onderzoek zijn de oorzaken van en de behandeling voor genezing nog onbekend. De symptomen van de ziekte zijn vergeetachtigheid, desoriëntatie en verlies van spraak.

In 1906 was het de Duitse arts Alois Alzheimer die door autopsie er achter kwam dat bij patiënten die aan dementie waren overleden beschadigingen op en in de hersenen voorkwamen.

In Nederland lijden momenteel 130000 mensen aan deze ziekte. Met de vergrijzing neemt het aantal snel toe. Een op de tien mensen boven de 65jaar wordt door de ziekte

86

getroffen en boven de 80 jaar is dat zelfs een op de zes.

De ziekte heeft een dramatisch verloop voor de patiĂŤnt maar ook voor de omgeving.

Om meer verdriet te voorkomen moet er snel gehandeld worden, nieuwe doorbraken ten aanzien van vroegtijdige diagnose en een betere therapie lijken een kwestie van tijd.

Wetenschappers werken aan een oplossing maar dit vraagt tijd en veel geld.

Mocht u de collecte gemist hebben dan kunt u altijd uw bijdrage storten op bankrekening 641028490 van ISAO te Maastricht.

De ziekte van Alzheimer is de grootste bedreiging bij het ouder worden van de mensen.

87

Else start na de zomervakantie met de voorbereidingen van de collecte.

Zij belt haar collectanten of zij weer mee willen doen en als zij dit weet moet haar wijk ingedeeld worden. De bussen moeten weer worden klaargezet en een tas met informatie wordt voor iedere deelnemer gevuld.

De gemeente geeft bewijzen af dat er gecollecteerd mag worden door de collectanten.

Als de bussen weer zijn ingeleverd wordt het geld geteld en iedere deelnemer ontvangt bericht hoeveel hij of zij heeft opgehaald. Je hebt er collectanten bij die met kop en schouder boven de ander uitkomen, maar die er niet voor schromen om een aantal malen langs te komen als ze de mensen niet hebben thuis getroffen. Dat is een geweldige inzet.

Als je dan doorpraat met Else dan kom je er weer achter dat vrijwilligers zich altijd inzetten voor anderen.

Else is al ruim zeven jaar verbonden met Hooghagen om koffie rond te brengen.

Nu Hooghagen op termijn wordt afgebroken staan er steeds meer kamers leeg en is het werk niet meer zo intensief als voor een paar jaar terug. Maar de dankbaarheid die je krijgt van de bewoners geven je moed om door te gaan. Mocht dit werk een keer voorbij zijn dan wil zij zeker weer op zoek naar ander vrijwilligerswerk.

Onder het motto; eenmaal vrijwilligerswerk, altijd vrijwilligerswerk.

15 februari 2005

Bloemetje voor Geerdink Grobbe

Maria

Dit keer waren wij op bezoek bij de dochter van de oudste inwoonster van Hengelo.

Moeder Grobben heeft al vijf maal in de krant gestaan samen met de burgemeester dus werd het tijd om eens aandacht te schenken aan haar dochter Maria GeerdinkGrobben (75 jaar). Haar moeder ging op de zelfde leeftijd met haar vader naar het verzorgingshuis Backenhagen en woont daar, nu alleen, al weer 29 jaar. En al die jaren komt Maria trouw haar moeder opzoeken en helpt haar door het wassen van bepaalde spulletjes. Zij bezoekt haar regelmatig en al jaren wordt dan Rummikub gespeeld en dat doen moeder en dochter met heel veel plezier. Het is maar goed dat moeder nog zo bij de hand is waardoor zij nog kan handwerken, lezen en zo nu en dan winkelen. Nu 10 jaar geleden is de man van Maria overleden en vanaf dat moment heeft zij zich ingezet als vrijwilligster. Ze was al goed bekend bij Backenhagen en ging daar zorgen voor de maaltijden. Ze werkt van 11.00 uur tot 13.30 uur als ze dienst heeft. Met 15 mensen in koppeltjes van twee worden de zeven dagen van de week ingevuld. Er zijn 17 tafels en iedereen dus ook mensen buiten het verzorgingshuis omkan daar een warme vier gangen maaltijd nuttigen voor ongeveer 6 Euro. Je hoeft je vooraf niet aan te melden. Zondags is het er meestal heel druk. Na de koffie of thee kunnen de vrijwilligers gratis eten. Carint Humanitas verzorgt, zoals bijna overal in Hengelo, de warme maaltijden via hun centrale keuken. Op dit moment kan men weer goed nieuwe vrijwilligers gebruiken en het is dankbaar werk om dit voor de mensen te kunnen doen.Twee maal per jaar wordt er voor de vrijwilligers een leuke avond verzorgd en dan dienen andere mensen het eten op en dat is ook wel een keer plezierig Gelijk met de werkzaamheden in Backenhagen is Maria gestart met koffie schenken in Hooghagen. Hier is ze naar 10 jaar mee gestopt. Een andere activiteit van haar is het werk voor de hulpdienst van de SWOH. Ze kan gevraagd worden

88

mensen naar de dokter of het ziekenhuis te brengen. Een andere keer wordt samen met de hulpvrager boodschappen gehaald. Maria ziet wel een groot probleem aankomen nl. er is geen aanwas van jonge vrijwilligers en oude vrijwilligers moeten soms noodgedwongen afhaken. De jonge mensen hebben vaak een baan of willen wel werk doen maar dan tegen betaling. Als ze zelf zo oud mocht worden als haar moeder is dan de zorg die ze moet hebben nog wel te verkrijgen ?.Wie het weet mag het zeggen.

Moeder van 6 kinderen en Oma van 14 achterkleinkinderen gaat daarom net zo lang door als ze kan en alleen deze inzet is al een bloemetje waard.

A. Otten

89

15 maart 2005

Bloemetje voor fam. Cloet

Dit keer waren wij geattendeerd op een echtpaar die beiden al jaren vrijwilligers werk doen. Het betreft de heer en mevrouw Cloet,Ted (82 jaar) en Bep (74 jaar).

Ted en Bep waren in de jaren 50 op zoek naar een winkel om daarin een drogisterij te starten, en vonden deze in Hengelo. De zaken gingen goed en zij openden in Almelo een tweede zaak en verkochten naast drogerijartikelen, speelgoed en luxe artikelen.

Met de komst van de grote keten winkels werd het moeilijk om nog wat te verdienen.

In Almelo werd in 1972 gestopt en in Hengelo in 1980. In Almelo werd de inventaris aangeboden aan een opkoper en deze bood zo weinig dat besloten werd om de zaak zelf leeg te verkopen. De artikelen werden vooroorlogs geprijsd en in een mum waren de artikelen verkocht aan veelal vaste klanten. Voor deze mensen en voor de fam. Cloet werd het een groot succes.

In 1956 werd hij, nog maar twee maanden in Hengelo, gevraagd door de pastoor om het kerkkoor te komen versterken. In 1996 werd op eigen wens heel bescheiden het 40 jarig jubileum gevierd. Vanaf zijn zeventigste levensjaar verzorgt hij in de kerk de avondwake voor overleden parochianen. Hij is al meer dan 40 jaar voorganger bij begrafenissen en in zijn beperkte vrije tijd is hij ook nog wijkcontact persoon. Bep is samen met haar man en nog twee dames ruim 10 jaar de kosters van de kerk. Zaken als verwarming verzorgen de verlichting onderhouden, hosties en kaarsen inkopen enz. enz. is hun verantwoordelijkheid. Ze zijn uiteindelijk verantwoordelijk dat de eredienst in de puntjes is verzorgd.Ted staat voor alle vrijwilligers altijd klaar met koffie . De 150 vrijwilligers waaronder 5 koren kunnen dit bijzonder waarderen. Bep heeft de leiding over 15 personen die de schoonmaak verzorgen. Zij is altijd op zoek naar nieuwe vrijwilligers en dit lukt het best met het leggen van persoonlijke contacten. Voel je niets voor vrijwilligerswerk dan moet je uit haar buurt blijven. Pastor Breuns mag heel blij zijn met alle vrijwilligers en in het bijzonder met dit echtpaar. Bep en Ted zien wel de vergrijzing toeslaan en het afhaken van jonge mensen.

Blijven er straks wel voldoende mensen over die zich voor hun kerk willen inzetten. Vrijwilligers werk is ook een vorm

90

van het leggen van sociale contacten en dit kan voor beide partijen een hoop vreugde en begrip geven.

91

Wij zijn nog niet klaar met de lange rij vrijwilligers werk van dit echtpaar. Bep heeft haar 12,5 jarige jubileum gevierd bij de spelotheek. Deze organisatie bestaat al weer 20 jaar en heeft haar hoofdvestiging aan de Oude Postweg in de Sint Janschool. De spelotheek krijgt subsidie van de gemeente aangezien zij een soort opbouwwerk verrichten. Bep vindt dat de kinderen met deze uitlening van spelletjes leren zuinig om te gaan met het geleende en het weer in de zelfde staat na 14 dagen moeten terug brengen. Er wordt veel gebruik van gemaakt en de organisatie heeft nu totaal 3 vestigingen in Hengelo. En ook hier zijn vele vrijwilligers voor nodig. Het grappige van dit werk is dat Bep en haar man bij de verkoop van speelgoed vroeger altijd advies gaven over het gebruik en nut van de aanschaf.Vroeg een klant naar een duur cadeau dan kwam het vaak voor dat de klant met een goedkoper product na huis ging maar wel beter afgestemd op de ontvanger.Tot slot vroegen wij aan het echtpaar wat vrijwilligers voor hen altijd heeft betekend.

Wij kregen het volgende te horen; Vrijwilligerswerk geeft voldoening, met vele sociale contacten waardoor je midden in de maatschappij blijft staan.

12 april 2005

Bloemetje voor Manny Stern

Wij waren dit keer op bezoek bij Manny Stern (78 jaar). Manny heeft drie kinderen en verloor plotseling haar man in 1976 en wilde al snel weer wat om handen hebben. In 1977 melde ze zich als vrijwilliger bij de Unie voor Vrouwelijke Vrijwilligers. De daarop volgende 5 jaar was ze verbonden aan het verzorgingshuis Backenhagen waar zij bezoekjes aflegde aan eenzame ouderen en kleine karweitjes deed zoals knopen aanzetten, lampen verwisselen etc.

Het belangrijkste was toch met de mensen te praten om zo de eenzaamheid te doorbreken Vervolgens werd gedurende 6 jaar bloemen verzorgd op vrijdagmiddag bij het Borsthuis (nu Trivium) In 1988 werd haar gevraagd om in het vernieuwde ziekenhuis te komen helpen op bij opname van patiënten. Zij begeleide de mensen naar de kamers en kon zo vele mensen geruststellen op wat ging gebeuren. Later werd haar inzet gevraagd bij de poli om daar weer bezoekers te begeleiden naar specialisten, röntgen afdeling of bloed afname. Toen ze de 75 was gepasseerd werd haar medegedeeld dat ze te oud was om dit werk te doen en kon vertrekken. Zij heeft hier heftig tegen geprotesteerd maar dat mocht niet baten, wel mocht zij nog een avond helpen met het rondbrengen van koffie en dat doet ze nu nog steeds. Manny vindt het contact met de patiënten nog steeds een plezierige bezigheid en omgekeerd zal dit, volgens onze inschatting, zeker zijn. Doordat zij minder was gaan werken had ze tijd over en ging op eigen initiatief vragen bij het verzorgingshuis Het Woolde of daar nog een vrijwilliger gebruikt kon worden. Men zei daar geen nee tegen en werkt ze daar nu nog om de bewoners te ondersteunen met een praatje, koffie te verzorgen en zo nu en dan een klusje te klaren. Zij is reuze in haar nopjes met dit werk en zij ondervindt daar veel waardering waaronder regelmatig leuke vrijwilligersavonden. Dit soort avonden worden ook wel in het ziekenhuis gehouden.

Vanaf 1981 woont ze aan de Geerdinksweg en doet ze alles zelf in huis zoals schoon-

92

maken, schuur uitwitten, tuin onderhouden, klusjes doen op de ladder, helpen in de huishouding van haar zoon, haar kleinkind helpen bij het verhuizen, eigen kleding maken, enz. enz. Eten koken iedere dag is ook een onderdeel van een regelmatig leven met een strak werkschema wat zij zich zelf heeft aangemeten. Regelmaat is het geheim van haar tomeloze inzet. Manny is erg dankbaar dat ze dit allemaal nog kan doen Zij heeft nog steeds een eigen auto en gebruikt deze allen als ze de afstand niet met haar fiets kan overbruggen. De hoge kosten van het parkeren speelt ook een rol mee.

Op vakantie gaan is er niet bij het vakantiegeld gaat op aan het onderhoud en de grote beurt van de auto. Regelmatig wordt de auto gestart om naar Goor te rijden waar ze al weer 48 jaar in een koor zingt en jaren een bestuursfunctie heeft vervuld.

93

Naast dit alles fiets ze nog 20 tot 30 kilometer per week met een fietsclubje van de Stichting Welzijn Ouderen.Vorige week zaterdag waren ze in de beurt van het vliegveld toen daar het vliegtuig van Hare Majesteit aankwam ,deze was op weg naar Enschede.

En om andere spieren soepel te houden speelt ze iedere week Jeu de Boules op het sportpark Het Wilbert. Zo blij als Manny met haar bloemetje was waren wij met haar gesprek over het vele vrijwilligerswerk dat deze “kanjer� voor vele mensen doet.

Arie Otten

10 mei 2005

Het 50ste Bloemetje voor Jopie Hoekstein Het vijftigste bloemetje van de maand werd dit keer uitgereikt aan Jopie Hoekstein (67 jaar).Waarom was zij de gelukkige, dit is snel te vertellen. Jopie heeft alle bloemetjes tot nu toe verzorgd. Wat moet er al zo gebeuren; • selecteren van de persoon die een bloemetje krijgt • overleg met het VVD Ouderenplatform over de geselecteerde persoon • vragen of de persoon het bloemetje wil accepteren, eventueel via familie • bloemetje bestellen bij onze vaste bloemist • bloemetje ophalen en brengen naar de ontvanger • zorgen dat de ontvanger een kleuren foto krijgt van de overhandiging.

Het eerste bloemetje ging op 12 april 2000 naar de heer Boes (83 jaar) die al meer dan 55 jaar zich inspande voor de Club van Hannover.

Daarna volgden nog 48 bloemetjes waar van wij er een willekeurig aantal van willen noemen; • nummer 3, Jan Mekelenkamp die zich inzette voor het zelfstandige Hengelo • nummer 10, Rieky Nijland die met haar hotel/lunchroom een sociale functie bekleedt • nummer 15, Frans Volker met een groot doorzettingsvermogen • nummer 21, Eva Numan voor het patiënten bibliotheekwerk • nummer 25, Riky Bartels als Hengelose Vrouw van het jaar • nummer 38, Henk Hamer met zijn HEIM • nummer 44, Margriet Leusink introduceerde “gezond voedsel” in Hengelo.

94

95

Jopie zelf heeft bijzonder genoten van het bezoek aan het echtpaar Rein en Ali Meijer die het 39ste bloemetje ontvingen. Hier waren de trefwoorden milieu en vluchtelingenwerk. De warmte die van dit echtpaar uitging was met geen pen te beschrijven. En wat Ali met haar handen kan om een namaak otter tot leven te brengen zal nog lang in haar geheugen gegrift staan. Het artikel over dit echtpaar besloot met de woorden “diep onder de indruk gingen de bloemetjesgevers naar huis met de wetenschap dat Hengelo hele lieve en bijzondere inwoners heeft” Bij het veertigste bloemetje (mei 2004) werd door Hengelo Journaal besloten dat het Ouderenplatform zelf de tekst en de foto moest maken. De volgende bloemetjes werden dan ook samen met de voorzitter van het Ouderenplatform uitgereikt. De tekst en de foto’s zijn vanaf die dag door hem gemaakt. Nu is het bloemetje verzorgen niet het enige wat Jopie gedaan heeft als vrijwilligster. Op haar 17de jaar woonde ze een tijd in Haarlem en daar bracht ze op een tandem mensen die moeilijk konden lopen naar de kerk, drie personen per kerkdienst, dit is nu niet meer denkbaar en welk jong mens zou dit willen doen?. Ze hielp daar ook, voor ouderen, met het spel Kienen een soort Bingo van nu.Tweeenveertig jaar geleden heeft zij zes jaar de voorzitters hamer gehanteerd van de speeltuinvereniging Klein Driene.Voor de Ouderenunie heeft ze in de jaren 90 veel werk gedaan samen met haar man Gerrit werd er gefolderd rond verkiezingen en voor behoud van de zelfstandigheid van Hengelo. Ze heeft nog een tijdje als fractie medewerkster gefunctioneerd en bij de oprichting van het VVD Ouderenplatform werd zij in september 2001 benoemd als secretaris welke functie zij alweer bijna 4 jaar bekleed met als speciale opdracht het bloemetje van de maand te verzorgen. Een hele andere tak van sport zijn haar bezigheden bij de ponystal het Geerdink. Al meer dan 25 jaar doet ze mee aan allerlei activiteiten waaronder de verkoop van spullen op de rommelmarkt. Bij bijzondere activiteiten kan de ponystal altijd een beroep op haar doen. Het leuke is dat haar dochter daar al net zo lang loopt en vele vrijwilligersbaantjes heeft vervuld en nu bestuurslid is van de Stichting ’t Geerdink voor welzijn en werk.

Het VVD Ouderenplatform had dit keer bij verrassing Jopie uitgenodigd om bij Nationaal te komen waar zij in het bijzijn van haar man in het zonnetje werd gezet. Zo liep ook deze mijlpaal van het bloemetje van de maand ten einde en is Jopie al weer bezig na te denken waar het 51ste bloemetje naar toe moet gaan.

Arie Otten, Vz VVD.Ouderenplatform