4 minute read
Een generatie grondleggers
Onlangs kreeg de redactie van De Reelander een verzoek van Hennie en Wim Sprangers om aandacht te besteden aan Anton Schoolenberg en zijn zoon Nico, respectievelijk de opa en vader van Hennie. Onder de oudere Dordtenaren roept dat vast herinneringen op. Ik ging bij Hennie en Wim langs om hun verhaal te horen.
Ze hadden zich goed voorbereid. De tafel lag bezaaid met foto’s, krantenknipsels en een map met vergunningen, jaarverslag, sponsoren, enzovoort. Zelfs de trouwboekjes lagen bij de hand voor de juiste geboortedatum van opa Anton: 7 maart 1891. Hij is drie keer getrouwd omdat het lot hem niet gunstig gezind was. Uit het eerste huwelijk is Nico geboren in 1924 en stierf de moeder in het kraambed zoals vaak gebeurde in die tijd. Net als snel hertrouwen zodat Nico werd opgevoed door zijn stiefmoeder.
Anton was beroepsmilitair en zat bij het Korps Pontonniers in de Houttuinen en werkte bij het Rode Kruis als er sprake was van calamiteiten. Het bijzondere is dat Anton samen met buurtgenoten het initiatief heeft genomen om speeltuin Victorie op te richten. Dat was in 1945, dus vlak na de oorlog. Op een klein stukje braakland konden de kinderen veilig buiten spelen. Later werd de grond door de eigenaar beschikbaar gesteld en de nodige vergunningen door de gemeente afgegeven voor de aanleg van een echte speeltuin. Anton was de secretaris van het bestuur. In 1955 was het een volwaardige speeltuin. Per gezin betaalde men contributie. De kinderen gingen toen ook al op kamp in Gilze-Rijen en Otterloo. Naar Otterloo gaan ze nog steeds. Helaas kon Anton niet lang het succes van het project meemaken. Hij is in 1955 overleden zonder te weten dat speeltuin Victorie tot op heden een begrip in Dordrecht is.
Nico Hennie vertelt het verhaal van haar vader: “Inmiddels was ik geboren in 1943. Ik ben vanaf baby opgegroeid bij opa Anton en zijn toenmalige echtgenote oma Cornelia. Mijn ouders konden niet voor mij zorgen, maar mijn vader Nico bleef wel in beeld. Hij was heel muzikaal. Op zijn elfde jaar speelde hij accordeon en trad op voor de kinderen in de buurt. Dat was het prille begin van een carrière als universeel artiest. Nico had zijn eerste echte optreden voor de militairen in de Alexanderkazerne in Den Haag. Dat was in 1939. Hij was vijftien jaar en woonde bij zijn tante in Den Haag, vandaar dat hij daar optrad. Zijn hart lag echter in Dordrecht, daar werd hij groot.
Naast accordeon speelde hij ook hammondorgel, ontwikkelde zich als goochelaar, had een rijwielact, een bloemenshow en deed zelfs aan telepathie. Hij had avondvullende shows op bruiloften, partijen, in bejaardentehuizen en later ook landelijk in het theater en op televisie. Zoals in het populaire programma ‘Een van de acht’ van Mies Bouman waar hij zijn ‘lange armen’ act demonstreerde. Die act wordt nu nog gebruikt door variétéartiesten. Af en toe trad hij op met Olga Lowina en de Kilima Hawaiians in een café in de Vriesestraat. En in schouwburg Kunstmin gaf Nico een optreden in de grote zaal vol bejaarden samen met zijn favoriete actrice Tonny Huurdeman. Rudi Carrell kwam als jongen van zeventien kijken hoe Nico zijn shows voorbereidde. Later werd hij een toppresentator in de showbusiness. “
Hand in hand“Naast zijn drukke leven was hij trouw lid van voetbalvereniging Emma. Hij ging als kind altijd mee met het eerste elftal en vermaakte de spelers. Dat was in de tijd van de gebroeders Van der Gijp. Als dertienjarige schreef hij het lied ‘Hand in hand, kameraden’ voor Emma toen de club de promotie naar de tweede klas heroverde. Dat was in 1937. Het was eigenlijk de mars: rood-blauwe kleuren. Hij droeg de club een warm hart toe. In 1963 werd de compositie met een nieuwe tekst gebruikt als lijflied voor Feyenoord. Over het gebruik van zijn melodie, reageerde Nico schouderophalend tegen zijn omgeving: ‘Ach, zo gaat het nu eenmaal’. Hij had zich onsterfelijk kunnen maken. Maar dat is niet gebeurd, hoewel hij een roemrijk leven heeft gehad. Nico overleed aan het eind van zijn carrière in een verpleeghuis in Tilburg. Sportclub Emma heeft daarbij ook nog stil gestaan en Nico geëerd. Dat was in 1996. Mijn vader is op 2 april 1924 geboren. Dit jaar is zijn honderdste geboortedag en die wilde ik omlijsten met dit artikel als monumentje. Mooi, toch?”
