Handbalster Ailly Lucianoe ‘Lekker rennen, gooien, scoren en natuurlijk winnen

Natasja in atelier Van Katoen (Foto: Lianne Dekker)

Ailly vertelt over haar jeugd: ,,Mijn ouders zijn toen ik twee jaar oud was uit elkaar gegaan. Ik was vier jaar toen mijn moeder besloot om naar Nederland te verhuizen om de kans op een betere toekomst voor haar kinderen te vergroten. Op De Viermaster kreeg ik al snel vriendjes, waardoor ik de Nederlandse taal snel oppakte. Ik was erg goed in gym, evenals in alle andere sporten. Het leukst vond ik het voetballen in de pauze, een kwartier lang op het DES handbalveldje naast de school. Dat dit uiteindelijk mijn thuisveld zou worden, kon ik toen niet voorzien. Handbal was voor mijn familie en mij een onbekende sport.”

Schoolhandbal ,,Ik kom uit een echt voetbalgezin. Mijn moeder en vader hebben beiden op Curaçao gevoetbald en mijn broer speelt bij v.v. Papendrecht. Sport zit dus in onze genen. Ik was negen toen mijn stiefvader bij ons kwam wonen. Hij is een bepalende factor geweest in mijn sportloopbaan. Ik wilde eigenlijk graag op voetbal. Mijn moeder vond dat geen goed idee omdat er in die tijd bij v.v. Papendrecht nog geen meidenteam was. Ze was bang dat ik blessures op zou lopen, omdat jongens nu eenmaal wilder zijn dan meisjes.”

,,Hoe ik bij het handbal terecht ben gekomen? Ik had me samen met mijn broer (m’n beste maatje) opgegeven voor het schoolvoetbal. Omdat er geen plek was voor ons samen hebben ze mij bij het schoolhandbal ingedeeld. Tijdens het toernooi, dat georganiseerd werd door DES ’72, werd al snel opgemerkt dat ik aanleg had. Een begeleider van de club heeft mij toen uitgenodigd een keer te komen trainen op het veldje naast mijn school. Dat zag ik wel zitten. Mijn moeder had haar handen vol aan mijn broer en is bij mijn eerste handbaljaren wat minder betrokken geweest. Nadat mijn stiefvader haar had overtuigd van mijn kwaliteiten heeft zij vrijwel geen (thuis) wedstrijd van DES ’72 gemist.”

Een echte teamsport A illy vertelt verder: ,,Een van mijn sterkste punten is mijn snelheid. Verder heb ik mij ontwikkeld door hard te trainen. Handbal wordt gespeeld op verschillende posities, waarvoor je specifieke kwaliteiten moet bezitten. Het is een echte teamsport, waarbij Fair Play erg belangrijk is. Eigenschappen, die je als hoekspeler moet

Handbalster Ailly Luciano

‘Lekker rennen, gooien, scoren en natuurlijk winnen’

Ailly Luciano is een van de speelsters van het team, dat afgelopen zomer in Rio de Janeiro

de halve finale van het Olympisch handbaltoernooi haalde. Zij is op 25 maart 1991 op

Curaçao geboren, maar bracht haar jeugd door in Papendrecht. Op haar elfde begon zij met handballen bij de plaatselijke Handbalvereniging DES ’72 en al snel bleek dat zij een

natuurtalent is. Tegenwoordig speelt Ailly in de Franse handbalcompetitie voor de

topclub Metz Handball. Zij woont in Metz samen met haar partner, de Fransman Jeremy.

bezitten, zijn sprongkracht, snelheid, dynamiek en schottechniek vanuit de hoek. In het handbal kan ik mijn ei kwijt. Lekker rennen, gooien, scoren en natuurlijk winnen. Het is bovendien een gave sport om naar te kijken, hard met veel doelpunten en heel veel snelheid.”

,,Ik heb een aantal jaren bij DES ’72 gespeeld, waar ik werd geselecteerd voor de Rotterdamse selectie. Tijdens een van de trainingen ben ik benaderd door een trainer van Saturnus ’72 uit Ridderkerk. Hij heeft me overgehaald om bij hen te komen spelen. Later heb ik de overstap gemaakt naar HV Quintus. Na drie jaar heb ik besloten dat ik ergens anders wilde gaan handballen. Ik had het gevoel dat het Nederlands team niet geïnteresseerd was in iemand zoals ik.

Het was een kinderdroom om in Oranje te spelen, maar ik kreeg al snel door dat het van belang was connecties te hebben en die had ik niet.

Het was een kinderdroom om in Oranje te spelen, maar ik kreeg al snel door dat het van belang was connecties te hebben en die had ik niet.” Op trainingsstage ,,De Franse kampioen Metz Handball hoorde via Yvette Broch (een vriendin en later collega in Oranje) dat ik geen club had”, kan Ailly zich nog goed herinneren. Zij belden me met de uitnodiging om samen met mijn broer mee op trainingsstage te gaan. De trainer was direct gecharmeerd van mijn fysieke kwaliteiten en gaf aan graag met me te willen werken. In Metz merkte ik dat het ‘international’ zijn veel betekent. Zonder die status kun je niet naar elitecompetities als de Olympische Spelen. Toen ik bij de Franse kampioen speelde bezocht de Nederlandse bondscoach een van onze wedstrijden. Ik werd uitgenodigd voor een stage bij Oranje en sindsdien heb ik keer op keer moeten bewijzen dat ik in het Nederlands zevental thuishoor.” ,,Om te kunnen sporten heb ik heel veel moeten laten. Ik had niet veel tijd voor feestjes, vrienden of familie. Gelukkig kom ik uit een sportgezin dat mij non-stop steunde in mijn ‘Journey’ naar betaald handbal. Voor dat ik naar Metz kwam werd alles gefinancierd door mijn moeder en stiefvader. Nadat ik mijn contract bij Metz Handball had getekend, heb ik mijn familie en woonplaats verruild een Franse stad waar ik bijna niemand kende en aanvankelijk ook de taal niet sprak.

Ik denk dat het weggaan van thuis en dus de scheiding van ons gezin mijn grootste ‘offer’ is geweest. Uiteraard is leefstijl belangrijk voor een topsporter. Qua voeding heb ik met de tijd geleerd wat het beste bij me past. Je hoeft geen genie te zijn om te weten dat te veel fastfood slecht voor je is, in tegenstelling tot veel groenten en water.” Olympische Spelen Ailly is met Metz Handball een aantal malen landskampioen geworden en heeft met het team ook een aantal gewonnen bekerfinales op haar naam staan. ,,Metz is de top van Frankrijk en draait aardig mee in de Champions League”, vertelt zij. ,,Jammer genoeg heeft de club nog nooit de kwartfinale gehaald. Het is een van de doelen die wij als eerste willen bereiken. Ik heb voor mezelf altijd maar één doel voor ogen gehad en dat waren de Olympische Spelen. De weg er naartoe was lang en geplaveid met voor- en tegenslagen. Toen de trainer de veertien uitverkorenen bekendmaakte, was ik dolgelukkig dat mijn naam ertussen zat. Ik mocht naar de Spelen, waar mijn idool Serena Williams ook zou zijn. Sportlegendes als Usain Bolt en Rafael Nadal zouden eten in dezelfde restaurants en slapen in hetzelfde dorp als mijn teamgenoten en ik.” ,,Vanaf het moment van de bekendmaking had ik maar twee dingen aan mijn hoofd: zorgen dat ik in vorm blijf en niet geblesseerd raken! In de aanloop naar de Spelen heb ik van alles volop genoten: van het trainen, de besprekingen, het passen en ophalen van de kleding, de overdracht naar Team NL, het afscheid van de familie op Schiphol en natuurlijk het verblijf en de wedstrijden in Rio. De nederlaag die bij mij het hardst aankwam was in de halve finale tegen Frankrijk. Dat was het moment waarop ik me realiseerde dat goud niet meer haalbaar was, dat het einde van de Spelen in zicht was. Met nog maar één wedstrijd te spelen en een bronzen medaille als het maximaal haalbare, gingen we de strijd aan tegen Noorwegen. We hebben geknokt, maar ook die wedstrijd verloren. Geen medaille dus, maar een vierde plek. Moeilijk te accepteren, maar achteraf ben

ik toch erg trots op onze presentatie.” Levensdoelen ,,Zodra ik een weekend vrij heb kom ik graag naar Nederland om mijn familie te bezoeken. Meestal gebeurt dit wanneer ik opgeroepen wordt voor Oranje. Voor de toekomst heb ik veel plannen. Ik wil graag doorhandballen op hoog niveau (alleen niet meer als international) en ik wil ook graag een studie oppakken en een gezinnetje stichten. Ik ben dus al een beetje aan het nadenken over mijn leven na het handbal. Tokyo 2020 past niet in mijn toekomstbeeld. Ik ben blij en trots op het feit

dat ik Rio gehaald heb. Mijn familie en

vrienden weten hoeveel ik heb moeten doen en laten, hoe moeilijk de weg ernaartoe was, hoe onterecht ik dingen soms vond. Al met al heb ik ervan genoten, maar ik begin langzamerhand over te stappen van sportdoelen naar levensdoelen. Oranje was voor mij nooit een doel. Het was een middel om mijn doelen te bereiken.”