De verlanglijstjes van Schuurbezoekers

Patricia (P): “We zijn bijna even oud, maar hebben elkaar pas net leren kennen! Wonderlijk, want de danswereld is klein.”

Mohamed (M): “Ik heb zelfs online opgezocht hoe je eruit zag. Ik heb Jens van Daele wel in werk van Club Guy & Roni zien dansen. Lang geleden. Het werk van jullie samen heb ik nooit gezien.”

P: “Heb jij een dansopleiding gedaan, zodat ik je daar tegen het lijf had kunnen lopen?”

M: “Nee, ik heb in Groningen Small Business Retail Management gestudeerd. Toen voetbalde ik fanatiek. Pas op mijn 19de startte ik met hiphoplessen bij The Underground Dance Class Company. Binnen een maand kreeg ik de sleutel van de studio en heb ik een crew gevormd waarmee we veel wedstrijden en shows deden, ook in de commerciële wereld.”

P: “Ik ben in 2005 afgestudeerd aan de dansacademie van ArtEZ. Mijn tweede passie is lesgeven, o.m. bij Codarts in Rotterdam en Fontys in Tilburg. Naast lesgeven, dansen en choreograferen, werk ik als medewerker Educatie & Talentontwikkeling bij Nederlands Dans Theater.”

M: “Ik houd ook van lesgegeven! Begon daarmee bij Lucia Marthas. Via het Urban House in Groningen ontdekte ik het theaterpodium en via het Grand Theatre kreeg ik steun binnen de Nieuwe Makersregeling. Ik heb met mijn gezelschap X_Yusuf_Boss drie grote voorstellingen gemaakt. Die hebben door corona nooit kunnen toeren.”

P: “Ik heb 16,5 jaar werk gemaakt met mijn levenspartner Jens van Daele. We waren elkaars muzen. Toen hij een eindvoorstelling creëerde bij mijn jaar van de dansacademie, begon hij direct met rollen, vallen en rauwe, ongepolijste bewegingen. Ik moest hém optillen, een man! Ik werd zo verliefd op die taal, die naadloos paste bij mijn fysieke mogelijkheden. Zo kwam ik bij Burning Bridges. In juni 2020 is hij plotseling overleden. Met hem verloor ik een deel van mijn identiteit, alsof een stuk lijf afbrak, maar ik wist ook: ik ben nog lang niet klaar, zijn taal is ook mijn taal. Mijn ontwikkeling als maker was al gaande, met alles wat ik had opgebouwd. Die mocht niet stoppen met het verlies van Jens. Van zijn rechterhand treed ik nu zelf naar voren als maker. Na Furia presenteer ik nu mijn tweede avondvullende voorstelling, La Despedida, over afscheid.”

IK KOM UIT EEN WIJ-CULTUUR, IEDEREEN VOELT ZICH BOVENAL DEEL VAN HET COLLECTIEF

MOHAMED M: “Dit raakt mij echt. Ik heb ook een voorstelling gemaakt over afscheid en rouw, LÍX, die toert nu in de serie DansClick 24 door de toekenning van de BNG Bank Dans Prijs 2022. Ik ben op mijn derde met mijn moeder, broertje en drie zussen vanuit Somalië hierheen gekomen. Ik draag mensen van daar, mensen van hier en mensen die er niet meer zijn met mij mee. Ik kom uit een wij-cultuur, iedereen voelt zich bovenal deel van het collectief. En wat je deelt, blijft in je opgeslagen. Ook maken doe je samen. In LABA onderzoeken we the sense of belonging – waarmee voel je je verbonden? - vanuit hiphop en Afrikaanse dansstijlen zoals pantsula en jaandheer. Die hebben een sterk collectief karakter.”

P: “Het werk van Jens ligt ook in ons collectief opgeslagen. Het is niet wegweg. Wij geven het voort.”

M: “Mijn vader is overleden één maand voordat ik naar Somalië ging om hem voor het eerst te zien. Maar een oom zag mij lopen; hij brak: hij zag in mijn