WŁOCHY

Roli, jaką odgrywają Włochy w Pucharze Sześciu Narodów, nie da się nazwać inaczej jak tylko niewdzięczną – wszysycy ich rywale już na początku turnieju dopisują sobie pięć punktów za mecz przeciwko Azzurrim, a wszelkie przewidywania w ich kontekście dotyczą nie liczby wygranych meczów, a liczby zdobytych punktów… Czy może być jednak inaczej, skoro ostatnie zwycięstwo w Six Nations zawodnicy z Półwyspu Apenińskiego odnieśli w 2015 roku, a od momentu kiedy wprowadzono powszechny w rugby system bonusów – czyli w czterech ostatnich edycjach – uciułali tylko jeden punkcik?

Ten jeden jedyny skalp udało się Włochom zdobyć na Szkotach, którzy są ich „ulubionym” rywalem w turnieju. To ich pokonali w pierwszym w historii występie w elicie europejskiego rugby (34:20 w lutym 2000 roku, w Rzymie, ale jeszcze nie na Stadio Olimpico) i to od nich okazywali się lepsi jeszcze sześciokrotnie. Łącznie więc spośród wszystkich 12 triumfów w Six Nations aż siedem to wygrane nad Szkocją. Do 2007 roku „nieźle” szło też Włochom w starciach przeciwko Walii (trzy zwycięstwa i remis – jedyny w całej historii ich startów), a na początku poprzedniej dekady udało się jeszcze wyrwać dwie wygrane z Francuzami (2011 i 2013). Kampania z 2013 roku w ogóle kojarzy się kibicom nad Tybrem znakomicie – w ostatniej rundzie z Rzymu (już z Olimpico) pokonani wracali także Irlandczycy, co pozwoliło Błękitnym na zajęcie czwartego miesca w tabeli końcowej (podobnie jak sześć lat wcześniej). Od tego czasu jednak tylko raz, we wspomnianym 2015 roku, Drewniana Łyżka trafiła do innego właściela.

Wiemy już, że historii i statystyki Włosi nie mają po swojej stronie. Ważniejsze od nich są jednak teraźniejszość i aktualne zasoby ludzkie, ale i tu nie ma się specjalnie czym chwalić. Od zakończenia reprezentacyjnej kariery przez Sergio Parisse o żadnym z Azzurrich nie można powiedzieć, że jest gwiazdą światowego rugby. Z drugiej strony pewnej szansy można upatrywać w tym, że obecni kadrowicze po kilkunastu latach wreszcie nie mogą (a może wręcz nie muszą) oglądać się na swojego lidera, któremu zdarzyło się nawet zdobyć punkty po drop goalu (w 2009 roku przeciwko, tak, tak, Szkocji!). W ostatnich miesiącach tropem Parisse poszli inni wielce doświadczeni zawodnicy: Alessandro Zanni, Dean Budd oraz – pod koniec stycznia – Leonardo Ghiraldini.

Niestety dla włoskich kibiców potecjalne nowe wielkie gwiazdy nie mogą (bądź nie chcą?) rozwinąć skrzydeł w drużynie narodowej. Zbierający świetnie recenzje trzecioliniowiec Jake Polledri, który zdążył w dwa lata rozegrać już 16 spotkań, zdobyć cztery przyłożenia i być podstawowym zawodnikiem podczas RWC 2019, doznał poważnej kontuzji kolana w meczu ze... Szkocją (żeby nie kojarzyła się wyłącznie dobrze) podczas Autumn Nations Cup. Z kolei drugi najbardziej elektryzujący włoski rugbysta ostatnich dwóch lat, Matteo Minozzi, obwieścił, że nie jest psychicznie i fizycznie gotowy, aby przez dwa miesiące przebywać w antycovidowej bańce reprezentacyjnej...

Na szczęście dla nas wszystkich z tegorocznego Six Nations nie wypadł Paolo Garbisi, a jego pojawienie się w kadrze jesienią było jednym z najciekawszych momentów rozgrywek reprezentacyjnych w całym 2020. Selekcjoner Franco Smith odważnie postawił na 20-latka, który pierwszą połowę ubiegłego roku spędził jeszcze w ekipie Petrarca Padova. Młody łącznik ataku odwdzięczył się za zaufanie – zdobył w sumie 30 punktów w pięciu meczach i przyłożenie w debiucie przeciwko Irlandii.

Poza Garbisim trener Smith wprowadził do zespołu innych młodych zawodników: Jacopo Trullę, Marco Zanona, Federico Moriego, Michele Lamaro, Christiana Stoiana czy Stephena Varneya. Dwaj ostatni to przedstawiciele graczy naturalizowanych, których zaciąg jest tradycyjnie dość liczny, choć akurat oni obaj przywdziewali błękitną koszulkę już w kadrze do lat 20. Varney, na co dzień gracz angielskiego Gloucester, może grać dla Włoch, ponieważ jego mama jest Włoszką, Stoian z kolei pochodzi z Mołdawii. Nominacje dla tej dwójki, a także dla Calluma Braleya, podstawowego łącznika młyna do momentu przerwania zeszłorocznych rozgrywek Six Nations, łatwiej umiejscowić w kontekście dotychczasowego procesu budowania drużyny, więcej znaków zapytania pojawia się przy powołaniach takich zawodników jak Ignacio Brex czy Monty Ioane. Pierwszy, urodzony w Buenos Aires, grał w siódemkowych reprezentacjach Argentyny i Włoch, a nawet ekipie Argentina XV. Drugi, Australijczyk, przed laty próbował swoich sił w Stade Français. Biorąc pod uwagę wiek obu (odpowiednio roczniki 1992 i 1994) nie wygląda to na nic więcej niż tylko próbę znalezienia doraźnych rozwiązań.

A przecież już od kilku lat obie włoskie ekipy występujące w rozgrywkach ligi celtyckiej, Benetton Treviso i Zebre, nie są chłopcami do bicia – daleko im do potentatów, ale zanotował kilka cennych rezultatów. Włoscy kibice muszą mieć więc nadzieję, że doświadczenie klubowe wreszcie przełoży się na niwę reprezentacyjną. Muszą także liczyć na to, że Azzurri przestaną grać dobrze tylko do przerwy, ewentualnie do 60. minuty: w 2020 roku prowadzili przecież do połowy ze Szkocją, a nieznacznie przegrywali z Francją (dwukrotnie), z Anglią i z Walią. Ostatecznie wygrali tylko jeden mecz – walkowerem z Fidżi…

TOMASZ PŁOSA

Redaktor prowadzący „Skarbu Fana Rugby”

TRENER: FRANCO SMITH

Pochodzący z Republiki Południowej Afryki szkoleniowiec to kolejny zagraniczny trener, którego zadaniem jest wprowadzenie reprezentacji Włoch na właściwe tory. Po rezygancji swojego poprzednika Irlandczyka Conora O’Shea początkowo był selekcjonerem tymczasowym, a formalnie kadrę objął na początku czerwca zeszłego roku. Podczas kariery zawodniczej grał jako łącznik ataku i środkowy w ojczyźnie, w Walii i we Włoszech (m.in. w Bennetonie). Dla Springboks rozegrał dziewięć spotkań, w tym trzy podczas Tri Nations 1998, które RPA wygrała wtedy po raz pierwszy.

Pracę trenerską rozpoczął od funkcji asystenta we Free State Cheetahs, potem wrócił do Treviso (dwa tytuły mistrza Włoch oraz krajowy Puchar i Superpuchar przez sześć lat). Po powrocie do RPA ponownie zadowolił się rolą asystenta, ale też pod jego wodzą drużyna University of Free State zdobyła Varsity Cup. Po tym sukcesie został pierwszym trenerem zarówno Free State Cheetahs w Currie Cup, jak i Cheetahs, z którymi grał w Super Rugby i w Pro14. W 2017 roku był asystentem Alistaira Coetzee w kadrze RPA.

KAPITAN: LUCA BIGI

W pierwszej reprezentacji zadebiutował dopiero w wieku 26 lat, ale właściwie od razu stał się – kosztem Leonardo Ghiraldiniego – podstawowym młynarzem w zespole prowadzonym przez O’Shea. W momencie odejścia Sergio Parisse było w kadrze kilku bardziej doświadczonych zawodników, tymczasem to właśnie Bigiemu Franco Smith zdecydował się powierzyć rolę kapitana.

Ciekawym epizodem w jego karierze jest pobyt w angielskim Richmond w sezonie 2010–2011. Po powrocie do Włoch grał w rodzinnej Reggio Emillii, Viadanie, Petrarce, aż trafił do Benettonu. W 2019 roku zamienił Treviso na Parmę i ekipę Zebre, a taki transfer, przeprowadzony akurat w tym kierunku, zdarza się bardzo rzadko.

PLAYER TO WATCH: PAOLO GARBISI

Cudowne dziecko włoskiego rugby. Najpierw błysnął w mistrzostwach świata U-20 w 2019 roku – jego 33 punkty zapewniły Włochom zwycięstwa nad Szkocją i Gruzją. W kolejnym roku poprowadził swoją reprezentację do wygranej nad Walią w pierwszej kolejce juniorskiego Six Nations, ale rozgrywki anulowano z powodu wybuchu pandemii. W czerwcu podpisał kontrakt z Benettonem, a w październiku w odstępie tygodnia zdobył 24 „oczka” w starciach z Leinsterem i Ulsterem. Po tych raptem dwóch występach w zawodowym rugby Franco Smith zdecydował się nie tylko powołać go na jesienne testy, ale także uczynić podstawowym łącznikiem ataku, a Garbisi wykorzystał tę szansę.

Jego idolami są Dan Carter i Owen Farrell, przeciwko któremu zagrał już w swoim drugim reprezentacyjnym występie. Grę w rugby łączy z edukacją – obecnie jest studentem drugiego roku prawa na Uniwersytecie w Padwie.