5 minute read
‘Er is meer dan transport alleen’ Transporteur Marc Lammertyn over het afronden van een mooie carrière
Een nieuw jaar, een nieuw begin. Voor Marc Lammertyn van Transport Lammertyn wuift het pensioen na ruim veertig jaar onderweg. Hij kijkt met ons tevreden terug op een bewogen carrière en vooral nieuwsgierig vooruit naar wat de sector roert. ‘Met minder werken hield ik meer over.’
Interview: Goele Vandenberghe
TLV magazine: Het afscheid nadert. Kijk je uit naar de rust, of vrees je voor het zwarte gat? Marc Lammertyn: “Ik heb mezelf altijd voor de leemte naast het werk willen behoeden. Hard werken is alleen de moeite als er aan het einde van de rit iets of iemand op je wacht. Anders is het allemaal voor niets. In het begin was dat anders, werkte ik de klok rond. Het was toen mijn kinderen me op een zondagavond confronteerden met de woorden ‘we zien je vrijdag pas terug zeker?’ dat ik besloten heb werk en leven weer in balans te brengen.”
TLV magazine: Hoe heb je voor een goede werk-levenbalans gezorgd? ML: “Mijn vader heeft de zaak met mijn moeder opgericht. Toen hij op 63-jarige leeftijd overleed, hield ik me als jonge dertiger, halverwege het levenspad van mijn vader, mijn leven voor. Ik koos er samen met mijn moeder voor om te focussen, niét te groeien. Wat niet opbracht, lieten we vallen. Om het haalbaar te houden, want je moet nog leven ook. Sindsdien kook ik vaak ‘s avonds, om mijn hoofd leeg te maken na het werk. Om dan met mijn familie aan tafel te schuiven. Erna doe ik wel nog wat papierwerk, maar dat waardevolle moment hebben we gehad. Mijn vrouw, verpleegster, heeft me ook altijd op het hart gedrukt dat ik gezond moest leven en eten. Ze motiveert me altijd om samen te gaan wandelen of fietsen. Mijn vrouw, kinderen en kleinkinderen komen eerst.”
Family first TLV: Onze sector staat bol van de familieverhalen. Willen je kinderen in je voetstappen treden? ML: “Nee. Ze hebben van dichtbij gezien hoe het leven van een transporteur en eigenrijder eruitziet, ze vonden het fijn met me mee te rijden, maar de stiel zelf sprak hen niet aan (lacht). En daar ben ik blij om. Want alleen zo kan ik écht stoppen. Al blijven we voorlopig wel in het huis naast de firma wonen. De gebouwen worden binnenkort aan een andere transportfirma verkocht. Het zal vreemd zijn om toch nog midden in die bedrijvigheid te wonen. Wanneer ik met pensioen ga, zal ik mijn schoonzoon trouwens helpen met de afhandeling van containers uit Kameroen, dus volledig verdwijnen uit het veld doe ik niet, nog niet. In hun eigen professionele parcours wenden mijn zoon en dochter nu wel de logistieke kennis aan die ze tijdens hun kindertijd hebben opgedaan. Ik vind het fijn te merken hoe bepaalde concepten of hun realiteitszin in hun werkverhalen naar boven komen.”
TLV: De gebouwen worden al overgedragen. Je bent klaar om te stoppen? ML: “Ik dacht eerst nog wat langer te werken. Maar een samenloop van omstandigheden heeft me de knop eerder doen omdraaien. De koper van de gebouwen kwam met zijn voorstel net toen een grote klant ons, na jaren samenwerken, als een baksteen had laten vallen. Volgens die klant rekende ik eigenlijk te weinig door, maar was ik voor hen toch te duur. De concurrentie uit Oost-Europa heeft ons genekt. Maar zo kan ik mooi afronden.”
Respect en samenwerking TLV: Die ervaring maakt je niet bitter op het einde? ML: “Nee, het is mooi geweest. Maar ik heb tijdens mijn carrière wel veel over mensen en interpersoonlijke relaties geleerd. Die boodschap wil ik aan de hele sector meegeven: heb respect voor elkaar, het is zo al moeilijk genoeg. Praat als mens met je chauffeur, en waardeer als chauffeur je baas. Kijk als klant niet neer op de chauffeur die langskomt, hij doet zijn best voor jou. Kom goed overeen met je concurrent-transporteur, want hij kan op een dag je collega worden. En werk meer samen! Wissel uit in vertrouwen, zo sta je sterker in de markt.”
TLV: Mooi geweest, zeg je. Is er iets spe cifiek waar je aan denkt, een herinnering uit je carrière? ML: “Ik heb tien jaar op Engeland gereden, onze meest lucratieve periode. Ik stond om twee uur op en zag de zon opkomen in Ashford. Fantastisch was dat, het gevoel vrij te zijn, onderweg. De job is nu sterk veranderd, zwaarder geworden. Je weet altijd exact waar een chauffeur is. Hij moet continu bereikbaar zijn op zijn smartphone - al biedt dat natuurlijk voordelen. En de Engelse markt is nu ook minder interessant. Wat de brexit daar zal uitrichten, is een groot vraagteken. Ik verwacht heel wat chaos.”
Samen duurzaam TLV: Merk ik toch wat bitterheid? ML: “Het is niet altijd even mooi geweest. Met ons wagenpark van acht voertuigen hadden we het lastiger dan met drie en later met één. De marges zijn klein, de concurrentie groot, de files hardnekkig. Door eigenrijder te worden, beperkte ik mijn kansen, kon ik niet diversifiëren, maar steeg wel mijn levenskwaliteit. Ik kon niet in de nieuwste trekker investeren, maar ’s avonds trok ik wel de poort dicht en was ik klaar. De laatste jaren heb ik ook alleen nog de opdrachten die interessant waren aanvaard. Die ruimte had ik, de firma haalde voldoende omzet. Het idee dat ik mocht rijden, maar niet moest, dat bood rust.”
TLV: Had je graag het modernste voertuig willen aankopen? ML: “Ik geloof dat de hele sector wat harder zijn best kan en moet doen om groener te worden. Ik had graag een trekker op waterstof gekocht. Ik geloof dat daar de toekomst ligt, meer dan in elektrische vrachtwagens of alternatieve brandstoffen als CNG en LNG. Wanneer je als transporteur ophoudt, moet de wereld er nog zijn voor onze kinderen. De kilometerheffing had volgens mij een positief groen effect: we dachten wat harder na over de kilometers die we moesten rijden. Ook optimalisatie kan veel vooruithelpen: veel processen kunnen efficiënter.”
Bestelwagens aan banden TLV: De groene zaak krijgt meer aandacht. Wat zal nog in de sector bewegen, denk je? ML: ”Jaren geleden ben ik eens op straat gekomen voor de harmonisering van de Europese landen. Zonder resultaat, want de regering viel twee dagen later. En nu is er nog steeds weinig veranderd. Ik hoop hard dat er gelijke spelregels binnen Europa komen, zodat wie hard werkt eerlijk kan concurreren. De wetgeving moet dringend het white van-syndroom aan banden leggen. Zo niet, zullen hier steeds minder transporteurs overblijven. De Oost-Europeanen zullen het blijven doen, en wanneer het voor hen niet meer lukt, staat Azië misschien te wachten.”
TLV: Nog een laatste raad aan je collega’s? ML: “Zorg ervoor dat je iets aanbiedt dat een ander niet kan. En reken altijd na. Check na je opdracht wat de gereden kilometers je hebben opgeleverd. Niet te vergeten: gooi op tijd je papierballast weg (lacht). Ik heb heel wat ritten naar het containerpark om naar uit te kijken, met vrachtbrieven en dossiers van meerdere decennia geleden.”
