150 Woorden Waarom Marjorie: Stories @Schuur

CLUB GUY & RONI INVITES Double bill: LABA & Postcards from a better place

Choreografie: Mohamed Yusuf Boss (LABA) en Lunatics & Poets (Postcards) vr 2 (met nagesprek) en za 3 dec, 20:00

LAVA COLLECTIVE La Despedida

Choreografie: Patricia van Deutekom wo 1 feb, 20:30 (met voorprogramma, aanvang 20:15)

silhouet mijn vader lopen. Dat fysieke, ook van het Somalisch zijn, neem ik mee in mijn werk. De Somalische cultuur - gedichten, verhalen, bewegingen en liederen - wordt mondeling doorgegeven, met een eigen dynamiek en noodzaak. LABA gaat over de reis die je als mens én als collectief maakt; soms ben ook migrant binnen je eigen familie, omdat je een onverwachte stap zet.”

P: “Een afscheid hoeft niet alleen zwaar te zijn. Iets loslaten betekent een nieuwe toekomst durven aan te gaan. Die state of mind neem ik altijd mee. Met dans kan ik tot de kern van die emoties doordringen, zonder opsmuk. La Despedida is niet alleen donker maar gaat ook het licht van een nieuw begin.”

M: “Afscheid nemen hoort tot het leven. Ik kom uit Somaliland. Dat land, met een nomadische geschiedenis, bestaat officieel niet. Daarom ben ik getriggerd door: wat is een reis? Wat neem je mee, wat offer je op? Dat zit in LABA.”

DE SCHUUR IS EEN FIJNE PLEK, MET MOOI EN LOYAAL DANSPUBLIEK!

PATRICIA

P: “Jij werkt ook met live muziek. Dat geeft zo’n opwindende lading. De spanning dat muzikanten en dansers op dát moment in dát verhaal met díe energie staan. Waarom kies jij voor live muziek?”

M: “Ik geloof in de stem achter de stem. Die wil ik horen. Die echoot mee en raakt het publiek. Ken jij het publiek in de Schuur? Daar optreden is nieuw voor mij.”

P: “De Schuur is een fijne plek, met mooi en loyaal danspubliek! Tijdens een nagesprek heeft Jens mij zelfs daar ten huwelijk gevraagd!”

M: “Nee, niet waar, wow!” P: “Ik dacht nog: gast wat doe je nu, houd het professioneel. Al is het van trouwen nooit gekomen. Ha, hij ging ook niet helemaal op de knieën. Jij hebt een gezin en werkt net als ik niet vanuit de Randstad. Hoe bevalt dat?”

M: “Ik ben opgegroeid in een dorpje, Sleen, in Drenthe. Emmen was al een grote stad. En toen ging ik studeren in het grote Groningen. Daar heb ik veel kansen gekregen. Daar ben ik thuis.”

P: “Ik ben ook opgegroeid in een dorpje zonder stoplichten, Berghem. Arnhem was al een Big City. Nu voel ik mij daar thuis. En waar je je thuis voelt, kun je je het sterkst ontwikkelen. Zonder al die kansen daar, zou ik het niet redden. Dansen, choreograferen, het is al een kwetsbaar beroep, zonder steun van anderen, lukt het niet. Ze moeten in je geloven. Ik voel het al, wij zijn beide loyale beesten. Als we op onze plek zijn, blijven we daar trouw aan.”