«Κατάβασις» τοῦ Θεοδοσίου Ἀγγ. Παπαδημητροπούλου

Θεοδόσης Ἀγγ. Παπαδημητρόπουλος

Κατάβασις

´ ´ ´ ´ ´ ´ ´ ´ ´

ἐν Ἀνθούσῃ Μεσσηνίας 2022

.

.

.

Κατάβασις

Σειρά: Ποίησις Θεοδόσης Ἀγγ. Παπαδημητρόπουλος «Κατάβασις» ISBN: 978-618-5572-06-8 Κόσμημα ἐξωφύλλου καί τίτλου: «Εἰς τὴν πηγὴν καταβαίνοντες δάκτυλοι ἑξάμετροι νέοι.»

Ἐκδότης: Θεοδόσης Ἀγγ. Παπαδημητρόπουλος Ἀνθοῦσα Μεσσηνίας 240 02 τηλ.: 2724023594 www.theodosispapadimitropoulos.gr info@theodosispapadimitropoulos.gr ῾Ιστολόγιο Διέλευση: http://www.dieleusi.gr Copyright ©: Θεοδόσης Ἀγγ. Παπαδημητρόπουλος, 2022 Ἀπαγορεύεται ἡ ἀναδημοσίευσις, ἡ ἀναπαραγωγή – ὁλική, μερικὴ ἢ περιληπτική – ἡ μετάφρασις ἢ ἡ ἀπόδοσις κατὰ παράφρασιν ἢ διασκευὴν τοῦ περιεχομένου τοῦ βιβλίου καθ’ οἱονδήποτε τρόπον – μηχανικόν, ἠλεκτρονικόν, φωτοτυπικόν, ἠχογραφήσεως ἢ ἄλλον – ἄνευ προηγουμένης γραπτῆς ἀδείας τοῦ ἐκδότου-συγγραφέως καί λεπτομερῆ, δηλαδὴ πλήρη, παραπομπὴν εἰς τὴν ἔκδοσιν καί τὸν ἐκδότηνσυγγραφέα της, ὅπως σαφῶς περιγράφουν οἱ Νόμοι 2121/1993, 2557/1997 καί ἅπαντες οἱ ἐν Ἑλλάδι ἰσχύοντες κανόνες τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου.

Θεοδόσης Ἀγγ. Παπαδημητρόπουλος

Κατάβασις

´ ´ ´ ´ ´ ´ ´ ´ ´

ἐν Ἀνθούσῃ Μεσσηνίας 2022

Κατάβασις

7

«Ὕδωρ καί πέλαγος, τόσον πολὺ σᾶς ἐπίστευσα!», εἶπε. «Πόντε καί κύματα, τόσον πολὺ σᾶς ἐπόθησα ἐν βίῳ! ῏Ηχε σὺ ἐπέων, εἰς πόδας μου φθάνεις· σὺ φέρεις εἰς ὦτα τὰς συλλαβὰς τῶν δακτύλων καί τῶν παφλασμῶν τὰς ἐννοίας.» Μοῖρα Θαλάσσης ὑπέρλογος, τόπου γεννήσεως Μνήμης, δαίμονος πρώτης καί κοίτης ἐμβίων, οἰκίας ἀρχαίας. Τὸ μεγαλεῖον της ἄφθορον: Νῆσοι πασῶν τῶν ἡπείρων πλέουσαι ἐν ταύτῃ· ἀόκνως τὰ τέκνα-νεφέλαι ποτίζουν ᾽Αμαζονίους καί ἀγρούς, τῶν ἀνθρώπων ἐν ἄστεσι πλήθη· καί τὰς ἀνύδρους ἐρήμους πεδίον ἐλλείψεως γράφουν, σῆμα θνητοῖς ’νὰ συλλάβουν πορείας μεγίστης τοὺς τόπους. Δύναμις, ἔκτασις, ἔξαρσις, ὕψος οἰδμάτων – ὀργή της – τῶν ἐπιγείων ὁρίζουν -τὴν πλέουσαν μέσον σχεδίαν· ῥέει καί χέεται ὁμοίως τῇ μήτρᾳ τῶν ἄστρων καί Ἡλίου, ἔχουσα αἰὲν ἐν ῥοῇ της τοῦ προορισμοῦ του τὴν φύσιν, πότμον ἠχέουσα ἀεὶ καί ἀοιδὴν ὁραμάτων νεκύων. ῞Ομως αὐτὰ μετὰ πέρας βασάνου θὰ τὰ κοινωνήσῃ. Οἱ ἵπποι γενναίως καλπάζουν καί φέρουν ἐπάνωθεν κεῖνον. ῎Εσειον σῶμα του ὁ πόθος καί ἡ σκέψις καθὼς τὸν ὡδήγουν· τὴν ἐννοσίγαιον ἕδραν ὁ κύτταρος ἔζη θυμός του. ᾽Αποθαυμάζει τὸν Δίσκον: αἱ κόραι καί ἀκτῖνες του παίζουν· πλάσσουν ἀφρώδην τὴν μαρμαρυγὴν εἰς ἀγέρωχον χαίτην, ὅπου δελφὶς ἐπὶ πλάτης τὴν λύραν γλυκεῖαν κομίζει. Πλέει δακρύων καί ἰδού: γαληνεύει τὴν μῆνιν Θαλάσσης. Νίπτει τὰς χεῖρας του εἰς ὕδατα εἰρήνης εὐθύνην λαμβάνων τοῦ βιωθέντος του χρόνου, τοῦ μέλλοντος ζῶντος Αἰῶνος. Λίθος δικαίου-ἀληθείας ὀρθοῦται σκιάζων καρδίαν· ὕπαρξις ὕλης καί πνεύματος μετὰ ῥυθμοῦ της εὐρώστως

8

Θεοδόσης Ἀγγ. Παπαδημητρόπουλος

πάλλεται καί ὅλον προςμένει ’νὰ ζήσῃ, ’νὰ μάθῃ τὸν Κόσμον. Σύ, ἐναλία Ἀμφιτρίτη, εἰπέ μοι κατάβασιν νέαν ἥρωος κείνου τοῦ ἀρχαίου γενναίου ἀνωνύμου εἰς τὰ τοῦ ᾍδου· μόνον του γνώρισμα ἡ φύσις θνητή του πρὸ θέας τοῦ Ἀπείρου. ῎Αλλοι πολλοὶ μετ’ αὐτὸν ἐδοξάσθησαν λόγοις καί μύθοις· μνῆμα των ἦσαν οἱ στίχοι καί τάφος τὸ πῦρ καί τὸ χῶμα. Δαῖμον θεέ, τὸ πανάρχαιον ᾆσμα τοῦ ἑνὸς ἀνωνύμου ὅςτις ἐπλάγχθη καί ἀνηῦρε καί ἀνέγνω τὰ πρῶτα στοιχεῖα, εἰς τοῦ Πρωτέως τὸ δίδυμον κράτος – τὸν Οἶκον τῆς Μνήμης – δίδασκε ἐμὲ νοερῶς ’νὰ βαδίσω κ’ ἐγὼ τὴν πορείαν· δός μοι μανίαν ὁσίαν καί σφρίγος δρομέως ὁπλίτου. Τίς ὁ ’νὰ κρύπτῃ μυστήριον ἄλλος παμμήτορος Γαίας; ῞Ωρα λοιπὸν ’νὰ πατήσῃ τὸ δέρμα, ἐν σπλάχνοις ’νὰ βλέπῃ, κάτωθι ’νὰ ἐνθυμηθῇ, καινουργῆ-παλαιὰ ’νὰ νοήσῃ. ῎Εῤῥιψεν ἄγκυραν εἰς τὸν λιμένα: ὀπίσω του πρῷρα, ἔμπροςθεν πρύμνη. Τὸ μέγα τοπίον ἁπλοῦται ἐν τῷ Χώρῳ. Λόφος τερπνὸς καί λειμῶνες μετὰ τῶν ἀλσέων γαλήνης· θάμνοι θροΐζουν ᾀσμάτϊα ἀνέμων-πνοῶν τῆς σοφίας· ἔθνη ἀδινῶν μελισσῶν ἐπ’ ἀνθέων ἀπάντησιν δίδουν, νέον ἀεὶ ἐκ γλαφυρᾶς ὡς ἐξέρχονται πέτρης νερτέρας· ἐπιμονῆς ὑπομένουν τὴν ἕδραν αἱ κτίστριαι κάλλους. Θλίψεως ἄλγος ἀνέκφαντον. Λύπης λυγμοὶ κεκρυμμένοι. Τοῦ σμικροτάτου ἡ εἰκών, ἀφορμὴ τῆς συλλήψεως πάντων. Σκέψις βραδέως ῥυθμὸν ἐννοεῖ καί κινεῖται αὐθορμήτως. Πᾶσα ἐποχὴ τῆς ταχύτητος αἴσθημα, «κύριον» ἔγνω· πλάστης τὸ πλάσμα τοῦ λόγου ἐν βραδύτητι πάντοτε ἐποίει ἕξιν πολλῶν ὑπερβαίνων καί τοῦ ἥρωος τὸ ἔπος συνθέτων, ὡς ὁ θεὸς τεχνουργὸς ἐν ῥυθμῷ τὴν ἀσπίδα ἐχαλκούργει

.